JOYCE
Same place. I could say. Except for the numbers of people inside which were 2x more than last time we went. People staring in each painting and murmuring something to their fellows. Some on nod like they were agreeing and some were shocked. I looked around to see if theres a chance na makikita ko siya sa loob. Na baka nga andito lang siya para maging siya.
Naglakad lakad ako hanggang napatingin ako sa painting na yon.
Ang babaeng nakasuot ng puting perlas na earings. Napalapit ako at mas tiningnan iyon ng mabuti. Tama nga siya, kung hindi mo alam ang kwento sasabihin mo na larawan lang yon ng magandang babae.Bagamat mapapansin mo agad ang perlas na nakakabit sa tenga niya mahirap pa rin i distinguished kung ano ba talaga siya. Kaya nga siguro pinipinta sila para malaman ang kwento sa likod nito. Sabi nga niya nanghuhusga tayo sa kung ano ang nakikita at naririnig natin hindi sa kung ano ba ang totoong storya.
I smiled. How could a man like him could know more about life? I never thinks of him as a mature one. Siya yong tipong sasabihin mo talagang walang alam sa mundo. He showed others that he didn't care about anything but deep down he does. A lot.
"Matatakot na yang babae..baka isipin niya gusto mong nakawin yong hikaw."
My heart stops. Boses niya yon na nangaling sa likuran ko. Gusto kong tumingin para makita siya pero hindi ko magawa. Natatakot ako na baka hindi pala siya yon . I could smell the scent.. the very familiar scent. Sinubukan kong huminga ng malalim para makapagsalita.
"Gawin ko nga kaya yon..tatawagin ba nila akong a girl who stole the pearl earings?"
"pwede..or a girl who loves the pearl.."
Si Johann. This time I'm 100% sure.
"Mas gusto ko yon.."
"ako din.."
mahina niyang tugon. Naramdaman kong naglakad siya papalapit hanggang naaaninag ko na ang mukha niya sa tagiliran ko. Gusto kong tumingin at makita ang ngiti niya. Gusto kong yakapin siya at sabihin na saan ka ba nagpupupunta. But I refused. I can't move my head, I can't move my feet. I'm froze.
"No work?"
he asked.
"Closed..don't know why.."
"I see..how are they?"
Sino? Yong mga kasama niya? Tatakbo takbo siya tapos magtatanong din pala?
Pinilit kong ngumiti.
"They're worried. "
I heard his sighed. He pressed his both hands and looked at me. Maybe.
"Are you not going to look at me?"
Kaya ko ba? Mapipigilan ko ba sarili ko pag nakita ko siya? Natatakot ako, baka hindi ko kakayanin.
"About you? are you looking at me?"
"Yes...I always will.."
Naramdaman ko ang pamumuo ng luha ko sa mata. Bumabalik sa akin lahat ng mga naramdaman ko sa tatlong araw na wala siya. Ang kwento ni Tatay, ang mga gabing hindi ako makatulog, ang mga nangyari ngayong araw kung paano ako nakarating dito. Lahat lahat ay parang mga nagsasayaw na larawan sa paningin ko.
I turned my head to see him. He's right. His eyes flickered on mine. Sad but intense. I just realize how much I missed him. I found him.
"I think I should do the same too.."
Pilit kong sabi na nanlaban ng tingin sa kanya.
Sabi nila sa libro pagnagkatinginan daw kayo ng mahal ko titigil ang ikot ng mundo, mawawala ang mga tao at kayo lang matitira. Ito na ba yon? Yong feeling na siya lang ang nakikita mo, mukha niya lang ang pumupuno sa mga mata mo? Kasi kung ito man yon sana hindi na matapos pa. Sana ganito na lang habang buhay. Kami lang dalawa.
"Bakit ka nandito?"
bigla niyang tanong kasabay non ang pagbalik galaw ng mga tao sa paligid. Andon na ulit ang bulungan, tunog ng paa, mahinang tawa at kung anupang tunog. Bakit nga ba ako nandito?
Una, kasi wala akong trabaho at naisipan kong maglakad kaya ako nakarating dito. ( Malabong paniniwalaan niya yon)
Pangalawa, gusto kong tumingin ng mga paintings . ( Mas lalong hindi)
Pangatlo, kasi hinanap kita. (Yon naman talaga ang totoo pero hindi yon ang dapat kong sabihin.)
I said the first. Maniwala man siya o hindi. He smirked then slowly nodded.
"Mabuti pa pala ang paa mo may sariling utak.."
pabiro niyang tugon. Tumawa ako kunwari.
"Mas matalino pa nga to kaysa sa akin.."
sabi ko.
"Pwede ko bang tanungin sa paa mo kung pwede niya akong samahan ngayong araw? Kahit ngayong araw lang.?"
Kahit ngayong araw lang. Simple words but enough to break my heart.
"Sabi niya Oo daw.."
"Tara?"
Inabot niya ang kamay niya sa akin. Tiningnan ko iyon, nag iisip kong tatanggapin ko ba. Kung hahayaan ko bang magtagpo ang mga kamay namin. Gusto ko..gustong gusto. Sabi nga ni Tatay I need to risk. I was about to reach for him but I was too late.
"Sorry...hindi pala pwede...tara na.."
sabi niya at hinayaan akong maunang maglakad. Sorry? Yan ang napapala ng mga taong hindi mabilis mag desisyon. Sorry.
Nakakabingi ang katahimikan. Feeling ko parang masisira ang tenga ko sa pakikinig sa wala. The awkwardness in silence is back again. Magkasabay na naglalakad pero hindi nag uusap. Paghinga at tunog ng paa lang ang maririnig ko. Maliban sa tunog ng mga sasakyan sa daan. His hand on his pocket and his gazing somewhere far away. In the side of the street where people are all busy, Johann was nowhere. He's there but I couldn't feel him. Ano ang meron sa utak niya? Ano ang iniisip niya? Tama. Question. Yon ang dahilan kung bakit gusto ko siyang hanapin. Tanong na gusto kong malaman ang sagot.
Bigla siyang tumigil. Tumingin sa akin at ngumiti.
"Pwede ba pakainin mo muna ako? Ilang araw na kasing hindi ako nakakakain ng tama.."
biro niya man yon o hindi I'm still glad kasi nagsalita siya. Tumango ako.
"My pleasure.."
Saka ko lang na realize na nasa harap pala kami ng isang restaurant.
"Tara?"
sabi ko. Ngumiti siya ulit at humawak sa braso ko.
"Tara.."
akala ko papasok kami sa loob pero tumawid kami sa daan. Binitiwan niya ako pagkatapos. Nauna siyang naupo sa gilid ng Carenderia na yon. Maraming tao. Mga lalaking naksukbit ng towel sa kanilang balikat, mga lalaking may dala dalang protective cap,..mostly ordinary people na nagtatrabaho sa gitna ng sikat ng araw.
"halika.."
sabi pa niya ulit at lumapit ako at umupo sa tabi niya.
Simpleng Johann.Nakaupo kasama ang mga ordinaryong tao. Nakikipag usap. Nakikipagkulitan. Nakikishare ng ulam. Ang Johann na bago na naman ulit sa paningin ko. Johann na hindi anak ng lalaking nakasuot ng Suit. Si Johann sa likod ng nakapintang mukha. Para lang isang pelikula na pakiramdam ko isa sa pinakamagandang pelikula na aking napanood. Nakakaaliw. Nakakasaya sa puso. At sa bawat tingin niya sa akin damang dama ko ang saya sa mata niya. Ito ang gusto niya. Simpleng buhay. Na pwede siya na maging sino mang gusto niya.
Mabilis nga ang oras. Ulit tahimik na naman. Sa gilid ng daan habang sabay kaming naglalakad.
Left.
right.
left.
right.
Sabay ng utak ko sa mga paa namin.
123
123
123
Habang nagbibilang.
Saan na naman kami pupunta? Saan na naman ulit banda kami titigil para magsasalita siya?
"Umuwi ka ba sa inyo?"
di ko na napigilan ang bibig ko.Baka nga ako na ang dapat mauna.
"Hindi..hindi.."
dalawang hindi na may halong pilit na ngiti.
"Okay....So...where you staying?"
"diyan lang.."
maiksi na naman ulit na sagot. Di ko na dinugtungan pa. Naiirita na ako sa walang kwentang sagot niya . Kung ayaw niya pala akong kausap sana di nalang siya nag yaya.
Binilisan ko ang aking lakad hanggang mas nauna ako sa kanya ng kaunti. Ramdam ko na binilisan din niya para mahabol ako kaya tinuloy tuloy ko na. Nasasabayan niya ako at alam ko alam niya kung bakit ko ginagawa yon.
Bigla siyang tumigil sabay hawak ulit sa braso ko.
"Sandali..dito na tayo.."
napatingin ako sa paligid.
Simbahan? Ano magsisimba kami?
Sumunod nalang ako hanggang nakapasok kami sa loob. Matagal siyang yumuko sa harap ng altar bago siya tumabi sa upuan ko. Were both panting with our breath. Exhausted sa pagmamadali kanina.
"Ang bilis mo kasing maglakad.."
tumawa lang ako.
Tumanga siyang nakatingin sa altar. Pumikit sandali at huminga ng malalim . Sa isip ko, baka nagdasal siya saglit.
"Alam mo kung bakit gusto ko dito? Kasi pag nasa harap ko siya di ko kayang magsinungaling.."
Napangiti siya sa akin.
"Masaya ako kasi pumunta ka ng Museum.."
Tumango ako habang nag iisip ng sasabihin.
"Iniexpect ko talagang mapadaan ka..Ewan ko ba. nafefeel ko yata ."
dugtong pa niya.
"bakit ka tumakas?Dapat nagpaalam ka na lang ng maayos sa loob."
"Nagpaalam naman ako..sa tunay na boss.."
at tumingin sa altar na nakangiti. Tama nga naman siya. Sa tunay na boss.
"Mabuti pinayagan ka.."
"Oo nga eh. Ramdam niya yata ang hirap sa loob ko.."
Okay. Tama ng pasikot sikot. Kailangan ko ng itanong ang totoo. Kailangan ko na ng sagot. Sabi niya di siya nagsisinungaling sa harap ni God. I need to ask. I need to know everything .
Hindi ko kaya . Hindi ko kayang ibuka ang bibig ko.
"Namiss kita.."
He sighed.
"namiss ko kayong lahat..."
"kami din..bumalik ka na..magsorry ka nalang sa loob.."
"Do you think I should go back? Nandito na ako ho..malaya na ako.."
Naalala ko ang sabi ng Daddy niya. This is what he want. To quit. To be an artist . He's out but I know not totally.
"Sabi ni Tatay Bert choose your happiness daw..kaya ikaw gawin mo din yon.."
Kasi ako di ko kayang gawin yon.
"Sabi din niya sayo? Si Tatay talaga pareho pareho ang sinasabi."
Napaisip ako. Kinuwento din kaya ni Tatay ang lahat? Mas nauna ba siyang nakaalam kaysa sa akin?
"So bakit ka nga lumabas?"
"Kasi feeling di ko na kakayanin. Feeling ko sobrang sakit na.."
Kung ang ibig niyang sabihin ang tungkol sa "broken hearted" na sabi nina Zach hindi ako sure kung ready akong malaman. Kahit pa naiisip ko na ako yon still pwede ding hindi. Napakapit ako sa aking pantalon at pilit ba binigkas ang tanong.
"Babae..tama?"
Hindi siya sumagot. Tumingin lang siya sa akin na para bang gusto niyang intindihin ko ang mga mata niya. May mga luhang namumuo sa gilid na anytime papatak na. His lips little parted exhaling the air inside. His hand on a fist na para bang pinipigilan niya ang sarili.
He's in pain. I could see it. I could sense it.
I want to hold him and take those pain away. To tell him that it's okay. I hate myself. I hate my fear.
"Joyce..."
"Johann.."
Pumikit siya. Tumingin ulit sa altar at huminga ng malalim.
"Thanks..."
Thanks. Hindi pwede. Hindi siya pwedeng umalis. Hindi pwedeng iwan niya ako dito.
"Kailangan ko ng umalis.."
Tumayo siya. Napakabilis. Nanginginig na ang kamay ko. Papatak na ang luha. Nawawala na ang boses. Hindi pwede. Not again. This is my last chance. This is the right time. This is the right place. I should know. I need to know. If not now hindi ko na kayang gawin pa ulit to.
He's starting his steps. He's walking slowly away from me. No way I'm watching him.
Stop him Joyce. Stop him.
Air. I need air.
Inhale.
Tap.tap.tap.
the sounds of his footsteps.
Exhale.
tap.tap.tap.
Say something!
"Sandali!"
Kung sigaw man yon o hindi, wala akong pakialam. Narinig man ng lahat o wala.
He turned back at me. Hearing my voice. Then air came back. Parang bagyong pumupuno sa hininga ko.
Nakatingin siya nahihintay ng sasabihin ko. I struggled to stood up para lapitan siya pero nawawalan ng lakas ang mga tuhod ko. Di ko magawa.
"Hindi mo ako maririnig pag nandyan ka.."
sabi ko ulit. Lumapit siya. Hanggang nasa harapan ko na siya ulit. Naghihintay. Nag aabang ng pagbuka ng bibig ko.
One last breath. One last breath.
Our eyes meet.
I forced a smile.
"Di ba sabi mo di mo kayang magsinungaling sa harap niya?"
Nag isip siya bago tumango.
"Good. Then don't lie and answer me with honesty."