Δανάης POV
Ο ήχος από το σπαστικό ξυπνητήρι με έβγαλε από τον ύπνο. Το έκλεισα και γύρισα πλευρό για να κοιμηθώ ακόμα λίγο όμως η μαμά μου δεν είχε από ότι φαίνεται την ίδια άποψη.
"Δανάη ξύπνα πρέπει να πας σχολείο" άκουσα να φωνάζει απέξω και άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου
"Σε λίγο 5 λεπτάκια ακόμα" είπα απελπισμένα
"Θα αργήσεις και σήμερα γράφεις φυσική οπότε ξύπνα για να προλάβεις να κάνεις μια τελευταία επανάληψη" είπε και ξεφύσηξα.
Βγήκε η μητέρα μου από το δωμάτιο και εγώ προσπάθησα να ξυπνήσω τρίβωντας τα μάτια μου. Πήγα στο μπάνιο έκανα ένα γρήγορο ντουζ, βούρτισα τα δόντια μου και στάθηκα έξω από την ντουλάπα μου. Αποφάσισα να φορέσω μια φόρμα μαύρη με ένα άσπρο μπλουζάκι. Έβαλα τα παπούτσια μου και κάθισα στο γραφείο μου να διαβάσω τα πιο sos για το διαγώνισμα.
Ένα τέταρτο αργότερα έκλεισα το βιβλίο μου το έβαλα στην τσάντα και κατέβηκα στην κουζίνα.
"Καλημέρα" είπα στους γονείς μου που έπιναν το πρωινό τους καφέ στο τραπέζι της κουζίνας
"Καλημέρα κορίτσι μου πως κοιμήθηκες?" ρώτησε ο μπαμπάς μου πίνοντας λίγο από τον καφέ του
"Καλά απλά ήθελα ακόμα λίγο" παραπονέθηκα και εκείνος χαμογέλασε
"Δεν πειράζει αν νυστάζεις τόσο πολύ θα κοιμηθείς το μεσημέρι που θα γυρίσεις από το σχολείο" απάντησε ήρεμα
" Ας μην ήσουν έξω εχθές όλη μέρα να ήσουν πιο ξεκούραστη σήμερα" απάντησε η μαμά μου
" Άσε ρε Αθήνα το παιδί. Κυριακή ήταν και είχε υπέροχη μέρα τι να κάνει κλεισμένη στο σπίτι? " ρώτησε ο μπαμπάς μου
" Να διαβάζει όπως όλα τα παιδιά " απάντησε με νεύρα
" Καλά μαμά αν αρχίσεις πάλι την γκρίνια να φύγω " της είπα
" Καλά σταματάω άντε φάε το πρωινό σου και φύγε γιατί θα αργήσεις " είπε ήρεμα αυτή την φορά
Έφαγα αρκετά γρήγορα και αποφάσισα να πάω με την μηχανή στο σχολείο. Σταμάτησα έξω από το σπίτι της Μελίνας και περίμενα να βγει. Πέντε λεπτά αργότερα έκανε την εμφάνισή της.
" Άντε ρε παιδί μου θα αργήσουμε " της είπα και την βοήθησα να ανέβει στην μηχανή
"Συγνώμη ρε με πήρε ο ύπνος. Εσύ γιατί έχεις τόσα νεύρα?" ρώτησε καθώς εγώ ξεκίνησα για το σχολείο
"Τίποτα απλά δεν ξύπνησα καλά" της απάντησα χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες
Φτάσαμε γρήγορα και το κουδούνι λίγο αργότερα χτύπησε. Κάναμε την πρωινή προσευχή μας και πήγαμε στις τάξεις μας. Γρήγορα πέρασε η ώρα και χτύπησε το κουδούνι για διάλυμα.
"Λοιπόν τώρα γράφουμε φυσική έχεις διαβάσει?" ρώτησε η Μελίνα καθώς βγαίναμε στο προαύλιο
"Ε εντάξει λίγο. Εχθές ήμουν με την Έλενα και γύρισα αργά σπίτι. Να σου πω μήπως την πήρε πουθενά το μάτι σου σήμερα?" ρώτησα την φίλη μου
"Όχι ρε δεν την είδα κάπου. Μην ανησυχείς θα την δεις την Τρίτη ώρα αμάν ούτε λεπτό δεν μπορείς μακρυά της" είπε η φίλη μου για να με πειράξει. Την σκούντιξα ελαφρά και συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι να μπούμε για την δεύτερη ώρα.
Λίγο αργότερα μπήκαμε στην τάξη και η κυρία της φυσικής ήρθε. Μας έδωσε τα θέματα και ξεκινήσαμε να γράφουμε. Ευτυχώς ήταν αρκετά εύκολα οπότε δεν χρειάστηκε ούτε εγώ αλλά ούτε η Μελίνα πολύ ώρα για να τελειώσουμε. Αφού παραδώσαμε τις κόλλες μας στην καθηγήτρια βγήκαμε μαζί έξω.
"Έγραψα πολύ καλά ευτυχώς ήταν εύκολα" είπε μόλις βγήκαμε από την τάξη
"Ναι όντως" απάντησα αδιάφορα
"Που είναι το μυαλό σου? Σήμερα από το πρωί δεν είσαι καλά τι συνέβη?" ρώτησε η Μελίνα φανερά ανήσυχη. Με ξέρει πολύ καλά και χρόνια οπότε όσο και να θέλω να της κρυφτώ είναι αδύνατον.
" Εχθές πήγα στην Έλενα και όλα ήταν μια χαρά. Έφυγα το απόγευμα από το σπίτι της και είπαμε ότι θα τα πούμε σήμερα σχολείο. Ε διάβασα και έπεσα για ύπνο όμως η Έλενα με πήρε τηλέφωνο στις 3 τα ξημερώματα και μου ζήτησε να βγω έξω ήταν κάτω από το σπίτι μου"
" Γιατί τι έγινε? "ρώτησε αμέσως
" Με το που μπήκα στο αμάξι με πήρε αγκαλιά και με ευχαρίστησε που βγήκα. Την ρώτησα τι έγινε και μου έλεγε ότι απλά ήθελε να με δει. Προφανώς δεν την πίστεψα και επέμεινα και εκείνη μου είπε ότι είδε ένα κακό όνειρο και ότι δεν την αγαπάω και ξεκίνησε να κλαίει στην αγκαλιά μου" είπα σκεπτόμενη τα χθεσινά γεγονότα
" Ε μπορεί έτσι να έγινε ρε γιατί αμφιβάλλεις? "ρώτησε η Μελίνα
" Σιγά μην ήρθε μέχρι το σπίτι μου τέτοια ώρα για να μου πει ότι είδε ένα κακό όνειρο. Κάτι άλλο συνέβη, όμως εχθές ήταν χάλια και δεν ήθελα να την πιέσω" απάντησα
"Ε ρώτα την σήμερα πάλι ίσως σου πει "είπε η φίλη μου
" Ναι αυτό σκοπεύω να κάνω" απάντησα
" ωραία "είπε η Μελίνα
" Το άλλο που το πας? Μου έλεγε ότι με αγαπάει πολύ και ότι πρώτη φορά νιώθει έτσι και να προσέχω. Δεν μπορώ να καταλάβω αλήθεια" είπα απελπισμένα
" θα έπρεπε να χαίρεσαι που σε αγαπάει και εκείνη όπως και εσύ. Γιατί κανείς έτσι?" ρώτησε
" Θα χαιρόμουν αν μου το έλεγε κάποια άλλη ώρα. Τώρα απλά με τρόμαξε. Τέλος πάντων πάμε γιατί χτύπησε και θέλω να την δω " είπα και σηκώθηκα γρήγορα για να πάω στην τάξη.
Μπήκαμε στην τάξη και καθίσαμε στις θέσεις μας. Πέρασαν είκοσι λεπτά και αντί να έρθει η Έλενα που έπρεπε να έρθει πριν ώρα, ήρθε η διευθύντρια. Μόλις την είδα ανησύχησα ακόμα περισσότερο. Κάτι κακό έχει συμβεί.
"Καλημέρα παιδιά. Αυτή την ώρα έχετε κενό. Στην κυρία Ιωάννου έτυχε κάτι απρόοπτο και θα λείπει όλη μέρα σήμερα. Καλή συνεχεία" είπε και έφυγε
Εγώ αμέσως γύρισα να κοιτάξω σοκαρισμένη την φίλη μου. Το ίδιο έκανε και εκείνη.
"Μπορείς να μου πεις τι σκατά έγινε? Που είναι? Γιατί δεν με ενημέρωσε? " βομβάρδισα την φίλη μου με ερωτήσεις που ήξερα πολύ καλά ότι δεν μπορεί να μου απαντήσει
"Δανάη δεν έχω ιδέα. Λοιπόν πάμε έξω να την πάρεις τηλέφωνο" είπε η Μελίνα και αμέσως σηκώθηκα. Πάνω στην ταραχή μου είχα ξεχάσει αυτή την εκδοχή, όμως εκείνη ευτυχώς είχε πιο καθαρό μυαλό.
Τρέξαμε στην τουαλέτα του σχολείου και γρήγορα έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου. Την πήρα τηλέφωνο και η ανησυχία μου φούντωσε ακόμα περισσότερο.
"Τι γίνετε?" ρώτησε η Μελίνα που με έβλεπε ακούνιτη και ακίνητη
"Είναι κλειστό. Γαμώτο." φώναξα και χτύπησα το χέρι μου στην πόρτα της τουαλέτας
"Μην κάνεις έτσι μπορεί να μην πιάνει σήμα ξανά πάρε" είπε τρομαγμένη.
Αμέσως ξανά προσπάθησα όμως πάλι το ίδιο. Πάλι κλειστό.
"Είναι κλειστό. Τι θα κάνω?" ρώτησα απελπισμένα
" Ηρέμησε κορίτσι μου μόλις σχολάσουμε θα πας σπίτι της" είπε και με πήρε αγκαλιά. Μόλις το άκουσα αυτό την έσπρωξα πίσω και εκείνη με κοίταξε γεμάτη απορία. Πριν προλάβει να μιλήσει, πήρα τον λόγο εγώ.
"Φεύγω " είπα αλλά εκείνη με άρπαξε από το μπράτσο και με σταμάτησε
" Που πας ρε έχουμε μάθημα " είπε η Μελίνα ανήσυχη
"Δεν με νοιάζει θέλω να πάω σπίτι της δεν μπορώ" είπα και έφυγα κατευθείαν από την τουαλέτα. Η Μελίνα με ακολούθησε και μου μιλούσε όμως ούτε καν άκουγα τα λόγια της. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρω την Έλενα.
Μπήκα στην τάξη και μάζεψα γρήγορα τα πράγματα μου, πήρα την τσάντα μου και έφυγα γρήγορα από το σχολείο. Ανέβηκα στην μηχανή μου και έφυγα βιαστικά για το σπίτι της Έλενας. Μόλις έφτασα χωρίς καν να το σκεφτώ άρχισα να χτυπάω με δύναμη την πόρτα της και το κουδούνι της όμως δεν άνοιξε. Άρχισα να φωνάζω το όνομα της όμως μάταια. Δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν από τα μάτια μου όμως συνέχισα να χτυπάω την πόρτα. Έκανα μια βόλτα γύρο από το σπίτι όμως όλες οι μπαλκονόπορτες ήταν κλειδωμένες και οι κουρτίνες με εμπόδιζαν να δω στο εσωτερικό του σπιτιού. Έβγαλα το κινητό μου όμως πάλι ήταν κλειστό. Τα δάκρυα μου είχαν θολώσει την όραση μου και το κεφάλι μου το ένιωθα βαρύ. Προσπάθησα να ηρεμήσω και το κατάφερα σε ένα μικρό βαθμό για λίγο. Το κινητό μου χτύπησε το έβγαλα γρήγορα από την τσέπη με την ελπίδα να είναι η Έλενα όμως δεν ήταν.
"Τι θες?" ρώτησα απότομα την Μελίνα
"Έλα την βρήκες?" ρώτησε ανήσυχα
"Όχι Μελίνα. Είμαι τρεις γαμημένες ώρες έξω από το σπίτι της και δεν είναι μέσα ούτε ήρθε. Λείπει και το αμάξι της" φώναξα
"Ούτε στο τηλέφωνο απαντάει?" ρώτησε
"Όχι σου λέω. Δεν την βρίσκω πουθενά τι θα κάνω?" είπα και ξεκίνησα να κλαίω πάλι δυνατά
"Σε παρακαλώ Δανάη μου ηρέμησε και έλα στο σπίτι μου να μιλήσουμε" είπε η φίλη μου
" Όχι δεν πάω πουθενά. Θέλω να μείνω εδώ να την δω μόλις έρθει " απάντησα
"Θα την πάρεις ξανά τηλέφωνο και θα πας πιο αργά πάλι σπίτι της. Έλα σε παρακαλώ. Σε περιμένω και πρόσεχε με την μηχανή " είπε και πριν προλάβω να απαντήσω είχε τερματίσει την κλήση.
Έκανα μια ακόμα προσπάθεια να την καλέσω όμως πάλι κλειστό. Σκούπισα τα μάτια μου και ανέβηκα στην μηχανή.
Σε όλη την διαδρομή διάφορες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Αν τράκαρε? Μήπως της έκανε κάποιος κακό?
Σκεφτόμουν ξανά και ξανά όλα τα πιθανά σενάρια στο μυαλό μου όμως δεν έβγαζε τίποτα λογική.
Μόλις έφτασα στο σπίτι της Μελίνας κατέβηκα από την μηχανή και αποφάσισα να ξανά καλέσω τον αριθμό της Έλενας. Όμως όταν το έκανα πάλι πήρα την ίδια απάντηση.
" Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει πιθανόν το τηλέφωνο του απενεργοποιημένο, παρακαλώ καλέστε αργότερα." ξεφυσήξα και χτύπησα την πόρτα του σπιτιού της κολλητής μου. Άκουσα βήματα και έκανε την εμφάνισή της η μητέρα της.
"Γειά σου Δανάη μου" είπε χαμογελαστή
" Γειά σας τι κάνετε? "ρώτησα και προσπάθησα να χαμογελάσω για να φανώ ευγενική
" Καλά δόξα το θεό. Όμως εσένα δεν σε βλέπω καλά. Έκλαιγες?" ρώτησε και με κοίταξε καλύτερα. Πριν προλάβω να απαντήσω ευτυχώς ακούστηκε η φωνή της Μελίνας να μου λέει να πάω στο δωμάτιο της.
" Πήγαινε κορίτσι μου και μην στεναχωριέσαι νέα κοπέλα είσαι" είπε με ήρεμο τόνο στην φωνή η μητέρα της. Ένευσα καταφατικά, χαμογέλασα ψεύτικα και μεταφέρθηκα στο δωμάτιο της φίλης μου.
"Δανάη μου" είπε η Μελίνα και με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά
"Που είναι Μελίνα? Γιατί έχει κλειστό το κινητό της? Γιατί δεν ήρθε σχολείο? Γιατί δεν μου είπε τίποτα?" βομβάρδιζα με ερωτήσεις την φίλη μου αλλά ήξερα πολύ καλά ότι δεν μπορεί να απαντήσει σε καμία.
" Έλα κάθισε πάω να σου φέρω νερό φαίνεσαι χάλια. Πόση ώρα έκλαιγες? " ρώτησε ανήσυχη
" Δεν θέλω νερό θέλω να μου πεις τι έχει γίνει. Κοντεύω να τρελαθώ ρε Μελίνα" είπα αγανάκτησμενα
"Το ξέρω κοριτσάκι μου το ξέρω και έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν έχεις κάποιον γνωστό της η κάποια φίλη της ώστε να μπορείς να μάθεις αν έχει μιλήσει με κάποιον?" ρώτησε
" Όχι. Με τους γονείς της δεν μιλάει. Ξέρω πως έχει μια Μαρία κολλητή αλλά δεν την ξέρω την είχα δει μια φορά όμως δεν ξέρω ούτε το τηλέφωνο της ή το σπίτι της. Και έχω γνωρίσει και τον αδερφό της ο οποίος δουλεύει κάπου στο εξωτερικό δεν θυμάμαι ούτε σε τι δουλειά είναι αλλά ούτε σε πια χώρα. Δεν έχω κανέναν γνωστό να ρωτήσω " είπα την τελευταία πρόταση φανερά απογοητευμένη
" Όμως την διευθύντρια την ενημέρωσε. Θα μπορούσε να πάρει και εσένα ή έστω να σου στείλει ένα μήνυμα αν της προέκυψε κάτι απροόπτο όπως είπε η Αναγνωστοπούλου το πρωί " είπε η Μελίνα
" Ναι έχεις δίκιο αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Αφού βρήκε χρόνο να ειδοποιήσει την διευθύντρια πάει να πει ότι είναι καλά απλά για κάποιο λόγο δεν επικοινωνεί μαζί μου. "είπα και σκεφτόμουν τα λόγια μου
" Μήπως τσακωθήκατε ρε? " ρώτησε
" Τι μου λες ρε Μελίνα. Εδώ σου λέω εχθές ήμασταν μια χαρά και μάλιστα το βράδυ ήρθε σπίτι μου τα χαράματα για να με πάρει αγκαλιά και να μου πει πως με αγαπάει. Τι να άλλαξε σε λίγες ώρες?" ρώτησα νευριασμένη
"Καλά μην φωνάζεις απλά μια σκέψη έκανα. Δεν ξέρω τι να υποθέσω και εγώ " είπε και ξεφύσηξε
" Ούτε εγώ" είπα λυπημένη
" Ξανά πάρε μήπως τώρα το έχει ανοίξει " μου είπε και αμέσως το έκανα.
" Κλειστό "απάντησα και τα δάκρυα μου βγήκαν ξανά στην επιφάνεια
" Έλα ηρέμησε κάνε λίγο υπομονή και αύριο θα μάθεις τι έγινε. Αποκλείεται να μην έρθει ούτε αύριο " είπε προσπαθώντας να με ηρεμήσει
" Ναι το ξέρω και θα έχει πολλές εξηγήσεις να δώσει θα γίνει χαμός στο λέω. Δεν μπορεί να εξαφανίζετε έτσι χωρίς λόγο και εγώ να τρελαίνομαι. Το γαμημένο κινητό της γιατί το έχει κλειστό? " είπα με νευρική φωνή
" Δεν ξέρω μπορεί να έχει γίνει κάτι. Κάνε λίγο υπομονή και αύριο θα ξέρεις " απάντησε η φίλη μου παρηγορητικά
" Μπορώ να κοιμηθώ εδώ σήμερα? Η αν θες έλα στο δικό μου σπίτι. Δεν αντέχω να είμαι μόνη μου" ρώτησα την Μελίνα
" Ναι ρε εννοείτε. Κοιμήσου εδώ " απάντησε
" Ωραία πάμε σπίτι μου να πάρω τα πράγματα μου? " ρώτησα
"Ναι πάμε" είπε και σηκωθήκαμε
Ανεβήκαμε στην μηχανή και σε λίγα λεπτά ήμασταν στο σπίτι μου. Είπα στους γονείς μου ότι θα κοιμηθώ στην Μελίνα γιατί μας έβαλαν μια εργασία να κάνουμε μαζί για να δικαιολογήθω και αφού πήρα τα βιβλία για την επόμενη μέρα και ρούχα για την επόμενη μέρα φύγαμε.
Στο δρόμο για το σπίτι της Μελίνας αποφάσισα να ξανά πάω στο σπίτι της Έλενας σε περίπτωση που έχει γυρίσει. Λίγη ώρα αργότερα και ήμασταν έξω από το σπίτι της. Κατεβήκαμε από την μηχανή και πλησιάσαμε. Χτύπησα την πόρτα με δύναμη πολλές φορές όμως δεν άνοιξε. Και το αμάξι της ακόμα λείπει. Προσπάθησα ξανά να την πάρω τηλέφωνο όμως πάλι ακούω την σπαστική φωνή του τηλεφωνητή. Η απογοήτευση μου με το πέρασμα της ώρας γινόταν ακόμη πιο μεγάλη.
"Έλα Δανάη μου πάμε να φύγουμε" είπε η Μελίνα και με ακούμπησε στον ώμο
"Μα ακόμα δεν την βρήκαμε. Τι να κάνω? που να ψάξω?" έλεγα απελπισμένα
"Αύριο θα έρθει σχολείο δεν μπορεί να μην έρθει. Αλλιώς θα ρωτήσουμε την διευθύντρια." είπε η φίλη μου
"Και πως θα ξέρει η διευθύντρια αφού έχει κλειστό το κινητό" απάντησα
"Ναι όμως την ειδοποίησε πως δεν θα έρθει σήμερα άρα επικοινώνησε μαζί της,οπότε αν δεν έρθει κ αύριο που δεν νομίζω θα μιλήσει πάλι μαζί της " απάντησε
" Το ελπίζω να έρθει αύριο δεν το αντέχω άλλο αυτό " απάντησα ειλικρινά
" Το ξέρω και σε καταλαβαίνω. Λοιπόν πάμε σπίτι μου χρειάζεσαι ένα μπάνιο και να φας κάτι " μου είπε
" Δεν θέλω να φάω " απάντησα
" Δανάη θυμάσαι την άλλη φορά που δεν έτρωγες τι έγινε. Δεν θα πεθάνεις. Λοιπόν τελείωνε πάμε σπίτι" είπε και τα βήματα της πήγαιναν προς την μηχανή. Χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι άλλο την ακολούθησα και εγώ
Η Μελίνα όλο το βράδυ προσπαθούσε να με κάνει να ξεχαστώ όμως ήταν αδύνατο. Το μυαλό μου δεν έφυγε λεπτό από την Έλενα και κάθε μία ώρα σχεδόν προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί της όμως μάταια. Δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε γιατί εξαφανίστηκε αλλά ούτε γιατί ήρθε στο σπίτι μου εχθές.
Ίσως με βαρέθηκε. Ίσως όλα αυτά που ζήσαμε μαζί ήταν ψεύτικα. Ίσως της συνέβη κάτι. Αυτές και πολλές άλλες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Αποφάσισα να της στείλω ένα μήνυμα σε περίπτωση που κάποια στιγμή αποφασίσει να ανοίξει το κινητό της.
Δανάη προς Έλενα : Μωρό μου σε παρακαλώ πολύ πάρε με ένα τηλέφωνο κοντεύω να τρελαθώ από την αγωνία μου. Έστω να μάθω αν είσαι καλά. Γιατί μου το κάνεις αυτό ξέρεις πόσο ανήσυχω? Και ακόμα δεν μου εξηγήσες γιατί ήρθες το βράδυ στο σπίτι μου. Πες μου τι έχει γίνει? Περιμένω τηλέφωνο σου. Καληνύχτα.
Έστειλα και σκούπισα τα δάκρυα μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να σκαλίζω της αναμνήσεις μου με εκείνη για να την φέρω κοντά μου. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο για λίγα λεπτά ήταν εκεί. Μαζί μου.