"Arkaya doğru ilerleyelim."
Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldığımda artık sabrımın sonlarındaydım.
"Abi Allahını seversen gel göster nereye ilerleyeceğimizi. Hayır yer var da biz mi ilerlemiyoruz. Burada herkes gelmiş yaşamının peşinde zaten."
"Yeğenim yer var arkada ben görüyorum."
"Bak dayı. İkimiz de insanız. Senin gözlerin boşluk falan görmüyor olsa olsa arka camı görüyorsundur. Anla artık. Boşluk yok. Ayrıca az sonra sıcaktan buharlaşacağız şu klimayı aç Allah rızası için. Olmayan trafiğin çilesini çekiyoruz bari sıcaktan bayılmayalım."
Önüne dönüp tuşa bastığında gelen serinlikle herkes bir 'oh' çekmişti.
Benim söylememi mi beklediniz hepiniz? Daha önceden serinleyebilirdik.
"Oldu mu yeğen?"
"Oldu amca."
Daha fazla konuşmadan ayakta durmaya devam ettim.
Kitabevine giderken her gün bu olayı yaşıyordum. Bu seferki şoförümüz Rüstem Amcaydı. İhsan Amca olsaydı geldiği gibi klimayı açardı.
İneceğim durağa geldiğimde düğmeye bastım. Ama sanki hiç basmamışım gibi ilerlemeye devam edince seslendim.
"Kaptan! İnecek var."
Durup kapıları açtığında sıkışık insanların arasından geçip indim.
E be abim. Ne diye bu kadar yolcu varken hâlâ yolcu alma peşindesin?
Millet içeride soluksuz soluksuz.
Çok oyalanmadan kitabevine ilerledim. İçeri girdiğimde Osman Amca'nın yanına gittim.
"Günaydın Osman Amca."
"Günaydın Kayra oğlum."
"Kutular geldi mi?"
"Geldi oğlum."
🍒🍒🍒
"Kızlar bekleyin burada ben şunların parasını ödeyeyim geliyorum."
Tanıdık gelen ses ile başımı kaldırdım.
Vişne'm gelmişti.
Yüzümdeki gülümsemeye ya da sırıtışa engel olamazken başımı tekrar önüme döndürdüm.
Kasanın üzerine bırakılan iki kitap ve para ile paketleyip poşeti uzattım.
"Güzel günlerde kullan Vişne."
Kaşlarını çatıp bana baktığında konuşmaya başladı.
"Sen? Neyse. Ayrıca Vişne demesene. Niye öyle söylüyorsun?"
"Sen bir vişne kadar ekşi ama bir vişne kadar da şirin, narin ve sevilmeye değersin çünkü."
Onunla konuşurken ağzımdan çıkan cümleleri kendim seçmiyordum. Pat diye çıkıyordu iki dudağımın arasından.
"Ben paramı da ödedim gideyim artık."
İnsan bir yere kadar kaçabilirdi. Ve sanırım Vişne'nin artık kaçabileceği sadece adımları kalmıştı.
Kasadan ayrıldığımda yerdeki katlanmış bir kağıt dikkatimi çekti.
Yerden alıp açtığımda gördüğüm not ile sinirlerim bir anda zıplamıştı.
Soner. Dün tanıştığım Yusuf'un ısınmadığım ikiziydi. Bu kadar kısa sürede nasıl bu kadar hızlı davranabilirdi?
Telefonumu çıkarıp numarayı tuşladığımda birkaç kez çaldı ve açıldı.
"Alo?"
"Merhaba. Onur ben."
"Kimsiniz tanıyamadım?"
"Not yazdığın kız var ya..."
"Evet? Yoksa teklifimi kabul mü etti?"
"Yoo, etmedi."
"Siz nereden biliyorsunuz? Nesi oluyorsunuz?"
"Sözlüsüyüm."
"Kusura bakmayın ben bilmiyordum."
Bir şey demeden telefonu kapadığımda tekrar cebime attım.
İşime devam ettiğimde bi'nebze de olsa rahatlamıştım.
🍒🍒🍒
Evin kapısına geldiğimde içeri girdim.
Demir ile hastane olayından sonra aradaki buzları eritmiştik sanki.
Odama geçtiğimde masamda oturmuş, günlüğümü okuyan Demir'i gördüm. Ağlıyordu.
Hayır. Hayır orayı okumamış olsun.
Yanına koştuğumda bana döndü.
"Özür dilerim. Çok özür dilerim abi."
Sarıldığında ben de sarıldım. Gözüm yazdığım satırlara gitti.
_______________________________________
Günlük,
Önceki sayfalara baktım da hep mutlu anlarımı yazmışım. Bu seferki daha farklı.
Anne ve babam hakkında öğrendiğim şeyi sindiremedim. Buraya yazarsam belki rahatlarım dedim.
Ben annem ve babamı hep çok iyi insanlar olarak tanıdım. Gerçi onlar gidene kadar kendimi biliyormuydum ki? Küçüklüğüme dair hatırladıklarım yalnızlığım, anlaşılamamam ve o kaza. Başka bir şey yok.
Evirip çevirmeden yazacağım bu sefer. Bugün öğrendiğim şeyler şunlardı.
Benim ailemin bir şirketi varmış. Bunları da bana annemlerin şirketteki en yakın dostu anlattı. Vicdan azabı yaşıyormuş. Yanına çağırdı bugün beni. Anlattı. Elinde para var diye kendilerini her şeyi yapabilecek sanan kişiler olduklarını öğrendim. Sadece zevkine masum insanların önüne engel koymayı severlermiş. Evlerine haciz gelmesini sağlarlarmış. Ben bunları anlamıyorum günlük. Neden böyle yapmışlar?
Ve bunun yanında bugün Demir'in bana haykırışıydı. Kendimi çok kötü hissettim be günlük. Ben katil değildim ki.
Neyse işte. Bugün olanlar bunlardı.
~Onur Kayra Tekin
Gözlerimi oradan ayırdığımda Demir'e daha sıkı sarıldım.
Ayrıldığımızda ikimiz de sırtımızı yatağa yaslamıştık.
"Abi."
"Söyle aslanım?"
"Ben bir süre uzaklaşmak istiyorum. Liseyi başka bir şehirde bitiririm. Üniversiteyi de tutturduğum şehirde."
"Yanında olmam lazım oğlum olmaz öyle şey."
"Abi. Bu sefer yalnız kalmak istiyorum. Gerçekten. Bu benim için daha iyi."
Başımı salladım.
Ayağa kalktığında ben de kalktım. Kendi odasına ilerledi. Ben de yatağıma oturdum.
Onu anlıyordum çünkü o gün ben de aynı haldeydim.
Yatağıma uzandığımda gözlerimi kapadım.
🍒🍒🍒
"Abi ben senden bir şey daha isteyecektim. Üsame'nin numarasını verebilir misin?"
"Tabi. Atarım birazdan."
"Tamam abi, teşekkür ederim."
"Rica ederim oğlum ne demek."
"Arsan hadi kahvaltı hazır."
"Geliyorum."
Mavi Abla ve Arsan Abi'nin kısa diyaloglarını duyduğumda hoşçakalın dedim, karşılığını alınca da telefonu kapadım.
Az sonra gelen numara ile Üsame'yi aradım. Kısa bir konuşmanın ardından akşam deniz kenarında toplanma teklifimi söyledim.
Söyleyeceklerimi onların da bilmesi gerekiyordu. Kabul ettiğinde Enes'e de söylemesini rica ettim.
Demir'i salona çağırıp anlattığımda akşam için biraz dinlemeye karar verdim.
Yatağıma geçtiğimde biraz endişeliydim ama bolca mutluluk vardı.
_______________________________________
-bölüm sonu
Selamunaleyküüm
Nasılsınız?
Bölümümüz nasıldı?
Eee akşam olacaklar için tahminlerinizi alabilirmiyim?
Onur ve Demir kardeşler? (Demir hele şükür gördün sonunda. Pırlanta gibi abin var be koçum.)
Onur'da Vişne?
Son kısımlar rutin oldu biraz ama affola.
Allah'a emanet olun Vişnelerim 🍒♥️
~vişnelereheyecanbasmayabaşlasındiyelimozaman