"oh bakit nandito ka nanaman?"
inis ko na tanong sa lalaki na bigla na lang gumulo ng buhok ko kanina. Kasalukuyan kasi siyang nakaharang ngayon sa dapat na dadaanan ko. Sa mismong harapan ko! buwisit! Hindi ako nagsalita at agad na iniwasan siya para sana sa kabilang side nalang ako makadaan. Pero nagkamali ako sa isipin na ganon kabilis akong makakatakas. Dahil ganon kabilis na lang din siyang kumilos para humarang doon. Hindi ako nagsalita at tahimik nalang na nagpakawala ng buntong hininga bago tuluyan na inangat ang paningin sa kanya. Masama ang na ang tingin. Akmang magsasalita pa sana ulit ako para magtanong ng bigla na lang din siyang magsalita.
"how's your exam?" he suddenly asked making me raise my brows. Dahil doon mas binigyan ko siya ng mas nagtataka na tingin. Like 'are we even that so close? that you can asked me that freaking thing to me?' Isa pa ano bang akala niya? we're good enough to became friends? Sorry but I think, It couldn't make it happened again after what my friends in the past did done to me. Dahil din doon parang mas gusto ko na lang na maging mapag isa.
"at bakit mo naman kailangan malaman? are we that friends? matagal na ba tayong magkakilala? para basta ka na lang umasta ng ganyan?" mabilis at maangas na tanong ko nalang din kaagad sa kanya ng hindi magustuhan ang closeness ng pagtatanong niya.
bahagyang nanlaki ang kanyang mga mata. Halatang nagulat sa tono ng aking pananalita. Ang ngiti sa kanyang labi na kanina ay napakatamis ay ganon na lang rin kaagad na nabawasan. Pareho kaming natahimik at hindi nakapagsalita matapos niyon. Hindi ko rin aakalain na sa ilang minuto namin na magkatitigan ay ganon na lang aksidenteng nagkasalubong ang aming mga mata. Pero agad din niyang iniwas ang kanyang paningin. Hindi ko tuloy napigilan ang mapailing.
"you know what?" salita niya pa ulit. Hindi ko inaasahan! Nakuha pa niyang itaas ang gilid ng kanyang labi. Lokong to! akala ko pa naman natakot na sakin hindi pala!
hindi ako nagsalita at tinitigan lang siya. Kasalukuyan pa rin na masama ang paningin sa kanya. Sa totoo lang kanina ko pa talaga gustong umuwi siya lang tong nagpapatagal. Halos paimpit na lang rin akong napapikit ng mahuli kong may mga mangilan ngilan pa rin pala na mga estudyanteng naroon! Bukod pa roon ay kilala ko ang iba dahilan para tuluyan na akong mawala na sa mood.
nang akmang magsasalita na siya ay doon ko na naisipan na lagpasan siya. Pero bago pa man ako bumaba ng tuluyan ay minsan ko pa ulit nakita at nahuli na nakatingin sakin ang mga kakilala ko habang nagbubulungan. Natigil lang din sila sa pag uusap ng makita nilang nakatingin na ako. Saka sila nagsi paunahan na maglakad pababa ng hagdan.
"mga takot." bulong ko. Ako na rin ang nag adjust para hindi na ulit magkita ang aming mga landas. Dahil kung sila ayaw na akong makita, mas higit na ako. Kaya sa kabilang hagdan na ako dumaan pababa sa ground floor.
eksakto rin na pagdaan ko sa court ay hindi ko aakalain na maabutan ko si Harvey na kasalukuyan ngayong shinu shoot ang bola sa ring kasama ang mga blockmates niya. Siguro may laban nanaman sila sa nalalapit na pasukan this year kaya ganon. Sila kasi ang representative ng DLU sa basketball tournaments. Bukod pa roon ay siya ang napiling Captain ng kanilang grupo.
masyado din silang malayo sa gawi ko dahilan para hindi nila ako ganon kaagad na mapansin. Agad na rin akong dumaretso sa kwarto ko ng makapasok hindi ko na rin nabati pa si tita Vangie na binati ako pagdating. Dahil ang tanging nasa isip ko lang din ngayon ay ang makapagpahinga.
agad ko na nilock ang pintuan ng kwarto ko ng tuluyan na akong makapasok. Sunod ay isa isa ko na hinubad ang suot ko na sapatos maging ng suot ko na damit. Habang ang bag ko ay nilapag ko na lang muna sa ibabaw ng study table. Tanging shorts at black sando na lang din ang napili ko na ipambahay dahil bukod sa mainit, ay ayoko mapawisan ng mapawisan.
nang magpasado alas dose na ng tanghali din ay doon lang din ulit ako lumabas sa aking lungga para bumaba at sabayan sila tita Vangie na kumain. Alam ko naman na kasi na kapag alas dose tatawagin na nila ako kaya ngayon ako na ang nag adjust. Ewan ko ba siguro epekto lang to ng mood ko ngayon kaya ganon. Bukod kasi sa badtrip at ayoko na ginugulo ako, ayoko ng maingay at makarinig ng kung anong boses na nang gagaling kahit kanino.
tulad nga ng sinabi ko, kumain kaming tatlo nila mama ng tahimik at walang nagsasalita. Kung may ipapaabot man na kung ano ay kanya kanyang senyasan na lang din kami dahilan para magmukha tuloy kaming mga tanga!
lumipas pa ang ilang linggo na kung ano ano pa ang mga pinag gagawa ko kasama sila tita Vangie bago ang itinakdang petsa sa unang araw ng pagpasok ko hindi na bilang high school student, kung hindi bilang isang ganap ng college student.
Oo natanggap ako sa DLU. In short nakapasa ako. Sa totoo nga lang hindi ko rin inakala na makakapasa ako maybe dahil siguro nanjan pa rin si God sa tabi ko kahit na gagago gago ako sa kahit na anong bagay. Or hindi kaya siguro baka naka tsamba lang ako kaya ganon. But still I'm grateful because I passed the exam. Dahil doon na realize ko na hindi naman pala ako ganon kawalang alam sa acads. Na may utak pa rin pala ako kahit papaano.
habang naliligo, hindi ko rin ganon maisip kung papaano na ako ngayong college. Kung papaano ko maima manage ang oras ko ngayon na hindi na ako high school. Noon pa man kasi ay naririnig ko na kay Harvey na hindi daw ganon kadali ang buhay college. Na para daw maiisip mo na lang na nasa mundo ka ng impyerno. Paano daw kasi ay higit sa marami daw ipinagagawang activities at requirements na required namang talaga, kailangan daw doon ay hindi ka babagal bagal.
nang tuluyan na akong makalabas sa bathroom ay ganon nalang din ako kaagad na magmadaling kumilos ng makitang mahigit kalahating oras na lang pala ang natitirang oras na meron ako bago pumasok! ponyeta! hindi ko inakala na ganon na pala kaagad ako kalalim na nababad sa pag iisip ng tungkol doon!
maging ang pagsusuklay ko sa buhok ko ay hindi ko na din ganon pa na naayos dahil sa pinangungunahan na ako ng kaba na baka malate sa unang araw ng pasok. Ayoko maging center of attraction. Wala sa bokabularyo ko yon. Naglagay na lang din ako ng kaunting liptint sa labi ko bago ko tuluyan na kinuha ang bag ko at lumabas papunta sa sala.
"mukhang di ka naman excited sa unang pasok mo bilang college student no?" bungad kaagad sakin ni Harvey ng makaupo na ako ng tuluyan sa tabi niya. Ginilid pa niya ng kaunti ang ulo niya at nilapit sakin. Halatang nang aasar nanaman ang aga aga!
"bakit naman?" nagtataka na tanong ko din sa kanya ng akmang kukuha na sana ako ng kanin.
pero sa halip na magsalita siya ay walang pasintabi niyang inalis sakin ang paningin at mabilis na bumaling kila tita Vangie at mama na ngayon ay mga nagpipigil na ng tawa. Dahil doon, wala tuloy ako sa sariling tumingin na lang bigla ang uniform ko na suot ngayon. Nanlaki ang mga mata ko ng makitang hindi pa pala ganon na nakasarado ng husto ang iba pa no'ng mga butones! Nakakahiya! Nagmadali akong tumayo patakbo sa bathroom na meron doon sa sala para doon iyon ayusin ng maayos. Maging ang necktie ko na halos bali baliktad pa rin pala ang ayos!
paglabas ko, mabilis ko na nasalubong muli ang tingin nila Harvey maliban kay tita Vangie na wala doon. Tapos na silang kumain at halatang nagpapababa na lang ng kinakain. Ni hindi man lang talaga nila ako inantay! ang bibilis kumain! sa huli tanging tinapay na lang din ang kinain ko dahil ilang oras na lang at mag aaya na si Harvey na pumasok. Nagulat pa nga ako ng malaman ko na parehas kami ng schedule ngayong unang pasok kahit na fourth year na siya ngayong school year.
"ang sarap n'yo naman pagmasdang dalawa." natutuwa na sabi din bigla ni mama dahilan para matigilan ako ng sandali. Nang lingunin ko si Harvey ay tulad ko nagugulat din siyang natigilan bago nilingon si mama.
"bakit?" nagtataka pa na tanong ulit ni mama matapos niya makita ang reaksyon naming dalawa. Minsan pa siyang tumawa at umiling pero kapalit niyon ay mabilis na pagseryoso ng kanyang mukha. "I know that both of you are still mad at me because of what I did." biglang dagdag na sabi niya ulit dahilan para mabilis na mag iba ang daloy ng ihip ng hangin sa paligid namin.
dahil doon, bigla ko na lang din naisip bigla kung bakit bigla na lang nawala at umalis si tita Vangie. Yon pala ay dahil gusto ni mama na makausap kami ng pribadong dalawa ni Harvey. Hindi ako nagsalita at napasinghap lang. Ni hindi ko rin magawa na lingunin ng daretso kaagad si mama dahil sa hindi ko rin malaman na dahilan. Maybe because I'm still not ready to talk to her. Na hanggang ngayon ay ilang pa rin ako sa kanya even though she's my biological and true mother.
"ma, tungkol saan ba 'to?" pagwasak ni Harvey sa katahimikan. Makalipas ang nagdaan na ilang minuto habang ako ay tahimik na lang na pinagkakaabalahan ang pag aayos sa mga gamit ko. Eksakto rin na paglingon ko sa oras ay mag 9:40 na dahilan para tuluyan na akong mapatayo na lang ng bigla sa kinauupuan ko.
"15 mins na lang magsisimula na klase ko." tanging nasabi ko na lang din sa kanila bago ako tuluyan na naglakad papalabas. Pagpasok ko sa kotse ay isang beses ko pa muling tinignan ulit ang itsura ko maging ang suot ko. Tinignan ko ng mabuti kung naka lock na ba at ayos na iyon ng husto. Dahil mahirap na.
nakasimangot na ng makita kong lumabas si Harvey sa bahay. Malayo sa kaninang itsura niyang mapang asar at maganda ang gising. Walang sali salita ay basta na lang din niyang binuksan ang makina ng sasakyan dahilan para mas manahimik nalang ako ng husto.
"ite text na lang kita mamaya." biglang sabi niya ng tuluyan na akong makababa sa sasakyan at akmang isasarado na sana ang pinto. Pero sa halip na sagutin ko siya ay mapait ko na lang siyang nginitian bago tinanguan.
hindi ko man alam kung ano ang pinag usapan nila ni mama. Pero sa tingin ko parang sobrang pribado niyon para biglaan na lang din na maging ganon ang mood ni Harvey. Hays! Pero dahil sa unang araw ng klase ko bilang college student, ayoko masira iyon kaya pansamantala na muna akong yumuko para umiling at alisin ang isiping iyon bago ko tuluyan ulit na inangat ang ulo ko para tignan ang kabuuan ng DLU. Pero saglit lang din iyon dahil muntikan ko ng makalimutan na nagmamadali na nga pala ako dahil ayokong malate!
mabuti na lang at sa second floor lang ang room namin ngayon. Pagpasok ko akala ko late na ako dahil lahat kasi sila ay mga nakaupo na sa upuan nila. Bukod pa roon ay may nakaupo na din kasing matanda sa table na nasa pinaka center. Hindi ko rin naman alam kung siya ba ang prof namin ngayon kaya hindi ko na muna siya binati. Mabilis akong humanap ng upuan at sa dulo iyon. Sa favorite spot ko lagi which is yung tapat ng bintana.
kaya madalas ko rin na pinipiling umupo sa huli hindi dahil sa takot ako sa mga propesor at recitation. Ewan ko siguro dahil sa nakanayan ko na kaya ganon. Isa pa kapag kasi nasa harapan ako pakiramdam ko hindi ako nababagay doon dahil sa isip isip ko, mga matatalino lang ang dapat na nakaupo doon. Hindi tulad ko na sakto lang ang alam pagdating sa acads.
wala naman masyadong nangyare sa unang araw ng pagpasok. Kumbaga pinapasok lang pala kami ngayon para lang iintroduce ang aming mga sarili sa isa't isa. Hindi ko rin aakalain na magiging kaklase ko pala yung babaeng minsan ng nangulit sakin noon sa pila nung mag take ako ng exam. Ni hindi ko nga siya nakilala sa itsura niya ngayong araw dahil parang hindi naman sa school ang punta niya.
hindi na rin ako nagulat pa ng mahuli niya akong nakatingin sa kanya. As if naman na matatakot ako sa kanya. Asa! Tahimik lang ako na bumuntong hininga ng makita na siyang naglalakad din kaagad papalapit sa gawi ko. Hindi ko tuloy naiwasan na mangunot ang aking noo. Agad siyang humatak ng upuan at itinabi yon sakin bago siya tuluyang umupo na para bang sa tingin niya ay ganon kabilis kaming magiging close sa isa't isa.
"hi!" nakangiting sabi niya. Itinungko niya ang kanyang braso sa armchair at sa ganon na posisyon niya ako daretsong tinignan. Yon pa lang ang sinasabi niya pero mukhang naiirita na ko kaagad kaya imbis na kausapin siya ay mabilis ko na itinaliwas ang sarili ko sa kanya. Habang iniwan ko na lang sa tabi niya ang kamay ko.
"Samantha," tanging sabi ko.
"Aww... ang ganda naman pala ng name mo." mahinang tawa niya. "By the way I'm Gianna."
"nice name." tipid na sabi ko lang din ulit.
sa katunayan din niyon ay uwian na talaga namin. Napili ko lang muna na hindi umalis at tumambay dito dahil inaantay ko ang text sakin ni Harvey. Sabi niya kasi ite text niya raw ako pero hanggang ngayon ay wala pa rin akong natatanggap. Bukod doon, inisip ko na lang rin na baka may klase pa sila kaya ganon.
sa huli ako lang din ang mag isang naiwan sa room. Nauna ng umalis at magpaalam sakin si Gianna dahil bigla na lang din kasing may nagyaya sa kanyang college student. Nakasuot lang ito ng simpleng scrub suit habang may bitbit na libro. Minsan pa nga niya akong pinakilala doon pero tango lang ang tanging sinagot ko. Hindi naman kasi kami friends ni hindi ko naman din kilala kaya bakit ko kakausapin na feeling close?
"kamusta first day?" dunggol sakin ni Harvey ng magkasama na ulit kami. Kasalukuyan kami ngayon na kumakain sa canteen. Umorder siya ng maraming pagkain kahit na dadalawa lang naman kami na uubos non.
"sakto lang." tanging sagot ko matapos humigop ng sabaw. Infairness masasarap ang pagkain na tinda nila huh? hindi naman sa sinasabi ko na pangit ang lasa ng mga pagkain sa dati ko na school nung high school. Sa katunayan pa nga niyon ay halos parehas lang pero mas lamang nga lang ito ng konti.
"eh bakit parang malungkot ka?" dagdag na sabi pa niya muli. Sandali tuloy akong natigilan sa pagnguya at nagtataka siyang tinignan. Hindi ko rin napigilan na itaas ang kaliwang kilay ko.
"anong pinagsasabi mo jan?" bahagya ko na tanong bago mapasinghap at pairap na inalis sa kanya ang paningin para ipagpatuloy ang pagkain ko na wala pa pala sa kalahati ang nababawas.
umiling lang siya at hindi nagsalita. Halatang ayaw maniwala sa sinasabi ko. Naglapag na lang din siya ng pagkain sa harapan ko. Bakit ba bigay siya ng bigay ng pagkain sakin? Kita niyang hindi ko na nga maubos ubos ng husto itong pagkain na kinakain ko!
"alam kong tungkol iyon sa kanina kaya ka ganyan ngayon. Hindi ba?" muli tingin niya sakin matapos magsalin ng tubig sa baso at ilapag naman sa gilid ng mangkok na pinagkakainan ko. Sa pangalawang pagkakataon ay napansinghap lang ako bago siya tinanguan ng dahan dahan.
talaga nga naman na hindi mo maloloko ang isang matalino na tao no? Grabe lang. Talaga bang ganon na lang ako kabilis mahalata? Kung bakit ganito ang kinikilos ko ngayon? Kahit na sabi ko sa sarili ko ay isasantabi ko na muna iyon.
"paano kasi ang seryoso masyado ng mukha mo kanina ng lumabas ka na sa bahay. Naisip ko tuloy parang sobrang lalim ng pinag usapan n'yo ni mama." kaswal na sagot ko. Iniwan ko na lang din at isinantabi ang kanin na kinakain ko. Nakaramdam na kasi ako ng kabusugan. Uminom na rin ako ng tubig at kumuha ng tissue para punasan ang labi ko.
sa huli, napagdesisyunan na lang din namin na ipa take out ang iba pang mga pagkain na hindi naman namin totally naubos. Siguro mas mabuti pa na ibigay na lang namin ang mga iyon kila tita Vangie. Syempre pag meron sila mama, meron din si Goffer. Pero ewan ko ba kay Harvey kung bakit sa dinami dami na niyang nabili na pagkain ay minsan pa kami na dumaan sa isang convenience store.
"bibili lang ako dito ka na lang." tanging sinabi niya ng ihinto niya sa tabi ang sasakyan bago nagmadaling bumaba. Malim tuloy akong napasinghap muli. Ang dami naman yata niyang pera ngayon? Pero saan naman kaya nanggaling yon? Saka teka nga! mukhang himala to ah? hindi kasi siya dati mahilig bumili ng mga pagkain. Dahil ang lagi niya lang na binibili non kapag once na nakahawak siya ng pera ay mga damit at rubber shoes na ang presyo ay halos pwede ng makabili ng bagong cellphone.
wala sa sariling binuksan ko nalang din ang music player niyang naroon bago pumili ng kanta. At kung sinu swerte nga rin naman eksaktong kanta pa ni Taylor Swift ang tumutugtog dahilan para makisabay muli ako ng tahimik. Gustong gusto ko ang mga kanta niya hindi lang dahil sa message ng kanta, kung hindi dahil sa calmness ng beat na talagang nakakapagpakalma sakin ng husto.
ilang songs na rin ang napakinggan ko ng bigla ko na lang mapansin ang pagtatagal ni Harvey sa loob ng convenience store. Gusto ko sanang sundan siya doon pero minabuti ko na lang na manatili. Nang mapagod ako sa kakanta, ay naglaro na lang ako ng offline games sa phone ko. Naglalaro rin naman ako ng ML pero bihira na dahil ayaw akong nakikita ni Harvey na naglalaro non. Hindi ko alam kung bakit.
"oh!" hagis sakin ni Harvey ng plastic bag na hawak niya ng buksan niya ang pinto sa gawi ko. Masama ko tuloy siya kaagad na tinignan. Napasimangot akong hininto sandali ang nilalaro para tignan kung ano ba ang binili at laman niyon. Kaya pala matagal dahil talagang hinanap niya ang favorite canned beer na iniinom namin.
akala ko nga ay uuwi ay sa bahay na kami dadaretso pagtapos non. Pero hindi pala! Nag aya kasi siya na pumunta sa isang lugar kung saan puro mayayabong na puno at fresh na hangin ang lang ang meron. In short sa isang tahimik lang na lugar. Doon pa lang ay alam ko ng may gusto nanaman siyang ilabas na hinanakit kaya naman pumayag na din kaagad ako. Since first day pa lang naman at wala pang activities at task na ibinibigay samin.
nang marating na namin ng husto ang lugar ay basta na lang din kaagad na bumaba si Harvey. Iniwan niya ako na kasalukuyan pa lang na nagtatanggal ng seatbelt. Langyang to hindi naman siya ganon ka excited no? Pero ganon na lang akong rumescue kaagad ng mapansin ang sumunod niyang ginawa. Bigla na lang kasi siyang pumulot ng bato at malakas iyong ibinato sa ere sabay hawak niya sa sariling sentido. Habang ang isa naman ay nasa kaliwa niyang bewang.
"oy ano ba yan?!" sigaw ko kaagad ng makalapit sa kanya. Minsan ko pa na nilingon ang paligi at gawi kung saan niya ibinato ang bato dahil baka mamaya may tao pala doon. Magpapagamot pa kami ng wala sa oras. Pumunta ako sa harapan niya at kunot noo siyang tinignan. Halos manlumo na lang ako kaagad ng makita ang kanyang mata na nababahiran na ng luha.
"Sammy, masama ba ako?" biglang tanong niya. Daretso siyang nakatingin sa lupa. Ganon na lang rin namula kaagad ang tungko ng kanyang ilong. Umiling ako bilang sagot bago pinunasan ang kanyang mukha.
"ano ba kasing nangyari ha?" minsan pa akong yumuko ng maramdaman kong mangawit na rin kaagad ang aking batok kakaangat ng paningin sa kanya. Ang tangkad naman kasi niya masyado!
nang mahimasmasan siya ay umupo kami sa kubo na naroon. Dala dala ang plastic bag na may lamang canned beer. Binigay ko sa kanya ang isa nang mabuksan bago namin iyon pinagbunggo at inumin.
"Kilala mo si Joy di ba?" lingon niya sakin. Tumango ako bilang sagot ulit. It was his ex girlfriend. They're relationship was only takes about 3 years. Hindi kami masyadong close non sa isa't isa pero we still talk in each other. Yon nga lang kapag may itatanong siya about something. Pero since ng mag high school na ako hindi ko na siya madalas pang nakikita ulit na pumunta pa sa bahay.
"what the?" mabilis na komento ko ng lingunin siya. "bakit?" nagugulat na tanong ko sabay yuko ko pa ng bahagya para silipin ang kanyang mukha. Uminom pa siya ng isang beses bago mapait na umiling at lingunin ako.
"buntis na." kaswal na sabi niya. Pero ganon na lang kaagad din muling nanumbalik muli ang aking awa ng mabasa ko sa mga mata niya ang sobrang lungkot na meron siya.
"eh anong rason bakit nagkakaganyan ka?"
"may pinarinig kasi si mama sakin kanina." bahagya pa siyang tumawa na para bang masaya talaga siya. "and the worst thing is that I did not really like it at all."
"magiging tatay na'ko."
halos masuka at maibuga ko na lang din kaagad ang iniinom ko matapos iyong marinig.
"hindi nga?" di makapaniwalang tanong ko pa ulit. Agad din akong kumuha ng tissue para mapunasan ang uniform kong natapunan na kaunti ng canned beer. "Ya
"pero wag kang magsaya." walang emosyon niyang sinabi. "Dahil hindi naman ako ang ama." Nilingon niya ako pagkatapos niyon sabay kuha ulit ng panibagong canned beer. Natigil tuloy kaagad ako sa ginagawa matapos iyong marinig. Parang hindi ganon kaagad mag sink-in sa utak ko.
"niloko niya ako. Hindi ko alam na may iba pa pala siya bukod sakin." wala sa sariling dagdag pa niya ulit. Tahimik lang akong umayos ng upo muli. Pinakikinggan lang siyang magsalita.
doon ko rin sinimulan na i realize ang lahat ng ginawa ko. Alam ko at aminado naman ako na ginawa ko rin iyon pero wala akong pinagsisisihan dahil gusto ko naman iyon. Pero bakit ngayon na naririnig ko ang bagay na iyon mismo kay Harvey na kapatid ko, ay parang gusto ko na lang biglang makonsensiya sa lahat ng katarantaduhang pinag gagagawa ko makuha lang ang kasiyahan na gusto kong makamtan.
tulad kanina, bigo niyang napigilan muli ang sarili niyang emosyon. Nakita ko na lang na tumulo nanaman bigla ang kanyang mga luha. Hindi ko tuloy napigilan ang mapasinghap. Wala sa sariling inextend at inalo ko ang kanyang likuran. Dinadamayan siya.
hapon na ng mapagdesisyunan naming umuwi. Ako na rin ang nagpresintang magmaneho kahit na alam ko naman na wala pa akong lisensya. Nung una nagtalo pa nga kaming dalawa dahil sa ayaw niyang ako ang magmaneho. Sinasabi pa niya na kaya pa naman din daw niya magmaneho pero hindi ako nagpatalo. Kinuha ko sa kanyang bulsa ang susi kaya in the end wala na rin siyang nagawa.
we both headed up in the house around 6 PM already in the evening. Pagpasok namin sa loob, nakita ko kaagad na tumayo si mama papalapit sa aming dalawa ni Harvey. Alalang alala. Pero mas higit ang alala niya syempre kay Harvey kaysa sakin. Naiintindihan ko naman yon bukod sa alam kong mag uusap din sila.
umakyat at pumasok na lang ako sa kwarto. Nakangiwi ko na nilapag sa kama ang bag ko bago sunod na hinubad ang sapatos. As usual tulog nanaman si Goffer ng silipin ko. Nagpalit lang din ako ng damit bago tuluyang lumabas muli sa kwarto para bumaba. Ewan ko ba! bigla na lang ulit akong nagutom.
"anong balak mo?"
"hiwalayan na siya. Total magkakapamilya naman na siya e."
pagbaba ko iyon ang mga linyang narinig ko na pinag uusapan nila Harvey at mama. Nakita ko silang nakaupo sa sala habang magkaharap. Ni hindi pa nga rin pala nakapagpapalit si Harvey ng damit. Si mama naman daretso lang ang pokus sa kanya.
pagdating ko naman sa kusina nakita ko si tita Vangie na kasalukuyang nagluluto. Nakatalikod siya habang may suot na earphone dahilan para hindi niya agad ako ganon na napansin. Kumakanta pa! Hindi ko tuloy naiwasang mapangiting bigla.
mukhang good mood yata siya ngayon? siguro baka nakausap niya ang mga anak niya. Napasinghap na lang ako at pagkatapos ay kusa ng naglabas ng mga plato. Nakikita ko kasi na malapit na siyang matapos sa niluluto na ulam.
"Sammy?" biglang tawag din ulit sakin ni Harvey dahilan para saglit ko na iwanan si tita Vangie sa kusina para puntahan sila sa sala. Agad ko na itinaas ang kilay sa kanya ng tignan niya ako. Sa ganoong paraan ay nagtatakang tinatanong kung bakit niya ako tinatawag.
inantay ko siya na magsalita pero hindi naman na niya ulit ginawa. Sinenyasan niya na lang ako basta na lumapit sa gawi nila dahilan para mangunot nanaman ulit ang noo ko. Pero sa huli sinunod ko siya lumapit ako sa kanila. Pero hindi ako umupo at nanatili lang na nakatayo. Pinalipat lipat ang paningin sa kanilang dalawa.
"ma," biglang tawag agad at salita ni Harvey. Doon pa lang ay hindi ko na napigilan kaagad na mapasinghap. Ganon ko na lang din mabilis na inalis ang paningin bago iyon ituon sa kisame. Nang hindi na ako makatiis ay nagsimula na akong maglakad ulit para sana bumalik sa kusina pero ganon na lang ulit kabilis ni Harvey na nahablot ang braso ko dahilan para mapaharap ako sa kanya. Hindi galit ang mukha niya ng mag titigan kami. Normal lang yon na para bang sinasabi niya na kausapin ko si mama.
"para saan ba?" patagong ngiwi na tanong ko. Minsan ko pa na sinilip si mama na ngayon ay kasalukuyang tahimik lang na nakaupo. Pero mas nanlaki ang mata ko ng may makita akong hindi pamilyar na mukha. "sino...sino siya?" ganon ko na lang din kaagad mabilis na ibinalik ang paningin kay Harvey na sa halip na sagutin ang tanong ko ay basta na lang din na umikot para humarap ulit kay mama.
mas naguluhan pa ako ng makitang nakangiti lang ang matandang lalaki sakin. Na para bang kilalang kilala na niya ako. Singkit ang kanyang mga mata. Bukod pa roon ay nakasuot ito ng coat na sa tingin ko ay mukhang mamahalin ng sobra. Ang pormal ng suot niya na para bang may dadaluhan siyang party.
naiilang man ay sinubukan ko siyang ngitian ng tipid. Naramdaman ko na lang rin na biglang umalis si Harvey sa tabi ko para umakyat. Siguro magpapalit na siya ng damit. Kaya sa huli kami na lang tatlo ang natira.
"is she you're daughter?" kaswal na tanong nitong bigla kay mama.
"yes she is." nakangiting sagot naman agad din ni mama. Proud na proud. Hindi ako nagsalita at napasinghap na lang na pinanuod silang dalawa. Talagang nagtataka at naguguluhan.
"well, she's beautiful." dagdag na komento pa niya bago tumawa ng sandali. Hindi ko alam pero bigla ko na lang naisip na titigan siya ng matagal. Nang maiharap na niyang muli ang kabuuang mukha niya sakin ay halos ganon ko na lang siyang nakilala!
nakagat ko na lang din ang labi ko at wala sa sariling patagong sinapo ko ang aking noo. The heck! anong ginagawa ng daddy nung Goniel ba yon? Genwil? argh! basta yon na yon! kung ano mang pangalan niya! Isa pa bakit magkakilala sila ng husto ni mama?
halos mapatalon na lang din kaagad ako ng makita siyang pumasok. Daretso siyang tumungo sa dad niya dahilan para hindi niya kaagad ako napansin. Although he was still wearing his uniform. Pero nakakapagtaka pa doon all day na niyang naisuot yon ngayong araw but still wala man lang akong makitang bakas ng kusot doon!
"sorry dad, am I that late?" tanong niya sa dad niya. Infairness lang no? na pagdating sa parent niya he was like that so kind na para bang hindi mapang asar.
tahimik lang akong pinanuod silang mag usap. Ganon din si mama. Hindi lang nga nila alam kung anong alitan meron kaming dalawa para ganito namin tratuhin ang isa't isa.
"hello! nice to meet you again Mrs. Velasco!" ngiting aso na bati pa niya kay mama.
"nako napakabait mo talagang bata!" komento din naman kaagad ni mama dahilan para mapairap agad ako. Tss! mabait? alaskador nga yan! panira ng mood!
natigil lang ako ng makitang nasa akin na ang kanyang paningin. His lips forms automatically rose up and smirked.
"nice to meet you again." he greeted.
"well, I'm not." pasiring at tanging sabi ko lang rin sa kanya. Wala akong pakialam kung nanjan ang daddy niya. Nagkamali pa ako sa isipin na hindi siya kilala. Yon pala anak niya tong loko loko na to!
"Samantha!" tawag na babala din kaagad ni mama sakin. Nilingon ko siya. Nakangunot na ang noo niya at parang may binubulong bulong na kung ano. Nanaway.
pero hindi ko siya pinansin at mabilis ulit na binalik ang paningin sa lalaki na ngayon ay nakangisi na dahilan para lumabas ang maliliit niyang dimple. He once licked his lips before biting it a bit.
"so you're name is Samantha huh?" tunog nang aasar na sabi pa ulit niya!
"yup, why? you're already inlove?" maangas na sabi ko sabay taas ko sa gilid ng aking labi.
hindi naman nagsalita ang mga magulang nanin at pawang nakatingin lang silang dalawa samin. Pinapalipat lipat ang paningin.
tumawa lang siya at hindi kaagad na ganon na nakapagsalita. Ginilid pa niya ng minsan ang kanyang ulo. sabay iling!
"no way. You're not my type." daretsong sabi niya! but still smiling like a crazy!
"wow! as if naman na type din kita duh!" nanunuyang sabi ko. "may paharang harang ka pa nung entrance exam day sa pinto."
"what?" naguguluhan na sabi niya.
"he's not totally understand Filipino." biglang singit na komento ulit ni mama dahilan para mapangiwi ako.
talaga ba?! bakit kailan lang ba siya nagpunta dito sa pinas?
"what did you say?" tanong pa niya ulit ng hindi ko nasagot ang kanyang tanong kanina.
"nothing!" mahinang sigaw ko. Dahil sa hindi ko na kinakaya pa na makita ang pagmumukha niya ay nagpasya na akong maglakad para bumalik na sana ulit sa kusina ng bigla na lang din siyang magsalita.
"narinig ko ang sinabi mo." tagalog na sabi niya! Pulidong pulido at walang palya!
mabilis ko na hinarap muli ang paningin sa kanya dahil sa narinig. Nang lingunin ko si mama at ang daddy niya ay nakangiti lang ang mga ito! Halatang enjoy na enjoy and at the same time naguguluhan sa pagbabangayan namin nitong mokong.
To be continued...