Sürekli bazı duyguların asla kelimeye dökülmediğinden bahsediyorum çünkü o hissi dibine kadar yaşıyorum. Bitmek bilmeyen bilmeyen birkaç duygu silsilesi akrep ve yelkovan misali birbirini kovalıyor içimde. Bazen tam üst üste geliyorlar delirme saati yaratıyorlar kendi kendilerine. Bazense sırayla geliyorlar, hüzün, sevinç, gözyaşı, stres, korku...
Tek bir sorun var. Bu saatin bütün dakikaları birbirine eşit değil. Bazı 'acı' dakikalarında sınırlarım zorlanıyor, o saate kapalı kalmış gibi hissediyorum. Zaman geçmeyecek, acı bitmeyecek ve ben orada yok olacağım.
Ama ne ben yok oluyorum, ne zaman duruyor, ne de acılar kalıcı kalıyor. Bunları kabullenmek gelmiyor içimden. Her seferinde ama her seferinde 'neden böyle devam ediyorum ki' sorusunu soruyorum kendi. Evet, acı bitecek; evet, en karanlık gecenin bile sabah olacak ama güneşin en çok parladığı gün de sonsuz olmayacak. O gün de tekrar batacak güneş, yine içime gömülecek bir karanlık...
Bazen umutlar tek başına yetmiyor. Bazen insanın gerçeklere ihtiyacı var. Güzel gerçeklere...
Sevgili dünya,
Sen bana birkaç mutluluğu birden vermiş olsaydın, ben de sana teşekkür mahiyetinde kahkaha sunsaydım ya da gözlerim böyle sık sık dolmasaydı, böyle acıyı içimin en derinliklerinde hissettiğim satırları yazmak zorunda kalmasaydım hiç olmazsa yaşayabileceğim bütün güzellikleri yaşamışım, diyerek huzurla gözlerimi kapatsaydım da hayatını seven bir kız olarak gülebilmek kaçınılmaz olsaydı.
Evreni anlamak bu kadar zor olmasaydı.
Keşke kendime zamanında 'aklını başına topla, her şey değişiyor. " cinsinden birkaç cümle söyleyebilseydim. Ruhum beni sonsuzluklara sürüklemek istemeden tutunabilseydim birkaç şiire. Aslında her şeyin o kadar da kötü olmadığını fark edebilseydim zamanında. Ama arabanın freni patladıktan sonra gökkuşağını görebilmek bir işe yaramıyor. O arabayı durduramıyorum. O fren çalışmıyor. Bir uçurumun sonuna gelene kadar son hızıyla devam edecek bu yolculuk, biliyorum.
Ama sadece o uçurumun sonunda fark etmeden kendimi bir denizin dibinde bulmak istiyorum. Gözlerim kapalı, bilincim kayıp, ruhum özgür...
*
"Bildiğim tek sanat, kolumdaki izlerin derin anlamları..."