Z
ပိုက္ဆံအိပ္ခိုးခံရၿပီ။
ရႊယ္ဟြား မနက္ခင္းအိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ေခါင္းကိုက္ခ်င္းလဲမ႐ွိသလို ကိုယ္လက္ေတာ့လဲေလးလံမေနေတာ့ပါ ဒါေပမဲ့
သူပါးစပ္ထဲမွာဘာမွန္းမသိတဲ့ခါးတဲ့အရသာတစ္ခုေတာ့႐ွိေနသည္။
"ခါးလိုက္တာ ဘယ္လိုအရသာႀကီးလဲ ငါပလုပ္က်င္းမွရေတာ့မယ္"
ရႊယ္ဟြားမနက္ပိုင္းမွာနည္းနည္းေယာက္ယက္ခက္သြားေပမဲ့ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ေတြမွာအဆင္ေျပလာသည္။
သူညတုန္းကကိစၥကိုနည္းနာ္းမွမမွတ္မိေပ သူမရဲ႕ရ႐ွိလာတဲ့မွတ္ဉာဏ္ေတြကလြဲလို႔ေပါ့ သူမအိမ္ေတာ္မွာပ်င္းရိစြာအခ်ိန္ျဖဳန္ေနလိုပ္သည္။
သူဦးေလးဆိုသူနဲ႔ညီမဝမ္းကြဲကိုေတာ့အရိပ္ေတာင္ဖမ္းလို႔မမိေပသူမကိုတစ္ေယာက္မွလာမေတြ႔ၾကေပ ဒါဟာသိသာလြန္သည္ သူတို႔ရႊယ္ဟြားကိုအလိုမ႐ွိေပ
ရႊယ္ဟြားလဲ သူတို႔ကိုမေတြ႔ခ်င္ေပ သူတို႔ကိုေတြရင္သူမ ေဒါသကိုသူမမထိန္းႏိုင္ပဲ ေသနတ္နဲ႔ျပစ္သတ္မိမွာအမွန္ပင္
သူမယန္႔လီရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြကိုရလိုက္ေတာ့ထိုသားဖကိုအ႐ွင္လတ္လတ္မီး႐ိႈ့ခ်င္စိတ္ေတြေပါက္ေနခဲ့သည္။
သူမမွတ္ဉာဏ္ေတြအားလံုးကိုဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ယန္႔လီသည္ သူ႔အေဖအေမသတ္ခံရတာကိုျမင္ၿပီး
အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္စိတ္ဖိအားမ်ားသြားၿပီး
လူသတ္သမားဘယ္သူဆိုတာကိုသူမ သတိမေတာ့ေပ ဒါကိုသူဦးေလးကအခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မင္းမ်ိဳးႏြယ္နဲ႔ရန္တိုက္ေပးခဲ့သည္ သူမသည္ မင္းမ်ိဳးႏြယ္ကိုမုန္းတီးသြားၿပီး လက္စားေခ်ရန္နန္းတြင္းထဲဝင္ခဲ့ေပမဲ့ ႐ွီဟြမ္ကိုခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ကာအဆံုးသတ္သြားသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ရႊယ္ဟြားနားလည္လိုက္ၿပီေလ ယန္႔လီမယ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔မတည့္တဲ့အေၾကာင္းရင္းကို
(ေသာက္ရမ္း ကိုေခါင္းကိုက္စရာေကာင္းတဲ့ကိစၥ)
ရႊယ္ဟြားညေနခင္းေလာက္ၾကေတာ့ အိမ္ေတာ္အျပင္ ကိုျခံဳထည္တစ္ခုကိုျခံဳကာထြက္သြားေတာ့သည္။
ညေနခင္းေလေအးေအးၾကားွ ရႊယ္ဟြားတစ္ေယာက္ၿမိဳ႕ထဲ့သို႔စိတ္ေျပလက္ေျပာက္လမ္းေ႐ွာက္ထြက္ေတာ့သည္။
သူလမ္းေ႐ွာက္ထြက္ေနရင္းလူမ်ားမီးပံုးေတြသူတို႔ဆိုင္ေတြမွာခ်ိန္ေနတာျမင္ေတာ့ သူမသိခ်င္လိုစိတ္နဲ႔သြားေမးေတာ့ အမဲလိုက္ပြဲေတာ္ေရာက္ခံနီးတာေၾကာင့္ အမဲလိုက္မထြက္ခင္ၿမိဳ႕ထဲမွာ က်င္းပၾကတဲ့ပြဲမွန္းရႊယ္ဟြားသိသြားေတာ့သည္။
"ငါလဲပ်င္းေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ"
ရႊယ္ဟြားသက္ပ်င္းခ်ကာအေ႐ွ႕ကိုတက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ဆက္ေ႐ွာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
သူမကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့သူကလဲ တစ္ခ်က္ျပံဳးကာ
"ညတုန္းကနဲ႔ေတာ္ေတာ္ကြာတာပဲ"
ညေမွာင္ရီပ်ိဳးလာေတာ့ လမ္းတိုင္း႐ွိဆိုင္မ်ားက အနီေရာင္မီးပံုးေတြနဲ႔အရမ္းကိုစီကားလွသည္ ရႊယ္ဟြားသည္ စည္ကားလွတဲ့ေဈးတန္းတစ္ေ႐ွာက္ကိုၾကည့္ၿပီး
စိတ္ညစ္တာေတြေျပေပ်ာက္သြားၿပီး လန္းဆန္းတတ္ႂကြသြားေတာ့သည္။
သူမသြားေနတုန္းဆိုင္တ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ထိုဆိုတြင္ေရာင္းေသာမ်က္ႏွာဖံုးေလးက သူမအာယံုကိုဆြဲေဆာင္သြားေတာ့သည္။ထိုမ်က္ႏွာဖံုးေလးသည္ ေျမေခြးမ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုျဖစ္သည္။
ထိုမ်က္ႏွာဖံုးကိုသူမယူမလို႔အလုပ္မွာ သူ႔ထက္အရင္ဦးၿပီးလူတစ္ေယာက္က ယူသြားေတာ့သည္ ရႊယ္ဟြားလဲထိုသူထိုသူကိုမ်က္ေမွာင္က်ဳပ္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။
ရႊယ္ဟြားရန္ေတြ႔မလို႔ျပင္လိုက္မွာ
"ေကာင္မေလး ကိုတို႔ထပ္ေတြ႔ၾကျပန္ၿပီေနာ္"
ရႊယ္ဟြားတစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီးေတာ့
"ရႊင္လု"
"မင္းမွတ္မိသားပဲ"
"ကြၽန္မမွတ္ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ေလ"
ရႊယ္ဟြားတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုဆိုင္မွာ မ်က္ႏွာဖုန္းတစ္ေယာက္တစ္ခုဆီဝယ္ၿပီးေတာ့လမ္းေ႐ွာက္ရင္းစကားေျပာၾကသည္။
သူတို႔လမ္းေ႐ွာက္ေနရင္ ႐ုပ္တ႐ုပ္လူတစ္ေယာက္သူတို႔ကိုတိုက္ၿပီးသူတို႔ၾကားထဲမွျဖတ္ေျပးသြားေတာ့သည္။
ရႊယ္ဟြားလဲခနေၾကာင္စြာေျပးသြားတဲ့သူကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းရမ္စလိုက္သည္။ရႊယ္ဟြားဆိုင္တစ္ဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့အနံေမႊးေနတဲ့စားစရာအနံပိုရေတာ့သူမဗိုက္စာလာၿပီး သြားဝယ္ရန္ပိုက္ဆံအိပ္ကိုစမ္းေတာ့
သူစမ္းတဲ့ေနရာမွာသူမပိုက္ဆံအိပ္မ႐ွိေပ သူမငံုၿပီးေသခ်ာ႐ွာေတာ့ သူမ မေတြ႔ေပ ေဘးနားကရႊင္လုက သူမဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ေနတာကိုျမင္ေတာ့
"မင္းဘာ႐ွာေနတာလဲ"
"ကြၽန္မ ပိုက္ဆံအိပ္ မ႐ွိေတာ့ဘူး"
"မ႐ွိေတာ့ဘူး "
ရႊင္လုလဲ ရႊယ္ဟြားရဲ႕မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့စကားကိုေတြေဝစြာေျပာၿပီး သူခါးကိုစမ္းလိုက္ေတာ့သည္ ၿပီးေတာ့မွ
"က်ဳယ့္မွာလဲမ႐ွိေတာ့ဘူး ၾကည့္ရတာ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံလိုက္ရၿပီ"
ရႊယ္ဟြားရႊင္လုကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာစရာစကား႐ွာမရျဖစ္ေနေတာ့သည္။သူမေနာက္ဆံုးသူႏွဖူးကိုသာသူမ႐ိုက္လိုက္ေတာ့သည္။
(ငါဗိုက္ဆာတယ္ေလဟာ)
သူမေခါင္းကိုျပန္မတ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေ႐ွ႕ကအရာကိုမသိေသာေၾကာင့္ရႊင္လုကိုေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"အဲ့တာဘာလဲ"
ရႊင္လုလဲ သူမၫႊတ္ျပတဲ့ေနရာကိုၾကည့္ၿပီး
"ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆင္ျမင့္ ဒီလိုပြဲလမ္းသဘင္ေတြဆီကားရင္ လူမ်ိဳးဆံုေဖ်ာ္ေုဖတယ္ အကမယ္ ဓားသိုင္းအကနဲ႔ အဆိုပညာအာစလံုးပဲ"
"အဲ့စင္ျမင့္မွာေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ ပိုက္ဆံေပးရလား"
"ဟင့္အင္း"
"ကြၽန္မနဲ႔လိုက္ခဲ့"
...................................
U
ပိုက်ဆံအိပ်ခိုးခံရပြီ။
ရွှယ်ဟွား မနက်ခင်းအိပ်ယာကနိုးလာတော့ခေါင်းကိုက်ချင်းလဲမရှိသလို ကိုယ်လက်တော့လဲလေးလံမနေတော့ပါ ဒါပေမဲ့
သူပါးစပ်ထဲမှာဘာမှန်းမသိတဲ့ခါးတဲ့အရသာတစ်ခုတော့ရှိနေသည်။
"ခါးလိုက္တာ ဘယ်လိုအရသာကြီးလဲ ငါပလုပ်ကျင်းမှရတော့မယ်"
ရွှယ်ဟွားမနက်ပိုင်းမှာနည်းနည်းယောက်ယက်ခက်သွားပေမဲ့နောက်ပိုင်းအချိန်တွေမှာအဆင်ပြေလာသည်။
သူညတုန်းကကိစ္စကိုနည်းနာ်းမှမမှတ်မိပေ သူမရဲ့ရရှိလာတဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေကလွဲလို့ပေါ့ သူမအိမ်တော်မှာပျင်းရိစွာအချိန်ဖြုန်နေလိုပ်သည်။
သူဦးလေးဆိုသူနဲ့ညီမဝမ်းကွဲကိုတော့အရိပ်တောင်ဖမ်းလို့မမိပေသူမကိုတစ်ယောက်မှလာမတွေ့ကြပေ ဒါဟာသိသာလွန်သည် သူတို့ရွှယ်ဟွားကိုအလိုမရှိပေ
ရွှယ်ဟွားလဲ သူတို့ကိုမတွေ့ချင်ပေ သူတို့ကိုတွေရင်သူမ ဒေါသကိုသူမမထိန်းနိုင်ပဲ သေနတ်နဲ့ပြစ်သတ်မိမှာအမှန်ပင်
သူမယန့်လီရဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေကိုရလိုက်တော့ထိုသားဖကိုအရှင်လတ်လတ်မီးရှို့ချင်စိတ်တွေပေါက်နေခဲ့သည်။
သူမမှတ်ဉာဏ်တွေအားလုံးကိုဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ယန့်လီသည် သူ့အဖေအမေသတ်ခံရတာကိုမြင်ပြီး
အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်စိတ်ဖိအားများသွားပြီး
လူသတ္သမားဘယ္သူဆိုတာကိုသူမ သတိမတော့ပေ ဒါကိုသူဦးလေးကအခွင့်ကောင်းယူပြီး မင်းမျိုးနွယ်နဲ့ရန်တိုက်ပေးခဲ့သည် သူမသည် မင်းမျိုးနွယ်ကိုမုန်းတီးသွားပြီး လက်စားချေရန်နန်းတွင်းထဲဝင်ခဲ့ပေမဲ့ ရှီဟွမ်ကိုချစ်ကျွမ်းဝင်ကာအဆုံးသတ်သွားသည်။
နောက်ဆုံးတော့ရွှယ်ဟွားနားလည်လိုက်ပြီလေ ယန့်လီမယ်တော်ကြီးနဲ့မတည့်တဲ့အကြောင်းရင်းကို
(သောက်ရမ်း ကိုခေါင်းကိုက်စရာကောင်းတဲ့ကိစ္စ)
ရွှယ်ဟွားညနေခင်းလောက်ကြတော့ အိမ်တော်အပြင် ကိုခြုံထည်တစ်ခုကိုခြုံကာထွက်သွားတော့သည်။
ညနေခင်းလေအေးအေးကြားှ ရွှယ်ဟွားတစ်ယောက်မြို့ထဲ့သို့စိတ်ပြေလက်ပြောက်လမ်းရှောက်ထွက်တော့သည်။
သူလမ်းရှောက်ထွက်နေရင်းလူများမီးပုံးတွေသူတို့ဆိုင်တွေမှာချိန်နေတာမြင်တော့ သူမသိချင်လိုစိတ်နဲ့သွားမေးတော့ အမဲလိုက်ပွဲတော်ရောက်ခံနီးတာကြောင့် အမဲလိုက်မထွက်ခင်မြို့ထဲမှာ ကျင်းပကြတဲ့ပွဲမှန်းရွှယ်ဟွားသိသွားတော့သည်။
"ငါလဲပျင်းနေတာနဲ့အတော်ပဲ"
ရွှယ်ဟွားသက်ပျင်းချကာအရှေ့ကိုတက်တက်ကြွကြွနဲ့ဆက်ရှောက်သွားလိုက်တော့သည်။
သူမကိုစောင့်ကြည့်နေတဲ့သူကလဲ တစ်ချက်ပြုံးကာ
"ညတုန်းကနဲ့တော်တော်ကွာတာပဲ"
ညမှောင်ရီပျိုးလာတော့ လမ်းတိုင်းရှိဆိုင်များက အနီရောင်မီးပုံးတွေနဲ့အရမ်းကိုစီကားလှသည် ရွှယ်ဟွားသည် စည်ကားလှတဲ့ဈေးတန်းတစ်ရှောက်ကိုကြည့်ပြီး
စိတ်ညစ်တာတွေပြေပျောက်သွားပြီး လန်းဆန်းတတ်ကြွသွားတော့သည်။
သူမသွားနေတုန်းဆိုင်တ်သို့ရောက်သောအခါ ထိုဆိုတွင်ရောင်းသောမျက်နှာဖုံးလေးက သူမအာယုံကိုဆွဲဆောင်သွားတော့သည်။ထိုမျက်နှာဖုံးလေးသည် မြေခွေးမျက်နှာဖုံးတစ်ခုဖြစ်သည်။
ထိုမျက်နှာဖုံးကိုသူမယူမလို့အလုပ်မှာ သူ့ထက်အရင်ဦးပြီးလူတစ်ယောက်က ယူသွားတော့သည် ရွှယ်ဟွားလဲထိုသူထိုသူကိုမျက်မှောင်ကျုပ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။
ရွှယ်ဟွားရန်တွေ့မလို့ပြင်လိုက်မှာ
"ကောင်မလေး ကိုတို့ထပ်တွေ့ကြပြန်ပြီနော်"
ရွှယ်ဟွားတစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီးတော့
"ရွှင်လု"
"မင်းမှတ်မိသားပဲ"
"ကျွန်မမှတ်ဉာဏ်ကောင်းတယ်လေ"
ရွှယ်ဟွားတို့နှစ်ယောက်ထိုဆိုင်မှာ မျက်နှာဖုန်းတစ်ယောက်တစ်ခုဆီဝယ်ပြီးတော့လမ်းရှောက်ရင်းစကားပြောကြသည်။
သူတို့လမ်းရှောက်နေရင် ရုပ်တရုပ်လူတစ်ယောက်သူတို့ကိုတိုက်ပြီးသူတို့ကြားထဲမှဖြတ်ပြေးသွားတော့သည်။
ရွှယ်ဟွားလဲခနကြောင်စွာပြေးသွားတဲ့သူကိုကြည့်ပြီးခေါင်းရမ်စလိုက်သည်။ရွှယ်ဟွားဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့အနံမွှေးနေတဲ့စားစရာအနံပိုရတော့သူမဗိုက်စာလာပြီး သွားဝယ်ရန်ပိုက်ဆံအိပ်ကိုစမ်းတော့
သူစမ်းတဲ့နေရာမှာသူမပိုက်ဆံအိပ်မရှိပေ သူမငုံပြီးသေချာရှာတော့ သူမ မတွေ့ပေ ဘေးနားကရွှင်လုက သူမဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်နေတာကိုမြင်တော့
"မင်းဘာရှာနေတာလဲ"
"ကျွန်မ ပိုက်ဆံအိပ် မရှိတော့ဘူး"
"မရှိတော့ဘူး "
ရွှင်လုလဲ ရွှယ်ဟွားရဲ့မရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့စကားကိုတွေဝေစွာပြောပြီး သူခါးကိုစမ်းလိုက်တော့သည် ပြီးတော့မှ
"ကျုယ့်မှာလဲမရှိတော့ဘူး ကြည့်ရတာ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ခါးပိုက်နှိုက်ခံလိုက်ရပြီ"
ရွှယ်ဟွားရွှင်လုကိုစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောစရာစကားရှာမရဖြစ်နေတော့သည်။သူမနောက်ဆုံးသူနှဖူးကိုသာသူမရိုက်လိုက်တော့သည်။
(ငါဗိုက်ဆာတယ်လေဟာ)
သူမခေါင်းကိုပြန်မတ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ရှေ့ကအရာကိုမသိသောကြောင့်ရွှင်လုကိုမေးလိုက်တော့သည်။
"အဲ့တာဘာလဲ"
ရွှင်လုလဲ သူမညွှတ်ပြတဲ့နေရာကိုကြည့်ပြီး
"ဖျော်ဖြေရေးဆင်မြင့် ဒီလိုပွဲလမ်းသဘင်တွေဆီကားရင် လူမျိုးဆုံဖျော်ေုဖတယ် အကမယ် ဓားသိုင်းအကနဲ့ အဆိုပညာအာစလုံးပဲ"
"အဲ့စင်မြင့်မှာဖျော်ဖြေဖို့ ပိုက်ဆံပေးရလား"
"ဟင့်အင်း"
"ကျွန်မနဲ့လိုက်ခဲ့"
...................................