Donderdag 12 juli 2012, 10:00 am: Sterren zoeken
lips are turning blue
a kiss that can't renew
I only dream of you
my beautiful
tiptoe to your room
a starlight in the gloom
I only dream of you
and you never knew
Muse - Sing for absolution
Zo voel ik me op dit moment (al is het een ander soort liefde of misschien geen liefde. Maar het is iets). Ze dook vannacht op in mijn dromen, een spook uit het verleden. Ik kende haar zo kort, maar het voelt of ik langer ken dan de eeuwigheid.
Some infinities are bigger than other infinities, schrijft John Green en dat klopt wel. Omdat sommige eeuwigheden inderdaad groter zijn dan anderen. Sommige mensen laten een grotere indruk achter in je leven dan anderen. Omdat ze zo moedig zijn. Dapper. Het laatste boek dat ik las, was die van John Green, over dappere kankerpatienten* die het leven niet alleen zien als iets slechts, maar ook als iets goeds. The Fault in Our Stars.
Het deed me denken aan haar, aan Linde. Linde, die ook aan die vreselijke ziekte stierf zonder dat iemand er iets aan kon doen.
Ha! Dit gaat niet over mijn oudste vriendin (zoals iedereen vast dacht).
Ik heb Linde leren kennen, zo'n drie maanden geleden, en dat was vlak nadat ik gecast was als Alec. Ze schreef Sally een brief dat ze nooit de film zou zien, omdat haar vooruitzichten niet gunstig waren. Ze had nog één maand, twee misschien en met heel veel geluk een kwart jaar. Ze was fan van het boek, van de film en ze wilde niets liever dan ons zien, dan handjes schudden.
Eigenlijk was het wel een beetje zoals in The Fault in Our Stars, al was niemand zo'n eikel als een zeker persoon in dat boek. Bij ons was iedereen aardig en we bezorgden haar een paar geweldige dagen. Zelfs Dave was aardig.
'THANK YOU, GUYS! THANK YOU!' Geciteerd in haar eigen woorden. Ik mailde en skypete nog een tijdje met haar tot haar moeder me op die bewuste dag een berichtje stuurde dat ze die nacht 'op weg gegaan was om de sterren te zoeken'.
Af en toe duikt ze op in mijn dromen, het dappere meisje. Zoals vannacht. Misschien moet ik eens vragen of de rest ook nog weleens aan haar denkt.
*20 december 2014: Blijkbaar is dit boek tegenwoordig een hit. Dit is een aantekening voor de mensen in de verre, verre, verre toekomst die dit lezen en dit moeten weten. Elke keer als ik de titel hoor, denk ik aan Linde. Nog steeds.
A/N:
Dit is gelukkig totaal niet autobiografisch (sommige stukjes hier zijn dat wel, deze gelukkig niet). Ik moest gewoon ineens aan TFiOS denken. Beslist één van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Niet omdat het briljant geschreven is en tegelijkertijd, omdat het briljant geschreven is. Sorry, ben een beetje in een 'meh' bui. In elk geval draag ik dit stukje op aan alle mensen die op de één of andere manier dapper zijn, waarmee dan ook.
Dit stukje had ik trouwens niet aan zien komen toen ik begon. Zo grappig om te ontdekken dat Jamie meer een verleden heeft dan ik dacht toen ik hem bedacht.