Τα καστανά μάτια της Άσλευ είχαν μείνει ορθάνοιχτα πάνω του.
Το σώμα της παγωμένο, η ανάσα της κομμένη.
Τι εννοούσε ότι θυμάται πολύ καλά τι της είπε?
Θυμάται... Πως είπε ότι έχει αρχίσει να με ερωτεύεται??
Ο Άρον έβλεπε τον πανικό στο πρόσωπο της και αναστέναξε.
"Γιατί με κοιτάς έτσι?"
Η ερώτηση του την ξύπνησε και δεν κρατήθηκε.
"Δηλαδή... Όλη μέρα με δουλεύεις. Με δουλεύεις μες στη μούρη μου"
"Οχι"
"Το έπαιζες ότι δεν θυμάσαι τίποτα για να με τσεκάρεις??"
"Όχι σου λέω! Δεν θυμόμουν τίποτα, αλήθεια!" κοιτάχτηκαν, όσο εκείνη περίμενε να ακούσει.
"Όταν ξύπνησα ήταν όλα θολά. Δεν θυμόμουν καν σε ποιο μαγαζί είχαμε πάει. Αφού σηκώθηκα το μεσημέρι και μπήκα για μπάνιο, άρχισα να θυμάμαι κάποια πράγματα"
"Και πριν στο μαγαζί με ρωτούσες αν έκανες κάτι που δεν έπρεπε, ενώ θυμάσαι τα πάντα!"
"Δεν θυμάμαι τα πάντα!... Θυμάμαι μόνο... Να σου λέω ένα πράγμα" χαμήλωσε τη φωνή του, ενώ την κοίταζε στα μάτια.
"Ότι έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι" την κοίταξε, ενώ εκείνη κουνήθηκε αμήχανα πάνω στον καναπέ με το βλέμμα της αλλού.
"Γιατί κάνεις έτσι? Δεν σου είπα ότι θέλω να σε δολοφονήσω"
"Πιο χαλαρά θα το έπαιρνα αυτό!"
"Γιατί??" γλυκό και ταυτόχρονα γεμάτο απορία το βλέμμα του.
"Γιατί..." κοίταξε και πάλι αλλού.
"Γιατί ρε Άρον δεν γίνεται. Είναι.. περίεργο. Κοίταξε μας" έδειξε τα σώματα τους.
"Δεν γίνεται να με έχεις ερωτευτεί. Και τις προάλλες που... Που πήγαμε να φιληθούμε... Ήταν περίεργο! Ήταν... Ήταν κακό"
"Γιατί??"
"Γιατί πήγα να φιλήσω τα χείλη μου! Είναι creepy, άρρωστο, δεν το καταλαβαίνεις?"
"Εγώ όταν πήγαινα να σε φιλήσω δεν έβλεπα εμένα. Έβλεπα εσένα, την Άσλευ"
"Πώς έβλεπες εμένα?!"
"Γιατί ξέρω πώς είσαι! Και δεν κολλάω στην εικόνα. Μου αρέσει η Άσλευ για αυτό που είναι, όχι για αυτό που φαίνεται" της είπε κι εκείνη έμεινε άναυδη.
Δεν είχε τι να πει μετά από αυτό.
Και οι δύο σιωπηλοί. Ο καθένας χαμένος στις σκέψεις του.
"Μάλλον εσύ κολλάς στην εμφάνιση" της είπε κάπως απογοητευμένος.
"Δεν μπορώ να σε κοιτάζω και να βλέπω τον Άρον. Σε κοιτάζω και βλέπω εμένα"
"Εγώ όμως σε κοιτάζω και βλέπω εσένα! Μόνο εσένα!" έντονη η φωνή του.
Οι ματιές τους ενωμένες, όταν εκείνος σηκώθηκε από απέναντι της.
Πήγε κοντά της στον καναπέ, πήρε τη σακούλα με το τζιν και την άφησε απέναντι πριν καθίσει δίπλα της.
"Δεν σου αρέσω καθόλου?" γλυκιά η φωνή του καθώς είχε το σώμα του γυρισμένο προς αυτήν, ενώ εκείνη κοίταζε αμήχανα μπροστά.
"Δεν.... Δεν μπορώ να..." μασούσε τα λόγια της.
"Τι?"
"Μη με ρωτάς αν μου αρέσεις. Δεν μπορώ να σου απαντήσω όταν σε ακούω να μιλάς με τη φωνή μου. Εσύ μπορεί... να είσαι οκευ με το πώς είμαστε. Για μένα όμως... είναι περίεργο"
"Δηλαδή... Αυτό είναι το θέμα σου. Ότι είμαστε έτσι"
"Ναι"
"Άρα δεν είναι ότι δεν σου αρέσω" ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του.
Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει.
"Δεν... Δεν είπα αυτό!"
"Αυτό είπες. Αλλιώς θα έλεγες ότι δεν σου αρέσω καθόλου"
"Δεν μου αρέσεις! Μου σπας τα νεύρα! Και με έκανες ρεζίλι σε όλη τη σχολή, το ξέχασες?"
"Κοίταξε με" της έπιασε το πρόσωπο απαλά και το γύρισε ευθεία.
"Δεν νιώθεις τίποτα για μένα? Για τον Άρον. Για αυτόν που έσβησε την ηχογράφηση του Ράιαν. Για αυτόν που έδειρε εκείνον που σε πείραζε. Όχι για αυτό που βλέπεις. Αλλά για αυτό που είμαι. Δεν νιώθεις τίποτα απολύτως?"
Η ματιά του καρφωμένη πάνω της.
Εκείνη στραβοκατάπιε και ήλπιζε να γίνει κάτι και να τους διακόψει.
"Εντάξει, δεν... Δεν σε μισώ κιόλας. Δηλαδή... Είσαι λίγο... Καλός.. Όταν θες... Και... Τελικά έχει πλάκα να περνάω χρόνο μαζί σου... Αλλά..."
"Ξέρω. Όσο είμαστε έτσι, νιώθεις άβολα"
Κοιτάχτηκαν και πάλι.
"Τότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε να γυρίσουμε στα σώματα μας"
***
Είχαν πιει τα ποτά τους και έφευγαν από το μαγαζί, για να γυρίσουν στο ξενοδοχείο.
Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που κάθισαν, όμως το κλίμα είχε βαρύνει και σχεδόν δεν μιλούσαν καθόλου, οπότε αποφάσισαν να φύγουν.
Η Άσλευ περπατούσε λίγο βιαστικά και ο Άρον προσπαθούσε να κρατήσει τον ρυθμό της.
"Μη τρέχεις" την έπιασε από το χέρι για να τη σταματήσει, κι εκείνη αφού τον κοίταξε, το τράβηξε πίσω.
Το κεφάλι της χαμηλά στο έδαφος.
"Μην είσαι έτσι"
"Δεν το κάνω επίτηδες"
Ο Άρον αναστέναξε κάπως στενάχωρα. Δεν ήθελε να υπάρξει τέτοιο κλίμα μεταξύ τους.
"Δεν έκανα καλά που σου μίλησα? Ήθελες να κάνω ότι δεν θυμάμαι τίποτα?" τη ρώτησε.
"Δεν ξέρω..."
"Τι σκέφτεσαι? Μίλησε μου"
"Δεν ξέρω Άρον. Ίσως αν δεν έλεγες τίποτα να μην ήμασταν έτσι τώρα"
"Από τη στιγμή που δεν αρνήθηκες ότι σου αρέσω, δεν θα έπρεπε να είμαστε έτσι"
"Και πώς θα έπρεπε να είμαστε??" τον κοίταξε στα μάτια απότομα.
Εκείνος πήρε το χέρι της και τύλιξε τα δάχτυλα του ανάμεσα στα δικά της.
"Έτσι" οι ματιές τους ενωμένες, ενώ εκείνη ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά.
Τα βλέμματα τους δεν ξεκολλούσαν, μέχρι που εκείνη πήγε να τραβήξει το χέρι της πίσω.
Ο Άρον την κράτησε σφιχτά και ξανακοιτάχτηκαν στα μάτια.
Εκείνος σαν να της έλεγε ότι δεν πρόκειται να την αφήσει να φύγει.
Γύρισε μπροστά και άρχισε να περπατάει κρατώντας το χέρι της.
Μπήκαν σε ένα ταξί και έφτασαν στο ξενοδοχείο.
"Αύριο πρέπει να κάνουμε check out" είπε εκείνη ακόμα αμήχανα από πριν, όταν μπήκαν στο δωμάτιο.
"Σκέφτηκα κάτι..." άρχισε εκείνος κάπως διστακτικά.
"Τι?"
"Μας παίρνει να γυρίσουμε στη σχολή και μεθαύριο πρωί πρωί, οπότε έλεγα μήπως...."
"Μήπως τι?" ρώτησε εκείνη, όταν πήγε το μυαλό της κάπου.
"Μήπως... Μέναμε άλλο ένα βράδυ" μίλησε κι εκείνη έμεινε με ορθάνοιχτα μάτια.
Η καρδιά της να χτυπάει ακόμα πιο δυνατά.
"Για-γιατί?"
"Ζητήσαμε άδεια από τον Marson για τρεις μέρες. Είναι κρίμα την αυριανή μέρα να την ξοδέψουμε με το να φύγουμε στις 3, να ταξιδέψουμε πίσω για Σίδνεϊ και να περάσουμε την υπόλοιπη μέρα στη σχολή"
"Μα.. Μα... Το δωμάτιο το κλείσαμε για δύο βράδια. Δεν μπορούμε να μείνουμε παραπάνω"
"Ρώτησα πριν βγούμε στη ρεσεψιόν και δεν έχουν κράτηση για αύριο. Μπορούμε να μείνουμε αν θέλουμε"
Εκείνη ξαφνιάστηκε από την πρωτοβουλία που πήρε.
"Απλά πρέπει να τους ενημερώσουμε από σήμερα"
"Άρον, καλύτερα να γυρίσουμε"
"Σε παρακαλώ, ας μείνουμε άλλο ένα βράδυ. Δεν θα το μετανιώσεις"
"Τι-τι εννοείς?"
"Θέλω να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Με το που γυρίσουμε στη σχολή, δεν θα μπορούμε να μιλάμε άνετα. Σκέψου το" προσπαθούσε να την πείσει.
Λίγη ώρα μετά, η Άσλευ μιλούσε στο τηλέφωνο με τη ρεσεψιόν, αφού το δωμάτιο ήταν στο όνομα Marshall.
"Ναι, ναι.... Ευχαριστούμε πολύ. Καλό βράδυ" το έκλεισε και φαινόταν πόσο ντροπιασμένη ήταν.
"Εντάξει?"
"Ναι. Θα μείνουμε άλλο ένα βράδυ"
Ο καθένας ξάπλωσε στο κρεβάτι του και η Άσλευ άνοιξε το κινητό της.
Ο Άρον από το διπλανό κρεβάτι, την κοίταζε συνέχεια.
Η Άσλευ που ένιωθε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της, γύρισε από την άλλη.
Μετά από λίγο άκουσε τον ήχο από το πάπλωμα και κάποια βήματα στο πάτωμα.
Το δικό της πάπλωμα σηκώθηκε και ένιωσε το κρύο.
Γύρισε απότομα από την άλλη και είδε τον Άρον έτοιμο να ξαπλώσει στο κρεβάτι της.
"Τι κάνεις?!"
"Κρύωσα"
"Και? Δεν είμαι καλοριφέρ!"
"Εγώ πιστεύω ότι θα με ζεστάνεις" είπε και πήγε να χωθεί κάτω από το πάπλωμα.
"Μη τολμήσεις! Θα φας κλωτσιά!" τον έσπρωξε με τα χέρια της.
"Κλωτσιές, κουτουλιές... Στο τέλος θα μου αφήσεις τραύμα"
"Καλά θα κάνω! Γύρνα στο κρεβάτι σου"
"Καλά" μίλησε απογοητευμένος και πήγε ξανά στο δικό του.
Σκεπάστηκε και την κοίταξε στα μάτια, ενώ εκείνη που βεβαιώθηκε, γύρισε ξανά πλάτη.
Η ώρα περνούσε και η τηλεόραση του δωματίου έπαιζε χαμηλά.
Η Άσλευ είχε αφήσει το κινητό της και ο Άρον κατάλαβε ότι την είχε πάρει ο ύπνος.
Σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι του και πήγε προς την μπαλκονόπορτα για να σιγουρευτεί ότι κοιμόταν.
Την κοίταξε και είχε κλειστά τα μάτια της.
Πήγε ξανά από την άλλη, σήκωσε το πάπλωμα και ξάπλωσε δίπλα της.
Είχε δίκιο, ήταν πιο ζεστά.
Τύλιξε το χέρι του πάνω της και υπό άλλες συνθήκες θα την είχε βάλει στην αγκαλιά του, όμως τώρα με τα σώματα τους αντίστροφα, ήταν αλλιώς.
Εκείνος νιώθωντας τη ζεστασιά της, έκλεισε τα μάτια του με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του.
Παναγία μου, Χριστέ μου, Παναγία μου, Χριστέ μου....
Εκείνη όμως, δεν κοιμόταν.
Με αγκαλιάζει! Με αγκαλιάζει, θα λιποθυμήσω! Ο Aaron Marshall ξαπλώνει στο ίδιο κρεβάτι μαζί μου, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και με αγκαλιάζει!
Τι να κάνω? Να κάνω τάχα ότι αλλάζω πλευρά και να τον σπρώξω να πέσει κάτω? Ή να του πω ξανά να γυρίσει στο κρεβάτι του?
Δεν μπορώ να κοιμηθώ έτσιιιι!
Το χέρι του την αγκάλιασε πιο σφιχτά κι εκείνη άνοιξε απότομα τα μάτια της.
"Μμ" μούγκρισε απαλά εκείνος, όσο ήταν και οι δύο ξύπνιοι.
Ξαφνικά η Άσλευ άρχισε να γυρνάει προς τα εκείνον για να τον κοιτάξει και ο Άρον που την ένιωσε να γυρίζει πλευρά, απόρησε.
Όταν είδε τα ανοιχτά μάτια της να τον κοιτάζουν, έχασε δυο χρόνια από τη ζωή του.
"Δεν κοιμάσαι?" ρώτησε σοκαρισμένος.
"Τι κάνεις?"
"Εε... Καλά, εσύ?"
"Δεν σου είπα να μείνεις στο κρεβάτι σου?"
"Έλα, αφού δεν σε ενοχλώ. Εδώ στην ακρούλα θα κάτσω"
"Άρον..." πριν προλάβει να μιλήσει, την τράβηξε και την έβαλε απότομα στην αγκαλιά του.
Εκείνη ήταν έτοιμη να σκάσει, του χτυπούσε τα χέρια για να την αφήσει.
"Άσε με!"
"Αλλιώς θα σε κρατάω έτσι. Διάλεξε"
"Άσε με είπα!"
"Διάλεξε! Ή στην ακρούλα, ή έτσι"
"Εντάξει, άσε με!" είπε και την άφησε.
"Αλλά στην άκρη! Αν έρθεις προς τα δω θα σε σκοτώσω" τον προειδοποίησε κι εκείνος χαμογέλασε έντονα.
Με το σώμα που έχει τώρα, θα μπορούσε να μου δώσει μία και να με στείλει στο κρεβάτι μου... Όμως δεν το έκανε...
"Καληνύχτα!" του φώναξε και γύρισε πλάτη.
***
Το πρωί τους βρήκε αγκαλιά στο ίδιο κρεβάτι, κάτω από το πάπλωμα.
Εκείνη με το αρρενωπό παρουσιαστικό της, κοιμόταν πάνω στον γυναικείο ώμο του Άρον.
Χτύπησε το ξυπνητήρι από το ροζ κινητό του Άρον που βρισκόταν μακριά, στο δικό του κομοδίνο.
Άνοιξε τα μάτια της πρώτη η Άσλευ.
Όταν είδε ότι κοιμόταν στην αγκαλιά του, τινάχτηκε ολόκληρη.
Εκείνος φυσικά, δεν κούνησε βλέφαρο.
Σηκώθηκε γρήγορα και έκλεισε το ξυπνητήρι, πριν μπει στο μπάνιο.
Μετά από λίγο, άνοιξε τα μάτια του εκείνος και δεν τη βρήκε δίπλα του.
"Άσλευ?" ρώτησε νυσταγμένα με μισόκλειστα μάτια.
Για μια στιγμή του πέρασε από το μυαλό ότι σηκώθηκε κι έφυγε.
"Άσλευ?!" ταράχτηκε και σήκωσε την πλάτη του από το στρώμα για να δει αν βρισκόταν ακόμα η βαλίτσα της στο δωμάτιο.
"Τι φωνάζεις?" βγήκε εκείνη από το μπάνιο και ο Άρον αναστέναξε ανακουφισμένος.
"Νόμιζα ότι έφυγες"
"Που να πάω?"
"Ξέρω γω? Νόμιζα ότι νευρίασες που ήρθα να κοιμηθώ μαζί σου και έφυγες" της θύμισε κι εκείνη πήγε στη βαλίτσα της αναστατωμένη.
"Θα φάμε πρωινό?"
"Ναι" του είπε και σηκώθηκε να ντυθεί.
"Βλέπω οι παλιές συνήθειες δεν κόβονται" σχολίασε πειραχτήρικα το πιάτο της.
"Από την άλλη εσύ, έκοψες τις δικές σου"
"Τι εννοείς?"
"Πόσο καιρό έχεις να φας γαλακτοκομικά?"
"Από τότε που αλλάξαμε σώματα" της απάντησε και άρχισαν να τρώνε.
"Θα πάμε μια βόλτα μετά?"
"Έχει κρύο"
"Θα ντυθούμε καλά. Έλα, μη μου το χαλάς. Δεν μείναμε μια μέρα παραπάνω για να κάτσουμε μέσα"
"Εντάξει" είπε χωρίς να τον κοιτάζει και συνέχισε να τρώει.
Ντύθηκαν ζεστά και έφυγαν.
Έφτασαν σε μια πλατεία με ξύλινα σπιτάκια και μερικά φωτάκια που στόλιζαν τα δέντρα.
"Ωραία δεν είναι?"
"Καλά είναι" απάντησε εκείνη όσο περπατούσαν δίπλα δίπλα.
Ξαφνικά, σκόνταψε εκείνη και πήγε να πέσει κάτω, όταν ο Άρον ξαφνιασμένος, την κράτησε από το μπράτσο.
Κοιτάχτηκαν σοκαρισμένοι, πριν εκείνος βάλει τα γέλια.
"Μη γελάς!" τον κοπάνησε πάνω από το χοντρό μπουφάν.
"Δεν βλέπεις που πατάς ρε?"
"Μια χαρά βλέπω!"
"Ναι, ναι. Παραλίγο να φύγεις μέσα στο σπιτάκι" συνέχισε να γελάει κι εκείνη τον κοπανούσε.
Πέρασαν από διάφορα σπιτάκια, όταν τους έσπασε τη μύτη μια μυρωδιά μπισκότου.
"Αχ!" έκανε εκείνη ενθουσιασμένη, όταν τα εντόπισε.
Ο Άρον την ακολούθησε χαμογελώντας.
"Γεια σας" χαιρέτησε η γυναίκα πίσω από τον πάγκο.
"Γεια σας" είπε εκείνη, όταν ο Άρον έφτασε δίπλα της.
"Κοίτα αυτά! Έχει σε σχήμα αστέρι, δέντρο και Άγιο Βασίλη"
"Τα αστέρια είναι ωραία"
"Όχι, θέλω από όλα!" είπε κι εκείνος γέλασε.
"Βαλ'τε μας δύο από όλα παρακαλώ" μίλησε με τη γυναικεία του φωνή στην κυρία.
Αφού πλήρωσαν και έφυγαν με τα μπισκότα, τον ρώτησε.
"Πώς και δεν μου είπες να μην κάνω έτσι γιατί είμαι άντρας και δεν μου ταιριάζει η εικόνα του κοριτσιού που ενθουσιάζεται?"
"Γιατί μου αρέσει να σε βλέπω να χαίρεσαι έτσι" την κοίταξε στα μάτια και η απάντηση του, την ξάφνιασε.
"Μέχρι τώρα σε ντρόπιαζε"
"Ποτέ δεν με ντρόπιασες. Απλά μου φαινόμουν αστείος να τρέχω μες στην τρελή χαρά" της είπε και την έκανε να γελάσει.
"Γιατί δεν πήρες τρία αστέρια? Αφού σου άρεσαν περισσότερο"
"Ήθελα να πάρω αυτά που άρεσαν σε σένα" της απάντησε κι εκείνη είχε μείνει με το μπισκότο στο χέρι.
Με μια απότομη κίνηση, έσκυψε πάνω από τα χέρια της και δάγκωσε το κεφάλι του Αϊ Βασίλη.
"Ει!" διαμαρτυρήθηκε.
"Μμμ πολύ καλό" είπε επιδεικτικά, ενώ εκείνη έδειχνε μουτρωμένη.
"Φέρε μου πίσω τον Άγιο Βασίλη μου!!" φώναξε κι εκείνος έκανε πως πάει να το βγάλει.
"Μπίχλα, αηδία!!" άρχισε να τον κοπανάει, ενώ εκείνος πήγε να πνιγεί από τα γέλια.
"Ελα" έβγαλε από το δικό του σακουλάκι τον ανέγγιχτο Άγιο Βασίλη.
"Δάγκωσε" της είπε, όσο το κρατούσε στο χέρι του.
Εκείνη δεν έκανε κάποια κίνηση και ο Άρον πλησίασε το μπισκότο στο στόμα της.
"Είναι πολύ ωραίο, φάε" την κοίταζε και τότε εκείνη διστακτικά, δάγκωσε το μπισκότο από τα χέρια του.
"Καλό?" τη ρώτησε κι εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
Κατάπιε και συνέχισαν να μένουν στάσιμοι στον δρόμο με τις ματιές τους ενωμένες.
Αυτό που έκανε μετά, της έκοψε την ανάσα.
Πλησίασε απότομα τα χείλη της και άφησε ένα πεταχτό φιλάκι.
Δεν πρόλαβε καν να συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα έγινε, ενώ τα μάτια της είχαν ανοίξει έντονα.
Όμως η καρδιά της... Γιατί χτυπούσε δυνατά?
"Λοιπόν?" ρώτησε ο Άρον γλυκά όσο την κοίταζε.
"Ήταν τόσο χάλια τελικά?"
{~~~~~}