In zijn ogen kan ik het zien.
Mijn reflectie.
Hoe ik daar sta met mijn leven in mijn handen.
Nu heeft hij mijn leven in zijn handen.
In zijn armen laat hij mijn lichaam net niet op de grond.
zakken,
Mijn ogen sluiten zich.
Lethargisch. Dat is hoe het voelt.
Alsof ik elk moment kan overgeven. Verblind voor wat ik niet wil zien.
"Er bestaat geen pijn daar. Nooit meer pijn."
Nooit meer pijn, heeft iets ooit zoeter geklonken?