Kabanata 23
Bullet
Nagising ako nang maramdaman na humigpit ang yakap ni Jarrell sa akin mula sa likuran. I flinched a bit when I felt his hot breath on the sensitive part of my breath. Lumayo ako nang kaunti ngunit niyakap niya lamang ako lalo para hindi ako makalayo sa kaniya. I smiled.
''Are you awake?'' I heard him asked. His voice was rough and hoarse because he just woke up.
''Yeah. Kagigising ko lang..'' sagot ko. ''How about you? I'm sure you're tired,'' I said with an emphasis on the last word. We did it all night. Sigurado akong napagod ko siya lalo na't bago namin iyon ginawa ay galing pa siya sa basketball game.
''A little,'' sagot niya. Pinatakan niya ng mabababaw na halik ang balikat ko. ''Gano'n ka pala mag-comfort. Hmm.. Magpatalo na ba kami palagi?'' Humalakhak siya.
''Ewan ko sa 'yo! First time ko kayang gawin 'yon!'' Tumalikod ako upang harapin siya. Agad ko siyang niyakap upang itago ang mukha sa dibdib niya. Nag-iinit ang mukha ko! Because now that I think about it, nakakahiya pala!
Was I thirsty?!
''Really?'' tanong niya, hindi makapaniwala. Sinubukan niyang tignan ang mukha ko pero mas siniksik ko lamang ang mukha ko sa dibdib niya. Humalakhak siya. ''You were good. How come it was your first time?''
''Duh! Gano'n talaga kapag competitive!'' Umirap ako.
''A-huh,'' he answered. He started to trace circles on my arms. ''Ang where you did learn that?''
Napakurap ako at unti-unting lumuwag ang pagyakap ko sa kaniya. ''W-well..'' Napakagat-labi ako. ''I k-kind of.. searched?'' hindi ko siguradong sagot.
''You.. what?'' he hissed. He started to laugh when he realized what I have said. ''Lucy!''
''What?! Natural lang mag-search, 'no!'' sagot ko, defensive. ''Mas mabuti nang prepared!''
Humalakhak siya at hinalikan ang ulo ko. ''You did a good job, then. To more, please.''
''Gago!'' I rolled my eyes, kinikilig. ''Malungkot ka pa rin ba? I know you really want to win that game.''
''Kaunti na lang. I expected that we would win the game. Wala ang coach nila, e. But they came ready.'' Bumuntong hininga siya. ''Kung pumasok lang ang dalawa kong freethrow, the game would have ended the other way around.''
''You still did great, ano ka ba!'' Hinampas ko siya. ''Pero.. bakit nga ba hindi pumasok 'yon? E', ang galing-galing mo kayang mag freethrow!''
He chuckled. ''Your little naughty stunt shocked me that I wasn't able to think after seeing the banner.''
''Sinisi mo pa talaga ako, ha?''
Tumawa siya. ''No. But seriously, you really shocked me.'' He caressed my shoulder. ''I somehow felt pressured, too. You were watching me.. Tapos nando'n din si Papa kanina. Kinabahan ako.''
Nanlaki ang mata ko. ''Nanood ang Papa mo?!''
Tumango siya. ''Yeah. Baka hindi mo napansin kasi nasa kabilang side ka.''
Napatakip ako ng bibig, gulat. ''Oh my God. Baka nakita niya 'yung banner ko!''
Naramdaman ko ang pamumula ng aking pisngi. Nakakahiya! It is supposedly about the animals that represent our school, but I also purposely made it na double meaning! Bakit ko pa kasi ginawa 'yon!
''He surely did.'' Muli siyang tumawa at hinalikan ang ulo ko. ''Hayaan mo na 'yun.''
Iniwas niya ang tingin na para bang bigla siyang nawalan ng interes.
Nanliit ang mga mata ko. ''I have a question.''
''Shoot,'' sagot niya.
Napalunok ako. I have been wondering about something but I somehow think na baka guni-guni ko lang. Baka mali ako. Hindi ko pa naman kasi siya lubos na kilala. Yes, I am his girlfriend but I only know few things about him. Kaya ngayong gusto kong mag-tanong, nahihiya ako.
''Galit ka ba sa pamilya mo?'' agad kong tanong. Ayoko nang magpatumpik-tumpik. ''Kasi.. wala manlang bakas nila dito sa condo mo. Sa social media accounts mo, wala rin. I know that it's your issues personally pero nagtataka lang ako. Sikat pa naman pareho ang magulang mo, 'di ba? You look really, really close sa videos ninyo. Your family's famous! Pero.. noong nakita ko 'yung Papa mo sa personal noong hindi pa tayo, parang magkagalit kayo.'' Kumunot ang noo ko.
Natigilan siya. Lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin kaya tinapunan ko siya ng tingin. Napapansin ko na ang issues niya sa pamilya niya dati pa pero hindi ko binigyang importansya dahil ang akala ko ay hindi niya naman ako papansinin at hindi magiging kami. But when we began dating and there's little to none hint regarding his family, I started to wonder.
Imbes na sagutin ako ay tumayo siya. Iniiwasan niya ba ang tanong ko?
''Huy! Saan ka pupunta?'' Hinatak ko ang braso niya pero hindi rin siya nagpatinag at hinatak din iyon.
''Lalabas,'' sagot niya, seryosong-seryoso.
''Hep! Bawal!'' sigaw ko. ''Sagutin mo muna ako.''
''No.''
Tumayo ako upang pantayan ang tingin niya kahit sobrang tangkad niya. Kainis!
''Dali na kasi, Jarrell. Magka-away kayo, 'no? Bakit? Agawan ba ng lupa?'' pagbibiro ko. Sinamaan niya lang ako ng tingin.
''Lucy, nagugutom na ako.''
''Mamaya na! I'll cook. Answer my questions first.'' pangungulit ko. I pouted as I clasped my hands together. Ang dali-dali lang naman sagutin. Responsive naman ang tanong ko, ah? Answerable by yes or no. Bakit parang hirap na hirap siya?
''Ayokong sagutin. Please? Let me go,'' aniya, naiirita na sa 'kin.
Bumuntong hininga ako at saka unti-unti siyang binigyan ng espasyo para makadaan. Dumiretso na siyang lumabas sa sala habang umiigting ang panga.
By the looks of it, mukha nga'ng hindi sila ayos ng pamilya niya. Kasi puwede niya naman akong sagutin nang diretso kung walang problema, e. I don't know what happened but he really, really looked mad while I was asking him questions. Ayoko namang mas ipilit pa dahil gano'n ang nangyari sa una naming pag-aaway. Nakakapagtaka lang dahil mukha namang mabait ang Mommy niya. Sikat na volleyball player at commentator iyon, e. 'Yung Daddy niya naman, although mukhang strict, mukha namang hindi mahirap pakisamahan.
Lumabas ako sa sala. Suot ko ang shirt niyang sobrang laki sa akin. Hindi na nga kita ang cycling shorts na suot ko dahil sa laki. Buti na lang at pinahiram niya 'ko dahil wala naman akong dala na extrang damit.
Naabutan ko siyang nakatalikod sa akin, nagluluto. He was only wearing his tight boxer shorts and red apron that's why I can clearly see his ripped and well-defined back muscles from where I was standing. Gumagalaw iyon tuwing inaangat niya ang braso. Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya mula sa likuran. Muntik ko pang makalimutan ang sasabihin ko dahil agad kong naamoy ang bango niya.
''Sorry..'' I mumbled. ''Galit ka?''
Ngumuso ako. Hindi siya kumibo kaya't mas diniinan ko ang pagyakap. I felt him stiffened.
''Sorry na nga, e.'' I pouted. ''I just wanna know. If you don't want to tell me then that's fine. Basta bati na tayo, please?''
''I'm not mad,'' he answered with a low voice. Tunog galit pa rin!
''Bakit parang galit pa rin?'' I pouted more.
He sighed heavily. Humarap siya sa akin kaya't bumagsak ang mga braso ko. Pinitik niya ang ilong ko.
''Silly. Hindi ako galit. Hmm.'' he stopped midway, smiling a bit. Mapungay ang mga mata niya. ''I.. just don't know how to say it. I have always kept things to myself, Lucy.''
Ngumuso ako. ''Well.. I won't judge you!'' Tinaas ko ang kamay ko, nangangako. ''I swear! I'll just listen! I won't say anything!'' I acted as if I zipped my mouth.
Imbes na sagutin ay tinalikuran niya lamang ako. He started to put the hotdogs and bacon he cooked on the plate, then placed it over his table. Instead of looking at the food, my attention diverted on his shining chest. Napalunok ako.
Parang nakalimutan ko bigla 'yung tanong ko. Mas mukha siyang ulam kaysa sa mga niluto niya! Yum!
''Tulala ka.'' He called me out. Nakaupo na siya sa mesa habang tinitignan ako nang may multo ng ngiti sa mukha. Napaayos ako nang tayo.
''Sorry,'' I said. I sat down infront of him. ''Are you okay? What do you mean by.. you have always kept things to yourself? Ayos ka lang ba?''
''Of course.'' His lips twitched. ''Somehow.''
Kumunot ang noo ko. ''Bakit somehow lang?''
Kumuha ako ng pagkain at nilagay 'yon sa plato ko . Agad ko ring inangat ang tingin upang tignan siya. Although I told him that it's okay if he won't tell me, s'yempre, gusto ko pa rin na marinig. Gusto kong malaman ang mga bagay na tungkol sa kaniya.
''Hindi kami magka-away,'' panimula niya. I attentively listened to him. ''I'm good with my parents.. But there are some things I don't like with how they want to control my life.''
Naningkit ang mga mata ko. ''Control.. your life?'' wika ko.
I have always been guarded by my family. Si Daddy.. minsan si Kuya Roman.. at lalo na si Kuya Ismael. But they always made sure to give me the freedom and liberty I deserve. Kailanman ay hindi nila kinontrol ang buhay ko. Maaaring tinatama nila ang mga bagay na mali ko pero ang kontrolin ako? Hindi kailanman nangyari.
Kaya ang marinig na kinokontrol si Jarrell ay nakakapanibago sa akin. Malayo ang inaakala ko sa katotohanang unti-unti niyang sinasabi.
''My father had a great contribution in the basketball industry here. Kahit ata saan kami pumunta ay kilala siya.'' Bumuntong hininga siya. Totoo iyon. I can still remember when Kuya was watching a basketball game and he told me about Jarrell's father! ''Hindi lang siya, pati na rin ang buo naming pamilya. Because of that, I grew up idolizing him.. I grew up wanting to be like him. Wanting to be like my father.''
Kinuha niya ang kamay kong nakapatong sa mesa at pinaglaruan iyon. Wala na akong ibang ginawa kung hindi ang pakinggan siya.
He's starting to open up to me. This is a huge step for our relationship.
''Who wouldn't idolize him, anyway? He was a rookie MVP on his first year of career. He has multiple championships under his name. He was one of the legends who built the legacy of Philippine basketball.. But when I started to grow up, everything felt sickening,'' he said with full of hatred. ''Papa started to pressure me.. Ang sabi niya, kailangang pumantay ako sa galing niya. O' kung hindi ko kayang pantayan, miski lumapit manlang,'' aniya sa tonong tila nahihirapan. ''At 10, he started to enroll me to different basketball camps. He began to teach me basketball the hard way that I forgot to be a kid.. I forgot to enjoy my childhood. Bata pa lang ako, tinatak niya na sa isip ko na kailangang maging katulad niya ako. He wants me to be a clone of him.''
Umawang ang labi ko.
''Imagine.. being so young yet already having the burden of an adult? It's too fucking heavy.'' He swallowed hard. His voice started to shake midway. Namumula ang mga mata niya at tila naiiyak na.
This is the first time I saw him being vulnerable. Hindi ko inakalang may nararanasan siyang ganito dahil hindi naman halata sa kaniya. You wouldn't really know what people are going through unless you hear or experience it yourself. Ngayong naririnig ko ito, parang binibiyak ang puso ko.
''I'm sorry.. I didn't know..'' I whispered. I don't know the right words to say. For someone as free as me, it is hard to discern how someone important to you is being controlled. At hindi lang iyon, pinagkaitan din siya ng mga bagay na dapat ay naranasan niya.
''It's okay. I have you, anyway.'' He smiled. Bakas pa rin ang lungkot sa mga mata niya. He's still playing with my fingers.
Naningkit ang mga mata ko. ''Wait.. Kaya ba ayaw mong tinatawag sa second name mo? Because of your father?''
He slowly nodded. My lips formed an 'o'. Kaya pala..
''Pakiramdam ko, tuwing tinatawag nila ako ng Marco ay si Papa ang nakikita nila at hindi ako. Nakakadagdag lang ng pressure.'' Malalim siyang bumuntong-hinga. He chuckled after. ''I'm sorry I'm too dramatic..''
''No. It's okay. Emotions know no gender. You can be emotional.. It's okay.'' I gave him an assuring smile. Pumungay ang mga mata niya.
Tumayo ako at binitawan ang kamay niya. Bahagyang nanlaki ang mata niya. But when I walked towards him and sat on his lap sideways, I felt his sigh of relief. Para siyang nabunutan ng tinik.
He snaked his arms on my waist, claiming what is his. Isiniksik niya ang mukha sa aking leeg. I smiled. I love him so much..
''Thank you for listening.. I didn't tell this to anyone. Baka pagtawanan lang ako.'' Humalakhak siya pero iyong tipo na may kirot. His father was a heck of a manipulative, cotrolling, and scheming jerk! Hindi manlang ba niya naisip ang nararamdaman ni Jarrell?
I hugged him. ''You can always share your pain to me, okay? I would catch the bullet for you.. I would do anything..'' I smiled as I tousled his hair. ''I love you, Jarrell. My Jarrell..''
He sighed again before hugging me tightly.