[Unicode##]
"ကိုယ့်ကို လက်ထပ်နိုင်မလား...ခက်..."
သစ်ခက် နိုးလာတော့ ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) ကို အနောက်မှ ပွေ့ဖက်ထားရင်း အိပ်ပျော်နေတယ်။သစ်ခက် အချိန်ကြည့်ရန် အနားမှ ဖုန်းကို ကောက်စမ်းနေစဉ်
"ဘေဘီ...အစောကြီးရှိသေးတယ်...
ပြန်အိပ်ဦး..."
"နိုးနေပြီလား...
အဲ့ဒါဆို ခဏလက်ဖယ်ဦး...
ဖုန်းရှာမတွေ့လို့..."
"မဖယ်ဖူး...
ခုလိုလေးပဲ ..ဖက်ထားချင်တာ...
ဖက်လို့ရတုန်းလေး ..ဖက်ရတဲ့ဟာကို..."
"..............."
'အမ်... ခဏခဏ ဖက်နေပြီးတော့...'
"ဒါနဲ့ ချစ်လေး နာနေသေးလား..."
ရုက္ခ မေးလိုက်ခါကာမှပဲ သတိရသွားပြီး အောက်ပိုင်းက စူးခနဲအောင့်သွားတာကို သစ်ခက် ခံစားလိုက်ရသည်။
"မေးနေစရာ လိုသေးလား..."
'နာ,မနာမသိဖူးလား...'
"ကိုကို အိမ်ရောက်ရင် ဆေးလိမ်းပေးမယ်နော်..."
"အစထဲက မလုပ်ပဲနေပါလား...
ပြီးမှတော့ ဆေးလာထည့်ပေးမနေနဲ့..."
"................."
"ဖယ်ဦး...ထမလို့..."
ရုက္ခ လက်ဖယ်ပေးဖို့နေနေသာသာ သစ်ခက် အား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေး ထပ်တိုး ဖက်လိုက်သေးတယ်။
"ဖဖယ်ချင်ဖူးကွာ....ခုတိုင်းလေးပဲ....ငြိမ်ငြိမ်နေ..."
'တကယ်ပါပဲ ...ပြောရဆိုရလည်း ခက်လိုက်တာ...'
ထို့နောက် သစ်ခက် တင်ပါးလေးကို အနောက်မှ မာမာတင်းတင်း အရာကြီး က လာရောက်ထိပါးနေသည်။
'ဘာလဲဟ...ထန်နေပြန်ပြီလား...
သစ်ခက် တကယ်ပင်အံ့ဩလွန်းလို့ ပြောစရာစကားများပင် ပျောက်ရှကုန်ပြီ။
ရုက္ခ ကတော့ သစ်ခက် ရဲ့ ဂုတ်သားဖြူဖြူလေးတွေကို အနောက်ကနေ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေလေရဲ့။
"ချစ်တယ်...
ကိုယ့်ကို ဘယ်တော့မှ မထားသွားနဲ့နော်..."
'သူ (သစ်ခက်) က ထားသွားလို့ရတဲ့အနေအထားလည်း မဟုတ်...
ထားခြင်းထား ...သူ့ (သစ်ခက်) ကိုသာ ထားသွားလို့ရနိုင်တာ မဟုတ်လား...'
"နော်...လို့...."
"အင်း...ပါ ....မထားပါဖူး..."
"ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်...နေထွက်တာလေး...သွားကြည့်ချင်လို့..."
"ကြည့်လေ..."
"လက်ဖယ်ပေးမှ ...ထသွားကြည့်လို့ရမှာပေါ့..."
"အင်း...အင်း...ဖယ်ပေးမှာပေါ့...
ဖြေးဖြေး....မလောပါနဲ့...."
'မလောလို့ရမလား...
ဒီအခြေအနေကြီးကို မြန်မြန်ဖြေရှင်းမှ ရမယ်...'
"လာတူတူသွားကြည့်ကြမယ်..."
ပြောရင်းပင် ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) အား စောင်ကို အပေါ်ကနေ လွှားပေးလိုက်လေသည်။
"ဒီစောင်ပါ ခြုံသွားရမှာလား..."
"အင်း...အပြင်မှာအေးတယ်... စောင်ယူသွားတာပိုကောင်းတယ်..."
သစ်ခက် Sun rise ကြည့်ရန် outdoor ထိုင်ခုံလေးပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်း သဘာဝတရားကြီးရဲ့ အလှအပကို ကြည့်ရှုခံစားနေသည်။
ရုက္ခ ကတော့ အစ်ကို မာန်ပြေ တို့ ရွက်ဖျင်တဲရှိရာဆီသို့ လျှောက်လှမ်းနေလေသည်။ တစ်ခဏအကြာ ရုက္ခ ဗူးလေးနှစ်ဗူး ယူလျက် ပြန်ရောက်လာသည်။
"ရော့...ခက် အတွက်..."
"ကော်ဖီသွားဖျော်နေတာလား...
သောက်ချင်ရင် ပြောတာမဟုတ်ဖူး...
လုပ်ပေးမှာပေါ့..."
"ခက် ကို ...ကိုကို ...ဖျော်ပေးချင်လို့လေ..."
"အင်း...အဲ့ဒါဆိုလည်း...ကျေးဇူးပါ...နော်..."
"ပူတယ်နော်..သတိထားသောက်..."
"ဟုတ်..."
သစ်ခက် လျှာအပူမလောင်အောင် လေမှုတ်လိုက်ပြီး အနည်းငယ်တေ့သောက်လိုက်သည်။
"အရသာဘယ်လိုနေလဲ..."
"ကောင်းသားပဲ..."
"ကောင်းရမှာပေါ့...ကိုကို့ အချစ်တွေပါ...ထည့်ဖျော်ထားတာလေ..."
"................"
နှစ်ယောက်သား ကော်ဖီလေးသောက်ရင်း အရုဏ်ဦး နံနက်ခင်းလေးကို ဆီးကြိုဆိုနေကြသည်။
'အခုလိုကျတော့လည်း...သူ့ဘဝကြီးက သာယာနေပြန်ရော...'
ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) ကို အရင်လို အမိန့်တွေသိပ်မပေးတော့တဲ့အပြင် ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံနေသည်မို့ သူ့ (သစ်ခက်) ဘဝသူ ကံကောင်းလာပြီဟုပင် ထင်မှတ်မိသည်။
"ဒါနဲ့...ဒဏ်ရာတွေရော နာနေသေးလား....
အမာရွတ်ပျောက်အောင် ...ဆေးတော့မှန်မှန်လိမ်းမှ ဖြစ်မယ်နော်..."
"ယောကျာ်းလေးပဲ ...
ခန္ဓာကိုယ်မှာ အမာရွတ်ကျန်နေလည်း ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး..."
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှိနေတော့ ...ဘယ်ကောင်းပါတော့မလဲ..."
"အင်းပါ...ကိုယ့်မိန်းမက ...ယောကျာ်းပေါ်မှာ ...
အမာရွတ်ရှိနေတာမကြိုက်ဖူးဆို ...
ယောကျာ်းက ..ပျောက်အောင်လုပ်ရမှာ...တာဝန်ပေါ့..."
".............."
"ကိုယ်ပျောက်အောင်ဂရုစိုက်လိုက်မယ်နော်...ဟုတ်ပြီလား..."
"သခင်လေး...ဘယ်အချိန်ပြန်မလဲ..."
"ခဏနေရင်ပြန်ကြမယ်...
မင်းနဲ့ငါနဲ့ပဲ company တန်းသွားကြတာပေါ့..."
"ဟုတ်ကဲ့...သခင်လေး..."
သစ်ခက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပန်းချီမရေးဖြစ်တာ ကြာပြီမို့ ပုံရေးရန် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
Palette ပေါ်တွင် ကိုယ်ရေးမည့် ဆေးအရောင်များကို အကျအနညှစ်လိုက်ပြီး no.7 စုတ်တံပြားတစ်ချောင်း ယူလိုက်သည်။ယင်းနောက် canvasအဖြူပေါ် ဆေးတင်လိုက်ပြီး စတင်ခြယ်မှုန်းနေတော့သည်။
ပုံထဲတွင် စျာန်ဝင်မြောနေသည်ဖြစ်ရာ အချိန်မည်မျှကြာသွားလိုက်မှန်းပင် မသိလိုက်။
ဖုန်းသံကြားမှ သူ (သစ်ခက်) အသိပြန်ဝင်လာကာ ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
'ရုက္ခ ဘာကိစ္စရှိလို့ ...ဖုန်းဆက်တာလဲ မသိဖူး ..'
သူ (သစ်ခက်) တွေးမိလိုက်ခြင်းပင်။
သူ့ (သစ်ခက်)တွင် ဆက်မည့်သူမှာ ရုက္ခ တစ်ဦးတည်းသာ ရှိသည် မဟုတ်ပါလော။
ဖခင်ဖြစ်သူမှာ လောကဓံအထုအထောင်း အလှည့်အပြောင်းဒဏ်ကို မခံနိုင်၍ ထောင်ထဲမှာပင် မိမိဘာသာအဆုံးစီရင်ကာ ဘဝတစ်ပါးသို့ ကူးပြောင်းသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
မိခင်ဖြစ်သူမှာလည်း စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတွင် ရောက်ရှိနေပြီး သူ့ (သစ်ခက်) အား တစ်စက်ကလေးမျှ မမှတ်မိတော့သည့်အပြင် လွန်ခဲ့တဲ့ (၅)လလောက်က ဆေးရုံကနေ ထွက်ပြေးသွားပြီး အခုတော့ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်နေမှန်းမသိ။
"ဟယ်လို..."
"ဟယ်လို...သစ်ခက်..."
တစ်ဖက်မှ အသံရှင်ဖြစ်သူသည်ကား ရုက္ခ မဟုတ်ချေ။
"ဘယ်သူလဲ ... မသိဖူး..."
"ကိုယ်...ဝေယံ...ပါ..."
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ..."
"ခက် ဖုန်းနံပါတ်ကလည်း စုံစမ်းရ ခက်လိုက်တာ...
ခက် က ကိုယ့်ကို ဖုန်းနံပါတ်မှ မပေးတာ..."
'ဟိုနေ့က မတော်တဆတွေ့တာတောင် ပြဿနာ အကြီးကြီးတက်သွားတာ..
ခုလို ဖုန်းပြောမှန်းသာ သိရင်တော့လား...'
"ကိစ္စအထူးတလည်မရှိရင် ဖုန်းချတော့မယ်..."
"ခဏလေး နေပါဦး...ကိုယ်က မင်းနဲ့စကားပြောချင်လို့ပါ..."
"ငါတို့ ဒီ့ထက်ပိုပြီးပြောစရာ... မလိုအပ်ဖူးထင်ပါတယ်..."
သူ (သစ်ခက်) လေသံမာမာဖြင့် ဆိုလိုက်သည်။
"ကိုယ့်ကို အဲ့လောက် ခါးခါးသီးသီးမငြင်းပါနဲ့...
ကိုယ့်အချစ်ကို လက်မခံရင်တောင် ...
သူငယ်ချင်းအဖြစ်တော့ ..ဆက်လက် တည်ရှိခွင့်ပေးပါ..."
"ငါ..သူငယ်ချင်း မလိုဖူး...
ဒါပဲ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်...
နောက်လည်း ထပ်မဆက်ပါနဲ့..."
ဝေယံ တွေးထင်ထားသည့်အတိုင်းပင် သစ်ခက် က သူ့ (ဝေယံ) အား ပြတ်ပြတ်သားသားကို ငြင်းဆန်နေသည်။
"ကိုယ့်မှာ မင်းအမေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သတင်းရှိတယ် ဆိုရင်ရော...
ကိုယ့်ဖုန်းကို ချချင်သေးလား..."
တဖက်လူ၏ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အပြောတို့ကြောင့် သစ်ခက် အံ့ဩပြာယာခတ်ကာ စိုးရိမ်ပူပန်လျက်...
"အမေ....."
"အမေ့ကိုရှာတွေ့ခဲ့ပြီလား...
အမေဘယ်မှာလဲ...ဘယ်မှာရှိနေလဲ....သိလား..."
သူ (သစ်ခက်) တရစပ် မေးမြန်းလိုက်မိသည်။
"သိပ်စိတ်မပူပါနဲ့...
ကိုယ် မင်းအမေကို သေချာလေး စောင့်ရှောက်ထားပါတယ်..."
"မင်းတွေ့ချင်ရင် အချိန်မရွေး ကိုယ်ပေးတွေ့လို့ ရပါတယ်နော်...
ဒါပေမယ့် မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲ လာရမယ်...
ဒီကိစ္စ တခြားသူကို မသိစေချင်ဖူး...."
"ငါတွေ့ချင်တယ်...
ဒါပေမယ့်...ငါတစ်ယောက်တည်း အပြင်ထွက်လို့မရဖူး..."
"အင်း...ဒါဆို...အခုလောလောဆယ်...
မင်းအမေနဲ့ video call ပေးပြောမယ်လေ...
ခြွင်းချက်အနေနဲ့ မင်းကိုယ့်ကိုပါ စကားပြောပေးရမယ်..."
"ငါ..."
'ဒီကိစ္စ ရုက္ခ သာ သိရင်....
ဟူး......ငါဘယ်လိုလုပ်ရပါ့...'
"ဘာမှဆက်ပြောမနေနဲ့တော့...
ဒီကိစ္စကို သဘောတူတယ်ပဲ ...ကိုယ် ..သတ်မှတ်လိုက်မယ်...
မနက်ဖြန် (၁၀)နာရီ ကိုယ် Viber ဒါမှမဟုတ် Telegram ကနေ video call ခေါ်လိုက်မယ်..."
"အင်း..."
"ထမင်းစားပြီးပြီလား..."
"ဒါဆို...ဒါပဲလေ...ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..."
"မေးတာလေးတော့ ကိုယ့်ကို ဖြေသွားပေးပါဦး..."
"မစားရသေးဖူး..."
ပြောပြီးပြီးချင်းပင် မဆိုင်းမတွ ဖုန်းချသွားလေသည်။ ဝေယံ ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်၌ တင်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်မှီလိုက်ရင်း
'အမှတ်မထင် သူ့ (သစ်ခက်) အမေနဲ့ သွားတွေ့တာပဲ ကံကောင်းတယ် ပြောရမယ်...'
'အခု သူ့ (သစ်ခက်) အမေကျန်းမာရေးက တော်တော်လေး အဆင်ပြေနေပြီ ဖြစ်တယ်...
သူ့ (သစ်ခက်) မှာ သားရှိနေတာကိုလည်း မှတ်မိနေပြီ...'
'တစ်ခုပဲ ...သူ့ (ဝေယံ)ကို သူ့သားထင်နေတာလေးပဲ...'
'ဒါကလည်း နောင်တစ်ချိန်တော့...အသုံးဝင်လာမှာပါလေ...'
ဝေယံ အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြုံးလိုက်ပြီး
'မကြာခင်..သူ့ (သစ်ခက်) ကို..ငါ..အရ..ပြန်ယူပြမှာပါ...ရုက္ခ...'
'ဒီနှစ်တွေမှာ မင်းကိုငါ ဘယ်လောက်တောင် လိုက်ရှာနေခဲ့ရလည်း
အခုတွေ့တော့မှ ဘာမဟုတ်တဲ့ ခွေးလိုကောင်ကြောင့်
မင်းကိုငါ လက်မလွှတ်နိုင်ဖူး...'
'မင်းက ငါ့အပိုင်ပဲ ဖြစ်ရမယ်...'
ဝေယံ လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံလက်တန်းကို ထိုးချလိုက်သည်။
သစ်ခက် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖုန်းကို ကိုင်ထားရင်း သူ့ (သစ်ခက်) ခေါင်းထဲ အတွေးတို့က အဆက်မပြတ်ဝင်ရောက်နေသည်။
သူ့ (သစ်ခက်) အမေ အသက်ရှင်နေသေးတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းလေး ကြားလိုက်ရတော့ ဝမ်းသာကျေနပ်မိသွားပေမယ့် ဝေယံ နှင့် ဆက်နွယ်နေသည်မို့ စိတ်ထဲ ထင့်ကာ လေးလံနေမိသည်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့မျက်နှာမြင်ရဖို့ အဓိကပဲ။ကျန်တာ နောက်မှ အဆင်ပြေသလိုလုပ်ရမှာပဲ။
"ဒေါက်...ဒေါက်...ဒေါက်...."
"သခင်လေးခက်...ထမင်းမစားသေးဖူးလား...
အချိန်တော်တော်လင့်နေပြီမို့...သတိလာပေးတာပါ..."
"ဟုတ်...ကျွန်တော် အခုပဲ လာစားမလို့..."
"ဟုတ်ကဲ့...သခင်လေး...ပြင်ထားလိုက်ပါမယ်..."
သစ်ခက် ပန်းချီရေးရင်ဝတ်တဲ့ ကုတ်အင်္ကျီကို ချွတ်နေစဉ်မှာပင် ဖုန်းသံမြည်လာခဲ့သည်။
"ဟဲလို..."
"ချစ်လေး...ထမင်းစားပြီးပြီလား..."
"ခုမှ သွားစားမလို့..."
"နောက်တောင်ကျနေပြီ...အစာအိမ်ဖြစ်မယ်နော်...ချစ်..."
"အင်း..."
"ညနေ ညစာကို အပြင်မှာ သွားစားကြရအောင် ...
ကိုယ် ငါးနာရီလောက် ကိုမာန်ပြေကို လာခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်..."
"ဟုတ်..."
"............"
မက်ဆေ့ချ် ဝင်တဲ့အသံ။
"ဒီနေ့ ခက် နဲ့ စကားပြောလိုက်ရလို့ ...
ကိုယ်အရမ်းပျော်တယ်...သိလား.."
သစ်ခက် မက်ဆေ့ချ်ကို delete လုပ်လိုက်သည်။
တစ်ဖက်တွင်...
'ချက်ချင်း seen ဖြစ်သွားရက်နဲ့ reply လေးတောင်မလုပ်ပါလား...
ငါကလည်း အဲ့လို အချေလေးကိုမှအရယူပြီး မာန်ချိုးချင်တာ...'
'မင်း ဘယ်လောက်ထိ ငါ့ကို လျစ်လျူရှုနိုင်ဦးမလဲ...'
သစ်ခက် ထမင်းစားပြီးနောက် ပန်းချီအခန်းဆီသို့ လျှောက်လာကာ 4:15p.m တွင် Alarm ပေးထားလိုက်ကာ ပုံပြန်ရေးနေလိုက်သည်။
ရုက္ခ သူ့ (သစ်ခက်) ကို ချစ်တယ် ဖွင့်ပြောပြီး ပထမဆုံးအကြိမ် ညစာစားမှာဖြစ်လို့ အပျိုဖြန်းလေးနှယ် ရှက်သွေးဖြာလျက် အရင်ကထက် ပိုပြီး ပြင်ဆင်နေမိသည်။
'ဒီတစ်ထည် ဝတ်ရင် ..ကောင်းမလား...'
'ဒါကျ ငါအရမ်းကြီး ...ဂရုစိုက်နေမှန်းသိသာသွားမလား...'
'ဒါလေးဆိုရင်ကော...'
'ဒါလည်း မဖြစ်သေးပါဖူး...'
'ဒါကျ အရမ်းကလေးဆန်သွားမလား...'
'ဒါကြီးကျ အရမ်းလူကြီး ဆန်သွားပြန်ပြီ...'
'ဆံပင်ကို လှန်ဖြီးထားလိုက်ရင် ကောင်းမလား...'
ဖြီးကြည့်ပြီးနောက်...
'တော်ပါပြီ...အရင်အတိုင်းပဲ ကောင်းပါတယ်လေ...'
"သခင်လေးခက်... အောက်မှာ ကားရောက်နေပြီ..."
"ဟုတ်ကဲ့... ကျွန်တော် ပြီးရင် ဆင်းလာခဲ့မယ်..."
နောက်ဆုံးတော့လည်း တစ်ခုတည်းသော အနက်ရောင် suit ပေါ်မှာ အပေါ်က long coat အဖြူထပ်ဝတ်လိုက်ပြီး ဆင်းလာခဲ့လိုက်တော့သည်။
သစ်ခက် ကားထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် မွေးကြိုင်သင်းပျံ့နေသော ရနံ့ကြောင့် မာန်ပြော ပြောလိုက်မိသည်။
"သခင်လေးခက်...အထဲရောက်တာနဲ့...တစ်ကားလုံးကို မွှေးနေရောပဲ..."
အရင်နေ့တွေထက် ရေမွှေးကို နှစ်ဆပိုဆွတ်ဖြန်းလာမိသည်မို့ သစ်ခက် မျက်နှာကြီး နီမြန်းလျက်။
"ဟုတ်... အစ်ကိုမာန်ပြေ စောင့်နေရတာ ကြာသွားလား..."
"မကြာပါဖူး... ကျွန်တော်က စောလာလိုက်တာမို့ပါ..."
သူတို့မြို့ရဲ့ အမြင့်ဆုံး Tower အရှေ့တွင် သူ (သစ်ခက်) စီးလာတဲ့ ကားလေး ထိုးရပ်သွားသည်။
"သခင်လေးခက် အရင်ဆင်းနှင့်...
ကျွန်တော် ပါကင်မှာ ကားသွားထားပြီးလာခဲ့မယ်..."
"ဟုတ်..."
"ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော့်မစောင့်ပဲ အပေါ်တက်နှင့်ပါလား...
ဒီ Towerရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာပဲ..."
"ဟုတ်...ဒါဆို ကျွန်တော် တက်နှင့်လိုက်မယ်..."
အပေါ်ဆုံးထပ်အရောက် ဓာတ်လှေကားတံခါးပွင့်လိုက်သည်နှင့် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ရှိမနေသည်မို့...
'သူ...အထပ်မှားရောက်လာတာတော့..မဟုတ်ပါဖူးနော်...'
သူ (သစ်ခက်) ဆက်လျှောက်လာနေရင်း ရုတ်တရက် အရာအားလုံးမှောင်မဲသွားချေသည်။
'မီးပျက်သွားတာလား...'
'ဒီလို နာမည်ကြီး Tower ကြီးက ..ဘယ်လိုလုပ်မီးပျက်ရတာလဲ...'
သူ (သစ်ခက်) အိတ်ကပ်ထဲမှာ ဖုန်းကို စမ်းလိုက်ပြီး ဖုန်းမီးဖွင့်လိုက်မည်အပြု...
လျှောက်လမ်းဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် အပြာရောင် မီးလုံးလေးတွေ တစ်ဆင့်ချင်း ထွန်းလင်းလာလေသည်။
'ရုက္ခ ကတော့ သူ့ကို surprise တွေ တိုက်နေပြီ...'
သူ (သစ်ခက်) ဆက် လျှောက်လာခဲ့ပြီး မှန်တံခါးဝ အရောက်....
"ရွှီး.....ဖောင်း....ဖောက်.....ဖောင်း.... "🎊🎉 🎊
"Happy birthday ! ပါ သခင်လေး ခက်..."
ပုန်းအောင်းနေရာကနေ ထွက်ပေါ်လာသော လူတစ်စု။
ဒီနေ့က သူ့ (သစ်ခက်) မွေးနေ့ဆိုတာကိုတောင် သူ (သစ်ခက်) မေ့နေသည်။
ထို့နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ သူ့ (ရုက္ခ) ကို သူ (သစ်ခက်) လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။
ဖယောင်းတိုင် မီးရောင် မှိန်ဖျဖျလေးထွန်းကာ ထိုင်စောင့်နေသော ခန့်ညားတဲ့အသွင်အပြင်နဲ့ သူ (ရုက္ခ)...။
ထိုသူ (ရုက္ခ) က သူ့ (သစ်ခက်) နှလုံးသားထဲမှာ ဝင်ရောက်ခိုလှုံ့နေပြီဖြစ်တဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသူ (ရုက္ခ) ဆိုလည်း မမှားဖူး။
'အချစ် က အရာအားလုံးကို လှပစေနိုင်တယ်...တဲ့...'
'အကြောက်တရားကို ရင်ဆိုင်နိုင်တဲ့ ခွန်အားသတ္တိတွေကိုလည်း ပေးစွမ်းနိုင်သေးတယ်...ဆိုပဲ....'
'တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ချစ်ရတဲ့ ခံစားချက်ကို သူ တဖြည်းဖြည်းနားလည်လာသလိုပဲလေ...'
သူ့ (သစ်ခက်) အကြိုက်ဖြစ်တဲ့ ချောကလက်ကိတ်ပေါ်မှာ 'Happy Birthday ခက်' ဆိုပြီးရေးထားတယ်။
အဲ့ဒီနောက် တစ်တိုင်တည်းသော ဖယောင်းတိုင်မီးကို သူ (သစ်ခက်) မှုတ်လိုက်တယ်။တစ်ခန်းလုံးလည်း မီးတွေ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လင်းလာခဲ့တယ်။အခုမှ သူ (သစ်ခက်) တွေ့လိုက်ရတာက ရုက္ခ အိမ်တော်မှ လူတွေ အကုန်လုံး ဒီရောက်နေကြတယ်ဆိုတာပဲ။
သူ (သစ်ခက်) ကိတ်မုန့်ကိုခွဲလိုက်ပြီး တစိတ်ကို ပန်းကန်ထဲထည့်လိုက်ကာ တဇွန်းခပ်ယူလိုက်ပြီး ရုက္ခ ကို ခွံကျွေးလိုက်တယ်။ရုက္ခ တစ်ယောက် ပြုံးပြုံးကြီး ထိုင်စားလျက် သစ်ခက် ကို ပြန်ခွံကျွေးလိုက်တယ်။
"ဒီနေ့ ကိုယ့်အသည်းလေး ရေမွှေးမှောက်ကျလာတာလား..."
ရုက္ခ အမေးကြောင့် သစ်ခက် နားရွက်များပင် ရဲတက်လာသည်။
သူ (သစ်ခက်) မွေးနေ့ကိတ်ကို ဘေးနားရှိ လူတချို့ကိုပါ ခွံကျွေးမည် ဟန်ပြင်နေစဉ် ရုက္ခ က လှမ်းတားသည်။
"ကို့ တစ်ယောက်ထဲ ကျွေးရုံနဲ့ လုံလောက်တယ်..."
'သူ့ (မင်းသွေးညို)သခင်လေး Jဝင်ချက်ကတော့ ကုရာ နတ္ထိဆေးမရှိလောက်အောင်ပါပဲ...'
ညစာက Beef Steak Marinade နှင့် နှစ်ချို့ဝိုင်။
စားသောက်ပြီး နာရီဝက်လောက်အကြာ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း သီချင်းသံစဉ်လေးက ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ရုက္ခ လက်ကမ်းလိုက်ပြီး သစ်ခက် ကို ကဖို့ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ်။သူတို့နှစ်ယောက် ကနေကြတာကို အားလုံးက ဝိုင်းဝန်းထောပနာပြုကြတယ်။
နှစ်ယောက်စလုံး ကလို့မောပန်းသွားကြပြီး နေရာတွင်ပြန်ထိုင်ရန် သူ (သစ်ခက်) သွားမည်အပြု ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) ရှေ့မှာ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်လိုက်ပြီး လက်ထဲကဗူးလေးတစ်ဗူးကမ်းလှမ်းလျက်...
"ကိုယ့်ကို လက်ထပ်နိုင်မလား...ခက်..."
"ရွှီး....ဖြောင်း..ဖြောင်း..ဖြောင်း..."
လက်ခုပ်တီး ထောပနာပြုသံများ...ဆူဝေလျက်...။
တစ်ခါမှ မမျှော်လင့်ထားဖူးတဲ့ စကားကြောင့် သူ (သစ်ခက်) အံ့ဩတုန်လှုပ်စွာ ကြောင်အမ်းအမ်းလေး ကြည့်လျက်.....။
"Wow တို့သခင်လေးကွ..."
"ကျွန်တော်တို့ သခင်လေးကို လက်ခံလိုက်ပါ..."
"မြန်မြန်လက်ခံလိုက်တော့လေ....သခင်လေးခက်..."
"သခင်လေးခက် ဘာတွေ တွေဝေနေတာလဲ..."
စတဲ့ တစ်ယောက်တစ်ခွန်း ပြောဆိုသံများဖြင့် ပြည့်နှက်လျက်...။
"လက်ခံလိုက်.....လက်ခံလိုက်.....လက်ခံလိုက်....."
အားလုံး တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်း ရေရွတ်လျက်...။
သစ်ခက် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့ ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) အား လက်စွပ်ကို လက်သန်းကြွယ်တွင် စွပ်ပေးလိုက်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်မှ ပွေ့ချီလိုက်ကာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်လေတော့သည်။
"ဂုဏ်ယူပါတယ်...သခင်လေး..."
အကုန်လုံး တစ်ပြိုင်နက် ပြောဆိုလိုက်ကြခြင်းပင်။
ထို့နောက် ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) နှုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်လိုက်သည်မို့ အခန်းတွင်းမှလူများ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ အလျိုလျို သူ့နေရာသူ ပြန်ထိုင်နေကြပြီး ပါတီဆက်လက်ကျင်းပနေကြသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အချိန်အတော်အကြာ kissing ဆွဲကြပြီးနောက် ရုက္ခ က သူ့ (သစ်ခက်) တစ်ကိုယ်လုံးကို ပခုံးပေါ်တင်လျက် ထမ်းခေါ်သွားလေတော့သည်။
လျက်တစ်ပြက် ဆန်လွန်းတာကြောင့် သူ (သစ်ခက်) လန့်ဖြန့်သွားပြီး
"ရုက္ခ...ငါ့ကို အောက်ချပေး..."
"ဟော...ကိုကို လို့ခေါ်ပါဆို...မမှတ်ထားဖူး..."
"အင်း...ကိုကို...အောက်ချပေး..."
"နောက်တခါ ကိုကို မခေါ်ပဲ ...
နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြောရင် အပြစ်ပေးခံရပြီသာ မှတ်..."
"ကိုကို ...ဘယ်သွားမလို့လဲ..."
"ထပ်ခိုးပေါ်တက်မလို့လေ..."
"ကိုယ့်ဘာသာကို လမ်းလျှောက်မယ်...မရဖူးလား..."
"မရဖူး..."
"................."
သစ်ခက် ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ လိုက်ပါခဲ့တော့သည်။ အပေါ်ရောက်တော့ တွေ့လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားချေသည်။
"ဒီမွေ့ယာက ဘယ်လိုလုပ်ရောက်နေတာလဲ..."
"ကိုကို လာထား,ထားတာလေ..."
"ဒီည ...ဒီမှာ အိပ်မလို့လား..."
"အိပ်မှာမဟုတ်ဖူး...လုပ်မှာ..."
"..............."
'ဘယ်ထဲက ခုလို အစီအစဉ်တွေ ဆွဲထားတာပါလိမ့်...'
သူ (သစ်ခက်) ပါးစပ်အဟောင်းသား မျက်လုံးအပြူးသားလေးဖြင့်....။
"ဟ..ဟား...အဲ့လောက် မလန့်ပါနဲ့ ချစ်ရယ်..."
"အဝေးကနေ မှန်ဘီလူးနဲ့ ကြည့်နေရင် မြင်ရမှာပေါ့..."
"ဘယ်သူက ကြည့်မှာလဲ...
ဒီ Tower က အမြင့်ဆုံးပဲဟာကို..."
"တကယ်ကြီး ဒီမှာလုပ်မလို့လား..."
"အင်းပေါ့...
ချစ်မွေးနေ့ မှာ အမှတ်တရလေးတွေ ဖန်တီးကြမယ်လေ..."
"နေ့တိုင်းကို လိုးနေတော့တာပဲ..."
သစ်ခက် နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ ညူစူစူလေး ပြောလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
"ဒါနဲ့...ချစ်ကို မေးရဦးမယ်...
ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အာသာမဖြေရဖူး...လို့...
ကိုကို မှာထားတာ လိုက်နာဖြစ်ရဲ့လား..."
"ကိုယ့်ဘာသာကို အာသာဖြေဖို့မပြောနဲ့...
လိုးခံနေရတာတောင် အလျင်မမီဖူး.."
"ဟား...ဟား...ဟား..."
"ချစ် စိတ်ကြွနေတဲ့အခါ အချိန်မရွေး ပြော ....
ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ်...ကိုယ်ဖြေလျော့ပေးမယ် ..."
"အင်း... ဟုတ်ပါပြီ...
အခုတော့ ကြွ ချိန်တောင်မရှိဖူး...
ဖြေလျော့နေတာတွေ များလွန်းလို့..."
"အခုရော...စိတ်အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ..."
"မကြွဖူး..."
"မလိမ်နဲ့နော်..."
ပြောရင်း သူ့ (သစ်ခက်) အောက်ပိုင်းကို ရုက္ခ ထိတွေ့လိုက်ချေသည်။
"ကိုကို့ အချစ်ကလေးနဲ့ ကိုကို က ...
စိတ်သဘောထားချင်း ထပ်တူကျပြီးသားမို့ ...
ကိုကိုက အရမ်းချစ်..."
".............."
ရုက္ခ ရဲ့ အထိအတွေ့နဲ့တင် မာတောင်လာတတ်တဲ့ သူ့ (သစ်ခက်) ရဲ့ လီးကိုပဲ သူ (သစ်ခက်) ဖြတ်ပစ်လိုက်ချင်မိတော့တယ်။
"ဘေဘီ ကိုကို့ တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ဝတ်ပြရမယ့် ...
ဝတ်စုံတွေကို အထူးအော်ဒါမှာထားတယ်..."
"ဘယ်လို ဝတ်စုံမျိုးလဲ..."
"ဘေဘီ...ရောက်တဲ့ အခါ တွေ့ရမှာပေါ့...
ကိုယ့်ကို ဝတ်ပြရမယ်နော်..."
'ဘာဝတ်စုံတွေ ဝတ်ခိုင်းဦးမှာပါလိမ့်...'
သစ်ခက် မျက်ခုံးခပ်လှုပ်လှုပ်ပင်။
'သေချာတယ်...ပေါက်ကရတွေပဲ နေမှာ...'
ရုက္ခ သကြားလုံးဗူးကို ထုတ်လိုက်ပြီး နှစ်လုံးကို ပါးစပ်ထဲ ပစ်သွင်းလျက် တစ်လုံးကိုမူ သစ်ခက် ပါးစပ်ထဲသို့ နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်သည်။
"ကိုကို က ဆေးကူစရာလိုသေးလို့လား..."
"မလိုပါဖူး...ဒါပေမယ့်... ပိုခံစားလို့ကောင်းအောင်လို့..."
နှစ်ဦးစလုံး အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကို ချွတ်လိုက်ကြပြီး Boxerမှ လွဲ၍ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမှရှိမနေတော့ချေ။ သစ်ခက်က အဖြူရောင်၊ ရုက္ခ က အနက်ရောင်ဝတ်ထားသည်။
အောက်ထပ်တွင် အသီးသီးပျော်ပါးသောက်စားကြလျက် မည်သူမှ သူတို့ကို သတိမရသလို လာချောင်းကြည့်ရဲမည်လို့လဲ မထင်။အောက်ထပ်တွင် အားလုံး သောင်းကျန်းနေကြသလို အပေါ်ထပ်တွင်လည်း သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ကမ္ဘာတည်ဆောက် စတင်သောင်းကျန်းကြတော့မည် ဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ရုက္ခ က ဘယ်ကတည်းက ပြင်ဆင်ထားမှန်းမသိတဲ့ ဝိုင်ပုလင်းကို ဖောက်လိုက်ပြီး ပက်လက်လဲလျောင်းနေသော သစ်ခက် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ အနည်းငယ် လောင်းလိုက်ပြီး ချက်တွင်းထဲ ဝင်ရောက်နေသော ဝိုင်ရည်များကို လျက်သောက်လိုက်ပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် သူ့ (သစ်ခက်) ရင်ဘတ် တစ်ပြင်လုံးကို လျက်နေတော့သည်။
ဝိုင်အရည်တွေ အလောင်းခံလိုက်ရသည်မို့ သစ်ခက် တစ်ကိုယ်လုံး စိမ့်ခနဲ အေးသွားကာ ၄င်းနောက် လျှာနွေးနွေးလေးဖြင့် အလျက်ခံနေရသည်မို့ စိတ်ထဲ မရိုးမရွဖြစ်ကာ ကြွတက်လျက်။
ယင်းနောက် သစ်ခက် ရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို မတ်မတ်မြှောက်တင်လျက် ခြေဖဝါးမှ ဝိုင်ရည်တွေကို တဖြည်းဖြည်းချင်း လောင်းချရင်း ခြေသလုံးမှ ပေါင်းရင်းထိတိုင်အောင် စီးကျစေလျက်။
သစ်ခက် ခြေဖဝါးကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက်ပြီး ခြေချောင်းများကို တစ်ချောင်းချင်း အကျအန စုပ်လျက်။
သစ်ခက် အထိမခံနိုင်ဆုံးနေရာမှာ ခြေမ ဖြစ်သည်မို့ ရုက္ခ ခြေမကို စုပ်နမ်းသည့်အခါ၌ အသားများပင် ဆတ်ဆတ်တုန်လျက်။
"ဘေဘီ...ကောင်းလား..."
ကွဲရှရှလေသံဖြင့် တိုးညှင်းစွာ မေးလာသော သူ့ (ရုက္ခ) အား သူ (သစ်ခက်) ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
ခြေသလုံး၊ပေါင် စတဲ့ ခြေတစ်ချောင်းလုံး နေရာမလပ် အနှံ့လျက်ပေးပြီးနောက် သစ်ခက် အတွင်းခံလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဝိုင်နောက်တလုံးထပ်ဖောက်ကာ သူ့ (သစ်ခက်) လီးပေါ်သို့ ဝိုင်ရည်တွေ လောင်းချကာ အရသာရှိရှိ ထပ်မံ လျက်ပေးနေပြန်သည်။
"ဟင့်....အင်....အင့်..."
ခံစားရတာ ကောင်းလွန်းအားကြီးလို့ သစ်ခက် အသံလေးပင် အနည်းငယ်ထွက်လာတော့သည်။
လီးပေါ်မှ ဝိုင်တွေကုန်အောင် လျက်ပေးပြီးနောက် ကျန်တဲ့ ဝိုင်ရည်တွေကို ထပ်မံလောင်းချလိုက်ပြီး လဥ မှ တစ်ဆင့်စီးဆင်းလာတဲ့ ဖင်ပေါက်ဝနားမှ ဝိုင်ရည်များကို ရုက္ခ လျက်ပေးလိုက်သည့်အခါတွင် သစ်ခက် ခါးများပင် ကော့ပြန်လန်တက်သွားတော့သည်။သစ်ခက် လီးကလည်း တန်းတန်းမတ်မတ်ပင် ထောင်မတ်၍ နေချေတော့သည်။
ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဝယ်ထားမှန်းမသိတဲ့ Dildo vibrator အဖြူရောင် အကြည်လေးကို သစ်ခက် ဖင်ပေါက်ဝလေးထဲ ဖြေးညှင်းစွာ ထည့်လိုက်လေသည်။
"အား...အာ့...အင့်..."
ထို့နောက် ရုက္ခ က သစ်ခက် အား သူ့ (ရုက္ခ) လီးပေါ်သို့ ဝိုင်ရည်တွေ လောင်းလျက် မှုတ်စေတော့သည်။
"ဝူး....ဝူး.....ဝူး...."
Vibrator မြည်သံ။
ရုက္ခ လီးကြီးကို မှုတ်ပေးရင်းဖြင့် ဖင်ထဲထည့်ထားသော vibrator ရဲ့ တုန်ခါမှုကြောင့် နေမထိထိုင်မသာပင် ဖြစ်လျက်။
သစ်ခက် ရဲ့ လျှာအထိအတွေ့တို့ကြောင့် ရုက္ခ လီးကြီးကလည်း အစွမ်းကုန် မာထန်နေပြီ ဖြစ်သည်။
"ရှလွတ်....ပြွတ်...ပလွတ်....ပြွတ်စ်...."
"ဘေဘီ... ရှီး....အာ့.....ကောင်းလိုက်တာ.....ဘေဘီရာ..."
"ပြွတ်...ပြွတ်စ်...."
"ဘေဘီ့ထဲ ကိုကို ထည့်တော့မယ်...
လေးဘက်ထောက်ပေး...."
"အင်း..."
သစ်ခက် ဖင်ထဲထည့်ထားသော Dildo လို ရုက္ခ အသာအယာထုတ်ပေးလိုက်ပြီး သစ်ခက် ကို မွေ့ယာ အနားစွန်းတွင် လေးဘက်ထောက်စေလျက် မတ်တပ်ရပ်ကာ သူ့ (ရုက္ခ) လီးဒစ်ထိပ်ဖြင့် အပေါက်ဝနားလေးတွင် ပွတ်သပ်ကာ အထဲသို့ ဆောင့်သွင်းချလိုက်တော့သည်။
"အိစ်...အာ့....အား...."
ထို့နောက် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သစ်ခက် တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေ ကို အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညစ်လျက်။
အဆက်မပြတ် ဆောင့်ထိုးသွင်းနေသည့် အရှိန်များကြောင့် ရိုက်ခတ်လာသည့် အသံများ မြို့ရဲ့ အမြင့်ဆုံး တာဝါပေါ်တွင် ပျံ့လွှင့်လျက်။
"ဖြန်း....ဖြန်း..."
အားမလိုအားမရဖြစ်ကာ တင်လုံးလုံးလေးကို နှစ်ချက်ဆင့်ကာ ရိုက်ထည့်လိုက်တော့သည်။
"အား....အာ့...မရိုက်နဲ့...နာတယ်..."
ချက်ချင်းပင် သစ်ခက် တင်ပါးလေး တစ်ဖက် နီမြန်းရဲတွတ်သွားလေတော့သည်။
"အင်း...လက်နဲ့ မရိုက်တော့ဖူး....
လီးနဲ့ပဲ ရိုက်တော့မယ်...."
"ဟင်........"
အချက်ပေါင်းများစွာ ဆောင့်ပြီးသကာလ သစ်ခက် ပြီးသွားချေတော့သည်။
"ကို့..ချစ်လေးက ကောင်းလွန်းလို့ ...
ပြီးတောင်ပြီးသွားပြီပဲ..."
"ဟုတ်တယ်...ပြီးသွားပြီ...
နားတော့မယ်....ဒါပဲ..."
"ကိုယ့်ကို ဟက်ကော့ကြီး ထားခဲ့တော့မယ်ပေါ့လေ..."
"အင်း..."
"မရက်စက်ပါနဲ့...ဘေဘီရယ်...
ကိုကို ပြီးတဲ့အထိ လုပ်ပါရစေနော်..."
"ပင်ပန်းနေပြီ..."
"ဘေဘီ...အဲ့လောက် အသည်းမမာဖူးဆိုတာ...
ကို သိပါတယ်...နော်လို့...."
"မရတော့ဖူး...အိပ်ချင်နေပြီ..."
"ဒါဆိုလည်း အိပ်....
ကိုကို လိုးနေလိုက်မယ်..."
"အင်း..."
တဖတ်ဖတ်မြည်သံများက သစ်ခက် ကို ချော့သိပ်နေသည့်အလား။
မျက်ခွံများက တဖြေးဖြေးလေးလံ မှေးစင်းလျက် မကြာခင်ပင် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
'ကို့ အသည်းလေး တကယ် ပင်ပန်းနေရှာတာပဲ
လုပ်ရင်းနဲ့တောင် အိပ်ပျော်သွားရှာပြီ...'
မလှုပ်မယှက်နဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့ (ရုက္ခ) ကြွေရုပ်ကလေး သစ်ခက် ကို ကြည့်ရင်း သူ (ရုက္ခ) သုတ်ထွက်သွားတော့သည်။ သစ်ခက် သည်လည်း အိပ်ပျော်နေရင်းပင် တစ်ချိန်တည်း သုတ်အနည်းငယ် ထပ်ထွက်သွားသေးသည်။
"ဟ...ဟား...ဘေဘီကတော့ကွာ..."
သစ်ခက် ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပြီး ကိုယ်ပိုင် ရဟတ်ယာဉ်ဖြင့် အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။
အိမ်ရောက်တော့ သစ်ခက်ကို bath tag 🛀 ထဲထည့်ပြီး သေသေချာချာ ရေချိုးသန့်ရှင်းပေးကာ ညအိပ်ဝတ်စုံဝတ်ပေးလျက် အိပ်ယာပေါ်တင်ထားလိုက်တော့သည်။
အအိပ်ဆတ်သည်ဆိုသော်ငြား အခုလိုမျိုးလုပ်ပြီးခါစတွင်မူ ဘယ်လိုလုပ်လုပ် မနိုးတော့သည့် သူ့ (ရုက္ခ) ကောင်လေးကို ကြည့်ရင်း သူ (ရုက္ခ) စောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူ (ရုက္ခ)ရေချိုးလိုက်ပြီး သစ်ခက် ဘေးနားတွင် သစ်ခက် အားလှမ်းဖက်ကာ အိပ်လိုက်တော့သည်။
မနေ့က လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းကြောင့် ဦးဒေဝ သွေးတက်လျက် သူ့ (ဦးဒေဝ) သား အိမ်ကို စောစောစီးစီးပင် မဆိုင်းမတွ ရောက်ချလာသည်။
"ရုက္ခ ဘယ်မှာလဲ..."
"အိပ်နေပါတယ် သခင်ကြီး..."
"အေး..သွားခေါ်လာခဲ့..."
"သခင်လေး အိပ်နေရင် ဘယ်သူမှ မနိုးရဲပါဖူး...သခင်ကြီး..."
"ဘာလဲ...ငါကိုယ်တိုင် သွားနိုးရမှာလား..."
"အဲ့သဘော မဟုတ်ရပါဖူး..."
"လူတွေ သိပ်မရှိပါလား...ဘယ်ရောက်ကုန်ကြလဲ..."
"ညက အပျော်လွန်ထားကြလို့ ...
အိပ်ပျော်နေပါတယ်...သခင်ကြီး..."
"ဪ...မင်းတို့က သိပ်ပျော်နေကြတယ်ပေါ့..."
ခေါင်းလေးတွေငုံလျက် ကျုံ့ကျုံ့လေးရပ်နေကာ သခင် ပြောသမျှ ငြိမ်ခံနေကြသော အစောင့်အရှောက် တစ်စု။
"ဒါနဲ့...မင်းတို့လည်း မင်းတို့ သခင်လေးနဲ့ အလိုတူအလိုပါပဲ...
တစ်ကောင်မှ မကောင်းဖူး...တော်တော်လေးမှ ပျော်ခဲ့ကြရလား..."
"ဟုတ်ကဲ့ ...ပျော်ခဲ့ကြပါတယ်..."
မတ်တပ်ရပ်နေကြတဲ့ တပည့်တွေ အကုန်လုံး မျက်လုံးများပြူးလျက် အသံလာရာ ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ပျော်ပြီး အသံကျယ်ကြီးဖြင့် ထယောင်နေသော မင်းသွေးညို။
မသောက်စဖူး မခံချင်စိတ်ဖြင့် အတိုင်းအဆမရှိ သောက်လိုက်သည်မို့ မူးပြီး အိပ်ပျော်နေသော မင်းသွေးညို။
ဦးဒေဝ ဒေါသ ရှူးရှူးရှဲရှဲထွက်လျက် အိပ်နေသော မင်းသွေးညို ဆီသို့ အလာ မာန်ပြေ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး
"သခင်ကြီး ခွင့်လွှတ်ပေးပါ...
သူ (မင်းသွေးညို) က အိပ်ပျော်နေတာမို့ ...
ဘာမှ မသိပဲ ပြောလိုက်မိတာပါ...."
"မတော်တဆ တိုက်ဆိုင်သွားတာမို့ ...
ခွင့်လွှတ်ပေးပါ..."
"ကျွန်တော်ဆုံးမထားတာ ညံ့ဖျင်းလို့ပါ...
ကျွန်တော့်ကိုပဲ အပြစ်ပေးပါ..."
ဦီးဒေဝ သူ့ဘေးမှ တပည့်တစ်ယောက်အား မာန်ပြေ ကို နားရင်းတစ်ချက် သွားအုပ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။
"ဖောင်း..."
"နောက် ဒါမျိုးမဖြစ်စေနဲ့ ..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
သစ်ခက် စိတ်ထဲလေးလံလျက် နိုးလာခဲ့သည်မို့ အပြင်ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ အောက်ထပ်မှ စကားပြောသံများကြားနေရသည်။
သူ (သစ်ခက်) အောက်ဆင်းကြည့်လိုက်တော့ ကျောပေးထားတဲ့ ဦးဒေဝကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သစ်ခက် ကို မြင်သည်မို့ မာန်ပြေ အပေါ်ကို ပြန်တက်ရန် မသိမသာ မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲ လှမ်းပြသော်လည်း သစ်ခက် မတွေ့။
မာန်ပြေ ရဲ့ မျက်စိမျက်နှာ ပျက်ယွင်းမှုကြောင့် ဦးဒေဝ အနောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့သည်။
'ဟာ...သွားပြီ...'
"ဪ...မင်းဆင်းလာတာနဲ့ အတော်ပဲ...
ငါမင်းကို ပြောစရာရှိတယ်..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
ဦီးဒေဝ ညာဘက် လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ်ကို လက်မဖြင့် ဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်နေရင်း...
"မင်းတို့ လက်ထပ်မှာကို ငါခွင့်မပြုနိုင်ဖူး..."
သဘောမတူနိုင်မှန်း ကြိုတွက်ပြီးသား ဖြစ်သော်လည်း အခုလို နားဖြင့်ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရတော့ သူ့ (သစ်ခက်) ရင်ထဲ စူးခနဲအောင့်တက်သွားသည်။
"ဟုတ်ကဲ့..."
"မင်းကို သူ့ (ရုက္ခ) အပိုင်အဖြစ်..
ငါဝယ်ထားပေးပြီးပြီ..."
"သူ (ရုက္ခ) က မင်းသခင်ပဲ ..
မင်းယောကျာ်း ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ..
မျှော်လင့်မနေနဲ့..."
"ငါ လုံးဝလက်မခံနိုင်ဖူး...ကြားလား..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
"ငါတို့ မျိုးဆက်ပြတ်အောင် လုပ်ဖို့ ...
မင်းမှာ ဘာအရည်အချင်းမှ မရှိဖူး...
နားလည်လား..."
"အဲ့ဒါကိုမှ အခြေအနေတွေက ပိုဆိုးလာမယ်ဆို ...
မင်းကို အဝေးကို ထွက်သွားခိုင်းရလိမ့်မယ်..."
"ဟုတ်..."
"ငါ့မျိုးဆက် မွေးမထုတ်ပေးနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ကို
ငါ့ချွေးမအဖြစ် ဘယ်သူ့ကိုမှ လက်မခံဖူး..."
"မင်းက မိန်းကလေးတစ်ယောက်အဖြစ်
မွေးဖွားမလာတာကိုပဲ ...အပြစ်တင်သင့်တယ်..."
"အဖေ...ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ..."
ရုက္ခ သူဖက်ထားတဲ့ အရုပ်ကလေးမရှိတော့လို့ လန့်နိုးလာကာ အခန်းထဲ ပတ်ရှာကြည့်သော်လည်း မတွေ့သဖြင့် အောက်ဆင်းလာသောအခါ သူ့ဖခင်က သစ်ခက် အား ပြောဆိုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
"အေး...မင်းနိုးလာပြီလား...ငါမင်းကိုစောင့်နေတာ...
မင်းကိုငါ သေချာ ထပ်ပြောပြလိုက်မယ်..."
"မင်းကို ...သူနဲ့ ...လက်ထပ်ဖို့ ခွင့်မပြုဖူး ...လို့...
ငါပြောနေရက်နဲ့...
မင်း ဘာစောက်ချိုး,ချိုးတာလဲ..."
"အဖေမြင်တဲ့ အတိုင်းပဲဗျာ..."
"ကျွန်တော် သူ့ကိုပဲ လက်ထပ်မှာ..."
"မင်း....ဟင်း.....ဟင်း..."
"တောက်..."
"ကောင်းပြီလေ...ငါလည်း မင်းလက်ထပ်ဖို့ ...
မိန်းမတစ်ယောက် မင်းအိမ်ကိုပို့ပေးလိုက်မယ်..."
"ဘယ်မိန်းမမှ လက်မခံနိုင်ဖူးဗျာ..."
"ဒါ...ငါ့အမိန့်ပဲ..."
ရုက္ခ အံကို တင်းတင်းကြိတ်လျက် ဆုပ်ထားတဲ့ လက်တွေက တုန်ခါနေသည်။
"မင်းကို တောင်းဆိုနေတာမဟုတ်ဖူး ..."
"မင်းသိထားဖို့က...မင်းလက်မခံရင် ...
အဲ့ကောင်လေးကို မရရတဲ့နည်းနဲ့
ငါ အဝေးကို ပထုတ်ရလိမ့်မယ်..."
"ငါ...မလုပ်ဖူးလို့ မင်းမထင်နဲ့..."
"ငါပို့ပေးလိုက်မယ့် မိန်းကလေးကိုလည်း...
မင်းကောင်းကောင်းဆက်ဆံပါ..."
'မဆက်ဆံနိုင်ဖူးဗျာ...'
"မင်းလုပ်လိုက်တဲ့ အပြုအမူတွေက
မင်းချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အဲ့ကောင်လေးဆီ
တန်ပြန်သက်ရောက်မယ်ဆိုတာ သတိရပါ..."
ဦးဒေဝ ပြောလို့ဝပြီးနောက် ဒေါသအမျက် တထောင်းထောင်းဖြင့် ထွက်သွားလေတော့သည်။
၄င်းနောက် ရုက္ခ သူ့ (သစ်ခက်) ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်လျက် လေသံအနည်းငယ် မာထန်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ကိုယ်မပါပဲ ဘာလို့ အောက်ဆင်းလာတာလဲ..."
"မင်းတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
"ငါ..."
"တောက်....
ဘယ် မသာမ က ရောက်လာဦးမလဲ မသိဖူး..."
***
May 6th 2021.
(Thursday).
Author's Note : ဒီအပိုင်းမှာ Mini-Theater ထည့်ရင်ကောင်းမလား ... မထည့်ရင်ကောင်းမလား ... စဉ်းစားရင်း တော်တော်ကြာသွားတယ်...
နောက်ဆုံးတော့...ထည့်ရေးလိုက်ပါတယ်...။ 😀😄
Mini-Theater ; "သဘောတူခြင်း..."
ရုက္ခ - "ဒီမယ်... စာရေးဆရာ... ခင်ဗျား ဘယ်ကောင်မကို ကျုပ်အိမ်ပို့မလို့လဲ..."
စာရေးဆရာ - "ဒီ ဝတ္ထုထဲမှာ အမ ဆိုလို့ ...ငါ..တစ်ယောက်တည်း ထည့်ထားတာပါ..."
ရုက္ခ - "ထင်ပါတယ်...အဲ့မြေခွေးမ ဆိုတာကို..."
မုဒြာ - "ရှင်..ဘာပြောတယ်.... ရှင်ကမှ အထန်မြေခွေး...ရှင့်..."
ရုက္ခ - "ငါ့ဘာသာ ထန်ထန် မင်းအလုပ်မဟုတ်ဖူး..."
မုဒြာ - "ဪ...ဟုတ်တာပေါ့...ရှင် ထန်တာမထန်တာ ကျွန်မနဲ့ မဆိုင်ဖူး..."
"ဒါပေမယ့် ရှင် ထန်နေတဲ့လူကတော့ ကျွန်မနဲ့ ဆိုင်တယ်ရှင့်..."
ရုက္ခ - "ရာရာစစ ... ငါ့ ဘေဘီလေးကို လာပြစ်မှားနေတယ်..."
မုဒြာ - "ရှင်..ထန်နေတဲ့ အခန်းတွေ မြင်ရတာ ...
ဘယ်လောက် အော့နှလုံးနာစရာကောင်းလိုက်သလဲ..."
ရုက္ခ - "ကျွတ်...ကျွတ်.....ကျွတ်....."
ရှင်းသန့် - " တကယ်တမ်း...ဟိုနှစ်ယောက်ကို ပေးတွဲလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ရုက္ခ နဲ့ အခွင့်အရေးပေးသင့်တာကို ဗျာ..."
"စာရေးဆရာ...ကျွန်တော့် အပေါ် ရက်စက်တယ်..."
ဝေယံ - "ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ... "
"ဘယ်သူတွေပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပါ...သစ်ခက် မပါရင် ပြီးရော..."
"သစ်ခက် ကို ကျွန်တော် ယူမှာနော်..."
မုဒြာ - "ရှင်က အခုမှ ရောက်လာတာ ...အသာနေစမ်းပါ..."
"ကျွန်မက တိုကင် အရင်ယူထားပြီးသားရှင့်..."
သစ်ခက် - "ကျေးဇူးပြုပြီး... ကျွန်တော့် ကို မလုကြပါနဲ့ ဗျာ..."
မာန်ပြေဟိန်း - "ကျွန်တော်ကတော့ သခင်လေးခက် ကို ကျွန်တော့် သခင်လေးနဲ့ပဲ သဘောတူတယ်နော်..."
မင်းသွေးညို - "ဝှါး.....အိပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ ...."
"အခု ဘာတွေ ပြောနေကြတာလဲ...ဟင်...."
စာရေးဆရာ - "မင်းထယောင်နေပြန်ပြီလား...'
မင်းသွေးညို - "............."
***
Thanks all.😊❤️
—————————————————————————
[Zawgyi##]
"ကိုယ့္ကို လက္ထပ္နိုင္မလား...ခက္..."
သစ္ခက္ နိုးလာေတာ့ ႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) ကို အေနာက္မွ ေပြ႕ဖက္ထားရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။သစ္ခက္ အခ်ိန္ၾကည့္ရန္ အနားမွ ဖုန္းကို ေကာက္စမ္းေနစဥ္
"ေဘဘီ...အေစာႀကီးရွိေသးတယ္...
ျပန္အိပ္ဦး..."
"နိုးေနၿပီလား...
အဲ့ဒါဆို ခဏလက္ဖယ္ဦး...
ဖုန္းရွာမေတြ႕လို႔..."
"မဖယ္ဖူး...
ခုလိုေလးပဲ ..ဖက္ထားခ်င္တာ...
ဖက္လို႔ရတုန္းေလး ..ဖက္ရတဲ့ဟာကို..."
"..............."
'အမ္... ခဏခဏ ဖက္ေနၿပီးေတာ့...'
"ဒါနဲ႔ ခ်စ္ေလး နာေနေသးလား..."
႐ုကၡ ေမးလိုက္ခါကာမွပဲ သတိရသြားၿပီး ေအာက္ပိုင္းက စူးခနဲေအာင့္သြားတာကို သစ္ခက္ ခံစားလိုက္ရသည္။
"ေမးေနစရာ လိုေသးလား..."
'နာ,မနာမသိဖူးလား...'
"ကိုကို အိမ္ေရာက္ရင္ ေဆးလိမ္းေပးမယ္ေနာ္..."
"အစထဲက မလုပ္ပဲေနပါလား...
ၿပီးမွေတာ့ ေဆးလာထည့္ေပးမေနနဲ႔..."
"................."
"ဖယ္ဦး...ထမလို႔..."
႐ုကၡ လက္ဖယ္ေပးဖို႔ေနေနသာသာ သစ္ခက္ အား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေလး ထပ္တိုး ဖက္လိုက္ေသးတယ္။
"ဖဖယ္ခ်င္ဖူးကြာ....ခုတိုင္းေလးပဲ....ၿငိမ္ၿငိမ္ေန..."
'တကယ္ပါပဲ ...ေျပာရဆိုရလည္း ခက္လိုက္တာ...'
ထို႔ေနာက္ သစ္ခက္ တင္ပါးေလးကို အေနာက္မွ မာမာတင္းတင္း အရာႀကီး က လာေရာက္ထိပါးေနသည္။
'ဘာလဲဟ...ထန္ေနျပန္ၿပီလား...
သစ္ခက္ တကယ္ပင္အံ့ဩလြန္းလို႔ ေျပာစရာစကားမ်ားပင္ ေပ်ာက္ရွကုန္ၿပီ။
႐ုကၡ ကေတာ့ သစ္ခက္ ရဲ့ ဂုတ္သားျဖဴျဖဴေလးေတြကို အေနာက္ကေန တရႈံ႔ရႈံ႔နမ္းေနေလရဲ့။
"ခ်စ္တယ္...
ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မထားသြားနဲ႔ေနာ္..."
'သူ (သစ္ခက္) က ထားသြားလို႔ရတဲ့အေနအထားလည္း မဟုတ္...
ထားျခင္းထား ...သူ႔ (သစ္ခက္) ကိုသာ ထားသြားလို႔ရနိုင္တာ မဟုတ္လား...'
"ေနာ္...လို႔...."
"အင္း...ပါ ....မထားပါဖူး..."
"ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္...ေနထြက္တာေလး...သြားၾကည့္ခ်င္လို႔..."
"ၾကည့္ေလ..."
"လက္ဖယ္ေပးမွ ...ထသြားၾကည့္လို႔ရမွာေပါ့..."
"အင္း...အင္း...ဖယ္ေပးမွာေပါ့...
ေျဖးေျဖး....မေလာပါနဲ႔...."
'မေလာလို႔ရမလား...
ဒီအေျခအေနႀကီးကို ျမန္ျမန္ေျဖရွင္းမွ ရမယ္...'
"လာတူတူသြားၾကည့္ၾကမယ္..."
ေျပာရင္းပင္ ႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) အား ေစာင္ကို အေပၚကေန လႊားေပးလိုက္ေလသည္။
"ဒီေစာင္ပါ ျခဳံသြားရမွာလား..."
"အင္း...အျပင္မွာေအးတယ္... ေစာင္ယူသြားတာပိုေကာင္းတယ္..."
သစ္ခက္ Sun rise ၾကည့္ရန္ outdoor ထိုင္ခုံေလးေပၚထိုင္လိုက္ရင္း သဘာဝတရားႀကီးရဲ့ အလွအပကို ၾကည့္ရႈခံစားေနသည္။
႐ုကၡ ကေတာ့ အစ္ကို မာန္ေၿပ တို႔ ရြက္ဖ်င္တဲရွိရာဆီသို႔ ေလၽွာက္လွမ္းေနေလသည္။ တစ္ခဏအၾကာ ႐ုကၡ ဗူးေလးႏွစ္ဗူး ယူလ်က္ ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ေရာ့...ခက္ အတြက္..."
"ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္ေနတာလား...
ေသာက္ခ်င္ရင္ ေျပာတာမဟုတ္ဖူး...
လုပ္ေပးမွာေပါ့..."
"ခက္ ကို ...ကိုကို ...ေဖ်ာ္ေပးခ်င္လို႔ေလ..."
"အင္း...အဲ့ဒါဆိုလည္း...ေက်းဇူးပါ...ေနာ္..."
"ပူတယ္ေနာ္..သတိထားေသာက္..."
"ဟုတ္..."
သစ္ခက္ လၽွာအပူမေလာင္ေအာင္ ေလမႈတ္လိုက္ၿပီး အနည္းငယ္ေတ့ေသာက္လိုက္သည္။
"အရသာဘယ္လိုေနလဲ..."
"ေကာင္းသားပဲ..."
"ေကာင္းရမွာေပါ့...ကိုကို႔ အခ်စ္ေတြပါ...ထည့္ေဖ်ာ္ထားတာေလ..."
"................"
ႏွစ္ေယာက္သား ေကာ္ဖီေလးေသာက္ရင္း အ႐ုဏ္ဦး နံနက္ခင္းေလးကို ဆီးႀကိဳဆိုေနၾကသည္။
'အခုလိုက်ေတာ့လည္း...သူ႔ဘဝႀကီးက သာယာေနျပန္ေရာ...'
႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) ကို အရင္လို အမိန္႔ေတြသိပ္မေပးေတာ့တဲ့အျပင္ ၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံေနသည္မို႔ သူ႔ (သစ္ခက္) ဘဝသူ ကံေကာင္းလာၿပီဟုပင္ ထင္မွတ္မိသည္။
"ဒါနဲ႔...ဒဏ္ရာေတြေရာ နာေနေသးလား....
အမာရြတ္ေပ်ာက္ေအာင္ ...ေဆးေတာ့မွန္မွန္လိမ္းမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္..."
"ေယာက်ာ္းေလးပဲ ...
ခႏၶာကိုယ္မွာ အမာရြတ္က်န္ေနလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဖူး..."
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိေနေတာ့ ...ဘယ္ေကာင္းပါေတာ့မလဲ..."
"အင္းပါ...ကိုယ့္မိန္းမက ...ေယာက်ာ္းေပၚမွာ ...
အမာရြတ္ရွိေနတာမႀကိဳက္ဖူးဆို ...
ေယာက်ာ္းက ..ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ရမွာ...တာဝန္ေပါ့..."
".............."
"ကိုယ္ေပ်ာက္ေအာင္ဂ႐ုစိုက္လိုက္မယ္ေနာ္...ဟုတ္ၿပီလား..."
"သခင္ေလး...ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မလဲ..."
"ခဏေနရင္ျပန္ၾကမယ္...
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ပဲ company တန္းသြားၾကတာေပါ့..."
"ဟုတ္ကဲ့...သခင္ေလး..."
သစ္ခက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပန္းခ်ီမေရးျဖစ္တာ ၾကာၿပီမို႔ ပုံေရးရန္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
Palette ေပၚတြင္ ကိုယ္ေရးမည့္ ေဆးအေရာင္မ်ားကို အက်အနညႇစ္လိုက္ၿပီး no.7 စုတ္တံျပားတစ္ေခ်ာင္း ယူလိုက္သည္။ယင္းေနာက္ canvasအျဖဴေပၚ ေဆးတင္လိုက္ၿပီး စတင္ျခယ္မႈန္းေနေတာ့သည္။
ပုံထဲတြင္ စ်ာန္ဝင္ေျမာေနသည္ျဖစ္ရာ အခ်ိန္မည္မၽွၾကာသြားလိုက္မွန္းပင္ မသိလိုက္။
ဖုန္းသံၾကားမွ သူ (သစ္ခက္) အသိျပန္ဝင္လာကာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
'႐ုကၡ ဘာကိစၥရွိလို႔ ...ဖုန္းဆက္တာလဲ မသိဖူး ..'
သူ (သစ္ခက္) ေတြးမိလိုက္ျခင္းပင္။
သူ႔ (သစ္ခက္)တြင္ ဆက္မည့္သူမွာ ႐ုကၡ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ေလာကဓံအထုအေထာင္း အလွည့္အေျပာင္းဒဏ္ကို မခံနိုင္၍ ေထာင္ထဲမွာပင္ မိမိဘာသာအဆုံးစီရင္ကာ ဘဝတစ္ပါးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
မိခင္ျဖစ္သူမွာလည္း စိတ္က်န္းမာေရးေဆး႐ုံတြင္ ေရာက္ရွိေနၿပီး သူ႔ (သစ္ခက္) အား တစ္စက္ကေလးမၽွ မမွတ္မိေတာ့သည့္အျပင္ လြန္ခဲ့တဲ့ (၅)လေလာက္က ေဆး႐ုံကေန ထြက္ေျပးသြားၿပီး အခုေတာ့ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္းမသိ။
"ဟယ္လို..."
"ဟယ္လို...သစ္ခက္..."
တစ္ဖက္မွ အသံရွင္ျဖစ္သူသည္ကား ႐ုကၡ မဟုတ္ေခ်။
"ဘယ္သူလဲ ... မသိဖူး..."
"ကိုယ္...ေဝယံ...ပါ..."
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ..."
"ခက္ ဖုန္းနံပါတ္ကလည္း စုံစမ္းရ ခက္လိုက္တာ...
ခက္ က ကိုယ့္ကို ဖုန္းနံပါတ္မွ မေပးတာ..."
'ဟိုေန႔က မေတာ္တဆေတြ႕တာေတာင္ ျပႆနာ အႀကီးႀကီးတက္သြားတာ..
ခုလို ဖုန္းေျပာမွန္းသာ သိရင္ေတာ့လား...'
"ကိစၥအထူးတလည္မရွိရင္ ဖုန္းခ်ေတာ့မယ္..."
"ခဏေလး ေနပါဦး...ကိုယ္က မင္းနဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ..."
"ငါတို႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီးေျပာစရာ... မလိုအပ္ဖူးထင္ပါတယ္..."
သူ (သစ္ခက္) ေလသံမာမာျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။
"ကိုယ့္ကို အဲ့ေလာက္ ခါးခါးသီးသီးမျငင္းပါနဲ႔...
ကိုယ့္အခ်စ္ကို လက္မခံရင္ေတာင္ ...
သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ေတာ့ ..ဆက္လက္ တည္ရွိခြင့္ေပးပါ..."
"ငါ..သူငယ္ခ်င္း မလိုဖူး...
ဒါပဲ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္...
ေနာက္လည္း ထပ္မဆက္ပါနဲ႔..."
ေဝယံ ေတြးထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ သစ္ခက္ က သူ႔ (ေဝယံ) အား ျပတ္ျပတ္သားသားကို ျငင္းဆန္ေနသည္။
"ကိုယ့္မွာ မင္းအေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းရွိတယ္ ဆိုရင္ေရာ...
ကိုယ့္ဖုန္းကို ခ်ခ်င္ေသးလား..."
တဖက္လူ၏ မေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ အေျပာတို႔ေၾကာင့္ သစ္ခက္ အံ့ဩျပာယာခတ္ကာ စိုးရိမ္ပူပန္လ်က္...
"အေမ....."
"အေမ့ကိုရွာေတြ႕ခဲ့ၿပီလား...
အေမဘယ္မွာလဲ...ဘယ္မွာရွိေနလဲ....သိလား..."
သူ (သစ္ခက္) တရစပ္ ေမးျမန္းလိုက္မိသည္။
"သိပ္စိတ္မပူပါနဲ႔...
ကိုယ္ မင္းအေမကို ေသခ်ာေလး ေစာင့္ေရွာက္ထားပါတယ္..."
"မင္းေတြ႕ခ်င္ရင္ အခ်ိန္မေရြး ကိုယ္ေပးေတြ႕လို႔ ရပါတယ္ေနာ္...
ဒါေပမယ့္ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ လာရမယ္...
ဒီကိစၥ တျခားသူကို မသိေစခ်င္ဖူး...."
"ငါေတြ႕ခ်င္တယ္...
ဒါေပမယ့္...ငါတစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္လို႔မရဖူး..."
"အင္း...ဒါဆို...အခုေလာေလာဆယ္...
မင္းအေမနဲ႔ video call ေပးေျပာမယ္ေလ...
ႁခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ မင္းကိုယ့္ကိုပါ စကားေျပာေပးရမယ္..."
"ငါ..."
'ဒီကိစၥ ႐ုကၡ သာ သိရင္....
ဟူး......ငါဘယ္လိုလုပ္ရပါ့...'
"ဘာမွဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့...
ဒီကိစၥကို သေဘာတူတယ္ပဲ ...ကိုယ္ ..သတ္မွတ္လိုက္မယ္...
မနက္ျဖန္ (၁၀)နာရီ ကိုယ္ Viber ဒါမွမဟုတ္ Telegram ကေန video call ေခၚလိုက္မယ္..."
"အင္း..."
"ထမင္းစားၿပီးၿပီလား..."
"ဒါဆို...ဒါပဲေလ...ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..."
"ေမးတာေလးေတာ့ ကိုယ့္ကို ေျဖသြားေပးပါဦး..."
"မစားရေသးဖူး..."
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပင္ မဆိုင္းမတြ ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ေဝယံ ဖုန္းကို စားပြဲေပၚ၌ တင္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေနာက္မွီေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္မွီလိုက္ရင္း
'အမွတ္မထင္ သူ႔ (သစ္ခက္) အေမနဲ႔ သြားေတြ႕တာပဲ ကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္...'
'အခု သူ႔ (သစ္ခက္) အေမက်န္းမာေရးက ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနၿပီ ျဖစ္တယ္...
သူ႔ (သစ္ခက္) မွာ သားရွိေနတာကိုလည္း မွတ္မိေနၿပီ...'
'တစ္ခုပဲ ...သူ႔ (ေဝယံ)ကို သူ႔သားထင္ေနတာေလးပဲ...'
'ဒါကလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေတာ့...အသုံးဝင္လာမွာပါေလ...'
ေဝယံ အဓိပၸါယ္ပါပါ ျပဳံးလိုက္ၿပီး
'မၾကာခင္..သူ႔ (သစ္ခက္) ကို..ငါ..အရ..ျပန္ယူျပမွာပါ...႐ုကၡ...'
'ဒီႏွစ္ေတြမွာ မင္းကိုငါ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လိုက္ရွာေနခဲ့ရလည္း
အခုေတြ႕ေတာ့မွ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေခြးလိုေကာင္ေၾကာင့္
မင္းကိုငါ လက္မလႊတ္နိုင္ဖူး...'
'မင္းက ငါ့အပိုင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္...'
ေဝယံ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံလက္တန္းကို ထိုးခ်လိုက္သည္။
သစ္ခက္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖုန္းကို ကိုင္ထားရင္း သူ႔ (သစ္ခက္) ေခါင္းထဲ အေတြးတို႔က အဆက္မျပတ္ဝင္ေရာက္ေနသည္။
သူ႔ (သစ္ခက္) အေမ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေလး ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဝမ္းသာေက်နပ္မိသြားေပမယ့္ ေဝယံ ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသည္မို႔ စိတ္ထဲ ထင့္ကာ ေလးလံေနမိသည္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့မ်က္ႏွာျမင္ရဖို႔ အဓိကပဲ။က်န္တာ ေနာက္မွ အဆင္ေျပသလိုလုပ္ရမွာပဲ။
"ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္...."
"သခင္ေလးခက္...ထမင္းမစားေသးဖူးလား...
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္လင့္ေနၿပီမို႔...သတိလာေပးတာပါ..."
"ဟုတ္...ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ လာစားမလို႔..."
"ဟုတ္ကဲ့...သခင္ေလး...ျပင္ထားလိုက္ပါမယ္..."
သစ္ခက္ ပန္းခ်ီေရးရင္ဝတ္တဲ့ ကုတ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္ေနစဥ္မွာပင္ ဖုန္းသံျမည္လာခဲ့သည္။
"ဟဲလို..."
"ခ်စ္ေလး...ထမင္းစားၿပီးၿပီလား..."
"ခုမွ သြားစားမလို႔..."
"ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီ...အစာအိမ္ျဖစ္မယ္ေနာ္...ခ်စ္..."
"အင္း..."
"ညေန ညစာကို အျပင္မွာ သြားစားၾကရေအာင္ ...
ကိုယ္ ငါးနာရီေလာက္ ကိုမာန္ေျပကို လာေခၚခိုင္းလိုက္မယ္..."
"ဟုတ္..."
"............"
မက္ေဆ့ခ်္ ဝင္တဲ့အသံ။
"ဒီေန႔ ခက္ နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ရလို႔ ...
ကိုယ္အရမ္းေပ်ာ္တယ္...သိလား.."
သစ္ခက္ မက္ေဆ့ခ်္ကို delete လုပ္လိုက္သည္။
တစ္ဖက္တြင္...
'ခ်က္ခ်င္း seen ျဖစ္သြားရက္နဲ႔ reply ေလးေတာင္မလုပ္ပါလား...
ငါကလည္း အဲ့လို အေခ်ေလးကိုမွအရယူၿပီး မာန္ခ်ိဳးခ်င္တာ...'
'မင္း ဘယ္ေလာက္ထိ ငါ့ကို လ်စ္လ်ဴရႈနိုင္ဦးမလဲ...'
သစ္ခက္ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ပန္းခ်ီအခန္းဆီသို႔ ေလၽွာက္လာကာ 4:15p.m တြင္ Alarm ေပးထားလိုက္ကာ ပုံျပန္ေရးေနလိုက္သည္။
႐ုကၡ သူ႔ (သစ္ခက္) ကို ခ်စ္တယ္ ဖြင့္ေျပာၿပီး ပထမဆုံးအႀကိမ္ ညစာစားမွာျဖစ္လို႔ အပ်ိဳျဖန္းေလးႏွယ္ ရွက္ေသြးျဖာလ်က္ အရင္ကထက္ ပိုၿပီး ျပင္ဆင္ေနမိသည္။
'ဒီတစ္ထည္ ဝတ္ရင္ ..ေကာင္းမလား...'
'ဒါက် ငါအရမ္းႀကီး ...ဂ႐ုစိုက္ေနမွန္းသိသာသြားမလား...'
'ဒါေလးဆိုရင္ေကာ...'
'ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဖူး...'
'ဒါက် အရမ္းကေလးဆန္သြားမလား...'
'ဒါႀကီးက် အရမ္းလူႀကီး ဆန္သြားျပန္ၿပီ...'
'ဆံပင္ကို လွန္ၿဖီးထားလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား...'
ၿဖီးၾကည့္ၿပီးေနာက္...
'ေတာ္ပါၿပီ...အရင္အတိုင္းပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ...'
"သခင္ေလးခက္... ေအာက္မွာ ကားေရာက္ေနၿပီ..."
"ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ၿပီးရင္ ဆင္းလာခဲ့မယ္..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း တစ္ခုတည္းေသာ အနက္ေရာင္ suit ေပၚမွာ အေပၚက long coat အျဖဴထပ္ဝတ္လိုက္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
သစ္ခက္ ကားထဲဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေမြးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနေသာ ရနံ့ေၾကာင့္ မာန္ေျပာ ေျပာလိုက္မိသည္။
"သခင္ေလးခက္...အထဲေရာက္တာနဲ႔...တစ္ကားလုံးကို ေမႊးေနေရာပဲ..."
အရင္ေန႔ေတြထက္ ေရေမႊးကို ႏွစ္ဆပိုဆြတ္ျဖန္းလာမိသည္မို႔ သစ္ခက္ မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္းလ်က္။
"ဟုတ္... အစ္ကိုမာန္ေၿပ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာသြားလား..."
"မၾကာပါဖူး... ကၽြန္ေတာ္က ေစာလာလိုက္တာမို႔ပါ..."
သူတို႔ၿမိဳ႕ရဲ့ အျမင့္ဆုံး Tower အေရွ႕တြင္ သူ (သစ္ခက္) စီးလာတဲ့ ကားေလး ထိုးရပ္သြားသည္။
"သခင္ေလးခက္ အရင္ဆင္းႏွင့္...
ကၽြန္ေတာ္ ပါကင္မွာ ကားသြားထားၿပီးလာခဲ့မယ္..."
"ဟုတ္..."
"ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္မေစာင့္ပဲ အေပၚတက္ႏွင့္ပါလား...
ဒီ Towerရဲ့ အေပၚဆုံးထပ္မွာပဲ..."
"ဟုတ္...ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ တက္ႏွင့္လိုက္မယ္..."
အေပၚဆုံးထပ္အေရာက္ ဓာတ္ေလွကားတံခါးပြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မၽွ ရွိမေနသည္မို႔...
'သူ...အထပ္မွားေရာက္လာတာေတာ့..မဟုတ္ပါဖူးေနာ္...'
သူ (သစ္ခက္) ဆက္ေလၽွာက္လာေနရင္း ႐ုတ္တရက္ အရာအားလုံးေမွာင္မဲသြားေခ်သည္။
'မီးပ်က္သြားတာလား...'
'ဒီလို နာမည္ႀကီး Tower ႀကီးက ..ဘယ္လိုလုပ္မီးပ်က္ရတာလဲ...'
သူ (သစ္ခက္) အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဖုန္းကို စမ္းလိုက္ၿပီး ဖုန္းမီးဖြင့္လိုက္မည္အျပဳ...
ေလၽွာက္လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ အျပာေရာင္ မီးလုံးေလးေတြ တစ္ဆင့္ခ်င္း ထြန္းလင္းလာေလသည္။
'႐ုကၡ ကေတာ့ သူ႔ကို surprise ေတြ တိုက္ေနၿပီ...'
သူ (သစ္ခက္) ဆက္ ေလၽွာက္လာခဲ့ၿပီး မွန္တံခါးဝ အေရာက္....
"ရႊီး.....ေဖာင္း....ေဖာက္.....ေဖာင္း.... "🎊🎉 🎊
"Happy birthday ! ပါ သခင္ေလး ခက္..."
ပုန္းေအာင္းေနရာကေန ထြက္ေပၚလာေသာ လူတစ္စု။
ဒီေန႔က သူ႔ (သစ္ခက္) ေမြးေန႔ဆိုတာကိုေတာင္ သူ (သစ္ခက္) ေမ့ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ (႐ုကၡ) ကို သူ (သစ္ခက္) လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ မွိန္ဖ်ဖ်ေလးထြန္းကာ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ ခန္႔ညားတဲ့အသြင္အျပင္နဲ႔ သူ (႐ုကၡ)...။
ထိုသူ (႐ုကၡ) က သူ႔ (သစ္ခက္) ႏွလုံးသားထဲမွာ ဝင္ေရာက္ခိုလႈံ႔ေနၿပီျဖစ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူ (႐ုကၡ) ဆိုလည္း မမွားဖူး။
'အခ်စ္ က အရာအားလုံးကို လွပေစနိုင္တယ္...တဲ့...'
'အေၾကာက္တရားကို ရင္ဆိုင္နိုင္တဲ့ ခြန္အားသတၱိေတြကိုလည္း ေပးစြမ္းနိုင္ေသးတယ္...ဆိုပဲ....'
'တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာသလိုပဲေလ...'
သူ႔ (သစ္ခက္) အႀကိဳက္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာကလက္ကိတ္ေပၚမွာ 'Happy Birthday ခက္' ဆိုၿပီးေရးထားတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ တစ္တိုင္တည္းေသာ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို သူ (သစ္ခက္) မႈတ္လိုက္တယ္။တစ္ခန္းလုံးလည္း မီးေတြ ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္လင္းလာခဲ့တယ္။အခုမွ သူ (သစ္ခက္) ေတြ႕လိုက္ရတာက ႐ုကၡ အိမ္ေတာ္မွ လူေတြ အကုန္လုံး ဒီေရာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာပဲ။
သူ (သစ္ခက္) ကိတ္မုန္႔ကိုခြဲလိုက္ၿပီး တစိတ္ကို ပန္းကန္ထဲထည့္လိုက္ကာ တဇြန္းခပ္ယူလိုက္ၿပီး ႐ုကၡ ကို ခြံေကၽြးလိုက္တယ္။႐ုကၡ တစ္ေယာက္ ျပဳံးျပဳံးႀကီး ထိုင္စားလ်က္ သစ္ခက္ ကို ျပန္ခြံေကၽြးလိုက္တယ္။
"ဒီေန႔ ကိုယ့္အသည္းေလး ေရေမႊးေမွာက္က်လာတာလား..."
႐ုကၡ အေမးေၾကာင့္ သစ္ခက္ နားရြက္မ်ားပင္ ရဲတက္လာသည္။
သူ (သစ္ခက္) ေမြးေန႔ကိတ္ကို ေဘးနားရွိ လူတခ်ိဳ႕ကိုပါ ခြံေကၽြးမည္ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ ႐ုကၡ က လွမ္းတားသည္။
"ကို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေကၽြး႐ုံနဲ႔ လုံေလာက္တယ္..."
'သူ႔ (မင္းေသြးညိဳ)သခင္ေလး Jဝင္ခ်က္ကေတာ့ ကုရာ နတၳိေဆးမရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ...'
ညစာက Beef Steak Marinade ႏွင့္ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္။
စားေသာက္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္အၾကာ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သီခ်င္းသံစဥ္ေလးက ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။
႐ုကၡ လက္ကမ္းလိုက္ၿပီး သစ္ခက္ ကို ကဖို႔ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေနၾကတာကို အားလုံးက ဝိုင္းဝန္းေထာပနာျပဳၾကတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကလို႔ေမာပန္းသြားၾကၿပီး ေနရာတြင္ျပန္ထိုင္ရန္ သူ (သစ္ခက္) သြားမည္အျပဳ ႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) ေရွ႕မွာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကဗူးေလးတစ္ဗူးကမ္းလွမ္းလ်က္...
"ကိုယ့္ကို လက္ထပ္နိုင္မလား...ခက္..."
"ရႊီး....ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..."
လက္ခုပ္တီး ေထာပနာျပဳသံမ်ား...ဆူေဝလ်က္...။
တစ္ခါမွ မေမၽွာ္လင့္ထားဖူးတဲ့ စကားေၾကာင့္ သူ (သစ္ခက္) အံ့ဩတုန္လႈပ္စြာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းေလး ၾကည့္လ်က္.....။
"Wow တို႔သခင္ေလးကြ..."
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ သခင္ေလးကို လက္ခံလိုက္ပါ..."
"ျမန္ျမန္လက္ခံလိုက္ေတာ့ေလ....သခင္ေလးခက္..."
"သခင္ေလးခက္ ဘာေတြ ေတြေဝေနတာလဲ..."
စတဲ့ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာဆိုသံမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္...။
"လက္ခံလိုက္.....လက္ခံလိုက္.....လက္ခံလိုက္....."
အားလုံး တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ေရရြတ္လ်က္...။
သစ္ခက္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေတာ့ ႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) အား လက္စြပ္ကို လက္သန္းႂကြယ္တြင္ စြပ္ေပးလိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္မွ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ကာ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။
"ဂုဏ္ယူပါတယ္...သခင္ေလး..."
အကုန္လုံး တစ္ၿပိဳင္နက္ ေျပာဆိုလိုက္ၾကျခင္းပင္။
ထို႔ေနာက္ ႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းစုပ္လိုက္သည္မို႔ အခန္းတြင္းမွလူမ်ား မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အလ်ိဳလ်ိဳ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ထိုင္ေနၾကၿပီး ပါတီဆက္လက္က်င္းပေနၾကသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အခ်ိန္အေတာ္အၾကာ kissing ဆြဲၾကၿပီးေနာက္ ႐ုကၡ က သူ႔ (သစ္ခက္) တစ္ကိုယ္လုံးကို ပခုံးေပၚတင္လ်က္ ထမ္းေခၚသြားေလေတာ့သည္။
လ်က္တစ္ျပက္ ဆန္လြန္းတာေၾကာင့္ သူ (သစ္ခက္) လန္႔ျဖန္႔သြားၿပီး
"႐ုကၡ...ငါ့ကို ေအာက္ခ်ေပး..."
"ေဟာ...ကိုကို လို႔ေခၚပါဆို...မမွတ္ထားဖူး..."
"အင္း...ကိုကို...ေအာက္ခ်ေပး..."
"ေနာက္တခါ ကိုကို မေခၚပဲ ...
နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ေျပာရင္ အျပစ္ေပးခံရၿပီသာ မွတ္..."
"ကိုကို ...ဘယ္သြားမလို႔လဲ..."
"ထပ္ခိုးေပၚတက္မလို႔ေလ..."
"ကိုယ့္ဘာသာကို လမ္းေလၽွာက္မယ္...မရဖူးလား..."
"မရဖူး..."
"................."
သစ္ခက္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ လိုက္ပါခဲ့ေတာ့သည္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားေခ်သည္။
"ဒီေမြ႕ယာက ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္ေနတာလဲ..."
"ကိုကို လာထား,ထားတာေလ..."
"ဒီည ...ဒီမွာ အိပ္မလို႔လား..."
"အိပ္မွာမဟုတ္ဖူး...လုပ္မွာ..."
"..............."
'ဘယ္ထဲက ခုလို အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲထားတာပါလိမ့္...'
သူ (သစ္ခက္) ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္လုံးအျပဴးသားေလးျဖင့္....။
"ဟ..ဟား...အဲ့ေလာက္ မလန္႔ပါနဲ႔ ခ်စ္ရယ္..."
"အေဝးကေန မွန္ဘီလူးနဲ႔ ၾကည့္ေနရင္ ျမင္ရမွာေပါ့..."
"ဘယ္သူက ၾကည့္မွာလဲ...
ဒီ Tower က အျမင့္ဆုံးပဲဟာကို..."
"တကယ္ႀကီး ဒီမွာလုပ္မလို႔လား..."
"အင္းေပါ့...
ခ်စ္ေမြးေန႔ မွာ အမွတ္တရေလးေတြ ဖန္တီးၾကမယ္ေလ..."
"ေန႔တိုင္းကို လိုးေနေတာ့တာပဲ..."
သစ္ခက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ ညဴစူစူေလး ေျပာလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ဒါနဲ႔...ခ်စ္ကို ေမးရဦးမယ္...
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အာသာမေျဖရဖူး...လို႔...
ကိုကို မွာထားတာ လိုက္နာျဖစ္ရဲ့လား..."
"ကိုယ့္ဘာသာကို အာသာေျဖဖို႔မေျပာနဲ႔...
လိုးခံေနရတာေတာင္ အလ်င္မမီဖူး.."
"ဟား...ဟား...ဟား..."
"ခ်စ္ စိတ္ႂကြေနတဲ့အခါ အခ်ိန္မေရြး ေျပာ ....
ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္...ကိုယ္ေျဖေလ်ာ့ေပးမယ္ ..."
"အင္း... ဟုတ္ပါၿပီ...
အခုေတာ့ ႂကြ ခ်ိန္ေတာင္မရွိဖူး...
ေျဖေလ်ာ့ေနတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔..."
"အခုေရာ...စိတ္အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ..."
"မႂကြဖူး..."
"မလိမ္နဲ႔ေနာ္..."
ေျပာရင္း သူ႔ (သစ္ခက္) ေအာက္ပိုင္းကို ႐ုကၡ ထိေတြ႕လိုက္ေခ်သည္။
"ကိုကို႔ အခ်စ္ကေလးနဲ႔ ကိုကို က ...
စိတ္သေဘာထားခ်င္း ထပ္တူက်ၿပီးသားမို႔ ...
ကိုကိုက အရမ္းခ်စ္..."
".............."
႐ုကၡ ရဲ့ အထိအေတြ႕နဲ႔တင္ မာေတာင္လာတတ္တဲ့ သူ႔ (သစ္ခက္) ရဲ့ လီးကိုပဲ သူ (သစ္ခက္) ျဖတ္ပစ္လိုက္ခ်င္မိေတာ့တယ္။
"ေဘဘီ ကိုကို႔ တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဝတ္ျပရမယ့္ ...
ဝတ္စုံေတြကို အထူးေအာ္ဒါမွာထားတယ္..."
"ဘယ္လို ဝတ္စုံမ်ိဳးလဲ..."
"ေဘဘီ...ေရာက္တဲ့ အခါ ေတြ႕ရမွာေပါ့...
ကိုယ့္ကို ဝတ္ျပရမယ္ေနာ္..."
'ဘာဝတ္စုံေတြ ဝတ္ခိုင္းဦးမွာပါလိမ့္...'
သစ္ခက္ မ်က္ခုံးခပ္လႈပ္လႈပ္ပင္။
'ေသခ်ာတယ္...ေပါက္ကရေတြပဲ ေနမွာ...'
႐ုကၡ သၾကားလုံးဗူးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ႏွစ္လုံးကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလ်က္ တစ္လုံးကိုမူ သစ္ခက္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ႏႈတ္ခမ္းျခင္းေတ့ကာ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"ကိုကို က ေဆးကူစရာလိုေသးလို႔လား..."
"မလိုပါဖူး...ဒါေပမယ့္... ပိုခံစားလို႔ေကာင္းေအာင္လို႔..."
ႏွစ္ဦးစလုံး အဝတ္အစားေတြ အားလုံးကို ခၽြတ္လိုက္ၾကၿပီး Boxerမွ လြဲ၍ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာမွရွိမေနေတာ့ေခ်။ သစ္ခက္က အျဖဴေရာင္၊ ႐ုကၡ က အနက္ေရာင္ဝတ္ထားသည္။
ေအာက္ထပ္တြင္ အသီးသီးေပ်ာ္ပါးေသာက္စားၾကလ်က္ မည္သူမွ သူတို႔ကို သတိမရသလို လာေခ်ာင္းၾကည့္ရဲမည္လို႔လဲ မထင္။ေအာက္ထပ္တြင္ အားလုံး ေသာင္းက်န္းေနၾကသလို အေပၚထပ္တြင္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ကမၻာတည္ေဆာက္ စတင္ေသာင္းက်န္းၾကေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ ႐ုကၡ က ဘယ္ကတည္းက ျပင္ဆင္ထားမွန္းမသိတဲ့ ဝိုင္ပုလင္းကို ေဖာက္လိုက္ၿပီး ပက္လက္လဲေလ်ာင္းေနေသာ သစ္ခက္ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ အနည္းငယ္ ေလာင္းလိုက္ၿပီး ခ်က္တြင္းထဲ ဝင္ေရာက္ေနေသာ ဝိုင္ရည္မ်ားကို လ်က္ေသာက္လိုက္ၿပီး ထိုမွတစ္ဆင့္ သူ႔ (သစ္ခက္) ရင္ဘတ္ တစ္ျပင္လုံးကို လ်က္ေနေတာ့သည္။
ဝိုင္အရည္ေတြ အေလာင္းခံလိုက္ရသည္မို႔ သစ္ခက္ တစ္ကိုယ္လုံး စိမ့္ခနဲ ေအးသြားကာ ၄င္းေနာက္ လၽွာေႏြးေႏြးေလးျဖင့္ အလ်က္ခံေနရသည္မို႔ စိတ္ထဲ မရိုးမရြျဖစ္ကာ ႂကြတက္လ်က္။
ယင္းေနာက္ သစ္ခက္ ရဲ့ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကို မတ္မတ္ေျမႇာက္တင္လ်က္ ေျခဖဝါးမွ ဝိုင္ရည္ေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း ေျခသလုံးမွ ေပါင္းရင္းထိတိုင္ေအာင္ စီးက်ေစလ်က္။
သစ္ခက္ ေျခဖဝါးကို လၽွာျဖင့္ လ်က္လိုက္ၿပီး ေျခေခ်ာင္းမ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း အက်အန စုပ္လ်က္။
သစ္ခက္ အထိမခံနိုင္ဆုံးေနရာမွာ ေျခမ ျဖစ္သည္မို႔ ႐ုကၡ ေျခမကို စုပ္နမ္းသည့္အခါ၌ အသားမ်ားပင္ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္။
"ေဘဘီ...ေကာင္းလား..."
ကြဲရွရွေလသံျဖင့္ တိုးညႇင္းစြာ ေမးလာေသာ သူ႔ (႐ုကၡ) အား သူ (သစ္ခက္) ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
ေျခသလုံး၊ေပါင္ စတဲ့ ေျခတစ္ေခ်ာင္းလုံး ေနရာမလပ္ အႏွံ့လ်က္ေပးၿပီးေနာက္ သစ္ခက္ အတြင္းခံေလးကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး ဝိုင္ေနာက္တလုံးထပ္ေဖာက္ကာ သူ႔ (သစ္ခက္) လီးေပၚသို႔ ဝိုင္ရည္ေတြ ေလာင္းခ်ကာ အရသာရွိရွိ ထပ္မံ လ်က္ေပးေနျပန္သည္။
"ဟင့္....အင္....အင့္..."
ခံစားရတာ ေကာင္းလြန္းအားႀကီးလို႔ သစ္ခက္ အသံေလးပင္ အနည္းငယ္ထြက္လာေတာ့သည္။
လီးေပၚမွ ဝိုင္ေတြကုန္ေအာင္ လ်က္ေပးၿပီးေနာက္ က်န္တဲ့ ဝိုင္ရည္ေတြကို ထပ္မံေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး လဥ မွ တစ္ဆင့္စီးဆင္းလာတဲ့ ဖင္ေပါက္ဝနားမွ ဝိုင္ရည္မ်ားကို ႐ုကၡ လ်က္ေပးလိုက္သည့္အခါတြင္ သစ္ခက္ ခါးမ်ားပင္ ေကာ့ျပန္လန္တက္သြားေတာ့သည္။သစ္ခက္ လီးကလည္း တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ ေထာင္မတ္၍ ေနေခ်ေတာ့သည္။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဝယ္ထားမွန္းမသိတဲ့ Dildo vibrator အျဖဴေရာင္ အၾကည္ေလးကို သစ္ခက္ ဖင္ေပါက္ဝေလးထဲ ေျဖးညႇင္းစြာ ထည့္လိုက္ေလသည္။
"အား...အာ့...အင့္..."
ထို႔ေနာက္ ႐ုကၡ က သစ္ခက္ အား သူ႔ (႐ုကၡ) လီးေပၚသို႔ ဝိုင္ရည္ေတြ ေလာင္းလ်က္ မႈတ္ေစေတာ့သည္။
"ဝူး....ဝူး.....ဝူး...."
Vibrator ျမည္သံ။
႐ုကၡ လီးႀကီးကို မႈတ္ေပးရင္းျဖင့္ ဖင္ထဲထည့္ထားေသာ vibrator ရဲ့ တုန္ခါမႈေၾကာင့္ ေနမထိထိုင္မသာပင္ ျဖစ္လ်က္။
သစ္ခက္ ရဲ့ လၽွာအထိအေတြ႕တို႔ေၾကာင့္ ႐ုကၡ လီးႀကီးကလည္း အစြမ္းကုန္ မာထန္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
"ရွလြတ္....ႁပြတ္...ပလြတ္....ႁပြတ္စ္...."
"ေဘဘီ... ရွီး....အာ့.....ေကာင္းလိုက္တာ.....ေဘဘီရာ..."
"ႁပြတ္...ႁပြတ္စ္...."
"ေဘဘီ့ထဲ ကိုကို ထည့္ေတာ့မယ္...
ေလးဘက္ေထာက္ေပး...."
"အင္း..."
သစ္ခက္ ဖင္ထဲထည့္ထားေသာ Dildo လို ႐ုကၡ အသာအယာထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး သစ္ခက္ ကို ေမြ႕ယာ အနားစြန္းတြင္ ေလးဘက္ေထာက္ေစလ်က္ မတ္တပ္ရပ္ကာ သူ႔ (႐ုကၡ) လီးဒစ္ထိပ္ျဖင့္ အေပါက္ဝနားေလးတြင္ ပြတ္သပ္ကာ အထဲသို႔ ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"အိစ္...အာ့....အား...."
ထို႔ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သစ္ခက္ တင္ပါးလုံးလုံးေလးေတြ ကို အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညစ္လ်က္။
အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ထိုးသြင္းေနသည့္ အရွိန္မ်ားေၾကာင့္ ရိုက္ခတ္လာသည့္ အသံမ်ား ၿမိဳ႕ရဲ့ အျမင့္ဆုံး တာဝါေပၚတြင္ ပ်ံ႕လႊင့္လ်က္။
"ျဖန္း....ျဖန္း..."
အားမလိုအားမရျဖစ္ကာ တင္လုံးလုံးေလးကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ကာ ရိုက္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
"အား....အာ့...မရိုက္နဲ႔...နာတယ္..."
ခ်က္ခ်င္းပင္ သစ္ခက္ တင္ပါးေလး တစ္ဖက္ နီျမန္းရဲတြတ္သြားေလေတာ့သည္။
"အင္း...လက္နဲ႔ မရိုက္ေတာ့ဖူး....
လီးနဲ႔ပဲ ရိုက္ေတာ့မယ္...."
"ဟင္........"
အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင့္ၿပီးသကာလ သစ္ခက္ ၿပီးသြားေခ်ေတာ့သည္။
"ကို႔..ခ်စ္ေလးက ေကာင္းလြန္းလို႔ ...
ၿပီးေတာင္ၿပီးသြားၿပီပဲ..."
"ဟုတ္တယ္...ၿပီးသြားၿပီ...
နားေတာ့မယ္....ဒါပဲ..."
"ကိုယ့္ကို ဟက္ေကာ့ႀကီး ထားခဲ့ေတာ့မယ္ေပါ့ေလ..."
"အင္း..."
"မရက္စက္ပါနဲ႔...ေဘဘီရယ္...
ကိုကို ၿပီးတဲ့အထိ လုပ္ပါရေစေနာ္..."
"ပင္ပန္းေနၿပီ..."
"ေဘဘီ...အဲ့ေလာက္ အသည္းမမာဖူးဆိုတာ...
ကို သိပါတယ္...ေနာ္လို႔...."
"မရေတာ့ဖူး...အိပ္ခ်င္ေနၿပီ..."
"ဒါဆိုလည္း အိပ္....
ကိုကို လိုးေနလိုက္မယ္..."
"အင္း..."
တဖတ္ဖတ္ျမည္သံမ်ားက သစ္ခက္ ကို ေခ်ာ့သိပ္ေနသည့္အလား။
မ်က္ခြံမ်ားက တေျဖးေျဖးေလးလံ ေမွးစင္းလ်က္ မၾကာခင္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
'ကို႔ အသည္းေလး တကယ္ ပင္ပန္းေနရွာတာပဲ
လုပ္ရင္းနဲ႔ေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာၿပီ...'
မလႈပ္မယွက္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူ႔ (႐ုကၡ) ေႂကြ႐ုပ္ကေလး သစ္ခက္ ကို ၾကည့္ရင္း သူ (႐ုကၡ) သုတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။ သစ္ခက္ သည္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းပင္ တစ္ခ်ိန္တည္း သုတ္အနည္းငယ္ ထပ္ထြက္သြားေသးသည္။
"ဟ...ဟား...ေဘဘီကေတာ့ကြာ..."
သစ္ခက္ ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးၿပီး ကိုယ္ပိုင္ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သစ္ခက္ကို bath tag 🛀 ထဲထည့္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေရခ်ိဳးသန္႔ရွင္းေပးကာ ညအိပ္ဝတ္စုံဝတ္ေပးလ်က္ အိပ္ယာေပၚတင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
အအိပ္ဆတ္သည္ဆိုေသာ္ျငား အခုလိုမ်ိဳးလုပ္ၿပီးခါစတြင္မူ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ မနိုးေတာ့သည့္ သူ႔ (႐ုကၡ) ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ (႐ုကၡ) ေစာင္ျခဳံေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ (႐ုကၡ)ေရခ်ိဳးလိုက္ၿပီး သစ္ခက္ ေဘးနားတြင္ သစ္ခက္ အားလွမ္းဖက္ကာ အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
မေန႔က လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ ဦးေဒဝ ေသြးတက္လ်က္ သူ႔ (ဦးေဒဝ) သား အိမ္ကို ေစာေစာစီးစီးပင္ မဆိုင္းမတြ ေရာက္ခ်လာသည္။
"႐ုကၡ ဘယ္မွာလဲ..."
"အိပ္ေနပါတယ္ သခင္ႀကီး..."
"ေအး..သြားေခၚလာခဲ့..."
"သခင္ေလး အိပ္ေနရင္ ဘယ္သူမွ မနိုးရဲပါဖူး...သခင္ႀကီး..."
"ဘာလဲ...ငါကိုယ္တိုင္ သြားနိုးရမွာလား..."
"အဲ့သေဘာ မဟုတ္ရပါဖူး..."
"လူေတြ သိပ္မရွိပါလား...ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲ..."
"ညက အေပ်ာ္လြန္ထားၾကလို႔ ...
အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္...သခင္ႀကီး..."
"ဪ...မင္းတို႔က သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ေပါ့..."
ေခါင္းေလးေတြငုံလ်က္ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးရပ္ေနကာ သခင္ ေျပာသမၽွ ၿငိမ္ခံေနၾကေသာ အေစာင့္အေရွာက္ တစ္စု။
"ဒါနဲ႔...မင္းတို႔လည္း မင္းတို႔ သခင္ေလးနဲ႔ အလိုတူအလိုပါပဲ...
တစ္ေကာင္မွ မေကာင္းဖူး...ေတာ္ေတာ္ေလးမွ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရလား..."
"ဟုတ္ကဲ့ ...ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္..."
မတ္တပ္ရပ္ေနၾကတဲ့ တပည့္ေတြ အကုန္လုံး မ်က္လုံးမ်ားျပဴးလ်က္ အသံလာရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ထေယာင္ေနေသာ မင္းေသြးညိဳ။
မေသာက္စဖူး မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ အတိုင္းအဆမရွိ ေသာက္လိုက္သည္မို႔ မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မင္းေသြးညိဳ။
ဦးေဒဝ ေဒါသ ရႉးရႉးရွဲရွဲထြက္လ်က္ အိပ္ေနေသာ မင္းေသြးညိဳ ဆီသို႔ အလာ မာန္ေၿပ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး
"သခင္ႀကီး ခြင့္လႊတ္ေပးပါ...
သူ (မင္းေသြးညိဳ) က အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမို႔ ...
ဘာမွ မသိပဲ ေျပာလိုက္မိတာပါ...."
"မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္သြားတာမို႔ ...
ခြင့္လႊတ္ေပးပါ..."
"ကၽြန္ေတာ္ဆုံးမထားတာ ညံ့ဖ်င္းလို႔ပါ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ အျပစ္ေပးပါ..."
ဦီးေဒဝ သူ႔ေဘးမွ တပည့္တစ္ေယာက္အား မာန္ေၿပ ကို နားရင္းတစ္ခ်က္ သြားအုပ္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
"ေဖာင္း..."
"ေနာက္ ဒါမ်ိဳးမျဖစ္ေစနဲ႔ ..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
သစ္ခက္ စိတ္ထဲေလးလံလ်က္ နိုးလာခဲ့သည္မို႔ အျပင္ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္မွ စကားေျပာသံမ်ားၾကားေနရသည္။
သူ (သစ္ခက္) ေအာက္ဆင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာေပးထားတဲ့ ဦးေဒဝကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
သစ္ခက္ ကို ျမင္သည္မို႔ မာန္ေၿပ အေပၚကို ျပန္တက္ရန္ မသိမသာ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ လွမ္းျပေသာ္လည္း သစ္ခက္ မေတြ႕။
မာန္ေၿပ ရဲ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္းမႈေၾကာင့္ ဦးေဒဝ အေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။
'ဟာ...သြားၿပီ...'
"ဪ...မင္းဆင္းလာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ...
ငါမင္းကို ေျပာစရာရွိတယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ဦီးေဒဝ ညာဘက္ လက္ညိဳးႏွင့္ လက္ခလယ္ကို လက္မျဖင့္ ဝိုက္ကာ ပြတ္သပ္ေနရင္း...
"မင္းတို႔ လက္ထပ္မွာကို ငါခြင့္မျပဳနိုင္ဖူး..."
သေဘာမတူနိုင္မွန္း ႀကိဳတြက္ၿပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုလို နားျဖင့္ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူ႔ (သစ္ခက္) ရင္ထဲ စူးခနဲေအာင့္တက္သြားသည္။
"ဟုတ္ကဲ့..."
"မင္းကို သူ႔ (႐ုကၡ) အပိုင္အျဖစ္..
ငါဝယ္ထားေပးၿပီးၿပီ..."
"သူ (႐ုကၡ) က မင္းသခင္ပဲ ..
မင္းေယာက်ာ္း ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ..
ေမၽွာ္လင့္မေနနဲ႔..."
"ငါ လုံးဝလက္မခံနိုင္ဖူး...ၾကားလား..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
"ငါတို႔ မ်ိဳးဆက္ျပတ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ ...
မင္းမွာ ဘာအရည္အခ်င္းမွ မရွိဖူး...
နားလည္လား..."
"အဲ့ဒါကိုမွ အေျခအေနေတြက ပိုဆိုးလာမယ္ဆို ...
မင္းကို အေဝးကို ထြက္သြားခိုင္းရလိမ့္မယ္..."
"ဟုတ္..."
"ငါ့မ်ိဳးဆက္ ေမြးမထုတ္ေပးနိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို
ငါ့ေခၽြးမအျဖစ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္မခံဖူး..."
"မင္းက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္
ေမြးဖြားမလာတာကိုပဲ ...အျပစ္တင္သင့္တယ္..."
"အေဖ...ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ..."
႐ုကၡ သူဖက္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးမရွိေတာ့လို႔ လန္႔နိုးလာကာ အခန္းထဲ ပတ္ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႕သျဖင့္ ေအာက္ဆင္းလာေသာအခါ သူ႔ဖခင္က သစ္ခက္ အား ေျပာဆိုေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ေအး...မင္းနိုးလာၿပီလား...ငါမင္းကိုေစာင့္ေနတာ...
မင္းကိုငါ ေသခ်ာ ထပ္ေျပာျပလိုက္မယ္..."
"မင္းကို ...သူနဲ႔ ...လက္ထပ္ဖို႔ ခြင့္မျပဳဖူး ...လို႔...
ငါေျပာေနရက္နဲ႔...
မင္း ဘာေစာက္ခ်ိဳး,ခ်ိဳးတာလဲ..."
"အေဖျမင္တဲ့ အတိုင္းပဲဗ်ာ..."
"ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုပဲ လက္ထပ္မွာ..."
"မင္း....ဟင္း.....ဟင္း..."
"ေတာက္..."
"ေကာင္းၿပီေလ...ငါလည္း မင္းလက္ထပ္ဖို႔ ...
မိန္းမတစ္ေယာက္ မင္းအိမ္ကိုပို႔ေပးလိုက္မယ္..."
"ဘယ္မိန္းမမွ လက္မခံနိုင္ဖူးဗ်ာ..."
"ဒါ...ငါ့အမိန္႔ပဲ..."
႐ုကၡ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လ်က္ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ေတြက တုန္ခါေနသည္။
"မင္းကို ေတာင္းဆိုေနတာမဟုတ္ဖူး ..."
"မင္းသိထားဖို႔က...မင္းလက္မခံရင္ ...
အဲ့ေကာင္ေလးကို မရရတဲ့နည္းနဲ႔
ငါ အေဝးကို ပထုတ္ရလိမ့္မယ္..."
"ငါ...မလုပ္ဖူးလို႔ မင္းမထင္နဲ႔..."
"ငါပို႔ေပးလိုက္မယ့္ မိန္းကေလးကိုလည္း...
မင္းေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံပါ..."
'မဆက္ဆံနိုင္ဖူးဗ်ာ...'
"မင္းလုပ္လိုက္တဲ့ အျပဳအမူေတြက
မင္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အဲ့ေကာင္ေလးဆီ
တန္ျပန္သက္ေရာက္မယ္ဆိုတာ သတိရပါ..."
ဦးေဒဝ ေျပာလို႔ဝၿပီးေနာက္ ေဒါသအမ်က္ တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
၄င္းေနာက္ ႐ုကၡ သူ႔ (သစ္ခက္) ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လ်က္ ေလသံအနည္းငယ္ မာထန္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ကိုယ္မပါပဲ ဘာလို႔ ေအာက္ဆင္းလာတာလဲ..."
"မင္းတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
"ငါ..."
"ေတာက္....
ဘယ္ မသာမ က ေရာက္လာဦးမလဲ မသိဖူး..."
***
May 6th 2021.
(Thursday).
Author's Note : ဒီအပိုင္းမွာ Mini-Theater ထည့္ရင္ေကာင္းမလား ... မထည့္ရင္ေကာင္းမလား ... စဥ္းစားရင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္...
ေနာက္ဆုံးေတာ့...ထည့္ေရးလိုက္ပါတယ္...။ 😀😄
Mini-Theater ; "သေဘာတူျခင္း..."
႐ုကၡ - "ဒီမယ္... စာေရးဆရာ... ခင္ဗ်ား ဘယ္ေကာင္မကို က်ဳပ္အိမ္ပို႔မလို႔လဲ..."
စာေရးဆရာ - "ဒီ ဝတၳဳထဲမွာ အမ ဆိုလို႔ ...ငါ..တစ္ေယာက္တည္း ထည့္ထားတာပါ..."
႐ုကၡ - "ထင္ပါတယ္...အဲ့ေျမေခြးမ ဆိုတာကို..."
မုျဒာ - "ရွင္..ဘာေျပာတယ္.... ရွင္ကမွ အထန္ေျမေခြး...ရွင့္..."
႐ုကၡ - "ငါ့ဘာသာ ထန္ထန္ မင္းအလုပ္မဟုတ္ဖူး..."
မုျဒာ - "ဪ...ဟုတ္တာေပါ့...ရွင္ ထန္တာမထန္တာ ကၽြန္မနဲ႔ မဆိုင္ဖူး..."
"ဒါေပမယ့္ ရွင္ ထန္ေနတဲ့လူကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဆိုင္တယ္ရွင့္..."
႐ုကၡ - "ရာရာစစ ... ငါ့ ေဘဘီေလးကို လာျပစ္မွားေနတယ္..."
မုျဒာ - "ရွင္..ထန္ေနတဲ့ အခန္းေတြ ျမင္ရတာ ...
ဘယ္ေလာက္ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာေကာင္းလိုက္သလဲ..."
႐ုကၡ - "ကၽြတ္...ကၽြတ္.....ကၽြတ္....."
ရွင္းသန္႔ - " တကယ္တမ္း...ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို ေပးတြဲလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ုကၡ နဲ႔ အခြင့္အေရးေပးသင့္တာကို ဗ်ာ..."
"စာေရးဆရာ...ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ ရက္စက္တယ္..."
ေဝယံ - "ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ... "
"ဘယ္သူေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ...သစ္ခက္ မပါရင္ ၿပီးေရာ..."
"သစ္ခက္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ယူမွာေနာ္..."
မုျဒာ - "ရွင္က အခုမွ ေရာက္လာတာ ...အသာေနစမ္းပါ..."
"ကၽြန္မက တိုကင္ အရင္ယူထားၿပီးသားရွင့္..."
သစ္ခက္ - "ေက်းဇူးျပဳၿပီး... ကၽြန္ေတာ့္ ကို မလုၾကပါနဲ႔ ဗ်ာ..."
မာန္ေျပဟိန္း - "ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သခင္ေလးခက္ ကို ကၽြန္ေတာ့္ သခင္ေလးနဲ႔ပဲ သေဘာတူတယ္ေနာ္..."
မင္းေသြးညိဳ - "ဝွါး.....အိပ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ...."
"အခု ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ...ဟင္...."
စာေရးဆရာ - "မင္းထေယာင္ေနျပန္ၿပီလား...'
မင္းေသြးညိဳ - "............."
***
Thanks all.😊❤️
—————————————————————————