Het is zaterdagavond en ik kom net uit de douche. Mijn ouders zijn vanavond uit eten met hun collega's en vrienden, dus gaven mij toestemming om naar dat feestje te gaan.
Om eerlijk te zijn, ik ben wel een beetje zenuwachtig. Ik ga naar een feestje waar voornamelijk jongvolwassen mensen zullen zijn. Met Joost kan ik heel goed omgaan ondanks het leeftijdsverschil, maar ik weet niet zo goed of het ook zo soepel gaat met zijn vrienden.
Aan mijn haar heb ik niet veel gedaan. Ik heb van mezelf best dik haar en al veel volume, hierdoor vallen mijn curtain bangs perfect aan de zijkanten van mijn hoofd.
De laatste tijd heb ik hier en daar wat last van acne, die heb ik een beetje verborgen met concealer. Verder heb ik de make-up look afgemaakt met een laagje mascara en een nude kleur lippenstift.
Een paar oorbellen en wat ringen, witte sneakers en ten slotte een mintgroene jurkje.
Nog een lekker luchtje en ik ben klaar om te gaan. Ik doe mijn telefoon en huissleutels in een klein tasje.
Niet veel later wordt er aangebeld. Ik open de deur en staar verbaasd naar degene tegenover me. Ik verwachtte Joost maar zie Leon voor me staan. "Wat doe jij hier?"
"Ik heb je armband gevonden bij mij thuis, je hebt hem in mijn badkamer laten liggen, nu pas heb ik hem gevonden."
Hij haalt een armband uit zijn zak en geeft hem aan mij. Als ik hem goed bekijk zie ik dat het inderdaad een armband is die ik lang niet meer had gezien. "Dankjewel, maar dit kon je ook op school geven."
"Ik was hier in de buurt en dacht ik breng hem even."
Ik knik en kijk even om me heen of ik Joost nergens zie. Hij zou hier binnen een paar minuten moeten zijn en hij hoeft Leon ook zeker niet te zien. "Ga je ergens heen? Je ziet er prachtig uit."
"Eeh dankjewel, en ja, ik ga naar een feestje."
"Veel plezier" geeft hij aan en voordat ik er wat op kan zeggen stopt de zwarte Audi van Joost voor mijn oprit. Leon en ik kijken beide zijn kant op en zien na een paar seconden Joost uitstappen.
In zijn zwarte polo en nette broek loopt hij richting de voordeur. Vanaf hier zijn zijn armspieren goed te zien. Hij ziet er niet normaal aantrekkelijk uit en als hij wat dichterbij komt zie ik een vragende blik. Als ik naar Leon kijk zie ik een vergelijkbare, meer een verbaasde blik. Wat wel te begrijpen is natuurlijk.
Het laatste wat ik zou willen is dat iemand ons relatie zou merken. En uit alle mensen die hier konden staan staat Leon voor mijn neus. Fucking Leon.
Joost stopt uiteindelijk op een paar meter van me. Hij bekijkt mij en Leon even van top tot teen en kijkt mij recht in mijn ogen aan. De stilte wordt al snel verbroken door Leon zijn woorden. "Hallo meneer, wat doet u hier?"
"Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen." Dat was nou niet het meest verstandige antwoord ooit..
"Ik kwam Zara iets brengen, wat is uw reden om zo laat hier te zijn?"
"Hij kwam—" ik word onderbroken door Joost terwijl hij Leon intimiderend diep aankijkt. "Ik kwam om Zara op te halen."
"Voor?"
Voor even blijft het stil.
"Wacht, het feestje waar ze naartoe gaat?"
Joost en ik kijken elkaar aan niet wetend wat we nu moeten zeggen. Sowieso was het fucking dom van hem om überhaupt uit zijn auto te komen en hier naartoe te lopen, en dat hij zei dat hij me kwam ophalen was ook niet bepaald nodig.
Wat zou ik nu nog kunnen zeggen om er iets beters van te maken?
"Eehm" ik aarzel even en weet echt niet wat ik nu moet zeggen.
"Ja" zegt Joost dan opeens. Ik kijk hem met grote ogen aan. Het is toch fucking raar dat een docent een leerling komt ophalen voor een feestje? Aan Leon zijn gezicht te zien kan ik zeggen dat dat precies is wat hij denkt.
"Hoezo?" Vraagt hij dan niet begrijpend. Een aantal seconden later voegt hij er wat aan toe. "Wacht wat speelt er tussen jullie?"
"Niets" zeg ik meteen.
"En jij denkt dat ik dat geloof? Is hij diegene?"
Ik kijk hem vragend aan terwijl ik even niet begrijpt wat hij bedoelt. "Is hij degene waar je mee bent?"
Ik antwoord niet en hoe erg ik me best ook doe om zelfverzekerd te kijken is mijn blik alles behalve zelfverzekerd. Volgens mij kijk ik hem eerder schuldig en beschaamd aan.
"Heb je mij afgewezen voor een fucking docent?" Zijn stem wordt iets hoger en ook aan zijn lichaamstaal is te zien dat hij boos is.
"Leon, wij—"
"Geef een fucking antwoord Zara, hebben jullie iets?"
Joost reageert voor mij. "Ja" geeft hij toe. Verbaasd en teleurgesteld kijkt Leon ons aan. "Hoe lang al?"
"Dat gaat je niets aan."
Hij kijkt me met een doordringende blik aan. Een aantal seconden later geef ik het toch toe.
"Een aantal maanden."
"Maar een aantal maanden geleden was je met mij."
De teleurstelling op zijn gezicht wordt alleen maar groter.
"Wij waren nooit echt samen, dus het is niet dat ik iets verkeerds heb gedaan." Het klinkt misschien heel arrogant en onaardig, maar wij hadden oprecht nooit iets. En daarnaast zijn we allebei uiteindelijk met andere mensen geweest, dus we kunnen niet zeggen dat ik ben vreemdgegaan ofzo.
Ergens voel ik me schuldig en naar. Ben ik nu ook zo'n meid als Suus en Lise? Zit ik nu ook onbewust rond te sletten? Verdient Leon dit wel?
"Niets verkeerds heb gedaan? Je bent met een fucking docent, dat is niet verkeerd?"
Aan zijn houding te zien wordt hij alleen maar bozer.
Ook Joost merkt dat en zet een stap vooruit. Hij spant zijn kaken aan en ook aan hem is te zien dat hij een andere houding aanneemt.
"Ik heb heel goed in de gaten dat dit illegaal en fout is. En dan? Wat ben je van plan te doen?"
"Ga je het vertellen aan school?" Joost voegt dit eraan toe en beide kijken we Leon afwachtend aan.
Het zal me niet verbazen als hij nu dit aan school wilt vertellen en alles wil verpesten. Aan zijn gezicht te zien twijfelt hij heel erg. Na een tijdje zegt hij wat.
"Ben je gelukkig?"
"Wat?"
"Ik heb het je ook eerder gevraagd, ben je gelukkig?"
Het is alsof zijn agressieve blik is vervangen door een wat lievere, zorgzamere. Ik kijk even naar Joost. Ben ik gelukkig? Met veel hoop in zijn ogen kijkt hij mij aan.
Ja. Ik ben zeker gelukkig. Joost geeft mij een gevoel dat niemand mij geeft. Hij heeft mij geleerd wat liefde is. Misschien is het te vroeg om dit te zeggen, maar als dit geen liefde is weet ik het ook niet meer.
"Ja" geef ik eerlijk toe.
Leon knikt en draait zich dan om. Na een aantal stappen roep ik zijn naam. "Leon wacht!"
Hij draait zich om en kijkt voor de laatste keer naar ons twee. De teleurstelling op zijn gezicht is steeds aanwezig, maar ergens kan ik ook zien dat hij minder boos is dan de net.
"Zolang jij gelukkig bent met hem hou ik mijn mond." En met dat gezegd te hebben loopt hij naar zijn auto. Een aantal seconden later is hij verdwenen.
Met gemengde gevoelens sta ik hier dan. De schuldgevoel wordt steeds groter. Het is alsof ik Leon aan de kant heb gezegd voor Joost. En eigenlijk is dat ook wel zo, maar ik heb nooit de bedoeling gehad om met Leon zijn gevoelens te spelen ofzo. Het is gewoon dat Joost tevoorschijn kwam en mij pas echte vlinders heeft gegeven.
En nu gaat Leon zijn mond houden, alleen omdat ik gelukkig ben? Maar waarom? Hij houdt van je, daarom.
Joost komt voor me staan. "Heb je spijt?"
Heb ik spijt van mijn relatie met Joost? Nee.
Heb ik spijt omdat ik ooit met Leon ben geweest en hem heb leren kennen? Ja.
"Nee. Maar het is niet dat ik me fantastisch voel." Ik geef het eerlijk toe, Joost mag best weten dat ik me nu niet bepaald goed voel aangezien ik Leon een soort voor de zoveelste keer heb afgewezen.
"Ik begrijp het." Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en kijkt me aan. "Je had ook in je auto kunnen blijven, dit had helemaal niet hoeven gebeuren. En daarnaast, hoezo gaf je toe dat je mij kwam ophalen? We konden best iets verzinnen."
"Totdat ik hier kwam staan zag ik niet eens dat dat Leon was. Dat ten eerste en ten tweede, ik weet niet wat het was, maar opeens had ik behoefte om Leon duidelijk te maken dat je met mij bent. Aan zijn ogen was te zien dat hij nog lang niet over jou heen is."
"Wat als hij het wel had gezegd? School had hem vast niet meteen gelooft maar ze zouden op ons letten. Je had je baan kunnen verliezen."
"Maar dat is niet gebeurd. Oké het was niet heel verstandig om het toe te geven, maar hij moest weten dat je van mij bent. Alles daaromheen maakt mij niet uit."
Wat ik nu ga doen zal ik normaalgesproken niet zo snel doen. Maar alles in mij zegt me dat ik deze jongen moet vasthouden, en niet meer los moet laten. Ik knuffel hem, houd hem stevig vast en leg mijn hoofd zo op zijn borst dat ik zijn hartslagen kan horen. Meteen wikkelt hij zijn armen om mij heen en even blijven we stil.
"Zullen we anders naar mij? Ik begrijp het als je nu geen zin meer hebt in dat feestje."
Ik voel me wat naar, maar ik wil Joost wel de kans geven om naar dat feestje te gaan en plezier te hebben. "Nee, ik heb wel zin."
Hij kijkt me zorgzaam en lief aan. "Zeker weten? Het hoeft echt niet als je niet wilt."
Ik druk een kus op zijn lippen. "Ik ga het niet nog een keer zeggen, we gaan."
"Als jij het wilt" hij geeft me een kus en laat me gaan.
Ik pak even mijn leren jasje van de kapstok en besef dat we gewoon tering lang hier buiten stonden.
Met mijn tasje in mijn ene hand en Joost zijn warme hand in de andere lopen we naar zijn auto. Als ik naar zijn zijprofiel kijk zie ik ook zijn tatoeage aan de achterkant van zijn nek. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om met zo'n prachtige persoon te zijn?
"Staren is onbeschoft hè."
"Ja als jij het uitzicht had die ik had was je ook aan het staren."
We stoppen voor de auto en hij kijkt me liefdevol aan. "Ik heb al het mooiste uitzicht met die ogen van je."
De mooiste blauw-groene ogen kijken me diep aan. Hij plaatst een kus op mijn lippen en doet het portier voor me open.
Thoughts?
Vote?