A/N: Check out the song to the side... inspiration iyan ng lola niyo sa pagsusulat... one week na iyang naka replay sa phone, tab at laptop ko. wahahhaha xD hindi konek sa story pero feel ko lang talaga ang lyrics nya! -------------->
* * * *
HINDI alam ni Reese kung ilang minuto na silang nagpalakadlakad ni Ethan. Nalagpasan na nila ang Engineering, Education at Science and Mathematics na College buildings pati na rin ang Cafeteria nila ngunit hindi pa rin tumitigil si Ethan sa paglalakad. And she loved the warmth of his hand encompassing hers na kahit sandali lang ay ayaw niya munang bitawan nito ang kamay niya. Hindi sila magkasabay na naglalakad. Ethan was infront of her, leading the way. Habang siya namn ay nasa likuran ng binata at hatak hatak nito kung saan man nito plano nilang mag-usap.
With most of the students in the open field, gym at media room, hindi gaanong matao ang daan na tinatahak nila. From a distance, she could hear the music coming from the speakers and the occasional cheers coming from the students. But other than that it was relatively silent. She could even hear the slight crunch their feet made evrytime it touched the graveled path they were walking on.
Napatingin siya sa magkasalikop nilang mga kamay and then looked at the back of Ethan’s head. Wala pa itong sinasabi simula nang makaalis sila sa club room. At dahil sa nakatalikod ito sa kaniya ay hindi niya alam kung anong emosyon ang nakaguhit sa mga mata nito.
What are you thinking Ethan?, tanong niya sa isip habang hindi inaalis ang tingin sa likod nito.
Gusto niyang huminto at paharapin ito sa kaniya upang magkaroon siya ng ideya kung ano ang umiikot sa isip ng binata. Ethan was a master at displaying a poker face. Kahit anong gawin mo ay hinding-hindi mo mapapalis ang poker face nito. But she knew him too well to be tricked by that face. Alam niyang kailangan niya lang tingnan ang mga mata nito para malaman kung ano ang nararmdaman o iniisip nito.
“Do you remember when we were kids?”
Agad siyang nahinto sa pag-iisip nang marinig niya ang baritono nitong boses. Noon niya lang napansin na huminto na pala sila. She looked around and saw that they were in their Universities Nature Park. Napapalibutan ang lugar ng iba’t-ibang naglalakihang puno na may nakalagay pa na scientific name ng mga ito habang nasa gitna naman ang isang malaking akasya. Stone tables and benches were placed all over the place. Flowers were grouped accordingly- roses, daisies, sunflowers, morning glories, periwinkles and more.
Ibinalik niya ang tingin kay Ethan na noon ay nakatingin pala sa kaniya, hinihintay ang sagot niya sa tanong nito.
“Ano namang tungkol sa childhood natin ang gusto mong i-remember ko?” kunot noong tanong niya rito.
Ethan just smiled and tugged her towards the nearest bench. Umupo siya roon habang ito naman ay sumandal sa puno sa tabi niya.
“I was five when I first saw you. You were four back then. You were this damsel in distress wearing this white dress with pink ribbons in it…” Ethan smiled as he relayed their first meeting.
Maski siya ay napangiti na rin. She didn’t need him to tell her about that fateful say. Dahil kahit bata pa siya nang mga panahong iyong ay malinaw pa rin sa ala-ala niya ang una nilang pagkikita. That fateful day would remain carved into her mind no matter what. After all, iyon ang araw na nakilala niya si Ethan…
Naaalala niya pa ang apat na taong gulang na siya nang mga panahong iyon. Bagong balik lang sila sa Pilipinas mula sa ilang taon na pamamalagi nila sa States. Her parents thought it was a good idea na sa Pilipinas na sila mamalagi at magsisimula ng kakambal niya sa kindergarten.
Tahimik na tinanaw ni Reese ang mga classmates niya na naglalaro sa slide at sa swing. Lahat sila ay masayang nakikipaglaro sa isa’t-isa.
Nasanna ba si Ylac? Tanong niya sa isip habang inililibot ang tingin sa paligid. It was their first day in their new school. Dapat ay kasama niyaang kakambal ngayong play time pero hindi niya ito Makita kahit anong lingon pa ang gawin niya.
Sabi niya bibili lang siya ng juice… pero he’s not here pa, she pouted sulkily saka pinaglaruan ang isang maliit na bato saharapan niya gamit ang paa niya. Napangiti siya ng makitaang pink shoes niyana may pink rin na ribbon. Bili iyon sa kaniya ng Daddy niya para suotin niya sa first day niya sa bago niyang school. Sabi kase ni Daddy dapat daw palaging pretty ang isang princess. Kaya dapat pretty siya palagi dahil siya ang princess ng Daddy niya. And si Ylac daw ang prince niya. Because princesses have to have a prince. But she was Daddy’s princess so she can only have Ylac as her prince.
Ang prince daw ang magproprotect sa princess forever. Magpapakasal daw sila kase love daw ng prince ang princesses. But she couldn’t marry Ylac kase brother niya ito.
Nag angat ng tinginsi Reese ng may kung sinong lumapit sa kaniya. She saw two girls and a boy looking down at her. Nginitian niya ang mga ito sabay sabi ng, “Hi.” Pero hindi siya ginantihan ng bati ng mgaito.
“Anong ginagawa mo dito bata?” nakataas ang isang kilay nasabi ng isa sa mga batang babae.
Kunot noong nagpalipatlipat ang tingin niya sa tatlo. “Uh… umuupo?” nagtatanong niyang sagot sa mga ito.
“Eh ba’t ka diyan umuupo? Amin ang lugar na toh! Umalis ka dito!” galit na bulalas ng isang babae saka hinila ang isa sa mga naka pigtail’s niyang buhok.
Reese let out a scream of pain ng malakas nitong hilahinang buhok niya ng paulitulit. “Aray!!! Anoba! Ba’t mo ba hinihila ang hair ko!” sabi niya habang pilit na inaalis ang kamay nito na nakahawak sa buhok niya. Sa gilid ng mga mata niya ay nakita niya ang mga bata na naglalaro sa playground. Napatigil na ang mga ito sa paglalaro at sa halip ay lumapit na sakanilau pang makisali sa kung ano mang nangyayari. Kita niya ang dalawang kasama ng batang babae. Papalapit ang mga ito sa kaniya upang tulungan ang kaibigan sa pambubully sa kaniya.
Ylac where are you? Sigaw niya sa isip ng maramdaman niya ang pagpulupot ng kamay ng kung sino sa kaniya upang pigilan siya sa pagkilos habang may isa pa uling pares ng mga kamay ang nakisali sa paghila sa buhok niya na kanina pa wala sa pagkakatali.
Gusto niyang Makita ang kapatid. She wanted Ylac. She needed him. Ang sakit na ng ulo niya at ng mga kamay niya. Ramdam niya ang mga luha na malayang dumadaloy sa pisng iniya. Mommy… Daddy… I want Daddy. Kung nandito si Daddy aawayin niya ang mga bad people na umaaway sa kaniya.
“Hoy! Ano iyang ginagawa niyo?!” Heads turned around the direction of the voice. Even ang mga bad guys na umaaway saka niya ay nag stop at tumingin sa batang lalake na ngayon ay papalapit na sa kanila. He looked mad with his face all scrunched up. Huminto ito sa harap nila saka tiningnan ang batang lalake na nakahawak sa mga kamay niya.
“Alam mo bang bawal ang manakit ng babae Theo?” ani nito sa nakahawak sa kaniya.
“W-wala naman akong ginagawa ah! Sina Trixie at Abby ang nananakiit sa kaniya.” Rason nito.
“Pero tinutulungan mo pa rin sila. Alam mo naming bad iyan. Isusumbong kita kay Teacher Julie kapag hindi ka pa tumigil,” banta nito bago nilingon naman ang dalawang babae na naka hawak pa rin sa buhok niya.
“Trixie, Abby, bitawan niyo na siya. Masama iyang ginagawa niyo,” anito sa dalawa na agad din naming tumugon sautos nito.
“Ngayon, mag sorry kayong tatlo kay-“ nilingon siya nito saka binigyan ng isang ngiti, “Ano nga pa lang pangalan mo bata?”
“Clarisse… pero Reese ang tawag sakin ng Mommy at Daddy ko pati na rin niYlac,” Reese gave the boy a wobbly smile bago nito ibinalik ang atensyon sa dalawang batang babae.
“Mag sorry kayo kay Reese.”
“Bakit naman kami mag so-sorry sa kaniya?Siya naman ang nauna ah!”
“Oonga. Ayaw niyang umalis sa place namin,” sabay turo sa bench na inupuan niya kanina.
“Aalis naman ako kung sinabi niyo. Pero bad kayo kase inaway niyo ako,” naiiyak uli na sigaw niya sa mga ito. “Ang bad niyo! Isusumbong ko kayo sa Daddy ko.” Banta niya sa mga ito saka napahikbi.
She felt a hand pa her back. Looking up, she saw the face of the boy who saved her. Nginitian siya nito saka ibinigay sa kaniya ang isang towel para pampunas sa luhaan niyang mukha. Naaamoy niya pa ang baby powder sa towel.
“Mag sorry na kayo sakaniya. Kayo ang may ginawang bad Trixie. Kung ayaw niyo, isusumbong ko kayo kay Teacher.” Banta nito.
Kitangkita niya ang takot sa mata ng mga ito bago siya hinarap.
“Sorry.”
“Di naming sinasadya.”
Bulong ng mga ito bago siya binigyan ng masamang tingin saka umalis. Mukhang galit pa rin ang mga ito sa kaniya kahit wala naman talaga siyang ginawang masama sa mga ito.
"Ayos ka lang ba?"
Reese looked back at the guy who saved her saka tumango at binigyan ito ng nahihiyang ngiti. Hindi siya sanay na kumausap sa mga tao na hindi niya kakilala. She didn't need anyone to play with either kase andyan naman si Ylac na kalaro at tagapagligtas niya.
Pero hindi si Ylac ang nag ligtas sa akin kanina, saisip niya saka tiningnan ang towel na hawak hawak niya. Her father once told her na one day makikilala niya daw ang prince niya. Ito daw ang mag proprotekta sa kaniya. She always thought na si Ylac ang prince niya kahit na kapatid niya ito. Pero… nilingon niya ang batang lalake na nakamasid sa kaniya, isang ngiti ang nakaguhit sa mga labi nito.
“I’m Ethan,” pakilala nito sa sarili saka iniahad ang kamay para kamayin niya. She reluctantly took it. Noon niya lang nalaman na mainit pala ang kamay ng isang tao. Because the moment her palm met his, warmth seeped through her.
“Are you a prince?” kumunot ang noo nito sa tanong niya. “Sabi kase ng Daddy ko na a princess should have a prince. Ito daw kase ang mag proprotect sa princess. Si-nave mo ako from the bullies kanina so dapat prince ka,” paliwanag niya sa medyo nalilitong si Ethan.
Ilang segundo siyang pinagmasdan nito. His black eyes looking intently at her brown ones. Then he suddenly tugged one of her stray curls and smiled at her.
“I’m a prince. I’ll be your prince,” anito saka siya nginitian.
“Then I’ll be your princess,” tugon niya rito saka kinuha ang kamay nito at ginagap iyon.
Sino ba ang mag-aakala na hahantong sa ngayon ang pangyayari na iyon. She never thought that such a silly encounter and promise made by two kids at the age of five and four could change a world forever. Pero iyon nga ang nangyari. Dumating ito sa buhay niya. And then... it wasn't Reese and Ylac anymore. Ethan was in the picture. He became her best friend. Her protector. He was her prince and she was his princess.
Pero noon iyon. Noong mga bata pa lang sila. When being with him didn’t make her heart flutter like crazy. When she didn’t wish for time to stand still every time she was with him. When falling for your best friend was still a crazy idea and not a simple reality.
Nilingon niya ang lalake na nakasandal sa puno ng manga sa tabi niya. Her bestfriend. Her prince. Napailing siya sa isip saka napatingin sa kalangitan.
No… He’s not your prince anymore. Just as you can’t be her princess anymore. Not now… Not ever.
And even though it seemed crazy... she could just picture it. Her and Ethan when they were young holding hands while they head home. Pero sa picture na iyon... hindi sila dalawa. Siya na lang mag-isa. Wala na sa larawan na iyon ang best friend niya.
And she knew... that what she had now... What they had now... it was ticking. Time was ticking. And she couldn't do anything but watch as the last sand in the hour glass fall...