🍁Daffodils:အပိုင္း(၂)မိုးကမင္းကိုေခၚလာတယ္...
"အၿမဲတမ္းအဲ့လိုပဲ"
အိမ္ေရာက္တဲ့အထိေနြၪီးစိတ္ထဲ မေက်နပ္ခ်င္။ဘာကိုမေက်နပ္တာလဲဆိုတာလဲသူကိုယ္တိုင္ေတာင္ေရေရရာရာမသိ...ထီးယူလာေပးတာကိုလား. . .ထီးပိုင္ရွင္ကိုလား. . .ကိုယ့္ကိုကိုယ္လားကိုမသိေတာ့။တစ္ခုခုဆိုခံစားခ်က္မထားတာ ၾကာေနၿပီမို႔ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတာင္ကိုယ္ေသခ်ာမသိတဲ့ လူအျဖစ္ကိုေရာက္ေနၿပီလား မေျပာတတ္။
မေက်မနပ္စိတ္မ်ားကေျခေထာက္ကိုလာပြတ္ခြၽဲတဲ့ေၾကာင္မေလးဖိုးဝါ ေၾကာင့္ ခဏတာလြင့္စင္သြားရတယ္။
"ဖိုးဝါ သမီးေလး ေဖ့ကိုလြမ္းလို႔လား...ေဖကလဲလြမ္းေနတာသိလား...သမီးေလးကို ဘဘသိန္းထမင္းေကြၽးေသးလား"
ေနြၪီးကေကာက္ခ်ီၿပီး စကားေျပာေတာ့ ဖိုးဝါေလးက ေၫွာင္ ေၫွာင္ျပန္ေျပာတာကို ေနြၪီးမွာ သေဘာက်မဆံုး..သူ႔ရဲ့ေန့စဥ္ဘဝထဲမွာ ဖိုးဝါသာမရိွရင္ ခုထက္ပိုၿပီးေျခာက္ကပ္ေနေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။
ဖိုးဝါရဲ့ေခါင္းေလးကိုပြတ္သတ္ေပးရင္းဖိုးဝါေလာက္ေတာင္ ေနြၪီးအေပၚသံေယာဇဥ္မရိွခဲ့သူကိုေတြးမိၿပီးဝဲဘက္ရင္ကတဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနာက်င္လာတယ္။ဖိုးဝါရဲ့ သခင္ထက္ ဖိုးဝါေလးကမွ သူ႔အေပၚသံေယာဇဥ္ရိွေသးတယ္။ခံစားခ်က္ဆိုတာမ်ိဳးကအခ်ိန္ေတြၾကာေပမဲ့လဲ ခံရတဲ့လူအဖို႔ကသတိရတိုင္းနာက်င္ရတာခ်ည္းမလား။
ေႂကြးယူတဲ့လူကေမ့သြားေပမယ့္ ေႂကြးပိုင္ရွင္က သတိရသလိုမ်ိဳးေပါ့...
"ၾသ..သားေနျြပန္လာၿပီလား"
"ဟုတ္ ဘသိန္း...ဒီည ညဂ်ူတီေတာ့မရိွဘူး ဒါေပမဲ့ လာေခၚရင္ေတာ့လိုက္ရမွာပဲ"
"ေအးပါ မိုးေတြစိုလာတယ္မလား...ဖိုးဝါကိုခဏခ်ထားၪီး...ေရမိုးခ်ိဳးဖို႔အရင္လုပ္...စကားေတြေျပာေနလိုက္တာ မသိတဲ့လူၾကားရင္ သားေနြကတိတ္တိတ္ေလး ကေလးေမြးထားတယ္ထင္ေတာ့မယ္"
ဘသိန္းစကားေၾကာင့္ ေနြၪီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ၿပံဳးကာ..
"ဟုတ္တာပဲေလ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးပဲေနာ့..သမီးေလးရယ္..ေၾသာ္ ဘသိန္းနားခ်င္နားေတာ့ေနာ္ဖိုးဝါကို ကြၽန္ေတာ္ထမင္းစားရင္ေကြၽးလိုက္မယ္"
"ေအးေအး"
ဘသိန္းထြက္သြားေတာ့မွ ဖိုးဝါကိုခ်ၿပီး ေနြၪီးအျပင္ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မိုးကရြာေနတုန္း...
"မိုးကေတာ့အမွန္တကယ္ကိုေစြတာပဲ"
အိမ္ေရ႔ွတံခါးမႀကီးကိုပိတ္ရင္း တံခါးမွာေထာင္ထားတဲ့Poloထီးကိုျမင္ေတာ့ ထီးပိုင္ရွင္ကို သတိရသြားတယ္။အဲ့အခ်ိန္တုန္းကလဲ မိုးကအခ်ိန္အခါမဟုတ္ရြာေနခဲ့တာ သူမွတ္မိေသးတယ္။
________________
မိုးပင္လယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေဆးရံုနားေနခန္းထဲက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေအးေအးနဲ႔ေကြးရင္း မိုးသံတစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ကို နားစြင့္ေနမိတယ္။မိုးကေအးၿပီးေစြေနလိုက္တာေတာ္ရံုနဲ႔စဲမဲ့ပံုမေပၚဘူး...မဲဘာန္းရာသီဥတုက တကယ့္ကိုရိုက္ေပါက္!ဘယ္လိုမွခန္႔မွန္းလို႔မရဘူး...သူ႔ဆာဂ်င္လိုပဲ။
သူနဲ႔ဆာဂ်င္ ပထမဆံုးစေတြ့တဲ့ေန့တုန္းကလဲ မိုးကဒီလိုမ်ိဳးသဲႀကီးမဲႀကီးနဲ႔ေစြေနခဲ့တာ သူရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီးမွတ္မိေနေသးတယ္။
လြန္ခဲ့ေသာ၃ လခန္႔.......
လူသံသူသံ နဲ႔ဆူဆူညံညံ အသံေတြေၾကာင့္ မိုးပင္လယ္တစ္ေယာက္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ဟိုပံုးကိုေရာက္ၿပီထင္တယ္။ေအးစိမ့္စိမ့္ရာသီဥတုက Bus ကားရဲ့အဲကြန္းေၾကာင့္ မဟုတ္မွန္းကို ကားေပၚကအဆင္းမွာသိလိုက္ရတယ္။
"အားပါးေအးတယ္ဟ!"
စကားေျပာလိုက္ေတာ့လဲ ထြက္လာတဲ့အေငြ့က ကိုရီးယားလိုလို တရုတ္လိုလိုပဲ...မဲဘာန္းရဲ့ေဆာင္းၪီးေအးခ်က္ကေတာ့ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္။မိုးပင္လယ္မွာသားေမြးဆြယ္တာအက်ႌကိုလက္ဖ်ားထိဆြဲခ်ၿပီး လက္ပိုက္ကာ လက္ေမာင္းကိုလက္ျဖင့္ပြတ္ရင္းသူ႔မွာ အေနြးထည္အလံုအေလာက္မွယူလာမိရဲ့လားလို႔စဥ္းစားရေတာ့တယ္။
ပစၥည္းထုတ္ၿပီး လာႀကိဳတဲ့ကားေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ ေမေမ့ဆီကဖုန္းဝင္လာတယ္။ေမေမဆိုတာလဲ သူ႔သားလူပ်ိဳႀကီးကိုစိုးရိမ္လို႔ကိုမၿပီးေတာ့တာ...
"ဟဲလို ေမေမ ကြၽန္ေတာ္ခုပဲေရာက္တယ္...စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ သူမ်ားၾကားလို႔လူပ်ိဳေပါက္စေလးထင္ေနပါ့မယ္ ...ဟုတ္ကဲ့ မဲဘာန္းေတာ့မေရာက္ေသးဘူး လာႀကိဳတဲ့ကားမလာေသးလို႔...အာ လာၿပီထင္တယ္ ေမေမ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီ ဟိုေရာက္လို႔ေနရာတက်ျဖစ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းလွမ္းဆက္မယ္ေနာ္"
"ေဒါက္တာမိုးပင္လယ္ျပာလား"
အသံဝဲတဲတဲနဲ႔ သူ႔ကိုလာႀကိဳသူက ဘဘသိန္းဟုေခၚႏိုင္ေၾကာင္းသူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္တယ္။မိုးပင္လယ္ ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး...
"ေဆးရံုကလႊတ္လိုက္တာလားဗ်"
"ဟုတ္တယ္ ေဆးရံုကလုပ္သားကမအားလို႔ ဘသိန္းကို သားေနြက ႀကိဳခိုင္းလိုက္တာ"
"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ အဲ့ဒါဆို သြားၾကမယ္ေလ"
"လာသား!"
ဟိုပံုးကေန မဲဘာန္း ကိုအသြား လမ္းခရီးကသာယာလွပေနတယ္။သစ္ပင္တန္းေတြေတာင္တန္းေတြနဲ႔ယာခင္းေတြကို ထြက္ျပဴစေနေရာင္ေအာက္မွာ မိုးပင္လယ္ ၾကည့္မဝျဖစ္ေနရတယ္။
"ဟိုပံုးကေန မဲဘာန္း ဘယ္ေလာက္ေမာင္းရလဲ ဘသိန္း"
"၁နာရီ ၁နာရီခြဲပဲ လူေလး ေဆးရံုအထိဆိုရင္ေတာ့ ၁နာရီ ေလးဆယ့္ငါးေလာက္ၾကာတယ္"
"ေၾသာ္..ယာခင္းေတြေတာက္ေလ်ွာက္ပဲေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ အာလူး၊ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ငရုတ္၊ေျမပဲ၊ေကာ္ဖီေစ့၊ဂ်ံဳ၊လိမၼော္သီး အကုန္စိုက္ၾကတာ...ေရ႔ွလမ္းေတာက္ေလ်ွာက္မွာ ဆို လိမၼော္ၿခံေတြရိွတယ္လူေလး ထင္းရႉးပင္တန္းေတြေရာ...မဲဘာန္းကေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ "
"ဟုတ္ကဲ့"
စကားသံတိတ္သြားေတာ့ မိုးပင္လယ္ အိပ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာၿပီးမ်က္လံုးမိွတ္ခါစမွာပဲကားကတံု႔ေနွးတံု႔ေနွးနဲ႔ထိုးရပ္သြားေတာ့တယ္။
"ကား ဘာျဖစ္တာလဲဗ်"
"မသိဘူးကြ...ဆီျပတ္တယ္ထင္တယ္ အေလာမင္းသံုးဆယ္နဲ႔ထြက္လာခဲ့တာဆီမစစ္ခဲ့မိဘူး"
အားတံု႔အားနာဟန္နဲ႔ ဘသိန္းကို စိတ္ေအးသြားဖို႔ရာ သူၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး....
"ေရာက္ဖို႔ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ"
"နာရီဝက္ေလာက္ပဲလိုေတာ့မယ္လူေလး"
"အဲ့ဒါဆို...ကြၽန္ေတာ္ လမ္းပဲေလ်ွာက္သြားလိုက္မယ္ အိတ္ေတြကေတာ့ထားခဲ့မယ္ဗ်"
"ေအးေအး လူေလး"
မိုးပင္လယ္ ကားထဲမွ ေက်ာပိုးအိတ္ယူၿပီး ကားတံခါးအပိတ္တြင္. . .
"အဲလူခဲ...ပစာလုပ္ေနဟား..ပစာငိန္ေနဟား"
(ေဟးလူတို႔...ဘာလုပ္ေနလဲ...ဘာငိုင္ေနလဲ)
မိုးပင္လယ္တို႔ကားေဘးတြင္ရပ္ကာ ဂြန္ေဒါင္းသံတဖုန္းဖုန္းၾကားမွေအာ္ေမးေသာေဒသခံလူငယ္တစ္ၪီး...ဘသိန္းမ်က္ႏွာက ဝင္းခနဲေတာက္ပသြားၿပီး..."ဟာ အေတာ္ပဲစိုင္းလံုေရ ...မင္းၿမိဳ႔ထဲဝင္မယ္မလား..ဒီကဆရာေလးေခၚသြားေပးပါကြာ"
"ရတယ္ေလး ဗ်...လာဆရာေလးတက္..စီးႏိုင္ရဲ့မဟုတ္လား"
"ရတယ္ဗ်..စီးႏိုင္တယ္ဗ်"
မိုးပင္လယ္စကားေၾကာင့္ စိုင္းလံုကသေဘာတက် ေခါင္းၿငိမ့္ကာ ဘသိန္းကိုႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး ဂြန္ေဒါင္းကိုေမာင္းေတာ့တယ္။ေနေကာင္းေကာင္းထြက္ၿပီးျမဴေတြႀကဲသြားေတာ့ပတ္ဝန္းက်င္အလွကပိုေပၚလာတယ္။ေနထြက္လာေပမယ့္လဲ အေအးဓာတ္ကေလ်ာ့မသြားေသးတာမို႔ မိုးပင္လယ္ လက္တစ္ဖက္ကို ဂြန္ေဒါင္း လက္တန္းကိုနာနာကိုင္ၿပီးတစ္ဖက္ကေပါင္ၾကားကိုၫွပ္ထားရတယ္။
"စိုင္းလံုဗ်...ေရ႔ွကလူေတြ ဘာျဖစ္ၾကလို႔လဲမသိဘူးဗ်..ရပ္ေမးၾကည့္ရေအာင္"
စိုင္းလံုေခါင္းညိတ္ၿပီးဂြန္ေဒါင္းေပၚကေနဆင္းကာ လူအုပ္ဆီကိုသြားတိုးၾကည့္ၿပီး...
"ဆရာေလး ေမႊ(ေႁမြ)ကိုက္တာဗ်...ေဆးရံု အျမန္ပို႔ရမယ္ထင္တယ္"
စိုင္းလံု စကားအဆံုး မိုးပင္လယ္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး ေႁမြကိုက္ခံရသူဆီေျပးရေတာ့တယ္။လူေတြက အံုခဲၿပီးေနတာေၾကာင့္...
"ခဏေလးပါဗ်...ကြၽန္ေတာ္အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ဆရာဝန္ပါ..လူနာကိုၾကည့္ပါရေစ..စိုင္းလံု!.စိုင္းလံု!."
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
"ကြၽန္ေတာ့ကို ႀကိဳးရယ္..သစ္သားျဖစ္ျဖစ္ ဝါးအေျဖာင့္ျဖစ္ျဖစ္ရယ္ ရွာေပးပါဗ်...ၿပီးေတာ့ကိုက္သြားတဲ့ေႁမြ အမိဳးအစားသိလားဗ်"
"ဟုတ္ကဲ့ကြၽန္ေတာ္ယူေပးမယ္ဗ်"
မိုးပင္လယ္ ေႁမြကိုက္ခံရတဲ့ဒဏ္ရာရဲ့အေပၚဘက္ကေနၿပီး အဆိပ္မပ်ံ့ေစဖို႔ ႀကိဳးနဲ႔တင္းတင္းစည္းလိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ မလႈပ္မိေစဖို႔အတြက္လဲ ဝါးေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေသခ်ာစည္းလိုက္တယ္။
"အိုေခ ...ခုလူနာကို ဂြန္ေဒါင္းေပၚတင္မယ္..ဂြန္ေဒါင္းကသိပ္မဆန္႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ပဲလိုက္ခဲ့ပါဗ်.. ကိုက္မိတဲ့ေႁမြ သိၾကၿပီလားဗ်...အဲ့ဒါဆိုသြားၾကမယ္"
မဲဘာန္းေဆးရံု ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ျမင္မွ မိုးပင္လယ္စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ရာသီဥတုေအးတာေတာင္ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိေတာ့တဲ့အထိ ပ်ာယာခတ္သြားရတာကိုး...
လူနာကို ေဆးရံုထဲ မ ေရႊ့ရင္းေဆးရံု ဖြဲ႔စည္းပံုကိုအကဲခတ္မိေတာ့ မဆိုးဘူးလို႔ေတြးမိတယ္။ၿမိဳ႔က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကေဆးရံုျဖစ္ေပယ့္ အေရးေပၚလူနာသီးသန္႔ေဆာင္သက္သက္ရိွတယ္။
ေဆးရံုထဲမွာေတာ့ ေဆးရံုတို႔ရဲ့ထံုးစံဆူညံပြက္ေလာညံေနတယ္။မိုးပင္လယ္ တာဝန္က်ဆရာဝန္ကို ေသခ်ာေျပာျပၿပီးထြက္လာကာေဆး ရံုကိုတစ္ပါတ္ပါတ္ၾကည့္ဖို႔စဥ္းစားမိၿပီးေရာက္ေၾကာင္းကိုေတာ့ေအးေဆးမွသတင္းပို႔ေတာ့မယ္လို႔စိတ္ကူးလိုက္တယ္။
"လူနာ ရွင့္လူနာ အရမ္းမရုန္း ပါနဲ႔...အို ပိုက္ေတြကြၽတ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ"
ျပင္ပလူနာကုသေဆာင္မွာေတာ့ အရက္မူးသမားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။နာ့စ္မေလးမွာလဲ အမူးသမားကို မႏိုင္မနင္းထိန္းေနရၿပီး တာဝန္က် ဆရာဝန္ေတြေရာ လာမထိန္းၾကဘူးလားလို႔ေတြးေနတုန္း မိုးပင္လယ္ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့သူေၾကာင့္ သြားမယ့္ေျခလွမ္းကိုရပ္လိုက္ၿပီး ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ျဖစ္သြားရတယ္။
"လူနာခင္ဗ်...ေအးေအးေဆးေဆး လွဲေနေပးပါဗ်"
"ဟာ..ငါ့ဘာသာလွဲခ်င္လွဲမယ္ ထခ်င္ထမယ္"
"အဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူးခင္ဗ်"
"ဟာကြာ..."
"အ!!" "ဟယ္...ဆရာ"
ဆရာဝန္ေလးက အတင္းလွဲခိုင္းတာမို႔အရက္မူးသမားကတြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ဆရာဝန္ေလးလဲက်သြားတယ္။ဆရာဝန္ေလးက နာ့စ္မေလး ကူထူေပးတာကို လက္ကာၿပီးေဆးရံုၾကမ္းျပင္ကိုလက္ေထာက္ကာ ထလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့ အမူးသမားေရ႔ွကို သြားၿပီးအနီးကပ္ရပ္ကာ...
"ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေဆးကုသမႈခံမလား...ဆရာဝန္ကိုကိုယ္ထိေရာက္မႈနဲ႔ ရဲစခန္းသြားမလား"
ဆရာဝန္ေလးရဲ့အသံကေၾကာက္ရြံတုန္လႈပ္မႈကင္းၿပီး ေဒါသသံမပါ...ဒါေပမယ့္လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား။သူေတာင္ရိွန္သလိုျဖစ္သြားရတယ္။
အဲ့လိုေျပာလိုက္မွ အမူးသမားလဲ အားမတန္မာန္ေလ်ာ့လိုက္ရပံုနဲ႔ ကုတင္ေပၚလွဲလိုက္တယ္။
အမူးသမားမာယာေပါ့...
အမူးသမားလူနာေတြကေတာ့အၿမဲ အဲ့လိုပဲလို႔ သူေတြးရင္းေခါင္းခါမိတယ္။
"ျပင္ပလူနာ ဌာနကေတာ့ ေနရာတိုင္း အတူတူပါပဲ"
မဲဘာန္းေဆးရံုကေတာ့သူ႔ကိုမပ်င္းေစေလာက္ဘူးထင္တယ္။
ေဆးရံုတစ္ခုလံုးေအးေအးေဆးေဆးပါတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေန့လည္ ၁နာရီေက်ာ္ၿပီျဖစ္တယ္။မဲဘာန္းေဆးရံုက အထူးခြဲစိတ္ေဆးရံုလို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ ခြဲစိတ္ဗားဂရပ္ကျမင့္တက္ေနတာမို႔ သူမေပ်ာ္သင့္ေပမဲ့ေပ်ာ္သြားရတယ္။Ward နည္းေပမယ့္ အလုပ္ကေတာ့အမ်ားႀကီးပဲ..ထူးျခားတာကOG Wardမရိွဘူး။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆာဂ်ရီေရာ သားဖြားေရာ တစ္ၿပိဳင္ထဲ အေတြ့အႀကံဳယူလို႔လဲရေသးတယ္။
မိုးပင္လယ္ေတြးရင္းေငးရင္း အျပင္ကိုၾကည့္မိေတာ့မိုးဖြဲေလးေတြက်ေနတယ္။မနက္ကေနထြက္ေပမယ့္လဲ ခုက်မိုးကေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနျပန္ေရာ။မဲဘာန္းရာသီဥတုက အဲ့လိုျဖစ္မွန္းသိထားေပမယ့္ ဒီေလာက္အေျပာင္းအလဲျမန္လို႔ေတာ့ ထင္မထားဘူး။
ေဆးရံုတစက္ၿမိတ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ထက္ေစာေရာက္ေနသူကိုေတြ့လိုက္ရတယ္။အမူးသမားကိုေျဖရွင္းခဲ့တဲ့ဆရာဝန္ေလး...ျဖဴဝင္းတဲ့ အသားအရည္ပိုင္ရွင္ ကိုမွ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ရပ္ေနပံုက ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတယ္လို႔သူ တိတ္တိတ္ေလး မွတ္ခ်က္ေပးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့မ်က္ႏွာက...မ်က္ႏွာကဘာလို႔ခံစားခ်က္မဲ့ေနရတာလဲ...ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ဆရာဝန္ေလးကေတာ့ ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ မိုးေရေတြကို ေၾကာင္ေတာင္ႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
မိုးပင္လယ္ စကားစလိုက္ဖို႔ေတြးလိုက္မိတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္လာမယ့္ လူေတြအခ်င္းခ်င္း အရင္စႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့လဲ ေကာင္းတာပဲလို႔ သူေတြးလိုက္မိတယ္။ေရခဲမ်က္ႏွာျပင္လို တည္တင္းေအးစက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ကို အၾကည့္တစ္ခ်က္ေဝ့ၿပီး စကားေျပာလိုက္တယ္။
"ဒီမွာ မိုးကဒီလိုပဲရြာတတ္တာလားဗ်"
"• • •"
"ေအးတယ္ဗ်ေနာ္"
"• • •"
ျပန္မေျပာဘူး...သူလက္ေလ်ာ့သြားမယ္ထင္ေနတာလား..
"အင္း....ခင္ဗ်ားေျပာင္းလာတာၾကာၿပီလားဗ်..ကြၽန္ေတာ္က အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ A.Sပါ...နာမည္က မိုးပင္လယ္ျပာ"
မိတ္ဆက္ဖို႔လက္ကမ္းေပးတာကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္နဲ႔တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မိုးေရထဲလွမ္းထြက္လိုက္တဲ့ ဆရာဝန္ေလးကို သူေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုသူ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ကိုင္ၾကည့္မိလိုက္ေသးတယ္။
"ဘာလဲဟ ငါ့ရုပ္ကဆရာဝန္ရုပ္မေပါက္ဘူးလား"
ဆရာဝန္ေလးကေတာ့ မိုးစက္ၾကားထဲ ေျခလွမ္းက်ဲနဲ႔ ေလ်ွာက္ေနတုန္း...မိုးပင္လယ္ မေနတတ္မထိုင္တတ္နဲ႔ အသဲတယားယားျဖစ္သြားရတယ္။က်စ္!ဘယ္လိုေကာင္တုန္းဟ... ဖ်ားေတာ့မွာပဲ...
"ေဟ့ေနၪီး!."
မိုးပင္လယ္ မိုးေရထဲ ေျပးလိုက္ၿပီး ဆရာဝန္ေလးရဲ့လက္ကိုဆြဲကာရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲက ထီးကိုထုတ္ကာ ...
"ေရာ့ ...ကြၽန္ေတာ့ထီးယူသြား"
သူ႔စကားအဆံုးမွာ ဆရာဝန္ေလးကဆြဲထားတဲ့လက္ကို ခါခ်ၿပီးမ်က္ေမွာင္ကုတ္နဲ႔ၾကည့္ကာ ...
"မလိုဘူး"
အသံကျပတ္ေတာင္းေနတာမို႔ မိုးပင္လယ္မ်က္ေတာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျဖစ္သြားရတယ္။သူကခါးပိုက္လိုက္ႏိႈက္တာလဲ မဟုတ္ရည္းစားစကားလဲလိုက္ေျပာတာ မဟုတ္ရပါဘူး...မိုးေရထဲမိုးစိုမွာစိုးလို႔ ထီးလာေပးတဲ့လူကို ပစ္ပစ္ခါခါလုပ္ေနလိုက္တာ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေရ႔ွက ဆရာဝန္ေလးက သူ႔မ်က္စိထဲထူးဆန္းေနတာေတာ့အမွန္ပဲ...
မိုးပင္လယ္ သက္ျပင္းကိုမ်ွင္းမ်ွင္းခ်လိုက္ၿပီး...
"ယူသြားပါ ဖ်ားမွာစိုးလို႔ ေရာ့...ကြၽန္ေတာ့မ်က္စိေရ႔ွမွာ ထီးမပါဘဲ မိုးမိေနတဲ့လူရိွရင္ ကြၽန္ေတာ္မေနႏိုင္လို႔"
မိုးပင္လယ္စကားအဆံုး အံ့ၾသသလို မ်က္ေမွာင္ကုတ္နဲ႔ထပ္ၾကည့္လာတယ္။ၿပီးေတာ့စကားေျပာဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းျပင္လိုက္ၿပီးမွ မေျပာဘဲ ထြက္သြားဖို႔လုပ္တယ္။
"ေရာ့ ယူသြား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း ကူညီတယ္လို႔သေဘာထားေပါ့"
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း မိုးပင္လယ္ ထီးကို ဆရာဝန္ေလး လက္ထဲ ထိုးထည့္ခဲ့ၿပီး ေျပးထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။
သူ႔အျဖစ္ကအဲ့မွာတင္မဆံုးေသးပါဘူး...ထီးေပးၿပီးေနာက္ေန့အလုပ္ဆင္းမွ မိုးပင္လယ္ အတင္းထီးလိုက္ေပးတဲ့ဆရာဝန္ေလးကမဲဘာန္းေဆးရံုရဲ့ခြဲစိတ္အထူးကု ေနြၪီးဧရာမွန္းသိလိုက္ၿပီးသူမ်က္ႏွာပူလြန္းလို႔ မဲဘာန္းကေနေျပာင္းခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္သြားရတယ္။
ၿပီးေတာ့ထပ္သိရတဲ့ အခ်က္ေတြအရ ဆာဂ်င္ကသီးသန္႔ေနတတ္ၿပီး မလိုအပ္ပဲစကားေျပာရတာကိုမႀကိဳက္ဘူးဆိုတာပဲ။ေကာင္းေနေရာပဲ...သူကစကားေျပာတဲ့အျပင္မွာမွ ဆြဲလားရမ္းလားေတြလုပ္လိုက္ေသးတယ္။
"စကားေျပာရတာမႀကိဳက္တဲ့သူကိုမွ အတင္းသြားေျပာမိရတယ္လို႔ကြာ...ငါ့ကိုဖားတတ္တယ္လို႔မ်ားထင္သြားၿပီလား မသိဘူး"
မိုးပင္လယ္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သက္ျပင္းေရာ ေလပူေရာ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။ဒါေတာင္ ရင္ထဲမွာေအးမသြားဘူး...