Wanneer Chris die middag op mijn balkon verschijnt, doe ik lachend de deur open. "We hebben ook gewoon een voordeur, hè", zeg ik plagend. Chris haalt zijn schouders op. "Dit is leuker", zegt hij.
Ik ga op mijn bed zitten. "Dus..", zeg ik. Chris komt naast me zetten. "Ja, dus", begint hij, hij zucht diep. Ik kijk hem vragend aan. Dit klinkt nog niet heel positief. Ik dacht dat hij niet meer boos was. "Ik denk niet dat we nog samen kunnen zijn", zegt Chris ineens.
Met grote ogen kijk ik hem aan. "Wat?", zeg ik verbaasd, "Maar je was niet meer boos, zei je." Chris knikt. Hij staart naar buiten. "Nee, ik ben niet meer boos", zegt hij, "en ik hou nog steeds van je, echt. Maar ik wil niet dat je nog eens in elkaar geslagen wordt door mijn problemen." Ik staar hem ongelovig aan. "Ik wil gewoon niet dat iemand je pijn doet", voegt Chris er aan toe. Ik schud mijn hoofd. "Chris, doe niet zo, dit slaat nergens op", zeg ik.
Zuchtend staat Chris op. Hij kijkt me ernstig aan. "Saar, ik meen het. Ik wil niet dat iemand jou pijn doet. En als je met mij samen bent, dan gaat dat gebeuren. Dat heb je zelf gezien." Ik schud weer mijn hoofd. "Nee", zeg ik, "Nee, Chris. Doe dit niet. Ik wil je niet kwijt." Ik sta ook op en pak zijn hand vast. "Chris", zeg ik, "kijk me aan." Chris blijft strak de andere kant op kijken. Hij klemt zijn kaken stevig op elkaar en ik zie zijn ogen waterig worden. "Chris", zeg ik nog eens zachtjes.
Hij schudt zachtjes zijn hoofd en kijkt me dan toch aan. "Het spijt me, Saar. Het is gewoon beter zo." Dan trekt hij zijn hand los en loopt naar buiten, het balkon op. Ik staar hem na. Terwijl hij naar beneden klimt, voel ik de tranen over mijn wangen lopen.
Hoe kan het zo eindigen? Na alles wat er gebeurd is, zet hij er gewoon ineens een punt achter. Ik begin harder te huilen en sla mijn hand voor mijn mond. Hij wil niet dat iemand me pijn doet, maar dit doet pijn. Dit doet veel meer pijn dan die paar klappen en trappen.
"Saar", hoor ik ineens achter me. Ik draai me om. Het is Luuk. Hij kijkt bezorgd en loopt naar me toe. Hij trekt me in een knuffel. "Hee", zegt hij zacht, "wat is er gebeurd?" Snikkend schud ik mijn hoofd. Ik kan het niet zeggen. Ik wil niet zeggen dat het over is. Het mag gewoon niet voorbij zijn.
Een tijd lang blijven we zo staan. Wanneer ik uit gehuild ben, vraagt Luuk het nog eens: "Wat is er gebeurd?" Ik maak me langzaam los uit zijn knuffel en veeg mijn tranen weg. "Het is uit", zeg ik zachtjes. "Hoezo?", zegt Luuk verbaasd, "Je ging hem toch vertellen over Ruben?"
Ik knik. "Dat heb ik ook gedaan vanmiddag op school. En hij begreep het en hij was niet meer boos. Maar nu zei hij ineens dat..", ik zucht diep, "dat we beter niet meer samen kunnen zijn, omdat hij niet wil dat iemand mij pijn doet door zijn problemen." Ik voel de tranen weer opkomen, maar ik hou ze tegen deze keer. "Shit", zegt Luuk, "wat kut." Ik knik. "Nogal ja", zeg ik.
Tijdens het avondeten krijg ik amper een hap door mijn keel. Mijn moeder vraagt of er iets aan de hand is. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb gewoon niet zo'n honger", zeg ik. Ik zie dat mijn moeder het niet gelooft, maar voor nu laat ze het er gelukkig even bij. Terwijl mijn vader een verhaal vertelt over zijn collega, denk ik alleen aan Chris.
Ik check mijn telefoon. Misschien heeft Chris me nog wel geappt. Maar nee, hij heeft niks meer van zich laten horen. Ik krijg wel een appje van Tammy binnen. 'Mijn ouders zijn een nachtje weg dus Chris en ik geven een feestje!!'
Oh fijn, ik zit me hier kut te voelen en Chris geeft gewoon doodleuk een feestje.
'I know, het is een beetje last-minute, maar jullie moeten komen!', stuurt Tammy. Ik zucht. Op zich is een feestje wel fijn als afleiding. Maar het is een feestje bij Chris. Ik weet niet of dat zo'n goed idee is...
"Ga je naar dat feestje?", vraagt Luuk na het eten. Chris heeft hem blijkbaar ook al geappt. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet", zeg ik. Ik zucht. "Ik heb niet zo'n zin om Chris te zien", zeg ik, "en ik heb al helemaal geen zin om te zien hoe hij gewoon vrolijk aan het feesten is." Luuk knikt.
"Ja", zegt hij, "dat snap ik. Maar als Chris gewoon doorgaat met zijn leven, moet jij dat misschien ook maar doen. Jij verdient ook een gezellige avond." Twijfelend bijt ik op mijn lip. "Maar Chris dan?", vraag ik.
Luuk haalt zijn schouders op. "Negeer Chris gewoon", zegt hij. Ik zucht. "Oké dan", zeg ik, "Ik ga wel."
'Negeer Chris gewoon'. Het klinkt goed, maar ik weet dat het een stuk minder makkelijk is dan dat. Maar Luuk heeft gelijk: ik verdien ook een gezellige avond. Ik ga gewoon.