PAUWI na ako and I was walking outside our school alone. I preferred walking since malapit lang naman at makakatipid pa ako. I was about to go left nang may bumangga sakin. Napakalakas kaya napaupo ako habang iyong mga bitbit ko ay aking nabitawan.
"I'm sorry, I'm so sorry miss, nagmamadali kasi ako."- agad niyang sabi habang tinutulungan akong pulutin ang aking mga gamit. Napakurap ako at hindi nakapagsalita. Tiningnan ko siya at napanganga ako. It's him. The certified playboy in our school who never noticed my existence. The one who I secretly admire from a far. Nanatili akong nakatingin sa kanya at hindi ininda ang sakit sa aking kamay. He has a perfect skin tone. His feature is perfect. He has a messy tousled hair, a tantalizing eyes, a proud and pointed nose, a sinful thin and soft looking lips, a stubborn jawline and a well tone body. Everything about him screamed gorgeousness.
"I'm really sorry miss, here. Use it kung may sugat ka ipagamot mo. Sorry talaga, but I need to go."- sabi nito habang hindi tumitingin sa akin. Agad niyang ibinigay sa aking kamay ang pera ngunit hindi ko iyon tinanggap dahilan upang ako'y kanyang tingnan.
"Miss, pasensya kana talaga hindi ko sinasadya but can you please accept this damn money so I can go?"- nakakunot na ang kilay niya at tila naiinip o mas mabuting sabihing naiinis. Napakaganda ng kanyang mga mata na tila kumikislap ito kung titigan. Ang boses niya ay napakagandang pakinggan.
"Hey miss!"
"Can I kiss you."- wala sa sarili kong sabi. Natigilan siya at mayaya ay biglang natawa.
"What- HAHAHAH OHH WAIT, HAHAHAHA"- napakurap ako at napapikit kasabay nang pagtakip ko sa aking bibig. What the hell! Shit you Angela, nagkalat ka pa! Dali dali akong tumayo at inagaw sa kanya ang mga gamit ko tsaka ako paika ikang tumakbo.
"Oyyy miss sandali lang HAHAHA."-muli akong napapikit ng muli kong marinig ang kanyang tawa. Marahil ay pinagtatawanan niya ako sa aking itsura. Naka glasses ako at naka loose shirt kaya mukha akong tomboy tapos idagdag mo pa ang sinabi kong hindi kaaya aya.
"You're impossible Angela."- kausap ko sa aking sarili.
Nang makauwi ako ay sa salamin kaagad ako nagtungo. Napaka manang naman ng dating ko pero I don't care though.
I don't know, I just love wearing loose shirt coz' it makes me comfortable.
Sa susunod na mga araw ay sinasadya kong hindi sa canteen kumain sapagkat palagi ko siyang nakikita doon at hindi ko pa yata kayang makita niya ako.
Well, 'yon ay kung natatandaan niya ako.
Tinitingnan ko siya sa malayo, pinapanuod bawat galaw niya. Pinagmamasdan ang kanyang tawa at maging ang paghalik niya sa mga babae ay nakikita ko.
Minsan ay napapaisip ako kung bakit ko siya nagustuhan gayong napakababaero naman niya. Marahil ay dahil nakita ko na napakaganda ng kanyang puso. Hindi ko maaaring gawing basihan ang kanyang pagiging babaero upang husgahan siya.
Flashback of flashback
"Hey baby why are you crying?"- tanong ng isang lalaki sa batang umiiyak. Nasa loob kami ng mall at lalapitan kuna sana ang bata ngunit naunahan ako.
"Where is your mom baby? C'on kuya will help you."- tanong ulit niya sa bata habang nakangiti. Napakagwapo niya.
"I...I... I d-don't know."- umiiyak nitong sagot.
"Alright, hahanapin natin mama mo ok. Stop crying na, kuya will help you to find your mommy, ok ba 'yon?"- nakangiti parin nitong sabi sa bata at pinahiran ang luha nito.
Maya-maya lang ay nakarinig na ako ng panawagan sa loob ng Mall kaya napangiti ako. Such a nice person.
"Hoi bat ka nakangiti dyan?"- bungad sa akin ni Anding.
"Wala, asan na si Lily. Uwi na tayo eyy kapagod."- sabi ko.
Nang dumating si Lily galing restroom ay agad kaming umuwi.
Sumakay kaming jeep ngunit hindi pa kami nangangalahati sa byahe ay biglang may pumutok at nag ekis-ekis ang takbo ng jeep. Malakas pa naman ang takbo nito kasi kunti lang naman ang mga sasakyan kaya malakas din ito ngayon.
"Anong nangyayari?!"- natatarantang tanong ng isa mga pasahero. Habang si Lily ay mahigpit na nakahawak sa kamay ko.
"Beh."- hinawakan ko siya pabalik. Ramdam ko ang takot niya.
"PUMUTOK YATA ANG GULONG SIR! PAANO BA TO!"- sigaw ng driver. Ilang sandali lang ay may malakas na busina ang aming narinig kaya napapikit ako. Kung ito na ang huli ay wala na kaming magagawa.
"MANONG IHINTO MO! WAG MONG APAKAN ANG GASOLINADOR! MANONG WAG KANG MAG PANIC! SIGE NA IGILID MO!"- narinig kong sigaw, tiningnan ko kung saan nagmula, galing sa isang kotse na sinasabayan ang jeep.
Hanggang sa huminto ito at muntik pa kaming masubsob. Nahilo pa ako habang si Lily ay nasusuka. Himawakan kami ni Andrew at inalalayang lumabas maging ang ibang pasahero.
Nang makalabas ako ay agad hinanap ng aking mga mata ang kotse at doon nakaparada na at kinakausap ang driver.
"Ok lang po ba kayo? Wala bang nasaktan sa inyo?"- tanong niya nang siya ay lumapit sa mga pasahero. Natigilan ako sandali ng makilala ko siya. Siya iyong tumulong sa bata kanina.
" Ok lang kami iho, salamat naman at nandyan ka. Napakabuti mo apo, sana ay pagpalain ka ng diyos."- sagot ng isang matanda na hindi ko nakita kanina.
"Nako lola, wala naman po akong ginawa."- nakangiti niyang sagot.
"Ok lang ba talaga kayo?"-
"Ok lang kami iho. Salamat."- sagot nila habang ako ay nanatiling nakatingin sa kanya. Bigla akong kinabahan ng makita niyang nakatingin ako sa kanya. Ngumiti siya ng konti at naglakad paalis. Nasa madilim kaming parte kaya nasisiguro kong hindi niya nakita ng buo ang aking mukha.
"Buti nalang talaga may tumulong kay manong. Aba'y nagpanic, hindi na alam kung paano ihinto. Tsk!"- sabi ni Lily ng kami ay nagkita kinabukasan sa lomihan.
"Kinabahan ako don ahh, akala ko tigok na tayo. Huhuhu ayaw ko pa ewan si Andy ano."- sabi na naman niya kaya natawa ako.
"Hindi mo iyon ikamamatay oii, ang masamang tamo matagal mamamatay remember?"- natatawa kong sabi kaya sinamaan niya ako ng tingin.
"Masamang damo 'yon oii."
"Bakit damo kaba?"
"Tigilan mo ako, makakatikim ka sakin."
"Aba'y di tayo talo."- nakangisi kong sabi.
"Baliw, kala mo masarap ka?"
"Bakit masarap ka ba?"
"Oo, kaya nga best friend tayo."- sabi niya kaya sabay kaming natawa.
" Oiii, ba't ka may eyebags? Nagpuyat ka no? Bakit ka nagpuyat?"- usisa niya, hindi ko mapigilang mapangiti ng maalala ko kung bakit ako napuyat. Ewan ko pero parang na love at first sight ako sa kanya. Bakit ba, eh madali akong ma attract sa matulinging tao tsaka gwapo.
"Hoii! Baliw ka nga, ngumingiti ka dyan?"- nakasimngot niyang sabi habang punong puno ng lomi ang bibig niya.
"Abnormal, may naalala lang ako."- natatawa kong sagot.
"Ano?"-tanong niya subalit ngumisi lamang ako.
"Aba... teka nga tama ba ang tanong ko o dapat yong gawing SINO? Kilala kita bruha."- pairap niyang sabi.
"Sino nga?"
"Wag na."
"Sino nga sabi?"
"Wag na nga sabi. Sa susunod nalang."- sagot ko sabay peace sign.
"Kumusta si Andy?"- kapagkuwa'y tanong ko. Their father died month ago. Sila nalang dalawa sa bahay nila and I can't do anything about it. Lalo pa at may sakit si papa.
"He's in the process of recovering Angela, though tinutulongan ko siya pero maging ako hindi ko matulungan sarili ko."- malungkot niyang sabi.
"Baka di na ako mag-aaral pagkatapos nito beh, paubos na rin kasi ipon ni papa. Kailangan kong magtrabaho para sa amin ni Andy."-sabi niya tsaka yumuko.
"Pero paano pangarap natin? Diba sabay tayong gagraduate?"- maiyak iyak kong sabi.
"Matutupad pa naman 'yon lahat, pero yong sabay tayo gagraduate ay hindi, syempre mauuna ka."- nakangiti na niyang sabi. Lily has this personality na kahit anong bigat ng pakiramdam niya ngingiti at ngingiti pa rin siya dahil ayaw niyang mag-alala ang mga taong nakapaligid sa kanya.
"Kung may maitulong lang sana ako."
"Ano ka ba, ok lang ako. Babalik naman ako sa pag-aaral kung makakapag-ipon na ako ng sapat para sa pag-aaral ko at kay Andy."-nakangiti niyang sabi.
Nakagraduate kami ng highschool at hindi nga siya nagpa enroll sa college. Napakalungkot ko pa kasi nasanay akong kasama siya pero wala akong magagawa. I took Art and design dahil noon paman gusto ko na maging fashion designer at make up artist.
Nag-aral ako, sinanay ko ang sarili kong mag-isa
Kahit ako'y nababalisa
Yong mga estudyante mga mata pobre
porke't di kotse.
Kaya napakahirap humanap ng kaibigan
Yong totoong kaibigan
Yong iba kasi plastic
Napaka toxic
Yong mabuti sa harap mo
ngingiti ngiti sayo akala mo totoo
Tapos sisiraan ka pagtalikod mo
End of flashback
Kaya siguro noong nakita ko at nalaman ko kung sino at ano siya ay hindi nawala ang unang impression ko sa kanya.
First impression will last.
Maybe in my case, I think.
Siguro nga tama ito. Hindi matatabunan kung ano siya ngayon doon sa nakita ko. Marahil ay may rason siya kung bakit siya nagkakaganyan pero wala ako sa lugar para husgahan siya. Though, iba-ibang babae ang kasama niya ngunit kahit pigilan ko pa ang paghanga sa kanya ay wala akong magagawa dahil kusa ko itong nararamdaman.
Totoo nga sigurong walang pinipili ang pagmamahal, na kahit sino at ano pa ito kung tumibok ang puso mo hindi mo na ito mapipigilan pa.
Feelings is unstoppable.
Love is unpredictable.
But.......
Love is just the first step.
It's for us to figure out the rest.
To be continued,