Paisley Haven's POV
Hindi mo sasabi kung kailan ka mamatay. Hindi mo rin masasabi kung hanggang kailan ka mabubuhay. May mga tao na sinasabing, mas madali ang buhay kapag wala na sila sa mundo. Hindi nila alam na mas mahirap kung aalis sila.
"Paisley, I swear I'll kill you after this! You bitch!" gigil na sigaw ni Harriet.
Tumawa ako. Itinukod ko ang kamao ko sa lupa saka tumayo. Pinulot ko ang baril kong nabitawan ko kanina.
"Gaga. Alam mo namang sabay-sabay tayong nagsuot ng bulletproof kanina!"
Nilingon ko ang katawan ng lalaking bumaril sa akin. Sa galit nni Harreit ay napatay niya 'to.
"Puntahan ko lang sila Madison!" ani ko.
Habang tumatakbo ako ay 'di ko maiwasan maisip ang nangyari kanina. Akala ko ay hahayaan niya lang ako mamatay doon kanina.
"Madison, do you here me?" Inantay ko siyang sumagot habang inaayos ko ang suot kong coat. Pawisan na ako at nakakaramdam na rin nang gutom.
"Oo, boss! Anong nangyari?! Pucha, puntahan ba kita? 'Di ako makatakas dito sa babaeng 'to," reklamo niya.
"No, ayos lang ako. Walang tama o ano. Mag-iingat kayo."
"T-Teka boss. S-Si Reylan, wala na," humina ang boses niya.
"Ano?!" sigaw ko.
"Mamaya ko na paliwanag, boss. Papalapit na sila."
Kumuyom ang kamao ko. Wala akong balita sa kabilang grupo dahil grupo ni Harriet ang kasama ko. Wala na akong sinayang na oras. Agad akong tumakbo saka sinabit ang lubid sa isang puno at umakyat. Agad kong nakita ang isang lalaking palingon-lingon sa paligid.
Kinuha ko ang bag na iniwan ko noon sa taas ng puno. Nilabas ko ang pana saka siya inasinta. Maya-maya lang ay unti-unti na siyang bumagsak sa lupa. Ganun ang ginawa ko sa bawat kalaban na nakikita ko.
Tumingin ako sa relo ko at nakitang sampung minuto na lang ang mayroon kami para magkita-kita. Maingat akong bumaba sa puno saka tumakbo sa direksyon kung saan ko pinarada ang motor ko. Muli kong tinignan daan kung saan ako galing. Paniguradong sa ibang daan ang tinahak ni Harriet. Pinaharurot ko ang motor ko papuntang boundery.
Marami na akong napatumba at alam kong ganun din sila. Pero sa totoo lang hindi ko inaasahan na ganun karami ang grupo nila. Sa tingin ko ay mas marami pa sila sa amin. At mukhang hindi pa yon ang pinaka myembro ng grupo nila. Wala pa ang lider nila.
Malayo pa lang ako sa boundery ngunit sa isang tingin ko lang, kanina pa sila nagsisimula. Halos hindi ko masikmura ang mga katawan na nadadaanan ko. Agad na nakuha nang pansin ko ang isang batang babae na nagtatago sa isang puno.
"Anong ginagawa ng bata rito?" bulong ko.
Sinigurado ko munang walang tao bago ako tumawid papunta sa kanya.
"Bakit ka nandito? Sinong kasama mo? Anong ginagawa mo rito?" sunod sunod na tanong ko.
Hindi siya kumibo. Nanatili siyang nakatingin sa mata ko. Kumunot ang noo ko ng bigla siyang ngumiti.
"Bitch!" Nanlaki ang mata ko ng bigla niya akong sinunggaban. Natumba ako sa sahig kasama siya at mas lalong nagpagulat sa akin ay ang pagsaksak niya sa tagiliran ko.
"Ah! Fuck!"
Walang habas ko siyang sinipa palayo sa akin. Napangiwi ako sa sakit habang hawak-hawak ang kutsilyo sa tagiliran ko. Muli siyang tumayo kaya naging alerto ako. Tinutok ko sa kanya ang baril ko dahilan nang pagkahinto niya.
"Wag po! Wag po!"
Hindi ko pinansin ang iyak at sigaw. Inipon ko lahat ng lakas ko para makatayo. Dumako ang tingin ko sa kamay kong punong-puno na ng dugo. Nagdadalawa na ang paningin ko. Humawak ako sa puno bilang suporta.
"S-Sinong nag-utos sa'yo?" hinihingal na tanong ko. Hindi ko magalaw ang katawan ko. Natatakot ako na baka mas bumaon ang kutsilyo sa katawan ko. Peste.
"W-Wala! Walang nag utos sa akin!" sigaw niya. Nakatingin siya sa dalawa niyang kamay na may dugo ko.
Sinandal ko ang katawan ko sa punoi ngunit hindi ko inaalis ang tingin sa kanya. Kinuha ko ang walkie-talkie sa beywang ko.
"L-Lucille, puntahan mo ko. Kashal, Eltera street. Sa tapat ng lumang talyer."
"Why? What happened?!"
"Bilisan mo!" sigaw ko. Napatalon ang bata sa gulat. Hindi ko siya pinansin.
"Paisley-What the hell?"
Halos magpasalamat ako nang makita si Magnus na papalapit sa direksyon ko.
"Who did that to you?" tanong niya. Bumaling siya sa batang nakatingin sa amin. "Bakit may bata rito?"
Lalapit na sana siya ngunit agad kong hinablot ang braso niya. Lumunok ako bago nagsalita.
"S-She stabbed me," nanghihina kong sinabi. "That kid stabbed me."
"Fuck. Just hold on."
Tumango ako. Pumikit ako at hinayaan siyang asikasuhin ang bata. Dinig ko ang sigaw at iyak niya habang tinatali ni Magnus ang kamay at paa niya. Itinali niya ito sa isang puno upang hindi makaalis. Nang matapos siya ay lumapit siya sa akin sakto namang pagdating ni Lucille.
"This is bad."
Hinayaan ko silang kumilos.
"Ah! Dahan-dahan!" sigaw ko nang hugutin niya ang kutsilyo. Nahihilo na ako sa sakit. Hinawakan ko ang braso ni Lucille nang may ibinuhos siyang kung ano sa sugat ko.
"Hey, hold her hand."
Nilingon muna ako ni Magnus bago niya kinuha ang kamay kong nakahawak sa braso ni Lucille. Tuwing nakakaramdam ako nang hapdi ay hinihigpitan ko ang hawak sa kamay niya. Hindi naman siya nagreklamo na nasasaktan siya.
"I'm done," wika ni Lucille.
Nilagyan niya na ng benda ang sugat ko. Hinubad ni Magnus ang coat niya at maingat na sinuot sa akin.
"Naiwasan ko ang bala kanina pero yung kutsilyo, hindi. Lintik na bata 'yan," inis na sabi ko. Kumunot ang noo ng dalawa. "May bumaril sa akin kanina. Mabuti na lang may suot akong vest dahil kung wala baka isa na ako sa kanila." tukoy ko sa mga katawan na nakashandusay sa paligid.
"Okay, you stay here with him."
Tumango ako at pinakinggan nang mabuti ang plano. Binalitaan na rin nila ang iba naming kasamahan. Hinati kami sa tig-dalawang grupo.
Ako at si Magnus. Lucille at Clementine. Maci at Marcelus. Saskia at Maynard. Macie at Braylon. Madison at Lincoln. Meredith at Flynn. Harriet at Aiden. Vernice at Atticus. Qitaza at Beatrix. Ashera at Xylair.
"Everything is okay na." Ipinatong ko ang laptop sa kandungan ko. Agad akong nagtipa ro'n. Ganun din si Magnus na abala sa pagtipa sa laptop na hawak niya.
"Everything will turn into dust," dinig kong bulong niya.
Inantay kong mapuno ang bar bago ko kinuha ang isang laptop na siyang nagpapakita ng location nila.
"I'm done."
Tumango ako saka ibinigay ang isang laptop sa kanya. Sabay kaming napatingin sa walkie-talkie nang tumunog 'yon.
"Nalagay ko na!"
"I'm done, hell yeah!"
"Done!"
Nang marinig namin ang boses nila ay sabay kaming tumango sa isa't-isa.
"Are you ready everyonee?" nakangising tanong niya.
"Hell yeah. Nice view, Mags," si Harriet.
"Magkakasama na sila," wika ko habang nakatingin sa monitor.
"Then we're settled."
One...Two...Three. Nagkatinginan kami. Tumango ako saka muling ibinalik ang tingin sa monitor. Dinig ko ang boses nilang nag-uusap. May narinig pa akong humihikbi. Mapait akong ngumiti.
97...98...99...Complete!
Napapikit ako sa malakas na pagsabog. Hindi pa natatapos ang isa may sumunod na agad. Limang magkakasunod-sunod na pagsabog.
"What a view," bulong niya.
Finally.
---
Braylon Zyair. Vernice Lyle. Dywannah Syah. Reylan Jahen.
"I'm so sorry to hear of your loss," wika ko. Tumango si Harriet saka mapait na ngumiti. Tinapik ko siya sa balikat saka lumapit kay Magnus.
"Condolence."
Tumango siya. Tahimik lang kami habang nakatingin sa apat na puting kabaon na nasa harap namin.
Hindi mo masasabi kung hanggang saan ang buhay mo. Kaya habang may natitira ka pang oras, gamitin mo 'yon sa paraang makakapagpangiti sayo kapag naalala mo ang ginawa mo sa mga huling oras mo sa mundo.
"D-Daphne is not your mother," ani Lucille.
Ngumiti ako saka siya tinapik sa balikat.
"I know," mahina kong sinabi. "My mother is already dead. She's already in paradise, Lucille. She died on my watch. I saw how she close her eyes that full of sadness and regret. I saw them. I saw how they took their last breath. That's the most painful view for me. The view that I could never imagine again. I just stood there, watching my world fall apart."
"P-Paisley."
Tumawa ako saka pinunasan ang luhang nagbabadyang tumulo sa mata ko. Nilingon ko sila. Halos lahat pala sila nakatingin sa akin. Maski si Daphne at Macqueen. Nilingon ko si Xylair na tumawag sa pangalan ko.
"Paisley. I-I'm sorry." muling nanubig ang mata ko. Namumula rin ang mga mata niya. "I'm sorry if I didn't come back. I'm sorry for not giving you a normal life. I'm sorry if I let you grow up alone."
"What's happening?" dinig kong bulong nila.
"No. I already forgave you. You can always come back to me." ngumiti ako. "I miss you, Kuya."
Tuluyan nang bumagsak ang mga luhang kanina pa namin pinipigilan. Lumapit siya sa akin at mahigpit akong niyakap. I miss him. I miss him so much.
Bumitaw ako sa pagkakayakap sa kanya nang makita si Macqueen na umiiyak. Nang makitang nakatingin ako sa kanya ay agad siyang yumuko. Hindi pa rin tumigil ang bulungan nila.
Humarap si Xylair sa kanila.
"Yes, she's my sister. I'm Xylair Brixton Haven." Ngumiti siya.
"Gosh, I can't take this," naiiyak na sabi ni Harriet bago nag walk-out.
Finally.
---
"I'm proud to all of you. Thank you for saving our country," nakangiting sabi ni Daphne. Tumayo siya't matagal na yumuko sa harap. Binalot ng sigawan at palakpakan ang arena.
"Ah, there's something I want to ask our five leaders. Can I?"
Nagkatinginan kaming lima at sabay-sabay na tumango.
"What's the name of your group?"
Napakamot ako sa noo. Sabi na eh. Nagkibit-balikat si Harriet. Tumayo kaming lima sa harap, hawak hawak ang limang letra na siyang simbolo ng grupo.
"The name of our group is..."
"HEVEL."
Hevel. Combination of hell and heaven. Escalza is the place wherein you can find the peoples who can make you suffer and survive at the same time. It's a place of angels and devils. Again, we are Hevel.
---
Hi! This is the last chapter of Hevel and next is the most waiting part of the novel, the Epilogue!