Άνοιξαν με την κάρτα το δωμάτιο 23 και μπήκαν μέσα.
Ήταν δίκλινο, με θέα τη θάλασσα.
"Ποιο θες?" τη ρώτησε ο Άρον για το κρεβάτι.
Εκείνη έκατσε πάνω στο στρώμα που ήταν πιο κοντά στο μπαλκόνι.
"Πάω για μπάνιο" είπε εκείνος και μπήκε μέσα.
Η Άσλευ γύρισε το κεφάλι της χαζεύοντας τη θέα.
Ήταν χειμώνας, μήνας Ιούλιος και είχε κρύο, όμως το δωμάτιο ήταν πολύ ζεστό.
Αφέθηκε και ξάπλωσε πάνω στο κρεβάτι.
Όταν ο Άρον βγήκε από το ντους και ντύθηκε, κοίταξε την Άσλευ που ξάπλωνε.
Είχε κλειστά τα μάτια της.
"Θα φάμε τίποτα?" ρώτησε και τα άνοιξε.
"Ναι"
Κατέβηκαν στο μικρό εστιατόριο που είχε και κάθισε ο ένας απέναντι από τον άλλον, αφού έβαλαν στα πιάτα τους από τον μπουφέ.
Άρχισαν να τρώνε χωρίς να πουν κουβέντα.
Ο καθένας μασούσε το φαγητό του και φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του.
Η ησυχία διακόπηκε, όταν πήρε τον λόγο ο Άρον.
"Έκλεισες το κινητό σου?"
"Όχι. Σκέφτηκα ότι μπορεί να πάρει κάποιος από την οικογένεια σου. Δεν ήθελα να το κλείσω πριν σε ρωτήσω" απάντησε η Άσλευ φυσικά και ο Άρον ξαφνιάστηκε.
"Αν... αρχίσει να παίρνει ο Έρικ.."
"Δεν νομίζω να πάρει μετά από ό,τι είπαμε"
"Άσλευ... Τα έχει καταλάβει όλα. Δεν πρέπει να έχουμε καμία επαφή μαζί τους. Για αυτό ήρθαμε εδώ εξάλλου"
"Και σε τρεις μέρες θα γυρίσουμε. Δεν μας σώζει αυτό Άρον"
"Το ξέρω, αλλά χρειαζόμασταν λίγο χρόνο να ηρεμήσουμε. Σε... ταλαιπώρησα πολύ τις τελευταίες μέρες. Πρώτα πήγα να μιλήσω στον Έρικ και έπρεπε εσύ να βγάλεις το φίδι από την τρύπα... Και μετά ήρθε ο ίδιος έτοιμος να σου πει ότι ξέρει τα πάντα"
"Για αυτό και δέχτηκα να φύγουμε. Πραγματικά δεν θα άντεχα άλλο εκεί μέσα"
"Πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε όταν γυρίσουμε. Φοβάμαι ότι ο Έρικ---"
"Δεν θα πει τίποτα" τον διέκοψε και κοιτάχτηκαν.
"Τι εννοείς?"
"Δεν θα έρθει να με βρει για να μου πει ότι έχει καταλάβει για εμάς. Δεν θα το κάνει"
"Μα..."
"Ξέρεις Άρον, κατάλαβα πολλά από τη χθεσινή συζήτηση. Με ρώτησε τι σου είπε ο coach όταν ήθελες να τα παρατήσεις. Με είδε. Κατάλαβε ότι δεν ήξερα"
["Όχι, δεν μπορεί... Δεν γίνεται"]
"Και τότε κατάλαβε ότι εσύ κι εγώ έχουμε αλλάξει σώματα. Πήγε να το πει. Πήγε να μου το πει..."
["Τώρα βγάζουν νόημα όλα όσα έλεγε η Άσλευ χθες. Εσύ... Κι εκείνη...."]
"Και τότε ξέρεις τι έγινε?" τον ρώτησε και ο Άρον περίμενε με αγωνία να ακούσει.
"Απλά τον κοίταξα" σοβαρότητα και θλίψη στα μάτια της.
"Τον κοίταξα σαν να τον εκλιπαρώ να μην το πει. Κι αυτός τι έκανε?"
["Αν θες να μου κρατάς μούτρα επειδή δεν σου λέω τι συμβαίνει, κράτα μου. Θα μάθεις όταν μπορέσω να σου μιλήσω. Μέχρι τότε ή εμπιστεύσου με ή άδειαζε μου τη γωνιά!!"]
"Δεν είπε τίποτα" τα καστανά της μάτια δάκρυσαν.
"Γιατί σε εμπιστεύεται"
Ο Άρον ήταν έτοιμος να βουρκώσει κι εκείνος από τα λόγια της.
"Δεν χρειάστηκε να του πω κάτι. Απλά τον κοίταξα. Δεν ξέρει ότι αν κάποιος μάθει, θα μείνουμε για πάντα έτσι. Δεν ξέρει τι συμβαίνει. Γιατί έγινε, πώς έγινε. Δεν ξέρει γιατί δεν του έχεις μιλήσει. Και παρόλα αυτά, από το βλέμμα μου κατάλαβε ότι δεν πρέπει να το πει. Και δεν το είπε. Γιατί σε εμπιστεύεται Άρον"
Πλέον τα μάτια και των δύο δακρυσμένα.
"Έχεις έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα σου... Συγγνώμη που ήμουν η αιτία να τον χάσεις"
Οι θλιμμένες ματιές τους ενωμένες, όταν έσταξε ένα δάκρυ από το αριστερό μάτι του Άρον.
Κοίταξε κάτω και το σκούπισε.
"Δεν φταις εσύ" την κοίταξε πάλι.
"Δεν φταις εσύ, μην κατηγορείς τον εαυτό σου"
"Φταίω Άρον. Και το ξέρω. Εγώ τον έδιωξα"
["Ξαφνικά γίνατε κολλητάρια και εμένα με ξέγραψες. Τώρα λες σε εκείνη τα προβλήματα σου ε?!"
"Εκείνη με καταλαβαίνει!!!"]
"Εσύ έκανες τα πάντα για να τα βρούμε κι εγώ πήγα να του πω την αλήθεια. Τη μία μαλακία μετά την άλλη κάνω..."
"Τέλος πάντων, δεν έχει νόημα αυτή η συζή---"
"Όχι, έχει" τη διέκοψε και πήρε μια βαθιά ανάσα.
"Δεν θέλω να ρίχνω τις ευθύνες πάνω σου. Πάντα αυτό έκανα. Τότε που έσπασε το γόνατο μου, εσένα κατηγόρησα. Εσένα κατηγόρησα που με χτύπησε ο πρώην σου. Εγώ ήμουν αυτός που τον έδειρε μέσα στο μπαρ. Τις συνέπειες των πράξεων μου πλήρωσα. Κι αν πήγαινε ο χρόνος πίσω, πάλι το ίδιο θα έκανα. Γιατί αν δεν τον είχα σταματήσει τότε, μπορεί να έκανε εσένα να πονέσεις" ένταση στο βλέμμα του, λύπη και μετάνοια.
Η Άσλευ είχε μείνει σοκαρισμένη να τον κοιτάζει, όσο τα μάτια της δάκρυζαν κι άλλο.
"Είχες δίκιο. Όταν ο Στιβ έπιασε δεύτερο όριο, δεν είχα κανέναν. Γιατί ήμουν στο σώμα σου. Δεν είχα τον Έρικ, δεν είχα τον coach, κανέναν... Κι εσύ μου συμπαραστάθηκες. Όχι μόνο τότε, αλλά κι όταν είχα πέσει σε κατάθλιψη. Μέχρι και για μπάσκετ με πήγες" ένα γελάκι ξέφυγε στο τέλος.
"Κι εγώ... Τι έκανα εγώ? Σου έβαλα τις φωνές για αυτό που είπες στον Έρικ" την κοίταζε στα μάτια βουρκωμένος.
"Συγγνώμη" έσπασε η φωνή του, πριν στάξει άλλο ένα δάκρυ.
Η Άσλευ δεν άντεξε και κοίταξε χαμηλά, πριν στάξουν μερικά δάκρυα και από τα δικά της μάτια.
Ο Άρον πήρε το βλέμμα του από πάνω της και σκούπισε τα μάτια του.
Ακούμπησε το χέρι του στο τραπέζι, όσο κοίταζε χαμηλά.
Υπήρξε σιωπή μεταξύ τους για μερικά δευτερόλεπτα.
Ξαφνικά, ένιωσε ένα άγγιγμα στο χέρι του.
Η Άσλευ του είχε πιάσει το χέρι πάνω στο τραπέζι.
Οι ματιές τους ενωμένες.
"Κι εγώ συγγνώμη... Για όλα" χάιδευε το χέρι του με τον αντίχειρα της απαλά, όσο τα δακρυσμένα τους μάτια δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν.
*****
Πίσω στο πανεπιστήμιο, μια πόρτα χτυπούσε δυνατά.
"Μισό" είπε η Λία και την άνοιξε.
"Και τώρα εξηγήσεις! Τι ήταν αυτό το χαρτί που δώσαμε στην coach??" ρώτησε η Λούσι που μπήκε μέσα με τη Μέλοντι.
"Εε.. Δεν ξέρω. Η Άσλευ... άφησε ένα μήνυμα" τις έδωσε να διαβάσουν το χαρτί.
Εκείνες όταν το έκαναν, άρχισαν να φωνάζουν.
"Για τρεις μέρες?! Γιατί, τι έγινε στο σπίτι της?"
"Λία, ξέρασε τα όλα!!"
"Δ-δεν ξέρω ρε κορίτσια. Δεν μου είπε τίποτα. Μόνο αυτό το σημείωμα βρήκα"
"Ααααα.. Δεν θα τα πάμε καλά. Παρ'την τηλέφωνο!!"
Η Άσλευ και ο Άρον στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ξεκουράζονταν, όταν χτύπησε το ροζ κινητό που ήταν πάνω στο κομοδίνο του Άρον.
Το πήρε στα χέρια του και είδε την οθόνη.
"Η Μέλοντι είναι" είπε στην Άσλευ.
"Μη το σηκώνεις" του είπε κι εκείνος το έβαλε στο αθόρυβο.
"Το περίμενα αυτό. Τώρα θα έχουν πάει στη Λία και θα απαιτούν να μάθουν τι έγινε"
"Μήπως να στείλεις ένα μήνυμα?"
"Στο γράμμα το έλεγα ξεκάθαρα. Έγινε κάτι στο σπίτι"
"Δεν το σηκώνει!"
"Καλά, πώς σηκώνεται και φεύγει έτσι χωρίς να μας πει τίποτα?! Τι σκατά κολλητές της είμαστε?!"
"Και από που κι ως που αφήνει το σημείωμα σε σένα!" κοίταξαν τη Λία.
"Μαζί μου συγκατοικεί βρε κορίτσια. Θα πήρε τα πράγματα της και πριν φύγει, άφησε ένα μήνυμα"
"Χμφ!" έκαναν και γύρισαν πλάτη πριν φύγουν από το ροζ δωμάτιο.
Η Λία έκατσε στο κρεβάτι της ξεφυσώντας.
Μια άλλη πόρτα χτύπησε και πήγε να ανοίξει ο Kaleb.
Είδε μπροστά του μια κοπέλα και αναρωτήθηκε.
"Ναι?"
Η Λία έκανε πίσω να δει τον διάδρομο και να σιγουρευτεί ότι χτύπησε την σωστή πόρτα.
"Ε... Συγγνώμη, λάθος"
"Μισό. Ποιον θέλεις?"
"Εε... Τον Ερικ"
"Άλλαξε δωμάτιο. Είναι στη Δ πτέρυγα στο 450"
"Α... Οκευ"
Της χαμογέλασε κι εκείνη έφυγε.
Περπάτησε μέχρι την Δ πτέρυγα και όταν είδε το νούμερο στην πόρτα, χτύπησε.
Άνοιξε την πόρτα ένας άλλος νεαρός και η Λία είχε αρχίσει να μπερδεύεται.
"Εε..."
"Γεια" είπε ο Tim.
"Μου είπαν... ότι ο Έρικ άλλαξε δωμάτιο και ήρθε εδώ" είπε, τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Έρικ στην πόρτα.
"Γεια σου Λία"
"Α γεια! Σε.. έψαχνα"
Ο Έρικ κοίταξε τον Tim και βγήκε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα.
"Όλα καλά?"
"Εε... Δεν θα σε ενοχλούσα, αλλά μετά τη χθεσινή μας συζήτηση, φαντάστηκα ότι κάτι θα ξέρεις"
"Για ποιο πράγμα?" σοβάρεψε.
"Η Άσλευ μου άφησε ένα γράμμα ότι θα λείψει για τρεις μέρες και... Βασικά δεν μου είπες γιατί με ρωτούσες όλα εκείνα χθες..."
Ο Έρικ κοιτούσε το κενό, όταν θυμήθηκε το γράμμα που του έδωσε να διαβάσει ο Kaleb.
"Ναι, ε... Είναι λίγο... Περίεργη φάση"
"Δηλαδή?"
"Γιατί ήρθες να με βρεις?"
"Απλά κατάλαβα ότι μπορεί να ξέρεις κάτι. Θα ρωτούσα τον Άρον, αλλά δεν ήταν στο δωμάτιο του"
"Ναι, ο... Άρον... Δεν είναι εδώ"
"Που είναι?" απορία στο βλέμμα της.
"Έφυγε... Για τρεις μέρες" απάντησε και η Λία γούρλωσε τα μάτια της.
"Για τρεις μέρες έφυγε και η...." μίλησε σαν να σκέφτεται, όταν άνοιξε το στόμα της σοκαρισμένη.
"Έφυγαν μαζί?!"
Ο Έρικ της έκλεισε το στόμα και της έκανε νόημα να μη φωνάζει.
"Πάμε κάπου αλλού"
Έκατσαν στα σκαλοπάτια και η Λία φαινόταν έτοιμη να σκάσει.
"Πες μου! Έφυγαν μαζί?"
"Ο-όχι... Δεν νομίζω. Τυχαίο θα είναι"
"Και οι δύο ξέρουμε πολύ καλά ότι τον τελευταίο καιρό έχουν έρθει πιο κοντά. Αν συμβαίνει κάτι, σε παρακαλώ πες μου"
"Κοίτα, αλήθεια. Δεν ξέρω κάτι. Ο Kaleb μου έδωσε το γράμμα που του άφησε ο Άρον και αυτό"
"Και τι ήταν όλες αυτές οι ερωτήσεις που μου έκανες? Αν η Άσλευ άλλαξε συμπεριφορά και όλα αυτά?"
"Είμαι σίγουρος πως αν συμβαίνει κάτι, θα στο πει η ίδια.... Εμπιστεύσου την" την κοίταξε στα μάτια με νόημα στην τελευταία φράση.
"Εντάξει... Απλά ανησυχώ γιατί δεν σηκώνει το τηλέφωνο"
"Μπορεί να θέλει τον χρόνο της. Δεν είπε ότι κάτι έγινε στο σπίτι?"
"Ναι, αλλά και πάλι. Όλο αυτό με τον Άρον... Αν έγινε κάτι άλλο? Αν είναι κάτι που δεν μπορεί να πει σε κανέναν?" ανησυχία στο βλέμμα της, πριν ο Έρικ την ακουμπήσει στον ώμο.
"Μην ανησυχείς. Ακόμα κι αν είναι μαζί, ο Άρον δεν θα της έκανε ποτέ κακό"
"Απλά... Ξέρω με τι τύπους βγαίνει και για αυτό φοβάμαι"
Ο Έρικ, έσκασε ένα απαλό χαμόγελο κοιτώντας την.
"Ο Άρον δεν είναι σαν αυτούς που ξέρεις"
"Είστε πολύ φίλοι ε?" τον ρώτησε και ξαφνικά το χαμόγελο έφυγε από τα χείλη του, όταν θυμήθηκε τις τελευταίες μέρες.
"Κολλητοί..."
"Άρα μάλλον κι εσύ θα είσαι σαν αυτόν"
"Δεν θα το 'λεγα"
"Δηλαδή να σε φοβάμαι?"
"Εγώ δεν είμαι απότομος, πεισματάρης και επιπόλαιος" γέλασε όταν θυμήθηκε τις καλές τους μέρες.
"Οπότε εμένα μπορείς να με εμπιστεύεσαι"
"Ξέρεις... Δεν με καθησυχάζει και πολύ αυτό, για έτσι όπως το λες, είναι σαν η Άσλευ να κινδυνεύει"
"Επιπόλαιος είπα ότι είναι, όχι δολοφονικός" της είπε και γέλασαν μαζί.
"Όπως και να 'χει, μην ανησυχείς" την κοίταζε στα μάτια.
"Σ'ευχαριστώ"
"Να σε γυρίσω στο δωμάτιο?"
"Όχι μωρέ. Τελείωσα την προπόνηση και βαριέμαι να μείνω στο δωμάτιο μόνη"
"Τότε... Θέλεις να πάμε έξω για έναν καφέ?" τη ρώτησε κι εκείνη τον κοίταξε ξαφνιασμένη στα μάτια.
"Μαζί?"
Ο Έρικ έσκασε ένα χαμόγελο από την αστεία ερώτηση της.
"Ναι"
Η ματιά της περιπλανήθηκε ντροπαλά στον χώρο, πριν χαμογελάσει.
"Πάμε"
*****
"Θέλεις να πάμε μια βόλτα?" ρώτησε ο Άρον την Άσλευ όσο ακόμα ξάπλωνε ο καθένας στο κρεβάτι του.
"Ξέρεις τι θέλω περισσότερο? Να πιω, να τα ξεχάσω όλα"
"Είναι λίγο νωρίς για ποτό. Ακόμα μεσημέρι δεν πήγε. Γιατί δεν βγαίνουμε λίγο να πάρουμε καθαρό αέρα? Στη σχολή όλο μέσα ήμασταν"
"Καλά, αλλά το βράδυ θα πάμε να τα πιούμε"
"Ναι, αλλά όχι σε κλαμπ. Δεν μπορώ τα ντάμπα ντούμπα"
"Α ναι, ξέχασα. Είσαι και 70 χρονών γέρος"
"Ποιον είπες γέρο ρε?"
"Εσένα παππούλη" του απάντησε όσο είχαν γυρίσει και οι δύο τα σώματα τους να κοιτάζονται.
"Δεν είμαι γέρος! Αν θες να σιγουρευτείς, πάνε κοιτάξου στον καθρέφτη"
"Νομίζεις δεν ξέρω πώς είσαι? Κάθε μέρα βλέπω τη φάτσα σου στον καθρέφτη"
"Ε τότε θα ξέρεις ότι είμαι παίδαρος" είπε περήφανα.
"Και μεγάλη ψωνάρα επίσης"
"Ποια μιλάει! Η Ντίβα νούμερο 1. Νομίζεις δεν έχω δει τις φώτο στον λογαριασμό σου"
"Κάθεσαι και με κοιτάζεις ρε stalker?!"
"Εδώ κάνω μπάνιο με το σώμα σου, αυτό σε πείραξε?!"
"Ιιι! Δεν πιστεύω να κάνεις τίποτα ανωμαλίες!!"
"Εσύ να μην κάνεις τίποτα στο εργαλείο μου! Έλα, παραδέξου το. Το έχεις πιάσει"
"Ναι, για να κατουρήσω"
"Ψεύτρα"
"Ναι, γιατί εσύ δεν έχεις πιάσει το σώμα μου!"
"Ναι, για να βάλω σουτιέν"
"Ψεύτη!" του είπε έντονα και γύρισαν και οι δύο τα κεφάλια τους μπροστά μουτρωμένοι.
Κοίταζαν το ταβάνι σοβαροί, όταν σιγά σιγά άρχισε να εμφανίζεται ένα χαμόγελο στα πρόσωπα τους.
Γύρισαν και κοιτάχτηκαν πριν σκάσουν στα γέλια.
***
"Πάντως, μη φοβάσαι. Η φίλη σου είναι χειρότερη από τον Άρον. Εκείνος είναι πιο πιθανόν να κινδυνεύει από εκείνη" είπε ο Έρικ όσο έπιναν καφέ σε μια καφετέρια.
"Ναι, εδώ που τα λέμε και η Άσλευ δεν πάει πίσω. Πω πω, θυμάσαι πώς γνωρίστηκαν? Δύο μέρες έψαχνε να βρει αυτόν που την έκανε ρεζίλι" γέλασε η Λία και μαζί της κι εκείνος.
"Εμένα μου λες? Πόσες φορές του είπα ότι ψάχνει για μπελάδες, αλλά εκείνος τίποτα"
"Πάντως η Άσλευ..." σοβάρεψε ξαφνικά η Λία.
"Μερικές φορές μπορεί να λέει κάποια άσχημα πράγματα, αλλά δεν είναι κακιά"
["Κάτι πρέπει να κάνουμε, να την σβήσει. Θα την δει όλο το κολλέγιο και ξέρετε τι θα γίνει" είπε η Λία.
"Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς? Μέχρι πριν λίγο αυτός με εκβίαζε ότι θα ανεβάσει παντού το ηχητικό που κάναμε σεξ"
"Ναι Άσλευ, αλλά τον εκβίαζε. Αν ήθελε να στο κάνει από μόνος του, δεν θα τον απειλούσε η Σαβάνα με αυτή τη φωτογραφία"
"Και τι μ'αυτό? Εγώ πρέπει να τον βοηθήσω? Να τον βοηθήσει ο γκόμενος του. Και στο κάτω κάτω ας πρόσεχε με ποιον φιλιόταν έξω από το πανεπιστήμιο"
"Δεν το πιστεύω ότι το λες αυτό..."]
"Απλά όταν νιώθει ότι στριμώχνεται, μιλάει απότομα. Αλλά δεν το κάνει από κακία. Είμαι σίγουρη ότι μετά το μετανιώνει κι ας μην το δείχνει"
Ο Έρικ χάθηκε στις αναμνήσεις.
["Εκείνη με καταλαβαίνει!!!"
"Τι είπες?"
"Δεν εννοούσα αυτό που---"
"Τι είπες...."
"Έρικ δεν εννοούσα αυτό που ακούστηκε!"]
Γιατί πλέον ήξερε. Ήξερε ότι εκείνη τη μέρα δεν μιλούσε με τον κολλητό του, αλλά με την Άσλευ.
Και ο ίδιος δεν είχε μιλήσει και πολύ όμορφα μπροστά της.
["Από πότε σταμάτησες να με εμπιστεύεσαι?"
"Δεν έγινε ποτέ κάτι τέ---"
"Από τότε που άρχισες τα πάρε δώσε μ'αυτήν!"
"Για ποια μιλάς, για την Ά---"
"Ναι, για την Άσλευ μιλάω! Ξαφνικά γίνατε κολλητάρια και εμένα με ξέγραψες!!"]
["Απλά όταν νιώθει ότι στριμώχνεται, μιλάει απότομα"]
Τώρα τα καταλάβαινε όλα. Καταλάβαινε τι πραγματικά εννοούσε η Άσλευ. Και πόσο πάσχιζε να τον κάνει να πιστέψει ότι δεν εννοούσε αυτό που ακούστηκε.
Ήταν σκληρός απέναντι της. Γιατί δεν ήξερε όλη την αλήθεια και την παρεξήγησε.
Πόσο δύσκολο πρέπει να είναι αυτό που περνάνε και οι δύο.
"Έρικ?" τον επανέφερε η φωνή της Λία.
"Ολα καλά?"
"Ναι, ναι. Αλλά... Ας μη μιλήσουμε άλλο για αυτούς. Πες μου για σένα"
"Για.. μένα?"
"Ναι. Πες μου για τις καταδύσεις. Πότε ξεκίνησες, που θέλεις να φτάσεις. Ποιο είναι το όνειρο σου"
Η Λία στο άκουσμα αυτών των λέξεων, ντράπηκε και κοίταξε αλλού.
Ο Έρικ έβλεπε τα κοκκινισμένα μάγουλα της και δεν μπόρεσε παρά να χαμογελάσει.
"Εε... Ξεκίνησα όταν ήμουν 9..." είπε χωρίς καν να τον κοιτάζει.
Ο Έρικ γέλασε και η Λία τον κοίταξε σοβαρά.
"Τι? Είπα κάτι χαζό?"
"Όχι... Απλά είσαι πολύ γλυκιά" της είπε αυθόρμητα κι εκείνη έγινε κόκκινη σαν το παντζάρι.
Ο Έρικ γέλασε γλυκά κοιτώντας την.
["Εγώ πότε θα βρω μια κοπέλα ρε? Όλες εσύ τις παίρνεις"
"Άσε μας ρε. Αν ήθελες, έβρισκες. Γεμάτο είναι το πανεπιστήμιο"
"Δεν θέλω κοπέλα της μιας βραδιάς όπως εσύ ηλίθιε"
"Α καλά, τότε θα γεράσεις περιμένοντας. Τουλάχιστον εδώ μέσα, ποιος θέλει να κάνει σχέση ρε? Όλοι κοιτάμε τους αγώνες. Που να έχεις χρόνο να ασχολείσαι με ένα άλλο άτομο πέρα από σένα?"
"Άμα θέλεις μια χαρά γίνεται"
"Εντάξει ρε φίλε. Θα ψάξω να σου βρω μια καλή κοπέλα, έγινε?"
"Αν κρίνω από το δικό σου γούστο..."
"Γιατί ρε, τι έχει το δικό μου γούστο??"
"Δεν θέλω να πηδήξω, να ερωτευτώ θέλω"]
"Και τώρα που ντρέπεσαι, είσαι ακόμα πιο γλυκιά" της είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη του, όταν εκείνη σήκωσε ντροπαλά το βλέμμα της και τον κοίταξε.
{~~~~~}