«Έτοιμη?»
« απλά υποσχέσου μου, ότι αυτή την φορά τα πόδια μου θα πατήσουν εκεί που πρέπει»
« δεν υπόσχομαι τίποτα»
Μηδένισε κάθε ψυχμα απόστασης και εξαφανίστηκαν για να μεταφέρουν στον τεράστιο πίσω κήπο της έπαυλης
« επιτέλους»
έβγαλε και πέταξε όσο ο πιο μακριά μπορούσε τις χαμηλοτακουνες γόβες της
« λοιπόν ξέρεις τι μου έχει ληψει?»
Την ρώτησε ενώ άφηνε το παγωτό πάνω στο τραπέζι κάτω από το μεγάλο κιόσκι
«τι?»
Αντιγύρισε την ερώτηση ενώ έτριβε τους πονεμενους αστραγάλους της
« που είναι το πράσινο νυχτικο σου?»
« συγνώμη το πράσινο νυχτικο μου σου έχει ληψει?»
« όχι, αλλά περιέχεται στην ανάμνηση»
« ναι αλλά μπες σε παρακαλώ στο κυρίως θέμα, γιατί ακούω σιγά σιγά το παγωτό να με φωνάζει και δεν είναι καλό σημάδι»
Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή τους και γύρισαν να δουν
« αυτός είναι ο Ερολ η κουκουβάγια της Μολη και του Άρθουρ»
Πίσω στο 1992
« την τζίνη, από ολα τα παιδιά, την τζίνη;»
« δεν καταλαβαίνω από που πηγάζει η θεωρία σου ότι είχα επιλογές»
Πέταξε πάνω του το πρώτο πράγμα που βρήκε μπροστά της και καταραστικε την τύχη του, που το μονο που βρήκε ήταν ένα μαξιλάρι
« είχες επιλογές, άπειρες, αλλά προτίμησες την εύκολη λύση»
« δεν ήταν εύκολη»
« αλήθεια; δεν φάνηκε να δτσκοκευτικες πάντως»
Έσκυψε το κεφάλι και δεν μίλησε, αυτό την εκνεύρισε ακόμα περισσότερο
« ανάθεμα σε Λουσιους, ανάθεμα σε, ορκίστηκα στην Μολη να την προστατεύω, ορκίστηκα να κάνω το καλύτερο για όλες τους, και αυτό περιλαμβάνει και τις οικογένειες τους. Και εσύ τι έκανες; έδωσες το καταραμένο ημερολόγιο στην Τζίνη. Ποιο είναι το επόμενο; να σκοτώσεις με τα χέρια σου την Νυμφαδορα ή να πειράξεις " εκείνον";»
« Ναρκύσσα εγώ...»
« όχι μην τολμήσεις να πεις τίποτα, αν πάθει κάτι η Τζίνη δεν ξέρω τι θα γίνει»
Παρών
Η κουκουβάγια προσγειώθηκε άτσαλα στο γκαζόν
« Μόνο η κουκουβάγια του Ουεσλι θα μπορούσε να προσγειωθεί έτσι» είπε ο Λουσιους γελώντας
« μπορείς να αποβαλεις την κακή συνήθεια να γίνεσαι κάφρος; δεν ήσουν έτσι όταν σε παντρεύτηκα»
Τον έσπρωξε ελαφρά προς την κατεύθυνση της κουκουβάγιας αρνουμενη να κάνει έστω και ένα βημα ακόμα. Πήγε κοντά και πήρε το επίπεδο δέμα
« δεν είμαι κάφρος - είπε προσποιουμενος τον θιγμένο - ... Νομίζω είναι δίσκος»
«εεε άνοιξε το» είπε ανυπόμονα
« το δικό σου όνομα γράφει, δεν μπορώ ούτε εγώ ούτε το χέρι μου να ξεχάσουμε το τελευταίο σφραγισμένο με όνομα δέμα των Ουεσλι»
« τι ήθελες να πέσει κανένα τους σε λάθος χέρια και να γίνει πραγματικότητα το " μαζί σου μέχρι το θάνατο"... Αντε δωστο μου»
Αφερεσε το περιτύλιγμα μόνο και μόνο για να επιβιώσει την υποψία του αφού όντως ήταν ένας δίσκος για πικάπ
« εντάξει από όλα τα αλλόκοτα δέματα αυτό είναι το ποιο αλλόκοτο»
είπε η Ναρκυσσα ψάχνοντας για κάποιο κρυφό μήνυμα
« ακούνε ο Άρθουρ και η Μολη little mix;» δεν ήταν τόσο απορία όσο έκπληξη για εκείνον
« ποιες είναι αυτές; » τον ρώτησε
« Ρε συ ναρκυσσα έλεος, μέχρι και εγώ τις ξέρω, ακόμα και ο Ντρακο τις ακούει, είναι το συγκρότημα που ακούγετε όσο κανέναν και κάνουν την ίδια θραύση και στους μαγκλς»
« κοίτα να δεις, τελικά ήταν γραφτό 4 κορίτσια να κατακτήσουν την μουσική και στους δύο κόσμους. Θα φέρεις το πικ απ;»
Εφηγε χωρίς να απαντήσει, προορισμός του το δωμάτιο τους που υπήρχε το πικ απ. Εκείνη είχε τώρα λίγη περισσότερη ώρα να παρατηρήσει τον δίσκο που κρατούσε. Ήταν ολοκαίνουριος, 4 πρόσωπα την κοιτούσαν χωρίς να χαμογελούν περισσότερο θέλοντας να σαγινεψουν τον θεατή τους, τα μάτια της τώρα μεταφέρθηκαν παρατηρώντας το φόντο της φωτογραφία είχε έντονα νέον χρώματα και υπέθεσε ότι ήταν εφέ φωτισμού, ταίριαζαν πολύ ωραία με το γκλιτερ που κυριαρχούσε στο έντονο μακιγιάζ των τεσσάρων, μετά πρόσεξε τις γραμματοσειρές, κάτω με λεπτή, μικρή γραμματοσειρά και απομακρισμενα μεταξύ τους γράμματα σχηματιζόταν το όνομα του δίσκου ( confetti), ενώ στο πάνω μέρος σε 2D διάταση χωρίς γέμισμα με πιο μεγάλα και όχι τόσο απομακρισμενα γράμματα υπήρχε το όνομα του νεανικού γυναικείου γκρουπ ( little mix).
Τον γύρισε ώστε να επεξεργαστεί και την πίσω πλευρά. Ένα κρυμμένο μήνυμα από την Μολυ μπορεί να ήταν πραγματικά πολύ κρυμμένο. Παρατήρησε με προσοχή αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν 12 τίτλους τραγουδιών, έκτον όποιον ένας υπογραμισμενος με κόκκινο μελάνι, ήταν το τραγούδι που εκτέλεσε χρέος νονού για τον δίσκο.
« θα τον κοιτάζεις πολύ ώρα ακόμα;» αναπηδησε, δεν είχε ιδέα πόση ώρα επεξεργαζοταν το δώρο της
« ήθελα να είμαι σίγουρη, ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν παρατήρησα»
« μπορεί το μυνημα να είναι στο περιεχόμενο και όχι στο εξώφυλλο» είπε μαζεύοντας τα παπούτσια της από το γρασίδι και κάνοντας της νόημα να τον ακολουθήσει
Έβαλαν τον δίσκο και για καλή τους τύχη το σημειωμένο τραγούδι ήταν το πρώτο και δεν θα χρειαζόταν να περιμένουν. Όσο η μελωδία απλωνοταν τόσο το ντεζα βου που είχε η Ναρκυσσα μεγάλωνε, ήταν λες και ένα παράθυρο της μνήμης της έκανε το παν για να τραβήξει την προσοχή της, ώστε αυτή επιτέλους να το ανοίξει και τότε πριν ακόμα το τραγούδι φτάσει στα μισά η φράση κλειδί γέμισε το χώρο
« ♫︎ Never be the girl I was before ♫︎ ( Δεν θα είμαι ποτέ ξανά το κορίτσι που ήμουν)»
Το κεφάλι και των δύο βούιζε από τις μνήμες που απότομα απελευθερονονταν μετά από τόσα χρόνια
« τι κουτί... Το έθαψα πίσω από τις τριανταφυλλιες... Αλλά... Δεν μπορώ να θυμηθώ... Τις κόκκινες... Ναι τις κόκκινες, εκεί είναι όλα μέσα στο κουτί»
Δεν ήταν λιγότερο ταραγμενος από εκείνη αλλά μπροστά της έτσι κι αλλιώς έμοιαζε ήρεμος. Τα μάτια της θολά και την αγωνία και το σώμα της να τρέμει. Ήξεραν και οι δύο ότι αυτό που θα συνέβαινε ήταν αναπόφευκτο μα τα πράγματα θα ήταν χειρότερα αν προσπαθούσαν να το εμποδίσουν.
Έτρεξε στον κήπο και άρχισε να σκάβει με τα χέρια της. Τα νύχια της πονουσαν αλλά ήξερε ότι σχεδόν το είχε ξεθάψει. Πείρε το μικρό κασελακι με τα λευκόχρυσα σχέδια και το κούμπωμα, που να ήξερε η μητέρα της όταν της το έδινε για ποιο πράγμα θα το χρησιμοποιούσε, το άνοιξε και μέσα υπήρχε το χαρτάκι με την συμφωνημενη ημερομηνία, ένα μπουκαλάκι με θαλασσί υγρό και η οικογενειακή χρονομηχανη των Μπλακ. Την κράτησε σφιχτά, το πράσινο μέταλλο έλαμπε στο φως του ήλιου και πάνω του χαραγμένα τα χαρακτηριστικά της οικογένειας, το οικογενειακό σύνθημα, ο κοιτώνας και φυσικά το όνομα του ιδιοκτήτη. Έτσι πάρα τα χρόνια πάνω στο ισχυρό μενταγιόν φαινόταν ολοκαθαρα χαραγμένα τα τρία πράγματα. 𝒯ℴ𝓊𝒿ℴ𝓊𝓇𝓈 𝒫𝓊𝓇 , 𝑆𝑙𝑦𝑡ℎ𝑒𝑟𝑖𝑛, ℭ𝔶𝔤𝔫𝔬𝔲𝔰 𝔅𝔩𝔞𝔠𝔨. Τόσα χρόνια αργότερα ένοιωθε άσχημα όταν αυτές οι λέξεις έμπαιναν σε μια σειρά, ένοιωθε αηδία για τον τρόπο που μεγάλωσε και που τελικά ακολούθησε όσο κι αν δεν τον ασπαζοταν. Γύρισε για να τον κοιτάξει
« είναι η επέτειος μας σε 10 χρόνια»
Του ανακοίνωσε κοιτώντας την ημερομηνία που είχε γράψει τότε ώστε να είναι σίγουρη ότι το μυαλό της δεν θα παίξει κάποιο παιχνίδι.
« έξυπνο, αποκλείεται να είμαστε σπίτι μια τέτοια μέρα, βαιβαια 10 χρόνια είναι πολλά»
« έχουμε ταξιδέψει μεγαλύτερες χρονικές αποστάσεις, άλλωστε έπρεπε να έχει μεγάλη χρονική απόκλιση από το γεγονός, να χαίρεσαι που θα την πάρω από μένα και όχι από κανέναν απόγονο σε 80 χρόνια»
Είπε και πέρασε στο λαιμό της το ισχυρό αντικείμενο μα τα χέρια του κράτησαν τα δικά της πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση.
« θα την πάρουμε θες να πεις, δεν θα κάνεις ταξίδι στον χρόνο μόνη σου, έτσι κι αλλιώς έχεις αρκετή αλυσίδα για 8 άτομα και θα την τσιγκουνευτεις στα 2;»
Καταβαθως δεν ήθελε να πάει μόνη της. Αλλά κάθε φορά που έβλεπε τον εαυτό της τόσο αδύναμο να κάνει το οτιδήποτε εκνευριζοταν, κάποτε ήταν μια νέα κοπέλα που με το μυαλό της μπορούσε να κατάκτηση τον κόσμο. Όχι, έπρεπε να ξαναβρεί τον εαυτό της. Ήταν δυνατή και έμπειρη μάγισσα, μποσουσε να διαχειριστεί τα ταξίδια του χρόνου καλύτερα από τον καθένα.
« όχι εννοώ μόνη μου. Δεν βρίσκω λόγο να το διακινδυνεύσουμε, είναι έτσι κι αλλιώς επικίνδυνο» είπε με αποφασιστικότητα
« ακριβώς γιαυτό δεν θέλω να πας μόνη σου, γιατί είναι επικίνδυνο» της αντιγύρισε σαν θυμωμένο παιδί
« χαχα! Κανείς λες και είμαι 12 χρόνων, αν θυμάσαι ημουν, είμαι και θα είμαι μια από τις ισχυρές μάγισσες της γενιάς μου και όπως θα έπρεπε να θυμάσαι σε έσωσα από τα χέρια της Μπέλα τότε χάρις τις δυνάμεις μου. Οπότε δεν βρίσκω λόγο να με αμφισβητείς»
Τώρα που όλα άρχιζαν να μοιάζουν φυσιολογικά ήθελε να ξαναβρεί τον εαυτό της. Δεν υπήρχε πια λόγος να κρύβει την δύναμη της, η πιο ισχηρη Μπλακ από τις απαρχές του γενεολογικου τους δέντρου. Δεν υπήρχε πια λόγος να κρύβει τον δυναμισμό της, δεν ήταν ποτέ η πορσελανινη κούκλα που ήθελε η μητέρα της να είναι, όχι, είχε γνώμη και ήξερε να την εκφράζει, έγινε αυτό που άρμοζε η τάξη της μόνο και μόνο γιατί χρειαζόταν το καμουφλάζ της αδύναμης κυρίας, αλλά τώρα ήταν επιτέλους ολοκληρωτικά ελεύθερη.
« δεν σε αμφισβητώ Ναρκυσσα, αλλά αν πάθεις κάτι θα κατηγορώ τον εαυτό μου μια ζωή που δεν ήμουν ικανός να σε βοηθήσω» έσκυψε το κεφάλι νικημένος, ήξερε ήδη τι θα γινόταν, όπως πάντα είχε χάσει
« το ξέρω, αλλά και εγώ ανάγκες και μια από αυτές είναι να ξαναανακαλύψω από την αρχή τις δυνάμεις που για χρόνια είχα σχεδόν στην αδράνεια»
Κοιταχτηκαν στα μάτια και συμφώνησαν μέσα από το βλέμμα. Καμία λέξη, τίποτα δεν χάλαγε αυτή την στιγμή, μέσα της κρύβονταν όλα τα συναισθήματα που ήταν ένας άνθρωπος ικανός να νοιώσει. Κράτησε την χρονομηχανη και γύρισε την βελόνα μπροστά. 10 χρόνια μπροστά.
10 Δεκεμβρίου 2008
Τα πάντα γύρω της σταμάτησαν να κινούνται, είδε τον εαυτό της και τον Λουσιους έτοιμους να φύγουν, ήταν η επέτειος τους και είχαν κάθε δικαίωμα να διασκεδάσουν, ήξερε ότι μια τέτοια μέρα το σπίτι θα ήταν άδειο λογικά αυτός θα ήταν ο λόγος που την διάλεξε.
« κορίτσια φεύγουμε, να βρούμε το σπίτι όταν θα γυρίσουμε» φώναξε από το τελευταίο σκαλοπάτι
« ναι μαμά, μάλλον θα το βρείτε, αλλά δεν εγγυόμαστε τίποτα» ακούστηκε μια παιδική φωνή από τον επάνω όροφο
« άμα ανέβω πάνω και σας κάνω μαύρες, θα σας πω εγώ δεν εγγυαστε»
Είδε τον Λουσιους να την πλησιάζει και να ακουμπάει το χέρι του στον ώμο της. Με την πλάτη γυρισμένη προς το τζάμι που βρισκόταν υπήρχε άλλη μια γυναικεία μορφή με μαύρα μαλλιά που όμως με δυσκολία μπορούσε να δει.
« μην δίνεις απειλές που δεν θα κρατήσεις. Πάμε έχουμε αργήσει» κρύφτηκε καθώς ο μελλοντικός εαυτός γύρισε να κοιτάξει την γυναικεία φιγούρα. Αναθεμάτισε που δεν μπορούσε να καταλάβει ποια ήταν, αναθεμάτισε που ο μελλοντικός της εαυτός είχε αλλάξει τα μαλλιά του σε σκέτο ξανθό, αναθεμάτισε το γεγονός ότι δεν χρισημοποιουσε πιο συχνά το χάρισμα της για να μπορεί να αλλάξει γρήγορα τα μαλλιά της, αλλά πάνω από όλα αναθεμάτισε το μυαλό της που δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί από το ανχος του σε μια πληροφορία τη φορά.
« είσαι σίγουρη ότι θα τα βγάλεις πέρα με τα τρία διαβολάκια;» ρώτησε την γυναίκα
« ναι, δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά, να περάσετε καλά»
Είδε το ζευγάρι του μέλλοντος να απομακρύνετε προς την πόρτα και αναθεμάτισε άλλη μια φορά καθώς από την φωνή αναγνώρισε την αδελφή της, δεν θα την γλύτωνε εύκολα.
Έδωσε στον εαυτό της 1 λεπτό μετά έκλεισε σφυχτα τα μάτια και συγκεντρωθηκε, τα άνοιξε κάποια δευτερόλεπτα μετά που της φάνηκαν σαν αιώνας έπιασε την μπροστινή τούφα των μαλλιών και μόνο που δεν κραυγασε από την χαρά της όταν είδε ότι είχε γίνει ξανθιά
☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎❦︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎☽︎
Δεινω πόνο σήμερα και βρήκα κάτι για να βγάλω το βιβλίο από το τέλμα που είναι από το πρώτο κεφάλαιο. Δεν έρχεται δει τίποτα ακόμα, γιατί τα καλύτερα αρχίζουν σε λίγο. Το βιβλίο έχει πάρει νέα και τολμώ να πω συναρπαστική τροπή, πια έχουμε ένα στόρι, μια περιπέτεια να ταράξει τα νερά βρε παιδί μου.
Από εσάς θελω κάποια απλά πράγματα
🌹 Σχολιάστε εδώ για να μου πείτε, ότι είστε εδώ και διαβάζεται το βιβλίο. Αν θέλετε πείτε μου και λίγα πράγματα για εσάς, να γνωριστούμε
🌹 Σχολιάστε εδώ για να μου πείτε, τι περιμένετε να γίνει παρακάτω και γιατί η Ναρκυσσα πήγε μπροστά στον χρόνο
🌹 Σχολιάστε εδώ για να μου πείτε, εκτός από την Μολυ και την Ανδρομέδα ποιες άλλες γνωστές φυσιογνωμίες εμπλέκονται στην τόσο περίεργη παραια τους;
🌹 Σχολιάστε εδώ για να μου πείτε μια γενική άποψη για το πιστεύετε ότι θα συμβεί
🌹 Σχολιάστε εδώ για να με ρωτήσετε ότι θέλετε
Αυτά από εμένα για σήμερα, τώρα που τελείωσα με τις αναθεματισμένες πανελλήνιες και βρήκα και πλοκή θα είμαι εδώ πιο συχνά.
Σκευτωμαι να κάνω μια play list με τραγούδια που θα αναφερθούν και να σας αφήσω το λινκ, θέλετε;
🍎ΝΑΙ
🍏ΌΧΙ
Σας αποχαιρετώ κάπου εδώ με 2097 λέξεις. Σας παρακαλώ κάντε κανένα σχόλιο να μην νομίζω ότι είμαι μόνη μου. Αφήστε και ένα αστεράκι αν σας άρεσε το κεφάλαιο.
Τα λέμε 🙋🏻♀️🙋🏻♀️🙋🏻♀️