Mercan telaşla atıldı.
-Olmaz Zeki amcam. Birlikte gideriz. Hem bende ödevlerimi yaparım.
Cihan,
-Gerçekten iyi misin?
-Hımm. Sadece az uykum var. Bu güzel çocuk başımda böyle talaşlı durunca uyuyamıyorum.
Mercan'a baktı.
-Gitmiyorum Zeki amca git-mi –yo rum.
Cihan ilk kez Mercan'ın bu yüzünü görüyordu. Telaşla Cihan'a döndü ama hala bakmıyordu.
-Efendim. Siz Zeki amcanın dediğine bakmayın lütfen. Gidin ben buradayım. Sabah doktorlarla görüşüp oradan okulum geçerim.
Zeki bıkkınlıkla
-Git be kızım az laf anla. Gül iyice meraklanmıştır.
Cebinden telefonu çıkardı.
-Arayalım o zaman amcacığım. Yanında kalacağım. Tartışmıyorum bile işte o kadar.
Cihan sesini yükseltti.
-Toparlan gidiyoruz.
Mercan, korku ile yerinde zıpladı. Zeki'nin sağlam elini tuttu. Bu sırada Cihan
-Nöbetçi hemşireyi ayarladım. Sabah geleceğim.
-Ama efendim.
-Yürü Mercan zaten çok yorgunum.
Mercan korka korka eşyalarını topladı. Sinirle Zeki'ye baktı. Uzanıp yanağını öperken tısladı.
-Aşk olsun. Beni bu şeytanın eline teslim ediyorsun ya. Aşk olsun.
Zeki bir an bocaladı.
-Neee?
Mercan'ın kırılmış gözlerini gördü.
-Aşk olsun. Sen anladın.
Cihan kapıyı açtı. Çıkmasını bekledi. Mercan hemen arkasından yine iyice içine kapanmıştı. Önden Cihan'ın geçmesini beklerken Cihan sinirle dirseğinden tuttu. O anda panikle dirseğindeki koldan kurtulmayı denedi. Çok güçlüydü.
-Yürüsene kızım.
Yine gözlerine yaş hücum etti. Tenine değdiği yerler canını çok acıtıyordu. İçindeki çığlıklar kulaklarını tırmalarken.
-Efendim lütfen kolumu bırakın.
Cihan hiç oralı olmadan bina dışına çıkardı. Zorla da olsa Mercan Cihan'ın pençelerinden kurtulabilmişti. Sessizce aracın yanına geçtiklerinde Cihan Mercan'ın arka kapının kolunu tutması ile sertçe baktı. Ön kapıyı açtı.
-Senin özel şoförün yok küçük hanım geç içeri.
Mercan başını sallayıp sessizce açılan kapıdan içeri girdi. İçinden he şeyi sayıyordu.
"Pislik. Şeytanın oğlu... İblis... Nasıl dayanacağım bu adama tanrım yardım yardımmm..."
Şoför koltuğuna geçip aracını çalıştırdı. Sessizce yol alıyordu. Mercan kollarının arasındaki çantasını sıkı sıkı tutuyordu. Cihan ara ara yanındaki sessizliğe gömülen kıza baktı. Az önce hareketleri ne kadar da doğaldı. Bir anda ne oldu ya? Sanki canı bedeninde değildi. Korkuyor olabilir miydi? Düşününce korkmayıp ne yapsındı fukara. Koltuğunda dimdik oturuyordu. Kendisini sıkmaktan tüm kasları tutulmuştu. Boynunun ağrısını gidermek için sağa sola çevirdi. Cihan,
-Kızım bi rahat otursana. Ne öyle baston yutmuş gibisin.
Cihan'ın sözleri ile yerinden zıpladı.
-Hııı anlamadım efendim.
Cihan sesini daha alçaltıp Mercan'a baktı.
-Diyorum ki yol uzun arkana yaslan. Uyu istersen.
Rahatsız şekilde koltuğa yaslandı. Başını cama doğru döndü. Gözlerini kapattı. Cihan aracın klimalarını çalıştırdı. Ortamda rahatlatıcı müzik yayıldı. Bir süre sonra Mercan uyumuştu. Cihan içsel hesaplaşmaları ile konağa geldi. Emniyet kemerini açtı. Mercan'ın omzuna dokundu.
-Mercan.
Derin uykudaydı. Belliydi. Tekrar daha hızlı omzundan salladı.
-Mercannn...
Demesiyle yerinden sıçradı. Uyku mahmuru nerede olduğunu çıkarmayı denedi. Bir an boş bulunup gerildi... Eli Cihan'a değince hızla çekti. Çatallaşmış sesi ile
-Özür dilerim efendim.