Έλενας Pov
Οι ακτίνες του ήλιου διαπέρασαν τα μάτια μου και αργά άνοιξα τα άνοιξα. Κοίταξα δίπλα μου και είδα τον έρωτα μου να κοιμάται γαλήνια μέσα στην αγκαλιά μου. Πλησίασα το κεφάλι μου στα μαλλιά της και πήρα μια βαθιά ανάσα. Πόσο μου έχει λείψει το άρωμα της, πόσο μου έχει λείψει να ξυπνάω και να την έχω στην αγκαλιά μου. Χωρίς να το καταλάβω την πλησίασα και την φίλησα απαλά στα χείλη. Πήγα να απομακρυνθώ όμως εκείνη συνέχισε το φιλί μας εμβαθύνοντας το. Οι γλώσσες μας μπλέχτηκαν μετάξι τους σε ένα αργό φιλί αλλά αισθησιακό. Άνοιξε τα κατά γαλανά ματιά της και μου χαμογέλασε.
"Καλημέρα" είπε ενθουσιασμένη
"Καλημέρα μωρό μου" απάντησα γλυκά
"Μπορώ να ξυπνάω κάθε μέρα έτσι?" ρώτησε η Δανάη με φωνή σαν μικρού παιδιού.
Με κοιτούσε με τόσο αθώο βλέμμα. Θεέ μου πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί της. Πόσο πολύ την αγαπάω. Είναι τόσο όμορφη. Αυτά τα μάτια της είναι τόσο υπέροχα. Αυτό το γαλάζιο πάντα με ταξίδευε. Το χαμόγελο της? Το πιο γλυκό σε όλο τον κόσμο. Τόσο όμορφο, γαλήνιο. Μπορεί να με κάνει να λιώσω μόνο με το βλέμμα της.
"Σου το υπόσχομαι αγάπη μου. Κάθε μέρα έτσι θα ξυπνάς. Θέλω να πάρεις τα πράγματα σου από την Μελίνα και να έρθεις να μείνεις εδώ μαζί μου. Δεν θέλω να περάσω ούτε μια μέρα μακρυά σου." είπα ειλικρινά
"Μα μήπως βιάζεσαι λίγο?" ρώτησε και με κοίταξε με απορία
" Βιάζομαι?! Όχι μα τι λες?! Σε έχασα για δύο ολόκληρα χρόνια. Σε αγαπάω και με αγαπάς. Δεν βλέπω τον λόγο να το καθυστερούμε άλλο. Με θέλεις? " ρώτησα και την κοίταξα στα μάτια
" Όσο δεν φαντάζεσαι. Είσαι η ζωή μου. Χωρίς εσένα δεν υπάρχω, δεν ζω, δεν αναπνέω" απάντησε χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου
" Τότε θα πάμε απόψε να πάρεις τα πράγματα σου από την Μελίνα και θα έρθεις εδώ. Από σήμερα το σπίτι σου θα είναι εδώ" της είπα χαμογελαστή
" Θέλω να το σκεφτείς καλά. Πριν λίγες μέρες χώρισες με την Ιωάννα και..." πήγε να πει αλλά την σταμάτησα
"Δεν ερωτεύτηκα ποτέ την Ιωάννα. Αν το είχα κάνει δεν θα ήμουν εδώ μαζί σου. Είμαι σίγουρη. Ξέρεις πόσο υπέφερα τόσο καιρό? Ξεκίνησα να πίνω και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Έπαθα κατάθλιψη και ο ψυχολόγος μου αναγκάστηκε να μου δώσει χάπια για να μην κάνω κακό στον εαυτό μου. Κάθε βράδυ τον πρώτο χρόνο κοιμόμουν με την ζακέτα σου αγκαλιά Δανάη. Για να σε νιώθω κοντά μου. Κάθε βράδυ κοιτούσα της φωτογραφίες μας και σου μιλούσα. Σου μιλούσα με την ελπίδα να ακούσεις τα λόγια μου. Αν ήξερα ότι και εσύ με θες, ότι και εσύ με αγαπάς θα είχα έρθει να σε βρω Δανάη. Θα τα είχα παρατήσει όλα για εσένα. Και την εταιρία και το Παρίσι και όλα. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο, μόνο εσύ. Μόνο. " της είπα και δάκρυα είχαν κυλήσει στα μάτια μου
" Ειι... Μην κλαίς είμαι εδώ. Τώρα που έμαθα την αλήθεια και μου μίλησες καταλαβαίνω. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ θα άντεχα να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω αντίο. Δεν θα άντεχα να σε δω να πονάς. Για αυτό σε συγχώρεσα. Γιατί σε καταλαβαίνω. Και είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Ακόμα και δίκιο να μην είχες πάλι θα σε συγχωρούσα. Δεν μπορώ να μην το κάνω " απάντησε και χαμογέλασα στα λόγια της.
Αυτά τα δύο χρόνια οι τύψεις μου με είχαν καταβάλει. Δεν συγχώρεσα ποτέ τον εαυτό μου που την άφησα. Δεν μου συγχώρεσα ποτέ ότι την πόνεσα. Ευχόμουν κάθε μέρα να την φέρει ο Θεός στον δρόμο μου. Κάθε μέρα τον παρακαλούσα να την προσέχει και να την έχει καλά. Κάθε μέρα ευχόμουν να με σκέφτεται έστω και λίγο. Όμως πίστευα πως με μισεί όσο και αν συχαινόμουν αυτή την σκέψη. Μακάρι να ήξερα ότι δεν το κάνει. Αν το ήξερα θα είχα γυρίσει πίσω εδώ και πολύ καιρό. Δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά και η εταιρία. Μόνο αυτή με ενδιαφέρει. Από τότε που την γνώρισα έγινε η προτεραιότητα μου. Τρέλανε το μυαλό μου, το κορμί μου. Όλο μου το είναι την ήθελε και την θέλει απεγνωσμένα. Από την πρώτη στιγμή που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Ποιος άνθρωπος όμως μπορεί να την κοιτάξει χωρίς να κομπλάρει? Χωρίς να χάσει τον εαυτό του, την ανάσα του? Η Δανάη δεν είναι μια συνηθισμένη κοπέλα. Δεν μοιάζει με καμία όσο και αν προσπάθησα να την αντικαταστήσω. Πότε μα ποτέ καμία δεν θα την φτάσει.
"Συγνώμη για όλα. Δεν ήθελα να σε πληγώσω" είπα και η φωνή μου έσπασε στο τέλος
"Σε παρακαλώ ηρέμησε. Το ξέρω μωρό μου. Το βλέπω στα μάτια σου. Και τα μάτια ποτέ δεν λένε ψέματα" μου είπε και χαμογέλασε
"Εντάξει μωρό μου. Πάμε να πιούμε λίγο καφέ να συνέλθω και εγώ λίγο? " ρώτησα και προσπάθησα να χαμογελάσω ενώ ταυτόχρονα σκούπιζα με τα δάχτυλα μου, τα δάκρυα που έτρεχαν στο μάγουλο μου
" Έτσι θέλω να σε βλέπω,να χαμογελάς. Εγώ για αυτό το χαμόγελο ζω, για αυτό υπάρχω. Λοιπόν πάμε τώρα κάτω πεινάω" απάντησε και της χαμογέλασα ακόμα πιο πολύ
Κατεβήκαμε στην κουζίνα και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε πρωινό. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα μετά από δύο χρόνια που ήμαστε μαζί, που είναι δικιά μου και εγώ δικιά της, που κοιμηθήκαμε και ξυπνήσαμε μαζί. Όπως τότε, στην Αθήνα. Και θέλω να είναι όλα τέλεια.
Φτιάξαμε κρέπες και καθίσαμε στο τραπέζι για να πάρουμε πρωινό. Εγώ έκατσα στην μια πλευρά του τραπεζιού και η Δανάη απέναντι μου. Έτρωγε και ήταν σαν μικρό παιδί. Είχε σοκολάτα γύρω από το στόμα της όμως παρόλα αυτά συνέχιζε να τρώει γρήγορα την κρέπα της σαν κάποιος ήθελε να της την πάρει. Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω σε αυτή την εικόνα. Η Δανάη με είδε και σταμάτησε να τρώει αμέσως.
"Έχω κάτι?" ρώτησε ντροπαλά και κοκκίνισαν τα μάγουλα της.
Πόσο μου αρέσει όταν ντρέπεται. Όπως τότε στο σχολείο, που όταν την έπιανα να με κοιτάζει κοκκίνιζε και έπαιρνε αμέσως το βλέμμα της από πάνω μου.
"Όχι μωρό μου" είπα και σηκώθηκα από την θέση μου." Απλώς" συνέχισα και στάθηκα δίπλα της. "Έχεις σοκολάτα παντού" συμπλήρωσα και με την γλώσσα μου έγλυψα την περιοχή γύρω από το στόμα της.
Εκείνη με έπιασε από τους γοφούς μου και με έβαλε να καθίσω πάνω της ενώ παράλληλα ξεκίνησε να με φιλάει με πάθος. Πως γίνετε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων να με ανάβει τόσο πολύ? Σηκώθηκα από πάνω της και τράβηξα την καρέκλα προς το μέρος μου. Πήγε να σηκωθεί όμως δεν την άφησα. Άνοιξα με το γόνατο μου τα πόδια της και την κοίταξα στα μάτια. Η Δανάη ήδη ήταν πολύ αναμμένη. Χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, ακούμπησα το γόνατο μου στην περιοχή της και ξεκίνησα να το κουνάω αργά. Αμέσως έκλεισε τα μάτια και έγειρε το κεφάλι της πίσω ενώ παράλληλα ελευθερώθηκε από το στόμα της ένας βαθύς αναστεναγμός. Αύξησα την ταχύτητα και εκείνη ξεκίνησε να αναστενάζει ενώ τα χέρια της ήταν γκατζωμένα στην καρέκλα προσπαθώντας να κρατηθεί.
Με τρελαίνει να βλέπω πόσο επιρροή ασκώ πάνω της. Να βλέπω το κορμί της αδύναμο και να αναστενάζει αβοήθητη. Μπορώ να λιώσω σαν κερί όταν βλέπω το στόμα της να ανοίγει ελάχιστα και από εκεί να βγαίνουν βογγυτά που τόσο προσπαθεί να κρατήσει. Η θέα της ξαναμμένης Δανάης γενικότερα μου μουδιάζει το μυαλό. Μπορεί να με κάνει να χάσω τα λογικά μου, την ανάσα μου.
Οι αναστεναγμοί της πλέον ακούγονταν σε όλο το σπίτι ενώ εκείνη ήταν εκστασιασμένη. Τα μάτια της τα είχε ακόμα κλειστά ενώ το κεφάλι της το είχε γύρει πίσω. Σε μόλις λίγα λεπτά ελευθέρωσε τον δυνατό οργασμό της.
Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε με κομμένη ανάσα. Της χαμογέλασα και κάθισα στην θέση μου. Η Δανάη με κοιτούσε χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι είχε γίνει πριν λίγα δευτερόλεπτα.
"Λοιπόν?" ρώτησα πονηρά και ήπια λίγο από τον καφέ μου
"Αυτό δεν το περίμενα" είπε και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία
"Ούτε εγώ" απάντησα ειλικρινά
"Θα χαλάσω την στιγμή τώρα το ξέρω όμως θέλω να σε ρωτήσω ακόμα κάτι." είπε και πήρε το σοβαρό της βλέμμα
"Φυσικά πες μου" της απάντησα και την κοίταξα σοβαρά
" Πριν είπες ότι τον πρώτο χρόνο που ήσουν στο Παρίσι, ότι κοιμόμουν αγκαλιά με την ζακέτα μου για να με νιώθεις κοντά σου. Ποια ζακέτα? " με ρώτησε και αμέσως οι αναμνήσεις κατέβαλαν το μυαλό μου
Flashback Έλενας
" Πάρε αυτό " μου είπε και έβγαλε την ζακέτα της
"Όχι κράτησε την δεν θέλω να κρυώσεις εσύ " της είπα ήρεμα
" Δεν κρυώνω εγώ εσύ τρέμεις" επέμεινε και την φόρεσα χωρίς άλλες αντιρρήσεις
"Σε ευχαριστώ. Μυρίζει το άρωμα σου" είπα και χώθηκα ξανά στην αγκαλιά της
" Λογικό δεν είναι?" απάντησε για να με πειράξει
"Ε είναι ναι. Δεν μου λες? "ρώτησα και έκανα μια παύση" Θέλεις να κάνεις οικογένεια δεν μου έχεις πει ποτέ" είπα καθώς κοιτούσα την θάλασσα
" Θέλω ναι. Εσύ? "ρώτησε και με χαϊδεψε απαλά
"Θέλω και εγώ. Και θέλω να κάνω και παιδιά" είπα ενθουσιασμένη
"Μμ ναι και εγώ. Θέλω πολύ να κάνω ένα κοριτσάκι " μου απάντησε
" Και εγώ προτιμώ κοριτσάκι η αλήθεια είναι αλλά και αγοράκι δεν θα με χαλούσε " της είπα και χαμογέλασα
" Μμ ούτε εμένα" απάντησε γλυκά.
Τέλος Flashback
" Θυμάσαι όταν ήμασταν στην Ισπανία που ένα βράδυ πήγαμε στην παραλία? Αφού είχαμε κάνει έρωτα κρύωνα και εσύ μου έδωσες την ζακέτα σου" είπα και χαμογέλασα σκεπτόμενη τις αναμνήσεις
"Θυμάμαι ναι. Πως γίνετε να ξεχάσω εκείνο το βράδυ άλλωστε. Όμως δεν θυμόμουν ότι είχες εσύ την ζακέτα μου" είπε σκεπτική
" Ναι εγώ την έχω. Δεν στην είχα επιστρέψει επίτηδες. Αυτή ήταν η αγαπημένη σου και ήθελα να έχω κάτι δικό σου" απάντησα και πήγα να την βρω να της την δείξω
Έπιασα την ζακέτα της στα χέρια μου και το μυαλό μου έτρεξε για άλλη μια φορά στις αναμνήσεις. Πόσα δάκρυα μπορεί να έχει άραγε φυλαγμένα μέσα της αυτή η ζακέτα? Πόσο πόνο μοιράστηκα μαζί της.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και κατέβηκα τα σκαλιά του σπιτιού μου. Μόλις την είδε η Δανάη αμέσως σηκώθηκε και με πλησίασε.
"Α ναι τώρα θυμήθηκα πια είναι. Την είχα ξεχάσει. Δεν ήξερα ότι την είχες" είπε και την έβαλε κοντά στο πρόσωπο της. Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτα μίλησε.
"Πως γίνεται να μυρίζει ακόμα το άρωμα μου?" ρώτησε με απορία
"Γιατί εγώ αγόραζα συνέχεια το άρωμα σου για να την ψεκάζω. Ήθελα να σε μυρίζω να νιώθω πως είσαι μαζί μου, δίπλα μου" απάντησα ειλικρινά
"Δεν το πιστεύω. Και εγώ νόμιζα ότι με είχες ξεχάσει" είπε και με αγκάλιασε
" Ποτέ δεν θα γίνει αυτό" απάντησα και την έσφιξα σφιχτά
" Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο? " ρώτησε ξανά αφού με άφησε από την αγκαλιά της
" Όλο ερωτήσεις μου είσαι. Άντε ρώτα" της είπα αστεία
" Η εταιρεία πως βρέθηκε στα χέρια σου?" ρώτησε και κάθισε στον καναπέ και εγώ την ακολούθησα
"Η εταιρία ήταν του θείου μου. Όμως μετά τον θάνατο του πέρασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να την αναλάβω αλλά ο Λουκάς δεν ήταν σε θέση όλους αυτούς τους μήνες και έτσι ασχολήθηκα εγώ " απάντησα ειλικρινά
"Απίστευτο. Και είσαι ευχαριστημένη με την δουλειά που κάνεις? "ρώτησε η Δανάη
" Ναι. Εντάξει μπορεί να μην το επέλεξα αλλά είναι ενδιαφέρον. Όμως τώρα σειρά μου να ρωτήσω και θέλω αυτή την φορά να μου πεις την αλήθεια " της είπα και με κοίταξε με απορία
" Πες μου" είπε με ήρεμη φωνή
" Όταν ήρθες την πρώτη μέρα στην εταιρία σε ρώτησα γιατί επέλεξες αυτό το επάγγελμα. Μου απάντησες ότι ήταν κάτι που αγαπούσες από μικρή όμως και οι δύο ξέρουμε ότι δεν είναι αλήθεια. Μπορείς να μου πεις τώρα?" ρώτησα με αγωνία
" Εντάξει. Η αλήθεια είναι ότι τα μίσησα. Όταν έχασα εσένα μετά έγινε το πιο ανυπόφορο μάθημα. Δεν έμπαινα καν στην τάξη μέχρι που πιεστικά με τις απουσίες και αναγκάστηκα. Μου θύμιζε εσένα και δεν ήθελα καμία σχέση. Έτσι αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος. Ξεκίνησα με ένα απλό μπλοκ και μου άρεσε. Έτσι το αποφάσισα " είπε και μου χαμογέλασε
Ένιωσα πολύ άσχημα όταν μου είπε ότι μίσησε τα μαθηματικά εξαιτίας μου. Αλλά το ήξερα και πριν μου το πει. Απλός άφηνα ένα μικρό ενδεχόμενο ανοιχτό. Αν όμως το είχε επιλέξει ίσως να μην ξανά βρισκόμασταν ποτέ.
" Μετάνιωσες που δεν έγινες μαθηματικός?" ρώτησα και την κοίταξα
"Όχι καθόλου. Μου αρέσει πολύ αυτό το επάγγελμα που κάνω τώρα" μου απάντησε και χαμογέλασα.
Η μέρα πέρασε με εμένα και την Δανάη να κάνουμε βόλτες στο Παρίσι και να της δείχνω τα αξιοθέατα. Είχε ενθουσιαστεί έκανε σαν μικρό παιδί. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που είμαι ξανά μαζί της. Που είναι δίπλα μου,που μπορώ να βλέπω το χαμογελό της. Αυτή είναι ευτυχία. Αν έχω εκείνη έχω τα πάντα.