Love poison (Uni)
အပိုင်း ၁
မြူခိုးတွေ ထူထပ်ပြီး လူသူအရောက် မရှိသလောက်နဲတဲ့ တောထဲမှာ အထီးကျန်နေတဲ့ မြွေခွေးလေးတကောင်နေထိုင်သတဲ့။ သူအသက်ဟာဆိုရင် နှစ်တစ်သောင်း ရှိနေပြီ။ သူဟာ လူသားတွေနဲ့ ဝေးကွာတဲ့ တောထဲမှာ တယောက်ထဲ နေထိုင်ပါတယ်။ သူနာမည်က ရီပေါ်တဲ့။ သူ့ဘေးနားမှာ အမြဲ နေတဲ့ ဝံပုလွေမလေးတကောင်လဲ ရှိတယ်။ သူ့နာမည်က ရူ့လွီ တဲ့။ သူအသက်က နှစ်ငါးထောင်ရှိပါပြီ။ သူကတော့ ရီပေါ့်အနား ကပ်နေတဲ့ ဝံပုလွေမလေးဘဲ ဖြစ်ပါတယ်။
တနေ့တော့
"ရီပေါ်ကော ရီပေါ်ကော"
"ဘာလဲ ငါတရားကျင့်နေတာ မမြင်ဘူးလား"
"မြင်ပါတယ် ကောရဲ့ ဒီတောထဲမှာ နေတာ ဒီလောက်ကြာနေပြီ မပျင်းဘူးလား"
"မပျင်းဘူး"
"ရူ့တို့တွေ လူတွေနေတဲ့နေရာ သွားကြည့်ရအောင်"
"မသွားဘူး သွားချင် နင့်ဘာသာသွား"
"တယောက်ထဲ မသွားချင်လိူ့ပေါ့"
"အာ့ဆိုမသွားနဲ့လေ"
"လုပ်ပါနော် သွားကြည့်ရအောင်"
"မသွားဘူး လူ့တွေက ရှုပ်ထွေးတယ် အကျင့်မကောင်းဘူး လိမ်တတ်တယ် ပြီးတော့ ငါတို့က မိစ္ဆာတွေ လူတွေနဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေသင့်တယ်"
"ဒါပေမဲ့ ရူ့တို့မှာ စွမ်းအားရှိတယ်လေ ကာကွယ်နိုင်တယ် ခဏဘဲသွားရအောင်ပါ ပြီးရင် ပြန်လာမယ်လေ နော်"
"နင်ဟာလေ ပြောလို့ကို မရဘူး အာ့ဆိုလဲ သွားမယ် အရင်ဆုံးငါတို့ ဆံပင်တွေ နားရွက်တွေ အကျိ်တွေ ပြောင်းရမယ်"
"အင်းဟုတယ် ကြားဖူးတာတော့ လူတွေက ဆံပင်အမဲ နားရွက်ကလဲ ရူ့တို့လို မရှည်ဘူးတဲ့"
"အင်းဟုတယ် မြန်မြန်ပြောင်းကြစို့"
"ဟုကော"
ရီပေါ်နဲ့ ရူ့လွီ တို့နှစ်ယောက်သား သာမန်လူတွေလို ဖန်ဆင်းပြီး လူတွေနေတဲ့နေရာ အစွမ်းနဲ့ သွားလိုက်တော့ မိုင်ထောင်ချီ ဝေးတဲ့ ရှီပြည်ကို ချက်ချင်းရောက်သွားတယ်။
"လွီလွီ"
"ဟုကော"
"နင်ယောကျာ်းလေးလို ပြောင်းလိုက်ပါလား"
"ဘာလို့လဲ"
"မိန်းကလေးနဲ့ယောကျာ်းလေး တွဲသွားတွဲလာက အဆင်မပြေဘူး"
"ဟုကဲ့ ပြောင်းလိုက်မယ်"
ရူ့လွီက မိန်းကလေးပုံစံနဲ့ဆို သေးသေးသွယ်သွယ်ဖြူဖြူလေးနဲ့ လှသည်။ ယောကျာ်းလေးပုံစံကလည်း မိန်းကလေးပုံစံနဲ့ သိပ်မကွာ။ ဖြူဖြူသေးသေးလေးနဲ့ ချောသည်။
ညဘက်ကို ရောက်သွားတာကြောင့် ရီပေါ်နဲ့ရူ့တို့ က နေရာလွတ်တခုမှာ အိမ် ဖန်ဆင်းလိုက်သည်။ တင့်တောင်းတင့်တယ်အိမ်လေးဘဲ လူ့တွေနဲ့ဆို ချမ်းသာတဲ့သဘောမျိုးပေါ့။ အိမ်လေးက အရမ်းကောင်းလွန်းတယ်။ ပန်းလေးတွေ ရေကန်လေးနဲ့ သာယာ လှပတဲ့ ခြံစည်းရိုးလေးနဲ့ ရှိတယ်။
"လွီလွီ ငါအပြင်ခဏသွားအုံးမယ်"
"ဟုကဲ့"
ရီပေါ်အပြင်ထွက်သွားတော့ လူတွေ စည်ကားနေတယ်။ ပွဲတော်ရက်ဖြစ်ရမယ်။ ချက်ချင်းဆိုသလို မိုးတွေ ရွာလာတယ်။ လူတွေ ကလည်း ဟိုပြေးဒီပြေးနဲ့ လှည်းနှစ်စီး ဝင်တိုက်ပြီး မြင်းအရိုင်းတကောင်က ဆိုင်တန်းတွေကို ဖျတ်ဆီးနေတာ။ ကျွန်တော်လည်း မတ်တက်ရပ်ကြည့်နေရင်း လူအုံထဲရောက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ လက်တစုံက ကျွန်တော့်ကို ခေါ်ဆောင်သွားပြီး သူပြေးတဲ့နောက်ကို ကျွန်တော်ပါ သွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ပြေးတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတောက်တောက်အရပ်ရှည်ရှည် အသားညိုစိမ့်စိမ့် ဆွဲဆောသင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသားတယောင်။ အကျိ်အပြာရောင်ကိုဝတ်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့ သူမျက်လုံးပြူးသွားတယ်။
"အဟင်း ကျွန်တော်လူမှားပြီး ခေါ်လာမိတာဘဲ တောင်းပန်ပါတယ်"
"အမှားလုပ်ပြီးမှ တောင်းပန်လို့ရလား နောက်တခါသေချာကြည့်ပါ"
"ဒါနဲ့ သခင်လေးနာမည် သိလိူ့ရမလား ကျွန်တော့်နာမည်က ရှောင်ကျန့်ပါ"
"ဟုဟု အာ့ဆို ကျွန်တော်ပြန်ပြီ"
ရီပေါ် ဘေးအထွက် မြင်းစီး တစည်းလာတာကြောင့် ရှောင်ကျန့်ရဲ့ ဆွဲခေါ်ခြင်းကို ခံရပြီး ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသည်။ရီပေါ် ချက်ချင်းတွန်းပြီး ပြေးထွက်သွားသည်။ ပြေးတော့ လက်ကိုင်ပုဝါလေး ကျကျန်ခဲ့တယ်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ရှောင်ကျန့်က ကောက်ယူလိုက်ကာ နမ်းပြီး တချက်ပြုံးလိုက်သည်။အာ့အချိန်သူနဲ့အတူလာတဲ့ သူ့ညီက
"ကော ဘာတွေပြုံးနေတာလဲ"
"တိတိ ငါတောင်းပန်ပါတယ် ထားခဲ့မိလို့"
"ပြောပါအုံး လက်ကိုင်ပုဝါက ဘယ်သူ့ဟာလဲ"
"သခင်လေးတယောက်ဟာ"
"ဘာ ငါရဲ့ကောကယောကျာ်းတယောက်ကြောင့်အာ့လိုဖြစ်နေတာလားနာမည်ဘယ်သူလဲ ဘယ်အသိုင်းအဝိုင်းကလဲ"
"နာမည်ပြောမသွားဘူး ပြီးတော့ ဒီမြို့က မဟုလောက်ဘူး"
"အင်းပါ ပြန်ရအောင် မားစိတ်ပူနေမယ်"
..............
"ကော ပြန်လာပြီလား"
"အင်း"
"မျက်နှာက ဘာဖြစ်နေတာလဲ"
"စိတ်တိုစရာကောင်းတဲ့ လူနဲ့ တွေ့လာလို့"
"လာပါ ကောကလည်း တွေးမနေနဲ့တော့ ညစာလာစား"
သူတို့ရဲ့ညစာက အမဲသား အစိမ်းတွေနဲ့ သွေးတွေဘဲဖစ်တယ်။ သူတို့က အသားငါးတွေ အစိမ်းစားတယ်။ သွေးတွေသောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က လူတွေကိုတော့မစားပါဘူး။ လူသွေးလဲ မသောက်ဘူး။
နောက်တနေ့ မနက်မိုးလင်းတော့ ရီပေါ်နဲ့ ရူ့လွီတို့ မြို့ထဲ လျှောက်လည်ကြတယ်။ အာ့အချိန်မှာ မြို့ထဲတွင် အဖိုးအိုတယောက်ကို နှိပ်စက်နေတာကို တွေ့ရတယ်။နှိပ်စက်နေတဲ့သူမှာ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ဝတ်ကောင်းစား လှ ဝတ်ထားပြီး ချမ်းသာပုံပေါ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ရီပေါ်ကတော့ ချက်ချင်းဆိုသလိုသွားပြီး အဖိုးအိုကို ထူပေးလိုက်တယ်။
"ဘာလို့ ကိုယ့်ထက်အကြီးကို ရိုက်နေတာလဲ"
(ဟယ် ဒုက္ခဘဲ လူငယ်လေးများ မကြောက်မရွံ မင်းသားကျင်းကို သွားပြောနေတယ်။ သေချင်လို့)
"ဟား ဟား ဟား ငါ့ကို ပြန်ပြောရဲတယ်ပေါ့ ဘယ်က အလှလေးလဲလ်ု့ ယောကျာ်းလေး တယောက်ဘဲ ဟားဟား"
"ငါ့အသားကို မထိနဲ့"
"အစွာလေးဟ ကြိုက်တယ် သူ့ကို ဖမ်းခဲ့ အိမ်တော်ကိုခေါ် သွားမယ်"
"ခဏလေးနေပါအုံး ခဏလေးစောင့်ပေးပါ"
"ဘယ်သူများလဲလို့ သမားတော်ရှောင်ဘဲ"
"သူ့ကို လွှတ်ပေးပါ"
"အော်ဟော် ငါ့ကိုလာပြီး ဆန့်ကျင့်ပြန်ပြီ မင်းအကြောင်းပါလား ဒီကောင်လေးက ငါ့ရဲ့ကိုယ်လုပ်တော် ဖြစ်တော့မှာ ဟားဟားဟား မဆိုင်ဘဲလာရှုပ်နေတယ် ဖယ်စမ်း"
ရီပေါ်က သူ့စွမ်းအားကိုမသုံးဘဲ အားနည်းချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။ အိမ်ရောကိမှ အပြစ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့။ ဘယ်လိုထင်မလဲ ဒီငနွားလေးက လာရှုပ်မယ်လို့။
"ဟေ့ မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူး ကိုယ့်လမ်းကိုသွားပါ" ရီပေါ်က ပြောလိုက်သည်။
"မင်းသားကျင်း ခေါ်သွားလို့မရပါဘူး"
"ဘာလို့လဲ"
"သူနဲ့ ကျွန်တော်က လက်ထက်ပြီးသားပါ"
"ဘာ မင်းက ဒီလိုယောကျာ်းလေးနဲ့ လက်ထက်ထားတယ် မယုံဘူး"
"မင်းသားရယ် တွေးကြည့်ပါ ကျွန်တော့်အသက် ၃၀ရှိပြီ။ ကျွန်တော့်မားက မိန်းကလေးတိုင်းနဲ့ လက်ထက်ဖ်ု့ပြောတိုင်း ငြင်းနေခဲ့တယ်လေ အဲ့ဒါက တကယ်တော့ ကျွန်တော်က ယောကျာ်းလေးဘဲ ကြိုက်လို့ပါ"
(တကယ်မှာလည်း သမားတော်ရှောင်က ချမ်းသာတဲ့ မျိုးနွယ်မဟုသော်လည်း ဂုဏ်ရှိသည့် ယောကျာ်းတယောက်ဖြစ်သည်။ မြို့ထဲမှာအတော်ဆုံး သမားတော် ဖြစ်သည်။ ရှောင်ကျနိ့အမေက အသက်၂၀လောက်ထဲက မိန်းကလေးတယောက်ပြီးတယောက်နဲ့ လက်ထက်ခိုင်းသော်လည်း အမြဲ ငြင်းနေသူဖြစ်တာမို့ တမြို့လုံးက သူတွေ မသိသလောက်ရှားပါးတယ်)
တော်ပြီး စိတ်တိုဖို့ကောင်းလိုက်တာ ရော့ ဒီမှာ မင်းမိန်းမ ပြန်ခေါ်သွားတော့
ဟုကဲ့ ကျေးဇူးပါ မင်းသားကျင်း ကျေးဇူးပါ
မိန်းမပြန်ရအောင်
ရီပေါ် တံတောင်ဆစ်နဲ့ ထိုးလိုက်ပြီး
ဘယ်သူက နင့်မိန်းမလဲ
လာ အိမ်လိုက်ခဲ့
မလိုက်ဘူး
မလိုက်လို့ရမလား မင်းသားကို လိမ်ရင် သေဒဏ်ကျနေမှာ မဟုလဲ သူရဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်ဖြစ်မှာ
ရီပေါ်စဥ်းစားကြည့်လိုက်တော့ မှန်သည်။ ဟိုမကောင်းတဲ့ မင်းသားနဲ့နေရမဲ့အစား ကိုယ်နိုင်တဲ့ လူရိုးကြီးတယောက်က ပိုကောင်းသည်။ ဟိုတယောက်ကို သူသတ်လိုက်ရင်လည်း သူမိစ္ဆာမှန်း လူတွေက သိသွားမှာဘဲ ။ အာ့တော့ ရှောင်ကျန့်အိမ်ဘဲ သူလိုက်ဖို့စဥ်းစားလိုက်တယ်။
^. ...............^
Love poison (Zaw)
အပိုင္း ၁
ျမဴခိုးေတြ ထူထပ္ၿပီး လူသူအေရာက္ မရွိသေလာက္နဲတဲ့ ေတာထဲမွာ အထီးက်န္ေနတဲ့ ေႁမြေခြးေလးတေကာင္ေနထိုင္သတဲ့။ သူအသက္ဟာဆိုရင္ ႏွစ္တစ္ေသာင္း ရွိေနၿပီ။ သူဟာ လူသားေတြနဲ႕ ေဝးကြာတဲ့ ေတာထဲမွာ တေယာက္ထဲ ေနထိုင္ပါတယ္။ သူနာမည္က ရီေပၚတဲ့။ သူ႕ေဘးနားမွာ အၿမဲ ေနတဲ့ ဝံပုေလြမေလးတေကာင္လဲ ရွိတယ္။ သူ႕နာမည္က ႐ူ႕လြီ တဲ့။ သူအသက္က ႏွစ္ငါးေထာင္ရွိပါၿပီ။ သူကေတာ့ ရီေပၚ့အနား ကပ္ေနတဲ့ ဝံပုေလြမေလးဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တေန႕ေတာ့
"ရီေပၚေကာ ရီေပၚေကာ"
"ဘာလဲ ငါတရားက်င့္ေနတာ မျမင္ဘူးလား"
"ျမင္ပါတယ္ ေကာရဲ႕ ဒီေတာထဲမွာ ေနတာ ဒီေလာက္ၾကာေနၿပီ မပ်င္းဘူးလား"
"မပ်င္းဘူး"
"႐ူ႕တို႔ေတြ လူေတြေနတဲ့ေနရာ သြားၾကည့္ရေအာင္"
"မသြားဘူး သြားခ်င္ နင့္ဘာသာသြား"
"တေယာက္ထဲ မသြားခ်င္လိူ႕ေပါ့"
"အာ့ဆိုမသြားနဲ႕ေလ"
"လုပ္ပါေနာ္ သြားၾကည့္ရေအာင္"
"မသြားဘူး လူ႕ေတြက ရႈပ္ေထြးတယ္ အက်င့္မေကာင္းဘူး လိမ္တတ္တယ္ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔က မိစ္ဆာေတြ လူေတြနဲ႕ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနသင့္တယ္"
"ဒါေပမဲ့ ႐ူ႕တို႔မွာ စြမ္းအားရွိတယ္ေလ ကာကြယ္နိုင္တယ္ ခဏဘဲသြားရေအာင္ပါ ၿပီးရင္ ျပန္လာမယ္ေလ ေနာ္"
"နင္ဟာေလ ေျပာလို႔ကို မရဘူး အာ့ဆိုလဲ သြားမယ္ အရင္ဆုံးငါတို႔ ဆံပင္ေတြ နား႐ြက္ေတြ အက်ိ္ေတြ ေျပာင္းရမယ္"
"အင္းဟုတယ္ ၾကားဖူးတာေတာ့ လူေတြက ဆံပင္အမဲ နား႐ြက္ကလဲ ႐ူ႕တို႔လို မရွည္ဘူးတဲ့"
"အင္းဟုတယ္ ျမန္ျမန္ေျပာင္းၾကစို႔"
"ဟုေကာ"
ရီေပၚနဲ႕ ႐ူ႕လြီ တို႔ႏွစ္ေယာက္သား သာမန္လူေတြလို ဖန္ဆင္းၿပီး လူေတြေနတဲ့ေနရာ အစြမ္းနဲ႕ သြားလိုက္ေတာ့ မိုင္ေထာင္ခ်ီ ေဝးတဲ့ ရွီျပည္ကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတယ္။
"လြီလြီ"
"ဟုေကာ"
"နင္ေယာက်ာ္းေလးလို ေျပာင္းလိုက္ပါလား"
"ဘာလို႔လဲ"
"မိန္းကေလးနဲ႕ေယာက်ာ္းေလး တြဲသြားတြဲလာက အဆင္မေျပဘူး"
"ဟုကဲ့ ေျပာင္းလိုက္မယ္"
႐ူ႕လြီက မိန္းကေလးပုံစံနဲ႕ဆို ေသးေသးသြယ္သြယ္ျဖဴျဖဴေလးနဲ႕ လွသည္။ ေယာက်ာ္းေလးပုံစံကလည္း မိန္းကေလးပုံစံနဲ႕ သိပ္မကြာ။ ျဖဴျဖဴေသးေသးေလးနဲ႕ ေခ်ာသည္။
ညဘက္ကို ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ရီေပၚနဲ႕႐ူ႕တို႔ က ေနရာလြတ္တခုမွာ အိမ္ ဖန္ဆင္းလိုက္သည္။ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္အိမ္ေလးဘဲ လူ႕ေတြနဲ႕ဆို ခ်မ္းသာတဲ့သေဘာမ်ိဳးေပါ့။ အိမ္ေလးက အရမ္းေကာင္းလြန္းတယ္။ ပန္းေလးေတြ ေရကန္ေလးနဲ႕ သာယာ လွပတဲ့ ၿခံစည္းရိုးေလးနဲ႕ ရွိတယ္။
"လြီလြီ ငါအျပင္ခဏသြားအုံးမယ္"
"ဟုကဲ့"
ရီေပၚအျပင္ထြက္သြားေတာ့ လူေတြ စည္ကားေနတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ျဖစ္ရမယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မိုးေတြ ႐ြာလာတယ္။ လူေတြ ကလည္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႕ လွည္းႏွစ္စီး ဝင္တိုက္ၿပီး ျမင္းအရိုင္းတေကာင္က ဆိုင္တန္းေတြကို ဖ်တ္ဆီးေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မတ္တက္ရပ္ၾကည့္ေနရင္း လူအုံထဲေရာက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ လက္တစုံက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚေဆာင္သြားၿပီး သူေျပးတဲ့ေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ပါ သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျပးတာကို ရပ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္အရပ္ရွည္ရွည္ အသားညိုစိမ့္စိမ့္ ဆြဲေဆာသင္မႈရွိတဲ့ အမ်ိဳးသားတေယာင္။ အက်ိ္အျပာေရာင္ကိုဝတ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ သူမ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။
"အဟင္း ကြၽန္ေတာ္လူမွားၿပီး ေခၚလာမိတာဘဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အမွားလုပ္ၿပီးမွ ေတာင္းပန္လို႔ရလား ေနာက္တခါေသခ်ာၾကည့္ပါ"
"ဒါနဲ႕ သခင္ေလးနာမည္ သိလိူ႕ရမလား ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ေရွာင္က်န့္ပါ"
"ဟုဟု အာ့ဆို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၿပီ"
ရီေပၚ ေဘးအထြက္ ျမင္းစီး တစည္းလာတာေၾကာင့္ ေရွာင္က်န့္ရဲ႕ ဆြဲေခၚျခင္းကို ခံရၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ရီေပၚ ခ်က္ခ်င္းတြန္းၿပီး ေျပးထြက္သြားသည္။ ေျပးေတာ့ လက္ကိုင္ပုဝါေလး က်က်န္ခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရွာင္က်န့္က ေကာက္ယူလိုက္ကာ နမ္းၿပီး တခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္။အာ့အခ်ိန္သူနဲ႕အတူလာတဲ့ သူ႕ညီက
"ေကာ ဘာေတြၿပဳံးေနတာလဲ"
"တိတိ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ထားခဲ့မိလို႔"
"ေျပာပါအုံး လက္ကိုင္ပုဝါက ဘယ္သူ႕ဟာလဲ"
"သခင္ေလးတေယာက္ဟာ"
"ဘာ ငါရဲ႕ေကာကေယာက်ာ္းတေယာက္ေၾကာင့္အာ့လိုျဖစ္ေနတာလားနာမည္ဘယ္သူလဲ ဘယ္အသိုင္းအဝိုင္းကလဲ"
"နာမည္ေျပာမသြားဘူး ၿပီးေတာ့ ဒီၿမိဳ႕က မဟုေလာက္ဘူး"
"အင္းပါ ျပန္ရေအာင္ မားစိတ္ပူေနမယ္"
..............
"ေကာ ျပန္လာၿပီလား"
"အင္း"
"မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ"
"စိတ္တိုစရာေကာင္းတဲ့ လူနဲ႕ ေတြ႕လာလို႔"
"လာပါ ေကာကလည္း ေတြးမေနနဲ႕ေတာ့ ညစာလာစား"
သူတို႔ရဲ႕ညစာက အမဲသား အစိမ္းေတြနဲ႕ ေသြးေတြဘဲဖစ္တယ္။ သူတို႔က အသားငါးေတြ အစိမ္းစားတယ္။ ေသြးေတြေသာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လူေတြကိုေတာ့မစားပါဘူး။ လူေသြးလဲ မေသာက္ဘူး။
ေနာက္တေန႕ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ရီေပၚနဲ႕ ႐ူ႕လြီတို႔ ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကတယ္။ အာ့အခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အဖိုးအိုတေယာက္ကို ႏွိပ္စက္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ႏွိပ္စက္ေနတဲ့သူမွာ အသက္ ၃၀ ဝန္းက်င္ဝတ္ေကာင္းစား လွ ဝတ္ထားၿပီး ခ်မ္းသာပုံေပၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ရီေပၚကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုသြားၿပီး အဖိုးအိုကို ထူေပးလိုက္တယ္။
"ဘာလို႔ ကိုယ့္ထက္အႀကီးကို ရိုက္ေနတာလဲ"
(ဟယ္ ဒုကၡဘဲ လူငယ္ေလးမ်ား မေၾကာက္မ႐ြံ မင္းသားက်င္းကို သြားေျပာေနတယ္။ ေသခ်င္လို႔)
"ဟား ဟား ဟား ငါ့ကို ျပန္ေျပာရဲတယ္ေပါ့ ဘယ္က အလွေလးလဲလ္ု႔ ေယာက်ာ္းေလး တေယာက္ဘဲ ဟားဟား"
"ငါ့အသားကို မထိနဲ႕"
"အစြာေလးဟ ႀကိဳက္တယ္ သူ႕ကို ဖမ္းခဲ့ အိမ္ေတာ္ကိုေခၚ သြားမယ္"
"ခဏေလးေနပါအုံး ခဏေလးေစာင့္ေပးပါ"
"ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ သမားေတာ္ေရွာင္ဘဲ"
"သူ႕ကို လႊတ္ေပးပါ"
"ေအာ္ေဟာ္ ငါ့ကိုလာၿပီး ဆန့္က်င့္ျပန္ၿပီ မင္းအေၾကာင္းပါလား ဒီေကာင္ေလးက ငါ့ရဲ႕ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ျဖစ္ေတာ့မွာ ဟားဟားဟား မဆိုင္ဘဲလာရႈပ္ေနတယ္ ဖယ္စမ္း"
ရီေပၚက သူ႕စြမ္းအားကိုမသုံးဘဲ အားနည္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။ အိမ္ေရာကိမွ အျပစ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕။ ဘယ္လိုထင္မလဲ ဒီငႏြားေလးက လာရႈပ္မယ္လို႔။
"ေဟ့ မင္းနဲ႕မဆိုင္ဘူး ကိုယ့္လမ္းကိုသြားပါ" ရီေပၚက ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းသားက်င္း ေခၚသြားလို႔မရပါဘူး"
"ဘာလို႔လဲ"
"သူနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က လက္ထက္ၿပီးသားပါ"
"ဘာ မင္းက ဒီလိုေယာက်ာ္းေလးနဲ႕ လက္ထက္ထားတယ္ မယုံဘူး"
"မင္းသားရယ္ ေတြးၾကည့္ပါ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၃၀ရွိၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မားက မိန္းကေလးတိုင္းနဲ႕ လက္ထက္ဖ္ု႔ေျပာတိုင္း ျငင္းေနခဲ့တယ္ေလ အဲ့ဒါက တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်ာ္းေလးဘဲ ႀကိဳက္လို႔ပါ"
(တကယ္မွာလည္း သမားေတာ္ေရွာင္က ခ်မ္းသာတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္မဟုေသာ္လည္း ဂုဏ္ရွိသည့္ ေယာက်ာ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာအေတာ္ဆုံး သမားေတာ္ ျဖစ္သည္။ ေရွာင္က်နိ႕အေမက အသက္၂၀ေလာက္ထဲက မိန္းကေလးတေယာက္ၿပီးတေယာက္နဲ႕ လက္ထက္ခိုင္းေသာ္လည္း အၿမဲ ျငင္းေနသူျဖစ္တာမို႔ တၿမိဳ႕လုံးက သူေတြ မသိသေလာက္ရွားပါးတယ္)
ေတာ္ၿပီး စိတ္တိုဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ေရာ့ ဒီမွာ မင္းမိန္းမ ျပန္ေခၚသြားေတာ့
ဟုကဲ့ ေက်းဇူးပါ မင္းသားက်င္း ေက်းဇူးပါ
မိန္းမျပန္ရေအာင္
ရီေပၚ တံေတာင္ဆစ္နဲ႕ ထိုးလိုက္ၿပီး
ဘယ္သူက နင့္မိန္းမလဲ
လာ အိမ္လိုက္ခဲ့
မလိုက္ဘူး
မလိုက္လို႔ရမလား မင္းသားကို လိမ္ရင္ ေသဒဏ္က်ေနမွာ မဟုလဲ သူရဲ႕ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ျဖစ္မွာ
ရီေပၚစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွန္သည္။ ဟိုမေကာင္းတဲ့ မင္းသားနဲ႕ေနရမဲ့အစား ကိုယ္နိုင္တဲ့ လူရိုးႀကီးတေယာက္က ပိုေကာင္းသည္။ ဟိုတေယာက္ကို သူသတ္လိုက္ရင္လည္း သူမိစ္ဆာမွန္း လူေတြက သိသြားမွာဘဲ ။ အာ့ေတာ့ ေရွာင္က်န့္အိမ္ဘဲ သူလိုက္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။
^. ...............^