JOYCE
JANUARY 10 2015
TO DO :
*CAFE
*CHURCH
*GROCERY
*HOUSE
Finally, after a week of being unplanned I was able to wrote a list again. Maybe, this was all I need. To be who I am.
I gathered my stuff and readied myself for another extravagant day. Hindi ako makaiwas dahil alam ko uusigin pa rin nila ako. I'm running out of options and I didn't know what to do anymore.
A house to A cafe was just a meters away. Every morning it became my habit to walked and sometimes passed by at Church that was on the way. A routine of my life that starts my day.
Those familiar faces that I saw everyday. Those busy morning people. Those strangers that offered there smile even though they didn't know each other. The life I have and the life I live.
Pagdating ko ng Cafe nasa labas na si Tatay. Gumugupit ito ng kuko niya habang nakikinig ng balita sa maliit niyang radyo.
"Aba, good grooming ba ngayon?"
pabirong kong sabi sa kanya. Ngumiti lang siya at nagpatuloy. Maaga pa naman at ulit hindi na naman ako late. Umupo ako sa tabi niya na nakatingin lang sa malayo.
"Alam mo kasi pinuputol talaga yan kapag nakakasama na. "
"Alam ko naman po yon.."
"pero mahirap na yang putulin pag luma na ang nail cutter, minsan di niya na ito kaya at kapag pinilit mo masasaktan ka."
Napatingin na naman ako sa kanya. Hindi na ang kuko ang ibig niyang sabihin at namamangha ako minsan kung paano niya ihahalintulad ang kahit na anong bagay sa sitwasyon.
"bibili ako ng bagong nailcutter."
"sana nga di ba pwede lang ganun kadali?Paano pag nakabili ka na tapos pinutol mo,tapos tumubo ulit,tapos bibili ka na naman? Pag ginawa mo yon paulit ulit mo ng gagawin yon.."
Napabuntong hininga ako.
"So ano po dapat gawin?"
"dalawa; una, kung ayaw mong tumubo alisin mo ang kuko mo pero sobrang sakit non at sa kalaunan tutubo yon ng panibagong kuko
Pangalawa, hayaan mong tumubo pero siguraduhin mong kaya mong imaintain na hindi makakasagabal sayo. Yong sa huli kapag pinutulan mo di masakit at di makakasakit. "
Napangiti si Tatay sa akin. Hindi na ako umimik at nag isip.
"pero alam mo kung ano ang maganda sa mahabang kuko?Malalagyan mo yon ng ibat ibang klaseng pintura, masasayahan ka sa makikita mo at kapag inalagaan mo yon ng mabuti magiging madali na lahat sayo. Hindi mo na kailangang bumili ng nail cutter ng paulit ulit kasi hindi na kailangan pa. "
"Tay.."
"mmm"
"ang hirap pala mag alaga ng kuko.."
Tumawa lang siya at di na sumagot. Pumasok na ako sa loob at nagsimulang mag ayos
Pagpatak ng alas nuebe nagsimula na naman ang pagkabalisa ko. Lalo na ng bumukas ang gate na yon. Nakakainis kasi masyado na talaga akong apektado at kahit anong gawin ko meron at meron pa rin akong hope na baka nga pwede. Baka nga meron.
Kung titingan, bagay na bagay ang porma niya para maging Pari.The way he suited himself . Yong mga ngiti niya para talagang sobrang bait na tao (mabait naman talaga minsan) at yong pagpungay niya ng mga mata niya. Sheeeet!!Nakakainis.
Relax lang ako. Relax lang.
"ang in love na si Joyce. Salamat."
malambing na sabi ni Emil. Napangiti nalang ako.
"Maganda ata ang mood pre."
ika ni Zach. Tumango lang si Johann na hindi man lang nagbitaw ng salita. Nakatingin na naman siya sa akin.
"kailan mo ipapakilala sa amin?"
"bukas.."
pabirong sagot ko kay Zach.
"seryoso?"
"kung ayaw mo di wag!"
sabi ko nalang at nakangiting tumalikod. Mabuti nalang at hindi siya sumabat kasi baka mawawalan na naman ako ng sasabihin. Nakahinga ako ng malawag. Parang hindi gaano ka awkward ang lahat. Kung ano man ang nangyari kahapon malamang panunukso lang talaga yon.
Bumalik ako ulit para magbigay ng creamer. May iba na silang pinag usapan kaya di na nila ako napansin pa. Napasulyap lang ako sandali sa kanya at agad naman umiwas ng nahuli niya ako. Di ko mapigilang matawa dahil para akong batang nahihiya.
"Tay pahiram nito ha.."
muntikan ko ng bitawan ang dala ko ng bigla siyang sumulpot sa gilid ko. Inabot niya yong play cards na halos naamoy ko yata pati ang kapeng ininom niya.
Nagpigil na naman ako ng hininga. Bumalik na siya sa mesa na parang wala lang alam.
Nabasa ko rin na pag napadikit ka daw sa isang tao at halos mawala ka sa sarili mo ibig sabihin non may tension. Either it is love or angst. In my situation definitely it wasn't angst.
Relax. Relax.
Sigaw ko sa aking utak. Kaya ko tong pigilan. Kaya ko tong putulin. Hindi na ako mahina gaya ng dati. Natuto na ako. Marunong na akong magkontrol ng mga bagay. Kaya ko ng utusan ang sarili ko na tama na.
Napaisip ako muli. Kaya nga ba?
"eto na Tay oh. "
ito na naman siya ulit.
"Joyce.."
at ngumiti na parang tange.
Ahhhhhhhh!!!Pwede ba. Tama na!!
Sinundan ko na lang siya ng tingin papunta sa mesa niya.Ano ba talaga ang gusto niyang palabasin?
"Tsk.tsk.tsk"
rinig ko na naman si Tatay at napangiti nalang ako.
Maraming bagay sa mundo ang hindi natin maiintindihan at kabilang na don ang kung ano ba ang iiniisip ng ibang tao sa atin.
Si Johann.
For example. Pilit ko man iniintindi na lahat ng pinapakita niya ay pang aasar lang hindi ko pa ring mapigilang mag isip baka hindi lang ito simpleng ganun. Pero sa kabila non alam ko rin na hindi na ako dapat umasa ulit. Na hindi na dapat ako mag isip ng kahit na anong posibilidad na later on ikakasakit lang ng damdamin ko.
Nadala na ako noon at di pwedeng tatanga tanga na naman ulit ako ngayon.
Papunta ako ng Church. Bitbit ang gamit ko at naglalakad ng parang wala sa sarili. Maraming kung ano anong crazy stuff ang pumapasok sa utak ko. I need to refreshed my mind. I need to asked God guidance.
"Saan ka?"
Anak ng....!
"Ano ginagawa mo rito?"
Pabalik na tanong ko sa kanya.Panu siya nakalabas ng ganitong oras?
"Magsisimba.."
"walang simbahan sa loob..?"
Ngumiti lang siya at sumabay sa akin sa paglalakad. Nakakabingi ang katahimikan.
Sabay kaming pumasok sa loob. Tumabi din siya sa akin. Pagluhod ko sumunod din siya.
"Ano pinagdadasal mo?"
mahina niyang tanong. Nakaluhod kamimg dalawa at nakatingin sa altar.
"katahimikan..ikaw?"
"kasagutan"
"marami kang tanong?"
"Oo. Pero natatakot ako sa sagot."
Napatingin ako sa kanya ganun din siya sa akin. Sa mga mata niya makikita lahat ng takot at lungkot na nararamdaman niya sa loob. Sa titig niya sinasabi lahat ng hindi niya masabi. Pero ang problema hindi ko alam kung ano ang pinahihiwatig niya.
"Mabuti na yong malaman mo kaysa naman habang buhay kang matatakot."
"Alam mo sana kaya ko na lang itanong sayo.."
"Ano ba yon?"
Tumahimik siya at pumikit para magdasal. Nagbuntong hininga nalang ako at pumikit din.
Ano ba ang gusto niyang itanong. Ano ba ang kinatatakutan niyang sagot?
Hi Lord. Malamang gusto nyong pukpukin ang ulo ko ngayon dahil marami na akong pagkakamali. Kahit pa sa harapan mo ngayon patuloy pa rin ang kasalanan ko. Kung mali to sana naman kunin niyo sa akin. Sana naman tulungan niyo akong hindi ko na to maramdaman. Ang lalaking to na nasa tabi ko nangako na magsisilbi sa inyo habang buhay at alam ko na mali kasi iniisip ko minsan na baka pwede sa akin na lang siya. So Please Lord pigilan niyo ang puso ko.
When I opened my eyes I saw him staring closely to me.
"May nagsabi na ba sayo na maganda ka?"
Para akong tatakbo papalayo at magtago pero ang puso hindi ko mapigilang matuwa.
"Tara. "
He grabbed m with him and lumabas kaming magkahawak ng kamay . I honestly wanted to pulled away but I didn't. Hinayaan kong ganun kami. Hinayaan kong magkahawak kami. Mali man hindi ko alam.
But at those moment being closed to him was the only thing that matters.
To be with him while he was holding me as we freely walking on the roads not minding who will gonna see us. Like normal people.