Ξερεις ποσες φορες εχω φανταστει τον ερωτα μας; Να τρεχουμε τα βραδια στις παραλιες, να μου ψιθυριζεις στο αυτι ποσο ερωτευμενος εισαι μαζι μου, να βαζεις το ενα σου χερι γυρω απο την μεση μου και στο αλλο να κρατας μια μπυρα; Να με κυνηγας για να μου κλεψεις ενα φιλι και εγω να σε ριχνω στην αμμο; Να πεφτω πανω σου και να σου χαριζω οχι ενα αλλά δυο, τρια, τεσσερα και αμετρητα φιλια; Ξερεις ειμαι κοριτσι του καλοκαιριου, η θαλασσα και ο ηλιος ειναι το στοιχειο μου! Εκει θελω να ζησω τις στιγμες μας. Στην παραλια με ενα μπουκαλι κρασι ψιθυριζοντας τα μυστικα μας μεθυσμενοι για να μην μας ακουει κανεις. Να χαζογελαμε με ολα οσα εχουμε και δεν εχουμε πετυχει. Ξερεις, εχω φανταστει και τις βολτες μας! Να περπαταμε χερι χερι και ο ηλιος να καιει τα κορμια μας αλλα να μην μας νοιαζει διοτι....διοτι καλοκαιρι εχουμε μια φορα τον χρονο.
Μονο για τρεις μηνες και συγκεκριμενα μονο για για 92 μερες και δεν ειναι ολες ηλιολουστες.
.
Μυριζε τους αφρους της θαλασσας και επαιρνε ανασες. Γευοταν το δικο της καλοκαιρι σε ενα ψυχρο, αχρωμο φθινοπωρο. Περπατουσε κατα μηκος της ακτογραμμης και βυθιζε τα παπουτσια της στις πετρες αφηνοντας μικρα ιχνη στο διαβα της.
Χθες, εκατσε και εγραψε για τον Γιαννη. Διαμορφωσε το βιβλιο της κανοντας τα ματια του πρωταγωνιστη απο γαλαζια σε μελι και της πρωταγωνιστριας απο μαυρα σε γκριζα. Ο Λευτερης πλεον ηταν ενας πιστος κλωνος του Γιαννη και η Αννα...η Αννα ηταν ηδη εκεινη. Εγραψε και την αρχη, ειχε φτασει σε ενα ικανοποιητικο σημειο. Μα... ποσο την συγκινουσε αυτη η ιστορια που ήταν πλασμένη από το μυαλό της δεν περιγραφεται. Το συναισθημα ειναι συναισθημα.
Η ωρα ηταν τεσσερις, τα ίχνη του ηλίου ήταν εξαφανισμένα αλλα πισω απο τα συννεφα υπηρχε κρυμμενο ενα γλυκο πορτοκαλι χρωμα. Σιγα σιγα αρχισε να νυχτωνει. Η σμίκρυνση της ημερας ηταν πλεον αισθητη. Το αλλοτε σγουρο της μαλλι τωρα ειχε γινει μια πανεμορφη γαλλικη πλεξουδα, στα αυτια της υπηρχαν δυο μικρα σκουλαρικια σε σχημα λουλουδιου. Το σωμα της κοσμουσε μια καφε φουστα εως πιο πανω απο το γονατο και μια λευκη μπλουζιτσα. Για να μην κρυωνουν τα ποδια της επελεξε να φορεσει καλσον στο χρωμα του δερματος. Μα κοιτα να δεις κρυωνε, όμως ηθελε να ειναι ομορφη, ηθελε να ζησει λιγο απο ολα οσα ειχε γραψει. Φορουσε το συνηθισμενο καφε ζακετακι και στην τσεπη ειχε το τηλεφωνο της και μία μικρη φωτογραφικη μηχανη.
Γυρω της δεν υπηρχε πολυς κοσμος αλλα ηταν αρκετος αν συνεβαινε κατι κακο. Ο αγνωστος ειναι αγνωστος και η Δαφνη τους απεφευγε οπως ο διαολος το λιβανι. Δεν ηταν λιγες οι φορες που ειχε ακουσει ιστοριες με τραγικο τελος ή με μια τραγικη αρχη του τελους. Μα ο Γιαννης φαινοταν ανθρωπος απλος, με παρεα, κοινωνικος. Σηκωσε το κεφαλι απο τις πετρες που πατουσε και τον ειδε να την περιμενει. Ειχε χωσει τα χερια του στις τσεπες του μπουφαν. Τοσο πολυ κρυωνε; Ο Γιαννης κοιτουσε περα απο την θαλασσα το αγνωστο. Εμοιαζε ηρεμος, γαληνιος. Φορουσε ενα μαυρο παντελονι κι ενα φουτερ κατω απο το μπουφαν.
Η Δαφνη αρχισε να αγχωνεται.
Ενα βημα πισω ή μπροστα; Ενα τικ τακ επαιζε ασταματητα στο μυαλο της.
Τελικα μπροστα.
Εφτασε κοντα του, δεν την καταλαβε. Δεν ακουσε ουτε τα βηματα της, ουτε τις πετρες που δηλωναν πως τον πλησιαζε. Χτυπησε απαλα την πλατη του κι εκεινος τρομαξε. Βρηκε την ανασα που του εκλεψε για δευτερη μερα και της χαμογελασε ''Ηρθες'' ειπε και περιμενε μια επιβεβαιωση. Του πηρε λιγο χρονο να την καταλαβει. Πού πηγε το σγουρο της μαλλι με τις μικρες μπουκλιτσες;
''Σου ειχα πει ραντεβου στις πεντε οχι στις τεσσερις.''
''Ο χρονος δεν εχει σημασια, μου αρεσει να του πηγαινω κοντρα.'' η Δαφνη ξεκλειδωσε το τηλεφωνο της και πηγε στην εφαρμογη σημειωσεις. Πληκτρολογησε τα λογια του φυλακιζοντας τα για να μεινουν ζωντανα ''Σοβαρα τωρα; Σημειωνεις τα λογια μου; Ειναι λιγο ανατριχιαστικο.''
''Τα χρειαζομαι για το βιβλ- για αυτα που γραφω εννοω. Οσο πιο αληθινο ειναι κατι τοσο το καλυτερο.''
''Λοιπον;'' μουρμουρισε ο Γιαννης με ερωτηματικο τονο και ετριψε τα χερια του. Οκτωβρης μηνας και το κρυο ηταν τσουχτερο. Πρωτογνωρο φαινομενο. Τα προηγουμενα χρονια τετοιο καιρο φορουσαν κοντομανικα μπλουζακια και ζακετες
''Λοιπον τι;'' ανταπεδωσε και εκρυψε το μικρο χαμογελο της. Ηταν αμηχανος. Της αρεσε
''Νομιζα οτι δεν θα ερθεις. Δωσε μου το χερι σου.'' απλωσε το χερι του προς το μερος της. Η Δαφνη το κοιταξε ερωτηματικα. Ακουμπησε απαλα το δικο της πανω απο την παλαμη του. Εκεινη την ωρα δυο χερια μπλεχτηκαν και εγιναν ενα. Δυο χερια ηλεκτριστηκαν και αρχισαν να τρεμουν
''Εχεις περιηγηθει στην πολη;''
''Ελαχιστα. Λιγες βολτες γυρω απο το διαμερισμα μου, περπατημα στη παραλια και διασκεδαση στην καφετερια, αν αυτο θεωρειται διασκεδαση.''
''Ωραια. Αναλαμβανω την ξεναγηση σου στην πανεμορφη Καλαματα και θα δεις θα την αγαπησεις περισσοτερο απο την Αθηνα...δεσποινις Πρωτευουσιανα'' την πειραξε και της εσφιξε το χερι. Αραγε της το εσφιξε επειδη κρυωνε ή επειδη το ηθελε ο ιδιος;
Συνεχισαν την βολτα τους στην παραλια, παρατηρούσαν τα γαλαζοπρασινα νερα που προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να εισβάλουν στη ξηρά. Κοιτούσαν με προσοχή τα χρωμματισμενα συννεφα που εκρυβαν μεσα τους τον ηλιο. Πιασμενοι χερι χερι πηγαν στο καστρο. Ηταν πανεμορφο, τεραστιο με πετρινα τειχη. Ο Δημος βεβαια το συντηρουσε καλα. Ειχε βαλει φωτα, γρασιδι, καγκελα. Ηταν ενα καστρο που το επισκεπτονταν πολλοι τουριστες και ειδικα εκεινοι που λατρευαν την ιστορια και την μυθολογια. Ο Γιαννης της μιλουσε συνεχεια, δεν σταματουσε ποτε. Της εξηγουσε τα παντα, ιστοριες που ακουγε απο μικρο παιδι, εμπειριες και περιπετειες που εκανε με τους φιλους του. Η Δαφνη χαμογελουσε συνεχεια κι εκεινος επηρεασμενος απο το χαμογελο της δεν σταματουσε να μιλαει. Ηταν ξεκαθαρα το παιδι της ομιλίας.
Την κοπελα του; Την ειχε ηδη ξεχασει. Δεν ηξερε γιατι και δεν φεροταν στις γυναικες με αυτον τον τροπο. Σεβοταν τις σχεσεις, τον ερωτα, την αγαπη. Και να που το εκανε. Επεσε στην παγιδα. Τυφλωθηκε απο το πολυ φως και εσφαλε. Μα το σφαλμα ηταν ωραιο αλλα δεν του αρεσε που τωρα αυτη την στιγμη απατουσε τα αισθηματα της Μαρκέλλας (αν ειχε αισθηματα για αυτον.)
Αξιζε αυτο που εκανε;
Για καποιους ναι, για αλλους οχι. Για εκεινον; Τι γινεται με εκεινον; Αξιζε;
'' Ιδρύθηκε κατα τα βυζαντινά χρόνια αλλά ανακατασκευάστηκε τον δεκατο τριτο αιωνα προ Χριστου. Δυο αιωνες αργοτερα πέρασε στα χέρια των Οθωμανων και την περίοδο 1685 με 1715 στους Βενετους. Ευτυχως συντήρησαν τις οχυρώσεις και πρόσθεσαν νέες. Τον 19ο αιώνα περασε σε παρακμή και το 1821 καταλήφθηκε από τους Έλληνες κατά την επανασταση. Το 1825 το πολιορκησε ο Ιμπραημ. Ηταν βαλης. Ενας τιτλος που ειχαν οι οθωμανοι αξιωματουχοι. Δυστυχως ο Ιμπραημ δημιουργησε μεγάλες καταστροφές.''
''Χρησιμοποιεται μονο ως τουριστικο αξιοθεατο;'' τον ρωτησε και με την φωτογραφικη της μηχανη στιγματισε μερικες εικονες.
''Οχι. Το χρησιμοποιουμε για εκδηλωσεις, συναυλιες και για διαφορες παραστασεις'' απαντησε σοβαρος. Του αρεσε η ερωτηση της αυτο εδειχνε πως η ξεναγηση του επιασε τοπο. ''Να πας και στο μουσειο καποια στιγμη. Θα δεις πολλα. Ξερεις ιστορια;''
''Σπουδαζω φιλοσοφια. Ξερεις τι εστι θεωρητικη στην τριτη λυκειου και συγκεκριμενα η ιστορια στις πανελληνιες;'' τον ρωτησε με νευρο. Ηταν θυμωμενη με τον εαυτο της, για ολα οσα θυσιασε για να παρει στο τελος, τι; Τιποτα. (σκεφτόταν λάθος!)
''Εμμ οχι'' ο Γιαννης μαζευτηκε.
''Συγγνωμη. Παραφερθηκα. Ηθελα να περασω φιλολογια. Δεν τα καταφερα.'' απολογηθηκε κι ο φιλος της, αν καποιος μπορουσε να τον χαρακτηρισει ετσι, φανηκε να την καταλαβαινει
''Ολα για καποιον λογο γινονται.''
''Πιστεψε με αυτο δεν ειναι παρηγορητικο. Αυτο το ολα για καποιον λογο γινονται μοιαζει τοσο αοριστο. Ειναι μη συγκεκριμενο και ο λογος...ο λογος ειναι αγνωστος.''
''Λιγα χρονια μετα αυτο που σου φαινεται τωρα αοριστο θα ειναι συγκεκριμενο. Να πας και στο σιδηροδρομικο παρκο καποια στιγμη. Αξιζει. Πώς σου φαινεται μεχρι στιγμης η ξεναγηση;''
''Ειναι ωραια η Καλαματα οπως ειπες εχει τοσα πολλα αξιοθεατα, τα γραφικα χωρια ειναι αμετρητα και οι παραλιες εχουν υπεροχα κρυσταλλινα νερα. Απο αυριο θα κανω τις εξερευνισεις μου'' μουρμουρισε και αφησε λιγο απο την αγαπη της να την παρει ο αερας και να περιπλανηθει σε ολη την περιοχη ''Ξερεις τι εχω καταλαβει; Προσπαθεις να με κανεις θαυμαστρια της πολης'' εκεινος γελασε, δεν ηταν ψεμα
''Ειναι δυσκολο αλλα νομιζω οτι ειμαι σε καλο δρομο'' η Δαφνη του εριξε μια μπουνια στο χερι
''Πετυχες νευρο'' αποκριθηκε. Η Δαφνη τρομαξε.
''Πονας πολυ; Συγγνωμη δεν το ηθελα, φιλικα το -'' η φραση της εμεινε μετεωρη τα χειλη της αρχισαν να χορευουν με τα χειλη του Γιαννη. Εκεινος τα διεκδικουσε με παθος κι εκεινη του τα παραχωρουσε διχως να αντισταθει. Γιατι αλλωστε; Της αρεσε. Η Δαφνη εκανε μερικα δειλα βηματα πιο πισω και τον κοιταξε αμηχανα. Η αμηχανια ποτε δεν της αρεσε. Ο Γιαννης την τραβηξε κοντα του. Η ξεναγηση επρεπε να συνεχιστει.
Οταν ακουσε να λεει φιλικα...κατι μεσα του εσπασε. Φιλος φιλη φιλησε! Το εκανε πραξη.
Απομακρύνθηκαν απο το καστρο. Ο Γιαννης την πηγε σε εκκλησιες, σε απλα σπιτια, σε πολυκατοικιες. Της εδειξε ολα τα γκραφιτι που ζωγραφιζε εκεινος ο περιεργος ζωγραφος και υπεγραφε τις δημιουργιες του με το ψευδωνυμο σκιτσοφρενης.
Η ωρα ειχε περασει γρήγορα κι ευχαριστα. Γυρω τους ειχε απλωθει το σκοταδι.
''Γιατι σκιτσοφρενης;''
''Σε ενα αρθρο διαβασα οτι με τα εργα του επιχειρεί να βάλει ένα φρένο στη σχιζοφρένεια της εποχής, για αυτο επελεξε το σκιτσοφρενης. Τολμω να παραδεχτω οτι εχει μετατρεψει τους βρωμικους τείχους σε πινακες ζωγραφικης.''
''Φαινεται.'' η Δαφνη κοιτουσε το γκραφιτι μπροστα της. Ηταν δυο ηλικιωμενοι. Μια γυναικα και ενας αντρας. Ο αντρας αγγιζε το προσωπο της γυναικας ευτυχισμένος και η γυναικα χαμογελουσε λαμπερα κι ας μην ειχε δοντια. Απο διπλα υπηρχε ενας στιχος. Εβγαλε το τηλεφωνο απο την τσεπη της και ανοιξε τον φακο. Τα μαυρα καλλιγραφικα γραμματα φωτιστηκαν.
Κρατα λιγο αγαπη ολο και καποιος θα περασει.
Τι ηθελε να πει ο ποιητης;
Πριν λιγο σε ενα αλλο σπιτι ειχε συναντησει το ασπρομαυρο προσωπειο του Τσαρλι Τσαπλιν να εχει απο τα αριστερα του, την φραση σκεφτομαστε παρα πολυ και νιωθουμε πολυ λιγο. Ο σκιτσοφρενης καταφερε να της δωσει τροφη για σκεψη και σιγουρα θα προσθετε τα συγκεκριμενα ρητα στο βιβλιο της.
Το ζευγαρι πηρε τον δρομο της επιστροφης.
''Ποσο χρονων εισαι;'' τον ρωτησε η Δαφνη για να σπασει την σιωπη
''Εσυ για ποσο με κανεις;''
''Εικοσι; Εικοσιπεντε;''
''Οχι και εικοσιπεντε. Με μεγαλωσες αρκετα. Εικοσιενα ειμαι.'' Βυθίστηκαν ξανα στην σιωπη. Τα ροζ φωτα των μαγαζιων εκαναν την ατμοσφαιρα να μοιαζει ρομαντικη. Σε λιγο θα εφταναν στο σημειο συναντησης τους. Στη παραλια.
''Σου αρεσουν τα βιβλια ε;''
''Πολυ! Διαβαζοντας ενα βιβλιο ζω και μια παραπανω ζωη!''
''Αν ειχες την επιλογη να μπεις σε ενα βιβλιο. Θα εμπαινες;''
''Οχι.''
''Όχι;''
'' Η φιλοσοφια που κρυβεται πισω απο την μονολεκτικη μου απαντηση ειναι μεγαλη. Αν ειχα χρονο θα σου την εξηγουσα. Την εχω σκεφτει αυτη την ερωτηση.'' ο Γιαννης κουνησε το κεφαλι του καταφατικά
Την κοιταξε.
Ηρθε η ωρα.
Ειχαν φτασει στην παραλια. Η θαλασσα ειχε μαζεψει πολυ κοσμο γυρω της κυριως φοιτητες. Μπορούσες να διακρίνεις άτομα από δεκαπεντε μέχρι τριάντα χρόνων.
Σιωπη επικρατησε για λιγα δευτερολεπτα.
''Πρεπει να φυγω.'' του ειπε
''Πρεπει'' ανταπεδωσε εκεινος. Της χαιδεψε το μαγουλο και αφησε ενα απαλο φιλι πανω απο τα χειλη της. Ενα ζεστο αερακι φυσηξε στην καρδια της. Η Δαφνη του χαμογελασε. Περασα ωραια, σκεφτηκε. Εκανε δυο βηματα πιο πισω απομακρυνοντας τα χερια του. Αποθανάτισε την εικονα και ψελλισε αντιο.
Δεν της αρεσε το αντιο.
Του γύρισε την πλάτη κι άρχισε να περπατάει, να φεύγει από κοντά του.
''Δαφνη; Περιμενε. Θα σε ξαναδω;'' φωναξε κι αρχισε να τρεχει προς το μερος της
''Θα το ηθελες;''
''Πολυ!''
''Περασα ομορφα σημερα.'' εξομολογηθηκε, οφειλε να του το πει ''Να με θυμασαι Γιαννη. Να με θυμασαι.'' εκανε μια μικρη παυση, σαν να εχασε τις λεξεις της ''Ειμαι το κοριτσι με την ζεστη σοκολατα.'' αναφωνησε και το εβαλε στα ποδια. Ξεκινησε να τρεχει και δεν γυρισε ποτέ το βλεμμα της πισω. Δεν ήθελε να κοιτάξει το παρελθόν. "Κι αν κατι πρεπει να θυμάσαι απο εμένα, αυτο θα ειναι το ονομα μου. Σε παρακαλώ πολυ, ειναι το μονο που σου ζητώ, να με θυμασαι" ειπε απο μεσα της και αγκαλιασε τη σκέψη της σφιχτά για να μην έβρισκε τον τρόπο να ξεφύγει. Με αυτην την φραση θα τελείωνε το βιβλίο. Στη κοιλια της ειχε εναν κομπο. Ένιωθε μια γλυκόπικρη γεύση. Ακριβώς σαν τη ζεστή σοκολάτα. Αυτή η ιστορία εγινε το τέλος και η αρχή μιας άλλης ιστορίας.
Και ετρεξε...ετρεξε κι αλλο...ετρεξε περισσοτερο.
Και ετρεξε μεχρι να της κοπει η ανασα.
Και εβαλε ενα τελος στην ιστορια της.
Και βρηκε την αρχη που εψαχνε.
Και ενιωσε την καρδια της να χτυπα ατακτα.
Και περασε μια ομορφη βραδια.
Και ερωτευτηκε την Καλαματα.
Και ορισε το τελος. Ηταν δικη της επιλογη.
Και...και...και
Ενος λεπτου σιγη, λοιπον, για τους ερωτες που δεν ανθιζουν είτε από δική μας επιλογή είτε επειδή δεν ήταν εφικτό να ζήσουν.
Ενος λεπτου σιγη για αυτους.
Κράτα λίγη αγάπη όλο και κάποιος θα περάσει.