[နှစ်တိုင်း နှစ်တိုင်း ပိုးထည်စအနီတွေ ဝယ်ဝယ်နေရတာ သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး]
သွမ့်နေ့က ထိုအဝတ်ထုပ်ကို ဖြည်ပြလိုက်တော့ ဖုန်းလေက အပေါ်ယံသာ လျှပ်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သရော်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။
"ကြည့်ရတာ အသင်တို့နှစ်ယောက်က သိမ်းဆည်းထားတဲ့ အမှိုက်ဟောင်းလေးတွေကို လာရောင်းနေတဲ့ပုံပဲ။ ဒါဆိုရင်တော့ ကျွန်ုပ်ရဲ့ လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းဆီ လာနေစရာမလိုပါဘူး။ သူဖုန်းစားဂိုဏ်းတွေ သဘောကျလောက်မယ့် ပစ္စည်းမျိုးပဲဖြစ်နေပါတယ်"
"စောင့်ရှောက်သူက သေသေချာချာတောင်မကြည့်ရသေးဘဲနဲ့ ဒီပစ္စည်းက အမှိုက်သရိုက်ပါလို့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သေချာတပ်အပ် ပြောနိုင်တာလဲ။ ပြောတော့ တာ့ချူက ယဥ်ကျေးပျူငှာမှုရှိလှတဲ့ နယ်မြေဒေသဆို၊ လက်စသတ်တော့ ဒီလိုပါလား"
"အမြန်သာ ပြန်သွားကြပါတော့"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က မကျေမနပ်ပြောလာတော့ ဖုန်းလေက သူနှင့် အချေအတင် ဆက်မငြင်းချင်တော့သည့်နှယ် လက်ဟန်ဖြင့် နှင်ထုတ်လိုက်၏။
သွမ့်နေ့က ဘေးနားရှိ လက်ဖက်ရည်ကရားကို ယူလိုက်ကာ အဝတ်ထုပ်ပေါ် လောင်းချလိုက်သည်။
"တယ်!!!!! မိုက်ရိုင်းလှချည်လား!!!!! "
အနောက်တွင်ရပ်နေသောကိုယ်ရံတော်များက သွမ့်နေ့ ပြဿနာရှာနေသည်ဟု ထင်သွားကာ ချက်ချင်းအော်လာ၏။ ထို့ကြောင့် ဘေးနားတစ်ဝိုက်ရှိ ကုန်သည်များက သူတို့ဘက်သို့ အာရုံစူးစိုက်လာကြတော့သည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြုံးလိုက်ကာ ဖုန်းလေဘက်သို့ ပြောလိုက်သည်။
"အခုရော စောင့်ရှောက်သူက ကျွန်တော်တို့နဲ့အရောင်းအဝယ်လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်ပြီလား"
ဖုန်းလေ မျက်မှောင်အနည်းငယ်ကြုတ်သွားပြီး ထော့နဲ့ထော့နဲ့ဖြင့် အဝတ်ထုပ်အနားသို့ရွှေ့ကာ ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး ပိတ်စကို လက်ဖြင့် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်၏။ ထို့နောက် ချက်ချင်းပင်အံ့ဩသွားသည်။ ထိုအဝတ်စက အင်မတန်မှ ချောမွတ်နေလွန်းလေရာ ပိုးထည်ချည်မျှင်ကို ထိတွေ့နေရသည်နှင့်မတူဘဲ ငါးအရေခွံကို ကိုင်နေရသည်နှင့် ပိုတူနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သူ့မျက်နှာထား ပြောင်းလဲသွားသည်ကိုမြင်တော့ ဘေးနားရှိကုန်သည်များက အတော်အံ့ဩသွားကြကာ ပျော်စရာဖြစ်ရပ်ကို ဝိုင်းအုံကြည့်ရှုလာကြသည်။ သို့သော် ဖုန်းလေက ချက်ချင်းပင် အဝတ်အိတ်ကိုပြန်ပိတ်လိုက်ကာ တောင်ဝှေးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး -
"စောနက ကျွန်ုပ် ရိုင်းပျမိသွားပါတယ်။ အခု အသင်တို့နှစ်ယောက် လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းဆီ လိုက်သွားြပီး အရောင်းအဝယ်ဆွေးနွေးဖို့ စိတ်ဝင်စားပါရဲ့လားခင်ဗျာ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"သေချာပေါက် စိတ်ဝင်စားတာပေါ့"
ကိုယ်ရံတော်များကလည်း အခြေအနေကို နားလည်သွားကြသည်ထင် ၊ ချက်ချင်းပင် ဝေါယာဥ်သွားစီစဥ်ပေးကြကာ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့တို့နှင့် ဖုန်းလေအား ဂိုဏ်းသို့ခေါ်ဆောင်သွားကြသည်။ ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိလိုက်ပေမင့် ထိုအဝတ်ထုပ်ထဲတွင် အင်မတန်မှ ထူးခြားဆန်းကြယ်သောအရာရှိနေလိမ့်မည်ဟုတော့ ထင်ကြေးပေးကြသည်။ ထိုနေရာတွင် ကျန်ခဲ့သော ကုန်သည်ကြီးများကတော့ အမျိုးမျိုးအထွေထွေ ထင်မြင်ချက်ပေးကြကာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြောဆိုနေကြသည်။ ဘယ်အရာကများ လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်း၏ ဒုခေါင်းဆောင်ကို ထိုမျှလောက် အံ့ဩသွားအောင် လုပ်နိုင်သလဲနော်။
****
ဝေါယာဥ်က လမ်းမကြီးနှင့် လမ်းသွယ်များတစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းသွားကာ နောက်ဆုံးမှာတော့ မြို့ပြင်တစ်နေရာရှိ တောင်ပေါ်စံအိမ်ကြီးတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိသွားကြသည်။ အတော်လေးပင် ခမ်းနားကြီးကျယ် ထည်ဝါလှသော်လည်း စံအိမ်အမည်ကို ထွင်းထုထားသော အမည်ပြားမရှိပေ။ ချူယွမ်ပြောပြခဲ့ဖူးသလိုပင်၊ ချူရှိန့်ရာထူးလျှောကျနိမ့်ဆင်းသွားသည့်နောက်ပိုင်း ဒီဂိုဏ်းကလည်း နာမည်မရှိ ဂုဏ်သတင်းနတ္ထိနှင့် ငြိမ်ဝပ်နေခဲ့ခြင်းြဖစ်မည်။
ထိုနှစ်ယောက်ကို ဧည့်ခန်းဆောင်ကြီးသို့ ခေါ်လာလိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းလေကပြောသည်။
"အသင်တို့နှစ်ယောက် ဒီနေရာမှာပဲ လက်ဖက်ရည်သုံးဆောင်ရင်း စောင့်နေရစ်ပါ။ ခဏနေ ကျွန်ုပ် ဂိုဏ်းချုပ်ကြီးကို သွားရောက်ပန်ကြားပေးပါ့မယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ အစေခံများက စီတန်းရောက်ရှိလာပြီး လက်ဖက်ရည်နှင့် အချိုတည်းစရာမုန့်များ လာရောက်ကျွေးမွေးဧည့်ခံကြသည်။ သို့သော် လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို မပြီးသောက်မည်အလုပ်၊ တစ်ဖက်လမ်းဆီမှ ခြေသံများကို ကြားလိုက်ကြရသည် ။
ဝင်ရောက်လာသော ယောက်ျားသားမှာ အသက်သုံးဆယ်ကျော်အရွယ်ရှိ အမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်၊ မျက်ခုံးနှင့် မျက်လုံးမှာ ရှည်လျားသွယ်တန်းကာ မျက်နှာကတော့ သွေးမရှိသလို အတော်ပင် ဖြူဖွေးနေ၏။
"ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဂါရဝပြုလိုက်သည်။ လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းခေါင်းဆောင် ရှောင်းရှောင်းအာက ဆို၏။
"အသင်တို့နှစ်ယောက်စလုံးကို အကြာကြီးစောင့်ခိုင်းစေမိပါပြီ။ ဒါပေမယ့်လည်း ဒီစံအိမ်ကြီးမှာ လုပ်စရာအမှုကိစ္စများ ပေါများလွန်းတာမို့ ကျွန်ုပ်ကို အပြစ်မယူဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်ခင်ဗျာ"
"အပြစ်မယူပါဘူးခင်ဗျာ။ အရောင်းအဝယ်သာ အောင်မြင်မယ်ဆိုရင် နောက်ထပ်နည်းနည်းလောက် ဆက်စောင့်ခိုင်းမယ်ဆိုရင်တောင် ပြဿနာမရှိပါဘူး "
သွမ့်နေ့လည်း အဝတ်ထုပ်ကို ချက်ချင်းလှမ်းပေးလိုက်သည်။ ရှောင်းရှောင်းအာလည်း ဖုန်းလေဆီမှ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို အတော်အတန်ကြားဖူးပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် လက်ထဲ အဝတ်ထုပ်ရောက်လာသည်နှင့် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် လောင်းချကြည့်လိုက်သည်၊ ထို့နောက် ကျေနပ်အားရသောဟန်ဖြင့် အဝတ်ကိုပွတ်ကြည့်လိုက်ရင်း -
"ဒီလောက်ထူးခြားဆန်းကြယ်တဲ့ အထည်ရက်လုပ်မှုမျိုးကို ကျွန်ုပ်တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးသေးဘူး"
"ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီး ချီးမွမ်းတာများသွားပါပြီ။ဒါပေမယ့် ကြိုတင်ပြီးပြောထားပါရစေ၊ ဒီလိုအထည်မျိုးရဲ့ အဖိုးအခကလည်း သိပ်ပြီးမနည်းပါးကြောင်းပါခင်ဗျာ "
"သေချာတာပေါ့။ အဖိုးအခကိစ္စ ညှိနှိုင်းဆွေးနွေးလို့ရပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အသင်တို့လက်ထဲမှာရော ကုန်ပစ္စည်းပမာဏ ဘယ်လောက်ရှိထားပါသလဲ"
"ချုပ်လုပ်ပြီးသားအထည်တွေဆိုရင်တော့ တစ်ရာကျော်လောက်ရှိပါတယ်"
"ပိတ်စသက်သက်ကရော?"
ရှောင်းရှောင်းအာက ထပ်မေးလာတော့ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ခေါင်းခါလိုက်ကာ -
"ကျွန်ုပ်ရဲ့မျိုးနွယ်စုက ချုပ်လုပ်ပြီးသားတွေကိုပဲ ရောင်းကြတာပါ။ တစ်ခါရောင်းရင်လည်း အထည်တစ်ရာထက် မပိုပါဘူး။ ပိတ်စသက်သက် မရောင်းကြပါဘူး၊ ပြီးတော့ ချုပ်လုပ်တဲ့အတတ်ပညာကိုမျှဝေပို့ချဖို့ဆို ပိုတောင်မဖြစ်နိုင်ပါဘူး"
"ဘယ်ကိစ္စမဆို ညှိနှိုင်းကြည့်လို့ရပါတယ်။ ဘာကြောင့်များ ဒီလောက်အတည်ပေါက်ကြီးတွေ ပြောနေတာလဲ။ အရောင်းအဝယ်လုပ်နေပြီးမှတော့ ငွေအများကြီးရမှာ ကြောက်နေကြသလား"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ဘိုးဘေးစဥ်ဆက်ကတည်းက ဆင်းသက်လာတဲ့ စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းတွေပါ။ ကျွနု်ပ်တစ်ယောက်တည်းရဲ့ အင်အားနဲ့ ဘာမှပြောင်းလဲလို့မရနိုင်ပါ ခင်ဗျာ"
"အသင်က တုန်းဟိုင်ရဲ့ ဘယ်ဒေသကနေ လာတာလဲ"
"နာမည်မရှိတဲ့ ကျွန်းငယ်လေးတစ်ကျွန်းကပါ၊ ပြောလိုက်ရင်တောင် ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီး သိမှာမဟုတ်လောက်ပါဘူး"
"ဘာလို့ အဲ့လောက်ဆက်ဆံရေးတင်းမာနေတာလဲ ၊ နောင်ကြီး။ စီးပွားကိစ္စ ညှိနှိုင်းကြမယ်ဆိုရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ညီညွတ်မှ သဟဇာတဖြစ်မှ ဥစ္စာစီးပွားကြီးပွားတိုးတက်မှာလေ"
ရှောင်းရှောင်းအာ ပြောပြီးသွားတော့ ဘေးနားကဖုန်းလေမှ ဆက်ပြီး ဝင်ရောက်ထောက်ခံလာ၏။
"လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းမှာ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက် နားနားနေနေ တည်းသွားပါဦးလား။ ဒါဆို ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ စိတ်အေးလက်အေးဆွေးနွေးသွားလို့ ရတာပေါ့"
"နှစ်ရက်သုံးရက်ကို မပြောပါသေးနဲ့။ နှစ်နှစ် သုံးနှစ်ဆက်နေခိုင်းရင်တောင် ကျွန်ုပ်ရောင်းပေးနိုင်တာ အထည်တစ်ရာကျော်ပဲ ရှိပါတယ် "
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကတော့ အခိုင်အမာေပြာဆိုလိုက်သည်။
"အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်ုပ်တို့ကြားက ဆက်ဆံရေး ပိုပြီးပြေလည်သွားတာပေါ့"
ရှောင်းရှောင်းအာက ဆက်ဆိုသည်။
"ကျွန်တော်တို့စံအိမ်ကြီးဆီ အရက်အကောင်းစားတွေ ရောက်လာတာနဲ့အကိုက်ပဲ။ ဒီည ကျွန်ုပ် ညစာစားပွဲ ကျင်းပဧည့်ခံမယ်၊ အသင်တို့နှစ်ယောက်လည်း လာပြီးတက်ရောက်ချီးမြှင့်ပေးပါဦးလား "
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ ထို့နောက်မှာမှ ခေါင်းညိတ်လက်ခံလိုက်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့၊ ရပါတယ်"
"ဧည့်သည်တွေ အနားယူဖို့ သွားပို့လိုက် ၊ ပြီးတော့ သေသေချာချာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြုစုဧည့်ခံဖို့ အစေခံတွေကို မှာလိုက်ဦး "
ရှောင်းရှောင်းအာက အမိန့်ပေးလိုက်တော့ ဖုန်းလေလည်း နာခံလိုက်ကာ ဧည့်သည်နားနေရာအဆောင်တစ်ဆောင်သို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ လုပ်ကျွေးပြုစုစရာ အစေခံအမျိုးသမီးများလည်း မပြတ်လပ်စေရ၊ ထို့အပြင် တံခါးအပြင်ဘက်တွင်လည်း အစောင့်တပ်သားများ များစွာရှိနေသေးသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မျက်နှာမဲ့သွားသည်။
"ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီးက ကျွန်ုပ်တို့နှစ်ယောက်ကို အသွားအလာကန့်သတ်ချင်နေတာလား"
"ကြီးမြတ်တဲ့ဧည့်သည်တော်တို့ အရမ်းစိုးရိမ်လွန်နေပါပြီ။ လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းက ကျန်းဟူသိုင်းလောကရဲ့ ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းဖြစ်တဲ့အတွက် သိုင်းသမားတွေ အများကြီးရှိနေတာ ပုံမှန်ပါပဲ။ တံခါးရှေ့မှာစောင့်နေကြပေမယ့် အသင်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အတွင်းရေးကိစ္စတွေကို ဝင်မစွက်ဖက်ပါဘူး။စိတ်ထဲ အများကြီး ထည့်မတွေးကြပါနဲ့"
"လက်စသတ်တော့ ဒီလိုကိုး"
"ဒါဆိုရင် အသင်တို့နှစ်ယောက် အနားယူလိုက်ကြပါဦး"
ဖုန်းလေက လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ဂါရဝပြုလိုက်ကာ တောင်ဝှေးဖြင့်ထောက်ပြီး ထွက်ခွာသွားသည်။ မျက်စိတစ်ဆုံးထိ ပျောက်ကွယ်သွားခါမှ သွမ့်နေ့က မှတ်ချက်ဆိုလာသည်။
"ကြည့်ရတာ သိုင်းပညာ မနိမ့်လောက်ဘူးပဲ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သူ့အတွက် သူ လက်ဖက်ရည်ငှဲ့လိုက်ကာ -
"ဒီနေရာက ကျန်းဟူသိုင်းလောကရဲ့ ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းဖြစ်တယ်လို့ သူ စောနလေးမှတင် ပြောသွားတာပဲ။ တံခါးရှေ့က စောင့်နေတဲ့လူတွေကလည်း သိုင်းပညာအဆင့်မြင့်တဲ့လူတွေလို့ ယူဆလို့ရတယ်"
သွမ့်နေ့က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ဘေးနားတွင် ထိုင်လိုက်ကာ ပြောလာ၏။
"ဒီတစ်ခေါက် ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမယ်။ ချူရှိန့်ရဲ့လူတွေဆိုတော့ နောင်တစ်ချိန်ကျရင် ပင်လယ်ပြင်မှာတိုက်ပွဲဖြစ်မယ်မှန်း ကြိုသိနေတယ်၊ ဒါကြောင့်လည်း ငါးအရေခွံလို ခံစားရစေတဲ့ အထည်မျိုး တွေ့လိုက်ရတော့ ငွေဘယ်လောက်ပဲကုန်ကုန် ဒီအထည်ကို ချုပ်တဲ့နည်း မရရအောင် ရှာယူခဲ့ရမယ်လို့ တွေးကြတယ်ထင်ပါတယ်"
"ဒါဆိုရင်လည်း အကိုက်ပဲဖြစ်သွားတာပေါ့"
"ဒါပေမယ့် တံခါးရှေ့မှာလည်း လူအင်အားအရမ်းများပါတယ်၊ ဝမ်ရယ်။ ညအချိန်ကျရင် သွားရောက်စုံစမ်းကြည့်ဖို့ အခွင့်မသာလှဘူး။ ဒီလျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းရဲ့ပိုင်နက်ကလည်း သေးတယ်လို့ ပြောလို့မှမရတာ၊ အဲ့ဒီပိုင်ရှန့်ပြည်က အဖွဲ့ကို ဒီမှာ ဝှက်ထားခဲ့ရင်တောင် လွယ်လွယ်နဲ့ရှာတွေ့မှာ မဟုတ်လောက်ဘူး ဝမ်ရယ်"
"လွယ်လွယ်နဲ့ရှာတွေ့မှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ လုံးဝရှာမတွေ့နိုင်ဘူးလို့မှ မဆိုလိုတာ။ ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ထားတဲ့နေရာကနေ ခြေရာလက်ရာ သဲလွန်စလေးတော့ ထွက်လာမှာပါ၊ သေသေချာချာ စောင့်ကြည့်လိုက်ရင် ရပါပြီ"
သွမ့်နေ့လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ကာ မုန့်တစ်ခုယူစားလိုက်သည်။ သို့သော် တစ်ခုခုကို ပြောမည်လုပ်ပြီးမှ ရပ်သွားသည်။
"ပြောစရာရှိတာ ပြော"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြောလိုက်တော့မှ -
ဒါဆိုလည်း ကျွန်တော်မျိုး ထုတ်ပြောလိုက်တော့မယ်နော်။
သွမ့်နေ့က လည်ချောင်းရှင်းအောင် ချောင်းဟန့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် -
"တုန်းဟိုင်စစ်ပွဲပြီးသွားကတည်းက ဝမ်ရယ် လက်ထပ်လို့ရနေပြီမဟုတ်လားခင်ဗျ!!!!"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "....."
"အရီးတော်ကျင်းက ကျွန်တော်မျိုးကို မေးခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ စံအိမ်တော်ထဲက ပိုးထည်စအနီတွေ ဆွေးမြည့်သွားလို့ အသစ်တွေ ထပ်ဝယ်ထားရတယ်တဲ့။ ဒီတစ်ခေါက်ကျ နဂါးနဲ့ ငန်းပုံတွေပါ ထိုးပေးထားမှာ၊ အကြာကြီးပစ်ထားရင် ရွှေချည်ကြိုးတွေက အရောင်မှိန်ကုန်မယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် ကြိုပြီးမချုပ်ထားလို့လည်းမရပါဘူးတဲ့။ ဘာပဲပြောပြော အဘွားကျီးကျင်ကလည်း အသက်အရမ်းကြီးနေပြီမို့ တစ်နှစ်ကို အထည်များများ လက်ခံနိုင်တော့တာမဟုတ်ဘူး၊ အပြိုင်အဆိုင် သွားအပ်ကြရတာတဲ့ "
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မှာ သွွမ့်နေ့မျက်နှာကိုသာ ငြိမ်သက်စွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ သွမ့်နေ့က သတိကြီးစွာထားကာ ဆက်မေးလာသည်။
"ဒါဆို ချုပ်ထားခိုင်းလိုက်တော့မယ်နော်၊ ဝမ်ရယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့တစ်ယောက် ခေါင်းညိတ်ပြပြီးသည်နှင့် လက်ဖက်ရည်ကို တစ်ခါတည်း အကုန်မော့သောက်လိုက်သည်။
သွမ့်နေ့ကတော့ ရင်ထဲတွင် အားပါးတရ လက်သီးလက်မောင်းတန်းနေပြီဖြစ်သည်။
ဒီတစ်ခါတော့ တကယ် အခြေအနေထူးပြီကွ!!!!
*****
မီးအိမ်ထွန်းရမည့် ညနေချိန်ခါ ကျရောက်လာတော့ ရှောင်းရှောင်းအာလည်း ဧည့်ခံပွဲကျင်းပပေးသည်၊ သူကိုယ်တိုင် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့တို့ကို လာရောက်ကြိုဆိုသေးသည်၊ အမူအရာများကတော့ အတော်ပင် လေးစားရိုသေသမှုရှိသည်။ သေရည်များကိုလည်စ အတူသောက်သုံးကြသည်။ အခြေအနေက တိုးတက်ကောင်းမွန်လာသော်လည်း သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကတော့ ချုပ်လုပ်ပြီးသားအထည်များကိုသာ ရောင်းချပေးနိုင်မည်ဖြစ်ကြောင်း အခိုင်အမာပြောဆိုလာသည်။ ထို့ကြောင့် ရှောင်းရှောင်းအာလည်း ဘယ်လိုညှိနိှိုင်းမှုမျိုးမှ အတင်းအကျပ် မကမ်းလှမ်းလာတော့။ သေရည်များဖြငမ့ ဧည့်ခံပြီးသည့်နောက် ကချေသည်မိန်းမပျိုများဝင်လာပြီး ကပြ ဖျော်ဖြေကြကာ ပျော်ရွှင်စည်ကားမှုများ ဖန်တီးပေးလာသည်။ သို့နှင့် ညဥ့်သန်းခေါင်သို့ပင် တိုင်ခဲ့ကာ ဖုန်းလေကပင် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပြန်လိုက်ပို့ဖြစ်သည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြောလိုက်သည်။
"မသိလို့ မေးပါရစေခင်ဗျာ၊ ဘယ်တော့များမှ စရန်ငွေပေးဖို့ ကတိစာချုပ် လုပ်ကြမှာလဲ။ ဒါမှ ကျွန်ုပ်လည်း ကုန်ပစ္စည်းတွေကို သွားယူပေးလို့ရမှာလေ"
"မလောပါနဲ့"
ဘီးတွဲထိုင်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်နေလျက်ရှိသော ဖုန်းလေက အပြုံးတစ်ပွင့်နှင့်အတူ ဆက်ပြောလာသည်။
" ဒီစံအိမ်မှာသာ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာ နားနေဖို့ပဲ တွေးကြပါလေ"
"ဒုဂိုဏ်းချုပ် ဒီလိုပြောတာ သိပ်တော့မဟုတ်သေးဘူးဗျ။ ကျွန်ုပ်တို့က ကူးသန်းရောင်းဝယ်ဖို့ လာကြတာလေ၊ ဒီလိုမျိုး လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းမှာ သောင်တင်နေစရာ အကြောင်းကိစ္စမှမရှိဘဲ"
သွမ့်နေ့က ထိုသို့မေးလိုက်ပေမင့် ဖုန်းလေကတော့ သူ့ဘီးတွဲထိုင်ခုံ၏ ဘီးကို လက်ဖြင့်လှိမ့်ကာ ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ သွမ့်နေ့က သူ့နောက် လိုကသွားမည်အလုပ်၊ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က အရင်ဆွဲထားလိုက်သည်။
"အခန်းထဲ ဝင်ကြစို့"
သွမ့်နေ့လည်း ဘေးနားတွင် ရပ်နေကြသော၊ လက်ထဲတွင် ဓားများ ကိုင်ဆောင်ထားကြသည့် လူများကိုကြည့်လိုက်ကာ အခန်းထဲသို့ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ဝင်သွားသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးမှ ပြောလာသည်။
"သရုပ်ဆောင်တာ မဆိုးဘူးပဲ"
"ရှောင်ဝမ်ရယ်ဆီက သင်လာတာပါခင်ဗျာ"
သွမ့်ပို်င်ယွဲ့ ရယ်မိသွားသည်။
"ကြည့်ရတာ ရှောင်းရှောင်းအာက ငါတို့ဆီကနေ အထည်ချုပ်တဲ့ပညာကို ရအောင်ယူဖို့ အကျယ်ချုပ်ချလိုက်တဲ့နည်းကို သုံးလိုက်တဲ့ပုံပဲ။ မနက်ဖြန်ညကစပြီး ငါ အပြင်ဘက်ကို သွားပြီးစစ်ဆေးကြည့်မယ်။ မင်းကတော့ ဒီမှာ နေခဲ့ပြီး အခြေအနေအတိုင်း ဆက်ကစားနေလိုက် "
"ဟုတ်ကဲ့"
သွမ့်နေ့လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
အပြင်ဘက်က အစောင့်များကလည်း အတန်ကြာအောင် ခိုးနားထောင်နေကြသေးသည်။ သို့သော် အထဲကလူနှစ်ယောက်မှာ အတော်အတန်ငြိမ်သက်နေကြသဖြင့် မိမိတို့နေရာတွင် ပြန်ပြီးနေရာယူကြကာ တစ်ညလုံးစောင့်နေခဲ့ကြသည်။ မနက်ရောက်သည့်အထိ ထိုအခန်းငယ်လေးမှာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေမြဲ၊ ရှောင်းရှောင်းအာလည်း မလာ၊ ဖုန်းလေလည်း မလာပေ။
ညရောက်တော့ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သစ်ပင်ဖျားများထက်ကတစ်ဆင့် ဆယ်ယောက်ကျော်သော အစောင့်တို့ တစ်ယောက်မှ သတိမထားမိဘဲနှင့် အိမ်ငယ်လေးဆီမှ တိတ်တဆိတ် ထွက်ခွာသွားသည်။
လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်း၏ တည်ရှိရာနေရာမှာ နယ်နိမိတ်အတော်ကျယ်ဝန်းသည်။ ဧည့်ခန်းဆောင် အိမ်ငယ်လေးသည်ပင် ဆယ့်ခုနစ်၊ ဆယ့်ရှစ်ခုလောက်ရှိနေပြီ။ ဘေးအဆောင်ငယ်၊ ပင်မအိမ်တော်ကြီးနှင့် မရေမတွက်နိုင်အောင်များသော လျှို့ဝှက်ခန်းတို့ကို ထည့်မတွက်ရသေး။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ခပ်မြင့်မြင့်နေရာတစ်ခုပေါ်တက်ပြီး အပေါ်စီးမှခြုံကြည့်လိုက်ရာ နေရာတိုင်းတွင် မီးတုတ်များကိုင်ဆောင်ထားသော အစောင့်များ ရှိနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် နေရာတိုင်းက လူများကို ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ထားသောနေရာ ဖြစ်နိုင်ကြသည်ပင်။
"ဝမ်ရယ်"
ရှီးနန်၏ လျှို့ဝှက်တပ်သားတစ်ယောက်င သူ့ဘေးနားသို့ရောက်ရှိလာသည်။
"အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ"
"မနေ့က ကျွန်တော်မျိုး တစ်ခေါက် သွားစုံစမ်းကြည့်ပြီးပါပြီ၊ ပိုင်ရှန့်ပြည်ကလူတွေကို ဖွက်ထားတဲ့နေရာ တစ်နေရာမှ မတွေ့ခဲ့ကြောင်းပါ ဝမ်ရယ်"
"နန်းတော်ကလူတွေရော?"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဆက်မေးလာသည်။
"သူတို့လည်း ဘာမှမတွေ့ရှိကြောင်းပါခင်ဗျာ။ ကျွေ့ယင်တပ်သားတွေနဲ့လည်း လမ်းခုလတ်မှာ တွေ့လိုက်ပါသေးတယ်၊ သူတို့လည်း ဘာမှရလာတဲ့ပုံမပေါ်ကြောင်းပါ"
"ဆက်ရှာကြ။ သဲလွန်စတွေ့တဲ့အထိ မရပ်လိုက်ကြနဲ့"
လက်အောက်ငယ်သားဖြစ်သူကလည်း အမိန့်ကိုနာခံကာ ပြန်ထွက်သွား၏။ မိုးလင်းခါနီးဖြစ်နေပြီဖြစ်သော ကောင်းကင်ကြီးကိုတွေ့တော့ သွမ့်ပိုင်ယွဲလည်း အောက်သို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကာ အိမ်ငယ်လေးဆီ ပြန်လာခဲ့သည်။
*****
သုံးရက်မြောက်ည နှင့် လေးရက်မြောက်ညအထိ ဘာသတင်းမှမရသေး။
ငါးရက်မြောက်ေန့မှာတော့ -
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က မိုးပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလာသော ကျွေ့ယင်တပ်သားတစ်ယောက်ကိုကြည့်နေသည်။ တစ်ဖက်လူက ဤသို့လှမ်းမေးလာသည်။
"သစ်အယ်သီးတွေ စားလို့ကောင်းလား"
ထိုအရိပ်တပ်သားက စိတ်ဆန္ဒထက်သန်စွာပင် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့အား သစ်အယ်သီးတစ်ဆုပ်လှမ်းပေးလိုက်သည်။
သကြားပါထည့်စား၊ အရမ်းအရသာရှိတာ!!!!!
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သစ်အယ်သီးတစ်လုံး ခွာလိုက်ကာ -
"ဒီရက်ပိုင်း မင်းတို့လည်း နားနားနေနေမနေရဘူးလို့ ကြားရတယ်၊ ဘာများ စုံစမ်းလို့ ရခဲ့သလဲဆိုတာ ပန်ဝမ်ကို ပေးသိလို့ရမလား"
အရိပ်တပ်သားကြီးက သစ်အယ်သီးအခွံများကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ကာ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့အနားသို့တိုးပြီး စကားနှစ်ခွန်းပြောလိုက်သည်။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ရယ်မိသွား၏။
"ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်"
"အားမနာပါနဲ့ ခင်ဗျာ"
ကျွေ့ယင်တပ်သားကြီးက ချိုသာစွာပြုံးရင်းပြောလိုက်သည်။
ဘာပဲပြောပြော ၊ ကျွန်တော်မျိုးတို့က အစကတညး်က အရည်အချင်းရှိပြီးသားလေ။ ပြီးတော့ အရမ်းလည်း ဖောေ်ဖော်ရွေရွေရှိတာ။
ရှီးနန်တပ်သားများနှင့် နန်းတော်၏ လျှို့ဝှက်ကိုယ်ရံတော်များကတော့ ထိုမြင်ကွင်းကို အဝေးမှကြည့်နေကာ ဒင်းတို့အဖွဲ့ကို ထုရိုက်ပစ်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်နေသည်။
ဘာလို့များ အကြိမ်တိုင်းလိုလို ငါတို့ရှေ့ကနေ ဖြတ်ခုတ်သွားတာလဲဟ။
*****
ဒီနေ့ နေ့ခင်းပိုင်းမှာတော့ ဖုန်းလေက နောက်တစ်ခေါက် ကိုယ်ထင်ပြလာသည်း။ သူက ဘီးတွဲထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ကာ ထိုအိမ်ငယ်လေးဆီ တစ်ယောက်တည်း ရောက်လာခဲ့သည်။
သွမ့်နေ့က ကျောက်တုံးတစ်ခုပေါ် ထိုင်နေသည်၊ မျက်နှာကလည်း အေးစက်ခက်ထန်နေသည်။ ဖုန်းလေက ပြုံးလိုက်ကာ -
"ဧည့်သည်တော်ကြီး၊ ဒေါသထွက်နေပါသလားခင်ဗျာ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က မေးလိုက်သည်။
"အဲ့တော့ ကျွန်တော်တို့ကို ဘယ်တော့မှ ပြန်လွှတ်ပေးမှာလဲ"
"ဧည့်သည်တော်ကြီး တစ်ခုခုကို အထင်လွဲနေပုံရပါတယ်။ ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီး အမိန့်ချမှတ်လာတဲ့အရာကို ကျွန်ုပ် လိုက်နာနိုင်ရုံပဲရှိပါတယ်၊ ပြောင်းလဲပိုင်ခွင့်မရှိပါဘူး"
"ဒို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် တာ့ချူကိုရောက်လာတာ လက်ထဲကကုန်ပစ္စည်းကို ရောင်းချချင်လို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းမှာ အကျယ်ချုပ်အချခံနေရပါတယ် ၊ အကြောင်းရင်းက ဘာများလဲ"
"ကျွန်ုပ် စောနက ပြောပြီးသားပဲ၊ ဒါက ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီး စေခိုင်းလိုက်တဲ့ကိစ္စပါဆိုတာ။ ဒီရက်ပိုင်း သူလည်း တခြားကိစ္စတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာမို့ ဒီဧည့်ခန်းဆောင်အိမ်ငယ်လေးဆီ လာဖို့ အချိန်ရှိမှာမဟုတ်ငေးပါဘူး။ အခြေအနေအချိန်အခါကို နားလည်တဲ့သူကမှ ပညာရှိပီသတာပါ၊ အသင်တို့နှစ်ယောက်လုံး ကျွန်ုပ်ပြောဖူးတဲ့စကားအတိုင်းပဲ လိုက်နာကြပါလေ၊ စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာ အနားယူနေကြပါခင်ဗျာ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က အနည်းငယ်ချိန်ဆပြီးမေးကြည့်လိုက်သည်။
"ဒါဆိုရင် ဒုဂိုဏ်းချုပ်လည်း ကျွန်တော်တို့ကိုသက်သာပေါ့ပါးစေအောင်လို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရင် မကောင်းပေဘူးလား "
ဖုန်းလေက ထိုစကားကိုကြားတော့ ရယ်မောလိုက်သည်။
"ဧည့်သည်တော်ကြီးက တစ်နယ်တစ်ကျေးကလာတဲ့လူ အရမ်းပီသတာပဲ၊ စကားကို တည့်တည့်ပဲ ပြောတတ်ပေတယ်။ ဒါပေမယ့် ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီးသာ လာကြားသွားရင်တော့ ကျွန်ုပ် ဇီဝိန်ချုပ်သွားလောက်ပါပြီဗျာ"
"ကျွန်ုပ်ဘက်က တောင်းပန်တိုးလျှိုးပါတယ်လို့ ဒုဂိုဏ်းချုပ် သဘောထားပေးပါဗျာ"
တစ်ဖက်လူက နည်းနည်းအလျှော့ပေးလာသည့်ပုံကိုမြင်လိုက်သဖြင့် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ဆက်ပြောလိုက်သည်။
"ဒီနေရာကနေသာ ဘေးကင်းရန်ကင်း ရှောင်တိမ်းထွက်ခွာသွားနိုင်မယ်ဆို နောင်တစ်ချိန်ကျ အသင့်ကို ထိုက်တန်စွာ ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ပါ့မယ်"
ဖုန်းလေက သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကို အကဲခတ်လာသည့်နှယ် စိုက်ကြည့်လာ၏။ ဘေးနားက သွမ့်နေ့သည်ပင် စိတ်ထဲမှ စိုးရိမ်နေကာ သူ ဘာပြောလာမလဲဟု စောင့်နေ၏။ သို့သော် ဖုန်းလေက အစောင့်တပ်သားကို လက်ယပ်ခေါ်လိုက်ကာ သူ့ဘီးတွဲထိုင်ခုံကို တွန်းခိုင်းလိုက်ပြီး အိမ်ငယ်လေးမှ ထွက်သွားလိုက်သည်။
"ဒီ မြေခွေးအိုကတော့!!!"
သွမ့်နေ့က ထိုသို့ပြောလာသည်၊ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကတော့ ပြုံးလိုက်ကာ -
"ဒီနေ့ရောက်လာမှတော့ ....ကပြစရာဇာတ်ကားရှိလိမ့်မယ်လို့ ဆိုလိုတာပဲ။ စောင့်ကြည့်ဖို့ပဲ လိုတော့တယ်"
****
စာကြည့်ဆောင်ထဲဝယ်။
ရှောင်းရှောင်းအာက လက်ထဲမှစာအုပ်ကိုချကာ မေးလိုက်သည်။
"ခုထက်ထိ လက်မခံသေးဘူးလား"
ဖုန်းလေက ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။
"လက်မခံသေးကြောင်းပါခင်ဗျာ"
ရှောင်းရှောင်းအာက မကျေနပ်သည့်နှယ် နှာမှုတ်လိုက်ကာ -
"ခေါင်းမာနေလိုက်ကြတာများ.....တောရွာဇနပုဒ်ကလာမှန်း သိသာလိုက်တာ"
"ဒီလိုမျိုး ဆက်ပြီး အချိန်အကုန်ခံနေလို့မရတော့ပါဘူးခင်ဗျာ။ ဒူဝူကို တာဝန်လွှဲပေးလိုက်ရင် ပိုမမြန်လောက်ဘူးလား"
ဖုန်းလေက ထိုသို့ပြောလာတော့ ရှောင်းရှောင်းအာက ပြန်ပြီးသတိပေးလိုက်သည်။
"ငါ အဲ့အထည်ချုပ်တဲ့ပညာကို တကယ်လိုချင်နေတာ။ ဒူဝူကို ကိစ္စရှင်းလိုက်လို့ကတော့ သူတို့အသက်တောင်ပြန်ပါလာနိုင်ကြမလားတောင် မသိဘူး"
"အသက်တွေကိုနှုတ်ယူဖို့ ဂိုဏ်းချုပ်အမိန့်ပေးလိုက်ရင် ရပါပြီ။ ဘာပဲပြောပြော အဲ့နှစ်ယောက်က အထည်တွေကို သယ်လာတဲ့လူသက်သက်ပဲ၊ တကယ့်အတတ်ပညာရှင်မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်းရဲ့တည်နေရာကိုသာ သိလိုက်ရရင် သူတို့သေသွားလည်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးခင်ဗျာ"
"မင်းပြောတာလည်း ဟုတ်သားပဲ"
ရှောင်းရှောင်းအာက ခေတ္တမျှ စဥ္းစားလိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်လိုက်ကာ -
"ဒူဝူကို သွားခေါ်လာစမ်း"
ဖုန်းလေက အမိန့်ကိုနာခံယူလိုက်ကာ စာကြည့်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားလိုက်သည်။
****
ညနေစောင်းရောက်တော့ သွမ့်နေ့ခမျာ ဗိုက်ထဲမှအသံမြည်အောင်ကို ဆာလောင်နေကာ ပွစိပွစိ ရေရွတ်လာ၏။
"အရောင်းအဝယ်လည်း ညှိနှိုင်းရတာ အဆင်မပြေဘူး။ စားစရာထမင်းလည်း မကျွေးပြန်ဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြုံးလိုက်ရင်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။
"ထမင်းမကျွေးတာလောက် မဟုတ်မှာတောင် စိုးရတယ်"
"ဟင်? ဝမ်ရယ် ဒီလိုပြောတာ ဘာသဘောလဲ"
သွမ့်နေ့ နားမလည်ချေ။ ထို့နောက် ကိုယ်ရံတော်နှင့် အပေါင်းအပါများ အခန်းတံခါးမှ ဝုန်းခနဲ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာကြသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။
"တယ်!!!!! အတင့်ရဲလိုက်လေခြင်း!!!!!"
သွမ့်နေ့က သတိကြီးစွာထားရင်း အော်လိုက်ကာ ချက်ချင်း သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ရှေ့ထရပ်ပြီး ကာကွယ်လိုက်သည်။
"မင်းတို့ ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ"
အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်မှာ သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသားတစ်ဦးဖြစ်သည်။ နှာခေါင်းတွင်လည်း အပေါက်ဖောက်ပြီး သတ္တုကွင်းများဝတ်ဆင်ထားသေးသဖြင့် အတော်ပင် အရိုင်းအစိုင်းဆန်လှပေသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မျက်နှာ အနည်းငယ်ပျက်ယွင်းသွားပြီး -
"မင်းတို့ ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ"
ဒူဝူက လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။
"စကားများမနေနဲ့။ ဒီနှစ်ယောက်ကို ခြေတစ်ရာအဆိပ်တွင်းဆီ ခေါ်သွားလိုက် "
ကိုယ်ရံတော်များက သူတို့အား ဝန်းရံဖမ်းဆီးလာကြသည်။ ဤမျှထိ လူအင်အားများသောလူအုပ်ကြီးက သူတို့ကို သံကြိုးဖြင့် တုပ်ပြီး ဆွဲခေါ်သွားတော့ သွမ့်နေ့က ကိုယ့်ကိုယ်ကို သနားလာမိသည်။
ဒီလောက်တောင်လုပ်ထားရတာကို ဒီတစ်ခေါက် ဝမ်ရယ် လက်မထပ်သေးဘူးဆိုရင် တော့......တန်မှတန်ပါ့မလား။
တန်မှတန်ပါ့မလား။
တန်မှတန်ရဲ့လားလို့ ဖြေကြည့်စမ်းပါဦး။
*****
ခြေတစ်ရာအဆိပ်တွင်း။
နာမည်ကြားလိုက်ရုံနှင့် လှပသာယာသောနေရာမဟုတ်မှန်း လုံးဝသေချာသည်။ တောနက်ထဲ ရုန်းရင်းဆန်ရင်း ဝင်ရောက်သွားတော့ အမျိုးစုံ အသွေးစုံ မြွေများနှင့် ပိုးကောင်မျိုးစုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သွမ့်နေ့မျက်မှာမှာ ဖြူဆုတ်သွားပြီး အော်ဟစ်ရုန်းကန်လာ၏။
"ငါ့ကို ချက်ချင်းလွှတ်ပေးစမ်း!!!!!"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း အံကြိတ်လိုက်ကာ ခက်ထန်စွာဆိုလာသည်။
"ဒါက လျိုစန်းဓားပျံဂိုဏ်းရဲ့ ဧည့်ဝတ်ကျေပွန်မှုတွေပေါ့လေ"
ဒူဝူက ကြာပွတ်ဖြင့် လှမ်းရိုက်လိုက်သည်။
"သိရင်လည်းပြီးတာပဲ။ ဒါဆိုရင် ဂိုဏ်းချုပ်သခင်ကြီး လိုချင်တဲ့ဟာကို မြန်မြန်ပေးလိုက်ရင် ပိုကောင်းမယ်။ မဟုတ်ရင် မင်းတို့တွေ ဒီဂိုဏ်းကနေ အသက်ရှင်လျက် ထွက်သွားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
*****
"အဆင်မှပြေပါ့မလား"
အတန်ငယ်အလှမ်းဝေးသော ကုန်းမြင့်တစ်နေရာတွင် ကျွေ့ယင်တပ်သားများက လည်ပင်းဆန့်ပြီး စိုးရိမ်တကြီး မျှော်ကြည့်နေကြသည်။ သို့သော် ရှီးနန်တပ်သားများကတော့ သိုင်းလောက၏လာဘ်ခေါ်ကောင်* များကို အာရုံစိုက်ဖို့ရန် စိတ်ကူးမရှိအားသေးဘဲ နန်းတော်ထဲက လျှို့ဝှက်ကိုယ်ရံတော်များကို အတန်တန်မှာကြားနေကြည်။
"တကယ်လို့များ ဝမ်ရယ်သာ တကယ်အဆော်ခံရမယ်ဆိုရင် အရှင်မင်းမြတ်ကို အမှန်အတိုင်း တစ်လုံးမကျန် လျှောက်တင်ပေးပါ။ ဆိုးဆိုးရွားရွား ပုံဖော်ပြီးပြောနိုင်လေ ကောင်းလေပဲ။ သေခါနီး မျော့မျော့လေးပဲကျန်တော့တယ်ဆိုတဲ့အထိ အခြေအနေဆိုးနေပြီလို့ပြောနိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ"
ရှီးနန်စံအိမ်တော်က ဒီထက်ပိုပြီး ချမ်းသာကြွယ်ဝနေလျှင်တောင် ၊ အရီးတော်ကျင်း၏ နှစ်စဥ္နှစ်တိုင်း ပိုးထည်စအနီ လဲလှယ်ဝယ်ယူနေရခြင်းကို အဆင်ပြေမနေလောက်တော့။။
ထိုပိုးထည်စအနီများကို မြန်မြန်အသုံးချရမှ ပိုကောင်းရော့မည်။
*****
2021.01.20.
Thanks for loving this story. 💜💛
*သိုင်းလောကရဲ့ လာဘ်ခေါ်ကောင် = ကျွေ့ယင်ဂိုဏ်းသားများ
*****
အခန္း - ၁၁၁ (ဒူဝူ)
[ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္တိုင္း ပိုးထည္စအနီေတြ ဝယ္ဝယ္ေနရတာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး]
သြမ့္ေန့က ထိုအဝတ္ထုပ္ကို ျဖည္ျပလိုက္ေတာ့ ဖုန္းေလက အေပၚယံသာ လ်ွပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သေရာ္ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္သည္။
"ၾကည့္ရတာ အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က သိမ္းဆည္းထားတဲ့ အမိႈက္ေဟာင္းေလးေတြကို လာေရာင္းေနတဲ့ပံုပဲ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္ရဲ့ လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းဆီ လာေနစရာမလိုပါဘူး။ သူဖုန္းစားဂိုဏ္းေတြ သေဘာက်ေလာက္မယ့္ ပစၥည္းမ်ိဳးပဲျဖစ္ေနပါတယ္"
"ေစာင့္ေရွာက္သူက ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္မၾကည့္ရေသးဘဲနဲ႔ ဒီပစၥည္းက အမိႈက္သရိုက္ပါလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေသခ်ာတပ္အပ္ ေျပာႏိုင္တာလဲ။ ေျပာေတာ့ တာ့ခ်ူက ယဥ္ေက်းပ်ူငွာမႈရိွလွတဲ့ နယ္ေျမေဒသဆို၊ လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုပါလား"
"အျမန္သာ ျပန္သြားၾကပါေတာ့"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က မေက်မနပ္ေျပာလာေတာ့ ဖုန္းေလက သူႏွင့္ အေခ်အတင္ ဆက္မျငင္းခ်င္ေတာ့သည့္ႏွယ္ လက္ဟန္ျဖင့္ ႏွင္ထုတ္လိုက္၏။
သြမ့္ေန့က ေဘးနားရိွ လက္ဖက္ရည္ကရားကို ယူလိုက္ကာ အဝတ္ထုပ္ေပၚ ေလာင္းခ်လိုက္သည္။
"တယ္!!!!! မိုက္ရိုင္းလွခ်ည္လား!!!!! "
အေနာက္တြင္ရပ္ေနေသာကိုယ္ရံေတာ္မ်ားက သြမ့္ေန့ ျပႆနာရွာေနသည္ဟု ထင္သြားကာ ခ်က္ခ်င္းေအာ္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘးနားတစ္ဝိုက္ရိွ ကုန္သည္မ်ားက သူတို႔ဘက္သို႔ အာရံုစူးစိုက္လာၾကေတာ့သည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ၿပံဳးလိုက္ကာ ဖုန္းေလဘက္သို႔ ေျပာလိုက္သည္။
"အခုေရာ ေစာင့္ေရွာက္သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အေရာင္းအဝယ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ၿပီလား"
ဖုန္းေလ မ်က္ေမွာင္အနည္းငယ္ၾကဳတ္သြားၿပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖင့္ အဝတ္ထုပ္အနားသို႔ေရႊ့ကာ ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး ပိတ္စကို လက္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္အံ့ဩသြားသည္။ ထိုအဝတ္စက အင္မတန္မွ ေခ်ာမြတ္ေနလြန္းေလရာ ပိုးထည္ခ်ည္မ်ွင္ကို ထိေတြ့ေနရသည္ႏွင့္မတူဘဲ ငါးအေရခြံကို ကိုင္ေနရသည္ႏွင့္ ပိုတူေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာထား ေျပာင္းလဲသြားသည္ကိုျမင္ေတာ့ ေဘးနားရိွကုန္သည္မ်ားက အေတာ္အံ့ဩသြားၾကကာ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ရပ္ကို ဝိုင္းအံုၾကည့္ရႈလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းေလက ခ်က္ခ်င္းပင္ အဝတ္အိတ္ကိုျပန္ပိတ္လိုက္ကာ ေတာင္ေဝွးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး -
"ေစာနက ကြၽႏ္ုပ္ ရိုင္းပ်မိသြားပါတယ္။ အခု အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းဆီ လိုက္သြားၿပီး အေရာင္းအဝယ္ေဆြးေနြးဖို႔ စိတ္ဝင္စားပါရဲ့လားခင္ဗ်ာ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"ေသခ်ာေပါက္ စိတ္ဝင္စားတာေပါ့"
ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားကလည္း အေျခအေနကို နားလည္သြားၾကသည္ထင္ ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဝါယာဥ္သြားစီစဥ္ေပးၾကကာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔တို႔ႏွင့္ ဖုန္းေလအား ဂိုဏ္းသို႔ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိလိုက္ေပမင့္ ထိုအဝတ္ထုပ္ထဲတြင္ အင္မတန္မွ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေသာအရာရိွေနလိမ့္မည္ဟုေတာ့ ထင္ေၾကးေပးၾကသည္။ ထိုေနရာတြင္ က်န္ခဲ့ေသာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကကာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ဘယ္အရာကမ်ား လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္း၏ ဒုေခါင္းေဆာင္ကို ထိုမ်ွေလာက္ အံ့ဩသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္သလဲေနာ္။
****
ေဝါယာဥ္က လမ္းမႀကီးႏွင့္ လမ္းသြယ္မ်ားတစ္ေလ်ွာက္ ျဖတ္သန္းသြားကာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၿမိဳ႔ျပင္တစ္ေနရာရိွ ေတာင္ေပၚစံအိမ္ႀကီးတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရိွသြားၾကသည္။ အေတာ္ေလးပင္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ ထည္ဝါလွေသာ္လည္း စံအိမ္အမည္ကို ထြင္းထုထားေသာ အမည္ျပားမရိွေပ။ ခ်ူယြမ္ေျပာျပခဲ့ဖူးသလိုပင္၊ ခ်ူရိွန္႔ရာထူးေလ်ွာက်နိမ့္ဆင္းသြားသည့္ေနာက္ပိုင္း ဒီဂိုဏ္းကလည္း နာမည္မရိွ ဂုဏ္သတင္းနတၴိႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။
ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ဧည့္ခန္းေဆာင္ႀကီးသို႔ ေခၚလာလိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းေလကေျပာသည္။
"အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီေနရာမွာပဲ လက္ဖက္ရည္သံုးေဆာင္ရင္း ေစာင့္ေနရစ္ပါ။ ခဏေန ကြၽႏ္ုပ္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးကို သြားေရာက္ပန္ၾကားေပးပါ့မယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ အေစခံမ်ားက စီတန္းေရာက္ရိွလာၿပီး လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ အခ်ိဳတည္းစရာမုန္႔မ်ား လာေရာက္ေကြၽးေမြးဧည့္ခံၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို မၿပီးေသာက္မည္အလုပ္၊ တစ္ဖက္လမ္းဆီမွ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ၾကရသည္ ။
ဝင္ေရာက္လာေသာ ေယာက္်ားသားမွာ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ရိွ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္၊ မ်က္ခံုးႏွင့္ မ်က္လံုးမွာ ရွည္လ်ားသြယ္တန္းကာ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေသြးမရိွသလို အေတာ္ပင္ ျဖဴေဖြးေန၏။
"ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ဂါရဝျပဳလိုက္သည္။ လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ေရွာင္းေရွာင္းအာက ဆို၏။
"အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အၾကာႀကီးေစာင့္ခိုင္းေစမိပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီစံအိမ္ႀကီးမွာ လုပ္စရာအမႈကိစၥမ်ား ေပါမ်ားလြန္းတာမို႔ ကြၽႏ္ုပ္ကို အျပစ္မယူဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
"အျပစ္မယူပါဘူးခင္ဗ်ာ။ အေရာင္းအဝယ္သာ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္းေလာက္ ဆက္ေစာင့္ခိုင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ျပႆနာမရိွပါဘူး "
သြမ့္ေန့လည္း အဝတ္ထုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေရွာင္းေရွာင္းအာလည္း ဖုန္းေလဆီမွ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို အေတာ္အတန္ၾကားဖူးၿပီးသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ထဲ အဝတ္ထုပ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ေလာင္းခ်ၾကည့္လိုက္သည္၊ ထို႔ေနာက္ ေက်နပ္အားရေသာဟန္ျဖင့္ အဝတ္ကိုပြတ္ၾကည့္လိုက္ရင္း -
"ဒီေလာက္ထူးျခားဆန္းၾကယ္တဲ့ အထည္ရက္လုပ္မႈမ်ိဳးကို ကြၽႏ္ုပ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသးဘူး"
"ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီး ခ်ီးမြမ္းတာမ်ားသြားပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ ႀကိဳတင္ၿပီးေျပာထားပါရေစ၊ ဒီလိုအထည္မ်ိဳးရဲ့ အဖိုးအခကလည္း သိပ္ၿပီးမနည္းပါးေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ "
"ေသခ်ာတာေပါ့။ အဖိုးအခကိစၥ ၫွိႏိႈင္းေဆြးေနြးလို႔ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အသင္တို႔လက္ထဲမွာေရာ ကုန္ပစၥည္းပမာဏ ဘယ္ေလာက္ရိွထားပါသလဲ"
"ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးသားအထည္ေတြဆိုရင္ေတာ့ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရိွပါတယ္"
"ပိတ္စသက္သက္ကေရာ?"
ေရွာင္းေရွာင္းအာက ထပ္ေမးလာေတာ့ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေခါင္းခါလိုက္ကာ -
"ကြၽႏ္ုပ္ရဲ့မ်ိဳးႏြယ္စုက ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးသားေတြကိုပဲ ေရာင္းၾကတာပါ။ တစ္ခါေရာင္းရင္လည္း အထည္တစ္ရာထက္ မပိုပါဘူး။ ပိတ္စသက္သက္ မေရာင္းၾကပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္လုပ္တဲ့အတတ္ပညာကိုမ်ွေဝပို႔ခ်ဖို႔ဆို ပိုေတာင္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး"
"ဘယ္ကိစၥမဆို ၫွိႏိႈင္းၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္အတည္ေပါက္ႀကီးေတြ ေျပာေနတာလဲ။ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ေနၿပီးမွေတာ့ ေငြအမ်ားႀကီးရမွာ ေၾကာက္ေနၾကသလား"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဘိုးေဘးစဥ္ဆက္ကတည္းက ဆင္းသက္လာတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြပါ။ ကြၽႏု္ပ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ့ အင္အားနဲ႔ ဘာမွေျပာင္းလဲလို႔မရႏိုင္ပါ ခင္ဗ်ာ"
"အသင္က တုန္းဟိုင္ရဲ့ ဘယ္ေဒသကေန လာတာလဲ"
"နာမည္မရိွတဲ့ ကြၽန္းငယ္ေလးတစ္ကြၽန္းကပါ၊ ေျပာလိုက္ရင္ေတာင္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီး သိမွာမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး"
"ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ဆက္ဆံေရးတင္းမာေနတာလဲ ၊ ေနာင္ႀကီး။ စီးပြားကိစၥ ၫွိႏိႈင္းၾကမယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ညီၫြတ္မွ သဟဇာတျဖစ္မွ ဥစၥာစီးပြားႀကီးပြားတိုးတက္မွာေလ"
ေရွာင္းေရွာင္းအာ ေျပာၿပီးသြားေတာ့ ေဘးနားကဖုန္းေလမွ ဆက္ၿပီး ဝင္ေရာက္ေထာက္ခံလာ၏။
"လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းမွာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ နားနားေနေန တည္းသြားပါၪီးလား။ ဒါဆို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီ စိတ္ေအးလက္ေအးေဆြးေနြးသြားလို႔ ရတာေပါ့"
"ႏွစ္ရက္သံုးရက္ကို မေျပာပါေသးနဲ႔။ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ဆက္ေနခိုင္းရင္ေတာင္ ကြၽႏ္ုပ္ေရာင္းေပးႏိုင္တာ အထည္တစ္ရာေက်ာ္ပဲ ရိွပါတယ္ "
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ကေတာ့ အခိုင္အမာေျပာဆိုလိုက္သည္။
"အနည္းဆံုးေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ၾကားက ဆက္ဆံေရး ပိုၿပီးေျပလည္သြားတာေပါ့"
ေရွာင္းေရွာင္းအာက ဆက္ဆိုသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔စံအိမ္ႀကီးဆီ အရက္အေကာင္းစားေတြ ေရာက္လာတာနဲ႔အကိုက္ပဲ။ ဒီည ကြၽႏ္ုပ္ ညစာစားပြဲ က်င္းပဧည့္ခံမယ္၊ အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း လာၿပီးတက္ေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ေပးပါၪီးလား "
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ အနည္းငယ္ တံု႔ဆိုင္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွာမွ ေခါင္းညိတ္လက္ခံလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္"
"ဧည့္သည္ေတြ အနားယူဖို႔ သြားပို႔လိုက္ ၊ ၿပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုဧည့္ခံဖို႔ အေစခံေတြကို မွာလိုက္ၪီး "
ေရွာင္းေရွာင္းအာက အမိန္႔ေပးလိုက္ေတာ့ ဖုန္းေလလည္း နာခံလိုက္ကာ ဧည့္သည္နားေနရာအေဆာင္တစ္ေဆာင္သို႔ ေခၚသြားလိုက္သည္။ လုပ္ေကြၽးျပဳစုစရာ အေစခံအမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း မျပတ္လပ္ေစရ၊ ထို႔အျပင္ တံခါးအျပင္ဘက္တြင္လည္း အေစာင့္တပ္သားမ်ား မ်ားစြာရိွေနေသးသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မ်က္ႏွာမဲ့သြားသည္။
"ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီးက ကြၽႏ္ုပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အသြားအလာကန္႔သတ္ခ်င္ေနတာလား"
"ႀကီးျမတ္တဲ့ဧည့္သည္ေတာ္တို႔ အရမ္းစိုးရိမ္လြန္ေနပါၿပီ။ လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းက က်န္းဟူသိုင္းေလာကရဲ့ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းျဖစ္တဲ့အတြက္ သိုင္းသမားေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနတာ ပံုမွန္ပါပဲ။ တံခါးေရ႔ွမွာေစာင့္ေနၾကေပမယ့္ အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အတြင္းေရးကိစၥေတြကို ဝင္မစြက္ဖက္ပါဘူး။စိတ္ထဲ အမ်ားႀကီး ထည့္မေတြးၾကပါနဲ႔"
"လက္စသတ္ေတာ့ ဒီလိုကိုး"
"ဒါဆိုရင္ အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားယူလိုက္ၾကပါၪီး"
ဖုန္းေလက လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ ဂါရဝျပဳလိုက္ကာ ေတာင္ေဝွးျဖင့္ေထာက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားသည္။ မ်က္စိတစ္ဆံုးထိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခါမွ သြမ့္ေန့က မွတ္ခ်က္ဆိုလာသည္။
"ၾကည့္ရတာ သိုင္းပညာ မနိမ့္ေလာက္ဘူးပဲ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သူ႔အတြက္ သူ လက္ဖက္ရည္ငွဲ႔လိုက္ကာ -
"ဒီေနရာက က်န္းဟူသိုင္းေလာကရဲ့ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းျဖစ္တယ္လို႔ သူ ေစာနေလးမွတင္ ေျပာသြားတာပဲ။ တံခါးေရ႔ွက ေစာင့္ေနတဲ့လူေတြကလည္း သိုင္းပညာအဆင့္ျမင့္တဲ့လူေတြလို႔ ယူဆလို႔ရတယ္"
သြမ့္ေန့က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ေဘးနားတြင္ ထိုင္လိုက္ကာ ေျပာလာ၏။
"ဒီတစ္ေခါက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ခ်ူရိွန္႔ရဲ့လူေတြဆိုေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ပင္လယ္ျပင္မွာတိုက္ပြဲျဖစ္မယ္မွန္း ႀကိဳသိေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ငါးအေရခြံလို ခံစားရေစတဲ့ အထည္မ်ိဳး ေတြ့လိုက္ရေတာ့ ေငြဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ ဒီအထည္ကို ခ်ဳပ္တဲ့နည္း မရရေအာင္ ရွာယူခဲ့ရမယ္လို႔ ေတြးၾကတယ္ထင္ပါတယ္"
"ဒါဆိုရင္လည္း အကိုက္ပဲျဖစ္သြားတာေပါ့"
"ဒါေပမယ့္ တံခါးေရ႔ွမွာလည္း လူအင္အားအရမ္းမ်ားပါတယ္၊ ဝမ္ရယ္။ ညအခ်ိန္က်ရင္ သြားေရာက္စံုစမ္းၾကည့္ဖို႔ အခြင့္မသာလွဘူး။ ဒီလ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းရဲ့ပိုင္နက္ကလည္း ေသးတယ္လို႔ ေျပာလို႔မွမရတာ၊ အဲ့ဒီပိုင္ရွန္႔ျပည္က အဖြဲ႔ကို ဒီမွာ ဝွက္ထားခဲ့ရင္ေတာင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ရွာေတြ့မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ဝမ္ရယ္"
"လြယ္လြယ္နဲ႔ရွာေတြ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ လံုးဝရွာမေတြ့ႏိုင္ဘူးလို႔မွ မဆိုလိုတာ။ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတဲ့ေနရာကေန ေျခရာလက္ရာ သဲလြန္စေလးေတာ့ ထြက္လာမွာပါ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ ရပါၿပီ"
သြမ့္ေန့လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ကာ မုန္႔တစ္ခုယူစားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုခုကို ေျပာမည္လုပ္ၿပီးမွ ရပ္သြားသည္။
"ေျပာစရာရိွတာ ေျပာ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေျပာလိုက္ေတာ့မွ -
ဒါဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ထုတ္ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။
သြမ့္ေန့က လည္ေခ်ာင္းရွင္းေအာင္ ေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ -
"တုန္းဟိုင္စစ္ပြဲၿပီးသြားကတည္းက ဝမ္ရယ္ လက္ထပ္လို႔ရေနၿပီမဟုတ္လားခင္ဗ်!!!!"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "....."
"အရီးေတာ္က်င္းက ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကို ေမးခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ စံအိမ္ေတာ္ထဲက ပိုးထည္စအနီေတြ ေဆြးျမည့္သြားလို႔ အသစ္ေတြ ထပ္ဝယ္ထားရတယ္တဲ့။ ဒီတစ္ေခါက္က် နဂါးနဲ႔ ငန္းပံုေတြပါ ထိုးေပးထားမွာ၊ အၾကာႀကီးပစ္ထားရင္ ေရႊခ်ည္ႀကိဳးေတြက အေရာင္မိွန္ကုန္မယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳၿပီးမခ်ဳပ္ထားလို႔လည္းမရပါဘူးတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဘြားက်ီးက်င္ကလည္း အသက္အရမ္းႀကီးေနၿပီမို႔ တစ္ႏွစ္ကို အထည္မ်ားမ်ား လက္ခံႏိုင္ေတာ့တာမဟုတ္ဘူး၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ သြားအပ္ၾကရတာတဲ့ "
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မွာ သြမ့္ေန့မ်က္ႏွာကိုသာ ၿငိမ္သက္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သြမ့္ေန့က သတိႀကီးစြာထားကာ ဆက္ေမးလာသည္။
"ဒါဆို ခ်ဳပ္ထားခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ ဝမ္ရယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔တစ္ေယာက္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ခါတည္း အကုန္ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။
သြမ့္ေန့ကေတာ့ ရင္ထဲတြင္ အားပါးတရ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနၿပီျဖစ္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ တကယ္ အေျခအေနထူးၿပီကြ!!!!
*****
မီးအိမ္ထြန္းရမည့္ ညေနခ်ိန္ခါ က်ေရာက္လာေတာ့ ေရွာင္းေရွာင္းအာလည္း ဧည့္ခံပြဲက်င္းပေပးသည္၊ သူကိုယ္တိုင္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔တို႔ကို လာေရာက္ႀကိဳဆိုေသးသည္၊ အမူအရာမ်ားကေတာ့ အေတာ္ပင္ ေလးစားရိုေသသမႈရိွသည္။ ေသရည္မ်ားကိုလည္စ အတူေသာက္သံုးၾကသည္။ အေျခအေနက တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာေသာ္လည္း သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ကေတာ့ ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးသားအထည္မ်ားကိုသာ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အခိုင္အမာေျပာဆိုလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွာင္းေရွာင္းအာလည္း ဘယ္လိုၫွိႏိႈင္းမႈမ်ိဳးမွ အတင္းအက်ပ္ မကမ္းလွမ္းလာေတာ့။ ေသရည္မ်ားျဖငမ့ ဧည့္ခံၿပီးသည့္ေနာက္ ကေခ်သည္မိန္းမပ်ိဳမ်ားဝင္လာၿပီး ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖၾကကာ ေပ်ာ္ရႊင္စည္ကားမႈမ်ား ဖန္တီးေပးလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ညဥ့္သန္းေခါင္သို႔ပင္ တိုင္ခဲ့ကာ ဖုန္းေလကပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ျဖစ္သည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေျပာလိုက္သည္။
"မသိလို႔ ေမးပါရေစခင္ဗ်ာ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ စရန္ေငြေပးဖို႔ ကတိစာခ်ဳပ္ လုပ္ၾကမွာလဲ။ ဒါမွ ကြၽႏ္ုပ္လည္း ကုန္ပစၥည္းေတြကို သြားယူေပးလို႔ရမွာေလ"
"မေလာပါနဲ႔"
ဘီးတြဲထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနလ်က္ရိွေသာ ဖုန္းေလက အၿပံဳးတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ ဆက္ေျပာလာသည္။
" ဒီစံအိမ္မွာသာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ နားေနဖို႔ပဲ ေတြးၾကပါေလ"
"ဒုဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဒီလိုေျပာတာ သိပ္ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔က ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ဖို႔ လာၾကတာေလ၊ ဒီလိုမ်ိဳး လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းမွာ ေသာင္တင္ေနစရာ အေၾကာင္းကိစၥမွမရိွဘဲ"
သြမ့္ေန့က ထိုသို႔ေမးလိုက္ေပမင့္ ဖုန္းေလကေတာ့ သူ႔ဘီးတြဲထိုင္ခံု၏ ဘီးကို လက္ျဖင့္လိွမ့္ကာ ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ သြမ့္ေန့က သူ႔ေနာက္ လိုကသြားမည္အလုပ္၊ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က အရင္ဆြဲထားလိုက္သည္။
"အခန္းထဲ ဝင္ၾကစို႔"
သြမ့္ေန့လည္း ေဘးနားတြင္ ရပ္ေနၾကေသာ၊ လက္ထဲတြင္ ဓားမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည့္ လူမ်ားကိုၾကည့္လိုက္ကာ အခန္းထဲသို႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ဝင္သြားသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာလာသည္။
"သရုပ္ေဆာင္တာ မဆိုးဘူးပဲ"
"ေရွာင္ဝမ္ရယ္ဆီက သင္လာတာပါခင္ဗ်ာ"
သြမ့္ပို္င္ယြဲ႔ ရယ္မိသြားသည္။
"ၾကည့္ရတာ ေရွာင္းေရွာင္းအာက ငါတို႔ဆီကေန အထည္ခ်ဳပ္တဲ့ပညာကို ရေအာင္ယူဖို႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်လိုက္တဲ့နည္းကို သံုးလိုက္တဲ့ပံုပဲ။ မနက္ျဖန္ညကစၿပီး ငါ အျပင္ဘက္ကို သြားၿပီးစစ္ေဆးၾကည့္မယ္။ မင္းကေတာ့ ဒီမွာ ေနခဲ့ၿပီး အေျခအေနအတိုင္း ဆက္ကစားေနလိုက္ "
"ဟုတ္ကဲ့"
သြမ့္ေန့လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
အျပင္ဘက္က အေစာင့္မ်ားကလည္း အတန္ၾကာေအာင္ ခိုးနားေထာင္ေနၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အထဲကလူႏွစ္ေယာက္မွာ အေတာ္အတန္ၿငိမ္သက္ေနၾကသျဖင့္ မိမိတို႔ေနရာတြင္ ျပန္ၿပီးေနရာယူၾကကာ တစ္ညလံုးေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ မနက္ေရာက္သည့္အထိ ထိုအခန္းငယ္ေလးမွာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿမဲ၊ ေရွာင္းေရွာင္းအာလည္း မလာ၊ ဖုန္းေလလည္း မလာေပ။
ညေရာက္ေတာ့ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သစ္ပင္ဖ်ားမ်ားထက္ကတစ္ဆင့္ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေသာ အေစာင့္တို႔ တစ္ေယာက္မွ သတိမထားမိဘဲႏွင့္ အိမ္ငယ္ေလးဆီမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည္။
လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္း၏ တည္ရိွရာေနရာမွာ နယ္နိမိတ္အေတာ္က်ယ္ဝန္းသည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ အိမ္ငယ္ေလးသည္ပင္ ဆယ့္ခုနစ္၊ ဆယ့္ရွစ္ခုေလာက္ရိွေနၿပီ။ ေဘးအေဆာင္ငယ္၊ ပင္မအိမ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္မ်ားေသာ လ်ိႈ႔ဝွက္ခန္းတို႔ကို ထည့္မတြက္ရေသး။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခပ္ျမင့္ျမင့္ေနရာတစ္ခုေပၚတက္ၿပီး အေပၚစီးမွၿခံဳၾကည့္လိုက္ရာ ေနရာတိုင္းတြင္ မီးတုတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္ထားေသာ အေစာင့္မ်ား ရိွေနသည္ကိုေတြ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနရာတိုင္းက လူမ်ားကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေနွာင္ထားေသာေနရာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကသည္ပင္။
"ဝမ္ရယ္"
ရွီးနန္၏ လ်ိႈ႔ဝွက္တပ္သားတစ္ေယာက္င သူ႔ေဘးနားသို႔ေရာက္ရိွလာသည္။
"အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ"
"မေန့က ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး တစ္ေခါက္ သြားစံုစမ္းၾကည့္ၿပီးပါၿပီ၊ ပိုင္ရွန္႔ျပည္ကလူေတြကို ဖြက္ထားတဲ့ေနရာ တစ္ေနရာမွ မေတြ့ခဲ့ေၾကာင္းပါ ဝမ္ရယ္"
"နန္းေတာ္ကလူေတြေရာ?"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ဆက္ေမးလာသည္။
"သူတို႔လည္း ဘာမွမေတြ့ရိွေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။ ေကြၽ့ယင္တပ္သားေတြနဲ႔လည္း လမ္းခုလတ္မွာ ေတြ့လိုက္ပါေသးတယ္၊ သူတို႔လည္း ဘာမွရလာတဲ့ပံုမေပၚေၾကာင္းပါ"
"ဆက္ရွာၾက။ သဲလြန္စေတြ့တဲ့အထိ မရပ္လိုက္ၾကနဲ႔"
လက္ေအာက္ငယ္သားျဖစ္သူကလည္း အမိန္႔ကိုနာခံကာ ျပန္ထြက္သြား၏။ မိုးလင္းခါနီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေတြ့ေတာ့ သြမ့္ပိုင္ယြဲလည္း ေအာက္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ့ကာ အိမ္ငယ္ေလးဆီ ျပန္လာခဲ့သည္။
*****
သံုးရက္ေျမာက္ည ႏွင့္ ေလးရက္ေျမာက္ညအထိ ဘာသတင္းမွမရေသး။
ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ -
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က မိုးေပၚမွ ခုန္ဆင္းလာေသာ ေကြၽ့ယင္တပ္သားတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနသည္။ တစ္ဖက္လူက ဤသို႔လွမ္းေမးလာသည္။
"သစ္အယ္သီးေတြ စားလို႔ေကာင္းလား"
ထိုအရိပ္တပ္သားက စိတ္ဆႏၵထက္သန္စြာပင္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔အား သစ္အယ္သီးတစ္ဆုပ္လွမ္းေပးလိုက္သည္။
သၾကားပါထည့္စား၊ အရမ္းအရသာရိွတာ!!!!!
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သစ္အယ္သီးတစ္လံုး ခြာလိုက္ကာ -
"ဒီရက္ပိုင္း မင္းတို႔လည္း နားနားေနေနမေနရဘူးလို႔ ၾကားရတယ္၊ ဘာမ်ား စံုစမ္းလို႔ ရခဲ့သလဲဆိုတာ ပန္ဝမ္ကို ေပးသိလို႔ရမလား"
အရိပ္တပ္သားႀကီးက သစ္အယ္သီးအခြံမ်ားကို ပုတ္ထုတ္လိုက္ကာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔အနားသို႔တိုးၿပီး စကားႏွစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ရယ္မိသြား၏။
"ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္"
"အားမနာပါနဲ႔ ခင္ဗ်ာ"
ေကြၽ့ယင္တပ္သားႀကီးက ခ်ိဳသာစြာၿပံဳးရင္းေျပာလိုက္သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ၊ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔က အစကတညး္က အရည္အခ်င္းရိွၿပီးသားေလ။ ၿပီးေတာ့ အရမ္းလည္း ေဖာေ္ေဖာ္ေရြေရြရိွတာ။
ရွီးနန္တပ္သားမ်ားႏွင့္ နန္းေတာ္၏ လ်ိႈ႔ဝွက္ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္းကို အေဝးမွၾကည့္ေနကာ ဒင္းတို႔အဖြဲ႔ကို ထုရိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေနသည္။
ဘာလို႔မ်ား အႀကိမ္တိုင္းလိုလို ငါတို႔ေရ႔ွကေန ျဖတ္ခုတ္သြားတာလဲဟ။
*****
ဒီေန့ ေန့ခင္းပိုင္းမွာေတာ့ ဖုန္းေလက ေနာက္တစ္ေခါက္ ကိုယ္ထင္ျပလာသည္း။ သူက ဘီးတြဲထိုင္ခံုေပၚထိုင္ကာ ထိုအိမ္ငယ္ေလးဆီ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္လာခဲ့သည္။
သြမ့္ေန့က ေက်ာက္တံုးတစ္ခုေပၚ ထိုင္ေနသည္၊ မ်က္ႏွာကလည္း ေအးစက္ခက္ထန္ေနသည္။ ဖုန္းေလက ၿပံဳးလိုက္ကာ -
"ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး၊ ေဒါသထြက္ေနပါသလားခင္ဗ်ာ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေမးလိုက္သည္။
"အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လႊတ္ေပးမွာလဲ"
"ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီး တစ္ခုခုကို အထင္လြဲေနပံုရပါတယ္။ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီး အမိန္႔ခ်မွတ္လာတဲ့အရာကို ကြၽႏ္ုပ္ လိုက္နာႏိုင္ရံုပဲရိွပါတယ္၊ ေျပာင္းလဲပိုင္ခြင့္မရိွပါဘူး"
"ဒို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ တာ့ခ်ူကိုေရာက္လာတာ လက္ထဲကကုန္ပစၥည္းကို ေရာင္းခ်ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္အခ်ခံေနရပါတယ္ ၊ အေၾကာင္းရင္းက ဘာမ်ားလဲ"
"ကြၽႏ္ုပ္ ေစာနက ေျပာၿပီးသားပဲ၊ ဒါက ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီး ေစခိုင္းလိုက္တဲ့ကိစၥပါဆိုတာ။ ဒီရက္ပိုင္း သူလည္း တျခားကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာမို႔ ဒီဧည့္ခန္းေဆာင္အိမ္ငယ္ေလးဆီ လာဖို႔ အခ်ိန္ရိွမွာမဟုတ္ေငးပါဘူး။ အေျခအေနအခ်ိန္အခါကို နားလည္တဲ့သူကမွ ပညာရိွပီသတာပါ၊ အသင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကြၽႏ္ုပ္ေျပာဖူးတဲ့စကားအတိုင္းပဲ လိုက္နာၾကပါေလ၊ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ အနားယူေနၾကပါခင္ဗ်ာ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က အနည္းငယ္ခ်ိန္ဆၿပီးေမးၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါဆိုရင္ ဒုဂိုဏ္းခ်ဳပ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုသက္သာေပါ့ပါးေစေအာင္လို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ မေကာင္းေပဘူးလား "
ဖုန္းေလက ထိုစကားကိုၾကားေတာ့ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
"ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးက တစ္နယ္တစ္ေက်းကလာတဲ့လူ အရမ္းပီသတာပဲ၊ စကားကို တည့္တည့္ပဲ ေျပာတတ္ေပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီးသာ လာၾကားသြားရင္ေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္သြားေလာက္ပါၿပီဗ်ာ"
"ကြၽႏ္ုပ္ဘက္က ေတာင္းပန္တိုးလ်ိႈးပါတယ္လို႔ ဒုဂိုဏ္းခ်ဳပ္ သေဘာထားေပးပါဗ်ာ"
တစ္ဖက္လူက နည္းနည္းအေလ်ွာ့ေပးလာသည့္ပံုကိုျမင္လိုက္သျဖင့္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေနရာကေနသာ ေဘးကင္းရန္ကင္း ေရွာင္တိမ္းထြက္ခြာသြားႏိုင္မယ္ဆို ေနာင္တစ္ခ်ိန္က် အသင့္ကို ထိုက္တန္စြာ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ပါ့မယ္"
ဖုန္းေလက သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ကို အကဲခတ္လာသည့္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္လာ၏။ ေဘးနားက သြမ့္ေန့သည္ပင္ စိတ္ထဲမွ စိုးရိမ္ေနကာ သူ ဘာေျပာလာမလဲဟု ေစာင့္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဖုန္းေလက အေစာင့္တပ္သားကို လက္ယပ္ေခၚလိုက္ကာ သူ႔ဘီးတြဲထိုင္ခံုကို တြန္းခိုင္းလိုက္ၿပီး အိမ္ငယ္ေလးမွ ထြက္သြားလိုက္သည္။
"ဒီ ေျမေခြးအိုကေတာ့!!!"
သြမ့္ေန့က ထိုသို႔ေျပာလာသည္၊ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ကေတာ့ ၿပံဳးလိုက္ကာ -
"ဒီေန့ေရာက္လာမွေတာ့ ....ကျပစရာဇာတ္ကားရိွလိမ့္မယ္လို႔ ဆိုလိုတာပဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္"
****
စာၾကည့္ေဆာင္ထဲဝယ္။
ေရွာင္းေရွာင္းအာက လက္ထဲမွစာအုပ္ကိုခ်ကာ ေမးလိုက္သည္။
"ခုထက္ထိ လက္မခံေသးဘူးလား"
ဖုန္းေလက ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"လက္မခံေသးေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ"
ေရွာင္းေရွာင္းအာက မေက်နပ္သည့္ႏွယ္ ႏွာမႈတ္လိုက္ကာ -
"ေခါင္းမာေနလိုက္ၾကတာမ်ား.....ေတာရြာဇနပုဒ္ကလာမွန္း သိသာလိုက္တာ"
"ဒီလိုမ်ိဳး ဆက္ၿပီး အခ်ိန္အကုန္ခံေနလို႔မရေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒူဝူကို တာဝန္လႊဲေပးလိုက္ရင္ ပိုမျမန္ေလာက္ဘူးလား"
ဖုန္းေလက ထိုသို႔ေျပာလာေတာ့ ေရွာင္းေရွာင္းအာက ျပန္ၿပီးသတိေပးလိုက္သည္။
"ငါ အဲ့အထည္ခ်ဳပ္တဲ့ပညာကို တကယ္လိုခ်င္ေနတာ။ ဒူဝူကို ကိစၥရွင္းလိုက္လို႔ကေတာ့ သူတို႔အသက္ေတာင္ျပန္ပါလာႏိုင္ၾကမလားေတာင္ မသိဘူး"
"အသက္ေတြကိုႏႈတ္ယူဖို႔ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္အမိန္႔ေပးလိုက္ရင္ ရပါၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲ့ႏွစ္ေယာက္က အထည္ေတြကို သယ္လာတဲ့လူသက္သက္ပဲ၊ တကယ့္အတတ္ပညာရွင္မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္းရဲ့တည္ေနရာကိုသာ သိလိုက္ရရင္ သူတို႔ေသသြားလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ"
"မင္းေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲ"
ေရွာင္းေရွာင္းအာက ေခတၲမ်ွ စဥ္းစားလိုက္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္လိုက္ကာ -
"ဒူဝူကို သြားေခၚလာစမ္း"
ဖုန္းေလက အမိန္႔ကိုနာခံယူလိုက္ကာ စာၾကည့္ခန္းထဲမွ ထြက္သြားလိုက္သည္။
****
ညေနေစာင္းေရာက္ေတာ့ သြမ့္ေန့ခမ်ာ ဗိုက္ထဲမွအသံျမည္ေအာင္ကို ဆာေလာင္ေနကာ ပြစိပြစိ ေရရြတ္လာ၏။
"အေရာင္းအဝယ္လည္း ၫွိႏိႈင္းရတာ အဆင္မေျပဘူး။ စားစရာထမင္းလည္း မေကြၽးျပန္ဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ၿပံဳးလိုက္ရင္း ေခါင္းခါလိုက္သည္။
"ထမင္းမေကြၽးတာေလာက္ မဟုတ္မွာေတာင္ စိုးရတယ္"
"ဟင္? ဝမ္ရယ္ ဒီလိုေျပာတာ ဘာသေဘာလဲ"
သြမ့္ေန့ နားမလည္ေခ်။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ရံေတာ္ႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား အခန္းတံခါးမွ ဝုန္းခနဲ က်ူးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာၾကသည္ကို ေတြ့လိုက္သည္။
"တယ္!!!!! အတင့္ရဲလိုက္ေလျခင္း!!!!!"
သြမ့္ေန့က သတိႀကီးစြာထားရင္း ေအာ္လိုက္ကာ ခ်က္ခ်င္း သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ေရ႔ွထရပ္ၿပီး ကာကြယ္လိုက္သည္။
"မင္းတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလို႔လဲ"
အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွာ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားတစ္ၪီးျဖစ္သည္။ ႏွာေခါင္းတြင္လည္း အေပါက္ေဖာက္ၿပီး သတၲုကြင္းမ်ားဝတ္ဆင္ထားေသးသျဖင့္ အေတာ္ပင္ အရိုင္းအစိုင္းဆန္လွေပသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ပ်က္ယြင္းသြားၿပီး -
"မင္းတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလို႔လဲ"
ဒူဝူက လက္ေဝ႔ွယမ္းျပလိုက္သည္။
"စကားမ်ားမေနနဲ႔။ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို ေျခတစ္ရာအဆိပ္တြင္းဆီ ေခၚသြားလိုက္ "
ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားက သူတို႔အား ဝန္းရံဖမ္းဆီးလာၾကသည္။ ဤမ်ွထိ လူအင္အားမ်ားေသာလူအုပ္ႀကီးက သူတို႔ကို သံႀကိဳးျဖင့္ တုပ္ၿပီး ဆြဲေခၚသြားေတာ့ သြမ့္ေန့က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလာမိသည္။
ဒီေလာက္ေတာင္လုပ္ထားရတာကို ဒီတစ္ေခါက္ ဝမ္ရယ္ လက္မထပ္ေသးဘူးဆိုရင္ ေတာ့......တန္မွတန္ပါ့မလား။
တန္မွတန္ပါ့မလား။
တန္မွတန္ရဲ့လားလို႔ ေျဖၾကည့္စမ္းပါၪီး။
*****
ေျခတစ္ရာအဆိပ္တြင္း။
နာမည္ၾကားလိုက္ရံုႏွင့္ လွပသာယာေသာေနရာမဟုတ္မွန္း လံုးဝေသခ်ာသည္။ ေတာနက္ထဲ ရုန္းရင္းဆန္ရင္း ဝင္ေရာက္သြားေတာ့ အမ်ိဳးစံု အေသြးစံု ေႁမြမ်ားႏွင့္ ပိုးေကာင္မ်ိဳးစံုကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ သြမ့္ေန့မ်က္မွာမွာ ျဖဴဆုတ္သြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ရုန္းကန္လာ၏။
"ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးစမ္း!!!!!"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း အံႀကိတ္လိုက္ကာ ခက္ထန္စြာဆိုလာသည္။
"ဒါက လ်ိဳစန္းဓားပ်ံဂိုဏ္းရဲ့ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္မႈေတြေပါ့ေလ"
ဒူဝူက ၾကာပြတ္ျဖင့္ လွမ္းရိုက္လိုက္သည္။
"သိရင္လည္းၿပီးတာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္သခင္ႀကီး လိုခ်င္တဲ့ဟာကို ျမန္ျမန္ေပးလိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္။ မဟုတ္ရင္ မင္းတို႔ေတြ ဒီဂိုဏ္းကေန အသက္ရွင္လ်က္ ထြက္သြားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
*****
"အဆင္မွေျပပါ့မလား"
အတန္ငယ္အလွမ္းေဝးေသာ ကုန္းျမင့္တစ္ေနရာတြင္ ေကြၽ့ယင္တပ္သားမ်ားက လည္ပင္းဆန္႔ၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေမ်ွာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရွီးနန္တပ္သားမ်ားကေတာ့ သိုင္းေလာက၏လာဘ္ေခၚေကာင္* မ်ားကို အာရံုစိုက္ဖို႔ရန္ စိတ္ကူးမရိွအားေသးဘဲ နန္းေတာ္ထဲက လ်ိႈ႔ဝွက္ကိုယ္ရံေတာ္မ်ားကို အတန္တန္မွာၾကားေနၾကည္။
"တကယ္လို႔မ်ား ဝမ္ရယ္သာ တကယ္အေဆာ္ခံရမယ္ဆိုရင္ အရွင္မင္းျမတ္ကို အမွန္အတိုင္း တစ္လံုးမက်န္ ေလ်ွာက္တင္ေပးပါ။ ဆိုးဆိုးရြားရြား ပံုေဖာ္ၿပီးေျပာႏိုင္ေလ ေကာင္းေလပဲ။ ေသခါနီး ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးပဲက်န္ေတာ့တယ္ဆိုတဲ့အထိ အေျခအေနဆိုးေနၿပီလို႔ေျပာႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ"
ရွီးနန္စံအိမ္ေတာ္က ဒီထက္ပိုၿပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေနလ်ွင္ေတာင္ ၊ အရီးေတာ္က်င္း၏ ႏွစ္စဥၷွစ္တိုင္း ပိုးထည္စအနီ လဲလွယ္ဝယ္ယူေနရျခင္းကို အဆင္ေျပမေနေလာက္ေတာ့။။
ထိုပိုးထည္စအနီမ်ားကို ျမန္ျမန္အသံုးခ်ရမွ ပိုေကာင္းေရာ့မည္။
*****
2021.01.20.
Thanks for loving this story. 💜💛
*သိုင္းေလာကရဲ့ လာဘ္ေခၚေကာင္ = ေကြၽ့ယင္ဂိုဏ္းသားမ်ား