DE BRIEVEN DIE IK JE VOORLEES
© 2015 Vicky Claerbout
[Originele titel: “Letters To Be Told” © 2010 Vicky Claerbout]
Op een druilerige vrijdagmorgen zit Karel aan de keukentafel. Hij drinkt er zijn dagelijkse kop koffie terwijl de weervrouw op de radio nog meer kil herfstweer voorspelt. Pas nadat hij naar goede gewoonte de puzzelpagina met het kruiswoordraadsel en de sudoku op de plaats van zijn vrouw heeft gelegd, plooit Karel de krant terug dicht om zo vanaf de eerste pagina het nieuws door te nemen. Hij herinnert zich nog goed hoe graag zij de kruiswoordraadsels invulde alvorens aan haar hectische werkdag te beginnen. Karel moest steeds lachen wanneer ze geen moeite had met het invullen van de moeilijke opgaves. Maar de simpele? Daarvoor had ze zijn hulp nodig.
Hij neemt de thermos en vult zijn koffietas nog eens bij. Wat Karel niet zou geven om Jackie nog eens te horen klagen over zijn overmatige koffiedrinken.
Terugdenkend aan de gelukkige tijd die ze samen hebben doorgebracht, de goede en de slechte dagen, sluipt een droeve glimlach op Karel’s gezicht. Ook al is ze niet echt meer hier, zijn Jackie helpt hem nog steeds de lastige dagen door te komen. Het is de overtuiging dat ze nog steeds op hem toekijkt die ervoor zorgt dat hij niet opgeeft.
Karel mist haar glimlach en haar luide gelach dat zo vaak door het hele huis te horen was. Het is door de afwezigheid van haar geneurie in de keuken en de heerlijke geuren die hem steeds tegemoetkwamen na een lange werkdag dat Karel zich eenzaam en bedroefd voelt.
Hun zoon was de enige reden waarom Karel elke dag opnieuw de moeite deed om uit bed te komen. Het was door Michael dat hij een poging deed om toch zo gelukkig mogelijk te leven. De arme jongen verloor niet enkel zijn moeder, maar ook de zorgeloze kindertijd die hij verdiende. In de plaats daarvan moest Michael leren leven met het verlies van iemand van wie hij hield, een vrouw van wie hij dacht dat zij er altijd voor hem zou zijn.
Het was Michael die ervoor zorgde dat Karel de hoop niet opgaf. Jaar na jaar deed Karel zijn uiterste best om er steeds te zijn voor Michael en uiteindelijk is dit wat hem rechtop hield.
Opgaand in de herinneringen van een tijd toen Jacqueline, zijn Jackie, nog steeds bij hem was, schuift Karel de krant opzij. Verzonken in gedachten, draait hij aan de trouwring aan zijn linkerhand. De ring is zo veel meer dan zomaar materialistische evidentie van zijn huwelijk. De ring herinnert hem aan de dag waarop hij zijn Jackie ontmoette, de moeilijkheden die ze samen doorkwamen en hoe sterk hun liefde voor elkaar wel niet was. De ring staat ook voor hoeveel hij ook nu nog van haar houdt, ook al is hij de enige die nog overblijft.
Wetende dat zijn Jackie zou doorzetten, zich sterk zou houden had ze in zijn plaats geweest, geeft hem kracht. Hij weet maar al te goed dat ze van hem hetzelfde zou verwachten, dat ze zou willen dat hij zijn leven zo uitbundig mogelijk leeft en niet miserabel in een hoekje schuilt, wachtend tot ook zijn tijd kwam.
Wanneer zijn kop koffie op is, staat Karel op en hij laat de keuken achter zich. Onderweg naar zijn bureau passeert hij de foto van Jacqueline die daar al jaar en dag aan de livingmuur hangt. Hij doet wat hij altijd doet. Hij kust de toppen van zijn vingers en brengt ze naar haar glimlachende lippen terwijl hij zachtjes fluistert, “Ik zie je graag”.
Karel zet zich met een diepe zucht neer in de stoel aan zijn bureau. Hij ademt diep in en probeert zo zijn zenuwen wat te kalmeren. Zich er niet van bewust dat hij het opnieuw doet, begint Karel met zijn trouwring te spelen. Een vijftal minuten later heeft hij alle moed vergaard die er te vergaren valt en opent hij de onderste lade. Op een klein, handgemaakt, houten doosje na is deze lade leeg. Het zien alleen al van dit doosje stuurt zijn gedachten terug naar de laatste dagen die Jackie met hem doorbracht. Het doosje was een geschenk van haar op die allerlaatste dag. Ze deed Karel beloven dat hij alle brieven erin zou lezen, maar enkel en alleen op de aangegeven data. Het was met haar laatste adem dat ze fluisterde, “Lees de brieven” en “Ik zie je graag”.
Jackie bracht haar laatste dagen thuis door. Koppig en vastberaden zoals hij haar kende, weigerde ze nog langer in het ziekenhuis te verblijven. Ze wou haar laatste dagen niet doorbrengen omringd door zieken, of zo legde ze het hem toch uit. De laatste dagen kwamen te snel. Ze bracht ze schrijvend door, werkend aan de brieven voor Karel en Michael.
Dat al vijftien jaar voorbij zijn sindsdien maakt geen verschil, hij ziet haar nog steeds zitten aan de livingtafel. Overal lagen geschreven brieven en lege vellen papier. Hij, noch Michael, mochten in de buurt komen van de tafel. Het was verboden terrein. Net zoals ze ook niet moesten proberen om over haar schouder mee te lezen terwijl Jackie aan het werk was want ze durfde al eens met balpennen naar hun hoofd te gooien.
Zo gefocust op het afwerken van de brieven, durfde Jackie al eens een nachtje door te schrijven. Omdat Karel geen seconde wou missen van de tijd die hen nog restte, bracht hij ook menige nacht door zonder slaap. Hij zat dan in de zetel, te doen alsof hij een boek las of bezig was met iets voor het werk. Hij probeerde alles in zich op te nemen, de specifieke trekken en negatieve kantjes die haar speciaal en uniek maakten, die haar Jackie maakten. De kleinste dingen die hem haar alleen maar liever deden zien waren de dingen die hij in zijn geheugen gegrift wou hebben. Na veertien jaar huwelijk kende hij Jackie vrij goed, maar toch was hij bang haar niet te zullen herinneren zoals ze was. Op dat moment wisten ze het slechte nieuws nog geen vier maanden, dat ze zou sterven en hen maar bitter weinig tijd meer te wachten stond.
De terminale diagnose kwam als een schok, want voor Karel was zijn Jackie een van de meest energieke personen die hij kende. Ziek was ze nooit voor lang. Maar toen haar verkoudheid maar niet wegging en de hevige koorts aanhield, spaarde Karel kost noch moeite om haar te overtuigen toch bij de dokter langs te gaan. Nooit ofte nimmer hadden ze verwacht zo’n droef nieuws te horen. Zes maanden, acht met heel veel geluk, dat is wat hen werd meegedeeld te mogen verwachten.
Die eerste dagen na de diagnose waren getekend door ontkenning. Ze vroegen om een tweede opinie, een derde, een vierde, een vijfde en zelfs een zesde. Ze hielden het slechte nieuws voor zichzelf omdat ze simpelweg niet konden geloven dat dit hun lot was. Maar, nadat de originele diagnose nog maar eens bevestigd werd was ontkenning niet langer een optie. Karel en Jackie moesten de realiteit onder ogen zien. Door voet bij stuk te houden en de waarheid te blijven ontkennen, hadden ze reeds twee maanden verloren. Twee kostbare maanden die ze nooit zouden terugkrijgen.
Na de lange tijd van ontkenning kwam de emotionele verwoesting.
Tranen en depressie volgden gedurende iets langer dan een maand. Er zat niets anders op dan vrienden en familie op de hoogte te brengen. Hoeveel mensen ook geschokt reageerden en hun steun aanboden, het veranderde niets aan de droeve feiten. Het kwaad was toch al geschied. Jackie zou sterven, en hij en Michael zouden daar mee moeten leren leven.
Karel zou nooit de blik in Michael’s ogen vergeten toen hij aan hem probeerde uit te leggen dat zijn mama zou sterven in minder dan vijf maand tijd.
Karel wist dat Michael niet zien opgroeien Jackie’s grootste zorg was. Ze zou er niet zijn voor zijn tiende verjaardag, en al zeker niet voor die erna. Indien de dokters het niet mis hadden, zou ze enkele weken of zelfs dagen sterven voor Michael’s verjaardag.
Eens Michael wist wat er aan de hand was leek het allemaal zoveel echter. De jongen huilde dagen aan een stuk en geen van zijn ouders had de kracht om hem te troosten. Het was plots veel te moeilijk om het licht in de duisternis te zien, en dit maakte het des te moeilijker om Michael te kunnen geruststellen.
Het duurde nog eens veertien dagen vooraleer het gezin vrede nam met wat hen te wachten stond. Wat er al dan niet zou gebeuren was uit hun handen, daar konden ze zelf niets meer aan veranderen, daarom leek het hen best om gewoon het beste te maken van de tijd die hen nog restte als gezin.
Van de eerst daarop volgende dagen maakten ze gebruik om de activiteiten te doen de Jackie al altijd met Michael had willen doen. Ze bracht de hele dag door met Michael, en ’s avonds viel ze in slaap in de armen van haar man. Meestal lag hij nog gedurende lange tijd wakker. Naar het plafond starend, liet hij zijn tranen de vrije loop – tranen die hij weigerde te accepteren gedurende de dag. Karel moest zichzelf extra sterk houden voor zowel Jackie als voor Michael.
Karel knippert met zijn ogen, zich er eindelijk van bewust dat ook nu een traan haar weg baant naar zijn kin. Hij wrijft zijn wang snel droog met de achterzijde van zijn linkerhand terwijl hij met de andere het houten doosje aanraakt dat nu voor hem staat. Dit doosje beschermt de meest waardevolle dingen die hij nog over heeft.
Karel fluistert de woorden die gegraveerd staan in het houten deksel. “Aan een leven komt een einde, maar liefde blijft bestaan…voor eeuwig en altijd.”
Hij opent het deksel en vindt er, zoals hij ondertussen al gewend is, een stapel brieven. Op elke envelop staat een naam en een datum, geschreven in het handschrift dat hem maar al te bekend is.
Gefrustreerd wrijft Karel over zijn voorhoofd. Hij haat de misselijkheid die telkens weer de kop opsteekt als hij een nieuwe envelop gaat openen. Zijn hart gaat tekeer in zijn borst als hij opmerkt dat het aantal resterende brieven al fors verminderd is. Hij heeft nooit geteld hoeveel brieven Jackie hen had nagelaten, maar het worden er steeds minder.
Op de bovenste envelop op het stapeltje staat zijn naam geschreven, samen met de dag van vandaag. Alvorens hij de brief er voorzichtig uithaalt ademt Karel nogmaals diep in en uit. Dan opent hij de brief en met bevende handen begint hij te lezen.
19 september, 1995
Mijn allerliefste Karel,
Met elke nieuwe brief die ik start, wordt het voor mij moeilijker om verder te schrijven. Het doet zo’n pijn en dit wordt alleen maar erger naarmate de tijd voorbijgaat. Was het maar de lichamelijke pijn die het moeilijkst te verdragen was, maar neen, het wordt steeds moeilijker om de emotionele last succesvol te verbergen. Niets gaat aan jou voorbij, zelfs nu voel ik je ogen op me. Maar geloof me, jij bent niet de enige opmerkzame persoon in dit huishouden. Op dit ogenblik, zie ik maar al te goed hoe hard je tracht me te overtuigen dat je een boek aan het lezen bent. Maar laat me je iets zeggen, als je ooit nog eens probeert te doen alsof je leest, zorg er dan voor dat je nu en dan toch eens een pagina omslaat, zelfs niet iemand die amper kan lezen doet er uren over om één bladzijde te lezen.
Dit is de negenenveertigste brief die ik schrijf.
Het voelt niet juist dat ik zoveel tijd al schrijvende doorbreng hier aan de livingtafel, tijd die ik met jou en Michael zou moeten doorbrengen. Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat je weet dat ik de waardevolle tijd die ik nog door te brengen heb, met jullie wou doorbrengen. Aan de andere kant, is het toch een geruststelling te weten dat met de tijd die ik nu verlies, ik toch ook nog in de komende jaren met jou en Michael zal kunnen praten.
Ik weet niet hoeveel brieven ik nog zal kunnen schrijven. Er zijn nochtans zoveel zaken die ik niet ongezegd wil laten.
Wist je dat ik een boek zou kunnen schrijven met daarin alle redenen waarom ik dankbaar ben dat ik met jou getrouwd ben? Soms vraag ik me af of ik jou wel genoeg heb laten zien dat ik je graag zie. Misschien moet ik dat vaker doen. Dan zijn er ook nog de zinloze ruzies die we hadden. Ongelofelijk hoeveel tijd we verspild hebben doordat ik je negeerde omdat je jouw kousen op de vloer liet rondslingeren of omdat je liever naar de voetbal ging kijken dan rommelmarkten af te schuimen met mij…
Hoe gaat het nou met je? Hoe ziet je leven er uit? Draag je dat klavertjevier dat ik voor je plukte op onze tiende verjaardag nog steeds bij je in je portefeuille? Zoja, dan hoop ik dat het je al wat geluk heeft gebracht. Ook al moet ik je zo snel verlaten, ik had om niets beter kunnen vragen. Je was alles dat ik nodig had, en ik ben zo blij dat ik je heb mogen ontmoeten. Ook al heb ik je dit al meerdere keren geschreven, ik moet het je toch nog eens zeggen. Ik ben zo ontzettend bang dat je tegen nu de kracht bent verloren om de fantastische man te zijn die ik ken.
Karel, schat, er is iets dat je moet weten. Het is niet gemakkelijk voor mij om dit nu te schrijven, maar ik moet me eraan herinneren dat wanneer je deze brief leest, er al vijftien jaren voorbij zullen zijn. Vijftien jaar is een lange tijd, Karel, en ik denk dat het tijd is voor jou om verder te gaan. Geloof me, dit schrijven is alles behalve eenvoudig voor me, maar het is de waarheid. Zeggen dat wat ik nu voel moeilijk is, komt nog niet in de buurt van wat ik voel als ik denk aan jou in de armen van een andere vrouw. Maar ik wil dat als de kans zich voordoet, je ze met beide handen grijpt. Laat me niet in de weg staan om opnieuw liefde te vinden. Er is niets dat ik liever wil dan dat jij gelukkig bent. Als daarvoor een andere vrouw nodig is, dan is dat voor mij geen probleem. Ik weet – of ik hoop op z’n minst – dat het lastig zal zijn, maar wees geduldig en geef niet zomaar op!
Probeer het voor mij.
Je keek net weer zo liefdevol naar mij en nu ben ik zeker dat je niet op zoek zal gaan naar nieuw geluk. Dit toont hoeveel je van me houdt, waardoor ik je nog liever zie, maar Karel, wees niet koppig alsjeblieft. Hou je niet tegen om terug geluk te vinden omwille van mij.
Luister goed. Dit ben ik, jouw vrouw, jouw Jackie, die je nu zegt dat je de draad terug moet oppakken.
Weet je wat? Laten we Doen, Durven of Waarheid spelen. En doordat ik er niet bij zal zijn als je deze brief leest, mag ik als eerste kiezen.
Waarheid.
Afgelopen nacht, toen je dacht dat ik al sliep, lag ik eigenlijk klaarwakker te piekeren. Wat zal er gebeuren met jou en hoe zal het Michael beïnvloeden als ik hier niet meer ben. Enger nog, hoe zal het voelen voor mij? Dit zal ik je nooit durven te vertellen, maar hier is mijn waarheid: ik ben doodsbang om te sterven.
Mijn hele leven lang geloofde ik niet in een god, ik heb er nooit echt over nagedacht, maar nu kan ik niet stoppen met denken aan wat volgt voor mij. Ik heb geen idee wat me te wachten staat, maar één ding weet ik zeker: als er niets is na de dood, dan kan ik je nu oprecht beloven dat ik van je hield met mijn hele hart, dat ik je liefhad met hart en ziel. Als er een hemel is of een andere plaats in het hiernamaals waar ik mijn ouders en alle andere dierbaren die zijn heengegaan kan zien, dan beloof ik je dat ik hen zal vertellen over jou en Michael. Jullie worden er vast supersterren, daar zal ik voor zorgen.
Nu is het jouw beurt. Je zal vast zeggen dat ik niet eerlijk speel, noem het vals spelen als je wil, het kan me niet schelen. Ik schrijf deze brief, dus ik mag kiezen hoe we dit spel spelen.
Doen…. Jij kiest doen.
Zo, nu is het aan mij om een goede uitdaging te bedenken. Ik zou je kunnen zeggen iets heel grappigs te doen, zoals gaan werken in een outfit die totaal niet samen past. Mijn zus zou zich doodlachen moest ze je boodschappen zien doen met mijn handtas. Wees gerust, ik zal je zoiets niet vragen. In de plaats daarvan daag ik je uit om te daten. Dit komt misschien als een heuse schok, maar dat is dan pech voor jou. Jij, meneertje, gaat op date! En neen, ik geef je de kans niet om weg te lopen van deze uitdaging want straks, als ik Michael’s brief schrijf, vraag ik hem ervoor te zorgen dat je deze uitdaging een echte kans geeft.
Nu ik het er toch over heb… onze kleine jongen zal geen jongentje meer zijn als je deze brief leest. Hopelijk groeide hij op tot de man die we beiden hoopten die hij werd. Hij is een goede man, daar twijfel ik niet aan. Toch breekt het mijn hart dat ik nooit zal weten hoe knap hij is, of hij getrouwd is, of hij kinderen heeft, wat hij doet van job, of hij even fantastisch is als jou, en belangrijkst van al, of hij gelukkig is.
Zodra ik deze brief af heb, start ik aan die voor Michael. Hopelijk vind je de tijd om hem die morgen te bezorgen. Zijn vijfentwintigste verjaardag… ik kan het niet geloven. Het doet me zoveel pijn dat ik het grootste deel van zijn leven zal moeten missen, maar hopelijk maakte ik toch een verschil in de tien jaartjes die we hadden.
Karel, er is iets dat je voor me moet doen. Weet je nog, die armband die Papa me gaf? Je moet die uit de kluis halen en ik wil dat je hem aan Michael geeft. Papa zei altijd dat ik die aan mijn zoon moest geven als ik er ooit een had, en ik denk dat het nu tijd is. Misschien zal Michael Papa’s armband ook doorgeven aan één van zijn kinderen. De armband is wellicht al lang uit de mode, maar ik hoop dat hij hem toch met trots draagt.
Oh, en Karel, geef de jongen alsjeblieft wat geld en wees niet te gierig. Je weet hoeveel hij nu al van moto’s houdt en dat het zijn droom is om er ooit een te hebben, toch? Als hij nog geen moto heeft en hij nog steeds één wil, dan moet je hem één cadeau doen. Als je vindt dat dit geen goed cadeau is, geef hem dan juist het geld zodat hij kan kopen wat hij wil.
Deze brieven beëindigen is altijd moeilijk omdat ik zou kunnen blijven schrijven. Er is zoveel dat ik nog zou willen vertellen, maar het is tijd dat ik jouw brief afrond zodat ik die voor Michael vanavond nog op een treffelijk uur kan afwerken.
De donkere cirkels onder je ogen worden steeds erger dus wordt het tijd dat we naar bed gaan. We kunnen allebei wat slaap gebruiken.
Vergeet je date niet! Geef Michael een leuk cadeau en wens hem een gelukkige verjaardag voor mij. Vergeet hem vooral niet te zeggen dat ik hem graag zie. En Karel, probeer gelukkig te zijn want dat is het enige wat ik wil. Geniet van je leven!
Ik hou van je.
Dat heb ik altijd gedaan en zal ik ook altijd blijven doen.
Onthoud dat.
~ Jouw Jackie
Zonder het te weten, begon Karel geluidloos te huilen tijdens het lezen van de brief, waardoor natte druppels op het papier voor vlekken zorgden. Karel leest de brief nog een tweede keer alvorens hem voorzichtig op te vouwen en netjes opzij te leggen, zodat hij de brief deze avond nog een keer kan lezen nadat hij terug thuis is.
Een snelle blik op zijn horloge doet Karel eraan herinneren dat hij moet voortmaken als hij niet te laat wil komen.
De volgende brief die Karel uit het houten kistje haalt is er een gericht aan Michael. Nadat Karel het kistje terug opbergt, haast hij zich naar de badkamer om zich klaar te maken.
Ongeveer drie kwartier later parkeert Karel zijn wagen. Zodra hij de deur opent, trekt hij zijn sjaal nog wat strakker om hem te beschermen tegen de ijzige wind. Hij wandelt voorbij enkele mensen die hij door de jaren heen heeft leren kennen en slaat een praatje. Met de belofte elkaar nog te zullen spreken over de telefoon, zeggen ze vaarwel en Karel kan eindelijk verder naar Michael.
Eens bij Michael aangekomen, gaat Karel zitten.
“Gelukkige 25e verjaardag, jongen!” zegt Karel met een glimlach. Hij reikt in zijn binnenzak en haalt de brief van Jackie tevoorschijn. “Mama heeft je ook iets te zeggen, dus ik zal je haar brief eerst voorlezen.”
19 september, 1995
Gelukkige verjaardag, mijn lieve jongen! Of moet ik jongeman zeggen?
Vandaag wordt je 25 en ik wens je een fantastische dag toe. Een dag die je met vrienden, familie en andere geliefden kan doorbrengen. En het is niet omdat je nu 25 bent dat je geen plezier meer mag maken. Want geloof me, het leven is zoveel aangenamer wanneer je het spontaan beleeft, met een grote glimlach op je knappe gezicht.
Ik kan maar niet geloven dat als je deze brief leest, het vijfentwintig jaar geleden zal zijn dat ik de meest perfecte baby ter wereld bracht. Als ik deze brief schrijf, hebben we jou het verhaal van je geboorte nog niet verteld, maar misschien dat je vader dat ondertussen wel al heeft gedaan. Toch, ik ga het je nog eens vertellen want het is één van mijn favoriete verhalen.
Het was een mooie, zonnige donderdag. Je was uitgerekend voor de week erna en je vader’s vrienden hadden hem meegevraagd naar een voetbalwedstrijd. Hij wou niet echt gaan omdat ik op zo goed als op ontploffen stond, maar met de nodige overtuiging kon ik hem dan toch overhalen om naar de wedstijd te gaan. Terwijl hij weg was keek ik naar een of andere kookwedstrijd op televisie. Ze maakten er heerlijke chocoladecake van witte chocolade – die zag er zo goed uit dat het water me in de mond stond. Koste wat het kost, ik zou ook chocoladecake eten. Dus er zat niets anders op dan zelf eentje te maken. Ik waggelde naar de kleine supermarkt om de hoek – toen woonden we nog in ons oude huis – en terwijl ik chocolade aan het kiezen was brak mijn water. Een goede twee minuten lang stond ik daar, te staren naar mijn natte broek. Het was pas toen een vrouw me vroeg of alles in orde was dat ik me realiseerde wat er aan het gebeuren was.
Koppig als ik ben, ik wou je vader bij me. Ik weigerde ook maar te bewegen tot ik je vader naast me had, dus belde die bezorgde vrouw hem op. Hij had me echter beloofd zijn gsm mee te nemen zodat ik hem ten allen tijde kon bereiken. Je pa kennende, nam hij niet onmiddellijk op. En toen de vrouw voorstelde om mij naar het ziekenhuis te voeren en je pa onderweg nog eens te bellen gooide ik zowaar mijn chocolade naar haar hoofd, alsook enkele woorden die niet bestemd zijn voor kinderoortjes. Je vader zou hoe dan ook bij me zijn als ik naar het ziekenhuis ging want ik ging niet in mijn eentje bevallen.
Omdat ik steevast weigerde me te verplaatsen bracht iemand van het personeel me een stoel en een flesje water. Wat een grappig zicht dat dit moest geweest zijn: een hoogzwangere vrouw in een natte broek, op een stoel in het midden van die rayon tussen de snoep en chocoladerepen.
Uiteindelijk konden ze je vader toch bereiken en liet hij weten dat hij onderweg was. En ja hoor, nog geen half uur later kwam hij de winkel binnengelopen met twee politiemannen op zijn hielen! Blijkbaar reed hij veel te snel toen hij naar me toekwam en hadden de politieagenten hem tegengehouden. Toen hij hen vertelde dat zijn vrouw aan het bevallen was hebben ze hem onder politiebegeleiding naar me toe gebracht. Niet enkel dat, maar zo zijn we ook naar het ziekenhuis gegaan, met behulp van zwaailichten en loeiende sirenes.
Nu ik het heb over je vader… Er is iets dat ik zou willen dat je voor me doet. Ik heb je vader gevraagd om verder te gaan met zijn leven, maar we weten allebei hoe koppig hij wel niet kan zijn soms. Dit is waar ik jouw hulp voor nodig heb. Hij moet deze maand op date gaan. Je vader verdient het om terug gelukkig te zijn en dat kan niet zolang hij niet verder gaat met zijn leven. Tegen je deze brief leest is het al vijftien jaar later en ik denk dat dit meer dan tijd genoeg is om verdrietig te zijn om wat gebeurd is. Ik zal er niet meer zijn, maar dat betekent niet dat het leven van je vader ook moest stoppen. Jullie allebei… maak plezier, wees gelukkig, en vergeet de treurige dingen in het leven. Focus op de positieve zaken.
Dit herinnert mij eraan, gaf je vader je een tof verjaardagscadeau? Ik vroeg hem iets goed te zoeken voor jou, dus ik geloof erin dat hij dit ook heeft gedaan. Ook vroeg ik aan je vader om jou iets te geven dat mijn vader aan mij gaf om door te geven aan mijn kinderen. Jammer genoeg zal ik nooit de kans hebben om dit zelf aan jou te geven, want ik voel dat het nu, als ik deze brief schrijf, nog niet het juiste moment is. Hopelijk ben je er blij mee en weet je die armband te appreciëren. Misschien kan je hem zelf ook ooit aan één van jouw kinderen doorgeven.
Mijn kleine jongentje zal zelf ooit kinderen hebben… dit is zo’n raar concept voor mij op dit ogenblik, maar toch, ik kan me jou perfect inbeelden met een dochtertje. Vraag me niet waarom. Moedersintuïtie? Hoe dan ook, ik zie je zo voor me, volwassen en met een klein meisje in je armen. Langs de andere kant zie ik je ook wel buiten, ravottend met een jongen. Hoeveel kinderen je ook zal hebben en of het nu zonen of dochters zijn, ik ben er met mijn hele hart van overtuigd dat je een fantastische vader zal zijn voor hen. Ik geloof in je. Vergeet ook nooit dat als er iets is, je vader er steeds voor je zal zijn. Je bent zijn oogappel, weet je? Net zoals je die van mij bent.
Waarschijnlijk sta je op het punt om je verjaardag te gaan vieren en heb je nu wel genoeg van deze brief te lezen, dus ga ik je laten.
Veel plezier vandaag. Geniet van je leven. Je verdient alle geluk in de wereld.
Ik weet dat je nu volwassen bent, maar toch zal je voor mij steeds mijn kleine jongen zijn die bloemen plukte in de tuinen van de buren.
Ik zie je graag, Michael.
En nogmaals, proficiat met je verjaardag.
- Mama
Karel vouwt de brief terug dicht en bergt hem terug op in de binnenzak van zijn jas, waar hij de brief kan bewaren tot hij hem aan Alana kan overhandigen.
“Je moeder houdt van je, zoon, net zoals ik. Je hebt geen idee hoeveel ik je mis, jullie allebei…” zegt Karel vol emotie, een enkele traan baant zich een weg langs zijn kaak.
Karel kan het nog steeds niet geloven. Het leven is niet fair, helemaal niet.
“Het geld dat Mama je wou geven zal ik aan kleine Jade geven. Ik denk dat dit is wat je zou willen. Je gelooft niet hoe groot ze wordt. Ze mist haar papa, weet je? Als ze bij me komt slapen, wil ze enkel in jouw oude slaapkamer slapen. Vorige week gaf ik haar enkele van je oude T-shirts. Ze lijken wel kleedjes voor haar, maar ze heeft ze toch zo ontzettend graag aan. Alana stelt het ook goed, gezien de omstandigheden. Ze heeft het moeilijk, maar Jade geeft haar wel extra steun, net zoals jij –“ Karel breekt zijn zin af wanneer de vloeiende tranen het hem te moeilijk maken om te spreken. Hij zoekt in zijn broekzakken tot hij een zakdoek vindt om dan zijn tranen te drogen.
In de plaats van verder te vertellen, verliest Karel zichzelf in gedachten. De herinneringen van twee jaar geleden komen terug, toen de telefoon ging. De shock die hij toen ervoer. Hoe lang Alana wel niet huilde, dagen aan een stuk, alle hoop verloren. Voor de tweede keer in zijn leven was Karel degene die tranen onderdrukte gedurende dag om sterk te zijn voor zijn familie, om hen te kunnen steunen, om dan ’s nachts alle opgekropte emotie de vrije loop te laten. Sinds die dag heeft Karel geen voet meer binnen gezet in een nachtwinkel. Slechts één kogel werd toen gevuurd en Michael was op de foute plaats op het foute moment. Die nacht verloor Karel zijn zoon, Alana verloor haar man en kleine Jade verloor haar papa. De wereld verloor een geweldig persoon. En dat allemaal omdat Jade zonder luiers was gevallen en Michael die voor haar ging halen.
De stem van een jonge vrouw brengt Karel terug naar het heden.
“Jasper!” roept ze, en Karel kijkt over zijn schouder heen om te zien wat er aan de hand is.
De vrouw rent achter een kleine, zwartharige jongen, niet zo ver vandaan van waar Karel zit op de koude grond. Karel weet maar al te goed hoe snel het leven kan veranderen en hij hoopt dat de vrouw zich daar ook van bewust is. Hij glimlacht bemoedigend naar haar als ze passeert, en een lach ontsnapt zijn lippen. Karel weet dat het geen zin heeft om de hele tijd te lopen treuren en beslist dat vandaag, uit alle dagen, hij een nieuwe poging zal doen om gelukkig te zijn.
Als hij de tijd checkt op zijn horloge merkt hij dat het hoogtijd is om afscheid te nemen. Hij haalt een hand door zijn lichtjes-grijzende haren en staat op.
“Ik moet nu gaan, maar ik kom je snel weer bezoeken met Jade. Ze heeft je een tekening gemaakt zei ze gisteren aan de telefoon. Ik hoop dat je begrijpt dat Alana het nog te moeilijk heeft om zelf langs te komen, maar ik ben er zeker van dat als je haar nog een beetje meer tijd geeft, ze zal kunnen meekomen met Jade en mij. Twijfel er nooit aan dat Alana van je houdt, want dat doet ze echt wel. Het is één van de redenen waarom ze het nog niet aankan om naar hier te komen. Trouwens, Alana, kleine Jade en ik gaan nu samen lunchen om je verjaardag te vieren. Ik zal zeggen dat je hen de groeten doet. De armband van je grootvader zal ik aan Alana geven, zij kan die dan aan Jade geven wanneer ze denkt dat Jade oud genoeg is.”
Karel legt zijn hand op de grafsteen en net zoals hij in het echt zou doen bij Michael, geeft hij die een schouderklopje.
“Dag Michael. Ik beloof snel terug langs te komen. Ik hou van je, vergeet dat niet, en zorg voor je mama voor me, oké?”