Abala ako sa paggugupit ng mga crepe paper na gagamitin para sa science booth nang ipinatawag ako sa opisina ni Ma'am Rina. Nagpatulong lang naman siya mag ayos ng mga papel kaya naging madali lamang iyon.
"Meisha can you please ask Ms. Hershel Medina of 12 GAS-A to come here?"
"Sure ma'am"
Sinunod ko ang bilin ni Ma'am Rina, hindi naman ako nahirapan na hanapin siya dahil kilala siya dito sa school, mayaman kasi siya at maganda. Balita ko rin ay napakabait niya, hindi ko alam kung totoo.
"Hi, what can I do for you?"
Napakaganda ng boses niya pati na din siya mismo.
"Pinapatawag po kayo ni Ma'am Rina sa office niya"
"Sure! Thank you"
Nginitian ko na lamang siya at umalis na.
Nang maggabi na ay kinailangan ko nanamang pumasok sa gasolinahan, maaga ako nakauwi dahil hindi nalate ang kapalitan ko.
Nang mga lumipas na araw ay napapansin ko na parang may nakasunod sa akin palagi, hindi ko alam Kung dahil ba sa pagod o paranoid lang ako.
Bitbit ang dala kong pagkain para sa mga nakababata kong kapatid ay nilakad ko ang distansya sa pagitan ng gasolinahan at bahay namin. May pulubi pa na dumaan sa harapan ko at hindi ko natiis kaya ibinigay ko sa kaniya ang pagkain na dapat ay para sa akin, busog pa naman ako dahil sa meryenda kanina kaya ayos lang.
Pagdating ko ay nandoon ang ate ko kasama ang mga anak niya.
"Ano yang dala mo?"
"Ah. Pagkain"
"Pahingi"
Ang nangyari ay hinati hati nila ang dala kong pagkain na dapat ay sa mga kapatid ko. Ayos lang naman iyon sa akin, pero minsan ay dito na talaga sila umaasa.
"Mei. Pautang nga muna ako limang daan, may hulugan kasi ako bukas"
Gusto kong tumanggi dahil kakailanganin ko ang pera sa darating na Quiz bee. Kahit na sagot ng school ay alam kong gagastos pa din ako.
"Ibalik mo yan sakin te sa katapusan dahil kailangan ko"
"Oo. Ibabalik ko din"
Nang mga sumunod na araw ay naging abala ako sa pagrereview, kasabay pa noon ay ang pagtatrabaho ko. Mahirap iyon pagsabayin pero nagagawa ko naman.
"Hello ma?"
"Anak kumusta naman?"
"Ayos lang po mama. Ikaw?"
"Ayos lang nak. Bukas pala magpapadala ako"
"Sige po"
Nag usap lang kami ng madali dahil kailangan niya nang bumalik sa trabaho. Nasa Manila ang mama ko dahil walang mangyayari kung lahat kami ay nandito sa probinsya.
Namamasukan siya doon bilang katulong, mababait naman ang mga amo niya kaya hindi ako nangangamba.
Pumasok na din ako sa school pagkatapos kong kausapin si mama. Naging madali ang paglipas ng oras at kasalukuyan akong nasa meeting kasama ang ibang mga kalahok.
"I gathered you all today because there's a problem with the budget and costs for this event"
Walang nagsalita sa amin.
"The contest will be held at Naga instead, and due to the adjustments our budget was lessen"
This time ay madami na ang nagreklamo, lalo na ako.
"Listen class! The fare will be shoulder by the school since we have a school bus. We will be accommodated by one of the schools there. We will also shoulder the breakfast, lunch and dinner for two days. But, we're asking you to please, provide yourselves a snack and the foods for the last day."
Praktikal akong tao kaya naman, mas pipiliin kong ipunin ang pera ko kaysa gastusin para dito.
Hindi naman ito sagot ng mga opisyales dahil wala silang kaugnayan dito. Nakadepende kung afford ba ng school na sumali o hindi.
Sa mga oras na iyon ay nakapag desisyon na ako. Aaminin kong gustong gusto ko talagang sumali dahil maaaring makakuha ako doon ng scholarship at may malaking premyo din iyon.
Nagsialisan ang lahat pagkatapos pero nag paiwan ako para kausapin ang principal namin.
"Ma'am , I'm sorry po pero sa tingin ko ay hindi na ako makakasama sa quiz bee"
"Is this because of the budget?"
Tumango ako dahil iyon naman talaga ang dahilan kung bakit hindi ako makakasama.
"Ms. Londres it's not just for the school, it's also for you. You might be discover and got a scholarship for college. You're very good at science"
"Pero ma'am, Wala po talaga akong pera"
"Kung maaari ay gawan mo ng paraan Meisha. Sayang naman ang opportunity na ito. Baka kapag hindi ka pa sumama ay matanggal ang scholarship mo"
Napabuntong hininga na lamang ako. Hindi pwedeng mawalan sa akin ang scholarship ko. Alam kong hindi iyon imposible dahil nasa kanila ang desisyon.
Kahit ako naman ay gusto ko talagang sumama, pero masyadong madaming kailangan unahin, gamot ni papa, pagkain at mga konsumo.
Naiiyak ako ng mga oras na iyon pero naudlot ng makita ko si Hershel. Mukhang kanina pa siya jan.
"Are you ok?"
Tanong niya sa akin, tumango at ngumiti na lamang ako sa kaniya bilang sagot.
"I'm sorry for eavesdropping. I was just about to get my phone but I heard you talking to Ms."
"Ah iyon ba, ayos lang. Sige mauna na ako"
Kinuha ko ang bag ko at handa ng umalis sa lugar na iyon ng bigla siyang magsalita.
"I can hand you some money"
Nagulat ako sa sinabi niya kaya naman napahinto ako. Nanlaki ang mata, paanong nagagawa ng taong ito na mag offer ng pera sa taong hindi naman niya kilala.
"Oh. I didn't mean to offend you or what, I just... want to help"
Akala siguro niya ay naoffend ako pero ang totoo ay humanga ako sa kabaitan niya. Hindi lang siya maganda, para siyang anghel na handang tulungan ang lahat ng makikita niya na nangangailangan.
"Sigurado ka ba? Bakit mo naman gagawin iyon?"
Nagtatakang tanong ko sa kaniya. Mukhang napaisip din siya kung bakit. Nagkibit balikat na lamang siya ng walang maisagot.
"I don't know either. Just accept my help and don't worry about it too much"
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay umalis na siya.
Seryoso ba talaga siya? Ganoon ba talaga siya kayaman para mag offer Ng tulong sa taong hindi naman niya kakilala?
Hindi ko alam Kung seryoso ba siya sa sinabi niya o pinagaan niya lang ang loob ko.
Dumiretso na lamang ako sa trabaho pagkatapos. Dumaan muna ako ng isang tindahan para bumili ng lutuing ulam pati ng pang almusal kinabukasan.
Pagkauwi ko sa bahay ay iniligpit ko ang pinamili ko. Lumapit ako kay ate dahil kailangan ko na iyong pera.
"Te! May pera ka na Jan? Kailangan ko na kasi eh"
"Wala pa Mei. Baka sa sunod na buwan"
"Pero te kailangan ko e!"
"Anong gagawin ko? Wala pa nga e! Hindi ka makapag intay. Parang hindi ka kapatid"
Siya na yung umutang siya pa ang galit. Napabuntong hininga na lamang ako.
"Sabi mo kasi ibabalik mo agad e, kailangan ko kasi para sa school"
"Uunahin mo pa talaga Yun? Sabi ko naman sayo huminto ka na lang at magtrabaho para makatulong ka dito"
"Ate inipon ko talaga yun para dito, saka hindi naman ako sayo nanghihingi sinisingil ko yung hiniram mo"
Sa mga ganitong tagpo ay hindi ko minsan napipigilan ang sarili ko na sumagot. Dahil kahit saan Banda tingnan, mali ang humiram ng hindi mo kayang magsauli.
"Grabe talaga ang sama ng ugali mo!"
Sinabi niya iyon bago umalis, para umuwi sa kanila.
Ako pa talaga? Ako nanaman ba? Hindi naman ako yung umutang diba? May karapatan ako dun kasi pera ko yun, pinaghirapan ko yun.
Masakit pero, sanay na ako nang nasasabihan ng ganoon. Tinatanggap ko na lang din, dahil Wala naman akong magagawa.
Ang mga tao talaga, magaling lang pag may kailangan.
~💙