Tumunog ang phone ko kaya agad kong tinignan iyon, for the first time after I got married I received a text. I saw from my side how he quickly glanced at me pero bubuksan ko pa lamang ang message ang sa kanya naman ang tumunog.
Kinuha niya iyon at inabot sa akin, "Can you read it for me?" sabi niya na nagpatigil sa akin.
I managed to cleared my throat at mabilis na kinuha sa kanya. Inilapat niya ang kanyang kamay sa manibela, "0531."
I quickly got what he meant kaya mas inuna ko pang buksan ang kanya. Oh it's tita. "Tita want us to have a dinner with them," sabi ko nang mabasa ang text.
Binuksan ko rin ang selpon ko at ganoon rin ang sinabi ni mama. "Uh... Mom texted me, she said the same thing," I awkwardly chuckled.
Sa buong linggo na walang kumontak, talagang sabay pa sila? What's with the coincidence? Pwede namang tanghalian ang isa, ang kaso nga lang ay may pasok pala siya.
He hummed, "You decide then."
Napalingon ako sa kanya, seryoso ba? I'm bad at this. Hindi ako sanay sa mga ganito, kaunti na lang ay mapagkakamalan ko na ang sarili kong may decidophobia. But I know I'm not... I'm just not used to be the one who's mainly deciding. Sa palagay ko, kaunti pa lang ang mga nagawa kong desisyon.
But those are the big ones, tulad ngayon. Kasal na ako, may asawa na ako.
Tumikhim ako, "I think... doon na lang ako magla-lunch kila mama ngayon," sabi ko. "Mamayang gabi, sa inyo."
I want to be with my family for a while but with him around, I'll feel like I can't rest my heart from beating so fast. Baka ang pakikipag-usap ko kila papa ay manibago pa ako.
He looked at me with questioning eyes, "Are you sure?" Tumango ako bilang tugon. "Okay. Reply to them," ani niya bago bumalik ang tingin niya sa daan.
Itinaas ko ang dalawang selpon, kanino ba ako unang magrereply?
I opened mom's message instead and type a reply, sinabi kong hindi kami makakapaghapunan doon at ako na lang ang magla-lunch sa kanila since Sawyer has work. Nagreply na rin ako kay tita using my name, para alam niyang ako ang nagreply.
Wala pang ilang minuto ay nagreply agad si tita, Call me mommy iha, I'm glad you can use his phone! Nagparte ang labi ko at hindi ko mapigilan ang pag-init ng pisngi ko. Kahit text lang ay nakikita at naririnig ko siyang sabihin iyon sa akin. I tried to shrugged off the thought by replying, mabilis ko na ring pinatay ang phone niya at ipinatong sa pinagkuhanan niya kanina.
The ride is silent as we are, as it is kahit nasa bahay kami. It is not akward, it is actually somehow comforting to be around him tuwing nagiging kaswal kami sa isa't isa but no matter how peaceful it may seem to be ramdam na ramdam mong may kulang. I am confused if it's because I missed my parents o purong paninibago sa buhay ng may asawa.
Kung sabagay, hindi naman talaga namin gaano kilala ang isa't isa.
Mabilis kami pinagbuksan ng guard nang makilala kami pagkababa ng bintana. Ihahatid niya lang ako rito at aalis na siya papunta sa kompanya.
Ito nanaman, naghuhumarentado muli ang puso ko nang hindi niya bitawan ang kamay ko. Should I expect a holding hand already once he opened the car door for me? Baka sakaling masanay na ako.
We are greeted by some maids when we entered our house, biglang namumula ang pisngi ko pagsumusulyap sila sa kamay naming magkasalikop.
Tumikhim ako, "You can go. Baka ma-late ka pa kasi," baling ko sa kanya. He was about to respond nang magsalita si mama mula sa kung saan.
Sabay kaming napalingon sa kanya.
"You're already here!" anunsyo niya, nagmamadaling maglakad papalapit. Kaagad itong yumakap sa akin kaya napabitaw ako sa kamay ni Sawyer. I hugged my mom back, nang matapos ay bumeso siya sa katabi ko. "Halika kayo sa garden."
I look up to Sawyer, "I have work tita. Hinatid ko lang si Reese," aniya. Pinigil ko ang mapangiti, ngayon ko lang ata siya narinig magsalita ng tagalog.
"Ikaw naman, iho. You should call me mama na rin!"
Umiwas ako ng tingin. I heard him cleared his throat kaya binalik ko ang mata sa kanila.
He smiled a little, "Yes...Ma," sagot niya. Bumaling siya sa akin, "I'll go ahead."
I glanced at mom. Tumango naman sa akin ito kaya sinamahan ko siya papalabas.
Ano ba dapat sabihin ko? Ah, should I ask him what time he'll go home? Should I just say bye? Kasi pupunta pa kami sa kanila di ba?
He pressed his car key that snapped me out my thoughts, "I'll pick you up later." Humarap siya sa akin.
I nodded and tilted my head.
Tumingkayad ako at humalik sa pisngi niya, agad akong tumalikod, "Ingat."
I casually walk towards his opposite direction, but in reality I felt my knees weakened. Is it okay to do that? I don't know what made me do that, I just feel like that's the right way to send him off temporarily. Okay lang ba sa kanya? He already kissed me during our wedding, hindi naman big deal iyon 'di ba?
O dapat tinignan ko reaksyon niya para malaman ko kung okay lang?
"It's normal sweetie,"
Muntik na akong mapatalon sa biglaang pagsasalita ni mama.
Huminga ako ng malalim at lumapit sa kanya, "What are you talking about, ma?" takang tanong ko.
Ngumiti siya. She tucked some of my hair behind my ear, "You should always do that. Ayos lang iyon dahil asawa mo siya."
Napakurap-kurap ako. How does she knew I'm thinking about that? Iginilid ko ang labi ko at hindi na sumagot pa. Pinagmamasdan niya lang pala kami, hindi ko manlang napansin.
Umupo ako sa sala, "Bakit nga pala ngayon niyo lang ako kinontak ma?" pag-iiba ko ng usapan. They know I never really text first without specific reason, tsaka sila naman talaga ang dapat mangamusta sa akin.
Hindi ko sila nakausap nang matapos ang kasal dahil hindi ko naman pinatapos, nakatulog agad ako.
"1 week rule," sagot niya na ikinunot ng noo ko. 1 week rule? What's that? May ganoon ba... ngayon ko lang narinig.
"Oh, Our daughter is here,"
Magsasalita pa lang ako nang may biglang susulpot. Ganito ba talaga ang timing ng mga tao?
I stand up and greet my dad with a hug. "I thought you're at work, pa?"
Nagkatinginan sila ni mama bago napabuntong-hininga, "We need to tell you something."
---
"Why?" Ang tanging lumabas sa bibig ko nang nagsabi silang kailangan nilang lumuwas sa ibang bansa. Ang akala ko bakasyon lang but they told me, they may stay for more than a year.
"We already passed the company to your brother's hand," Dad answered instead. "Matanda na rin kami anak, we know your kuya can handle the company well."
Kumunot ang noo ko. That doesn't answer the question, anong konek noon sa pag-ibang bansa nila? I'm not even questioning my Kuya Nathan's capability because I knew that too well.
Mama sighed, "You can visit us there, anytime. Saka, wala kaming sinabing doon na kami maninirahan. We just wanted you to know that we may stay longer there. You have your own family now, Reese...but that doesn't mean you can't come to us anymore."
Hindi ako umimik. That's exactly what I'm thinking, why would they thought of staying longer ouside the country without specific reason?
Napahinga ako, I don't want them to be forced kung ayaw nilang sabihin. I know I have the right to know about things but maybe they will tell me the real purpose soon, kapag pwede na.
"I'm new to this ma, pa..." biglang sabi ko.
Wala akong balak sabihin pero siguro nga minsan bigla na lang lumalabas sa bibig mo 'yung naiisip mo. Kahit akala mo ayos na sa iyo kahit hindi mo iungkat but deep inside, you still wonder why.
"Your age just turned 18 but you are not just you, Reese. You're not just simply our Fuentes princess who has been showered with everything you need to," mahabang sagot ni papa na nagpalito sa akin.
What does he mean by that? How is it connected with my confusion in having a wifely duties at this age?
Ipinilig ko ang ulo ko at tumango na lamang. It's not that I'll force my parents to stay anyway.