W A I T I N G S H E D 6
❝I killed my father.❞
Natigil sa ere ang isipan ko. Lubos akong natulala, natutop ang labi habang nakatingin sa kaniya. I tried harder to process what he said and I still had a goosebumps.
"Y-You never killed him?" I repeated his statement. My system stopped and I can't think wise. Kusa na lang lumabas ang salitang gustong maglinaw sa narinig ko.
Linus chuckled evilly. He leaned more closer to me that he reached my ear. "But I lived by it." He answered.
Iniwas ko ang ulo ko. Tons of emotions rushed down on me. Lungkot, panghihinayang at galit. How can they do this to him? Wala siyang ginawa kun'di ang mahalin ang pamilya niya. All this time, for years of hiding, he lived in a crime that he didn't for the first place. They let him suffer.
Sa hindi malamang dahilan, nagalit ako ng husto sa mga gumawa nito sa kaniya. Gusto ko silang sigawan.
"Bakit?" iyan lang ang tanging natanong ko sa kaniya. Gustong-gusto ko malaman kong bakit. Bakit niya nagawa iyon? How can he be so kind?
Kaswal na tumayo si Linus at inayos ang hoddie ng jacket niya. Pagkatapos ay tumingala siya para tingnan ang kalangitan.
"You must go home. Gumagabi na." Pang-iiba niya ng usapan pero agad akong tumutol.
"Bakit, Finn? Bakit mo inako ang krimeng hindi ikaw ang may gawa?" naguguluhang tanong ko.
Hindi niya ako sinagot at lumabas na ng waiting shed. He walked on the direction of our street kaya agad kong sinikop ang notebooks at sinundan siya.
"I thought we're friends? Bakit ayaw mong sabihin sa akin?" habol ko sa kaniya. The silent dark street is peaceful to breathe. But the situation is harder to thought of.
Nanatili siyang matigas. Ni-hindi niya ako nilingon at diretso lang sa paglalakad.
"Finn..." tawag ko sa kaniya. Binilisan ko para makapantay siya pero dumating na kami sa labas ng gate namin, hindi pa rin niya ako nasasagot.
"I want to know your side, finn. Please share it with me. So I can lessen that heaviness inside you." I said frustratedly. Mas lalong ayaw ko pumasok dahil gusto kong makarinig ng sagot niya.
"You already know my side, Fliore. You already know that it wasn't me who killed my father. Ano pa bang gusto mong malaman?" sa wakas ay usal niya.
Nakagat ko ang ibabang labi. There's something on me that urges me to know more. I want to know everything. I want to be his friend.
"Bakit mo inako ang kasalanan?"
Bumuntong hininga siya bago ako titigan ng mariin.
"Love is a sacrifice, Fliore. That's what I did. I sacrificed for love."
Muli akong hindi nakasagot sa sagot niya. Dahil ako mismo, alam ang sinabi niya. He's willing to sacrifice for love and I know I am too. He did it because of love. But why his family didn't gave him the love he deserves?
Natutop ang labi ko. Hindi ako nakasalita nang tumalikod na siya at iniwan akong natulala sa mga nalaman. His revelation hit me hard. Nagtago ng tatlong taon, napagkaitan ng kalayaan at mamalaman kong hindi totoong kriminal si Linus ay sobrang lungkot isipin. Kahit ako ay ramdam ang sakit ng dinanas niya. Paano pa siya na mismong dumanas ng kasamaan ng pamilya niya?
Pagkapasok ko sa bahay ay wala nang tao sa sala at nakapatay na ang lampara sa kusina. Tanging lampara sa kwarto namin ang umiilaw sa buong kabahayan.
Akma na sana akong papasok sa kwarto namin nang maaninag ko ang anino ni Tiyoy sa nakasandal sa kwarto niya.
"Saan ka galing?" ramdam ko ang lamig ng boses niya.
Ang pamilyar na kaba sa tuwing siya'y lasing ay nabuhay muli sa dibdib ko.
"Sa malapit na waiting shed lang po, Tiyoy. Nagreview po ako para sa exam namin bukas." Natatakot na sagot ko.
He never said anything after that so I assumed that it's all okay kaya naglakad na ako papasok pero mabilis akong hinigit ni Tiyoy sa palapulsahan.
"Hindi pa tayo tapos!" napapikit ako sa sigaw niya.
"Anong tingin mo sa akin, bobo?! Anong ginagawa mo sa gitna ng gabi sa waiting shed? Bakit, wala ba tayong ilaw sa bahay?!" galit na galit na sigaw niya na ikinapikit ko.
Dumagundong ang bagong alon ng kaba sa dibdib ko. Takot man sumagot, pinili kong ipagtanggol ang sarili ko.
"Naputulan po tayo ng ilaw, Tiyoy. At... at..." I stopped because my jaw shaked. Nanginginig na ang labi ko sa kaba at takot.
"At ano!" bulyaw niya. His gripped tighten that made me shrieked.
"A-at may last exam po kami bukas, k-kinailangan kong mag-review..." I stuttered. Takot na takot ang boses ko.
"Tiyoy... masakit po..." munting usal ko. Siguradong mananatili ang bakas nito bukas. Lalo pa't parang gatas sa putla ang kutis ko.
Natulala ng ilang minuto si Tiyoy bago niya ako bitawan. Agad kong hinimas ang hinawakan niyang pulsuhan ko at sa madilim ngumiwi.
"Ganoon ba? Sige, matulog ka na." Parang normal na saad niya at nauna akong iwanan para magtungo sa kusina.
Nang makarinig ng tunog ng bote na nanggagaping sa kusina, doon pa lang tumulo ang butil ng luha ko. Sa takot at sa kaba.
Abot langit ang kaba ko. Takot na takot talaga ako. Sobrang nakakatakot si Tiyoy magalit. Habang lumililipas ang araw, nagiging bayolente siya.
Kapag kasama si Linus lang talaga nawawala ang suliranin ko sa bahay. Paano pang naging cold siya sa naging pag-uusap namin ngayong gabi? Sino nang magpapagaan ng loob ko?
Mahimbing ang pagkakatulog ni Lola ng pumasok akong kwarto. Hindi ko rin si Lola masisisi, masyado na siyang matanda para gumising hanggang alas-diyes. Mahina na ang katawan niya sa mga bagay at bawal sa kaniya ma-stress. Kaya sisikapin kong kimkimin na lang ang sakit ng loob kay Tiyoy. Wala rin pa naman akong magagawa. Wala pa akong napapatunayan. Wala pa akong nararating sa buhay. Walang-wala pa ako.
Si Linus lang ang taong makakaintidi sa sitwasyon ko dahil magkapareho kami. Si Matell ay masaya rin sa pamilya niya kaya ayaw ko na siyang idamay sa problema ko.
Dumating ang umaga, kagaya ng nakasanayan ay maaga akong nagising at ginawa ang usual na routine ko bago pumasok.
Humalik ako sa noo ni Lola bago umalis ng bahay. Si Tiyoy ay tulog muli dahil hangover na naman. Ewan ko lang kong may trabaho pa ba siya. Si Tiyay Emilia ay hindi na nakabalik sa bahay o magpakita manlang. Kasabay nang pagputok ng balitang umalis din daw si Mang Abner sa bahay niya at ibinenta ito sa iba. Dahilan para lumakas ang chismiss na nagtanan sila ni Tiyay Emilia.
Mas lalong nagalit si Tiyoy ng marinig iyon. Hirap na hirap man sa bahay, ginawa ko ang makakaya ko para sa paghahanda sa fourth grading namin. Sa kabila ng mga balakid, susubukan kong abutin ang pangarap.
Kaya sana, dumating ang araw na maging maayos na ang lahat. Na wala na akong ibang alalahanin bukod ang maging masaya.
Dalawang araw ang exam namin kaya dalawang araw rin akong hindi nakadalaw sa waiting shed. Medyo nagu-guilty rin ako dahil baka naghintay si Linus doon lalo na't hindi ako nagpaalam. Pero tahimik siya ng huli naming pag-uusap.
Pinili ko ring huwag na munang umalis ng bahay dahil sa pagiging araw-araw lasing ni Tiyoy. Minsan, natatakot na ako kung anong maaring gawin niya.
"Hindi ka ba manlang nagpahinga sa dalawang araw na hindi ka nakadalaw rito?"
Nilingon ko ang katabi at bumungad sa akin si Linus na iba ngayon ang suot. Isang itim na tee shirt at faded na pantalon. Wala siyang suot na pantakip sa ulo niya. Hinayaan niyang malantad ang peklat sa ilalim ng mata niya.
Pagod kong inunat ang dalawang kamay pati ang leeg. Akala ko talaga galit siya sa 'kin.
"Ang dami kaseng kailangan i-review kaya ilang oras lang ang tulog ko. Bakit, halata ba?" tanong ko. Tinitigan ko siya sa gitna ng dilim. Kumikislap na ulit ang mata niya. Inilapit ko ang mukha para masuri niya pa ang mukha ko.
Yumuko rin siya para lumapit ang paningin sa akin. "Oo. Mukha ka ng panda." Sagot niya.
Nanlubo ang pesnge ko. Sobrang laki na ata ng eyebugs ko sa pagrereview at paghihintay kay Tiyoy Ebil maka-uwi sa gabi.
"Pangit na ba ako?" biglaan ko nalang naisip tanungin.
Marahang natawa si Linus at ginulo ang buhok ko.
"Oo." Mapanglarong saad niya kaya naman sumama ang tingin ko.
"Talaga?" parang batang tanong ko.
Ngumuso siya at inilapit ang mukha sa pesnge ko. We're seating closely this time kaya nararamdaman ko na ang init ng hininga niya pesnge ko.
Ngumuso si Linus at ipinikit ang mata na parang iiyak na bata.
"Oo." Sagot niyang muli.
Doon na nasira ang mukha ko. Ang pangit ko na nga, pumangit pa dahil sa eyebugs ko.
"Ganoon ba? Sige uuwi na lang ako." Akma na sana akong tatayo pero agad niya akong hinigit at kinulong sa braso niya.
This is the first time we're being touchy to each other. Hindi rin naman kase ako balisa sa kaniya. Sa katunayan nga'y parang araw-araw gusto ko nalang sa tabi niya.
"Huwag ka munang umalis." Aniya.
"Bakit?"
"Gusto pa kitang pagmasdan."
Nang-init ang pesnge ko.
"Kapal ng mukha mo." Bulyaw ko.
"Cute mo. Papisil nga, nene." Sabat naman niya. Okay na sana, kaso nasira ang mukha ko ng marinig ang dugtong niya.
"Ang pangit ng nene!"
"Pero maganda ka naman." Mahinahong sagot niya. Dahil sa mga biro niya, hindi na natigil sa pag-init ang pesnge ko. Mabuti na lang at hindi niya diretsong natitingnan ang mukha ko dahil magkatabi kami.
I look up to the colorful glazing sky. "Ang ganda..." manghang usal ko.
"Maganda nga." Sabat naman ni Linus kaya binabaan ko siya ng tingin. Ang loko, nasa akin ang tingin habang kumikislap ang mga mata.
Imbes na magreklamo, ibinalik ko sa langit ang paningin. Tumingala ako at naghanap ng magagandang stars at constellations.
"Finn," I called him.
Gusto ko sanang i-open ang tungkol sa nalaman ko pero nagdadalawang isip ako. Baka mawala na naman siya sa mood.
"Hmm?" he replied. I felt him raised his head too. Naramdaman kong ginawa niyang pang-supporta ang dalawang kamay niya sa likuran para hindi siya tuluyang bumagsak.
"Gusto mo rin ba ang mga bituin?" naiba ang tanong ko.
Gumalaw ang ulo ni Linus sa kaliwa para tingnan ang tinitingala ko.
"Gusto," natigil siya para pagmasdan ako. "Kita." Dugtong niya.
Mas lalong hindi natigil ang pag-init ng pesnge ko. Kumalabog ang dibdib ko.
"Salamat." Tanging nai-sagot ko. Nakagat ko ang ibabang labi.
"It should be 'I like you too'." He said hoarsely.
"Sa susunod na." Bawi ko. Sobrang gaan ng gabi. Nakakawala ng mga suliranin.
Matapos ang sinabi ko, naging tahimik na kaming dalawa at tahimik na pinagmasdan ang kumikislap na mga bituin sa itaas at ang nag-iilaw sa gandang buwan.
Nakaramdam ako ng ngalay kaya bumigay na ako at humiga sa sementadong waiting shed. Saktong sira ang takip sa pwesto namin kaya nakikita ang ilang bilyong bituin.
Hindi nagtagal ay ginaya rin ni Linus ang ginawa ko. And we both found our inner peace, together under the beautiful night sky.
"Fliore," he called me.
"Hmm?" I replied.
"You have something to ask?" he asked.
"Wala naman." Sagot ko. Gumalaw si Linus at humigang patagilid para makaharap ako na nasa itaas pa rin ang tingin.
"Something's bothering you. Ask me," he said.
Bumuntong hininga ako. My questions can't be answered if I won't ask. Siguro lilinaw lang ang lahat kung tatapusin ko na ang katanungan sa isip ko sa mga nagdaang araw.
"What is it?"
Umuswag ako ng higa at tumagilid para maharap siya. Pareho na kaming nakatagilid ni Linus at ang maliwanag na kalangitan ang saksi sa pag-uusap na ito.
"Tell me your whole story, Linus Grifiin Esquivel." I said softly.
He never complained. He remained his gaze on me hanggang sa unti-unting umawang ang labi niya para magsalita. Hindi ako kumibo at naghintay lang sa pagkwento niya.
Because I know, after this, my view of the story will change.
"When my mother got pregnant, they wished I was a girl but it turns out the opposite. The first part of my life was already a disappointment, Fliore." Kwento niya.
Malungkot akong tumango sa kaniya. I want to caressed his cheek and cheer him up. Tell him that he's very brave and he deserves all the love.
"Mas lalo pang lumaki ang galit ni Papa sa akin ng lumaki akong nakuha ang mukha ng kapatid niya. His brother who deprived him all his rights. Sa mana niya, sa mga bagay na gusto niyang gawin noon, sa pangarap niya, and he sees him in me. That's why he never been good at me."
So this is how it all started? His father hated him because of his brother? Kasalanan ba ni Linus na maging kamukha ang Tiyo niya?
"Papa never became easy on me. The day won't pass that I never get scolded. And my mother witnessed it all. But she remained silent. She remained standing on my father's back."
Hinarap ko ang malungkot na mga mata ni Linus. I equaled his.
"My whole life, I never felt my parents' love on me, Fliore."
Parang piniga ang puso ko sa narinig. Pakiramdam ko, maka-ilang beses akong sinaksak sa sakit. I thought I was the most loneliest child because I lost both of my parents. Hindi ko inakalang mas masakit pa pala ang nadaan ng isang batang may kumpletong pamilya.
"At the age of 5, I was on the verge of killing myself but then a good news came. My mother's pregnant. Since then, Rilus became the reason why I chose to continue endure all the hardships inside our house. He became my home."
Parang hinaplos naman ngayon ang puso ko dahil sa pagkwento niya sa kapatid. Linus is a loving brother. A loving person. Bagay na sinayang ng mga magulang niya.
"But an accident came. I was 10 when I brought Rilus inside our kitchen. I planned to get him good but I accidentally touched the knives and one of it fell. Tumama ang kutsilyo sa pesnge ni Rilus. I panicked though he was able to dodge the knife. But as a child, seeing blood on my brother's cheek coming from a very small wound, I panickedly our Father." Pagkatapos ay itinuro niya ang sugat sa ilalim ng mata. "And I end up having this scar. He made this. Sinugatan niya rin ako dahil sa ginawa ko. He said that it will remind me how incapable brother I am. Na kahit sa pagtanda, dala k, dala ko." Mapait siyang ngumiti.
"You're father is cruel." Naisa-boses ko ang sama ng loob. He can scold him. Bakit kailangan pang sugatan siya dahil lamang na nasugatan niya ang kapatid?
How pitiful Linus are. I hope I was on his side when it happened.
"His very cruel, Fliore. But sometimes, what's hurting us making us grow and learn. He made me learn and thrive in the most hardest way. And I look him up for that." Usal niya.
"But a parent must guide their child, Finn. Kailangan nila ng gabay ng magulang para matuto. Mga bata pa sila, walang alam sa mundo." I opposed.
Linus smiled timidly. "Hindi lahat ng mga magulang, magkakapareho, Fliore."
I was taken aback by his remark. He's accurate. Hindi lahat ng mga magulang ay magkakapareho pero lubos naman atang malupit ang mga magulang niya.
"I grew up living with my missing half. Kaming dalawa lang ni Rilus ang nagsasandalan. We're living in an opposite life but my brother's so good that he share his on me. Kaya sa lahat ng naranasan ko, ang kasama siya ang pinakapaborito ko." He uttered wonderly.
"Beyond the cruel world, I found my home in him, Fliore. And when I know you, you became my peace." Napuno ng adorasyon ang mga mata ni Linus, sinalasamin ang mga bituin sa itaas namin.
Pinagmasdan ko lang siya at hindi inaalis ang tingin. Linus is such a wonderful person. Ilang beses ko na ba itong sasabihin, pero sinayang lang siya ng mga magulang niya.
"My brother knows my secret. Hindi rin iba sa kaniya ang trato sa akin ni Papa." Pagpapatuloy niya. Ang boses niya ay sumusunod lang sa hangin, kay gandang pakinggan pero ang mensahe'y kay sakit intindihin.
"He knows all my hardships at dumating sa puntong kinalaban niya si Papa dahil kinahiya niya ako sa lahat ng mga kakilala niya. That's the first time my father's favorite son opposed him. And my father can't believe it. But still, he forgave him." He said. I can see the jealous on his eyes as he said that.
"Then the unexpected news came. 3:35 of afternoon, on our house, my father was found dead on his office. Bathing on his own blood with his eyes still open. Everyone was devastated." Mapait niyang usal.
Kumislap sa dilim ang mga mata ni Linus. Pinuno ng crystal na tubig ang magaganda niyang mata.
"And that the same day, I made my greatest sacrifice. I took the responsibility as the murderer."
Doon natapos ang kwento ni Linus. Pero may kulang pa rin. Who killed his father?
Bumangon si Linus at sumandal sa sementadong pader sa likuran niya. He messed his hair devilishly.
Binalingan niya ako ng tingin.
Ako rin ay umupo na rin at ginaya ang posisyon niya. Natahimik lang ako. Wala nang planong tanungin ang naiwang katanungan sa isip.
"Fliore," he called me again.
I looked at him and our eyes met.
"Hmm?"
"Do you want know who killed my father?" he said.
Mariin akong pumikit. I greeted my teeth and then shook my head doubtfully.
"It's okay. Alam kong hindi ka pa handang sabihin ang toto-"
Pero hindi pa ako natatapos magsalita ay pinutol na niya ako sa isang bagong rebelasyon.
"It's my mother. She killed him."