"Και εγώ που νόμιζα ότι δεν μπορείς να φερθείς πιο ανόητα, ακόμα και από ένα χρυσόψαρο"
"Τι πάει να πει αυτό;" Με ρώτησε προσποιούμενος τον θιγμένο.
"Τι θέλεις από μένα;" Τον ρώτησα αποφασιστικά σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος.
"Σκέφτηκες την πρόταση του πατέρα σου;" Έκανε μερικά βήματα μπροστά αλλά εγώ δεν κουνήθηκα από την θέση μου.
"Εννοείς την συμφωνία σας; Ναι, το σκέφτηκα." Τα μάτια του φωτίστηκαν απ' την ελπίδα που εξέπεμπαν, ενώ ταυτόχρονα ένα λοξό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο του. "Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω."
Γύρισα ολόκληρο το σώμα μου προς την μεγάλη γκρίζα πόρτα που οδηγούσε πάλι μέσα στο σχολείο, όταν δύο χέρια με έριξαν με δύναμη στον τοίχο και πίεσαν δυνατά την κοιλιά μου με ένα μικρό αιχμηρό αντικείμενο.
"Με κοροϊδεύεις Λιβ;" Ένιωσα το στιλέτο να πιέζεται πιο βαθιά στο δέρμα μου αλλά προσπάθησα να μην δείξω κανένα συναίσθημα που θα του έδινε δικαιώματα.
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς..."
"Χώρισες δεν χώρισες με τον Τάιλερ; Οπότε είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις!" Σούφρωσα τα φρύδια μου και εκείνος άλλαξε γρήγορα το ύφος του. Το πρόσωπο του σκοτείνιασε επικίνδυνα
"Πώς το ξέρεις εσύ αυτό;" Καμία απάντηση. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει, τον έσπρωξα μακρυά μου και τον πλησίασα πάλι απειλητικά. "Μην μου πεις ότι έχεις κάποια σχέση με την αλλαγή στην συμπεριφορά του τον τελευταίο καιρό!" φώναξα μέσα στο πρόσωπο του αλλά εκείνος δεν έδειξε να πτοείται.
"Ίσως..." Με κοίταξε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Ύψωσα γρήγορα το χέρι μου και ήταν έτοιμο να προσγειωθεί πάνω στο λευκό του δέρμα... όταν πρόλαβε και αντέδρασε.
"Μην τολμήσεις!" Με προειδοποίησε και έπιασε γρήγορα τον καρπό μου αποτρέποντας με από το να τον χτυπήσω. Έσφιξε το κράτημα του και τότε ήταν που έβγαλα ένα μικρό επιφώνημα πόνου. "Συγγνώμη, σε πονάω;"
Και μόνο από τον τόνο της φωνής του, μπορούσες να καταλάβεις πως αυτό ήταν που ήθελε. Σιγά μην νοιαζόταν αυτός για κάποιον άνθρωπο. Αν είχε κάτι ανθρώπινο μέσα του... ίσως. Αλλά ποτέ δεν θα μάθουμε. Ήρθε πιο κοντά μου και εγώ έκανα ασυναίσθητα μερικά βήματα πίσω.
"Σκότωσα την μητέρα σου με τα ίδια μου τα χέρια, θανάτωσα λυκανθρώπους από την αγέλη του καλού σου μόνο και μόνο για να σου δείξω πόσο νοιάζομαι για εσένα!"
"Με αηδιάζεις, Ίθαν..." Του είπα καθώς προσπαθούσα να σπάσω την λαβή του.
"Μα δεν το βλέπεις; Εγώ νοιάζομαι για εσένα! Πραγματικά νοιάζομαι!" Μου φώναξε και ένιωθα το χέρι του να καίει το δικό μου από τον τρόπο που το έσφιξε.
"Και αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να μου το δείξεις;"
"Η μητέρα σου σε είχε πληγώσει πολλές φορές... Τόσα χρόνια σε κρατούσε στα σκοτάδια... Δεν είχε λόγο να υπάρχει στην ζωή σου Λιβ."
Τον κοίταξα από τα νύχια μέχρι τις άκρες μόνο και μόνο για να μάθω αυτό που ήξερα ήδη. "Είσαι παρανοϊκός και... Είσαι άρρωστος!" Κατάφερα να απελευθερωθώ από το κράτημα του και απομακρύνθηκα από αυτόν.
"Θα το δεις Λιβ... Εσύ η ίδια θα επιστρέψεις σε εμένα και θα με παρακαλάς να σε κρατήσω κοντά μου!" Τον άκουσα να φωνάζει από πίσω μου. Άνοιξα γρήγορα-γρήγορα την γκρίζα πόρτα και την έκλεισα με δύναμη.
Ξεκούρασα το σώμα μου πάνω στο μεταλλικό υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένη και γλίστρησα πάνω της. Ακούμπησα τα χέρια μου στα γόνατα μου και ένιωσα ένα τσούξιμο στο δεξιό μέρος της κοιλιάς μου. Κοίταξα τον κόκκινο κύκλο που είχε σχηματιστεί πάνω στην λευκή μου μπλούζα και σηκώθηκα όρθια. Κατευθύνθηκα προς τις τουαλέτες των κοριτσιών.
Μπήκα μέσα και κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέφτη μπροστά μου. Όλες οι αναμνήσεις από τις πρώτες φορές που ένιωθα εκείνον τον πόνο όταν ερχόταν η ώρα να μεταμορφωθώ... Αλλά πλέον μπορούσα να το ελέγχω πλήρως. Είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που πήρα την μορφή του λύκου μου. Παρόλα αυτά η Ρόουζ και γενικά όλη η αγέλη με είχε εκπαιδεύσει ώστε να μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου αν ένιωθα πάλι το ίδιο τσούξιμο.
Έπλυνα τα χέρια μου μου ώστε να φύγει το κόκκινο στεγνό υγρό από πάνω τους. Λόγω του ότι θεραπεύομαι γρήγορα, δεν ανησύχησα σχετικά με την ανοιχτή πληγή στην κοιλιά μου. Με τα ρούχα μου όμως τι θα έκανα;
Καθώς εγώ ήμουν στα πρόθυρα κρίσης πανικού, άκουσα την πόρτα να ανοίγει απότομα και βαριά βήματα να αντηχούν στον χώρο όπου βρισκόμουν. Γύρισα το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση της πόρτας και γούρλωσα τα μάτια μου έκπληκτη.
"Πάρε αυτό." Μου είπε σοβαρός τείνοντας το χέρι του προς το μέρος μου. Κρατούσε μία μαύρη φούτερ με μικρά άσπρα γράμματα να στολίζουν τις άκρες της μπλούζας. "Μην το κοιτάς έτσι. Απλώς παρ' την!"
Ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν την στιγμή που τέντωσα το χέρι μου και πήρα την μαύρη του φούτερ στα χέρια μου. Εκείνος έβγαλε έναν βαρύ αναστεναγμό και ύστερα με άφησε μόνη μου. Κοίταξα ξανά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και έβγαλα γρήγορα-γρήγορα την μπλούζα που φορούσα. Πέρασα πάνω απ' τα χέρια μου την μπλούζα που μου έδωσε ο Τάιλερ και κατευθείαν, το μεθυστικό άρωμα του με υπνώτισε.
Γιατί μου το έκανε αυτό; Στην τελική, αυτός ήταν αυτός που τα ξεκίνησε όλα! Αυτός μου είπε τότε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου! Αυτός με φίλησε πρώτος! Αυτός μου ζήτησε να γίνουμε ζευγάρι και να το προσπαθήσουμε μαζί! Χωρίς προσπάθεια όμως και από τους δύο, δεν γινόταν να κρατήσει αυτό που είχαμε.
Έβγαλα την ματωμένη μου μπλούζα μέσα στην σχολική τσάντα και αφού την πέρασα γύρω απ' τον ώμο μου, βγήκα έξω από τις κοριτσίστικες τουαλέτες.
Τις επόμενες μέρες τις πέρασα κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου. Αγκαλιά με το μαξιλάρι μου, ακούγοντας μουσική και κλαίγοντας χωρίς σταματημό.
"Γλυκιά μου, άνοιξε την πόρτα σε παρακαλώ. Τόσες μέρες είσαι κλεισμένη εκεί μέσα!" Μου έλεγε συνέχεια η θεία μου προσπαθώντας να με πείσει να βγω έξω από το δωμάτιο. Αλλά εγώ τίποτα. Και η Κέιτ με έπαιρνε επανειλημμένα τηλέφωνο αλλά εγώ δεν το σήκωνα. Όσο για τον Τάιλερ... Από την μέρα που συναντήθηκα με τον Ίθαν στην πίσω αυλή του σχολείου, μόνο τότε που μου έδωσε την μπλούζα του και μία ακόμη μία φορά μιλήσαμε... Αλλά μόνο αυτό.
"Τι θες εδώ;" Με είχε ρωτήσει εκείνη την τελευταία φορά, καθώς πήρε απ' τα χέρια μου την μπλούζα του και με κοίταξε με αυστηρό ύφος.
Το ήξερα πως ήταν κακή ιδέα να πάω... Θα μπορούσα να την δώσω στον Τζάκσον και αυτός θα την έδινε στον Τάιλερ! Παρατήρησα πως το βλέμμα του σκοτείνιασε και το χρώμα των ματιών του έγινε ξαφνικά πιο σκούρο.
"Θα σε πάω εγώ σπίτι." Είπε απότομα πετώντας την φούτερ του πάνω στον μεγάλο δερμάτινο καναπέ που ήταν τοποθετημένος δίπλα στις σκάλες που οδηγούσαν στον πάνω όροφο και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
"Δεν χρειάζεται!" του απάντησα στον ίδιο τόνο με εκείνον και προσπέρασα την μαύρη του μηχανή στην οποία ήτανε καθισμένος και περίμενε από εμένα να ακολουθήσω τις κινήσεις του.
"Δεν σου το πρότεινα." Τον άκουσα να λέει αλλά εγώ συνέχισα να απομακρύνομαι χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω.
Ξαφνικά, άκουσα βήματα να έρχονται προς το μέρος μου και επιτάχυνα τα βήματα μου. Με έπιασε από τον καρπό και με γύρισε για να τον κοιτάζω.
"Θα σκοτωθείς αν γυρίσεις μόνη σου!" Μου φώναξε και κράτησε πιο σφιχτά το χέρι μου.
Είχα ακόμα το σημάδι από το κράτημα του Ίθαν τότε στο σχολείο, για αυτό και με έτσουξε. Τράβηξα απότομα το χέρι μου και κράτησα τον καρπό για να κρύψω το σημάδι.
"Τι είναι αυτό;" Με ρώτησε κοιτώντας επίμονα τον καρπό μου. "Ποιος σου το έκανε;"
Άρχισα να κάνω μερικά βήματα προς τα πίσω καθώς αυτός συνέχισε να με κοιτάζει. Έσφιξε τις γροθιές του και ήταν έτοιμος να με πλησιάσει. Αλλά άλλαξε γνώμη. Άρχισε να τρέχει προς το σπίτι του. Δεν μπορούσα να τον καταλάβω ώρες ώρες... Μετά από εκείνη την μέρα δεν μιλήσαμε καθόλου. Ούτε τηλέφωνο με πήρε, ούτε μήνυμα μου έστειλε... Και τις τελευταίες μέρες δεν πήγαινα στο σχολείο, οπότε ούτε εκεί συναντήθηκαν οι δρόμοι μας.
Ήταν τα γενέθλια του. Το μόνο που έκανα εκείνη την μέρα ήταν να στέκομαι πάνω από το κινητό μου και να περιμένω να ακουστεί αυτός ο χαρακτηριστικός ήχος που δήλωνε ότι είχα μια καινούργια ειδοποίηση. Έστω ένα μήνυμα...
Δεν πιστεύεις ότι εσύ πρέπει να του στείλεις; Εξάλλου, είναι τα γενέθλια του!
Πρέπει να σταματήσετε όλοι να ανακατεύεστε με την ζωή μου! Μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου!
Ναι, το βλέπω...
Ξεφύσιξα ενοχλημένη και σηκώθηκα βαριεστημένα απ' το κρεβάτι. Προχώρησα προς την μεγάλη καφέ βιβλιοθήκη που υπήρχε δίπλα από την μπαλκονόπορτα και περιεργάστηκα ένα-ένα τα βιβλία μου. Είχα πείσει την θεία μου να τα μεταφέρουμε από το παλιό μου σπίτι, σε αυτό που κατοικώ τώρα. Δεν θα πήγαινα πουθενά χωρίς τους μικρούς μου φίλους. Άπλωσα το χέρι μου και πήρα από το ράφι ένα μυθιστόρημα που ήθελα να διαβάσω εδώ και αρκετό καιρό. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα και τίποτα αλλά να κάνω παρά να σκοτώσω την ώρα μου. Έστω και με την συντροφιά ενός βιβλίου.
Εκείνη την μέρα, πέρασα ώρες ξαπλωμένη στα λιλά σκεπάσματα του κρεβατιού μου. Έχοντας στα χέρια μου το βιβλίο που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Κοίταξα για λίγο έξω από το παράθυρο. Είχε πλέον βραδιάσει. Χάρης του άσπρου φωτιστικού μου, το δωμάτιο φαινόταν σαν να είχε ακόμα ζωή. Δεν ήμουν εγώ όμως η πηγή.
Στάθηκα μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη πίσω από την πόρτα και με περιεργάστηκα προσεχτικά. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου σε έκαναν να πιστεύεις πως είχα να κοιμηθώ για μέρες ολόκληρες. Το δέρμα μου είχε ξεραθεί και είχε πάρει μια λευκή απόχρωση. Τα χείλια μου είχαν ένα απαλό μωβ χρώμα που με έκαναν να μοιάζω με νεκρή-ζωντανή. Και για το τέλος... Οι μπορντό πιτζάμες που είχαν να αντικατασταθούν με κάτι πιο μοντέρνο και έγχρωμο εδώ και μια βδομάδα ήταν το αποκορύφωμα! Κοίταξα το χέρι μου και παρατήρησα πως το σημάδι είχε αρχίσει να εξαφανίζεται. Αλλά πολλές φορές με πονούσε όταν πλενόμουν με ζεστό νερό.
Ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά. Κουρασμένα. Έπεσα μπρούμυτα στο μεγάλο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου αφήνοντας τον οργανισμό μου να αποβάλει όλο το στρες που ένιωθα τις τελευταίες μέρες και όλο τον πόνο που ένιωθα στο στήθος, στο σημείο που βρίσκεται η καρδιά.
Ένας δυνατός κρότος τάραξε τον ήρεμο ύπνο μου και με έκαναν να πεταχτώ έντρομη απ' τα σκεπάσματα μου. Κοίταξα γύρω μου αλλά δεν είδα τίποτα περίεργο. Ξαφνικά, ένα πετραδάκι προσγειώθηκε πάνω στο τζάμι του παραθύρου μου. Πλησίασα να δω καλύτερα.
"Πλάκα μου κάνεις..." Μουρμούρισα και άνοιξα το παράθυρο μου. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, η κοπέλα που έριχνε πετραδάκια πάνω στο παράθυρο μου, βρέθηκε μέσα στο δωμάτιο μου.
"Πώς γίνεται να το κάνετε όλοι οι λυκάνθρωποι αυτό;" Απόρησα καθώς έκλεισα το παράθυρο για να μην μπαίνει μέσα ο κρύος αέρας.
"Και συ μπορείς." Με μεγάλα βήματα βρέθηκα και πάλι στο κρεβάτι μου όπου κουκουλώθηκα με τα λιλά σκεπάσματα.
"Το ξέρεις ότι κάποια στιγμή πρέπει να σηκωθείς, έτσι;" Με ρώτησε, ενώ μάζευε τα ρούχα που ήταν πεταμένα από δω και από κει μέσα στο δωμάτιο.
"Δεν ήρθε ακόμα αυτή η στιγμή." Της απάντησα και βύθισα το πρόσωπο μου ακόμα πιο βαθιά μέσα στο μαξιλάρι.
"Σήκω να σε δω." Με διέταξε και εγώ της κούνησα το κεφάλι αρνητικά ."Λιβ, σήκω πάνω αμέσως! Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό!"
Την άκουσα να ξεφυσάει αφού έβλεπε πως οι προσπάθειες της να με πείσει να σηκωθώ από το κρεβάτι, ήταν ανώφελες. Άκουσα βήματα μέσα στο δωμάτιο. Στην αρχή να απομακρύνονται και μετά να με πλησιάζουν. Νόμιζα ότι άκουσα την βρύση του μπάνιου να ανοίγει... Σήκωσα αργά-αργά το κεφάλι μου για να δω τι συμβαίνει και... Ένα κρύο υγρό επιτέθηκε βίαια στο πρόσωπο μου και με έκανε να πεταχτώ όρθια.
"Πας καλά παιδάκι μου;" Την ρώτησα και εκείνη άρχισε να γελάει. Να και ένα κακό του να έχεις ενσωματωμένο μπάνιο στο δωμάτιο σου!
"Νερό είναι, δεν θα λιώσεις μην ανησυχείς." Κατάφερε να πει μέσα στο γέλιο της αφού άφησε πρώτα το γυάλινο ποτήρι πάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι μου. Με πλησίασε και σκούπισε με το μανίκι της μπλούζας της το υγρό πρόσωπο μου. Μέσα σε δύο δευτερόλεπτα, οι σταγόνες πάνω στο πρόσωπο μου δεν ήτανε μόνο απ' το νερό...
"Γιατί κλαις τώρα;" Με ρώτησε τρυφερά και μου χάιδεψε το μάγουλο.
"Γιατί με χώρισε Κέιτ;" Τύλιξα τα χέρια μου γύρω της και την αγκάλιασα σφιχτά. Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που θα καταλάβαιναν πως ένιωθα εκείνη την στιγμή. Ασχέτως άμα ήξερε πως ο Τάιλερ ήθελε να χωρίσουμε και δεν μου είχε τίποτα η ίδια.
"Δεν ξέρω γλυκιά μου." Μου χάρισε ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου "Ίσως να νιώθει πιεσμένος και να θέλει λίγο χρόνο για τον εαυτό του..."
"Πόσο καιρό το ήξερες;" Την κοίταξα στα μάτια και εκείνη έβγαλε μια βαριά εκπνοή από τα κόκκινα χείλη της
"Τρεις βδομάδες..." Μου απάντησε και ξέσπασα σε περισσότερους λιγμούς
........................................................................