JOYCE
I'm late. Kailan ba hindi? After all nasanay na si Tatay at sa tuwing nangyayari to andyan lang siya lagi sa harapan ng Cafe at naghihintay. Nakamasid sa mga naglalakad habang dahan dahang iniinom ang kape nya.
"Good morning Tay!"
Masigla kong bati sa kanya. Masaya syang tumingin sa akin na datapwat alam nyang saan ako nanggaling.
"Saang kalye ka na naman galing?"
Tanong niyang bati. Isang rason lang kung bakit ako nalelate. Kalye. Street kids. Paano ba naman ikakagalit ni Tatay yon eh good deeds naman di ba?
Nasasanay kasi ako na sa bawat umaga dumadaan ako sa mga bata para mag hi o magbigay ng almusal. Tinapay man yon o kung ano.
"Paano ba naman kasi Tay, yong anak ni Aling Chona kagabi pa pala masakit ang tiyan tapos hinayaan lang. Mabuti nakatakbo ako para makabili ng gamot. Hindi na dehydrate, buti nalang."
irita kong paliwanag. Nahighblood talaga ako kanina kay Aling Chona.
Dumiretso na ako sa loob at sumunod si Tatay sa akin.
Tatay Bert is already an old man. He's 60 years old pero malakaa pa naman. Minsan hindi na masyadong makakakilos ng mabilis. Kung gugustuhin niya pwede na niyang i give up ang Cafe but para sa kanya ito na ang buhay niya.
Tatay is a widowed. He has two sons and all was residing on America. Ilang beses na sinundo si Tatay para sumama nalang but nothing could change his mind. He want to stay and as he said he will die here in his Cafe.
"Hai bata ka. Lahat nalang feeling mo problema mo."
Sabi niya nalang at umupo sa tabi ng counter. I smiled and begun to arranged the tables.
7:30 kami nagbubukas. Mostly mga office worker sa kabilang building ang mga costumer sa ganito kaaga. Merong 6 na table sa Cafe. 2 on both opposite sides and 2 on the center. Usually, the 2 tables on the right are for the new comer , sa kabila naman tables of suit and ties where most office men ay doon nakaupo. In the center yon yong holy part ng Cafe sabi nila kasi mga seminarista naman ang nakaupo. Araw araw mo silang makikita don, pagbungad ng alas 9 ng umaga hanggang 12 ng tanghali.
Don sila nagtatawanan,nagkukuwentuhan, nag aasaran. Yon yong place na makikita mo sila bilang sila hindi bilang isang seminarista. When they were in that place isa lang silang ordinaryong mga tao.
Dati nga akala ko sila na yong pina mabait na mga nilalang sa mundo kasi nga di ba tinawag sila ni God para maging alagad niya. But unti unti I discovered that these people could be a bad people too. Actually, sometimes naiisip ko kung seryoso ba talaga silang maging Pari.
If you would asked me to describe them then maybe magmumukha lang silang makasalanan.
Bullies. Mean. Crazy. Etc.etc. Ilan lang yan sa pwede kong i define sa kanila. Why? Kasi ganun sila. Kung alam niyo lang.
The seminary gate opened as the clock strike to 9. Unti unti na yan silang maglalabsan na para bang nakalabas sa hawlang pinagtataguan. Maingay. Nagsisigawan. Nagtatawanan. Typical student lang. Parang ganun.
They enter the Cafe in that manners and mag aagawan ng upuan. Me, nasa likod lang ako naghahanda ng mga tasa para sa kanila while Tatay will just enjoyed watching them.
"Mabigat na naman ang mukha ho. Pasan na naman ang mundo?"
Si Johan yon. Yeah. Ang nag iisang tao sa mundo na nag eenjoy na i bully ako.
Anyway, one thing that I hated the most kung andito sila ay yong panunukso nila sa akin. They're not saint as what you expect them. They are far from it. Sino ba namang santo na masaya sa panunukso sa kapwa di ba?
Si Johann. Si Zach. Si Emil. Silang tatlo ang pinakaclose ko. Silang tatlo ang maituturing kong pinakamalapit sa akin. Johann first arrival was quite interesting, masyado nga syang alone in his own word but later on mas nagkakilala sila ni Zach.
Zach was the one who came first. Sya yong tipong buo ang pusong pumasok sa loon. Seryoso, madasalin..basta yon bang i lolook out mo talaga sya bilang pari.
Si Emil naman, sya ang pinakabata pero pinaka bully sa lahat. Madalas nagsisimula ng asaran at madalas mang good time. Sya din ang mas madalas pinapatawag sa para pagalitan.
Ngumiti ako ng bahagya, bitbit ang mga kape na nakapatong sa tray.
"Kasi hindi ko pa rin alam ang sagot sa tanong ko kung bakit isa ka sa tinawag ni Lord."
biro ko ring sagot sa kanya.Doon na din nagsisimula ang walang katapusang batuhan ng tukso. Ako laban sa kanilang lahat. Di ba? Mga baliw? But I think maybe its because nakasanayan na at hindi na nila akong tinuturing na iba. In here we are all friends. We are all ordinary people.
"kasi nga guapo ako."
yabang niyang sagot.
"kasi para mang asar sayo"
dagdag pa ni Emil.
"o baka para magbago"
And thats Zach. Ang totoong mukha ng holiness.
I raised my brow and turn my back from them.
"Ai nagsusungit hindi naman bagay."
pahabol pa ni Johan bago pa man ako makapagsimulang maglakad palayo sa kanila. Napangiti nalang ako hinayaan na silang magatawanan ulit.
After other costumers left, kadalasan sila nalang ang natitira don. Tapos ako uupo sa kabilang vacant table at makikinig and that will be the time na isasali na nila ulit ako sa usapan.
"Sayo Joyce kasalanan ba yon?"
Johan asked me.
"Ang alin?"
"to fall inlove."
Napataas ako ng kilay. Mga baliw talaga. Kung ano nalang pumapasok sa utak nila.
"Obvious ba?in your case siyempre.."
makatwiran kong sagot. Zach smiled at me na parang agree sa sinabi ko. Johan naman opposite.
"Paano mo nasabi?"
Emil countered.
"Sa totoo lang seminarista ba talaga kayo?"
"bakit naiinlove ka na sa amin?"
Sagot ni Johan sabay kindat. I just shook my head and raise my hands up. Sa totoo lang mas mauuna yata akong mababaliw sa kanila.
Siguro nga not all Priest are serious. Siguro nga dahil they are still not fully committed on their profession kaya ineenjoy na muna nila ang pagiging normal. Even sometimes I got irritated, masaya pa rin ako kasi alam ko enjoy sila.
"Napapaisip ka na naman."
Nagulat ako kay Johan. Ganun siya palagi. Aasarin niya ako tapos biglang lalapit at makikipag usap ng seryoso. In front of his friends he bullies me but pag kami lang parang ang bait.
"Natatawa lang ako sa pinagsasabi niyo."
"Bakit? Kasi totoo?"
I looked up him. He was smirking.
"No!Baliw!"
Sabi ko sabay iwas ng tingin. Babae kaya ako at may mga awkward moment din akong nararamdaman . Tumawa siya gaya ng lagi nyang sinasabi. Minsan talaga kailangan niyang masuntok.
"Stop it!"
I yelled at him dahil naiinis na ako sa kakatawa niya. Bakit ba kasi hindi pa ako nasasanay?
"Alam mo siguro pinilit ka lang mag pari kaya ka ganyan..!"
Dagdag kong sabi sa kanya saka siya tumahan.
"Ikaw ang baliw."
sagot niya sa akin at iniwan na ako don para bumalik sa mesa nila. Zach say something to him and tumango lang siya ng ulo.
Yon naman sila lagi and I think ang mga taong kagaya nila ay kailangan ding intindihin.
"Minsan talaga ang hirap umiwas."
Tatay said while sipping his own coffe.
"Saan?'
I asked curios and he just raised his both shoulder and shook his head.
Lahat pala sila . They all need to be understood.