Έμειναν αγκαλιασμένοι χωρίς λόγια.
Ο Άρον ηρέμησε τον θυμό και την αδικία που ένιωθε μέσα του.
Όταν η Άσλευ το κατάλαβε, βγήκε από την αγκαλιά του, χωρίς να απομακρυνθεί πολύ.
Οι ματιές τους ενωμένες.
Τα καστανά της μάτια με τα γαλάζια του να κοιτάζονται σαν να μιλάνε από μόνα τους.
Και τα δύο ήταν δακρυσμένα.
Η Άσλευ ένιωθε απαίσια με το γεγονός ότι δεν θα κατάφερνε να πετύχει τον στόχος της, αφού ήταν ακόμα παγιδευμένη στο σώμα του Άρον.
Όμως από την άλλη, ένιωθε άσχημα και για τον Άρον. Και ένιωθε μια περίεργη στεναχώρια που τον έβλεπε να πονάει τόσο πολύ.
Άρχισαν να στάζουν πάλι δάκρυα από τα μάτια της καθώς κοιτάζονταν.
Τα δάκρυα κύλισαν στα μάγουλα της και ο Άρον σήκωσε το γυναικείο του χέρι και τα σκούπισε με τον αντίχειρα του.
Η Άσλευ ένιωσε το απαλό άγγιγμα του καθώς τον κοίταζε.
Πήρε το χέρι του πίσω και ενώθηκαν ξανά τα βλέμματα τους.
Εκείνη ξάπλωσε και πάλι κοιτώντας τον ουρανό, όσο εκείνος είχε το κεφάλι του πλάγια και την κοίταζε.
Ήταν περίεργο να βλέπει τον εαυτό του και να σκουπίζει τα ίδια του τα δάκρυα, αλλά για κάποιον λόγο ένιωσε συμπόνια προς την Άσλευ.
Μπορεί να είχε μπροστά του το ίδιο του το πρόσωπο, αλλά ήξερε ότι η ψυχή ήταν της Άσλευ.
Έμειναν έτσι, σιωπηλοί. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να πούνε.
*****
Την επόμενη μέρα πήγαν στην προπόνηση και όταν η Άσλευ είδε τον Στιβ, ήθελε να τον ξεμαλλιάσει κι άλλο.
Ο Άρον ανεχόταν τα υπεροπτικά βλέμματα της Σαβάνα και των φίλων της, μιας και ήταν έτοιμη για τους αγώνες, σε αντίθεση με εκείνον.
Μετά την προπόνηση, πήγαν για φαγητό στο εστιατόριο.
Ο Άρον έκατσε στο τραπέζι με τη Λούσι και τη Μέλοντι, όταν είδε το κινητό του να χτυπάει.
Για την ακρίβεια το ροζ κινητό της Άσλευ, που πλέον το χρησιμοποιούσε εκείνος.
[Μαμά]
Όταν είδε ποιος καλούσε, έμεινε με γουρλωμένα μάτια.
Τι κάνω τώρα?! Είχαμε πει ότι αν πάρει κάποιος δικός μας, θα βρεθούμε για να μιλάμε μαζί... Που είναι η Άσλευ όμως γαμώτο??
"Δεν θα το σηκώσεις?" ρώτησε η Λούσι καθώς έτρωγε τη σαλάτα της.
"Εε... Τώρα τρώμε μωρέ. Θα την πάρω μετά"
Είδε να μπαίνει στο εστιατόριο ο εαυτός του με τον Έρικ και ήταν έτοιμος να σηκωθεί πάνω.
Κοίταζε επίμονα την Άσλευ για να της κάνει νόημα, αλλά δεν τον έβλεπε.
Άνοιξε το κινητό και μπήκε στα μηνύματα.
Με πήρε τηλ η μάνα σου! Είμαι στο τραπέζι δίπλα από την τζαμαρία!
Είδε την Άσλευ να βγάζει το κινητό της και να διαβάζει το μήνυμα.
Άρχισε να τον ψάχνει και ο Άρον σήκωσε το χέρι του για να τον δει.
"Ποιον χαιρετάς?" ρώτησε η Μέλοντι και πήγαν να γυρίσουν να δούνε, όταν τις τράβηξε μπροστά.
"Κανέναν, κανέναν! Ταιριάζω το μανίκι μου"
Η Άσλευ πρόλαβε και τον είδε, όταν την πλησίασε ο Έρικ.
"Θα έρθεις να βάλουμε ρε?" ρώτησε με τον δίσκο στο χέρι.
"Ναι, ναι"
Μπήκε στα μηνύματα να του απαντήσει.
Δεν μπορούμε να βρεθούμε στο δωμάτιο μου γιατί ο Έρικ θέλει να ξεκουραστεί
Αμάν κι αυτός! Ούτε σε εμένα μπορούμε λογικά
Έλα τότε στο παγκάκι μας
Μας?
Στο παγκάκι που συναντιόμαστε τις τελευταίες μέρες. Στο παγκάκι ΜΑΣ
ΚΑΛΑ
Μετά το φαγητό βρέθηκαν έξω στην αυλή και ο Άρον φαινόταν αγχωμένος.
"Έλα!"
"Αχ τι θα της πω? Δεν ξέρω πώς μιλάς με τη μαμά σου. Αν με ρωτήσει τίποτα που δεν ξέρω?? Καλύτερα να της στείλεις ένα μήνυμα"
"Άρον, έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που μιλήσαμε τελευταία. Δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα είμαστε έτσι οπότε πάρε και θα σου πω εγώ τι θα λες"
"Πώς θα μου λες??"
"Θα σου τα ψιθυρίζω ή θα στα γράφω"
"Έτσι θα κάνω πόση ώρα να απαντήσω!"
"Θα πούμε ότι έχει καθυστέρηση ο ήχος! Εκεί κολλάς? Αντε πάρε" του είπε, αλλά εκείνος την κοίταζε με ένα κουταβίσιο βλέμμα σαν να λέει 'δεν θέλωωω'.
Άρπαξε το ροζ κινητό της και κάλεσε η ίδια.
Του το έδωσε να το κρατάει αφού έβαλε ανοιχτή ακρόαση και του έκανε νόημα να χαλαρώσει.
"Έλα Άσλευ μου, τι κάνεις?"
Ο Άρον φαινόταν να τα έχει χαμένα και η Άσλευ του έκανε νόημα να μιλήσει.
"Κ-καλά μαμά..."
"Σε πήρα και πριν, ήσουν στην προπόνηση?"
"Εε... Όχι, τρώγαμε με τα κορίτσια"
"Α ωραία. Πώς πάει η προπόνηση? Θα πας στους δοκιμαστικούς ε?" ρώτησε και τότε ο Άρον σκάλωσε.
Να της έλεγε την αλήθεια, δηλαδή ότι δεν θα πήγαινε?
Ή να της έλεγε ψέματα, ότι θα πήγαινε?
Έσπρωξε την Άσλευ που φαινόταν να το σκέφτεται και την ξύπνησε.
"Άσλευ, μ'ακούς?"
Έγραψε γρήγορα στο κινητό της κάτι και το γύρισε να το δει.
[Πες ότι θα πας]
"Ναι, θα πάω"
"Έτοιμη για εθνική? Πώς τα πας? Η προπονήτρια σου τι λέει?"
[Αυτοσχεδίασε!]
"Εε καλά μωρέ... Την ξέρεις τώρα, θέλει όλα να είναι τέλεια και φωνάζει"
"Λογικό είναι. Από φαγητό πώς πας? Τρως καλά?"
"Ννν...αι. Μια χαρά"
"Έχεις μείνει στο βάρος σου? Ή έχασες καθόλου για τους αγώνες?" ρώτησε και ο Άρον γούρλωσε τα μάτια του, σαν να λέει στην Άσλευ να του πει τι να απαντήσει.
[Πες ότι έμεινες στα ίδια, 52]
"Πόσο?!!" φώναξε ο Άρον όταν είδε τον αριθμό και η Άσλευ τον κλώτσησε.
"Τι έπαθες κορίτσι μου?" ρώτησε η μαμά της που άκουσε τις φωνές.
"Στα κιλά μου έμεινα, 52" είπε και εξακολουθούσε να την κοιτάζει σαν να είναι εξωγήινη.
[Γιατί εσύ πόσο είσαι?!] έγραψε η Άσλευ και του το έδειξε.
"Οπότε όλα εντάξει" είπε η μαμά της.
"Θα σου πω μετά!" ψιθύρισε στην Άσλευ.
"Ναι, ναι, όλα εντάξει μαμά"
"Εντάξει κορίτσι μου, να σε αφήσω. Θα μιλήσουμε μετά τους αγώνες, ναι?"
"...Ναι μαμά..." κοιτάχτηκαν με την Άσλευ κάπως λυπημένα.
"Αντε φιλάκια"
"Φι-φιλάκια..." τερμάτισε την κλήση και ξεφύσηξε ανακουφισμένος.
"Γιατί έκανες έτσι για τα κιλά μου??"
"Γιατί είσαι πούπουλο"
"Ενόργανη κάνω! Πόσα κιλά ήθελες να είμαι για 1.62 άνθρωπο?!"
"Καλά, εντάξει!"
"Εσύ πόσα ήσουν?"
"Πόσα ήμουν πριν αλλάξουμε σώματα ή αφού άρχισες να τρως κινόα και μαρούλι?" τη ρώτησε με ύφος κι εκείνη ειρωνεύτηκε.
"Χα χα"
"Ήμουν 77" της είπε και κοίταξε τον εαυτό της σαν να μην το πιστεύει.
"Τόσα πολλά??"
"Ναι, αλλά είμαι και 1.80 ε. Και κάνω άλλη γυμναστική από σένα. Οι γυναίκες κολυμβήτριες που έχουν το ύψος σου, είναι και 5 κιλά πάνω"
"Ε ναι, αφού έχουν πλάτες και μπούτια"
"Έχουν περισσότερη μυική μάζα από εσάς, για αυτό. Εσείς χρειάζεστε ευλιγισία και κομψότητα και οι κολυμβήτριες χρειάζονται δύναμη και αντοχή. Τελείως άλλο σωματότυπο"
"Κι εμείς χρειαζόμαστε δύναμη. Μήπως θες να σου θυμίσω τους παράλληλους ζυγούς?"
"Δεν είπα το αντίθετο. Όλοι χρειάζονται δύναμη. Ο Κάισον ας πούμε, που είναι ξιφομάχος, έχει πολύ δυνατά πόδια γιατί εκεί πέφτει όλο το βάρος στο άθλημα του" είπε ο Άρον και η Άσλευ φάνηκε να σκέφτεται το όνομα που ανέφερε.
Τότε συνειδητοποίησε ο Άρον τι είπε.
"Σορρυ... Δεν ήθελα να σου θυμίσω..."
"Δεν πειράζει..."
Επικράτησε για λίγο ησυχία, πριν τη σπάσει ο Άρον.
"Πάντως πρέπει κι εγώ να μιλήσω με τον αδερφό μου. Πάει πολύς καιρός"
"Ποιον αδερφό σου?? Έχεις αδερφό?"
"Ναι"
"Και γιατί δεν μου το είχες πει??"
"Γιατί να στο πω? Θα τον πάρουμε αύριο, εντάξει? Απλά πρέπει να σου πω και πώς θα μιλάς γιατί..."
"Γιατί τι?" επιφυλακτικότητα στο βλέμμα της.
"Είναι 13"
"Τι 13??"
"Κιλά"
"Τόσα λίγα?"
"ΧΡΟΝΩΝ"
"Τόσο μικρός?! Ωχ.. Και πώς του μιλάς?"
"Θα σου πω αύριο. Αντε πάω στο δωμάτιο"
"Καλά. Σ'ευχαριστώ πάντως που... μίλησες στη μαμά μου" του είπε αφού είχε ήδη σηκωθεί από το παγκάκι.
Την κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε ελαφρά, πριν φύγει.
Ο Άρον γύρισε στον όροφο του ροζ δωματίου και πήρε τα πράγματα του για να κάνει ένα ντους.
Πήγε στις ντουζιέρες και πέτυχε τη Σαβάνα με τη Σάννυ.
"Βρε καλώς την" είπε με ύφος η Σαβάνα, όμως ο Άρον δεν είχε καμία όρεξη να ασχοληθεί μαζί της.
"Το ξέρεις ότι μου χρωστάς ε?" είπε και τότε γύρισε να την κοιτάξει.
"Τι πράγμα?"
"Ξέχασες ότι έκανες προπόνηση στις 7 το πρωί πριν πόσες μέρες? Μη κοιτάς που δεν είπα τίποτα. Την ίδια μέρα, και για άλλες επτά δεν ήρθες στην προπόνηση γιατί ήσουν... άρρωστη. Χαχα" γέλασε ειρωνικά, όμως ο Άρον έσφιγγε την γροθιά του.
"Ξέρεις, δεν είπα τίποτα στην coach. Αν το μάθαινε... Ποιος ξέρει τι θα γινόταν?"
"Και τι μου το λες? Ότι σου χρωστάω κιόλας?"
"Ναι, αυτό ακριβώς"
"Γιατί δεν ασχολείσαι λιγάκι με τον εαυτό σου? Από ότι φαίνεται χρειάζεσαι έξτρα πρωινές προπονήσεις για να μπεις εθνική. Αλλιώς, ούτε απ'εξω δεν περνάς"
"Το ποια θα μπει εθνική θα το δούμε πολύ καλά σε δύο εβδομάδες γλυκιά μου. Αλλά εξήγησε μου κάτι. Αφού είπες ψέματα ότι ήσουν άρρωστη, γιατί έκανες προπόνηση μόνη σου?"
Κοίτα που θέλει και εξηγήσεις η σακαφιόρα....
"Μη χώνεις τη μύτη σου σε ξένα χωράφια. Θα στη κόψουν"
"Τώρα φοβήθηκα. Όπως και να 'χει... Και τις διπλές προπονήσεις να κάνεις από μένα, δεν θα με φτάσεις ποτέ" πέρασε από δίπλα του σπρώχνοντας τον, με αποτέλεσμα να πέσουν το σαμπουάν και η πετσέτα κάτω.
Σε κλάματα δευτερολέπτου, άρχισε να την σπρώχνει θυμωμένα προς τα πίσω, με την πλάτη της να χτυπάει δυνατά στον τοίχο.
Η Σάννυ πήγε να τον τραβήξει, όσο ο Άρον γρίλιζε γεμάτος θυμό.
"Εγώ δεν είμαι η Άσλευ να πουλάς τσαμπουκά. Θα σε λιώσω!" οργή στο πρόσωπο του, καθώς τόνισε τις τελευταίες λέξεις, με τον πήχη του χεριού του κόντρα στο στέρνο της.
Η Σάννυ τράβηξε το ένα του χέρι, όταν εκείνος γύρισε απότομα σπρώχνοντας την.
Το σώμα της Άσλευ είχε περισσότερη δύναμη από όση νόμιζε. Απλά η ίδια δεν είχε μάθει να την αξιοποιεί.
Ο Άρον όμως....
"Άκουσε με καλά, γιατί την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο επιεικής. Κόψε τους τσαμπουκάδες σου στην Άσλευ όσο ακόμα μπορείς, γιατί αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα έχεις χέρια για να με σπρώχνεις"
"Μιλάς συχνά για τον εαυτό σου σε τρίτο πρόσωπο?" ρώτησε και ο Άρον την τράβηξε και την έριξε ξανά δυνατά στον τοίχο.
"ΑΚΟΥΣΕΣ ΤΙ ΣΟΥ ΕΊΠΑ?!"
"Αν δεν την αφήσεις, θα φωνάξω τον υπεύθυνο!" είπε η Σάννυ από πίσω ταραγμένη.
"Εσύ βούλωσ'το" είπε πριν γυρίσει ξανά στη Σαβάνα.
"Με κατάλαβες? Το στυλάκι της υπεροπτικής γκόμενας, δεν περνάει σε μένα. Κοψ' το γιατί.." πλησίασε στο αυτί της. "κοριτσάκια σαν εσένα τα τρώω για σνακ. Ούτε καν για πρωινό" την κοίταξε στα μάτια και η Σαβάνα ένιωθε σαν να μην είχε την Άσλευ μπροστά της, αλλά κάποιον άλλον.
Φαινόταν άλλος άνθρωπος.
Κι αν ήξερε, ότι τόσες μέρες πήγαινε κόντρα σε ένα αγόρι που την περνούσε ένα κεφάλι, θα της κοβόταν και η μαγκιά και όλα.
*****
"Λοιπόν. Με τον αδερφό μου έχω πολύ στενή σχέση. Είναι το φιλαράκι μου, τον πειράζω και με πειράζει" είπε ο Άρον στην Άσλευ που κρατούσε σημειώσεις στο μυαλό της.
"Τον φωνάζω συνέχεια μικρό και τέτοια. Θα προσπαθήσω να σου λέω τι να του λες, γιατί αν δεν είσαι πειραχτήρι μαζί του, θα του φανεί παράξενο"
"Ναι, αλλά ο αδερφός σου δεν με γνωρίζει. Οπότε δεν κινδυνεύουμε να μας καταλάβει για να μείνουμε για πάντα έτσι"
"Ούτε η μητέρα σου με ξέρει" σταύρωσε τα χέρια του.
"Αλλά μια χαρά έλεγα ό,τι ήθελες εσύ"
"Καλά. Είμαι έτοιμη, πάρε"
"Όταν το σηκώσει, θα του πεις 'έλα ρε μικρέ, τι λέει?' "
"Μάλιστα" τον κοίταξε στραβά.
Ο Άρον κάλεσε και το έβαλε σε ανοιχτή ακρόαση.
"Άρον??" ακούστηκε μια παιδική, δεκατριάχρονη φωνή.
"Ελα ρε μικρέ, τι λέει?" είπε η Άσλευ και κοίταξε τον Άρον για έγκριση.
"Καλά! Με ξέχασες ε! Αδερφός να σου τύχει"
Κοίταξε έντονα τον Άρον σαν να τον ρωτάει τι να πει.
Εκείνος της ψιθύρισε.
"Ποιος σε ξέχασε βρε παραπονιάρη"
Η Άσλευ το επανέλαβε.
"Εσύ!"
"Ρώτα τον πώς πάει το σχολείο" ψιθύρισε ο Άρον.
"Πώς πάει το σχολείο?... Ρε μικρέ" κοίταξε τον Άρον κι εκείνος έκανε face-palm.
"Πώς να πάει, βαριέμαι να πηγαίνω. Μόνο η γυμναστική μ'αρέσει γιατί παίζουμε μπάλα με τα παιδιά. Εσύ κολυμπάς?"
"Ουχουυ ναι, τι να σου πω..." ψιθύρισε στον εαυτό του ο Άρον, που είχε να κολυμπήσει πολύ καιρό.
"Αυτό θες να του πω?"
"Άρον?" ακούστηκε η φωνή του αδερφού του και ο Άρον τη χτύπησε στο μπράτσο.
"Αου"
"Τι έγινε? Μ'ακούς?"
"Μίλα ρε!" ψιθύρισε ο Άρον.
"Εγώ μιλάω, εσύ μ' ακούς??" ρώτησε ο αδερφός του και η Άσλευ τον στραβοκοίταξε γιατί ακούστηκε.
"Ναι μικρέ, σ'ακούω. Κολυμπάω"
"Πότε έχεις ξανά αγώνες?"
"Ε... Σε... Μία εβδομάδα" τα βλέμματα των δύο αθλητών ενωμένα.
"Να σκίσεις ε! Σε κλείνω τώρα γιατί αρχίζει το ματς" τερμάτισε την κλήση και έμειναν οι δυο τους να κοιτάζονται.
Στο μυαλό τους, οι αγώνες που πλησίαζαν.
Του έδωσε το μαύρο κινητό πίσω, ενώ υπήρχε λύπη στο βλέμμα της.
"Δικό σου είναι" έσπρωξε το κινητό προς το μέρος της.
"Ε?"
"Το κινητό μου, εσύ το κρατάς πλέον"
Το βλέμμα της έπεσε πάνω στη μαύρη συσκευή και μίλησε σαν χαμένη.
"Α... Ναι" το έβαλε στην τσέπη της φόρμας της.
Καθισμένη στο παγκάκι, γύρισε το βλέμμα της ευθεία στην αυλή.
Ο Άρον την κοίταζε συνέχεια, πριν σπάσει τη σιωπή.
"Τι έχεις?"
"Μπορεί να... Είπαμε ήδη ότι οι αγώνες πάνε για μας... Αλλά ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει"
Κούνησε το κεφάλι του και κοίταξε κι εκείνος ευθεία.
"Αν... Αν γυρίσουμε στα σώματα μας πριν τους αγώνες??" ρώτησε η Άσλευ ελπιδοφόρα κοιτώντας τον.
Ο Άρον σοβαρός και συνειδητοποιημένος.
"Άσλευ, έχουμε πει ότι ακόμα κι αν γίνει αυτό, έχουμε χάσει πολύτιμες προπονήσεις. Και να πάμε στους αγώνες δεν θα καταφέρουμε τίποτα" είπε κοιτώντας το πρόσωπο της.
"Όχι και τίποτα..."
"Εγώ όριο δεν μπορώ να πιάσω στην κατάσταση που είμαι. Έχω να μπω πισίνα είκοσι μέρες. Τώρα αν εσύ μπορείς να μπεις εθνική χωρίς προπονήσεις, μπράβο σου"
"Δεν χρειάζεται να με ειρωνεύεσαι"
"Δεν σε ειρωνεύομαι" την κοίταξε στα μάτια σοβαρά, το εννοούσε.
"Απλά... Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δέξου το"
Μετά από λίγο γύρισε τα καστανά της μάτια μπροστά. Δεν ήταν έτοιμη να το δεχτεί. Όχι ακόμα.
"Άσλευ..." μίλησε ο Άρον με τη γυναικεία του φωνή.
"Θέλω.... Θέλω να πάω στους αγώνες μου"
Γύρισε και τον κοίταξε.
"Τώρα μόλις δεν είπες ότι δεν έχει νόημα να---"
"Όχι να αγωνιστώ. Να παρακολουθήσω"
Οι ματιές τους ενωμένες. Απορία στο βλέμμα της.
"Για ποιο λόγο?"
"Θέλω να δω πώς θα τα πάει ο Έρικ... Αν θα πιάσει και δεύτερο όριο ο Στιβ... Είναι τόσα πράγματα που με αφορούν"
"Να πας. Εμένα τι μου το λες?" γύρισε το βλέμμα της μπροστά.
"Έτσι... όπως είμαι... Είναι λίγο δύσκολο" κοιτάχτηκαν και πάλι.
"Για ποιο λόγο να παρακολουθήσει τους αγώνες κολύμβησης η Ashley Williams? Ο Έρικ θα με ρωτήσει. Σε όλους θα φανεί περίεργο"
"Δεν θα το 'λεγα"
"Θέλω μια χάρη"
"Όχι. Άρον όχι"
"Σε παρακαλώ"
"Όχι, είπα όχι!"
"Αν έρθεις μαζί μου δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Και μετά μπορούμε να πάμε και στους δικούς σου αγώνες μαζί!"
"Δεν θέλω να παρακολουθήσω τους αγώνες μου σαν απλή θεατής! Δεν έχω καμία όρεξη να βλέπω τη Σαβάνα να μου ρίχνει υπεροπτικά βλέμματα. Και να μη μιλήσω για την coach"
"Σε εμένα θα τα ρίχνει. Και εξάλλου, μην ανησυχείς, δεν νομίζω να σε ξαναενοχλήσει"
"Τι εννοείς?"
Ο Άρον ξεφύσηξε και κοίταξε για λίγο χαμηλά.
"Ας πούμε ότι της έδωσα ένα μάθημα για να σταματήσει να σε ενοχλεί"
Έκπληξη στο πρόσωπο της Άσλευ.
"Σε παρακαλώ... Έλα μαζί μου στους αγώνες. Είναι πολύ σημαντικό για μένα"
Τον κοίταζε στα μάτια χωρίς να μιλήσει. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όντως έδωσε ένα μάθημα στη Σαβάνα.
"Και οι προπονητές μας?"
"Τι οι προπονητές?"
"Με θέλεις μαζί σου στους αγώνες για να μπορέσεις να παρακολουθήσεις. Όμως εγώ έχω το σώμα σου Άρον! Ο προπονητής σου θα με ρωτήσει τι κάνω στις κερκίδες και όχι στην πισίνα"
"Θα τους πούμε ότι δεν θέλουμε να αγωνιστούμε"
"Θα μας κόψουν κομματάκια"
"Σιγά τώρα. Δικαίωμα μας είναι"
"Η coach μου. Θα σε κόψει. Κομματάκια" μίλησε κοφτά, πριν συνεχίσει.
"Αλλά δικό σου πρόβλημα, σωστά?"
"Ακριβώς! Άστο πάνω μου αυτό. Ο δικός μου προπονητής δεν θα σου βάλει τις φωνές αν του πεις ότι δεν θες να τρέξεις. Έλα, σε παρακαλώ. Κάνε μου αυτή τη χάρη"
Η Άσλευ γύρισε μπροστά απρόθυμη.
Δεν το είχε έτσι στο μυαλό της. Αν δεν αγωνιζόταν, ήθελε να μείνει κλεισμένη στο δωμάτιο της και να μην ακούσει τίποτα για κανέναν αγώνα.
"Άσλευ, σε παρακαλώ... Είναι πολύ σημαντικό για μένα" παρακλητική η φωνή του Άρον.
Τον κοίταξε και αναστέναξε.
"Εντάξει"
"Σ'ευχαριστώ" την πήρε βιαστικά στην αγκαλιά του κι εκείνη πάγωσε.
Όταν κατάλαβε τι έκανε, βγήκε από την αγκαλιά και κοιτάχτηκαν.
Κόπηκε η ανάσα τους και τραβήχτηκαν και οι δύο πίσω.
Ο Άρον είχε το πρόσωπο του και η Άσλευ το δικό της.
Και όχι μόνο αυτό.
Τα σώματα είχαν γυρίσει κανονικά στη θέση τους.
Και οι δύο να κοιτάζονται με ορθάνοιχτα μάτια.
Αυτό ήταν? Τέρμα τα βάσανα?
{~~~~~}