Μερικες φορες για να πας μπροστα πρεπει να ξεκαθαρισεις με ολα οσα εχεις αφησει πισω. Παρελθον, παρον και μελλον οταν μπλεκονται δυσκολα ξεμπλεκονται. Ειναι μια μιξη που φωναζει κινδυνος και αυτη την φωνη δεν θα μπορεσεις να την ακουσεις ποτέ εκτος κι αν καταλαβεις....
Μια ζεστη σοκολατα πληκτρολογησε τον τιτλο του βιβλιου της μια εικοσαχρονη κοπελα στο λαπτοπ της. Ειχε γραψει ενα νεο βιβλιο. Απο την μεση εως το τελος μα της ελειπε η αρχη.
Η αρχη της ζεστης σοκολατας.
Πώς θα μπορουσε να ξεκινήσει το βιβλιο της; Η αρχη παντα ηταν δυσκολη για εκεινη.
Ηπιε μια γουλια απο το γλυκο ροφημα που ποτε δεν αποχωριζοταν και ταξιδεψε στο αδυτο των σκεψεων. Θα μπορουσε οι πρωταγωνιστες να ειναι φιλοι και επειτα ενας ερωτας μεγαλος και τρανος να γεννηθει αναμεσα τους. Οχι, πολυ κλισε. Για αυτον τον ερωτα μιλουσαν ολοι και ειχε γραψει ενα βιβλιο με την ιδια πλοκη πριν τρια χρονια. Ηθελε κατι διαφορετικο. Απλο μα συναμα με δοσεις αληθειας. Λατρευε αυτου του ειδους βιβλια που ειχαν στο εξωφυλλο τους την ενδειξη ''βασισμενο σε αληθινα γεγονοτα'' διοτι τα πιστευε και δεν ελεγε οτι ηταν μια απλη φαντασια. Γνωριζε απο πρωτο χερι πως ειναι να πλαθεις εναν δικο σου κοσμο με ολα τα παθη και τα δεινα.
Η Δαφνη αναστεναξε και κοιταξε το ασημί λαπτοπ της. Ειχε γραψει ολο το βιβλιο και αυτο που της ελειπε ηταν το πιο σημαντικο κομματι ή μαλλον ενα απο τα πιο σημαντικα αφού η αρχή έπρεπε πάντα να κερδίζει τον αναγνώστη, να τον κάνει σκλάβο του, να τον κρατήσει μέχρι το τέλος. Κοιταξε το ρολοι στον καρπο της και συνειδητοποιησε πως η ωρα ηταν οχτω το απογευμα. Ποσο γρηγορα περασε, σκεφτηκε. Παντα οταν εγραφε ο χρονος για αυτην δεν υπηρχε ηταν κατι το εξωπραγματικο.
Ενιωσε δυο ματια να την καινε, να πεφτουν πανω της εντονα οπως ενας μετεωριτης πεφτει απο τον ουρανο για να ταραξει την γη. Απομακρυνε το βλεμμα της απο το λαπτοπ και κοιταξε απεναντι. Τρια αγορια και δυο κοριτσια καθονταν σε ενα απο τα μεγαλυτερα τραπεζακια της καφετεριας. Ενα απο τα αγορια, ενας ξανθουλης συγκεκριμενα, την κοιτουσε διχως να παρει το βλεμμα του απο πανω της. Τα μαγουλα της κοκκινισαν, απεκτησαν ενα ροδινο χρωμα που την εκαναν πιο γλυκια απ'οτι ηταν. Το προσωπειο της παντα εμοιαζε σοβαρό και σκληρο.
Αγχωμενη επειδη οταν συναναστρεφοταν με κοσμο την επιανε ενα ειδος ντροπης αρχισε να παρατηρει την ομορφη καφετερια που εδινε μια ξεχωριστη νοτα στην πολη, αν καποιος εξαιρουσε την πολυωρη βαβουρα! Ομως η βαβουρα και οι χαρουμενες φωνες ειναι που δινουν ζωη στις πολεις, στα χωρια, στα μικρα και μεγαλα νησια.
Η καφετερια δεν ηταν ουτε μικρη μα ουτε και πολυ μεγαλη ομως χωρουσε αρκετο κοσμο για να εκδηλωνονται παρτι μασκε ή και συγκεντρωσεις οταν ερχοντουσαν οι μερες ψηφοφοριας. Άλλο και τουτο. Η πανεμορφη καφετερια μετατρεποταν σε στρατοπεδο πολιτικο και οι νεοι χανονταν σε αλλα στεκια και δρομακια για να χαρουν τα χρονια της νιοτης. Τα τειχη ηταν βαμμενα με ενα απαλο καφε χρωμα και πάνω τους υπηρχαν κορνιζες με τους ηρωες του 1821 ενω αν καποιος παρατηρουσε καλυτερα τον χωρο θα εβλεπε και σκίτσα με τον Καραγκιοζη. Το γνωστό προσωπο που πρωταγωνιστεί στο θεατρο σκιων. Πανω απο την πορτα εισοδου-εξοδου ήταν κρεμασμένη μια στρογγυλή ταμπέλα η οποία δηλωνε το όνομα της καφετέριας 'Ζυθος Ποιοτητος, Μαμος Πατραιες'.
Ενας σερβιτορος την πλησιασε και διεκοψε την ονειροποληση της. Στον δισκο του ειχε ενα ποτηρι χυμο. Μπανανα βυσσινο μαλλον, διεκρινε απο το χρωμα του υγρου. Ηταν κοκκινο και παραλληλα κιτρινωπο. Καθώς ανελυε τις σκέψεις της συνειδητοποίησε οτι δεν ειχε παραγγειλει χυμο.
''Κερασμενο απο τον φιλο σας.'' της ειπε και η Δαφνη εσμιξε τα φρυδια. Δεν ειχε φιλους εδω. Ο σερβιτορος της εδειξε το ξανθο αγορι απεναντι της και καταλαβε. Αυτα εκαναν τα αγορια οταν ηθελαν οι γκομενες να τρεχουν απο πισω τους. Τουλαχιστον στην Αθηνα, για την Καλαμάτα δεν ήξερε.
''Ευχαριστω.'' αναφωνησε μονολεκτικα. Τι ειχε να πει; Απολυτως τιποτα! Ο σερβιτορος ψιθυρισε 'στην υγεια σου' και εφυγε για να σερβιρει τους υπολοιπους πελατες που περιμεναν ανυπομονα τα ροφηματα τους.
Μα χυμο; Χυμο; Γιατί όχι ένας καφές; Ένα φρέντο εσπρέσσο; Ο εκνευρισμος της ηταν εμφανης. Της εδειχνε πως στα ματια του ηταν μικρη κοπελιτσα ομως για κακη του τυχη δεν ηταν απο τις γυναικες που ετρεχαν πισω απο εναν αντρα. Ηθελε τα αγορια να ειναι ντομπροι. Σε θελω, με θελεις, τελος! Ενιωσε παλι εκεινη την καψα και τα νευρα της μονομιας εξαφανιστηκαν. Την κοιτουσε για δευτερη, τριτη, τεταρτη φορα; Ειχε χασει το μετρημα. Ενωσε τα ματια της με τα δικα του, δεν μπορουσε να διακρινει το χρωμα τους μα ηταν σιγουρα φωτεινα. Ελαμπαν! Εβαλε μια μπουκλιτσα των σγουρων της μαλλιων πισω απο το αυτι της και του χαμογελασε με ευγνωμοσυνη. Σχηματησε ενα αηχο ευχαριστω με τα χειλη της και επεστρεψε πισω στο λαπτοπ. Μολις βρηκε αυτο που εψαχνε. Την αρχη. Εκανε προχειρες σημειωσεις μη τυχον και ξεχνουσε αργοτερα οσα ειχε στο μυαλο της και εβαλε στην πλοκη λιγη απο την αληθεια της. Η γνωριμία των πρωταγωνιστών θα γινόταν σε μια καφετερια και αφορμη για να μιλησουν θα ηταν μια ζεστη σοκολατα. Εξου και ο τιτλος. Βεβαια η ζεστη σοκολατα δεν ηταν μονο ενα ροφημα στο βιβλιο μα η σωσιβια λεμβος της Άννας ...της πρωταγωνιστριας.
''Μπορω να καθισω;'' προφερε μια μπασα βραχνη φωνη. Η Δαφνη σηκωσε το βλεμμα της για να ερθει αντιμετωπη με τον αγνωστο ξανθουλη ο οποιος της εδωσε απλοχερα εμπνευση και τωρα δεν την αφηνε να γραψει. Οχι, σκεφτηκε να απαντησει μα ετσι δεν θα ειχε ενδιαφερον το απογευμα της. Ειχε αναγκη απο λιγη παρεα. Ένιωθε μοναχική... συγγραφέας.
''Ναι'' ειπε με την κοκκινιλα να εμφανιζεται για πολλοστη φορα στα μαγουλα της
''Ειμαι ο Γιαννης. Εσυ;''
''Δαφνη! Με λενε Δαφνη.'' ο Γιαννης βολευτηκε στην καρεκλα και ακουμπησε το τηλέφωνό του στο τραπεζι σαν να ηταν οντως φιλος της ''Σε ευχαριστω για τον χυμο αν και δεν χρειαζοταν. Δεν ειμαστε φιλοι, δεν σε ξερω καν.''
''Ξερεις το ονομα μου, δεν ειμαι αγνωστος'' προφερε ειρωνικα και την κοιταξε χαρωπα. Περιεργο παιδι. Απο την ειρωνεία ευθυς στην χαρα
''Ξερω μονο ενα ονομα. Δεν μου λεει κατι αυτο.''
''Τι θες να μαθεις για εμενα;'' την ρωτησε παιχνιδιαρικα. Η Δαφνη μορφασε. Ξαφνικα ο Γιαννης μετατραπηκε σε Λευτερης...στον πρωταγωνιστη της. Κοιταξε τα ματια του. Ηταν οντως φωτεινα! Ελαμπαν πολυ! Ειχαν μια μελι αποχρωση καμια σχεση με τα δικα της που ηταν βαμμενα γκριζα. Κληρονομια απο την γιαγια της που αγαπουσε πολυ! Την εχασε ομως σε μικρη ηλικια. Αβασταχτος πονος!
''Τι γραφεις στο λαπτοπ;''
''Εργασια για την σχολη.''
''Ψεμα. Ενας φοιτητης δεν διαβαζει ποτέ σε καφετερια. Υπαρχει βουη. Εσυ, δεν εισαι απο τα μερη μας.'' διαπιστωσε.
''Τοσο πολυ φαινεται;''
''Εχεις αλλον αερα. Θεσσαλονικια;''
''Αθηναια.''
''Κοντα επεσα. Τι σε εφερε εδω;''
''Η αποτυχια μου στις πανελλαδικες, δεν καταφερα να περασω στην πολη μου'' εξομολογηθηκε και ενα βαρος εφυγε απο τα σωθικα της. Του ειπε αυτο που την πονουσε. Γιατι πονουσε! Ηταν μονη στην Πελοποννησο χωρις φιλους, συγγενεις, γνωστους. Αν και τωρα που το σκεφτοταν ειχε παρεα τον φορητο υπολογιστη της, τις σημειωσεις της και τα βιβλια. Τα βιβλια λενε ειναι οι καλυτεροι φιλοι των ανθρωπων. Ειναι αραγε; Ο Γιαννης απροσδοκητα κοιταξε την οθονη του λαπτοπ πριν προλαβει η Δαφνη να τον απενεργοποιησει.
''Μια ζεστη σοκολατα. Δαφνη Μεταξά. Γραφεις βιβλιο; Εισαι συγγραφεας;'' την ρωτησε ενθουσιασμενος
''Οχι, ειναι το χομπι μου, μου αρεσει να αποτυπωνω την φαντασια μου σε λεξεις.'' σχολιασε η Δάφνη και εκανε να πατησει το κλειστρο για να μαυρισει η οθονη. Εκεινος της επιασε το χερι. Η κοπέλα ανατριχιασε στο αγγιγμα του, η καρδια της αρχισε να χορευει εναν περιεργο χορο σχεδον τρομακτικο. Δεν ήθελε ο έρωτας να της χτυπήσει τον κώδωνα! Είχε βγει από μια δυσκολη σχέση. Από μια σχέση από απόσταση.
''Ασε με να σε διαβασω.'' της ζητησε. Η Δαφνη ενιωσε περιεργα. Κανεις ποτε δεν ηθελε να την διαβασει ούτε ο πρώην της ουτε οι φιλες της που ηταν στην Αθηνα. Ατιμη φιλοσοφια! Γιατι να μην περνουσε στην Αθήνα, στην Θεσσαλονικη εστω και στα Ιωάννινα;
Γιατι; Ειχε δωσει ολη της την ψυχη στο διαβασμα!
''Οχι''
''Αν σε κερασω αλλον εναν χυμο;''
''Ευχαριστω. Ποσες φορες θα στο πω σημερα;'' χαμογελασε αχνά μα σοβαρευτηκε γρηγορα ''δεν δεχομαι χυμους απο αγνωστους.''
''Ποσα ψεματα θα μου πεις;'' την πειραξε ξανα. Μα το πειραγμα οσο αστειο κι αν ειναι για καποιους, για μερικους ειναι μια φουσκα που οταν σκασει σκορπαει πονο
''Πρεπει να φυγω.'' η Δαφνη σηκωθηκε βιαστικα και μαζεψε το λαπτοπ της. Ειχε πληρωσει ηδη την σοκολατα της. Πηρε το δερματινο καφετι ζακετακι της απο την καρεκλα και το φορεσε. Εξω ειχε ψυχρα. Λογικο αφου ηταν τελη Οκτωβρη.
''Περιμενε. Θα σε ξαναδω;'' απορησε ο Γιαννης και την κοίταξε ερωτηματικά, σχεδόν παρακλητικα.
Η Δαφνη τον κοιταξε. Εμοιαζε τοσο πολυ στον πρωταγωνιστη της! Στον Λευτερη της.
''Αυριο το απογευμα. Στις πεντε στην παραλια.'' ανακοινωσε κι εφυγε βιαστικα. Το ασπρο φορεματακι της ανεμιζε απο την βιασυνη. Αιθέρια ύπαρξη.
Ο Γιαννης σηκωθηκε απευθείας απο την θεση του. Το προσωπο του δεν εδειχνε ιχνος αισθηματος. Δεν την πιστεψε αλλά θα τηρουσε το ραντεβου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αύριο, έλεγε συχνά στους φίλους του κι αυτό το αύριο τώρα έπρεπε να το κυνηγήσει.
Επεστρεψε πισω στην παρεα του. Οι δύο άντρες της παρέας του έκαναν νόημα και του έκλεισαν το μάτι. Μετά θα ακολουθούσε συζήτηση διότι εκείνο το κορίτσι δεν ήταν φίλη του Γιάννη αλλιώς θα το γνώριζαν.
''Γιατι εφυγε η φιλη σου αρον αρον;'' τον ρωτησε η κοπελα του μολις εκατσε στην αρχικη του θεση. Ειχαν σχεση εδω και δυο μηνες. Τιποτα το ιδιαιτερο, ήταν γειτόνισσα του από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Είπαν να δοκιμάσουν και όπου τους βγάλει. Ήλπιζε πουθενα.
Η Μαρκέλλα ήταν καλή κοπέλα, μα δεν ήταν αυτη που ήθελε στο πλευρό του για σύζυγο και μητέρα των παιδιών του.
''Δεν ξερω'' απαντησε ειλικρινα και προσπαθησε να ενσωματωθει στη συζητηση των φιλων του. Οταν ειδε την Δαφνη, η ανασα του κοπηκε κι αμέσως σκαρφίστηκε πως ήταν φίλη του.
Άλλωστε στην ζωη μας αξιζει να παιρνουμε ρισκο...μια ζωη την εχουμε! Σωστα;