Kaat Wouters
Mijn hand kroop langzaam naar de dikke enveloppe die ik gisterenavond op mijn nachtkastje had gelegd. Mijn vingers grepen het papier beet en tilden het op. Ze hielden het op een afstandje van mijn neus, terwijl ik met mijn ogen dicht de geur opsnoof.
De enveloppe rook naar oud papier dat lang vergeten in een hoekje had gelegen. Waar het geduldig had liggen wachten tot het iemands aandacht trok.
Ik opende mijn ogen terug en liet ze over de regelmatig geschreven letters glijden.
Voor Kaat
Verlangend en nieuwsgierig streken mijn handen over het dikke papier. Ik besefte heel goed dat dit - buiten het teken op mijn pols - het enige was wat ik nog van Finn had. Ik voelde zijn aanwezigheid alsof hij naast me in mijn kamer zat. Met zijn ellebogen leunend op zijn knieën zoals hij zo vaak had gezeten.
Ik schudde mijn hoofd en draaide de enveloppe om en om in mijn handen. Besluiteloos.
Claessens stem echoode vaag door mijn hoofd.
"Ik moest je dit nog geven van Finn. Het is het enige dat hij heeft achtergelaten."
Nog steeds twijfelde ik om het open te maken. Diep vanbinnen wilde ik niets liever dan het open te maken en de brief te lezen. Even alleen maar alleen zijn met Finns woorden, maar langs de andere kant...
Als ik het nu las, was het speciale er al van af.
De beslissing werd me uit handen genomen door een simpele klop op de deur.
Ik keek van de enveloppe in mijn handen naar de deur en weer terug en legde hem toen terug op mijn nachtkastje terwijl ik 'Binnen' zei.
De deur zwaaide open en onthulde de bekende gestalte van Fiene.
"Goeiemorgen", begroette ik mijn vriendin, terwijl ik uitnodigend met mijn hand op het dekbed langs me klopte.
Een klein glimlachje gleed over haar lippen.
"Weet je wat Dave me vanochtend zei?" vroeg ze ongelovig, mijn gebaar negerend.
Ik ging wat rechter zitten en schudde ontkennend mijn hoofd.
"We gaan vandaag samen weg."
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op.
"Wie zijn-"
Mijn zin werd onderbroken door een nieuwe klop op de deur.
"Fiene? Kom je even?"
Dave leek zich niets aan te trekken van het feit dat het nog vroeg was en hij zich zowat half in mijn kamer bevond.
Zijn hoofd piepte om de hoek van de deur en hij keek vragend naar zijn leerlinge.
"Ja hoor", antwoordde die meteen.
Ik schudde verbaasd mijn hoofd en glimlachte even naar de trainer van mijn vriendin.
"Ook een goedemorgen voor u, Beschermer."
Het leek of het Dave nu pas opviel dat er nog iemand anders in de kamer was. Zijn blik bleef hangen op mij en hij keek me emotieloos aan.
"Ik neem aan dat dit jouw kamer is?"
Ik knikte.
"Dat hebt u mooi verwoord, meneer. En ik moet zeggen dat ik 's morgens vroeg nog nooit zoveel bezoek heb gehad."
Zijn lippen krulden omhoog in een kleine grijns.
"Sorry voor het binnenvallen, maar trouwens, nu ik je zie... Ik moest van Willem zeggen dat je als de gesmeerde bliksem uit dat bed moest komen."
"Als de gesmeerde bliksem?" herhaalde ik achterdochtig.
Dave knikte gewoontjes en liep nu helemaal de kamer in.
"Ik neem aan dat je niet graag bezoek hebt bij het omkleden", zei hij luchtig terwijl hij Fiene zachtjes bij haar arm naar de deur trok.
Ik was te verbijsterd om iets te antwoorden en keek overdonderd toe hoe mijn slaapkamerdeur dichtsloeg.
"Maar doe wel voort, anders zie ik mezelf genoodzaakt te helpen met aankleden", klonk het nog geamuseerd van buiten op de gang.
Hoofdschuddend sloeg ik de lakens weg en stapte uit mijn bed om mij klaar te maken.
Een klop op de deur deed me opkijken.
"Ja?" vroeg ik met de veters van mijn schoen tussen mijn vingers verstrengeld.
"Hey Kaat."
Ik glimlachte onwillekeurig toen ik de stem herkende en hief mijn hoofd op.
Mijn trainer stond glimlachend in de deuropening.
"Het is hier vandaag de zoete inval precies", liet ik me ontvallen. "Hangt er misschien een bordje op de deur met opendeurdag op?"
Willem lachte en sloot de deur achter zich.
"Niet dat ik weet", antwoordde hij doodleuk terwijl hij zich naast me op het bed liet zakken.
Ik glimlachte en keek goedkeurend naar mijn schoenen.
"Heb je het nu al opengemaakt?" hoorde ik hem vragen.
Ik keek op en volgde zijn blik.
"Nee", antwoordde ik met mijn ogen op de enveloppe, "net toen ik het wilde lezen, kwam iedereen hier mijn kamer in gelopen."
Willem keek me gespeeld meelevend aan.
"Niemand gunnen ze hier nog privacy. Het is toch wel erg..."
Zijn toontje legde de ironie er vingerdik op.
Ik lachte en draaide me toen half naar hem toe.
"Nee, maar serieus nu, wat staat er vandaag op het programma? Fiene vertelde dat weweggingen. Wie die we ook mogen zijn."
Mijn trainer zuchtte kort en keek weg.
"Ja, sorry, eigenlijk had ik je dat eerst moeten vertellen."
Het bleef even stil tussen ons.
"Je vertelde gisteren over jou en Fiene toen jullie klein waren", zei hij toen alsof hij een fout had gemaakt die hij nu wilde goed maken.
Ik knikte en keek hem afwachtend aan.
"Dave wist niet wat te doen met Fiene aangezien ze zichzelf na de dood van haar broer zo afzonderde. Toen hij jullie samen zag, kreeg hij de hoop dat jij haar terug haar oude zelf kon laten worden, om het zo te zeggen."
Hij draaide zijn hoofd terug om zodat hij me recht aankeek.
"Ik dacht dat jij hem daar wel bij zou willen helpen."
Ik glimlachte.
"Natuurlijk wil ik dat."
Ik wist het niet zeker, maar ik geloofde dat ik een golf van opluchting over zijn gezicht zag trekken.
"Dacht je dat ik dat niet zou doen?"
Hij schudde zijn hoofd en glimlachte.
"Ik heb nooit getwijfeld of je het wel of niet zou doen", bekende hij, "maar ik voelde me er slecht bij dat ik het je niet eerst had gevraagd."
"Nergens voor nodig", antwoordde ik beslist.
"Jij bent mijn trainer. Ik heb er absoluut geen probleem mee dat je dingen voor me besluit. Je weet wat ik kan, dus ik heb het volste vertrouwen in je."
Willems glimlach werd breder.
"Laat ons dan maar eens naar die twee ongeduldige mensen gaan kijken", stelde hij voor terwijl hij rechtstond.
Hij gaf mij een hand en trok me omhoog.
"Willem?" vroeg ik terwijl ik voorzichtig de deur van mijn kamer achter ons dichttrok.
Hij knikte en keek me over zijn schouder aan.
"Sta ik veel achter qua Beschermerslessen door de dood van Finn?"
Zijn voet bleef halverwege de eerste en de tweede traptrede hangen. Na een poosje glimlachte hij.
"Niets wat je volgens mij niet 123 kunt inhalen, waarom?"
Ik haalde opgelucht adem en wendde beschaamd mijn blik af.
"Ik wil niet nog meer anders zijn dan ik al ben", fluisterde ik.
Ik had geen idee waarom ik het zo moeilijk vond om dat ter sprake te brengen. Waarschijnlijk lag het toch gevoeliger dan ik had gedacht.
"Praten ze over je?" wilde Willem weten.
Ik schudde mijn hoofd.
"Praten niet, tenminste, voor zover ik weet, maar ik voel wel dat er iets tussen mij en mijn klasgenoten in is komen te staan."
"Dan zullen we er eens snel voor zorgen dat dat iets spoedig verdwijnt", verkondigde mijn trainer fijntjes, "Ik was toch al niet van plan om vandaag de hele dag te zitten niksen op een roodgeblokt picknickkleedje."
Ik gluurde vanonder mijn wimpers naar de man op de trap en zag de lach om zijn lippen en de geamuseerde flonkering in zijn ogen en kon een glimlach niet bedwingen.
Langzaam verdween de opgewekte uitdrukking van zijn gezicht en werd hij terug serieus.
"Ik meen het, Kaat... ", zei hij zacht terwijl ik naar hem toeliep en hij een arm om me heen sloeg. "Het komt allemaal weer goed. Anders kennen ze ons nog niet, toch?"
Ik keek omhoog en zag de vastbeslotenheid in zijn ogen.
"We zullen ze wel eens laten zien waartoe wij, als trainer en leerlinge, toe in staat zijn."
Hij kneep zachtjes in mijn schouder als om zijn woorden kracht bij te zetten.
Het beetje hoop dat hij me met zijn eerste woorden had gegeven, groeide uit tot een grote bron die aanzwelde met elk woord dat hij zei.
Een glimlach kroop over mijn gezicht en ik knikte.
Willems ogen bekekeken me goedkeurend alsof hij de hoop in me kon zien branden en groeien.
"En nu", zei hij beslist terwijl hij me losliet, "moeten we toch echt naar Dave. Hij zal niet weten waar we blijven."
"Sluit je ogen en denk aan iets."
Vertwijfeld keek ik Willem aan, maar hij glimlachte me bemoedigend toe.
"Hij zal je heus niets doen, hoor, maar dit moet nu eenmaal."
Ik probeerde de aarzeling en angst van me af te schudden en knikte. Natuurlijk zou Dave me niets doen, maar ik wist gewoon liever wat me te wachten stond. Verrassingen waren niet zo mijn ding. Zeker niet omdat niet vaststond of het een positieve of negatieve verrassing zou zijn.
Langzaam sloot ik mijn ogen.
"Goed zo", hoorde ik mijn trainer tevreden zeggen, "en concentreer je nu op iets waar je blij van wordt."
Voor mijn gesloten oogleden vormde ik het beeld van een muzieknoot.
"Heb je iets?"
Ik knikte zonder mijn ogen te openen.
"Blijven concentreren..."
Ik reageerde niet meer op zijn stem en vestigde al mijn aandacht op de muzieknoot.
Plots spoelde een vreemde sensatie door mijn hoofd. Het voelde angstaanjagend alsof iemand mijn hoofd was binnengedrongen en langzaam al mijn gedachten uit mijn hersenen slurpte. Al de haartjes op mijn armen kwamen overeind en ik voelde een rilling over mijn rug lopen. Dit wilde ik niet!
Wanhoop en paniek borrelden op en namen gestaag mijn handelingen over.
Wat was dit?!
Ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen en ik mezelf instinctief dieper en dieper wegdrukte in de leren autozetel.
"Genoeg!"
Willems stem klonk hard en verlossend.
Alsof het vreemde ding in mijn hoofd hem kon horen, gehoorzaamde het en trok zich terug.
Verdoofd opende ik mijn ogen en staarde mijn trainer geschokt en hulpeloos aan.
"Wat was dat?"
Mijn stem klonk vreemd en schor in mijn eigen oren.
"Wat was dat?!"
"Dat, meid, was je eerste les", spotte Dave.
Willems ogen flitsen waarschuwend naar de man die aan de andere kant naast me zat en richtten zich toen terug op mij.
Een bezorgde uitdrukking gleed over zijn gezicht.
"Dat was Dave", bevestigde hij mijn ergste vermoeden.
"Beter gezegd, mijn bewustzijn", wierp Dave tegen, maar al op een veel zachtere en vriendelijkere toon dan daarjuist.
Ik rilde.
Willem glimlachte bedroefd en nam mijn hand vast.
"Ik zal je leren om je ertegen te verzetten", verzekerde hij me.
Ik knikte langzaam, nog steeds niet in staat om te bevatten wat er net gebeurd was.
"Je geheugen is een belangrijk deel van jou. Het bevat je diepste geheimen, je angsten, je mooiste herinneringen... En dat moet ook van jou blijven. Maar later, als je een Beschermeling hebt, zal je zijn geheugen moeten beheersen. Je - Maak je geen zorgen", onderbrak hij zichzelf toen hij mijn verschrikte blik zag, " voor hen is het niet zo vreselijk. Ze vinden het zelfs fijn."
Ik knikte, hoewel ik het maar moeilijk kon geloven.
"Het is dan wel van uiterst belang dat je zijn problemen opzuigt en niet tegelijkertijd de jouwe aan hem doorgeeft. Dat is mijn functie: jou het geheugen leren beheersen. Zowel dat van jezelf als van anderen."
"Maar...", begon ik.
Willem knikte me bemoedigend toe.
"Ik zou het niet doen, en Fiene ook niet, maar... Als we dit kunnen, dan hebben we toch een onbeperkte macht?"
Beide trainers knikten, ten teken dat ze het met me eens waren.
"Ik kan me voorstellen dat er wel zijn die dit misbruiken, niet?"
Willem glimlachte.
"Waarom denk je, Kaat, dat iedereen zo streng wordt gecontroleerd vooraleer ze een beschermeling toegewezen krijgen? Plus, ze worden tijdens hun gewone leven ook nog dagelijks in het oog gehouden. We beseffen maar al te goed dat we mogelijke gevaren voor de maatschappij leveren... Dus is het onze taak te zorgen dat het het nooit zover komt."
"Is het ooit al eens fout gelopen?"
Voor de eerste keer dat we van de academie vertrokken waren, mengde Fiene zich in het gesprek.
Willem schudde zijn hoofd.
"Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat niet alsnog kan", voegde hij daaraan toe.
Mijn vriendin knikte stilletjes. Ook zij scheen te zijn geïmponeerd door dit gespreksonderwerp.
"Goed, Kaat, sluit je ogen nog eens."
Willem knikte me bemoedigend toe.
"Deze keer zal ik het doen", zei hij zacht terwijl ik mijn ogen sloot.
"Vanaf het moment dat je me voelt, denk je aan een hindernis die sterk genoeg is om me tegen te houden. Dat kan, ik zeg maar iets, een hoge muur zijn. Een grote golf. Een brandende kring van vuur, desnoods een regiment boogschutters... Bedenk iets, maar blijf geconcentreerd, oké?"
Ik knikte.
"Klaar?"
Ik knikte opnieuw en probeerde mijn hoofd leeg te maken. Even aan niets meer te denken.
Langzaam voelde ik hoe een nieuwe aanwezigheid toegang zocht in mijn hoofd.
Deze keer voelde het helemaal anders. Het dreigende en angstaanjagende was weg en leek vervangen te zijn door een vriendelijke, geruststellende emotie.
Ik voelde helemaal de behoefte niet om me af te schermen.
Je geheugen is een belangrijk deel van jou. Het bevat je diepste geheimen, je angsten, je mooiste herinneringen... En dat moet ook van jou blijven.
Willems woorden weerklonken luid in mijn hoofd en leken me wakker te schudden.
Ik dwong mezelf aan een hoge muur te denken, die mij scheidde van Willems geest.
Onmiddellijk kwam zijn reactie.
Mijn muur leek te buigen onder de wilskracht van Willems geest. De veilige afstand die net nog tussen ons was geweest, verkleinde zienderogen.
Hoezeer ik mezelf daarmee ook tegenwerkte, concentreerde ik me toch opnieuw op de muur en probeerde hem terug in zijn oude staat te herstellen. Hoewel Willems geest sterk was en keer op keer op de muur bleef inbeuken, slaagde ik er toch in om hem buiten te houden.
Maar ik was me bewust van de zwakte van mijn muur en wist dan ook dat ik reddeloos verloren was, toen Willem met zo'n ongekende kracht tegen mijn muur vloog dat die als een kaartenhuisje ineen zakte.
Ik voelde me verslagen en uitgeput. Desondanks gaf ik me nog niet gewonnen en riep weer het beeld van die muur op. Willem, die dat duidelijk niet verwacht had, was een moment met stomheid geslagen en gaf me op die manier de kans om mijn verdediging opnieuw op punt te stellen.
Een gevoel van triomf kwam langzaam mijn gedachten binnengeslopen, maar niet voor lang. Met een nieuwe allesverwoestende klap sloeg Willem voor de tweede keer mijn muur neer.
Ik wist dat dat zou gebeuren en reageerde sneller dan de eerste keer.
De gedachte aan mijn muur werd een wazige flakkering die geleidelijkaan terug helder werd, maar Willem, die ook beter voorbereid was, gaf me niet de kans om de muur opnieuw op te trekken. Nog voor hij helemaal rechtstond, had mijn trainer hem weer met de grond gelijk gemaakt.
Ik wist dat een vierde keer nutteloos zou zijn en gaf me over.
Even snel als zijn geest de mijne had beroerd, trok hij zich ook weer terug.
"Dat was niet slecht voor een eerste keer", complimenteerde mijn trainer me.
Ik lachte schamper en opende mijn ogen.
"Niet slecht? Ik was kansloos! Elke vorm van verdediging blies je weg alsof het een veertje was."
"Ik ben dan ook de leerkracht en jij de leerlinge", glimlachte hij fijntjes. "Als het omgekeerd was geweest, dan zou ik hier nu niet zitten."
Ik wis dat hij gelijk had, maar ik wou gewoon zo graag het echt goed doen.
"Je had wel een laat reactievermogen", merkte hij scherp op.
Iets vertelde me dat hij teleurgesteld was en ik boog mijn hoofd.
"Maar je..."
Ik zweeg bedremmeld. Ik dacht niet dat hij mijn uitvluchten graag zou horen. Ik had me gewoon sneller moeten verzetten tegen mijn gevoelens. Hij had gelijk. Mijn reactie was te laat gekomen.
"Maar ik... wat?" vroeg hij, niet van plan om het los te laten.
Ik hief mijn hoofd op en keek hem beschaamd aan.
"Het voelde gewoon niet verkeerd", argumenteerde ik zwak.
Willem glimlachte toegeeflijk.
"Nee, ik ben je trainer. We hebben een band. Natuurlijk voelt het niet verkeerd. Maar je moet je daarover leren zetten. Dat was trouwens de reden waarom ik Dave de eerste keer liet aanvallen. Als ik de eerste was geweest, ben ik er zeker van dat je het helemaal geen probleem had gevonden, toch? Volgens mij was je weggezakt in je onderbewustzijn zoals bij een massage..."
Ik grinnikte zacht.
"Dat zou best wel eens kunnen, ja."
"We doen het nog eens", besloot Willem, "en aarzel deze keer niet om je te verdedigen."
Ik sloot opnieuw mijn ogen en wachtte rustig af tot ik terug die vreemde tinteling gewaar werd. Deze keer twijfelde ik geen seconde en trok mijn muur op.
"Hier?"
De rieten mand bungelde oncontroleerbaar aan Daves arm toen die stil bleef staan. Ik liet mijn ogen over de open plek glijden en knikte.
"Perfect!"
Ook Willem en Fiene mompelden iets goedkeurend en knikten.
Dave grinnikte zonder enige goede reden en hurkte neer. Zijn vingers frutselden even met het slot en gespten het toen los, waarna hij onmiddellijk borden en glazen op het gras uitstalde.
"Misschien", stelde Willem zeer voorzichtig voor, "kan je beter eerst even je picknicklaken openplooien?"
Dave keek kort schuldbewust over zijn schouder.
"Als ik het vanboven had gelegd, was dat een goede optie geweest ja..."
Ik wisselde een blik met mijn trainer en verborg mijn brede glimlach zo tactisch mogelijk achter mijn hand toen ik bij hem ook de hopeloosheid van zijn gezicht kon aflezen.
Willem slikte een moedeloze meen je dat nu in, maar ik zag dat het hem moeite koste.
Naast de borden belandde nu ook het bestek en een pak servetjes.
"Misschien had je het toch door de keuken moeten laten inpakken, Dave", liet Willem zich ontvallen. "Die vrouwen hebben misschien iets meer verst-"
"Och zwijg man", wierp de grote trainer tegen. "En hou je liever bezig met je eigen taak."
Die laatste woorden werden gevolgd door een rood laken dat met een mooie boog over Daves schouder door de lucht vloog.
Willem lachte en plukte het met zijn rechterhand uit de lucht.
"En als laatste komt dan het picknicklaken uit de mand", sprak hij overdreven, terwijl hij met zijn blik vroeg of ik hem wilde helpen met het roodgeblokte kleed.
"Niet waar!" protesteerde Dave.
Ik nam de twee hoekjes in mijn handen die Willem me aangaf en keek verbaasd opzij.
"Ah nee?"
Als antwoord tilde hij een pakje chocola uit de mand en hield dat boven zijn hoofd.
Fiene maakte een proestend geluid en schudde haar hoofd.
"Je liegt! Ik ben er zeker van dat het deken onderaan lag."
Het klonk redelijk vastbesloten.
"Oh jee, Dave", deed Willem er een schepje bovenop, "jouw leerlinge noemt je een leugenaar. Kan dat ongestraft blijven?"
Maar Dave antwoordde niet. Met een gelukzalige glimlach om zijn lippen keek hij naar Fiene en ontspande zijn schouders. De genoegdoening die die spontane reactie hem gaf was duidelijk van hem af te lezen. Of hij nu gemeend of spottend was, die reactie, maakte niets uit. Hij was gewoon spontaan geweest.
Ik begreep dat dit hetgene was wat hij vandaag had willen bereiken.
Willem ving mijn blik en glimlachte.
"Ik en Kaat gaan wat stenen zoeken. Kwestie van het tafelkleed te behouden en het niet aan de wind te geven. Misschien kunnen jullie al beginnen met die borden en glazen uit dat gras te halen?"
Fiene knikte en knielde neer bij de mand. Haar vingers grepen wat vorken en messen die ze achter zich op het kleed legde nadat ze eerst nauwkeurig de grasprietjes ertussen uit had gevist.
Een hand op mijn arm deed me mijn blik afwenden.
"Kom", zei Willems stem zacht en hij trok me voorzichtig met zich mee.
"Leerling en meester moeten even alleen zijn."
Ik glimlachte en keek omhoog zodat ik hem kon zien.
"Welke leerlinge en meester? Zij of wij?"
Willems mondhoeken gleden omhoog.
"Zij... maar wij ook. Ik moet je nog iets vertellen."
************************************************************************
Hallo lieve lezers :)
Ik denk dat dit best een lang hoofdstuk is. Volgens mij zijn 3482 woorden een persoonlijk reccord.
Maar ja, lang wil niet persé zeggen goed.
Al hoop ik wel dat jullie ervan zullen genieten :)
Ik ben er best tevreden over, hoewel he wel een redelijk saai hoofdstuk is, vind ik... Maar ja, die moeten er ook zijn. Hoe spijtig ook.
In ieder geval: bedankt voor iedereen die dit leest, ervoor stemt of reageert. Iedereen die zich in één van deze categoriën bevindt, krijgt van mij persoonlijk een dikke merci en de opdraging van dit hoofdstuk :)
Liefs
-Narratora