ΔανάηςPov
Περπατούσα στο πάρκο της γειτονιάς μου χαμένη στις σκέψεις μου. Έπρεπε να πάρω απόφαση ότι θα μείνω μόνη μου. Κανείς δεν πρόκειται να με δεχτεί ή να με αγαπήσει πραγματικά. Η Έλενα μετά την τελευταία μας συζήτηση σταμάτησε πια να μου μιλάει. Και καλά κάνει εγώ φταίω. Φταίω που δεν την διεκδίκησα που δεν της είπα ότι την θέλω μόνο δικιά μου. Που όταν μου άνοιξε την καρδιά της εγώ δεν της είπα πόσο ερωτευμένη είμαι και δειλιάσα, και τώρα την έχασα. Μια εβδομάδα πέρασε από τότε που κάναμε έρωτα τελευταία φορά. Που ένιωσα τα απαλά της χείλη να ακουμπούν τα δικά μου. Που ένιωσα την γεύση της στο στόμα μου. Που μύρισα το άρωμα της. Σήμερα είναι Σάββατο και ξέρω πως θα αναγκαστώ να πάω στο ηλίθιο πάρτη του σχολείου. Και πάλι θα πρέπει να την δω και να μείνω μακρυά της. Και αν είναι με τον Άρη? Σιγά μην κάθεται και περιμένει εμένα. Πως γίνετε να είχα αυτό το πλάσμα στα χέρια μου αυτόν τον ξανθό άγγελο και τον άφησα να φύγει μόνο και μόνο από φόβο.
Λίγη ώρα αργότερα και βρισκόμουν σπίτι μου. Έκανα ένα μπάνιο να χαλαρώσω και έκατσα να ακούσω μουσική. Προσπαθούσα να απασχολώ τον εαυτό μου με οτιδήποτε αλλά πάντα το μυαλό μου γυρίζει σε αυτήν.
"Δανάη έλα κάτω" άκουσα την φωνή της μαμάς μου
"Ναι έρχομαι" απάντησα και κατέβηκα τα σκαλιά για τον κάτω όροφο
"Έλα το φαγητό είναι έτοιμο" είπε η μαμά μου και έκατσε στο τραπέζι.
"Δεν πεινάω" απάντησα και αμέσως γύρισε να με κοιτάξει
"Και εγώ για ποιόν μαγειρεύω " είπε γεμάτη θυμό
"Συγνώμη μαμά αλλά δεν είμαι πολύ καλά" απάντησα όσο καλύτερα μπορούσα
"Τι έχεις? Όλα τα έχεις και μου λες δεν είσαι καλά? Τίποτα δεν σου λείπει εγώ στην ηλικία σου..." ξεκίνησε τον κλασικό της ρεπερτόριο.
Έχω βαρεθεί να μου λέει τι έκανε στην ηλικία μου. Δεν λέει να καταλάβει ότι τα χρόνια αλλάζουν όπως και οι καταστάσεις. Της είπα ότι δεν είμαι καλά και αυτή ούτε καν ενδιαφέρθηκε να με ρωτήσει γιατί. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να ξεσπάει τα νεύρα της πάνω μου. Έκατσα τελικά στο τραπέζι και έφαγα ελάχιστα μόνο και μόνο για να σταματήσει τον μονόλογο της. Ύστερα ανέβηκα πάνω και ξεκίνησα να κάνω γυμναστική για να ξεχαστώ. Λίγο αργότερα άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Έτρεξα να το προλάβω με μια ελπίδα ότι είναι αυτή. Αλλά σιγά μην ήταν.
"Έλα Μελίνα" είπα στην φίλη μου που με καλούσε
"Έλα ρε λοιπόν το βράδυ θα έρθεις σε εμένα να ετοιμαστούμε για το πάρτη και θα έρθει από εδώ και ο Άλεξ" είπε με χαρούμενη φωνή
"Εντάξει τι ώρα?" απάντησα αδιάφορα
"8 έλα 9:30 θα ήμαστε εκεί" μου απάντησε και της έκλεισα το τηλέφωνο.
Δεν είχα καμία διάθεση να μιλήσω με κανέναν. Με την μόνη που ήθελα να μιλήσω ήταν αυτή. Όμως εκείνη δεν ήθελε να με ακούει πια. Πήρα το κινητό μου και χάζευα μια φωτογραφία που την είχα τραβήξει κρυφά στην τάξη. Πόσο μου λείπει. Πονάει το κορμί μου που δεν με αγγίζει η ψυχή μου νοιώθω ότι διαλύετε μέρα με την μέρα. Η μέρα πέρασε γρήγορα με εμένα να προσπαθώ να ξεχάσω κάτι που προφανώς μου είναι αδύνατον. Αφού πήγε 7:30 αποφάσισα να ξεκινήσω για το σπίτι της κολλητής μου. Τουλάχιστον αυτή με κάνει να ξεχνιέμαι κάπως. Ξέρει ότι δεν είμαι καλά και κάνει ότι μπορεί για να μου φτιάξει την διάθεση. Έφτασα απέξω και χτύπησα το κουδούνι.
"Καλησπέρα έλα περνά" μου είπε η φίλη μου και άνοιξε καλύτερα την πόρτα για να μπω. Πήγαμε στο δωμάτιο της και ξεκίνησε να βάφεται εγώ την κοιτούσα.
"Ξεκίνα και εσύ γιατί δεν θα προλάβεις" μου είπε καθώς δεν είχε πάρει το βλέμμα της από τον καθρέφτη που κοιτούσε τον εαυτό της βάζοντας make up
"Μελίνα λέω να μην έρθω" της είπα και αμέσως γύρισε να με κοιτάξει
"Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Θα βγούμε και θα περάσουμε καλά. Δεν χρειάζεται να της δείξεις ότι είσαι στα πατώματα" μου είπε κοιτάζοντας με στα μάτια λυπημένη
"Μα είμαι" της είπα και έριξα το βλέμμα μου κάτω
"Θα σου περάσει χρειάζεσαι χρόνο. Απλώς κάνε λίγο υπομονή και όλα θα φτιάξουν "μου είπε και μου χαμογέλασε
"Δεν θέλω να είναι με τον άλλον " της είπα και σηκώθηκα κατευθείαν πάνω στην σκέψη αυτή και ξεκίνησα να κόβω βόλτες στο δωμάτιο
"Δανάη μου και να είναι απλά θα μιλάνε. Δεν μπορούν στο σχολείο να κάνουν κάτι με τόσους μαθητές "
"Ναι έχεις δίκιο. Απλά δεν θέλω να την βλέπω δίπλα του" είπα και ξεφύσιξα
"Το ξέρω και το καταλαβαίνω. Όμως δεν θα της κάνεις και τι χάρη να κλειστής στο σπίτι " είπε η Μελίνα
" Εντάξει θα έρθω μόνο και μόνο για αυτό. Δεν θέλω να ξέρει ότι με νοιάζει. Ότι με πονάει που δεν μου μιλάει. " απάντησα και πήρα μια βαθιά ανάσα
"Έτσι σε θέλω. Λοιπόν ντύσου και ετοιμάσου" είπε και συνέχισε το βάψιμο της.
Σε λίγη ώρα ήμασταν έτοιμες είχαμε ντυθεί καλά και οι δύο. Βγήκαμε από το σπίτι και περιμέναμε τον Άλεξ. Λίγα λεπτά αργότερα τον είδα να ξεπροβάλλει όμως δίπλα του είχε και μια άλλη φιγούρα που δεν μπορούσα να διακρίνω. Όσο πλησίαζαν το αγόρι που ήταν δίπλα του μου ήταν άγνωστο.
"Καλησπέρα κορίτσια" Είπε ο Άλεξ και φίλησε την κοπέλα του
"Καλησπέρα" είπα λίγο ντροπαλά
"Μιχάλης χάρηκα" είπε και έδωσε το χέρι του για χειραψία και στις δύο μας. Από ότι φαίνεται ούτε η Μελίνα τον γνωρίζει
"Είπα να φέρω έναν φίλο μου μαζί ελπίζω να μην σσας πειράζει?" ρώτησε ο Άλεξ
"Κανένα πρόβλημα" απάντησα και χαμογέλασα ευγενικά
Ξεκινήσαμε για το σχολείο και στην διαδρομή τα παιδιά μιλούσαν για διάφορα και γελούσαν. Εγώ όμως δεν έπαιρνα θέση στην συζήτηση τους δεν είχα όρεξη και δεν προσπαθούσα και ιδιαίτερα να το κρύψω. Ένιωθα τα μάτια του Μιχάλη κολλημένα πάνω μου όμως δεν έδωσα σημασία. Άλλωστε δεν με ενδιαφέρει και όλας. Φτάσαμε έξω από το σχολείο και ακούγαμε ήδη την δυνατή μουσική που υπήρχε στο εσωτερικό. Πολλά αυτοκίνητα παρκαρισμένα απέξω και κόσμος ερχόταν. Περάσαμε την μεγάλη μπλε πόρτα και κατευθύνθηκαμε προς τον χώρο που γινόταν το πάρτη. Πληρώσαμε και πήγαμε να καθήσουμε σε ένα τραπέζι δίπλα από τον dj. Ήδη κάποιοι μαθητές είχαν πιεί αρκετά και χόρευαν στους ρυθμούς της μουσικής. Πήγε ο Άλεξ να μας φέρει ποτά και τότε βρήκε την ευκαιρία να μου μιλήσει ο φίλος του.
"Δεν μιλάς και πολύ ε?" είπε και με κοίταξε
"Απλά δεν είμαι και στα καλύτερα μου" απάντησα και κοιτούσα το πλήθος. Με τα μάτια μου την έψαχνα όμως δεν είχε έρθει ακόμη λογικά. Εκτός εάν είναι σε καμία αίθουσα και βγάζει τα μάτια της. Με την σκέψη αυτή ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι
"Τι μπορώ να κάνω για να νιώσεις καλύτερα?" ρώτησε χαμογελαστός
"Τίποτα θα μου περάσει" είπα και χαμογέλασα και εγώ
"Ήρθα και εγώ" Ακούσαμε την φωνή του Άλεξ και πήρα το ποτό στο χέρι και ξεκίνησα να πίνω
"Με τι θέλεις να ασχοληθείς?" ρώτησε ο Μιχάλης πίνοντας μια γουλιά από το ποτό του
" Μαθηματικός εσύ?" ρώτησα χωρίς να έχω το βλέμμα μου πάνω του
"Εγώ μάγειρας" απάτησε
" Ωραία" του είπα αδιάφορα
"Ξέρεις τι λένε ε? Ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Τι θα έλεγες λοιπόν να έρθεις μια μέρα σπίτι μου να σου μαγειρέψω?" ρώτησε με ελπιδοφόρα φωνή
" Θα το σκεφτώ" είπα και γύρισα το βλέμμα μου στην αίθουσα και τα μάτια μου γούρλωσαν σε αυτό που είδα
Πλησίαζε η Έλενα και της κρατούσε το χέρι ο Άρης, νομίζω ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Τα μακριά ξανθά της μαλλιά έπεφταν στον ώμο της τα μάτια της γυάλιζαν από τα φώτα τα χείλη της. Χριστέ μου τα χείλη της κατακόκκινα από το κραγιόν. Φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα κοντό και στενό ήταν τόσο σέξυ. Ο Άρης δίπλα της την κοιτούσε με θαυμασμό και πλησίαζαν στην αίθουσα με αυτοπεποίθηση και λαμπερά χαμόγελα. Εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Λίγα δευτερόλεπτα μετά και οι ματιές μας συναντήθηκαν και ένιωθα το οξυγόνο να μην μου φτάνει. Ένιωθα τα πράσινα μάτια της να με καίνε. Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει από την ώρα που οι ματιές μας κλείδωσαν αλλά μου φάνηκε αιώνας. Ο χρόνος είχε σταματήσει όλα δίπλα μου ήταν θολά ένιωθα ότι δεν βλέπω καλά.
"Ειι ηρέμησε" άκουσα την Μελίνα να λέει και ήρθε μπροστά μου και μου σκούπισε τα δάκρυα με τον αντίχειρα της. Δεν είχα καταλάβει ότι είχα δακρύσει.
"Όλα καλά πήγαινε στον Άλεξ είμαι εντάξει" απάντησα και πήρα μια ανάσα.
Η Μελίνα με κοίταξε με ένα βλέμμα συμπόνιας και απομακρύνθηκε. Ήξερε ότι σε αυτή την χρονική στιγμή ότι και να μου πει δεν θα έκανε την διαφορά επίσης είχε καταλάβει ότι δεν είχα όρεξη ούτε να μιλήσω αλλά ούτε να δεχτώ την παρηγοριάς της. Η Έλενα με τον Άρη πλησίασαν στο μπαρ και έκατσαν εκεί. Κάτι είπαν στον μπάρμαν και έπειτα συνέχισαν την κουβέντα τους. Έβλεπα το χέρι του να την κρατάει από την μέση και να είναι σε απόσταση αναπνοής. Ένιωθα μέσα μου την ζήλια να κορυφώνεται. Έπινα το ποτό μπροστά μου πολύ πιο γρήγορα από ό,τι συνήθως και τα μάτια μου κοιτούσαν μια αυτόν και μια εκείνη. Χωρίς να το σκεφτώ πήγα στο μπαρ και τους πλησίασα. Η Έλενα με κοίταξε αλλά δεν μου μίλησε. Πήγα ακριβώς πίσω από τον σκαμπό της και παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό. Το πήρα και γύρισα να την κοιτάξω και για άλλη μια φορά τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Την κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα και πήγα στο τραπέζι μου. Ήπια το ποτό μου σχεδόν μονορούφι και επειδή δεν ήθελα να ξανά πάω έστειλα τον Μιχάλη. Λίγα λεπτά αργότερα κρατούσε δύο ποτά ένα για αυτόν και ένα για εμένα. Ένιωθα το ποτό να ρέει στο σώμα μου και η όραση μου να θολώνει αισθητά. Όμως ήθελα και άλλο γιατί πάρα την ζάλη μου συνέχιζα να την βλέπω να κάθεται απέναντι μου και να χασκογελάει με τον Άρη.
Ξεκίνησα πάλι για το μπαρ αλλά αυτή την φορά πήγα από την άλλη πλευρά. Δεν ήθελα να λέει ότι πηγαίνω δίπλα της επίτηδες. Μίλησα στον μπάρμαν και ξεκίνησε να ετοιμάζει το ποτό μου. Όσα λεπτά περίμενα ένιωσα δύο χέρια να μου αγκαλιάζουν την μέση και έκλεισα τα μάτια μου σε αυτό το άγγιγμα. Ήξερα πολύ καλά σε ποίαν ανήκει άλλωστε πως είναι δυνατόν να το ξεχάσω?
"Δανάη" άκουσα να μου λέει στο αυτί χαμηλόφωνα. Γύρισα αργά το σώμα μου για να αντικρίσω την κοπέλα που βρισκόταν πίσω μου
"Γειά" είπα χωρίς να την κοιτάζω στα μάτια. Ένιωθα πως αν έκανα το λάθος να κοιτάξω τα μάτια της από τόσο κοντά μπορεί και να πεθάνω εκείνη την στιγμή
"Έχεις πιεί?" ρώτησε με αγωνία. Γέλασα στην ερώτηση της
"Γιατί σε νοιάζει?" απάντησα και πήρα το ποτό από το μπαρ και έφυγα. Ένιωθα τα μάτια της να με κοιτάζουν καθώς προχωρούσα στην γεμάτη αίθουσα και προσπαθούσα να περπατάω όσο μπορώ ευθεία και να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά για να μην πέσω. Έφτασα στην παρέα μου και η Μελίνα με πλησίασε.
"Σε παρακαλώ μην πίνεις άλλο" είπε η φίλη μου γεμάτη στεναχώρια. Ήξερα ότι της είναι δύσκολο να βλέπει έτσι. Δεν την είχα συνηθίσει σε αυτή την συμπεριφορά.
"Μην ανησυχείς είμαι καλά" απάντησα και της έδωσα ένα ψεύτικο χαμόγελο πίνοντας λίγο από το ποτό μου
" Δανάη μου δεν έχεις μάθει να πίνεις θα σε πειράξει" μου είπε γλυκά
"Αύριο θα είμαι καλύτερα μην το σκέφτεσαι" απάντησα στην φίλη μου
Η Μελίνα ένευσε και πήγε στο αγόρι της. Τότε είδα την Έλενα να σηκώνεται από τον σκαμπό της και το χέρι του Άρη να την οδηγεί στην πίστα. Κόλλησε το σώμα του πάνω της και ξεκίνησαν να χορεύουν. Είχα μείνει να τους κοιτάζω και μέσα μου να έχω χιλιάδες συναισθήματα ταυτόχρονα. Θυμός, μισός, οργή, πόνος, προδοσία ένιωθα να καταβάλουν το σώμα μου. Χωρίς να το σκεφτώ γύρισα στον Μιχάλη που ήταν δίπλα μου.
"Πάμε να φύγουμε από εδώ?" ρώτησα και εκείνος ένευσε καταφατικά.
Πήρα τα πράγματα μου τα έβαλα όλα στην τσάντα μου και με την βοήθεια του ξεκίνησα να περπατάω προς τα έξω. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω μπροστά μου και όσο περνάει η ώρα η όραση μου θολώνει ακόμα περισσότερο. Βγήκαμε έξω από την αίθουσα και ο κρύος αέρας χτυπούσε με βία το πρόσωπο μου. Παρά την ζάλη μου, ένιωθα να αναπνέω καλύτερα. Καθώς προχωρούσαμε για την έξοδο του σχολείου άκουσα κάποιον να με φωνάζει και το βήμα μου σταμάτησε αμέσως. Ο Μιχάλης δίπλα μου με κοιτούσε με βλέμμα απορίας και εγώ το μόνο που άκουγα ήταν τακούνια να με πλησιάζουν.
"Δανάη" είπε η Ελένα λαχανιασμέμη. Δεν γύρισα. Δεν ήθελα να την δω. Μπορεί να μην τον φίλησε ή να βγήκαν έξω κατά την διάρκεια του πάρτη όμως και μόνο ότι ήταν δίπλα του και του μιλούσε γελούσε μαζί του και χόρευε, έκανε την καρδιά μου να πονάει
"Περίμενε" είπε και σε δευτερόλεπτα ένιωσα το χέρι της στον ώμο μου. Όλο το σώμα μου ανατρίχιασε.
"Θέλεις κάτι?" ρώτησε εκνευρισμένος ο Μιχάλης. Εγώ εκεί ακίνητη.
"Δανάη κοίταξε με" είπε η Έλενα και γύρισε το σώμα μου για να την αντικρίσω
"Τι θέλετε κυρία Ιωάννου?" είπα με ειρωνεία
"Πρέπει να μιλήσουμε" είπε κοφτά η Έλενα
"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε, αν με θέλετε κάτι μπορείτε να μου μιλήσετε στο μάθημα τώρα πρέπει να φύγω " απάντησα και αμέσως είδα το βλέμμα της να αλλάζει. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της να αγριεύουν
"Με αυτόν? " ρώτησε φωνάζοντας
"Σε παρακαλώ δεν ξέρω πια είσαι όμως βλέπεις ότι δεν θέλει να μιλήσετε. Καλύτερα να φύγεις" είπε ο Μιχάλης στην κοπέλα δίπλα μου
"Είμαι καθηγήτρια της και την θέλω κάτι σοβαρό για αυτό φύγε" του απάντησε με νεύρα.
Έπειτα έπιασε το χέρι μου και ξεκίνησε για την έξοδο του σχολείου. Εγώ την έσπρωχνα αλλά το κράτημα στο χέρι της ήταν πιο δυνατό και εγώ ένιωθα τόσο κουρασμένη και ζαλισμένη που δεν μπορούσα να φέρω αντίσταση.
" Που με πας? " απάντησα νευριασμένη
"Σπίτι μου" απάντησε και ξεκίνησε το αμάξι
Η διαδρομή ήταν πολύ ήσυχη καμία από της δυο δεν μιλούσε. Η Έλενα κοιτούσε τον δρόμο όμως που και που μου έριχνε κλέφτες ματιές. Εγώ από την άλλη κοιτούσα από το παράθυρο προσπαθώντας να συνέλθω αλλά αδύνατον. Εκτός από το άφθονο αλκοόλ που κυλούσε στο σώμα μου ο κλειστός χορός του αυτοκινήτου έκανε το άρωμα της να μπαίνει στα πνευμονία μου με αποτέλεσμα να ζαλίζομαι πάρα πάνω. Έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να αναπνεύσω όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται το άρωμα της. Λίγη ώρα μετά και ήμασταν έξω από το σπίτι της. Βγήκε από το αμάξι και με πήρε στα χέρια της οδηγώντας με στο εσωτερικό του σπιτιού. Με άφησε κάτω και με κρατούσε από το χέρι για να ανέβουμε τις σκάλες. Έπειτα με έβαλε προσεκτικά να ξαπλώσω στο κρεβάτι της και αυτή βγήκε για λίγο από το δωμάτιο. Έβλεπα το χώρο γύρο μου να γυρίζει δεν μπορούσα να εστιάζω σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Έπειτα ήρθε η Έλενα με έναν καφέ και ένα ποτήρι νερό.
"Πιές λίγο καφέ" μου είπε και μου έδωσε την κούπα. Ήπια μια γουλιά και αμέσως πήρα μια έκφραση αηδίας
"Δεν πίνεται αυτό" είπα και ξανά ξάπλωσα στο κρεβάτι
"Σε παρακαλώ πρέπει να το πιείς" μου είπε και με ξανά σήκωσε. Πήγα να πιω άλλη μια γουλιά αλλά το κινητό μου με διέκοψε. Η Έλενα έψαξε στην τσάντα μου το βρήκε και αμέσως απάντησε
"Που είσαι ρε Δανάη γαμώτο? "άκουσα μέσα από το ακουστικό την φίλη μου να ουρλιάζει
" Μελίνα η Έλενα είμαι η Δανάη είναι μαζί μου έχει πιεί πολύ και την έφερα σπίτι μου" απάντησε ήρεμα
"Κυρία Ιωάννου είναι καλά? Αν μείνει σε εσάς πρέπει να μιλήσω με τους γονείς τις θα ανησυχούν " είπε η Μελίνα
"Ναι καλά είναι της έφτιαξα ένα σκέτο καφέ για να συνέλθει αν αυτό γίνετε με τόσο που έχει πιεί. Ναι σε παρακαλώ ενημέρωσε τους" είπε η Έλενα
"Ναι μην ανησυχείτε θα πω στους γονείς της ότι κοιμήθηκε σε εμένα. Απλά το πρωί πείτε της να με πάρει ένα τηλέφωνο μόλις ξυπνήσει πρέπει να συνεννοηθούμε τι θα πούμε στους γονείς της και επίσης θα ανησυχώ " απάντησε η φίλη μου
" Ναι θα της το πω. Είναι εδώ μαζί μου μην ανησυχείς θα την προσέχω. Όμως Μελίνα γιατί ήπιε τόσο πολύ? " άκουσα την Έλενα να ρωτάει την φίλη μου. Προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι να πάρω το κινητό από το χέρι της φοβόμουν μην της πει την αλήθεια η φίλη μου όμως δεν τα κατάφερα.
" Αυτό καλύτερο θα ήταν να σας το πει η ίδια" απάντησε η Μελίνα και αμέσως ηρέμησα
"Εντάξει Μελίνα μιλά με τους γονείς της και αύριο μόλις ξυπνήσει θα σε πάρει τηλέφωνο. Καληνύχτα και να προσέχεις" είπε η Έλενα και τερμάτισε την κλήση.
Άφησε το κινητό στο στο κομοδίνο δίπλα της και με πλησίασε. Γονάτισε για να είναι στο ίδιο ύψος με εμένα και μου κράτησε τα χέρια σφιχτά κοιτάζοντας με στα μάτια.
" Γιατί κορίτσι μου? " είπε και με χαϊδέψε απαλά στο μάγουλο
"Εσύ γιατί ήσουν μαζί του?" ρώτησα και πήρα το βλέμμα μου από πάνω της
"Κοίταξε με" είπε και ξανά γύρισε το κεφάλι μου προς το μέρος της. "Δεν με ενδιαφέρει αυτός αλήθεια σου λέω. Ξέρω πως αύριο πιθανότητα δεν θα θυμάσαι τίποτα από αυτά που λέμε όμως έχω ανάγκη να στα πω. Δεν με ενδιαφέρει ο Άρης ποτέ δεν με ένοιαζε. Μόνο εσύ με νοιάζεις" είπε με την γλυκιά της φωνή.
"Σας είδα μην με κοροϊδεύεις σταματά να παίζεις μαζί μου με πονάς "είπα χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα λόγια μου
" Αύριο θα τα πούμε όλα ματιά μου. Κοιμήσου τώρα πρέπει να ξεκουραστείς" είπε και σηκώθηκε για να φύγει
" Κοιμήσου μαζί μου σε παρακαλώ" της είπα και αμέσως το βήμα της σταμάτησε. Γύρισε και ξεκίνησε να με πλησιάζει διστακτικά. Έκανα λίγο πιο πέρα και ξάπλωσε και αυτή στο κρεβάτι δίπλα μου. Με πήρε αγκαλιά μου έδωσε ένα γλυκό φιλί στα χείλη και έπειτα έκλεισε τα υπέροχα πράσινα μάτια της.