"Magda-dalawang taon kanang nanliligaw diyan kay Maia ah, hindi ka parin talaga sinasagot." tawa ni Arnold sa'kin, ka-trabaho ko sa opisina. "Baka pumanaw nalang ang lahat hindi ka parin sasagutin niyan." dagdag niya pa.
"Wala naman akong pakialam kung aabot pa ng isang dekada ang paghihintay ko sakanya. At least alam niya ang nararamdaman ko and in that way for sure wala akong pagsisihan." sagot ko habang nasa screen ng computer ang aking tingin.
"Okay, if that's what you think." sagot ni Arnold at bumalik sa kanyang desk at nagsimulang magtrabaho.
Tama si Arnold, I am courting Maia for almost two years na. I wonder bakit naman kasi ang ganda niya. Pinilit ko namang limutin siya pero bakit sakanya pa rin tumitibok-tibok ang puso ko. Reminiscing about that day, it was indeed "love at first sight."
#
Kasalukuyan akong bumabyahe ngayon patungong Laguna. Maia was living there, and I want to surprise her with a bouquet of flowers. Sa kalagitnaan ng biyahe, kumpulan ang mga sasakyan sa daan dahil sa napaka trapik ng paligid; rush hour because it's Friday kaya huminto muna ako sa aking pagmamaneho.
Habang nasa daan ang paningin ko, I felt something strange. It's deja vu.
The first time I saw Maia was here in EDSA. Sa parehong araw at pangyayari, May 20, 2012. Ganitong oras, abala akong nagpupunas ng aking eyeglasses dahil nagbabad ako sa pagbabasa ng mga papeles sa aming opisina. Isang normal sa araw lang na pangyayari sa aking buhay, repeating in cycle, na naging special nang matanaw sa gitna ng kalsada ang babaeng nakabestida. She crossed the street with a lot of cars, kasabay pa nun ang pagtangay ng hangin sa kanyang buhok na nagpatunaw sa aking puso.
And in that moment of time, I got my slow motion moment while curiously looking at her, and I am sure that on that day, I was totally and truly in love with her.
Sa ala-alang 'yon ay napangiti ako at nilingon ang bulaklak na nasa aking backseat. It is a bouquet flowers of myotosis, also known as forget-me-not flower. Sabi ng nagtitinda sa'kin sa dangwa ay may magandang kahulugan daw ang bulaklak na 'to kaya ito na ang binili ko. And myotosis is really nice at alam kong maiibigan ni Maia ang mga ito.
"I can't wait to see her."
#
Malaki ang aking ngiti at malalaki ang aking mga hakbang habang naglalakad papalapit sa bahay nila. Kinakabahan ako. Hindi na 'to bago sa'kin pero iba ang nararamdaman ko ngayon.
I wonder why.
I am about to tap the doorbell when I hear the voice of a kid.
A what? A k-kid?
"Mama! Come over here. I want you to see these toys.!" Napatanga ako. "Mama, come po!" Namanhid ako habang mahigpit na nakahawak sa aking dalang bouquet.
Sana'y hindi totoo ang iniisip ko ngayon.
Naglakas loob akong sumilip sa kanilang loob. Gano'n nalang ang aking pagkagulat nang makita si Maia kasama ang batang babae at kanya pa itong niyakap. "Ano'ng ibig sabihin nito?" ngaral na bulong ko sa aking isipan.
Hindi nawala sakanila ang aking paningin. May anak na si Maia? Pero paano? I mean, bakit? Ito ba ang dahilan kung bakit ayaw niya akong sagutin? Mahal pa kaya ni Maia ang ama ng anak niya? O kaya ba palagi niya lang akong pinapaasa whenever I'll invite her for a date dahil may iba siyang pinag-aabalahan?
I sighed. Obviously it's her child, Logan.
Napuno ng katanungan ang aking utak dahil sa eksenang nakita ko. My mind is puzzled with this such revelation.
#
Basa ang aking mga mata habang nagd-drive pabalik ng Manila. Nakatulala lang ako sa habang nakatingin sa aking dinadaanan. Good God at safe akong nakauwi. Bago pumasok sa building ng aking condo ay lumapit muna ako sa trash bin ng parking lot at mabilis na inihagis doon ang bulaklak na dala ko na para sana kay Maia. Wala rin naman na 'yong silbi kong ibibigay ko pa sakanya ang bagay na 'yon.
I sighed.
Hindi ko alam kong matatanggap ko ba 'yong nakita ko kanina. At hindi ko rin alam kong makakaya ko pa bang ipagpatuloy ang bagay na 'to para sakanya. Alam ko rin namang walang patutunguhan to, na hindi ako mabibigyan ng chance at ng pag-ibig niya. It is just unrequited love na somehow hindi ko pagsisihan.
Nakaupo lang ako sa aking couch habang nagmuni-muni. Hawak ang bote ng tequilla ay hindi ko mapigilang hindi mag-isip ng mga kung anong mga bagay.
Naguguluhan talaga ako sa nangyari.
#
"Hindi ka pumunta sa Laguna, bakit naman?" tanong ni Arnold sa'kin sabay abot nung isang glass na may lamang alak. Nasa isang kilalang beach resort kami dahil na-promote ang kaibigan naming si Riki at maypa-party na naganap.
Sa aming pag-uusap ay sinabi ko lahat sakanya ang aking nalaman at ang aking naramdaman, kaya naman sa aming pag-uusap ay hindi ko napigilan ang sariling hindi masaktan.
"I don't know if matatanggap ko ang bagay na 'yon." saad ko at mabilis na itinungga ang alak. "Bakit ba naman kasi sobrang duwag ko sa parte na 'to?"
"You can bro, tapangan mo, mahal mo 'di ba?" Natigilan ako sa tanong ni Arnold sa'kin, napangisi nalang ako at mabilis na kinuha ang bote ng whisky. "Aminin mong mahal mo bro. Itabi mo ang takot na 'yan. Hindi mo malalaman kung di mo susubukan. Mas magiging duwag ka pa lalo kung di mo haharapin. A brave man will accept his defeat, otherwise is dim that wishes only his victory." dagdag niya at napapikit pa ito dahil sa lakas ng alak.
Napapikit rin ako nang dahil sa lakas nga ng alak. "Seryoso ako sakanya." sagot ko kaya napatango si Arnold. Mahal ko naman siya, mahal na mahal pero hindi mawala sa utak ko ang doubt. If ako din ba ay mahal niya o hindi. I had no idea that love could be so painful. Reality will slap you indefinitely.
#
Binugbog ko ang sarili ko ng mga malalakas na alak sa party kagabi kaya napakasakit ng ulo ko kina-umagahan.
"Coffee," I said habang tumitingin-tingin sa mga nakahilerang mga iba't-ibang produkto sa seven eleven. Ito lang naman kasi ang malapit na pamilihan sa condo ko. "Asan kaya 'yo --"
"Here po!" kalabit sa'kin ng isang bata kaya napalingon ako sakanya. Napalaki ang aking mata nang makita ang batang anak na babae ni Maia. "Take this po, this is my mama's favorite drink maybe you can try this too." ngiti niya sa'kin habang lahad ang isang bote ng coffee.
Hindi ako makasagot. Nakatitig lang ako sakanya. Kuhang-kuha niya ang kagandahang taglay ng kanyang ina. "I have my favorite drink."
"This tastes good po, and it's affordable pa." lahad niya ulit. Tamang promote lang ng product. Pero I admit, she's so cute din. Napatango ako sakanya at kinuha ang kanyang lahad na kape. "See you around po, papa!" she said bago tumakbo.
Naiwan akong tulala at mabilis na tiningnan ang aking dalang kape. "Nescafe?" ngiti ko. Napalingon muna ako sa aking paligid nang hindi na makita ang batang babae ay mabilis akong napatayo.
"Let's go, Maymay! Hurry up, please." rinig kong tawag ni Maia sakanya. She's here too! Syempre. Ano naman kaya ang ginagawa nila dito? For sure hindi ako ang sadya nila.
"But mama, let's go and get papa with us." saad nung bata bago sila makalabas ng store.
Nagkabalikan na kaya si Maia at ang papa ni Maymay? Napailing ako sa naisip ko at agad na pumunta sa counter. Huwag na dapat akong mag-isip ng ganoong mga bagay.
#
Nang makasampa sa elevator, I immediately tap the number 3. Wala akong ganang pumasok ngayon sa opisina dahil talagang mabigat ang aking katawan. Tanging nescafe lang ang dala ko habang nilalakad ang hallway papunta sa aking condo. Nasa dulo pa kaya napatakbo ako.
I'm about to open the door nang may muntik na akong matapakan na nasa sahig ng aking kinatatayuan. Ano to? Kinuha ko ang mga ito, pumasok at agad na isinirado ang aking pintuan.
Nagtaka pa ako at napangiti din kaagad nang makita ang isang sulat na nakadikit.
From Maymay
To Papa♡
>Eat this food, because mama is so busy!<
Agad ko rin naman 'yong kinain at mabilis na natulog pagkatapos. Assuming lang na para sa'kin pero magaan sa puso.
#
Ensaktong seven ng gabi ay agad akong nagbiyahe papunta ng Laguna. I really need to see Maia and Maymay, sigurado akong okay na ako. Alam kong okay na ako sa aking nararamdaman. Kung ano man ang aking marinig na sagot ni Maia ay tatanggapin ko.
I don't know or am I just delusional pero alam kung tatanggapin nila ako. My sincerity and my pure intentions are my weapons for tonight. Alam kong I may not be her father, but I can be her good father. And I may not be the husband, but I can be her good husband.
Mabilis kong inihinto ang aking sasakyan sa tapat ng bahay nila. And again, I brought a forget-me-not flower for my Maia. I have been devoted to her since day one, and nothing's going to change that. Whatever happens, I will accept her decisions with respect.
Dalawang beses kong tinap ang doorbell nila. I sighed deeply nang makitang bumukas ito ang pintuan nila. Binuksan ni Maymay ang pintuan, kita ko ang paglaki ng kanyang ngiti kaya gano'n din ako sakanya.
"Good evening po," she smiled.
Bakit walang papa sa dulo? Anyway, kilala kaya ako ng batang 'to? Nevermind, baka o kaya naman siguro?
"Good evening!" maligayang bati ko sakanya kaya napatango siya. "Where's your mama?" I asked.
"She's at the garden po together with my papa." Napako ang aking tingin sakanya at pinigilan ang sariling huwag maging duwag. "Come in po." She offered kaya napatango ako.
Para akong lantang gulay na pumasok sa loob, dala ang bulaklak na ibibigay ko kay Maia.
Ito na siguro ang huling pagkikita namin.
Malaki ang aking pagsisi nang makita ang kaganapan sa loob. The man pulled Maia, and I know that they will pull a kiss together. Hindi na ako tumingin dahil alam kong gano'n ang mangyayari. Oh this feeling, shit. Ayaw ko ng saktan ang ego ko ng dahil lang sakanya. I really do love her, I really do. Not buts at all, pero parang wala lang naman sakanya.
Kung ganito man, sana ay noon niya pa sinabi para hindi na ako aasa pa sa kanya.
Nang dahil sa inis ko ay mabilis kong itinapon sa basurahan ang aking dalang bulaklak. I thought forget-me-not flowers has beautiful meanings pero bakit dalawang bouquet na ang nasayang ko sakanya? It doesn't make any sense at all.
#
Damn!
Hindi ako naka-uwi ng Manila, I stayed here in Laguna dahil nasiraan ako ng sasakyan. This is bullshit! At ang mas worst ay hindi ko alam kung saang bayan ng Laguna ako napadpad. Walang bahay, may mga malalaking puno, may mga naririnig din akong kakaibang ingay sa paligid pero I don't mind them. And only the ray of the beautiful moon lights me up. Okay na din ito para makapag-relax ako a bit.
I open the door of my car, gano'n nalang ang pagsikip ng aking dibdib nang makita ang isang bulaklak ng forget-me-not na nahulog sa upuan sa backseat ng aking sasakyan. This flower was a curse to me, this had nothing to do with me making myself feel at ease.
Inis kong sinirado ang pintuan ng aking sasakyan.
"I hate you!" I shouted, itatapon ko na sana ang bulaklak na 'yon nang marinig kong may tumawag sa'kin sa aking likuran.
"Logan!" napahinto ako dahil sa aking narinig. Alam ko kung kaninong boses ito. "L-logan..."
I caught a glimpse, and my heart sank. The beats of my heart make my head spin. Napako ako sa aking kinatatayuan. I don't know what to do.
"Ano'ng ginagawa mo dito Maia?" I asked her, kahit sakit sa loob ko ang gano'ng tanong. Parang tinataboy ko pa siya.
"Nakita mo?" she asked at hindi ako sumagot. Alam ko kung ano'ng tinutukoy niya. "Logan, hindi gano'n 'yon." I saw her crying, kahit sinag lang ng buwan ay kitang-kita ko ang pagpatak ng kanyang luha. Gusto ko siyang yakapin at puntahan but I'm stopping myself. Naduduwag ako dahil baka masaktan na naman ako.
"I really love you, Maia. Since the day I met you, it's been all love, and I really do, and that's all real. Walang halong biro peksman mamatay man. I waited for you. I made a promise to myself, kahit kainin pa ng mundo ang ulap at lupa, baguhin pa ng mga Diablo and ikot ng mundo ay hindi mababago ang pagmamahal ko sa'yo. Mamatay man, hinding-hindi mababago, patuloy at palagi ko paring sasabihin sa'yo na mahal kita." This is the feeling of being in love.
Kita ko ang paglapit ni Maia sa'kin, humikbi siya at hinawakan ang aking mga kamay. "S-sabihin mo ulit ang mga katagang 'yon sa harapan ko, dito malapit sa'kin." Saad niya kaya napayuko ako, gano'n nalang ang paghikbi ni Maia.
"I can't say those words anymore, nasaktan na ako. I've been through a lot." Saad ko at pinunasan ang aking sariling luha. "But I promise, I really do love you but mawawala rin 'to and I promise, I will not be coward to face this." sabay ng pagbagsak ng aking mga mabibigat na luha ay ang pagsakit ng aking dibdib.
Parang emo ko masyado. Bakit ba naman kasi ang corny pag nai-in love? Oh, God.
"What if I will say those words to you?" tanong ni Maia sa'kin. "Ganoon na lang ba talaga 'yon, Logan?"
"I'm sick. I'm hurt." I said.
"These were my proofs." napalaki ang aking mata dahil sa nakita, ang dalawang bouquet na binili ko para sakanya. "You left this because you thought na ayaw ko sa'yo. You left this because you thought I forgot about you. And even though you won't admit it, I know." Napatango ako. "...mali ka Logan sa lahat ng mga iniisip mo. You left these, but I got them back, do you wanna know why?" She asked.
Napatango ulit ako sakanya.
Mahal na mahal parin talaga kita Maia!
"... it's because I love you. I appreciate your effort. I love how caring and thoughtful you are. Kahit pa nalaman mo ang totoo ay pinuntahan mo pa rin ako. Kinain mo pa rin ang niluto ko. I love you, Logan. No man other than you." sabay ng pagbanggit niya non ay ang pagbagsak ng mga malalakas na ulan.
I smiled.
"The skies are aware, and by God, I swear." she said kaya napangiti ako pa ako lalo.
Kinuha ko ang kanyang kamay na nasa aking pisngi at hinalikan iyon. Ibinigay ko rin sakanya ang aking bulaklak. I put the flower sa kanyang tenga kaya napangiti siya.
"I love you," I said.
"I love you more than you know." she said and giving me a sweet kiss.
This is our first time kissing.
This is our first time together in the heavy rain.
And this moment will always be a treasure in my heart.
This is the fruit of my devotion and love for her.
"Forget me not," she smiled. "...because I will never ever forget and replace you." she added, before sealing the deal with a passionate kiss.
THE END