22 months later
Ken
Lumabas ako ng bahay namin ng mga ka membro ko dito sa Calabasas Los Angeles at tahimik lang akong naglalakad papunta sa pool area. Nang makarating na ako ay umupo ako at isinandal ang aking sarili sa sun lounger chair at iniunat ang aking mga binti. I put my shades on at ipinikit ang aking mga mata. Napangiti ako as the sun hit my face. I thought " This is good. " .
Ang ganda ng panahon. Normal lang na mainit talaga dito sa California pero hindi naman kasing init ng Pilipinas na para bang nakakapaso. But today is different. Parang tama lang ang sikat ng araw ngayon. Hindi windy, at hindi rin masyadong mainit.
It's crazy how time flies. Magda-dalawang taon na pala since we had an international break nung nag guest kami sa The Ellen Show pero till now, parang hindi parin nag si-sink in ang mga nangyayari sa mga buhay namin.
After sa first guesting namin sa isang sikat na international talk show, we knew na ito na ang susi sa pagtahak namin sa International scene. Pero hindi naging madali ang napagdaanan namin. Maraming nag co-compare saamin sa ibang Kpop groups. Kahit sunod-sunod ang International TV guestings namin pero ni isang record label ay walang naging interesado saamin. Pakiramdam namin ay walang nakikinig sa musika namin kundi kapwa Pilipino. Napakaramaming beses ninais nalang naming umuwi at kalimutan nalang ang paghahangad na sumikat sa ibang bansa. Sa Pilipinas, maraming nagmamahal saamin. Makakasama pa namin ang pamilya namin.
Pero hindi kami tumigil. Kahit napanghihinaan na kami ng loob ay nagpursige parin kami. Gina-grab namin lahat ng opportunites na pwede kaming mag promote sa musika at talento namin untill nandito pa kami sa America.
Hindi naman natagalan at finally may isang record label na naniwala saamin. Dun na kami nagsimulang nakikilala. Unti-unting natanggap ng mga dayohan ang musika namin, ang kaibahan sa KPOP sa PPOP. From TV guestings, to US tours , and offers rushed in. In fact ngayon lang kami nagkaroon ng mahaba-habang break for almost 2 years. Actually may break naman kami in between pero mga 1-2 days lang at puro tulog lang talaga ang pinaggagawa namin. Ngayon lang kami may anim na buwang straight na break for our preparation sa first major concert namin dito sa US.
Kinuha ko sa bulsa ang aking phone and took a selfie and posted it on IG. Usually, after kong mag post ay kino-close ko na agad ang app kasi seconds palang ay sabog na agad ang notification ko. Pero nasagi sa feed ko ang post ni Angel na naging dahilan na napangiti ako. She captioned it with ' JUST GOT PROMOTED. #BLESSED ". Agad kong pinusoan ang post niya.
Matagal ko ng alam na nasa New York na si Angel ngayon dahil narin sa mga kasama ko. I think mag i-isang taon na rin. Na me-mention din kasi nila Stell paminsan-minsan. We still followed each other on IG and lately lang ito naging active but never had a chance na magkita kami ulit. Nag la-like naman ito sa mga posts at photos ko sa IG. Same thing din naman saakin. Pag nakikita ko ang mga post niya sa feed ko ay pinupusoan ko din agad naman. But Hanggang doon nalang talaga kami for some reason. Never kaming nagpapalitan ng PM or kahit nag kukumustahan man lang. Siguro dahil narin sobrang busy kami at tingin ko ay naging busy narin ito ngayon. Basing on her recent posts, ay nag ta-trabaho ito ngayon bilang isang IT Specialist sa isang malaking IT company sa New York. Hindi narin ako na surprisa dahil noon paman, I've always believed in her. Kahit noon pa ay alam ko namang matalino talaga ito. Noon ko pa alam na kung gugustohin talaga nito ay maraming opportunities para dito. Kaya hindi na ako na surprisa that she got promoted in just a short period of time.
Wala sa loob na napangiti ako nang maalala ko ang mga nangyari saamin. Kahit almost 2 years na kaming hindi nagkita , the moments we shared, are still one of the highlights in my life.
If I'll be honest with myself, I didn't really wanna move on from her. I hoped in the deepest part of my heart na babalikan niya ako and make things better. Sa nangyari kasi saamin, hindi ko alam kung anong mas masaklap. Knowing that I lost her, or knowing that she might never come back? I was willing to wait, pero napagod na ang puso kong maghintay. Nakakapagod maghintay sa isang bagay na hindi mo alam kong dadating pa ba. At kung dadating man ay wala naman ding kasiguradohan kung anong naghihintay para sa inyo. It felt like it was taking so much from me. Pakiramdam ko nakakulong ako at hindi pwedeng isisi sa iba dahil nagkaroon din naman ako ng choice. I was becoming more miserable. Hindi ako sigurado kung hanggang kelan ako tatagal. Sometimes anger and hate consumes me. Nakakawala ng enerhiya. It felt like sasabog ako anytime.
Nasa punto na akong unti-unting natututonang pakibagayan ang lungkot nang ibinalita saamin ni Sir Robin na may guesting kami sa isang sikat na TV Show dito sa America. Kaya go with the flow lang ako. Akala ko kasi uuwi rin kami pagkatapos at yun na yun. At kung masusundan man ay baka matatagalan pa. Pero nandito na kami sa America nang ibinalita saamin ni Sir Robin na naka booked na pala ang mga shows at TV guestings namin for almost a year at baka mag extend pa dahil hindi pa namin alam kong anong mangyayari.
Ang unang pumasok sa isip ko ay si Angel. That's when i realized, tangina hindi pa pala ako OK. lol Ang dami kong naging tanong. Paano kung uuwi siya at wala ako? Gusto ko pag uwi niya ay nandun parin ako as what I promised. Gusto kong sabihin sa manager namin na time out muna dahil parang ang bilis naman yata ng mga pangyayari. Iba parin kasi ang pakiramdam na alam mong walang kasigarohan kong kelan ka ulit makakabalik dahil sa mga commitments nyo dahil sa sunod sunod na opportunities na nagbukas saamin. It could take years. It could take a decade. Hindi lang mga kaibigan at pamilya ko ang maiiwan, kundi buong buhay ko. Pakiramdam ko ay parang bigla akong hindi naging handa. Ilang taon kaming nag trained para sa moment na to pero parang biglang gusto ko nalang mag quit.
When I received a missed call from Angel, parang bumalik ako sa square one. Parang biglang gusto ko nalang umuwi. Gusto ko nalang umuwi ng Pilipinas at makita siya at makasama. I was ready to give up everything for her. Then I realized that this is not about me anymore. Hindi pangarap ko lang ang pinag-uusapan dito. Pangarap naming lahat ng mga ka grupo ko, ng mga kapatid ko.
I will be lying kung hindi pumasok sa isip kong tawagan si Angel,, kumustahin, at kung papalarin ay baka pwede naming subokan ulit. But you know what hit me? Ang realization na 4 days after ko pa napansin na may missed call pala ako galing dito. That made me realize, paano yun? Kahit missed call nga apat na araw ko pa bago nabasa dahil sa sobrang busy namin. Kahit nga pamilya namin ay 3-5 min lang naming makakausap sa isang linggo. Hindi na nga ako nakakapanood ng isang 24min episode ng Anime dahil tinutulog nalang namin pag may free time kami. Minsan may mga panahong gusto ko nalang umiyak sa pagod. So paano kami mag wo-work? Hindi namin kontrolado ang schedule namin dahil that was still the time na unti-unti kaming ipinakikilala sa mundo. Kaya grab lang kami ng grab sa kahit anong opportunities na bumubukas para saamin.
Naisip ko ring, hindi naman siguro masamang piliin ko muna ang sariling pangarap dahil ilang taon din kaming nag hirap para sa moment na to. Hindi naging madali. Kaya kahit mahirap, I stayed focus. I stopped explaining myself, stopped begging, I stopped telling people how to treat me, and distancing to negative people. Life may be lonely sometimes but it's becoming peaceful. Kaya eventually, I chose to move on. I chose to heal myself. Hindi naging madali. Almost everyday was a struggle. Pero Kailangan. Siguro napagod na rin talaga ang puso kong magalit, magtanong at masaktan.
Hindi naman ako nagbago. I just grew up. I learned what's best for me. If I have to lose people to get where I need to be, I'm OK with that.
Pero kahit ganun paman, Angel is my one great love. Dahil kahit naiba ang takbo ng istorya namin, ay kahit papano ay naging masaya naman din ako sa piling niya. She gave me all the feelings that you're supposed to have when you love someone. At nakakalungkot lang because we never really said goodbye. We just kinda ended.
I took my shades off nang marinig ko ang pagbukas ng gate ng bahay. Nakita ko agad ang black Tesla car ni Joie. Kumaway ako para makita niyang nandito ako sa pool area kahit hindi naman ako siguradong makikita niya nga ako. Nakita ko ang unti-unting pagbukas ng bintana ng sasakyan at nakangiting kinawayan din ako nito.
This past year my life has been a roller coaster and I'm proud to say that I have been changing for the better. 1 month after we left for States ay pinasunod agad ng manager namin lahat ng mga staff namin including Joie. Naging exlusive Stylist ito ng grupo namin. We became close kasi maraming bagay din na nagkakasundo kami. I have been blessed to have such an amazing girl who has taught me so much, who has been there for me through thick and thin. Naging partner in crime ko ito. My mains, my best friend. Without her at ang mga ka grupo ko, I would never be the person I am today. And I wouldn't be here if they didn't force me to live. They believed in me, they helped me survive the darkness inside my head. Sa mga panahong gusto ko nalang mag give up at mag quit nalang, she picked me back up and told me how to make myself better. Because of Joie at mga ka grupo ko, I now know where my life is going, I know how I want to live my life.
I think the bravest thing I've ever done was to continue to live when all I wanted was to die. Now I'm happy and satisfied though just for a while - I'm alive, I'M ALIVE. And by God at this moment today I never felt so alive in my life. For there is nothing more wonderful than being able to feel the sun warm your face habang nilalasap mo ang bawat sandali at maisip mong " I made it somehow. I'm here. Nandito parin ako. "
I glanced at my back nang makarinig ako na may paparating. Nakita ko agad si Joie na naglalakad papalapit kong nasaan ako habang ang buong atensyon ay nasa kanyang phone.
Joie: " May dumating na mga sapatos at damit galing sponsors. Maganda." Umupo ito sa sun lounger chair na katabi ng inuupuan ko at kinomportable ang sarili. " Hoy congrats! Finally huh! " Excited nitong sabi at ibinulsa ang phone. Ang tinutukoy nito ay ang 6months vacation namin for the first time in almost 2 years. " If free time nyo, that means... It's free time for me too! I'm going to Hollywood Boulevard para mag shopping later. Then magpapa massage ako at magpapa nails. " Excited parin nitong sabi sabay sinuri ang mga kuku.
Me: " Sama ako ha. " Agad kong sagot sa kanya.
Joei: " Magpa nails? " Nanlalaki ang mga mata nitong tanong habang nagpipigil ng tawa.
Me: " Mag shopping hoy! Mamimili ako ng mga damit ng mga pinsan kong mga demanding. Then matutulog ako ng 1 week straight. Walang ko-kontra! It's my time to shine! "
Joie: " Teka, flight nyong mamayang gabi sa New York diba? " Natataka niyang tanong at umayos ng upo at humarap saakin.
Me: " Nope. Sila lang. " Tipid kong sagot sa tanong nito kanina at humiga ulit sa Sun lounger chair at inunan ang aking dalawang braso at isinuot ulit ang aking shades.
Joie: " May ini-iwasan ka dun? " Nanunukso ang mga ngiti nito ngayon.
Me: " Hoy wala noh! " Sagot ko at marahan siyang kinurot sa pisngi. " Ang aggressive kaya ng mga paparazzi sa New York. And besides, winter ngayon dun baka biglang mag summmer pag pupunta ako. " Pabirong sabi ko sa kanya at nag smirk.
Joie: " Yabang! " Umingos pa ito. " Minsan talaga gusto ko nalang mag resign at iwan kayo dito. " Nakasimangot niyang sabi.
Me: " You won't ever do that. " Sabi ko sa nakakatiyak na tinig. " You love me. " Nakangiting sabi ko sa kanya at kinindatan ito.
Joie: " Pasalamat ka at ganoon nga talaga. Naku! " Tila gigil na gigil nitong sabi. " And please wag mo kong ginagamitan ng charm mo dahil may imumunity na ako dyan. Hindi na yan tumatalab. " Inirapan ako nito na naging dahilan nang malakas kong pagtawa.
Pag si Joie ang kasama ko parang ang gaan lang talaga ng pakiramdam. Parang ang dali-dali lang maging masaya.
These past few months I have learned that making myself happy before trying to make someone else happy, and right now, I think I am genuinely happy. I'm happy knowing where I stand in life, knowing the things that I do keep me sane and busy and smiling, and knowing that anything is possible, really, as long you have the drive, the motivation, and the right mindset.
Joie: " What are you smiling at? " Nababaghang tanong nito nang mapansin siguro nyang kanina pa ako nakangiting nakatitig lang sa kanya.
Me: " Wala.. " Nakangiting umiling lang ako.
Now that I'm happy, I think I'm ready to share it.
THE END