Love poison (Uni)
အပိုင်း ၁၃
ရီလေးကို လိုက်ရှာနေတာ ၁၀ ရက်ကြာလေပြီ။ဒါပေမဲ့ ဘယ်နေရာမှာမှ မတွေ့ရဘူး။ ရာသီဥတုအေးအေးထဲ ယောင်ချာချာနဲ့ တယောက်ထဲ လမ်းပျောက်နေလေသည်။
အဟွတ်အဟွတ်
ရှောင်ကျန့် ချောင်းတွေ အဆက်မပြတ်ဆိုးရင်း သွေးတွေပါ ပါနေခဲ့တယ်။ သွေးကို အကျိ့်လက်နဲ့ ကြမ်းကြမ်းသုတ်လိုက်ပြီး ရီပေါ်ကို ထပ်ရှာနေလေသည်။
အခုတလော ကျွန်တော့်မှာ နာမည်မသိတဲ့ ရောဂါကို ခံစားနေရတယ်။ တခါတလေ ခေါင်းမူးတယ်။ အားနဲတယ်။ ချောင်းတွေဆိုးပြီး သွေးအန်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ကျွန်တော် ကြောက်မိတယ်။ သေရမှာကို မဟုပါဘူး။ မသေခင် ရီလေးနဲ့မတွေ့ရမှာကိုပါ။
"ရီလေး မင်းဘယ်မှာလဲ ကို့ဆီပြန်လာခဲ့ပါတော့ ကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်.....ရီလေး"
...............
"သမားတော်ဂူ ရောဂါတွေက ဘယ်ကနေ ပြန်ပွားတာလဲ သိရပြီလား"
"ဟုကဲ့သိပါပြီ အိမ်ရှေ့စံ"
"အာ့ဆိုပြောပါအုန်း"
"မြေခွေးမိစ္ဆာကြောင့်ပါ"
"ဘာ မြေခွေးမိစ္ဆာ"
"ဟု ဟုပါတယ်"
"ဘာကြောင့် အတပ်ပြောနိုင်ရတာလဲ"
"အဲ့ဒါက ကိုယ်တိုင်မြင်လိုက်လို့ပါ အိမ်ရှေ့စံ သမားတော်ရှောင် လက်ထက်ထားတဲ့သူက မြေခွေးမိစ္ဆာပါ ရွာထဲက လူတွေရဲ့ နွားနှလုံးတွေလဲ ခိုးစားပါတယ် "
"ဘာ အတော်အတင့်ရဲပါလား ကျုယျရံတောျရှငျး"
"အမိန့်ရှိပါ အရှင့်သား"
"ခုချက်ချင်း ရဲမက်တွေ လွှတ်ပြီး အဲ့မြေခွေးကောင်ကို ဖမ်းခဲ့ အသေရရအရှင်ရရ"
"ဟုကဲ့ပါ အရှင့်သား"
သမားတော်ဂူက အောင်နိုင်သူကောက်ကျစ်တဲ့အပြုံးလုပ်ပြီး အိမ်ရှေ့စံရဲ့ အခန်းတွင်းမှထွက်သွားတော့တယ်။ တမြို့လုံးမှာ ရီပေါ်ပုံတွေ အသီးသီး ကပ်ထားပြီး ရဲမက်တွေ နေရာအနှံ့ရှာနေကြတယ်။ မြို့ထဲမှ အောက်လမ်းဆရာတွေနဲ့ မိစ္ဆာဖမ်းတဲ့သူတွေကလည်း ဆုကြေးငွေရမယ်ဆိုတော့ အပြိုင်အဆိုင်ရှာဖွေနေကြတယ်။
ရှောင်ကျန့် အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့မားနဲ့ပါးကလည်း စိတ်ပူစွာနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ စောင့်နေကြတယ်။
"သားလေး အဆင်ပြေရဲ့လား"
"ဟုကဲ့ပြေပါတယ်မား"
အဆင်ပြေတယ်ပြောသော်လဲ မျက်နှာမကောင်းတာကြောင့် မားနဲ့ပါး တယေညက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
"သားလေး ရီပေါ်က တကယ်ဘဲ မြေခွေးမိစ္ဆာလား"
"မဟုပါဘူး သူက မြေခွေးတော့မှန်ပေမဲ့ မိစ္ဆာမဟုပါဘူး ဘယ်သူကိုမှလဲ ထိခိုက်အောင်မလုပ်ပါဘူး သမားတော်ဂူက သူ့အပြစ်တွေကိုဖုံးကွယ်ချင်လို့ ရီပေါ်ကို တမင် ချောက်ချတာပါ"
"အေးပါ မားနဲ့ပါးလဲ ရီလေးကို ယုံကြပါတယ် သူက ဒီလောက်အကျင့်ကောင်းတာ မကောင်းတာမလုပ်လောက်ဘူးဆိုတာ သေချာတယိ"
"ကျေးဇူးပါ မား ကျေးဇူးပါ ပါး"
"သားလဲ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ပါအုံး မျက်နှာမှာလဲ သွေးမရှိတော့ဘူး"
"ဟုကဲ့"
"ဒါနဲ့ရီပေါ်ဘယ်ရောက်နေလဲ သားမသိဘူးလား"
"မသိဘူးမား သားလဲနေရာနှံ့နေပြီ ဘယ်မှာမှမတွေ့ဘူး"
"အေးပါ သွားနားတော့ သူလဲ အချိန်တန်ရင် သားစီပြန်လာမှာပါ"
ရှောင်ကျန့်တယောက် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အခန်းထဲပြန်သွားတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ငိုကြီးချက်မ ငိုတော့သည်။ အဆက်မပြတ်ကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေကြား အသက်ရှုကျပ်လာသည်အထိငိုနေသည်။ ငိုရင်း ချောင်းတွေပါ အဆက်မပြတ်ဆိုးလာသည်။ သွေးတွေပါ ပါလာပြီး နှလုံးတွေအောင့်နေခဲ့သည်။
"ရီလေးရယ် မင်းဘယ်များရောက်နေလဲ အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့"
...............
သတိမရတဲ့ ရူ့လွီကို အတွင်းအားတွေ ပေးနေရတာကြောင့် ချွေးတွေပြန်လာရသည်။
အဟွတ်အဟွတ်
ရူ့လွီ ချောင်းဆိုးရင်း သွေးပါ ပန်းထွက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက်မျက်လုံးပွင့်လာခဲ့သည်။
"ကော "
"နိုးလာပြီလား"
"အင်း.....ဘယ်ရောက်နေတာလဲ"
"ဒါ ချယ်ရီမြေရောက်နေတာ နဂါးလှိုင်ဂူထဲမှာ"
"အော် နဂါးလှိုင်ဂူထဲရောက်နေတာလား"
"အင်း"
"နောက်ဆုံးတော့ ကော ရှောင်ကျန့်ကို ထားခဲ့ပြီး ရူ့နဲ့ထွက်လာပြီပေါ့"
"အာ့လိုပေါ့"
"ဝါး ကောင်းလိုက်တာ လူ့တွေထဲပြန်မသွားတော့ဘူးမလား"
"အင်း"
ရူ့လွီ ပျော်သွားပြီး ရီပေါ်ကို တင်းနေအောင်ဖက်လိုက်သည်။ပြီးတော့ မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျနေသည်။
"ကောင်းလိုက်တာ ကောရယ် ရူ့တို့ ဒီမှာ ဘဲ နှစ်ယောက်ထဲ အတူနေကြမယ် အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ အရင်လိုဘဲနေကြမယ်နော် နော်ကော"
"အင်းပါရူ့ရယ် နေကြတာပေါ့"
ရီပေါ့်စိတ်ထဲမှာတော့ ရှောင်ကျန့်ကို သတိရနေခဲ့တယ်။ ကို့ကို အရမ်းလွမ်းတာဘဲ။ ကိုနဲ့အတူနေချင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုနဲ့နေရင် ကိုတို့မိသားစုအတွက်လဲမကောင်းဘူး။ ကျွန်တော့်ကြောင့် အန္တာရာယ်မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ကိုနဲ့ ကျွန်တော်ရဲ့ ရေစက်ကို ဒီမှာဘဲ ဖြတ်လိုက်ရတော့မယ်။
"ရူ့ ဒီမှာနေခဲ့နော် ကော စားစရာသွားရှာလိုက်အုံးမယ် "
"ဟုကဲ့"
ရူ့လွီကတော့ပျော်နေတာပေါ့။ရီပေါ်နဲ့အတူနေရတော့်ဆိုပြီး။ ရီပေါ်အတွက်တော့ ရူ့လွီက ညီမလေးတယောက် မိသားစုတယောက် ဖြစ်နေပေမဲ့ ရူ့လွီအတွက်ကတော့ ရီပေါ်က အကိုတယောက်ထက်ပိုတယ်။ အနှစ် ၅ရာလုံး ရီပေါ်နဲ့နေရတာကြောင့် ရီပေါ်က ရူ့အတွက်တော့ အမေလိုအဖေလိုလဲ ဖြစ်တယ်။ ကောက ရူ့အတွက်အရာရာပါဘဲ။ ကောအတွက် အသက်စွန့်ရဲပါတယ်။
ရီပေါ် တောထဲမှာ ထင်းတွေလိုက်ကောက်နေတယ်။ ပြီးတော့ ရေကန်စပ်မှာ ငါးတွေဖမ်းနေတယ်။ ငါးဖမ်းနေရင်း တချိန်က ရှောင်ကျန့်နဲ့အတူငါးဖမ်း ခဲ့တာတွေက တရိပ်ရိပ်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ အတူတူပျော်ခဲ့တာတွေ အနမ်းတွေက ခေါင်းထဲမှာပေါ်လာရသည်။ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာပြီးနောက်ဆုံးတော့ မျက်ရည်က ပါးပြင်ကနေ စီးကျလာရသည်။ နှလုံးသားတွေ မွန်းကျပ်ရပါသည်။ ရီပေါ် ငိုရင်း တွေရင်းနဲ့ ငါးတကောင် လက်ကနေချော်သွားပြီး ပြန်ဖမ်းလိုက်ရာ ခေါင်းနဲ့ ရေထဲက ကျောက်ခဲနဲ့ ထိရိုက်သွားတေယ်။ ခန္တာကိုယ်တခုလုံးလဲ ရေထဲ ကျသွားတော့သည်။
ဟားဟား ဟားဟား.....ဟား...ဟား...ဟားး
ပိုချစ်တဲ့သူက ပိုနာကျင်ရတယ်ပြောကြတယ် ဒါပေမဲ့ အခုက နှစ်ယောက်စလုံးနာကျင်နေရတယ်။ကံဆုံရင်တော့ ပြန်တွေ့ရမှာပါ။ ရှင်ကွဲကွဲနေရတာက သေကွဲကွဲတာထက် ပိုနာကျင်ရပါတယ်။ နှင်းဖက်လေးတွေနဲ့အတူ တစုံတယောက်ရဲ့ မျက်ရည်တွေဟာ ပြန့်လွှင့်ခဲ့ရပြီး ရယ်သံကတော့ တတောလုံး ဖုံးလွှမ်းလောက်တဲ့အထိ ကျယ်ပါတယ်။
^. ...............^
Main lead နှစ်ယောက်ငိုနေကြပြီ😢။ ဒါဒါတို့ရော 😞။ cmt လေးတွေ မစကြပါ ficနဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ ဘာတွေလိုလဲလို့🤗။ vote ပေးကြပါအုံး ပြီးတော့ fic လေးကို စျေးဗန်းခင်းပေးကြပါအုံး အရေးခင်းထဲ ရေးရတော့ သိတဲ့သူမရှိလို့😑
Love poison (Uni)
အပိုင္း ၁၃
ရီေလးကို လိုက္ရွာေနတာ ၁၀ ရက္ၾကာေလၿပီ။ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွာမွ မေတြ႕ရဘူး။ ရာသီဥတုေအးေအးထဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ တေယာက္ထဲ လမ္းေပ်ာက္ေနေလသည္။
အဟြတ္အဟြတ္
ေရွာင္က်န့္ ေခ်ာင္းေတြ အဆက္မျပတ္ဆိုးရင္း ေသြးေတြပါ ပါေနခဲ့တယ္။ ေသြးကို အက်ိ့္လက္နဲ႕ ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္ၿပီး ရီေပၚကို ထပ္ရွာေနေလသည္။
အခုတေလာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ နာမည္မသိတဲ့ ေရာဂါကို ခံစားေနရတယ္။ တခါတေလ ေခါင္းမူးတယ္။ အားနဲတယ္။ ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ေသြးအန္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္မိတယ္။ ေသရမွာကို မဟုပါဘူး။ မေသခင္ ရီေလးနဲ႕မေတြ႕ရမွာကိုပါ။
"ရီေလး မင္းဘယ္မွာလဲ ကို႔ဆီျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.....ရီေလး"
...............
"သမားေတာ္ဂူ ေရာဂါေတြက ဘယ္ကေန ျပန္ပြားတာလဲ သိရၿပီလား"
"ဟုကဲ့သိပါၿပီ အိမ္ေရွ႕စံ"
"အာ့ဆိုေျပာပါအုန္း"
"ေျမေခြးမိစ္ဆာေၾကာင့္ပါ"
"ဘာ ေျမေခြးမိစ္ဆာ"
"ဟု ဟုပါတယ္"
"ဘာေၾကာင့္ အတပ္ေျပာနိုင္ရတာလဲ"
"အဲ့ဒါက ကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္လို႔ပါ အိမ္ေရွ႕စံ သမားေတာ္ေရွာင္ လက္ထက္ထားတဲ့သူက ေျမေခြးမိစ္ဆာပါ ႐ြာထဲက လူေတြရဲ႕ ႏြားႏွလုံးေတြလဲ ခိုးစားပါတယ္ "
"ဘာ အေတာ္အတင့္ရဲပါလား က်ဳယ်ရံေတာ်ရွင်း"
"အမိန့္ရွိပါ အရွင့္သား"
"ခုခ်က္ခ်င္း ရဲမက္ေတြ လႊတ္ၿပီး အဲ့ေျမေခြးေကာင္ကို ဖမ္းခဲ့ အေသရရအရွင္ရရ"
"ဟုကဲ့ပါ အရွင့္သား"
သမားေတာ္ဂူက ေအာင္နိုင္သူေကာက္က်စ္တဲ့အၿပဳံးလုပ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕စံရဲ႕ အခန္းတြင္းမွထြက္သြားေတာ့တယ္။ တၿမိဳ႕လုံးမွာ ရီေပၚပုံေတြ အသီးသီး ကပ္ထားၿပီး ရဲမက္ေတြ ေနရာအႏွံ႕ရွာေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွ ေအာက္လမ္းဆရာေတြနဲ႕ မိစ္ဆာဖမ္းတဲ့သူေတြကလည္း ဆုေၾကးေငြရမယ္ဆိုေတာ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ရွာေဖြေနၾကတယ္။
ေရွာင္က်န့္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မားနဲ႕ပါးကလည္း စိတ္ပူစြာနဲ႕ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္။
"သားေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဟုကဲ့ေျပပါတယ္မား"
အဆင္ေျပတယ္ေျပာေသာ္လဲ မ်က္ႏွာမေကာင္းတာေၾကာင့္ မားနဲ႕ပါး တေယညက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္တယ္။
"သားေလး ရီေပၚက တကယ္ဘဲ ေျမေခြးမိစ္ဆာလား"
"မဟုပါဘူး သူက ေျမေခြးေတာ့မွန္ေပမဲ့ မိစ္ဆာမဟုပါဘူး ဘယ္သူကိုမွလဲ ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး သမားေတာ္ဂူက သူ႕အျပစ္ေတြကိုဖုံးကြယ္ခ်င္လို႔ ရီေပၚကို တမင္ ေခ်ာက္ခ်တာပါ"
"ေအးပါ မားနဲ႕ပါးလဲ ရီေလးကို ယုံၾကပါတယ္ သူက ဒီေလာက္အက်င့္ေကာင္းတာ မေကာင္းတာမလုပ္ေလာက္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယိ"
"ေက်းဇူးပါ မား ေက်းဇူးပါ ပါး"
"သားလဲ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါအုံး မ်က္ႏွာမွာလဲ ေသြးမရွိေတာ့ဘူး"
"ဟုကဲ့"
"ဒါနဲ႕ရီေပၚဘယ္ေရာက္ေနလဲ သားမသိဘူးလား"
"မသိဘူးမား သားလဲေနရာႏွံ႕ေနၿပီ ဘယ္မွာမွမေတြ႕ဘူး"
"ေအးပါ သြားနားေတာ့ သူလဲ အခ်ိန္တန္ရင္ သားစီျပန္လာမွာပါ"
ေရွာင္က်န့္တေယာက္ ေခါင္းေလးငုံ႕ကာ အခန္းထဲျပန္သြားေတာ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႕ ငိုႀကီးခ်က္မ ငိုေတာ့သည္။ အဆက္မျပတ္က်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြၾကား အသက္ရႈက်ပ္လာသည္အထိငိုေနသည္။ ငိုရင္း ေခ်ာင္းေတြပါ အဆက္မျပတ္ဆိုးလာသည္။ ေသြးေတြပါ ပါလာၿပီး ႏွလုံးေတြေအာင့္ေနခဲ့သည္။
"ရီေလးရယ္ မင္းဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့"
...............
သတိမရတဲ့ ႐ူ႕လြီကို အတြင္းအားေတြ ေပးေနရတာေၾကာင့္ ေခြၽးေတြျပန္လာရသည္။
အဟြတ္အဟြတ္
႐ူ႕လြီ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း ေသြးပါ ပန္းထြက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္မ်က္လုံးပြင့္လာခဲ့သည္။
"ေကာ "
"နိုးလာၿပီလား"
"အင္း.....ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ"
"ဒါ ခ်ယ္ရီေျမေရာက္ေနတာ နဂါးလွိုင္ဂူထဲမွာ"
"ေအာ္ နဂါးလွိုင္ဂူထဲေရာက္ေနတာလား"
"အင္း"
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေကာ ေရွာင္က်န့္ကို ထားခဲ့ၿပီး ႐ူ႕နဲ႕ထြက္လာၿပီေပါ့"
"အာ့လိုေပါ့"
"ဝါး ေကာင္းလိုက္တာ လူ႕ေတြထဲျပန္မသြားေတာ့ဘူးမလား"
"အင္း"
႐ူ႕လြီ ေပ်ာ္သြားၿပီး ရီေပၚကို တင္းေနေအာင္ဖက္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ေနသည္။
"ေကာင္းလိုက္တာ ေကာရယ္ ႐ူ႕တို႔ ဒီမွာ ဘဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အတူေနၾကမယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ အရင္လိုဘဲေနၾကမယ္ေနာ္ ေနာ္ေကာ"
"အင္းပါ႐ူ႕ရယ္ ေနၾကတာေပါ့"
ရီေပၚ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေရွာင္က်န့္ကို သတိရေနခဲ့တယ္။ ကို႔ကို အရမ္းလြမ္းတာဘဲ။ ကိုနဲ႕အတူေနခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုနဲ႕ေနရင္ ကိုတို႔မိသားစုအတြက္လဲမေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အႏၱာရာယ္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေရစက္ကို ဒီမွာဘဲ ျဖတ္လိုက္ရေတာ့မယ္။
"႐ူ႕ ဒီမွာေနခဲ့ေနာ္ ေကာ စားစရာသြားရွာလိုက္အုံးမယ္ "
"ဟုကဲ့"
႐ူ႕လြီကေတာ့ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ရီေပၚနဲ႕အတူေနရေတာ့္ဆိုၿပီး။ ရီေပၚအတြက္ေတာ့ ႐ူ႕လြီက ညီမေလးတေယာက္ မိသားစုတေယာက္ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ႐ူ႕လြီအတြက္ကေတာ့ ရီေပၚက အကိုတေယာက္ထက္ပိုတယ္။ အႏွစ္ ၅ရာလုံး ရီေပၚနဲ႕ေနရတာေၾကာင့္ ရီေပၚက ႐ူ႕အတြက္ေတာ့ အေမလိုအေဖလိုလဲ ျဖစ္တယ္။ ေကာက ႐ူ႕အတြက္အရာရာပါဘဲ။ ေကာအတြက္ အသက္စြန့္ရဲပါတယ္။
ရီေပၚ ေတာထဲမွာ ထင္းေတြလိုက္ေကာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရကန္စပ္မွာ ငါးေတြဖမ္းေနတယ္။ ငါးဖမ္းေနရင္း တခ်ိန္က ေရွာင္က်န့္နဲ႕အတူငါးဖမ္း ခဲ့တာေတြက တရိပ္ရိပ္ေပၚလာခဲ့တယ္။ အတူတူေပ်ာ္ခဲ့တာေတြ အနမ္းေတြက ေခါင္းထဲမွာေပၚလာရသည္။ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာၿပီးေနာက္ဆုံးေတာ့ မ်က္ရည္က ပါးျပင္ကေန စီးက်လာရသည္။ ႏွလုံးသားေတြ မြန္းက်ပ္ရပါသည္။ ရီေပၚ ငိုရင္း ေတြရင္းနဲ႕ ငါးတေကာင္ လက္ကေနေခ်ာ္သြားၿပီး ျပန္ဖမ္းလိုက္ရာ ေခါင္းနဲ႕ ေရထဲက ေက်ာက္ခဲနဲ႕ ထိရိုက္သြားေတယ္။ ခႏၱာကိုယ္တခုလုံးလဲ ေရထဲ က်သြားေတာ့သည္။
ဟားဟား ဟားဟား.....ဟား...ဟား...ဟားး
ပိုခ်စ္တဲ့သူက ပိုနာက်င္ရတယ္ေျပာၾကတယ္ ဒါေပမဲ့ အခုက ႏွစ္ေယာက္စလုံးနာက်င္ေနရတယ္။ကံဆုံရင္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ရမွာပါ။ ရွင္ကြဲကြဲေနရတာက ေသကြဲကြဲတာထက္ ပိုနာက်င္ရပါတယ္။ ႏွင္းဖက္ေလးေတြနဲ႕အတူ တစုံတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာ ျပန့္လႊင့္ခဲ့ရၿပီး ရယ္သံကေတာ့ တေတာလုံး ဖုံးလႊမ္းေလာက္တဲ့အထိ က်ယ္ပါတယ္။
^. ...............^
Main lead ႏွစ္ေယာက္ငိုေနၾကၿပီ😢။ ဒါဒါတို႔ေရာ 😞။ cmt ေလးေတြ မစၾကပါ ficနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘာေတြလိုလဲလို႔🤗။ vote ေပးၾကပါအုံး ၿပီးေတာ့ fic ေလးကို ေစ်းဗန္းခင္းေပးၾကပါအုံး အေရးခင္းထဲ ေရးရေတာ့ သိတဲ့သူမရွိလို႔😑