''Jisung hazırsan gidelim mi?'' Jisung, parmağını mermerden çekerek başıyla onaylarken derin bir nefes almış, cebindeki anahtarı kontrol ederek buruk bir gülümseme sunmuştu.
''Minik bebeğin artık reşit oldu ve babasının mirasını teslim etme vakti geldi. Onu güzelce büyüttük, Minho. Merak etme, koruyup kollamaya ve yol göstermeye devam edeceğim.'' Jisung, kendisini spor arabada bekleyen gencin yanına ilerleyerek gülümsemiş ve ön koltuğa yerleşerek on beş sene önce bugün oturduğu koltukta arabayı tekrar incelemişti.
''Babama ne söyledin?''
''Sır. Sür bakalım. Bebekken gittiğin evi ne kadar hatırladığını merak ediyorum.'' Yuki, gülümseyerek arabayı sürmeye başladı. Haritadan yolu takip ederken, Jisung'ın ağlamamak için üstün çaba sarf ettiğini anlamıştı çoktan.
''Jisung, merak ediyorum da on beş senedir bana babamla alakalı her şeyi anlattın ama ne arabasına ne evine girmeme izin vermedin.''
Jisung, yolu takip eden gence bakarak gülümsedi. ''Eğer yanında ağlasaydım sen nasıl bu yaşında arabasını sürüp evine girecektin? Bacak kadar çocuktun, travma olurdu. Hoş, benden uzunsun artık.'' Yuki gülerken virajı almış, yan yoldan mahalleye girmişti.
''Babama gerçekten aşık olduğunu on beş senedir hissediyorum.''
''Bana baba dememeni, babana aşık olmana veriyorum Lee Yuki.'' Yuki, kıkırdarken Jisung başıyla evi işaret etti. ''Şu apartman.''
''Sanırım hatırlıyorum. Mutfakta birbirimizi mi gıdıklamıştık?''
''Hm, onun gecesi de sen gördüğün her şeye iyi geceler demiştin ve Minho kalanını devam ettireceğini söylemesine rağmen ettirmemişti.''
''Hain.'' İkisi de acı dolu gülüşlerini dakikalardır içinde durdukları hareketsiz spor arabaya bırakırken ilk inme cesaretini gösteren Yuki olmuştu. Temkinli adımlarla apartmana girmiş, arkasından gelen Jisung'la beraber kata çıkmış ve kapı açılınca boğucu toz kokusunu içine çekmek zorunda kalmıştı.
İkisi de içeri girdiğinde Jisung kapıyı kapatıp camlara yöneldi. Perdeleri ve camları açtıkça zihnine dolan bir dönemlik hatıralar boğazını düğüm düğüm ederken yaptığı tek şey gülümseyerek enerjik görünmeye çalışmaktı.
''Bu eve sadece bir kere gelmiş olmam canımı sıkıyor. Sence dileğimi sesli söyledim diye mi oldu?'' Jisung, acıyla konuşan gence bakarken dolan gözlerine rağmen gülümsemişti. Diliyle dudaklarını ıslatıp alt dudağını ısırdı.
''Sadece bir hurafe. Ben ve hurafelerim.'' Jisung, dün gibi hatırladığı anılarının arasına her saniye daha fazla çekilirken çalışma masasının üzerindeki Airpods'la kendini daha fazla tutamamış, bir damlanın düşmesine izin vermişti.
''O günü hiç anlatmadın.'' Yuki elindeki anahtarı Aipods'un yanına bırakırken Jisung acı bir gülümsemeyle iç çekip yanaklarını sildi. İlk ve son karşılaşmaları yan yana duruyordu.
''Airpods'u alabilir miyim?'' Dudaklarının arasından sızan yaşı emip, titreyen dudaklarını ısırırken parmak uçlarını da dudaklarına götürmüştü. ''Tabii. Çalışmıyordur ama.''
''Önemli olan çalışıp çalışmaması değil.'' Jisung Airpods'u alıp cebine bırakırken derin bir nefes alıp koltuğun üzerindeki çarşafı kaldırdı ve oraya oturdu. ''O günü anlatmak içi yetişkin olmanı bekliyordum.''
''Duymadın sanmıştım.'' Yuki, büyüğünün yanına oturup ona doğru dönerken Jisung derin bir nefes almış ve gözlerini kapatarak anlatmaya başlamıştı.
Flashback##
Felix telefonuna indirdiği uygulamadan drone'un kamera kodunu girerek görüntüyü bilgisayarına yansıtırken oldukça heyecanlıydılar.
''İşte oldu! Bakın! Chan önde!'' Felix heyecanla arkasındaki arabaya yaslanırken Seungmin oturduğu kaputta ne eğilmiş, arabayı kontrol etmişti.
''Minho öne geçiyor. Rotanın haritasını da açınsana.'' Jeongin Seungmin'in cümlesi biterken Hyunjin'in telefonundan rotayı açmış, ekranın yanına bırakarak kollarını birleştirmişti.
''Çok havalı. Daha önce yarış izlememiştim.'' Jisung hayranlıkla görüntüyü izlerken konuşunca arkadaşları gülüşmüştü.
''Yarısı bitti!'' Diğer okuldan birisi bağırırken Jisung gülümsemişti. Onlar öndeydi.
Üç turluk yarışın hızlıca ilk turu sona ererken önlerinden geçen arabalar tozu dumana katmıştı. Jisung artan heyecanıyla yumruklarını sıkarak izlerken ikinci turun da bir kısmı sona ermişti.
''Kazanacağız, arayı iyice açtılar. Çoktan final turuna girdiler sayılır!'' Felix heyecanını saklamadan konuşurken Jisung göz devirmişti. ''Büyük konuşma.''
''Büyükanneler gibisin. Bütün hurafelere inanıyorsun.'' Jeongin yüzünü buruştururken Jisung ona dil çıkarıp kollarını çaprazladı ki yakınlardan gelen çarpışma sesiyle hepsi direkt ekrana döndü.
''O-Araba... Minho'nunki...'' Seungmin, hızla kayıp bariyerlere çarptıktan sonra karşı yola savrulan arabayı gösterirken Jisung donup kalmıştı.
''Ne taraf burası Seungmin?'' Bir anda yerinden kalktığında Jisung Seungmin'in işaret ettiği yere doğru koşmaya başlamıştı.
''Jisung!'' Jeongin, arkadaşının arkasından seslenirken Jisung onu umursamadan koşmaya devam etmiş, boş yolda etrafa parçalanan camları saçılan arabaya ilerlerken Changbin Minho'yu sürücü koltuğundan çıkarıp yerde sürüklemeye çalışıyordu. Gücü yetmeyince Minho'yu bıraktığında Jisung oraya ulaşmış, dizlerinin kesilmesini önemsemeden yere çöküp sevgilisinin yüzünü ellerinin arasına almıştı. Yüzündeki kesiklerde kalan büyük cam parçalarını titreyen elleriyle çıkarırken konuşuyordu.
''Minho, beni duyabiliyor musun? Minho, ses verir misin lütfen? Korkuyorum.'' Elleri gittikçe daha fazla titrerken yolu dolduran siren sesleriyle ağlamaya başlamıştı. ''Minho! Açsana gözünü!''
O an hissedebildiği tek şey sevgilisinin avuçlarının arasından sızan ılık kanla beraber daha da pürüzsüzleşen yüzüydü.
At The Present Time##
''Ambulansta nabzının yavaşladığını öğrenmiştim, hastaneye gittiğimizde ise çoktan onu kaybettiğimizi söylediler. Changbin hafif yaralı atlattı o kazayı ama Minho'nun tarafından devrilmiş araba, başını yere çok sert çarpmış.'' Jisung titrek bir nefes alıp kuruyan dudaklarını ıslatırken, Yuki donuk bir ifadeyle halıyı izliyordu.
''Peki araba? Babamın öldüğü arabayı neden yaptırdınız?''
''Herkes Minho'yla alakalı en büyük anısını almak istedi. Chan beraber sürdükleri kaykayı aldı, Jeongin ve Felix birer oyun kolu almıştı sanırım. Changbin kazadan sağ kurtulduğu için canını Minho'nun hatırası saydı, Seungmin de saatini almıştı sanırım. Hyunjin arabasını sana bırakmak istedi, bu yüzden arabayı yaptırmak için bir sürü masraf etti. Başka ülkelerden orijinal parçaları buldu ve 19 yaş hediyesi olarak sana bıraktı.'' Yuki başıyla onaylayıp, yüzünü eğerken boğuk bir sesle konuştu tekrar.
''Sen neyi aldın?''
''En değerlisini. Seni aldım ve büyüttüm. Sakın artık yetişkinim sana ihtiyacım yok triplerine girme. Benim de oğlumsun sen.'' Yuki, sıkıca Jisung'a sarılırken Jisung iç çekip ayrıldı. ''Gitme vakti. İstediğinde yerleşebilirsin.''
''Ben biraz daha kalacağım.'' Jisung başıyla onaylarken oturduğu yerden kalkmış, kapıya yürümüştü. Evden sessizce çıkıp hızla en son 15 sene önce yürüdüğü durağa ilerlerken cebindeki Airpods'u çıkarmış, kulağına takarak gözlerini kapatmış ve daha önce beraber dinledikleri birkaç şarkıyı hayal etmişti.
Daha öncesinde gürültüyle dinledikleri şarkıları sessizce hayal ederken gelen otobüse binip en arkadaki boş koltuğa yerleşip cama yaslandı.
Sessiz yolculuğunu dolduran hatıralarıyla baş başa kalmıştı.
____
Selamlar.
Tiktokta yapılan edite göre bir final yazmalıyım diye düşündüm. Ağlaya ağlaya yazdım. 2018 Kingdom'dan beri ilk angst ficim.
Umarım keyif almışsınızdır.
Stray Kids'le kalın!