It’s been three days since our infiltration to Apostles and Besodiah began, and every now and then, I am secretly going to Mr. Samuel without their knowledge. It feels like he is my key to communicate with my father, especially that he was getting direct orders from him.
“I heard that two came back earlier,” I mumbled.
Mr. Samuel nodded and looked at me, “The ex-politician and his wife.” After being with him for days, I’ve learned that most people going to Alpheus City had high ranks before the apocalypse started. They are well respected during their days. “Do you want to know what their sins are?”
Nanatili akong tahimik, hudyat na pinatutuloy ko s’ya sa kung ano man ang balak niyang sabihin. Siguro nga’y medyo tampo ako sa mga pangit kong kasama kaya’t hindi ko sinasabi ang mga bagong nalalaman ko o sadyang tinatamad lang din talaga akong magsalita sa harap nila.
“Senator Revileza is a corrupt man. He’s using his position to bring fear to the people who accidentally learned his wickedness. Ang mga ngiti at kabutihang asal n’ya tuwing may mga sakuna noon ay pakitang-tao lamang. Masyadong madaya ang sistema ng Pilipinas, lalo na’t mabilis mapaikot ang mga mamamayan sa mabubulaklak na salita lalong-lalo na sa pera.” Sa tuwing mumungkahi s’ya ng mga opinyon n’ya hindi ko mapigilan na maghalo-halo ang emosyon ko.
Minsan pakiramdam ko’y tama siya ngunit minsan naman nararamdaman ko na hindi makatao ang solusyon na sa tingin niya ay karapatdapat sa mga taong nagkamali sa nakaraan.
“Sa tingin mo po ba’y makatao ang ginagawa ni Da— Mr. Fernandez?” Tanong ko.
Umiling s’ya at ngumiti sa akin, “Hindi makatao ngunit paano sila matututo kung palaging palalagpasin sa mabuti at maayos na paraan ang nasasakdal? Paano na lamang ang mga taong minalit, inapusta nila?”
Saglit akong natahimik dahil sa sinabi n’ya. Mahirap baliin ang prinisipyo ng ibang tao.
“Ija, mabuti pa’y umuwi ka na. Malapit na gumala ang mga guwardya, bukas na lamang ulit natin ituloy ang usapan,” sambit n’ya. Ngumiti naman ako sa kanya bago ako tuluyan na magpaalam at bumalik sa RV.
At katulad nang inaasahan ko’y pareparehas na naman silang mga abala upang mapansin ang pagdating ko.
Siguro’y kahit makagat ako ng bozo ay wala pa rin silang pakielam sa ‘kin. Mga bwisit, sana pinunas na lang kayo sa kumot ng mga tatay niyo.
I pulled out my cellphone under the pillow and slammed my body to the bed. I quizzically looked at the messages when I received a message from Alex’s number. He told me that he left his phone in our house because of the sudden apocalypse, which he actually cause.
ALEX:
Runaway from Alpheus City, Amira. Please.
I tried sending a message to his number, but I didn’t know that I still needed load to send a fucking message even though we are in the middle of a fucking apocalypse.
Pero… Saan kaya may pa-loadan na malapit?
And even though I was really eager to know who has my brother’s phone, two people came to my mind who’s actually behind it. It can be my mother or father if Alex’s really left his phone in our house, and that’s only the fact.
This message is either a trap or a warning. In a sense that this person might be luring me out of Alpheus because I might hinder his plan, or maybe a sign because that person is already awakened.
Damn… Ang sakit sa utak.
“Mommy—” I swiftly deleted the message when Spencer suddenly spoke.
Nagtatakha akong tiningnan nito saka siya ngumisi sa akin habang may kinakain na chocolate. Iimik pa sana ako nang bigla na lamang niya akong dinaghanan. Putanginang bata ‘to.
Tuwang-tuwa siya habang napapangiwi na ako sa sakit dulot ng katangahan niya. Yumakap pa si bobo at akala n’ya yata ay palalagpasin ko ang ginawa niya sa akin.
Malungkot s’yang tumingin sa akin, “Nagpatulong ako kay Ate Cara na i-hack ang building kung nasaan sina Mommy kaso masyado raw mahirap pasukin ang security…” bulong nito.
Ngumiti ako sa kanya saka sinuklay ang kanyang buhok at bago pa man niya tanggalin ang pagkakayakap sa akin ay sinampal ko ang likod ng ulo n’ya dahil masakit pa rin ang katawan ko dahil sa ginawa niya.
“Lumayas ka sa tabi ko, matutulog na ako,” pagtataray ko. Mas lalong humigpit ang yakap n’ya sa akin at lalong mas nagiging pabebe.
“Dito muna ako. Busy pa sila ro’n.” Pagnguso niya kina Parker na hindi kami pinapansin.
Buntong-hininga ko siyang tiningnan saka palihim na nilagay sa gilid ko ang cellphone. At dahil wala akong magagawa sa pag-iinarte niya ay hinayaan ko na lamang siyang tumabi sa akin.
“Matutulog na ako,” sabi ko.
“Hug me, Mommy.”
I grimaced as I looked at him while he was grinning, “Okay, baby.”
“What did you call him?” I heard Parker asked, but instead of looking at him, I closed my eyes and hugged Spencer.
I am really exhausted.
The sunlight rays touching my face made open my eyes. I’m still holding Spencer while the others are nowhere to be found. Damn, iniwan ako ng mga gago.
Dahan-dahan akong bumangon nang hindi ko nagigising si Spencer, nang makapagbihis ako ay napukaw ng mga gamit ni Cara ang atensyon ko. May tatlong laptop sa dulo ng RV, maging isang set ng computer.
“Nice…” Kinuha ko ang isang laptop na nakatago sa isang drawer at nang buksan ko ito ay wala itong kalamanlaman.
Kasabay nito ang pag-abot sa isang USB Stick sa lamesa na isa sa ginagamit ni Cara upang makapang-hack, nang kinokenta ko ito sa laptop ay ginamit ko ang cellphone ko upang i-testing na i-hack ito.
“Hotdog, mani, popcorn—” I immediately pulled the USB Stick and put the laptop back when I heard Spencer groaned. “One plus one equals two…”
Tangina. Anong napapanaginipan nito?
I heaved a sigh and left him breakfast before leaving with my disguise. And instead of going to the museum, I went to Mr. Samuel’s place, yet he was not in his post.
I was awed when I saw all the surveillance cameras in the entire city, and a stupid thought came into my mind. Kung hindi ma-access nina Cara ang mga camera sa kinaroroonan nina Principal Del Valle, ibig sabihin lamang ay maling database ang kanilang napasok.
“Gagawin ko ba talaga ‘to?” Tanong ko sa sarili ko.
Mabilis akong gumapang sa ilalim ng lamesa kung nasaan ang CPU at sa pinakatagong USB port ko sinaksak ang USB Stick. Mabilis naman na lumabas sa cellphone ko ang lahat ng impormasyon na mula sa computer ni Ginoong Samuel.
Kagat-labi akong nanatili sa ilalim nang may marinig akong ingay mula sa labas.
“That senator is damn lucky. Paano kaya nabuhay ‘yon?” Ani ng isang ibabae.
“Who knows. At least they can be in Eden now. No work yet they can achieve freedom.” Eden? Is that a place for people who survived Alpheus City?
After they left, I immediately went to the Museum. Hinanap ko pa sina Nate at Cara ngunit hindi ko sila mahagilap, mahirap din talaga maghanap ng kakilala dahil puro naka-facemask ang mga tao rito.
Nang hindi ko sila makita kahit saan ay napagdesisyonan kong pumunta sa thirteenth facility, ngunit nang makarating ako ro’n ay walang kahit isang tao. Pinagtitripan ba ako ng mga gago?
“Open the door.” I heard someone said. I hurried to an empty room, and the lights in the entire room automatically turned off.
I left the door slightly open to peak outside. And even though it is dark, I can still see the guards because of the faint light being emitted to their uniforms. They are pulling two metallic bed, which was covered with a cloth.
One of the guards suddenly stumbled, making the cloth of the first bed flow on the floor. As my eyes automatically widened, a familiar voice suddenly echoed.
“Anong nangyari riyan? Ang tatanga naman,” sambit ni Ginoong Samuel. Ang mga mata ko ay nanatiling nakatingin sa mukha ng lalaking walang malay, hindi ko maalis ang mga mata ko ro’n.
Masyadong matunog ang pangalan niya maging ang mukha niya ay laging nakapaskil sa mga poste— Senator Revileza.
Dahan-dahan kong sinara ang pinto nang marinig ko ang pagmartsa ni Ginoong Samuel, nanatili lamang akong tahimik hanggang sa marinig ko ang mga angil ng mga bozos. Maging ang tunog ng mga kadena ay umalingawngaw sa lugar.
“Ihahanda ko na ang mga kasunod na panauhin ni Augustus sa kanyang kaharian.” Rinig kong sambit ni Ginoong Augustus. At kahit na hindi ko s’ya nakikita ngayon ay ramdam na ramdam ko ang nakakakilabot niyang mga ngiti. “Mr. Augustus will be please to welcome them…”
I didn’t know what came to my mind or if I am still thinking straight.
But after hearing their conversation, I surfed to my phone and hacked into their system. If my father is really mad right now, I need to stop him before killing everyone for his stupid project.
“Damn, Amira…”
Keira. Subject 243.
I frustratingly bit my lower lip and deleted one of the names from the list of five people.
Katalina. Subject 43.
I’m starting to hate myself right now. I heaved a sigh, and when I thought of turning off the phone, I suddenly saw myself.
Amira Paige Fernandez. Special Subject 1.
#
New bookcover for Amira and the squad! 💙 Thank you for reading and appreciating OUTCAST! I will always be thankful to all of you. Love u, guys!