Δανάης Pov
Εγώ με την Μελίνα έχουμε ξεκινήσει από νωρίς σήμερα. Η Μελίνα αποφάσισε να έρθει μαζί μου στην συνέντευξη ώστε εάν πάρω την δουλειά να ξέρω πιο λεωφορείο θα πρέπει να χρησιμοποιώ. Οκτώ και μισή και βρισκόμασταν στην καφετέρια ακριβώς απέναντι από το τεράστιο κτήριο του Περιοδικού. Συνεννοήθηκα να μείνει εδώ η Μελίνα να με περιμένει όση ώρα διαρκέσει η συνέντευξη. Ξανά γύρισα το βλέμμα μου στο μεγάλο κτίριο και μόλις το ξανά αντίκρισα αμέσως με έλουσε κρύος ιδρώτας.
"Μελίνα είναι πολύ μεγάλο αυτό το κτίριο θα χαθώ" είπα αγχωμένη στην φίλη μου
"Ηρέμησε κορίτσι μου όλα καλά θα πάνε. Θα μείνω εγώ εδώ και μόλις τελειώσεις θα έρθεις εδώ να με βρεις. Θα πιούμε τον καφέ μας να μου πεις πως πήγε και θα γυρίσουμε μαζί σπίτι" είπε με ήρεμο τόνο η κοκκινομάλλα κοπέλα
"Τα ρούχα πως είναι? Τα μαλλιά μου?" ρώτησα αγχωμένη
" Είσαι υπέροχη. Κομψή και ντελικάτη, ακριβώς όπως πρέπει. Θα τους τρελάνεις όλους να είσαι σίγουρη " είπε η Μελίνα και μου έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα
"Σίγουρα έτσι?" ξανά ρώτησα για επιβεβαίωση
" Φυσικά! Και αυτό το παντελόνι σου κάνει ωραίο κώλο" ανταποκρίθηκε η Μελίνα
" Αμάν ρε παιδί μου σταματά να με δουλεύεις " είπα ενοχλημένη
" Αλήθεια λέω. Λοιπόν τέλος όμως με αυτά. Σήκω και πήγαινε σε ένα τέταρτο πρέπει να είσαι εκεί. Καλό είναι να πας λίγο νωρίτερα να δείξεις συνέπεια " ανταποκρίθηκε η Μελίνα
"Έχεις δίκιο φεύγω. Θα με περιμένεις εδώ έτσι? " ρώτησα αγχωμένη
"Εννοείτε! Βάλε την μάσκα 'είμαι η καλύτερη δεν με αγγίζει τίποτα' και πήγαινε. Καλή επιτυχία είμαι σίγουρη ότι θα σκίσεις" είπε η Μελίνα και με αυτά τα λόγια απομακρύνθηκα
Μόλις έφτασα έξω από την πόρτα του κτιρίου συνάντησα δύο σωματώδεις άντρες. Αφού τους εξήγησα για τον λόγο που βρίσκομαι εκεί με άφησαν να περάσω. Μόλις μπήκα μέσα στο κτίριο, αριστερά μου ήταν τρείς κοπέλες στην γραμματεία. Χαμογέλασα ψεύτικα και πλησίασα την μια.
"Καλημέρα σας είμαι η κυρία Χρηστίδου έχω μια συνέντευξη στης εννέα ακριβώς με την διεύθυνση του περιοδικού" είπα χαμογελαστή
"Μάλιστα μαζί μου μιλήσατε εχθές. Θα πάτε στον 16ο όροφο" απάντησε ευγενικά η κοπέλα μπροστά μου
"Μάλιστα σας ευχαριστώ πολύ" απάντησα και κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα βρισκόμουν στον 16ο όροφο του κτιρίου. Προχώρησα λίγα βήματα και είδα μια γυάλινη πόρτα που στην μέση είχε μια ταμπέλα που έγραφε με μεγάλα κεφάλαια γράμματα 'Διεύθυνση' . Χτύπησα ελαφρά την πόρτα και άκουσα μια κοπέλα από μέσα να μου απαντάει.
"Περάστε" άκουσα μια γλυκιά φωνή
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την γυάλινη πόρτα. Μόλις μπήκα μέσα στο γραφείο αντίκρισα μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ψηλή, γυμνασμένη, μελαχρινή και με μπλε μάτια. Το ντύσιμο και η έκφραση της πολύ θηλυκή ενώ η γλώσσα του σώματος προδίδει ότι είναι γυναίκα με αυτοπεποίθηση. Πως να μην έχει άλλωστε είναι όμορφη κοπέλα με λαμπερό χαμόγελο.
"Παρακαλώ καθίστε" μου είπε χαμογελαστή η κοπέλα και κάθισα μπροστά από τον γραφείο σε μια καρέκλα που βρισκόταν εκεί.
"Περίμενε μισό λεπτό" συμπλήρωσε η κοπέλα και βγήκε έξω από το γραφείο
Έριξα μια ματιά στον χώρο γύρο μου. Υπήρχαν πολλοί φάκελοι στην βιβλιοθήκη και διάφορα βιβλία. Παρατήρησα επίσης στο κάτω μέρος της βιβλιοθήκης διαφορά μπουκάλια από ποτά. Έπειτα το βλέμμα μου έπεσε αριστερά σε έναν καναπέ και ένα μικρό τραπεζάκι όπου υπήρχαν διαφορά περιοδικά. Ο χώρος ήταν πολύ καθαρός και τα αντικείμενα πάνω στο γραφείο τακτοποιημένα. Ύστερα κοίταξα στην πίσω πλευρά όπου και εκεί υπήρχε τζαμαρία. Η θέα ήταν πραγματικά εκθαμβωτική. Μπορούσες να διακρίνεις τον πύργο του Άιφελ καθώς και μεγάλα κτίρια.
"Συγνώμη για την καθυστέρηση" άκουσα μια φωνή πίσω μου
"Δεν πειράζει" απάντησα και γύρισα το κεφάλι μου στην κοπέλα που υπέθεσα πως είναι η διεύθυνσή ή κάτι τέτοιο.
Μόλις είδα την κοπέλα γούρλωσα τα μάτια μου διάπλατα. Δεν μπορεί να βλέπω σωστά. Κάποιο λάθος κάνω. Δεν μπορεί να είναι αυτή. Χριστέ μου πόσο όμορφη είναι, είπα στον εαυτό μου χωρίς να πάρω τα μάτια μου από την κοπέλα μπροστά μου. Είναι τόσο ο όμορφη όπως την θυμόμουν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μετά από δύο χρόνια ξανά βλέπω τα δύο πράσινα μάτια που ερωτεύτηκα τόσο από την πρώτη στιγμή που τα αντίκρισα. Χιλιάδες συναισθήματα χτύπησαν βίαια το μυαλό μου εκείνη την στιγμή. Θυμός, θλίψη, πόνο, απογοήτευση, νεύρα. Όμως ένιωθα και επιθυμία, αγάπη, νοσταλγία. Ήθελα τόσο πολύ να τρέξω στην αγκαλιά της και να την φιλήσω. Να την κλείσω στην αγκαλιά μου και να μην την αφήσω να ξανά βγει ποτέ. Όμως εκείνη με παράτησε. Είναι καλά και δύο γαμημένα χρόνια δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής. Θέλω τόσο πολύ να την ρωτήσω γιατί. Αυτό το γιατί που με βασανίζει δύο χρόνια τώρα. Αυτό το γιατί που δεν με αφήνει να κοιμηθώ ήρεμη τα βράδια. Όμως όχι δεν θα της κάνω την χάρη. Δεν θα την ρωτήσω για να νομίζει ότι ενδιαφέρομαι.
Όλα είναι τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου. Νόμιζω ότι βρισκόμομαι σε όνειρο και ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αληθινά. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Έλεγα ξανά και ξανά στον εαυτό μου. Δεν μπορεί να είναι αυτή η διευθύντρια. Αποκλείεται.
"Δανάη? τι κάνεις εσύ εδώ?" είπε σοκαρισμένη η Έλενα
"Εσύ τι κάνεις εδώ ?" ρώτησα σοκαρισμένα και εγώ
"Μισό λεπτό. Πες μου ότι είσαι η κοπέλα για την συνέντευξη?" ρώτησε η Έλενα σαν να μην πιστεύει τα ίδια της τα λόγια
"Ναι. Πες μου ότι εσύ είσαι η διευθύντρια?" ρώτησα στον ίδιο τόνο.
Η Έλενα είχε μείνει άγαλμα να με κοιτάζει στα μάτια. Πόσο μου έλειψε να κλειδώνουν οι ματιές μας. Να την κοιτάω και να χάνομαι στην ομορφιά της. Πόσο μου έλειψαν τα χείλη της. Δεν μπορώ καν να εξηγήσω με λόγια πόσο μου έλειψε η γεύση των φιλιών της.
Αφού ξεροκατάπιε, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να πλησιάζει με αργά και σταθερά βήματα. Πήρε το σοβαρό της βλέμμα και κάθισε στην καρέκλα απέναντί μου
"Δεσποινής Χρηστίδου, ενδιαφέρεστε να εργαστείτε στην εταιρία μας σωστά? " ρώτησε η Έλενα αυστηρά κοιτάζοντας με ψυχρά.
Γιατί μου μιλάει στον πληθυντικό ρε γαμώτο? Πως μπόρεσε να ξεχάσει όσα ζήσαμε μαζί? Μου έλεγε πως είναι ερωτευμένη μαζί μου, ότι με αγαπούσε. Ακόμα θυμάμαι το τελευταίο μας βράδυ. Αυτή άραγε να το θυμάται? Δεν έχει αλλάξει πολύ. Είναι το ίδιο σοβαρή και εκπέμπει αυτοπεποίθηση όπως τις πρώτες μέρες στο σχολείο. Είναι τόσο σέξυ με αυτά τα ρούχα που φοράει. Θέλω να την φιλήσω τόσο γαμημένα πολύ. Θέλω να την έχω ξανά γυμνή στα χέρια μου, να ακούσω ξανά τους αναστεναγμούς τις. Από την απόσταση που είχαμε μπορούσα να μυρίζω το άρωμα της. Πόσο πολύ μπορεί να μου είχε λείψει? Πολλά βραδιά που ήμουν μόνη στο δωμάτιο μου έκλεινα τα μάτια μου προσπαθώντας να το θυμηθώ. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε η φωνή της που τόσο μου είχε λείψει.
"Δεσποινής Χρηστίδου δεν θα απαντήσετε?" με ρώτησε και με κοίταξε με πονηρό βλέμμα καθώς έπαιζε με το στυλό της. Αυθόρμητα τα μάτια μου έπεσαν πάνω στα χείλη της,και χωρίς να το καταλάβω δάγκωσα τα δικά μου. Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω απαντήσει ακόμα ξεροκατάπια και απάντησα
"Εμ με συγχωρείτε. Ναι θα ήθελα πολύ να δουλέψω σε ένα τόσο μεγάλο περιοδικό όπως αυτό" απάντησα και προσπάθησα πολύ να μην χάσω τα λόγια μου
"Μάλιστα. Μπορώ να έχω ένα βιογραφικό?" ρώτησε η Έλενα
"Φυσικά!" απάντησα και της έδωσα το χαρτί που κρατούσα τόση ώρα στα χέρια μου
Η Έλενα το πήρε και ξεκίνησε να το μελετάει με όλη της την προσοχή. Ωστόσο εγώ είχα λίγα δευτερόλεπτα χρόνο για να την παρατηρήσω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι εδώ αυτή την στιγμή μαζί μου και ας την βλέπω με σάρκα και οστά μπροστά μου.
Αφού κοίταξε το βιογραφικό, μου το έδωσε και έπειτα κοίταξε τα μάτια μου. Μα γιατί το κάνει αυτό? Γιατί με κοιτάει στα μάτια δεν μπορεί να καταλάβει πόσο με πονάει?
"Μπορώ να πω ότι είναι πολύ εντυπωσιακό το βιογραφικό σας. Γνωρίζετε τρείς γλώσσες, έχετε πτυχίο στην πληροφορική και τελειώσατε μια από τις καλύτερες σχολές δημοσιογραφίας στην Ελλάδα και μάλιστα με πολύ υψηλό βαθμό. Αλήθεια πως και ασχοληθήκατε με την δημοσιογραφία? "ρώτησε η Έλενα χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου.
Η ερώτηση της με έπιασε απροετοίμαστη. Τι να της απαντήσω τώρα? Ότι μίσησα τα μαθηματικά μαζί με εσένα? Ότι με το ζόρι έμπαινα σε αυτό το μάθημα μόνο και μόνο μην μείνω από απουσίες?
" Ήταν ένα επάγγελμα που θαύμαζα από μικρή" απάντησα όσο πιο πειστικά μπορούσα αν και ξέραμε και οι δύο ότι λέω ψέμματα
"Μάλιστα ωραία. Μισό λεπτό να σας δώσω το διαφημιστικό μας βιβλίο να μας γνωρίσετε λίγο καλύτερα" είπε και πήγε να ανοίξει το συρτάρι του γραφείου της όμως καταλάθος με το χέρι της έριξε την φωτογραφία που τόση ώρα ήταν γυρισμένη σε εμένα και δεν μπορούσα να δω.
Στην φωτογραφία ήταν η κοπέλα που ήταν στο γραφείο της πριν έρθει, μαζί με την Έλενα. Και οι δύο κοιτούσαν με λαμπερά χαμόγελα την κάμερα. Έμοιαζαν ευτυχισμένες. Όπως και στην δική μας φωτογραφία από την Ισπανία. Ακόμα την έχω κρυμμένη στα πράγματα μου. Κάποιες φορές έχω την ανάγκη να της ρίχνω μια ματιά. Με ξέχασε. Με παράτησε και έφυγε χωρίς να μου πει αντίο, χωρίς να μου δώσει εξηγήσεις και ήρθε εδώ για τα λεφτά. Και δεν φτάνει αυτό έχει και γκόμενα. Πότε της δεν με αγάπησε τελικά, όλα όσα νόμιζα πως ζήσαμε ήταν μέσα στο μυαλό μου. Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό? Αυτή με κυνήγησε, αυτή μου είπε πρώτη πως είναι ερωτευμένη μαζί μου. Με έκανε να την εμπιστευτώ και με παράτησε. Με πέταξε σαν ένα παλιό παιχνίδι που βαρέθηκες πια να παίζεις μαζί του. Τελικά αυτό ήμουν για εκείνη. Ένα παιχνίδι.
"Λοιπόν αυτό εδώ είναι" είπε και μου έδωσε το βιβλίο καθώς με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να προσπαθεί να με τεστάρει, ενώ με το άλλο χέρι της έβαζε την φωτογραφία στην θέση της
"Σας ευχαριστώ θα το κοιτάξω" απάντησα και προσπάθησα να φορέσω την μάσκα αδιαφορίας μου. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να καταλάβει ότι με πείραξε
"Παρακαλώ. Όμως δεν είναι λίγο μακρυά από εδώ το σπίτι σας?" Ρώτησε η Έλενα
"Είναι περίπου 40 λεπτά από εδώ " απάντησα ειλικρινά
" Δεν θα είναι λίγο δύσκολο να κάνετε τόσο μεγάλη απόσταση κάθε μέρα?" ρώτησε καθώς με κοιτούσε
"Προς το παρόν μένω εκεί. Με φιλοξενεί μια φίλη μου. Στην συνέχεια σκοπεύω να μετακομίσω" της είπα και είδα το βλέμμα της να πέφτει στα χείλη μου. Μα γιατί με κοιτάζει έτσι? Μια χαρά κάνει την ζωάρα της.
" Μάλιστα. Να ξέρετε πως στην εταιρία μας τηρούνται όλα όσα φαντάζομαι διαβάσατε για να κάνετε την αίτηση και οι ώρες εργασίας είναι ακριβώς όσες αναγράφονται στο συμβόλαιο,το ίδιο και ο μισθός. Η δουλειά είναι δική σας καλή αρχή να έχουμε" απάντησε χαμογελαστή και μου έτεινε το χέρι για χειραψία.
Κοίταξα το χέρι της για μερικά δευτερόλεπτα διστακτικά. Έπειτα κατάπια το κόμπο που είχα στον λαιμό μου και κάναμε χειραψία. Μόλις ένιωσα το απαλό της δέρμα να ακουμπάει το δικό μου ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Το σώμα μου ανατρίχιασε ολόκληρο και ένιωσα να ξανά αναπνέω κανονικά μετά από δύο χρόνια. Σαν όλο αυτό τον καιρό να υπολειτουργούσα και μόλις τη ακούμπησα να λειτουργώ και πάλι σωστά. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή που νόμιζα πως την ακούω. Πως γίνετε να έχει ακόμα μετά από όσα έκανε τόση επιρροή πάνω μου?
Ανατρίχιασε και αυτή καθώς το βλέμμα της έπεσε στα μάτια μου το ίδιο και το δικό μου. Όταν κατάλαβε ότι τα χέρια μας ακουμπάνε το ένα το άλλο παρά πάνω από όσο θα έπρεπε, τα ξανά κοίταξε και αμέσως τραβήχτηκε λίγο απότομα καθώς κάθισε καλύτερα στην θέση της.
"Σας ευ.. χαρι.. στω" είπα τραυλίζοντας. Μόλις με άκουσε μου χαμογέλασε. Πόσο θα ήθελα να φιλήσω αυτό το χαμόγελο μέχρι να μου κοπεί η ανάσα.
"Ξεκινάς από αύριο" είπε χαμογελαστή η Έλενα.
Τι εννοεί ξεκινάω από αύριο? Νόμιζα ότι αφού είδε πως ήμουν εγώ για την συνέντευξη πως δεν θα με έπαιρνε. Τι θέλει να κάνω εδώ να την κοιτάω με την γκόμενα της?
"Αύριο?" ρώτησα γεμάτη απορία και ανγος
"Ναι υπάρχει κάποιο πρόβλημα μήπως δεν μπορείς τόσο σύντομα?" ρώτησε γεμάτη ενδιαφέρον
"Εμ όχι κανένα απόλυτος" απάντησα με δισταγμό
"Αύριο στις οκτώ να είσαι εδώ. Έλα στο γραφείο μου για να σου πω τι πρέπει να κάνεις" είπε χαμογελαστή
"Μάλιστα" απάντησα και προσπάθησα να χαμογελάσω και εγώ όσο δύσκολο και να μου ήταν
"Άρα λοιπόν τα λέμε αύριο. Άφησε κάτω όπως φεύγεις τον αριθμό και το όνομα σου στις κοπέλες της γραμματείας" είπε η Έλενα
" Μάλιστα σας ευχαριστώ " είπα και βγήκα γρήγορα από το γραφείο της. Δεν μπορούσα να μείνω εκεί ούτε λεπτό.
Προχώρησα με γρήγορα βήματα μέχρι το ασανσέρ και πάτησα το 0. Λίγα δευτερόλεπτα και ήμουν στην γραμματεία. Έδωσα τον αριθμό μου σε μια κυρία που ήταν εκεί όπως μου είπε το 'αφεντικό' μου και βγήκα βιαστικά έξω από το κτίριο.
Μόλις βγήκα ελευθέρωσα τα καυτά δάκρυα που τόση ώρα εμπόδιζα με μανία να βγουν προς τα έξω. Έπεσα στα γόνατα και το κλάμα μου νομίζω ακούστηκε στο μισό Παρίσι καθώς με τα χέρι μου έσφιγγα το μενταγιόν που φορούσα στο λαιμό μου. Ήταν το μενταγιόν που μου είχε χαρίσει. Τόσα χρόνια δεν το έβγαλα λεπτό από πάνω μου. Ήταν το μόνο που μου είχε μείνει από εκείνη. Να μου θυμίζει τις στιγμές μας και το ποσό πόνεσα από αυτές.
Η Μελίνα έτρεξε κατά πάνω μου και με πήρε στην αγκαλιά της καθώς προσπαθούσε να με σηκώσει από το πάτωμα.
"Τι έπαθες? Τι έγινε?" ρώτησε η φίλη μου ανήσυχη όμως εγώ δεν μπορούσα να της απαντήσω. Από το στόμα μου μόνο λυγμοί από το κλάμα μπορούσαν να βγουν.
Το κατάλαβε και χωρίς να με αφήσει από την αγκαλιά της με οδήγησε στο τραπέζι στην καφετέρια που καθόμασταν πριν.
Μόλις κάθισα στην καρέκλα έβαλα τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπο μου και συνέχισα να κλαίω μόνο που τώρα το κλάμα μου ήταν βουβό. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω όλα αυτά που έγιναν την τελευταία μισή ώρα. Το μυαλό μου πονάει. Τόσο καιρό ήταν εδώ και εγώ δεν είχα ιδέα. Την περίμενα σαν ηλίθια να γυρίσει πίσω να με βρει, να μου μιλήσει, να μου δώσει εξηγήσεις όμως ποτέ δεν ήρθε. Σιγά μην άφηνε όλα αυτά τα πλούτη για μια μικρή μαθήτρια.
"Δανάη μου σε παρακαλώ μπορείς να μου μιλήσεις? Ανησυχώ πολύ. Αν δεν σε πήραν στην δουλειά δεν πειράζει θα βρεις αλλού μην απογοήτευσε" μου είπε ανυποψίαστη η Μελίνα. Κατέβασα τα χέρια μου από το πρόσωπο μου και την κοίταξα
"Με πήραν στην δουλειά Μελίνα. Και δεν θέλω να πάω. Δεν γίνετε να είμαι στον ίδιο χώρο μαζί της" έλεγα στην φίλη μου αλλά περισσότερο τα έλεγα για εμένα. Μήπως και καταφέρω να συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει.
"Τι εννοείς? Με ποίαν δεν μπορείς να είσαι στον ίδιο χώρο? " ρώτησε με απορία. Πήρα μια βαθιά ανάσα και της απάντησα.
" Με την Έλενα. Είναι διευθύντρια του περιοδικού" είπα και η Μελίνα με κοίταζε προβληματισμένη
"Με πια Έλενα ρε? Και αφού πήρες την δουλειά τι σε νοιάζει πια είναι διευθιν..." είπε η Μελίνα και σταμάτησε την φράση της. Με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα σοκαρισμένη." Μην μου πεις ότι εννοείς την Έλενα. Την δικιά σου Έλενα. Ο ρε φίλε δεν γίνετε αυτό. Μου κάνεις πλάκα?" ρώτησε η Μελίνα εντελώς σοκαρισμένη
" Πρώτον μην την λες δικιά μου γιατί θα τσακωθούμε πολύ άσχημα και δεύτερον ναι η Έλενα. Η κυρία Ιωάννου" είπα ειρωνικά την τελευταία πρόταση
" Μα πως είναι δυνατόν? Αυτή είναι μαθηματικός. Τι δουλειά έχει στο Παρίσι? Και μάλιστα να έχει ολόκληρη εταιρία στα χέρια της? " ρώτησε με απορία
" Δεν έχω ιδέα. Και μάλιστα έχει και γκόμενα που δουλεύουν μαζί" απάντησα νευριασμένη
"Πλάκα κάνεις? Και τι σου είπε όταν σε είδε? Εσύ τι έκανες? Θέλω να μου τα πεις όλα με λεπτομέρειες " είπε η Μελίνα βομβαρδίζοντας με, με ερωτήσεις
Μισή ώρα αργότερα είχα πει στην Μελίνα τα πάντα και με κάθε λεπτομέρεια. Η φίλη μου δεν με διέκοψε καθόλου όση ώρα της μιλούσα και με κοιτούσε πραγματικά σοκαρισμένη.
" Καλά σου μιλούσε στον πληθυντικό? Όντως τώρα?" ρώτησε η Μελίνα εκνευρισμένη
"Ναι έκανε σαν να μην με γνωρίζει. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω το γεγονός ότι είδε πως ήμουν εγώ τελικά για την συνέντευξη και παρόλα αυτά με πήρε στην δουλειά. Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο? Τι θέλει δηλαδή να μου τρίβει στην μούρη την καινούρια γκόμενα της?" είπα φωνάζοντας
" Μην φωνάζεις παιδί μου έχει γυρίσει όλο το μαγαζί και μας κοιτάζει. Και το θέμα δεν είναι τι κάνει αυτή αλλά τι θα κάνεις εσύ" είπε η φίλη μου κοιτάζοντας με
" Τι εννοείς? " απάντησα χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί
" Η Έλενα καλώς ή κακός σε θέλει στην εταιρία της. Εσύ όμως σκοπεύεις να δεχτείς την θέση? " ρώτησε τελικά
" Ναι θα την δεχτώ. Δεν θέλω να της δώσω την χαρά ότι με νοιάζει. Ούτε ότι αφήνω μια τέτοια επαγγελματική ευκαιρία για πάρτη της. Άλλωστε προχώρησε το ίδιο έκανα και εγώ " απάντησα αποφασιστικά
" Εσύ δεν θα έλεγα ακριβώς ότι προχώρησες. Δανάη ακόμα φοράς το μενταγιόν της. Από τότε που σου το έδωσε δεν σε είδα ούτε μια φορά χωρίς αυτό " είπε η φίλη μου
" Μελίνα κόφτω. Την Έλενα δεν πρόκειται ποτέ να την συγχωρήσω για αυτό που έκανε και δεν θέλω καμία σχέση πια μαζί της. Όμως δεν μπορώ να μην πάω στην εταιρεία. Έχω ανάγκη από την δουλειά και αυτή είναι τεράστια ευκαιρία" ανταποκρίθηκα
"Αν πας εκεί θα την βλέπεις κάθε μέρα. Ξέρω πως την αγαπάς ακόμα και αυτό θα σε πάει πίσω. Δανάη τόσα χρόνια που κάνουμε παρέα ποτέ δεν σε ξανά είδα τόσο διαλυμένη όπως όταν σε άφησε η Έλενα. Το να πας να δουλέψεις μαζί της είναι σαν να καρφώνεις εσύ η ίδια το μαχαίρι στην καρδιά σου. Δεν σου αξίζει αυτό" είπε η φίλη μου λυπημένη
" Δεν θέλω να της δείξω ότι με νοιάζει. Ότι θα χάσω μια τόσο σημαντική θέση για αυτήν. Θέλω να της αποδείξω πως την έχω ξεπεράσει και είμαι πολύ καλά χωρίς αυτήν " απάντησα με σιγουριά
" Άρα θες να μου πεις ότι θα δεχτείς για εγωισμό? Μόνο και μόνο από το πείσμα σου. Να της δείξεις ότι δεν σε αγγίζει τίποτα " είπε η Μελίνα και με κοίταξε θυμωμένη
" Όχι μόνο για αυτό. Ξέρεις πόσο μεγάλο είναι το περιοδικό αυτό? Όταν φύγω από εκεί θα έχω μια πολύ σημαντική προϋπηρεσία " είπα ειλικρινά στην φίλη μου
" Αν μείνεις εκεί δεν έχω ιδέα τι μπορεί να γίνει. Τέλος πάντων ελπίζω να είναι για καλό. Τώρα πάμε σπίτι γιατί πρέπει να φύγει όπου να ναι η κοπέλα που κρατάει το παιδί " είπε η Μελίνα
Μία ώρα περίπου βρισκόμασταν σπίτι. Βάλαμε τραπέζι όμως εγώ με το ζόρι έφαγα λίγο φαγητό και κατευθείαν ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Είχα ανάγκη να μείνω μόνη μου. Να μπορέσω να καταλάβω την κατάσταση και κυρίως να δεχτώ την καινούργια Έλενα. Εκείνη που μου μιλάει στον πληθυντικό σαν να είμαι ξένη. Πως γίνετε με κάποιον άνθρωπο που κάποτε ήταν τα πάντα για εσένα να καταλήξετε δύο ξένοι? Σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα μεταξύ σας. Δεν ξέρω αν χαίρομαι που την είδα ή όχι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως με πληγώσει ξανά. Όμως πρέπει να παραδεχτώ τουλάχιστον στον εαυτό μου το ποσό πολύ μου έχει λείψει. Πως γίνετε δύο χρόνια μετά να έχει τόση επιρροή πάνω μου? Πως γίνετε να μην είναι δικιά μου? Να την βλέπω στο γραφείο κάθε μέρα και να της μιλάω στον πληθυντικό? Πως γίνετε να μην φιλάω τα χείλη της που τόσο έχω λατρέψει? Δεν ξέρω αν μπορέσω να δουλέψω μαζί της. Όμως δεν θέλω και να της δώσω την χαρά αυτή. Ότι εκείνη μπορεί να με δει σαν συνεργάτη ενώ εγώ όχι. Και γιατί με άφησε τότε? Πότε δεν μου είπε τίποτα ούτε για Παρίσι ούτε για εταιρία. Και αφού αποφάσισε να φύγει γιατί δεν με χώρισε πρώτα? Γιατί δεν μου είπε έστω ένα αντίο? Γιατί ποτέ δεν γύρισε ή έψαξε να με βρει?
Με αυτές τις σκέψεις να μου βασανίζουν το μυαλό πέρασαν οι ώρες . Με όλα αυτά τα γιατί και όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα προσπάθησα να κοιμηθώ όμως δεν μπορούσα. Πως να μπορέσω άλλωστε? Έκλαιγα συνέχεια. Η Μελίνα μου χτύπησε αρκετές φορές την πόρτα και μου μιλούσε όμως ποτέ δεν της άνοιξα. Έμεινα εκεί, μόνη στο δωμάτιο. Εγώ και οι σκέψεις μου.