Өнөөдөр буцаад хичээлдээ орно. Хичээл өнөөдөр эхэлж байгаа. Би бараг сарын өмнө эмнэлгээс гарсан. Тэгээд үлдсэн амралтынхаа хугацаанд баахан нөхөн сэргээх эмчилгээнд орж л өнгөрөөлөө дөө.
Магадгүй Кёнсүү бид 2-ыг ямар байгааг сонирхож байгаа байх. Бид 2 яахав, гайгүй... Үнэндээ сайнгүй байгаа. Яагаад ч юм бид 2 зүгээр л ямар ч утгагүй юмнаас болж хэрэлдээд, эхэндээ ч тэр дороо бие биенээсээ уучлалт гуйдаг байсан ч, хэрэлдэх нь олшрох тусам уучлалт гуйх хугацаа нь ихэссээр, одоо бүр уучлаарай гэдэг үг худлаа тайтгууруулах гэж хэлдэг, ямар ч үнэ цэнэгүй үг болчихсон.
Кёнсүүтай хөндий байгаатай адил би бусад найзуудтайгаа ч гэсэн тиймэрхүү харилцаатай байгаа. Надад сүүлийн үед хүмүүстэй хамт байхаас илүү ганцаараа байх илүү амар санагдаад байгаа.
Хэдий айж байгаа ч гэсэн. Ганцаараа байхдаа Санчолыг, эсвэл тэрэн шиг надад өс санасан хүмүүс ирэх вий гэж айж байгаа ч гэсэн, хүмүүстэй байх илүү дарамттай. Тэднийг над шиг байдалд оруулвал би тэсч чадахгүй байх. Анхандаа ингэж бодож тэднээс зайгаа барьдаг байсан. Энийг хэлж өөрийгөө буруугүй болгодог байсан ч, жинхэнэ шалтгаан нь би зүгээр л тэдэнтэй хамт байхаас залхсан юм шиг байна. Анхнаасаа ганцаараа байсан хүн ганцаараа л байх хэрэгтэй байх ёстой юм шиг байна.
*Сургууль дээр*
Сора: Хөөе чи зүгээр үү? Амралтаар хүнд хутгалуулсан гээ биз дээ?
Хаёон: Тийм үү? Яана аа, чи ингээд сургуульдаа явж болж байгаа юм уу?
Би: Зүгээр ээ. Санаа зовсон дүр эсгэх хэрэггүй.
Сора: Жинхнээсээ санаа зовоод асууж байхад, муухай аашлаад байх юм. Чи ийм ааштай биш шдээ.
Би: Би ийм л байсан. Одоо арилж үз.
Хаёон: Хүүе ээ. Жоохон тайвшир. Хэн ч чамайг хутгалах гээгүй байна.
Би: Арил гээд байгаа юм биш үү гээд би Хаёоныг заамдав. За яахав энэ удаа зүгээр орхиё. Чамайг арилахгүй бол би ариллаа. Дараа дахиж нүдэнд өртөөд хэрэггүй л байх шүү.
Би ингэж хэлчихээд танхимын хамгийн хойно байдаг суудалд юүдэнтэй малгайгаа өмсөөд цүнхээ дэрлээд хэвтэв. Яг одоо надад бүх зүйл утгагүй санагдаж байна.
*Хичээлийн дараа*
Ингэж нэг энэ утгагүй хичээлүүд дуусах гэж. Хичээлийн танхимаас гараад гэр рүүгээ явж байтал нэг хүн гараас зуураад аваад явав.
Би: Хөөе намайг тавь. Хэн болчихоод надад хүрч чадаж байна аа? Намайг хэн гэдгийг мэдэж байна уу? Хөөе, чи ер нь эрүүл ухаантай байна уу?
Намайг тэгж янз бүрийн юм амандаа үглэн чирүүлж байхад, бусад хүмүүс зүгээр л хараад зогсоно.
Би: Чи тавихгүй юу? гэтэл тэр хүн зогсоод өөрөө эргэж харав. Тэр гараас зуурч байсан хүн Кёнсүү байв.
Кёнсүү: Хоёулаа ярилцая.
Би: Юу ярих юм?
Кёнсүү: Чи ойрд яагаад ингээд байгаа юм? Надтай ярилцах ч гүй, тэгсэн мөртлөө над руу уурлаад. Би яг юуг буруу хийсэн юм?
Би: Чи юуг ч буруу хийгээгүй ээ.
Кёнсүү: Тэгээд яагаад? Эсвэл чи надаас залхаад байгаа юм уу? Надад хэл л дээ. Хэлж байж л бид ойлголцоно биз дээ?
Би: Тийм ээ, би хэлдэггүй. Ямар нэгэн юм надад тохиолдсон ч би барагтаа л бол хэлдэггүй. Тэгээд юу гэж? Чи бүх зүйлийг мэдэх ёстой биш биз дээ?
Кёнсүү: Тэгсэн ч гэсэн...
Би: Үгүй ээ. Би хэлэх үедээ хэлнэ. Намайг ямар нэгэн юм яримааргүй байхад шахах чинь надад хичнээн дарамттай байдгийг мэдэх үү? Өмнө нь өөрийгөө хүчилж хэлдэг байсан ч одоо бол чадахгүй байна. Залхаж байна. Өөрөө ч мэдэлгүй дуугаа хураагаад байна.
Би ингэж хэлчихээд яваад өглөө. Уг нь бол дотроо хадгалж байсан бүхнээ хэлээд бага ч гэсэн сэтгэл онгойх байх гэж бодсон ч сэтгэл өвдөөд байна. Хэдий надад хэцүү байгаа ч Кёнсүүд ямар байгаа бол? Би ингэж нэг ч удаа бодож үзээгүй юм байна.
Тэр үед ойрхон харагдах автобусанд шууд сууж амжлаа. Автобусанд суусны дараа хамгийн арын суудалд, чихэвчээ зүүж, юүдэнгээ өмсөн сууж байна. Юу ч бодолгүй, зүгээр л суусаар, цонхоор харсаар...
Нэг л мэдэхэд аль хэдийн 7 цаг болчихсон, автобус ч эцсийн зогсоолдоо ирсэн байв. Үнэндээ миний мэдэхгүй газар байсан болохоор яахаа мэдэхгүй зогсоно. Тэгээд зүгээр л ирсэн замаа даган алхана. Алхаад нилээн явж байтал гэнэтхэн бороо асгарч эхлэв. "Новш гэж" ингэж амандаа үглэчихээд явсаар л...
Одоо гэртээ ирж байгаа бол уу, ойртож байгаа бол уу, гээд ойр хавиа харахад арай танил газар байлаа. Өө, энэ чинь нөгөө... гэнэт гар салганаад, нүд харанхуйлаад ирэв. Би яг өөрийнхөө хутгалуулсан үйлдвэрийн урд байх нь тэр. Би нүдээ аниад өөртөө ямар ч тус болохгүй "Энэ юу ч биш" гэж хэлнэ. Тэгсэн ч би яаж өөрийгөө хуурах билээ дээ. Чихээ даран явган суув. Хөдөлж ч чадахгүй байна. Гэтэл бороо над дээр дусахаа болив. Дээшээ хартал Кёнсүү шүхэр барин зогсож байв.
Кёнсүү: Алив явцгаая.
Тэр ингэж хэлээд миний гараас бариад намайг тэр газраас аваад явав. Нилээн холдсоны эцэст л ухаан орох шиг болов.
Кёнсүү: Зүгээр үү? Одоо сэргэж байна уу?
Би ямар ч хүчгүй зүгээр л толгой дохилоо.
Кёнсүү: Чи юу бодож энэ газарт... За за эхлээд гэрт чинь хүргэж өгье.
Кёнсүү намайг дагуулан замын ойролцоо очиж гараа өргөв. Удалгүй нэг такси зогсов. Бид таксинд суухад Кёнсүү манай хаягийг хэлж такси хөдлөв. Би зүгээр л нүдээ аниад Кёнсүүгийн мөрийг дэрлэн суув. Кёнсүү ч надад юм хэлэх гэж байснаа намайг анзааран зүгээр л дуугаа хураан суув.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Уулзалгүй удлаа шүү.