Love poison (Uni)
အပိုင်း ၅
"ကပ်ရောဂါက ဒီလောက်ဆိုးတာ မသွားပါနဲ့လား"
"ရီပေါ် အိမ်မှာနေပြီး မားနဲ့ပါးကို စောင့်ရှောက်ပေးနော် ကိုသွားတော့မယ်"
"ရှောင်ကျန့်"
"ရီပေါ်ကလဲကွာ မငိုပါနဲ့"
ရှောင်ကျန့် ရီပေါ်အနားကပ်လာပြီး ကြင်နာစွာ ဖက်လိုက်ရင်း နှဖူးလေးကို နမ်းသွားသည်။ ရီပေါ်ကတော့ ငိုရင်းကျန်ခဲ့သည်။
ဒီနယ်လေးက အမြဲအေးချမ်းနေခဲ့တာ အခုတော့ အမည်ဖော်လို့မရတဲ့ ကပ်ရောဂါကြောင့် ဆေးဆရာအားလုံး ခေါင်းရှုပ်နေရသည်။ ဆေးဆရာတိုင်းအပြင်ထွက်ပြီး ဆေးကုရတယ်။ ရှောင်ကျန့်အပါအဝင်ပေါ့။ ဒီရောဂါကကူးစက်လွယ်တာမို့ ရီပေါ်အိမ်မှာဖင်တကြွကြွ ဖြစ်နေသည်။
"ငါလိုက်သွားရင်ကောင်းမလား မဖြစ်သေးပါဘူး ဟူးးး ငါလုပ်နိုင်တာ ဘာမှ မရှိပါလား"
ဒီလိုနဲ့ရက်တွေ ကုန်ဆုံးလာတာ တပတ်ရှိပြီ။ ရှောင်ကျန့်အကြောင်းဘာမှ သတင်းမကြားရပေ။ ရီပေါ်အလွန်စိတ်ပူနေသည်။ ငါမနေနိုင်တော့ဘူး။ လိုက်သွားရမယ်။
ရှောင်ကျန့်မားနဲ့ပါးကို ပြောပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ မားနဲ့ပါးကလဲသဘောတူတယ်။ သူတိူ့ကိုစိတ်မပူဖို့နဲ့ ရှောင်ကျန့်ကိုဂရုစိုက်ပေးဖို့ အထပ်ထပ်မှာလိုက်သည်။
ကို့အစွမ်းကိုသုံးပြီးသွားတာကြောင့် တခဏအတွင်း ရောက်သွားသည်။ရှောင်ကျန့်နေတဲ့နေရာကို ရောက်တော့ လူနာတွေ နဲ့ဆေးဆရာ များစွာ တွေ့ရပေမဲ့ ရှောင်ကျန့်ကိုတော့ မတွေရပေ။
နေရာတိုင်းနီးပါး အကုန် ရှာပီးတာတောင် ရှောင်ကျန့်ကိုမတွေ့တာကြောင့် စိတ်ပူသွားသည်။ အာ့တာနဲ့ အနားရောက်လာတဲ့ဆေးဆရာတယောက်ကို မေးလိုက်သည်။
"သမားတော်ရေ"
"ဟုကဲ့"
"သမားတော်ရှောင်ကို သိလား ဘယ်မှာလဲ"
"မသိဘူးခင်ဗျ"
"ဘာလို့မသိရမှာလဲ ဒီနေရာကို ဆေးကုဖို့ရောက်လာတာကိုး"
"မသိပါဘူး ကျွန်တော့်ကို ခွင့်ပြုပါအုံး"
"ခဏလောက်"
မူမမှန်သလို ခံစားရတယ်။ ဘာလို့မသိရမှာလဲ။ အတွေးများစွာ နယ်ချဲ့ရင်း နောက်ကလာတဲ့ သမားတော်တယောက်ကို မေးတယ်။ သူလဲဘဲမသိဘူးဘဲ ဖြေတယ်။ အာ့တာနဲ့ ရှေ့ဆက်သွားတော့ ၁၃ ၁၄ အရွယ်ကောင်လေးတယောက်က ငိုယိုပြီး သူ့အမေ ဘယ်မှာလဲ ဆိုပြီး မေးနေတယ်။အာ့တာကို လူတချို့ က ရိုက်ပုတ်ပြီး ပြန်ခိုင်းတယ်။ အာ့ကောင်လေးကို တွန်းပြီး သူတိူ့နေရာသူတို့ပြန်တယ်။ အာ့တာနဲ့ ကျွန်တော်လဲ အာ့ကောင်လေးကို သွားပြီးထူပေးလိုက်တယ်။
"ညီလေး ဘာဖြစ်တာလဲ အကို့ကို ပြောပြနိုင်မလား"
"အကို ကျွန်တော်အမေကို ရှာပေးပါနော် ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် "
"ဘာဖြစ်တာလဲ အရင်ပြောပြလေ"
"ကျွန်တော့်အမေက လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ ရက်လောက်က ရောဂါဖြစ်လို့ ဒီက လူတွေက ခေါ်သွားကြတာ။ အခုထိဘာသတင်းမှ မကြားရသေးဘူး။ပြီးတော့ သူတို့စီမှာတင် သတင်းပျောက်သွားသူတွေရှိတယ်"
"အာ့လိုလား အကို စုံစမ်းပေးမယ်နော် မငိုနဲ့တော့"
"ဟုကဲ့အကို ကျေးဇူးပါ"
"ကျေးဇူးအတင်မစောနဲ့အုံး ရှာတွေ့မှ ပြော"
"ဟုကဲ့"
"ဒါနဲ့မင်းနာမည်က"
"အားထိုပါ"
"အင်းဟုပြီ အကို့နာမည်က ရီပေါ်ပါ"
"အကိုလဲ လူလာရှာတာလား"
"အင်းဟုတယ် အကို့ယောကျာ်းကိုလာရှာတာ"
အားထိုလဲနားမလည်စွာနဲ့ ခေါင်းကုတ်ရင်း ရီပေါ်သွားတဲ့အနောက်ကိုသာ လိုက်လာခဲ့သည်။ သူတို့ရှေ့ဆက်သွားသည်နှင့် လူလေးယောက်လောက် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ အလောင်းတွေကို သယ်နေတာတွေ့ရတယ်။ ကြည့်ရတာ မသေသေးတဲ့ပုံဘဲ။ရောဂါဖြစ်နေတဲ့သူ။အသက်ရူသေးတယ်။အာ့တာနဲ့ မသင်ခါစရာကောင်းတဲ့လူတွေနောက်ကို ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လိုက်ကြည့််တယ်။သွားရင်းသွားရင်း မဲမှောင်ပြီး အနံ့အသက်မကောင်းတဲ့နေရာကိုရောက်တယ်။ အာ့ဒီမှာ ချောက်လိုလို တွင်းလိုလို တူးထားတဲ့နေရာ ရှိတယ်။ ကျောချမ်းချင်စဖွယ်။ အာ့တွင်းအနက်ထဲကို သယ်လာတဲ့ရောဂါသည်တွေကို ပစ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူတို့တွေပြန်သွားကြတယ်။
အားထိုက
"အကိုရီပေါ် သူတို့တွေက ရောဂါဖြစ်နေတဲ့သူတွေကို မကုဘဲ ဒီတွင်းထဲပစ်ချတာထင်တယ် ဖြစ်နိုင်တာက"
"ဖြစ်နိုင်တာကငါတို့နှစ်ယောက်ရှာနေတဲ့သူတွေက ဒီတွင်းထဲရှိလောက်တယ်"
"သမားတော်တွေဖြစ်ပြီး လူမဆန်လိုက်တာ"
"ငါဆင်းကြည့်မယ်"
"ကျွန်တော်လဲလိုက်မယ်"
"မလိုက်နဲ့မင်းလိုက်ရင် ငါတို့ကို ဆွဲတင်ပေးမဲ့သူမရှိဘူး"
"ကျွန်တော့်အမေကို အကိုမှ မမြင်ဖူးတာ"
"မင်းအမေနာမည်ပြောလိုက် ငါပြောပြမယ်"
"အမေနာမည်က လဲ့ဟွာရီ ပါ"
"ဟုပြီ မင်းအမေက အသားဖြူဖြူပိန်ပိန် အရပ်ပုတယ် ဘယ်နှုတ်ခမ်းအောက်မှာ မှဲ့ပါတယ် ဟုလား"
"အကိုဘယ်လိုသိလဲ"
"ငါ့မှာပြောမပြနိုင်တဲ့ အစွမ်းတွေရှိတယ် ငါ့ကို ယုံလိုက် မင်းအမေကို သေချာပေါက်ခေါ်လာခဲ့မယ် ဂတိပေးတယ်"
"ဟုကဲ့အကို ကျေးဇူးပါ"
"ဟုပြီး ကြိုးကိုင်ပေးပြီးလူစောင့်ကြည့်နေခဲ့"
"ဟုကဲ့အကို"
ရီပေါ်ကြိုးကိုင်ပြီး ဆင်းပြီးသည်နှင့် ရှောင်ကျန့်ကို လိုက်ရှာသည်။ မှောင်နေတာကြောင့်အစွမ်းသုံးပြီး မီးထွန်းကာရှာလိုက်သည်။ သူသွားတဲ့နေရာက သွေးတွေ လူမသေမရှင်တွေနဲ့အရမ်းကို အော့အန်ချင်စရာကောင်းလှသည်။ မသေတဲ့သူတွေက ခြေထောက်ကို ဆွဲ တာနဲ့ ရီပေါ်လဲ ကိုယ်ဖျောက်ကာ အနံ့ခံအစွမ်းနဲ့ရှာလိုက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ သွေးးတွေနဲ့ ညစ်ပတ်နေတဲ့ အကျိ်ဖြူလေးရယ် ဆံပင် ဖရိုဖရဲရယ်နဲ့ မြေပြင်ပေါ်လဲနေတဲ့ ရှောင်ကျန့်ကိုတွေ့လေပြီ။ ရီပေါ် ဒေါသ အတော်ထွက်သွားသည်။ လူနာတွေကုဖို့ လာတဲ့ သမားတော်က လူမဆန်စွာပြုမူခံထားရတာမို့။
ရီပေါ်ရှောင်ကျန့်စီမြန်မြန်သွားလိုက်ပြီး
"ရှောင်ကျန့် ရှောင်ကျန့် ထပါအုံး ရှောင်ကျန့်"
ဘယ်လောက်လှုပ်နိုးနိုး နိုးမလာပေ။ရီပေါ်အတော်လေးကို စိတ်ပူသွားသည်။ မျက်လုံးက အနီရောင်ပြောင်းသွားပြီး အစွယ်တွေပေါက်လာသည်။ ဆံပင်အဖြူရောင်နဲ့ ရှည်လှတဲ့နားရွက်တွေထွက်လာသည်။ မြေခွေးပုံစံအမှန်ပေည်ထွက်လာတာပါ။
ရီပေါ်လည်ပင်းကို အသက်ရူစမ်းကြည့်တော့ အသက်တော့ရူသေးသည်။ အာ့တာနဲ့ သူအစွမ်းကို သုံးကာ ရှောင်ကျန့်စီက ရောဂါတွေကို သူ့အစွမ်းနဲ့ဖြေဖျောက်လိုက်သည်။ ရှောင်ကျန့်ရဲ့ဖြူဖပ်နေတဲ့ မျက်နှာက သွေးရှိတဲ့အရောင် ပြောင်း သွားသည်။ အားထိုရဲ့အမေကိုရှာတော့ သူက အသက်မရှိတော့ဘူး။အာ့ကြောင့် ရှောင်ကျန့်ကိုကျောပိုးပြီး ပြန်မယ်အလုပ် အပေါ်ကနေ မီးစတွေ ကျလာတယ်။
.................
အကိုရီပေါ်ပြန်အတက်ကိုစောင့်နေတုန်း လူအယောက် ၂၀လောက်ရောက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို ဘာလာလုပ်လဲလို့မေးတယ်။ အားဖိုကလည်း
"ကျွန်တော့်အမေကို လာရှာတာ ဒီတွင်းထဲမှာမလား ခင်ဗျားတို့က လူလိမ်တွေ"
"အင်းကွာ အင်းကွာ ပြော အုံးလေ ပြောအုံး"
လူနှစ်ယောက် သုံးယောက်လာက် အားထိုကိုရိုက်နှက်နေတယ်။ အာ့အချိန် သမားတော်ခေါင်းဆောင်ရောက်လာပြီး
"တွင်းကို မီးရှို့လိုက်တော့ "
"ဟုကဲ့"
"ဟိုကောင်လေးရော ဘာလုပ်ရမလဲ"
"သူက မမြင်သင့်တာတွေ မြင်လိုက်ရတာမို့ အသက်မရှင့်သင့်ဘူး သူ့ပါတွင်းထဲထဲ့ပြီး မီးရှို့လိုက်"
"ဟုကဲ့ ခေါင်းဆောင်"
^. .............^
Love poison (Zaw)
အပိုင္း ၅
"ကပ္ေရာဂါက ဒီေလာက္ဆိုးတာ မသြားပါနဲ႕လား"
"ရီေပၚ အိမ္မွာေနၿပီး မားနဲ႕ပါးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနာ္ ကိုသြားေတာ့မယ္"
"ေရွာင္က်န့္"
"ရီေပၚကလဲကြာ မငိုပါနဲ႕"
ေရွာင္က်န့္ ရီေပၚအနားကပ္လာၿပီး ၾကင္နာစြာ ဖက္လိုက္ရင္း ႏွဖူးေလးကို နမ္းသြားသည္။ ရီေပၚကေတာ့ ငိုရင္းက်န္ခဲ့သည္။
ဒီနယ္ေလးက အၿမဲေအးခ်မ္းေနခဲ့တာ အခုေတာ့ အမည္ေဖာ္လို႔မရတဲ့ ကပ္ေရာဂါေၾကာင့္ ေဆးဆရာအားလုံး ေခါင္းရႈပ္ေနရသည္။ ေဆးဆရာတိုင္းအျပင္ထြက္ၿပီး ေဆးကုရတယ္။ ေရွာင္က်န့္အပါအဝင္ေပါ့။ ဒီေရာဂါကကူးစက္လြယ္တာမို႔ ရီေပၚအိမ္မွာဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္ေနသည္။
"ငါလိုက္သြားရင္ေကာင္းမလား မျဖစ္ေသးပါဘူး ဟူးးး ငါလုပ္နိုင္တာ ဘာမွ မရွိပါလား"
ဒီလိုနဲ႕ရက္ေတြ ကုန္ဆုံးလာတာ တပတ္ရွိၿပီ။ ေရွာင္က်န့္အေၾကာင္းဘာမွ သတင္းမၾကားရေပ။ ရီေပၚအလြန္စိတ္ပူေနသည္။ ငါမေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ လိုက္သြားရမယ္။
ေရွာင္က်န့္မားနဲ႕ပါးကို ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ မားနဲ႕ပါးကလဲသေဘာတူတယ္။ သူတိူ႕ကိုစိတ္မပူဖို႔နဲ႕ ေရွာင္က်န့္ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ အထပ္ထပ္မွာလိုက္သည္။
ကို႔အစြမ္းကိုသုံးၿပီးသြားတာေၾကာင့္ တခဏအတြင္း ေရာက္သြားသည္။ေရွာင္က်န့္ေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ လူနာေတြ နဲ႕ေဆးဆရာ မ်ားစြာ ေတြ႕ရေပမဲ့ ေရွာင္က်န့္ကိုေတာ့ မေတြရေပ။
ေနရာတိုင္းနီးပါး အကုန္ ရွာပီးတာေတာင္ ေရွာင္က်န့္ကိုမေတြ႕တာေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားသည္။ အာ့တာနဲ႕ အနားေရာက္လာတဲ့ေဆးဆရာတေယာက္ကို ေမးလိုက္သည္။
"သမားေတာ္ေရ"
"ဟုကဲ့"
"သမားေတာ္ေရွာင္ကို သိလား ဘယ္မွာလဲ"
"မသိဘူးခင္ဗ်"
"ဘာလို႔မသိရမွာလဲ ဒီေနရာကို ေဆးကုဖို႔ေရာက္လာတာကိုး"
"မသိပါဘူး ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါအုံး"
"ခဏေလာက္"
မူမမွန္သလို ခံစားရတယ္။ ဘာလို႔မသိရမွာလဲ။ အေတြးမ်ားစြာ နယ္ခ်ဲ့ရင္း ေနာက္ကလာတဲ့ သမားေတာ္တေယာက္ကို ေမးတယ္။ သူလဲဘဲမသိဘူးဘဲ ေျဖတယ္။ အာ့တာနဲ႕ ေရွ႕ဆက္သြားေတာ့ ၁၃ ၁၄ အ႐ြယ္ေကာင္ေလးတေယာက္က ငိုယိုၿပီး သူ႕အေမ ဘယ္မွာလဲ ဆိုၿပီး ေမးေနတယ္။အာ့တာကို လူတခ်ိဳ႕ က ရိုက္ပုတ္ၿပီး ျပန္ခိုင္းတယ္။ အာ့ေကာင္ေလးကို တြန္းၿပီး သူတိူ႕ေနရာသူတို႔ျပန္တယ္။ အာ့တာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လဲ အာ့ေကာင္ေလးကို သြားၿပီးထူေပးလိုက္တယ္။
"ညီေလး ဘာျဖစ္တာလဲ အကို႔ကို ေျပာျပနိုင္မလား"
"အကို ကြၽန္ေတာ္အေမကို ရွာေပးပါေနာ္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
"ဘာျဖစ္တာလဲ အရင္ေျပာျပေလ"
"ကြၽန္ေတာ့္အေမက လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ေလာက္က ေရာဂါျဖစ္လို႔ ဒီက လူေတြက ေခၚသြားၾကတာ။ အခုထိဘာသတင္းမွ မၾကားရေသးဘူး။ၿပီးေတာ့ သူတို႔စီမွာတင္ သတင္းေပ်ာက္သြားသူေတြရွိတယ္"
"အာ့လိုလား အကို စုံစမ္းေပးမယ္ေနာ္ မငိုနဲ႕ေတာ့"
"ဟုကဲ့အကို ေက်းဇူးပါ"
"ေက်းဇူးအတင္မေစာနဲ႕အုံး ရွာေတြ႕မွ ေျပာ"
"ဟုကဲ့"
"ဒါနဲ႕မင္းနာမည္က"
"အားထိုပါ"
"အင္းဟုၿပီ အကို႔နာမည္က ရီေပၚပါ"
"အကိုလဲ လူလာရွာတာလား"
"အင္းဟုတယ္ အကို႔ေယာက်ာ္းကိုလာရွာတာ"
အားထိုလဲနားမလည္စြာနဲ႕ ေခါင္းကုတ္ရင္း ရီေပၚသြားတဲ့အေနာက္ကိုသာ လိုက္လာခဲ့သည္။ သူတို႔ေရွ႕ဆက္သြားသည္ႏွင့္ လူေလးေယာက္ေလာက္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႕ အေလာင္းေတြကို သယ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ၾကည့္ရတာ မေသေသးတဲ့ပုံဘဲ။ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့သူ။အသက္႐ူေသးတယ္။အာ့တာနဲ႕ မသင္ခါစရာေကာင္းတဲ့လူေတြေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လိုက္ၾကည့္္တယ္။သြားရင္းသြားရင္း မဲေမွာင္ၿပီး အနံ့အသက္မေကာင္းတဲ့ေနရာကိုေရာက္တယ္။ အာ့ဒီမွာ ေခ်ာက္လိုလို တြင္းလိုလို တူးထားတဲ့ေနရာ ရွိတယ္။ ေက်ာခ်မ္းခ်င္စဖြယ္။ အာ့တြင္းအနက္ထဲကို သယ္လာတဲ့ေရာဂါသည္ေတြကို ပစ္ခ်လိဳက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ သူတို႔ေတြျပန္သြားၾကတယ္။
အားထိုက
"အကိုရီေပၚ သူတို႔ေတြက ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို မကုဘဲ ဒီတြင္းထဲပစ္ခ်တာထင္တယ္ ျဖစ္နိုင္တာက"
"ျဖစ္နိုင္တာကငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွာေနတဲ့သူေတြက ဒီတြင္းထဲရွိေလာက္တယ္"
"သမားေတာ္ေတြျဖစ္ၿပီး လူမဆန္လိုက္တာ"
"ငါဆင္းၾကည့္မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္လဲလိုက္မယ္"
"မလိုက္နဲ႕မင္းလိုက္ရင္ ငါတို႔ကို ဆြဲတင္ေပးမဲ့သူမရွိဘူး"
"ကြၽန္ေတာ့္အေမကို အကိုမွ မျမင္ဖူးတာ"
"မင္းအေမနာမည္ေျပာလိုက္ ငါေျပာျပမယ္"
"အေမနာမည္က လဲ့ဟြာရီ ပါ"
"ဟုၿပီ မင္းအေမက အသားျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ အရပ္ပုတယ္ ဘယ္ႏႈတ္ခမ္းေအာက္မွာ မွဲ႕ပါတယ္ ဟုလား"
"အကိုဘယ္လိုသိလဲ"
"ငါ့မွာေျပာမျပနိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြရွိတယ္ ငါ့ကို ယုံလိုက္ မင္းအေမကို ေသခ်ာေပါက္ေခၚလာခဲ့မယ္ ဂတိေပးတယ္"
"ဟုကဲ့အကို ေက်းဇူးပါ"
"ဟုၿပီး ႀကိဳးကိုင္ေပးၿပီးလူေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့"
"ဟုကဲ့အကို"
ရီေပၚႀကိဳးကိုင္ၿပီး ဆင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ေရွာင္က်န့္ကို လိုက္ရွာသည္။ ေမွာင္ေနတာေၾကာင့္အစြမ္းသုံးၿပီး မီးထြန္းကာရွာလိုက္သည္။ သူသြားတဲ့ေနရာက ေသြးေတြ လူမေသမရွင္ေတြနဲ႕အရမ္းကို ေအာ့အန္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။ မေသတဲ့သူေတြက ေျခေထာက္ကို ဆြဲ တာနဲ႕ ရီေပၚလဲ ကိုယ္ေဖ်ာက္ကာ အနံ့ခံအစြမ္းနဲ႕ရွာလိုက္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသြးးေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ အက်ိ္ျဖဴေလးရယ္ ဆံပင္ ဖရိုဖရဲရယ္နဲ႕ ေျမျပင္ေပၚလဲေနတဲ့ ေရွာင္က်န့္ကိုေတြ႕ေလၿပီ။ ရီေပၚ ေဒါသ အေတာ္ထြက္သြားသည္။ လူနာေတြကုဖို႔ လာတဲ့ သမားေတာ္က လူမဆန္စြာျပဳမူခံထားရတာမို႔။
ရီေပၚေရွာင္က်န့္စီျမန္ျမန္သြားလိုက္ၿပီး
"ေရွာင္က်န့္ ေရွာင္က်န့္ ထပါအုံး ေရွာင္က်န့္"
ဘယ္ေလာက္လႈပ္နိုးနိုး နိုးမလာေပ။ရီေပၚအေတာ္ေလးကို စိတ္ပူသြားသည္။ မ်က္လုံးက အနီေရာင္ေျပာင္းသြားၿပီး အစြယ္ေတြေပါက္လာသည္။ ဆံပင္အျဖဴေရာင္နဲ႕ ရွည္လွတဲ့နား႐ြက္ေတြထြက္လာသည္။ ေျမေခြးပုံစံအမွန္ေပည္ထြက္လာတာပါ။
ရီေပၚလည္ပင္းကို အသက္႐ူစမ္းၾကည့္ေတာ့ အသက္ေတာ့႐ူေသးသည္။ အာ့တာနဲ႕ သူအစြမ္းကို သုံးကာ ေရွာင္က်န့္စီက ေရာဂါေတြကို သူ႕အစြမ္းနဲ႕ေျဖေဖ်ာက္လိုက္သည္။ ေရွာင္က်န့္ရဲ႕ျဖဴဖပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာက ေသြးရွိတဲ့အေရာင္ ေျပာင္း သြားသည္။ အားထိုရဲ႕အေမကိုရွာေတာ့ သူက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။အာ့ေၾကာင့္ ေရွာင္က်န့္ကိုေက်ာပိုးၿပီး ျပန္မယ္အလုပ္ အေပၚကေန မီးစေတြ က်လာတယ္။
.................
အကိုရီေပၚျပန္အတက္ကိုေစာင့္ေနတုန္း လူအေယာက္ ၂၀ေလာက္ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလာလုပ္လဲလို႔ေမးတယ္။ အားဖိုကလည္း
"ကြၽန္ေတာ့္အေမကို လာရွာတာ ဒီတြင္းထဲမွာမလား ခင္ဗ်ားတို႔က လူလိမ္ေတြ"
"အင္းကြာ အင္းကြာ ေျပာ အုံးေလ ေျပာအုံး"
လူႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္လာက္ အားထိုကိုရိုက္ႏွက္ေနတယ္။ အာ့အခ်ိန္ သမားေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေရာက္လာၿပီး
"တြင္းကို မီးရွို႔လိုက္ေတာ့ "
"ဟုကဲ့"
"ဟိုေကာင္ေလးေရာ ဘာလုပ္ရမလဲ"
"သူက မျမင္သင့္တာေတြ ျမင္လိုက္ရတာမို႔ အသက္မရွင့္သင့္ဘူး သူ႕ပါတြင္းထဲထဲ့ၿပီး မီးရွို႔လိုက္"
"ဟုကဲ့ ေခါင္းေဆာင္"
^. .............^