Chapter 33
Lorcan’s Pov
RIGHT after Perkin leave. Lumapit ako sa kanila. Umupo ako sa isang single sofa. Si Colt at Desmond naman ay magkatabi silang umupo sa kanan ko. Si Rap ay nanatiling nakatayo na may hawak na brown envelope.
"What is it and why are you so serious?" I asked them. No one answer, but Rap rummage the envelope on his hands. Then he withdraw the pictures on the center table. What the f*ck!
"What's the meaning to this." I tried my utmost best not to burst.
"What is that?" Rap mocked me. "I just wanna remind you, your plans. Your goal, your objectives, moroon."
I gritted my teeth.
"Raphael don't meddle with my business-"
"F*ck you, Lorcan! Don't meddle with your business? Screw you! But we're also part of it. From the start of the plan, we are part of it. How the f*ck can you say that when we are part of the business!" He shouted.
"Rap calm down we talk about-"
"You shut the f*ck up Colt." he screamed and pointed, Colt. "You know this first, but you never told us and now look what happened to our dear friend." Then he glared at me.
"Just let him. Lorcan has plan and always remember Rap he still the boss here." Desmond butted.
"You're all are d*mn idi*ts! Can't you see it. Our boss is smitten! It's crystal as f*cking clear that he forgets his true intention and agenda why that Clayton-"
"Don't cuss at him!" I l boomed. "You better not speak ill of Clayton, Rap."
"Just! Wow!" He sarcastically said.
"Rap please we cannot talk properly if you are enraged." Colt injected but Rap didn't listen to him.
"F*ck you, Lorcan!" But instead, he cussed me again.
"And what is it to you, Rap! It's my life and you don't have to-"
He cut me off. "D*mn it! Did you forget why that Clayton is here!"
D*mn it! This is maddening!
"It's my choice so back off, Marcet." I hold a bit more of my patience for him.
"You know what, Lorcan. I thought this plan of yours will success. I thought you would.win.this.battle. but look at you now, so f*cking smitten with that d*mn guy. I thought you would never fall for him. I thought it was just part of the plan, so I let you in your craziness. I'm so dissappointed, Lorcan." He emphasizes.
"Like what I said it's my choice so f*ck off." malamig kong sabi sa kanya. This is infuriating me.
"F*ck you! You wasted the years of waiting and planning for this assh*le! From the very beginning its crystal as clear that you'll be just using Clayton to lure his father. From the very beginning you know better that it was for revenge! From the very beginning you know it was a play idi*t!" sigaw ni Raphael.
And that's it, all the patience that I am holding get out of my hands. My hands are shaking! I wanna punch him this time, but before I could stand the door opens and Clayton came in with red eyes. Based on his expressions he heard us. He heard us. I stand and call him, but he did not listen. I step my foot to come near him, but in just one step he stopped me.
"Lumapit ka sa akin at mapapatay kitang g*go ka." He said coldly and his tears rolled down to his cheeks. My heart prickle at the sight of him crying. But what me made afraid was his cold expression and voice. Right there I knew . . . I'm screwed.
Clayton's Pov
"Pareng C-clayton-" pinandilatan ko si Colt kaya napatigil siya.
"H'wag na h'wag mo akong tatawagin sa pangalan na yan Colt."
Nilinlang nila akong lahat. Lahat sila dito! Pati na ang lalaking akala ko . . . akala ko mapagkakatiwalaan ko. At .ahal ako na akala ko hindi ako kayang saktan. Ang lalaking nangako sa akin. Pero siya rin ang lalaking babasag sa akin ng ganito.
"Babe-"
"P*tang*na mo! H'wag mo akong tawaging babe! Sinungaling ka!" bulyaw ko kay Lorcan. Hahakbang na naman sana siya pero umatras ako at muling sinigawan siya. "Tang*nang h'wag ka ngang lalapit, diba!"
"F*ck! Let me explain-"
Pinutol ko siya. "Anong ipapaliwanag mo? Anong hindi pa klaro sa sinabi ni Raphael." Saglit kong tiningnan si Raphael at muling tumingin ko sa kanya.
"Sumagot ka sa akin Lorcan. Oo at hindi lang ang sagot. Kilala mo ba ako sa simula pa lang? Plano lang ba ang lahat?"
"Perkin-"
"Oo at hindi, Lorcan!"
Napahilamos siya sa palad niya. "O-oo."
"Salamat sa sagot mo." Tumawa ako pero wala iyong ka-humour-humour. "Ngayon sabihin mo sa akin. K-kasama ba sa plano mo sina J-jason at iyong Ivon, kasabwat mo rin ba iyon?”
"Y-yeah," mahina niyang sagot na nagpadagdag sa sakit at bigat ng dibdib ko. Pinunasan ko ang luhang lumandas sa pisngi ko. Kaya hindi ko namalayang nakalapit pala sa akin si Lorcan. Hinawakan niya ang balikat ko pero mabilis ko siyang itinulak at sinuntok. Para siyang walang lakas sa katawan dahil napaatras siya. Humakbang ako papalapit sa kanya at sinuntok ko ulit siya ng dalawang beses. Hindi siya nanlaban hinahayaan niya lang akong suntukin siya. Natumba siya kaya mabilis ko siyang kinababawan at kinuwelyuhan.
"Sabihin mo sa akin. Bakit mo ito ginagawa sa akin?" wika ko habang tumutulo ang luha sa suot niyang pulo. Sinubukan niya ako hawakan pero winaksi ko lang ang kamay niya. Mas hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kuwelyo niya. "Sagutin mo akong g*go ka!"
"B-babe-" naputol siya nang niyugyog ko siya gamit ang pagkakahawak ko sa kuwelyo niya.
"Sagutin mo ako ng hindi mo ako tinatawag na babe. Isang babe mo pa at hindi ko alam kung ano ang maaaring gawin ko sayo." Malamig kong untag.
Namumula na ang mata ni Lorcan. Huminga siya ng malalim. "Christiano Perkin." anito, kaya kumunot ang noo ko dahil alam niya ang pangalan ng ama ko. "Your, your father killed my grandparents. You know how much I treasure my grandparents that's why when I get to know that Christiano killed them. I made my mind to get revenge. But then he vanished. That's why, that's why I am using you to lure him. But that was an initial plan. Coz, everything changed ba-Perkin, I love you and-"
"Sa tingin mo maniniwala pa ako sa mga sinasabi mo, ha!?" Pinutol ko siya.
Bakit naman papatayin ng ama ko ang mga grandparents niya? At kung gusto niya ng hustiya dapat sa kamay ng mga pulis niya iyon ipaubaya hindi, sa kamay niya.
"Perkin."
Susuntukin ko na sana siya pero naramdaman ko ang malamig na metal sa sintido ko. Paglingon ko ay may nakatutok sa akin ang baril na hawak ni Raphael. Tumayo ako at hinarap si Raphael. Hinawakan ko ang kamay ni Raphael at mas idiniin ko ang baril sa noo ko.
"How dare you lay your hands on Lorcan." malamig niyang saad at diin ang baral sa noo ko.
"Papatayin mo ako? sige lang!" Panghahamon ko sa kanya. "IPUTOK MO!" sigaw ko sa kanya pero wala man lang nagbago sa ekspresyon niya. Lahat sila dito ay niloko ako wala akong kakampi sa silid na ito. Kaya hindi ako pwedeng maging mahina sa harapan nila. Kahit na kumakabog na ang puso ko at nanginginig na ang kamay ko. Nilalakasan ko ang loob ko.
"F*CK! PULL THE TRIGGER RAP AND I WILL NOT THINK TWICE TO KILL YOU, TOO." bulyaw naman ni Lorcan.
"Tang*na, Rap put the gun down." alma na ein ni Colt sa kaibigan.
"IPUTOK MO!" Kahit na lumuluha ako ay may lakas loob pa rin akong sigawan si Raphael.
Galit na inagaw ni Raphael ang kamay niya sa akin. Tinapon niya ang baril doon sa upuan saka tumalikod ito at ginulo ang buhok niya.
Pinunasan ko ulit ang luha na walang tigil kakaagos. Ayaw kong umiyak pero ang trayador kong mata hindi nauubusan ng luha. Kinuha ko ang cellphone sa desk ni Lorcan at nilagpasan ko siya dere-deretso ang hakbang ko papunta sa pintuan at naramdaman ko ang pagsunod nito sa likod ko. Kaya nang makarating ako sa harap mismo ng pintuan ay taas noo ko siyang hinarap. Walang puso kong hinablot ang kwintas na binigay niya sa akin at tinapon ko iyon sa kanya. Tumama iyon sa dibdib niya bago nahulog sa sahig. Yumuko siya roon.
"H'wag na h'wag mo akong sundan. At kung sa inaakala mong hindi ko alam na marami ang matang nakasunod sa akin. P'wes para sabihin ko sa'yo alam ko, Lorcan. Kaya subukan mong pasundan ako at hindi mo na ako makikita kahit kailan."
"Perkin, let's talk properly not like this."
Hindi ko siya sinagot at umalis sa building na iyon. Hanggang na natagpuan ko ang sarili ko sa isang parke na tahimik. Umupo ako sa sementong upuan doon at humagulhol ng iyak. Iyong mga taong pinahalagahan ko, pinagkatiwalaan ko, at minahal ko. Niliko lang ako. Pinaikot lang ako. Hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko ngayon.
Nawala sa utak ko ang oras at kung hindi lang nag-ring ang cellphone ko ay hindi ako gumalaw sa aking kinauupuan. Alas sais na pala ng gabi. Gusto ko tuloy'ng itapun ang cellphone nang makita ko ang wallpaper ko. P*tang*na!
Suminghut ako bago sinagot ang tawag galing sa ospital kung saan si mama.
"Hello po." sumisinghot kong sagot sa tawag.
"Kayo po ba si Clayton Perkin?" Tanong ng isang babae sa kabilang linya.
"Oo po."
"Ako po pala ang nurse ng mama ninyo tumawag lang po ako sa inyo Mr. Perkin upang sabihin na gising na po ang mama niyo at kung makakapunta ka ngayon dito sa ospital pwede mo siyang puntahan at makausap."
Nagpasalamat ako sa nurse tumawag sa akin bago binaba ang tawag. Dali-dali akong pumunta sa malapit na waiting shed upang maghintay ng sasakyan patungong LCL Hospital.
Lorcan's Pov
Lahat ng bagay na nahawakan ko ay ipinagtatapun ko. Basag ang mga vase, nasira ang mesa ko at basag na rin ang center table na siyang huli kong hinagis. Mahigpit kong kinuyom ang kwintas na tinapon ni Clayton sa akin kanina. Hindi ko siya nakitang nagalit ng ganoon. Hindi ko siya nakitang tumingin sa akin ng sobrang lamig na parang hindi na niya ako kilala. Parang ibang Clayton ang nakita ko kanina. It looks like I've seen the different version of my baby, my babe.
"Masaya ka na, Rap? Is this what you want?" I roared.
"It's not my fault na hindi mo pala sinabi sa kanya ang lahat. Kung sinabi mo ang lahat sana hindi ito nangyari." He retaliated.
Raphael's really a monster. He looks like he doesn't have an ounce of conscience left in his body. How can he be like this? I almost laugh at myself upon my question. We grew up together so if he is not as cold and monsterlike then his not Raphael Marcet.
"If you love him, you shouldn't keep a secret to him!" He added.
Wow! He is so good at putting salt on my wound.
I sauntered towards him. Kinuwelyuhan ko siya. "If you didn't meddle then none of this will happened! I have plans on telling him but slowly not like this! It's like putting a bomb in front of him! You punk!"
"It's not my fault! You f*cking wanker!" si Rap at kinuwelyuhan ako. We're close in punching and beating each other but Colt middles us.
"P*ta! Tumigil kayo!" Colt injected and pushed me away from Rap while Desmond is pulling Rap away from me.
"Wala kang alam kaya wala kang karapatang sabihin yan!" Dinuro ko siya at pilit na lumalapit sa kanya but Colt is pushing me away from Rap. "Yes! I have my own fault, I admit that. But I have plans on telling him the whole d*mn true because I f*ck . . . ." the hot liquid trickled down to my cheeks. "I . . . I love the guy who left in this room. I love Clayton so much. I love him that I could forgive his father for what he did to my lolo and lola. That's how much I love him."
Colt halted. When he saw my tears. He looks mortified than shock. He never saw me cry. No. They never saw me cry. Even Raphael, he didn't saw me cry not until this moment.
I unconsciously walk towards the door while still holding Clayton's necklace. It's not over yet.
"Lorcan, where are you going?" I heard Desmond asked. Now, he speaks after the d*mn messed. I bet he was also shock from everything he learned today.
"I'll chase my love, Desmond."
"Lorcan, I know I'm not in the right place to say this but if you follow and find Clayton right now. Hindi kayo makakapag-usap ng maayos. Galit pa siya. Madadagdagan lang ang galit niya sa'yo. So, please just give him some space and time. He needs it."
Nilingon ko si Colt. "Then what will I do Colt?" I asked hopelessly.
"Sinabi niya sa'yo kanina na h'wag mo siyang sundan pero hindi niya sinabi na maghiwalay na kayo. You can still fix this, Lorcan. Just wait for him, time will come, and he will be ready to talk and listen to you—listen to your reasons."