🍁Daffodils:အပိုင္း(၅)မိတ္ေဆြေဟာင္းႏွင့္ေတြ့ဆံုျခင္း
"သားရယ္ ျပန္လာခဲ့ပါလား...အဲ့မွာရာသီဥတုကၾကမ္းကၾကမ္းနဲ႔"
"ရပါတယ္ေမေမရယ္...ကြၽန္ေတာ္ျပန္မလာခ်င္ေသးဘူး"
"ေနေရးထိုင္ေရးေရာ အဆင္ေျပတယ္မလား...ေမေမလဲလိုက္လာခ်င္ပါတယ္...ဒါေပမဲ့"
"ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္ေမေမရဲ့...ကြၽန္ေတာ္ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"
"မိဘေတြအတြက္ေတာ့ အၿမဲ ကေလးပဲေလသားရယ္...ၿပီးေတာ့ေမေမအဓိကစိတ္ပူတာ အစားအေသာက္ပဲ...ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေတြခ်ည္းလဲစားမေနနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ..ေခါက္ဆြဲျပဳတ္လဲစားခ်င္ရင္ေတာင္ လြယ္လြယ္ကူကူမရိွပါဘူးေမေမရယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ...သားျပန္လာခ်င္ျပန္လာလို႔ရၿပီေနာ္ သူဒီမွာမရိွေတာ့ဘူး..ေျပာင္းသြားတာ ၁ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ..တကယ္လို႔ အစိုးရေဆးရံုမွာလုပ္လို႔ေတြ့မွာစိုးလဲ သားၪီးေလးေဆးရံုရိွေနသားပဲ"
"အဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္လဲမဟုတ္ပါဘူး..ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာေပ်ာ္လို႔...အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ျပန္လာမွာပါ"
"ေအးေအးဒါဆိုလဲေမေမဖုန္းခ်ေတာ့မယ္..က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ၪီးသားေလး"
"ဟုတ္ေမေမေရာ"
ေနြၪီး ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဖို႔ေရႏြေးအိုးတည္ထားလိုက္တယ္။ထမင္းဟင္းေၾကးမ်ားတဲ့ေနြၪီးအဖို႔ အစားအေသာက္ကေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ားျပႆနာတက္ေနတုန္းပဲ...စားပြဲေပၚကေခါက္ဆြဲထုပ္ကိုၾကည့္ရင္းေခါက္ဆြဲထုပ္ဆန္႔က်င့္ေရးသမားကိုသတိရသြားတယ္။
"ဟဲ့ေနြၪီး နင္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားျပန္ၿပီလား...နင္ေတာ့ Hi-So ျဖစ္ေတာ့မယ္"
"ဘာလဲ Hi-So" ေနြၪီး နားမလည္လို႔ျပန္ေမးရတယ္။
"High Sodiumေလ"
"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နင္ပဲႀကံၾကံဖန္ဖန္..ဘယ္သူေျပာတာၾကားလာလဲ"
"ဒီလိုပဲ..တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီကေပါ့..ၿပီးေတာ့ အဲ့ဟာေတြက အေရျပားေလးဘက္နာေတြ..ေသြးေလးဘက္နာေတျြဖစ္ဖို႔ ပိုနီးစပ္ေစတယ္..နင္ဆရာဝန္ပဲျဖစ္ေနၿပီဒါေလးေတာင္မဆင္ျခင္ႏိုင္ဘူးလား"
"ဟ ငါ့မွာစားစရာမရိွလို႔ ခုမွ ျပဳတ္ေသာက္မလို႔ပါဟာ...ထမင္းလဲ ငါထြက္မဝယ္စားႏိုင္ေတာ့ဘူး..တအားအိပ္ခ်င္ေနၿပီ"
"အဲ့ဒါဆိုလဲ အရင္အိပ္လိုက္...ငါခ်က္ေကြၽးမယ္"
"တကယ္လား"
"ေအး.ငါက်က္ရင္ထားခဲ့မယ္ ငါလဲဂ်ဳတီရိွေသးလို႔"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ..ဒါေပမဲ့ နင္ဂ်ူတီရိွတယ္ဆိုရင္လဲလုပ္ေပးမေနပါနဲ႔ေတာ့"
"ကဲ ေနြၪီးဧရာ ...ငါစိတ္ပါတုန္းေလးခ်က္ေကြၽးမလို႔ဟာကို ေအးေဆးေနစမ္းပါ"
"အိုေခ အိုေခ ဟုတ္ပါၿပီ"
{ေခ်ာက္}
၃မိနစ္ေရႏြေးအိုးကေခ်ာက္ ခနဲက်သံနဲ႔အတူေနြၪီး ပစၥုပန္ကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။မီးဖိုေပၚကစတီးအိုးထဲ ေခါက္ဆြဲထည့္ ေရဆူေတာ့တစ္ေရသြန္ပစ္လိုက္တယ္။ဓာတုဓာတ္ေတြေလ်ာ့လို႔ေလ်ာ့ျငားေပါ့။ခုေတာ့ HI-SO ျဖစ္မယ္ဘာညာလဲပြားမဲ့သူမရိွ...ဟင္းလဲခ်က္ေႂကြးမဲ့သူမရိွ။ေအးတာပဲ!
တကယ္ေတာ့လဲအဲ့ဟင္းတစ္ခြက္ကိုေနြၪီးသတိရေနရတာလဲေအာင့္သက္သက္နဲ႔။ခ်က္ေပးတဲ့သူက နဂိုထဲက ေနြၪီးအတြက္သီးသန္႔ရည္ရြယ္ခဲ့တာမဟုတ္ခဲ့မွန္းကိုေနာက္မွသူလဲ မသိခ်င္ပဲသိခဲ့ရတယ္။
________________
ေနြၪီး မဲဘာန္းကိုေျပာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တုန္းက ေမေမေရာေလးမိုးလြင္ေရာလံုးဝသေဘာမတူခဲ့ဘူး။ေမေမကတစ္ၪီးတည္းေသာ သားေလးျဖစ္သူကို အနီးအနားမွာပဲေနေစခ်င္တယ္။ေလးမိုးလြင္ကေတာ့ ေနြၪီးသေဘာထားအတိုင္းလို႔ဆိုၿပီးဘာမွဝင္မေျပာေပမယ့္လို႔သြားေစခ်င္ပံုေတာ့မေပၚ။
ေလးမိုးလြင္ကေမေမ့ရဲ့ေနာက္အိမ္ေထာင္ဆိုေပမယ့္ေနြၪီးတို႔သားအမိအေပၚအရမ္းေကာင္းတယ္။ပြဲရံု အလုပ္နဲ႔ႏြေၪီးကလဲလံုးဝမအပ္စပ္..ၪီးေလးရဲ့ေဆးရံုမွာလဲ မလုပ္ခ်င္။အဲ့တုန္းကေတာ့ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနြၪီး ကအေဝးႀကီးမွာ အကုန္လံုးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီးေနခ်င္တာမို႔မဲဘာန္းကိုအေျပာင္းအေရႊ့ တင္ခဲ့တာ။
ေနြၪီးကိုဟိုပံုးအထိကားနဲ႔လာႀကိဳသူကဘသိန္း..ဒူးက်ေဘာင္းဘီ တီရွပ္နဲ႔ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကို လြယ္ၿပီးရပ္ေနတဲ့ေနြၪီး ကို ခြဲစိတ္အထူးကုလို႔မထင္တာမို႔ ဘသိန္းအေတာ္အၾကပ္ရိုက္ခဲ့ရေသးတယ္လို႔ေနာက္ျပန္ေျပာမွသိရတယ္။
သူမဲဘာန္းကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေနြၪီး ကာလ..ေတာင္ေပၚေဒသရဲ့ေနြၪီးအလွဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ေတြးၿပီး လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ တစ္ေမ့တစ္ေမာ ၾကည့္ယူရတဲ့အထိလွတယ္။
"ဘသိန္း ဒီမွာ ဗမာစကားပဲေျပာၾကလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာေလး မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗမာစကားပဲေျပာၾကပါတယ္..မဲဘာန္းကေတာ့ ရွားတဲ့ၿမိဳ႔ဗ်..အင္းေလးနဲ႔ေဝးေပမဲ့ အင္းေလးေဒသိယေတြလဲသံုးၾကတယ္"
"ဟုတ္လား..ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မဲဘာန္းကနဂိုက ခုလို ၿမိဳ႔မဟုတ္ေသးဘူး ရြာႀကီးေပါ့...ခုလို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးလဲ မေကာင္းေသးေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အင္းေလးကိုအလုပ္သြားလုပ္ၾကတာ...အဲ့မွာတင္ ၾကာေတာ့ မဲဘာန္းမွာ အင္းေလးနဲ႔ေဝးေပမဲ့ အင္းေလးေဒသိယစကားေျပာက်င့္ကပါကုန္ၾကတာ"
"ေၾသာ္...မဲဘာန္းကေရာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ရွမ္းလိုေပးထားတာလား"
"မဟုတ္ဘူး မဲဘာန္းကက် ယိုးဒယားလိုေပးထားတာ..အဓိပၸါယ္က အေမ့အိမ္ တဲ့...ျမန္မာလိုတိုက္ရိုက္ျပန္ယူထားတဲ့နာမည္ေပါ့..."
"ေၾသာ္...အျခားအဓိပၸါယ္ရိွေသးလို႔လား"
"ရိွတယ္...ယိုးဒယားလိုဆို အျခားအဓိပၸါယ္ထြက္တယ္ ထားပါေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေဒါက္တာေလး ေရာက္ရင္ေပ်ာ္သြားမွာပါ မဲဘာန္းက နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ေနြးေထြးတဲ့ၿမိဳ႔ေလး"
"ဟုတ္ကဲ့..ဘသိန္းကြၽန္ေတာ့္ကို ေဒါက္တာေလးလို႔မေခၚပါနဲ႔ဗ်...ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ေနြၪီးဧရာပါ.ေနြၪီးလို႔ေခၚလဲရပါတယ္ ဘသိန္းႀကိဳက္သလိုေခၚေပါ့"
ေနြၪီး မဲဘာန္းကိုေရာက္စကတည္းက ဘသိန္းနဲ႔သိကြၽမ္းခဲ့ၿပီး ကိုယ့္မိဘအရြယ္မို႔လဲခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ ဆက္ဆံျဖစ္ခဲ့တယ္။ေဆးရံုကေပးတဲ့အိမ္မွာမေနခ်င္တာေၾကာင့္လဲ ဘသိန္းရဲ့အိမ္၂အိမ္ထဲကတစ္အိမ္မွာငွားေနခဲ့တယ္။
ေနြၪီးကိုအထူးကုလို႔ မထင္ခဲ့တဲ့သူထဲမွာ ေဆးရံုအုပ္ႀကီးလဲ ပါခဲ့တယ္။မဲဘာန္းကိုေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရံုးခန္းကိုသြားေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ့ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ့လား လို႔ဆိုလိုတဲ့အၾကည့္ကို သူ႔ရဲ့ရိုးသားတဲ့ မ်က္လံုးအၾကည့္ကေနႏြေၪီးျမင္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ေနြၪီးရဲ့အရည္အခ်င္းကို ေနြၪီးအလုပ္နဲ႔သာသက္ေသျပခဲ့ၿပီးအရင္ အထူးကုဆရာမႀကီးေဒၚတင္တင္ႏြယ္ရဲ့အထူးတလည္ခ်ီးက်ဳးမႈကိုရတဲ့အထိ ေနြၪီး ႀကိဳးစားမႈမွာအရာထင္ခဲ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အခုေတာ့ မဲဘာန္းၿမိဳ႔နဲ႔မဲဘာန္းေဆးရံုကိုေနြၪီး စတင္ခင္တြယ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး..သူ႔ရဲ့သံေယာဇဥ္အလြယ္တကူျဖစ္တတ္တဲ့အက်င့္ကိုလဲဘယ္လိုမျွပင္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသူပိုသိလာခဲ့ၿပီပဲျဖစ္တယ္။
____________________
မနက္ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ နဂိုတိတ္ဆိတ္ေနၾက နားေနခန္းမွာရယ္သံေတြစည္ေဝေနတယ္။ေဆးရံုမွာအဲ့လိုလုပ္ႏိုင္တာကတစ္ေယာက္ပဲရိွတယ္။ထင္တဲ့အတိုင္း ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ျပန္ေရာက္လာျခင္းပင္...
ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲေနြၪီး ဘဝင္မက်ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ကစားပြဲေပၚတင္ပလႊဲထိုင္ၿပီး ေဒါက္တာမိုးပင္လယ္နဲ႔စကားေျပာေနတယ္။ေနြၪီးအဲ့လိုလုပ္တာကိုတအားမုန္းတာသိရဲ့သားနဲ႔ထိုင္ေနတာကလဲသူ႔စားပြဲမွာ...
မိုးပင္လယ္ကလဲ ဘာမွမေျပာပဲ ဟိုလူေျပာသမ်ွထိုင္ရယ္ေနတယ္။မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ဝင္သြားေတာ့ တစ္ခန္းလံုး မီးကိုေရနဲ႔ျဖန္းလိုက္သလို ရွဲခနဲ တိတ္သြားတယ္။က်န္သူမ်ားက တိတ္သြားေပမယ့္ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ကေတာ့ခပ္တည္တည္ပဲ..လက္ေခ်ာင္းေတြကိုေတာင္အသာလႈပ္ရမ္းၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။
"မေတြ့တာၾကာၿပီေနာ္ ေနြၪီး"
ေတြ့လား ...သူမ်ားေတြလို ေဒါက္တာလဲတပ္မေခၚ ဆရာလဲတပ္မေခၚနဲ႔ ေနြၪီးတဲ့ ငါက မင္းသူငယ္ခ်င္းလား..
ေနြၪီး မေက်မနပ္နဲ႔ေတြးမိေတာ့ အေတြးတစ္စြန္းတစ္စကမ်က္ႏွာမွာထင္ဟပ္ပံုေပၚတယ္။ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ ျမင္ေတာ့ဟက္ဟက္ပက္ပက္ထရယ္ၿပီး..
"ေနြၪီးရာ ေဒါက္တာထည့္မေခၚလို႔ စိတ္ထဲ မေက်နပ္ျပန္ဘူးလား"
"....."
"ေဆာရီးပါကြာ...အရင္ကအက်င့္ေတြေၾကာင့္ပါ...ေနာက္ဆို သတိထားပါ့မယ္...ဟုတ္သားပဲငါကလဲ ငါပဲ ကိုယ့္ထက္ငယ္လဲ ရာထူးႀကီးတာပဲကို ေလးစားမွေပါ့...ေနာက္ဆိုဂရုစိုက္ပါမယ္ခင္ဗ်..ဆာဂ်င္ခင္ဗ်"
"ကိုေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ ခင္ဗ်ား တကယ္အရက္ျဖတ္လာတာေရာဟုတ္ရဲ့လား"
"အိုးတကယ္ပါဗ်..ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အတြက္မေကာင္းတာေတြမလုပ္ေတာ့ပါဘူး"
"လုပ္ရင္လဲ ခင္ဗ်ား ေသဖို႔ပဲရိွေတာ့တာမလားဗ်...ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂရုစိုက္ဗ်...ႏို႔မို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရာထူး အတူတူ မျဖစ္ဖူးပဲေသသြားၪီးမယ္"
ေနြၪီးစကားအဆံုးမွာေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ေရာ မိုးပင္လယ္ပါ ခဏတာေၾကာင္အသြားၿပီး ခဏၾကာေတာ့ မိုးပင္လယ္က ဖ်တ္ခနဲၿပံဳးၿပီးေခါင္းငံု႔ဆက္ၿပံဳးေနကာကိုေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္းလက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာရယ္ေတာ့တယ္။
သူလဲ အျမင္ကပ္စရာလူႏွစ္ေယာက္ကိုမ်က္ေမွာင္ကုပ္နဲ႔ေဝ့ၾကည့္ၿပီး round လွည့္ဖို႔ Chartကိုယူကာအခန္းထဲကေနထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေနြၪီးထြက္သြားေတာ့ မွေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ အရယ္ရပ္ၿပီး..
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ Sea ေနြၪီးေျပာင္းလဲသြားသလိုပဲ"
"ဘာေျပာင္းလို႔လဲဗ်"
"ခုငါ့ကိုျပန္ ေဆာ္သြားတယ္ေလကြာ ငါနဲ႔သူစေတြ့ထဲက မထိတထိ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တာ..ခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ျပန္ေျပာသြားတာပဲ"
"ဟုတ္လား"
"အင္း...ဘာကသူ႔ကိုေျပာင္းလဲလိုက္လဲမသိဘူး...ပ်င္းစရာေနြၪီးမဟုတ္ေတာ့ဘူးပဲ"
________________________
ေနြၪီး ေကာ္ရစ္ဒါအျပင္ထိၾကားေနရတဲ့ေဒါက္တာေက်ာ္ဇင္ထြဋ္ရဲ့ရယ္သံေၾကာင့္စိတ္ထဲပိုၿပီးအလိုမက်ျဖစ္လာသလိုပဲ။စေတြ့ကတည္းကခုထိ ေနြၪီးနဲ႔စကားေျပာရတာအဆင္ေျပတာကိုမရိွ...မထိတထိနဲ႔အၿမဲေျပာေနတတ္ၿပီးေနြၪီးကလဲ သူ႔ကိုဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိရိွတယ္လို႔ေတာင္မွတ္မထားပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၿမဲ။
ခုစိတ္တိုရတာလဲ မိုးပင္လယ္ဆိုတဲ့လူေၾကာင့္...ေနြၪီးစားပြဲေပၚမွာထိုင္တာမႀကိဳက္မွန္းသိရက္နဲ႔မေျပာမဆိုလႊတ္ထားၿပီး ေနြၪီးေျပာေတာ့လဲ ခိုးရယ္ေနေသးတယ္။
"က်စ္...မေက်နပ္လိုက္တာကြာ"
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့သူ႔စိတ္တို႔က ေဆးရံုလုပ္သားကိုေက်ာ္ၪီးလာေခၚတဲ့အခါအံ့ၾသတဲ့ဘက္ကိုေျပာင္းသြားရေတာ့တယ္။
"ေဒါက္တာေနြၪီးခင္ဗ်...ဆရာႀကီးကရံုးခန္းကိုလာခိုင္းလာတယ္ဗ်...အိမ္ကလိုက္လာလို႔တဲ့"
"ဗ်ာ..အိမ္က..ဘယ္သူလဲ"
"မသိဘူးခင္ဗ်"
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီကြၽန္ေတာ္ လိုက္လာခဲ့မယ္ ခင္ဗ်ားသြားႏွင့္ကိုေက်ာ္ၪီး..ကြၽန္ေတာ္ caseၾကည့္ၿပီးလိုက္လာခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်"
ေဆးရံုအုပ္ရဲ့အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီးၿပံဳးျပလာသူကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ေနြၪီး လံုးဝမေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့ ဧည့္သည္ကေနြၪီးမ်က္ေစ့ေရ႔ွတည့္တည့္ကိုေရာက္ေနၿပီျဖစ္တယ္။သူ႔စိတ္ေတြရုတ္ခ်ည္းေလးလံရႈပ္ေထြးသြားကာ သက္ျပင္းကိုခိုးခ်လိုက္မိတယ္။ၿပီးေတာ့ ဟန္မပ်က္ ျပန္ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ရင္ဘက္ဝဲဘက္ျခမ္းကဆစ္ခနဲနာက်င္သြားၿပီး အရင္အတိုင္းသက္ျပင္းေတာင္ရဲရဲမခ်ရဲတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူမုန္းမိျပန္တယ္။
______________