Hi! I'm back! Natapos ko na yung Attack on Titan hanggang sa huling available na episode lols. Sorry for the delayed update. Nagaadik na naman ako. But yeah, saying goodbye to Arci and Brent. Thank you for reading all the way here.
***
My hands were trembling as I stare at the blazing fire before me.
My car exploded.
It exploded, just right before I got near it.
"As long as I'm alive, you'll never be happy! Tandaan niyo yan!"
"Rebekah! Rebekah!"
"Arci! Arci!"
I can hear people calling out my name. Gustong gusto kong sumagot pero hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Masakit rin ang buong katawan ko lalo na ang likurang parte ng ulo ko.
Sunod sunod ang pag-tulo ng luha ko habang naririnig ko ang mga hagulgol ni Mommy at boses ni Brent na paulit-ulit na tinatawag ang pangalan ko. I can even hear my friends talking to some people to immediately search the area of the explosion to find me.
"Tita, calm down. Wala po sa loob ng sasakyan si Arci. Ibig sabihin ay mataas ang posibilidad na ligtas siya." I heard Forbes voice trying to stop my mom from crying.
Hindi ko makita kung nasaang parte sila ng parking lot pero rinig na rinig ko ang boses nilang nag-uusap so I think I'm just near their place. All I need to do now is to make them know I am here or else I'll die of blood lost.
Sinubukan kong bumangon at tumayo pero hindi ko maigalaw ang buong katawan ko maliban sa mga kamay kong nanginginig parin.
"I-I'm h-here..." Pilit kong sigaw pero nauwi lang rin sa bulong. Naiiyak na lang ako habang paulit-ulit na sinusubok na marinig nila.
I can't die here.
Mommy would be left alone if I die now. Brent would surely lost his mind if I leave. No. Hindi pwede!
"Everyone keep quiet! Please turn off the sirens for awhile!" Rinig kong sigaw ni JD. Dahil sa narinig ay muli akong nabuhayan ng loob at muling sinubukang mag-salita.
"That was Rebekah!" Rinig kong bulalas ni Brent.
"Rebekah?! Babe! Where are you?!"
"I-I'm h-here!" Nakarinig ako ng ilang mga hakbang bago ko nakita ang dalawang pares ng sapatos ni Brent sa harapan ko.
"She's here!" Tawag pansin niya sa iba bago ko naramdaman ang presensya niya sa tabi ko. He immediately held my hand and kissed the back of it. Bumilis ang pag-tulo ng mga luha ko nang makita ko ang sunod-sunod ring pagtulo ng mga luha ni Brent.
"I thought I lost you," umiiyak nitong saad habang marahang hinihipo ang noo ko. We are now currently inside an ambulance at papunta na ng ospital.
My friends sent my mom home first, something I'm grateful about. Ayokong makita ako ni Mommy sa ganitong lagay. It would devastate her even more.
Pinisil ko ang kamay ni Brent dahil yun lang ang kaya kong gawin sa ngayon. I still can't move my body and there's an oxygen mask covering my mouth kaya hindi ako makapagsalita.
"I'm sorry for not being there, babe." Bulong niya kasunod na naman ang ilang luha.
"I'm sorry..." Paulit-ulit niyang bulong bago ako tuluyang nawalan ng malay.
"Daddy!" Sunod-sunod ang mga tiling pinakawalan ko at iilang hagikhik at tawa habang hinahabol ako ni Daddy.
The feeling was so light. Napakaganda ng paligid, at kasama ko si Daddy. I kept on teasing him about getting too old to catch me kaya naman kahit hingal na hingal na siya ay pilit parin niya akong hinahabol.
"Sinong matanda ngayon?" Mayabang niyang tanong habang pinupunasan ang sariling pawis. Mommy's gonna nag him kapag inubo siya!
"Yes, Dad. You ain't old." Tumatawa kong sang-ayon na lang bago uminom ng tubig mula sa water jug na dala namin.
"Princess," nilingon ko si Daddy ng marinig ko ang pamilyar na paraan ng pagtawag niya.
"You did great." He said out of the blue.
Tinapos ko muna ang pag-inom bago nagtatakang tumingin sakanya. He raised his hands and softly caressed my cheeks with a gentle smile on his face.
"I'm so proud of you, anak." Hindi ko alam kung bakit biglaang tumulo ang mga luha ko ng sabihin niya iyon.
"I love you, Arci." He whispered as I felt his soft kiss on my forehead.
"Arci..." I slowly opened my eyes after hearing my mom's voice.
"She's awake!" Bulalas ni Mommy. Agad naman akong napalibutan ng mga kaibigan ko at ni Brent.
"Hey, are you alright?" Tanong ni Brent.
"I'll call the doctor." Paalam ni Achi bago ko narinig ang pag-bukas at pag-sara ng pinto.
"Wow. You're indeed a survivor, Miss. Normally, patients with a similar case wakes up two to seven days after the operation but you woke up after twelve hours. But still, you'll be under observation for further possible complications. For now, you can rest." The doctor and the nurses with him checked my vitals for the last time before they left my hospital suite.
Mama Brielle and Mommy immediately flocked beside me. Huli ko nang narealize na nandito rin pala ang mama ni Brent. She said she got too worried when Brent called her while crying kaya napa-uwi siya ng wala sa oras.
After letting me eat and a few moments of talking to my friends, everyone left the room. Leaving me with Brent who was silently seated on the farthest portion of the visitor's couch.
"What are you still doing there? Come here." Tawag ko sakanya. He silently stood up and walked towards the side of my bed. Bahagya akong umusog at tinapik ang space sa tabi ko.
"Dito ka," sandali niya akong tinitigan bago siya huminga ng malalim at umupo sa espasyong binigay ko sakanya.
Bahagya kong tinagilid ang katawan ko at niyakap siya sa bewang.
"It's not your fault." Pangunguna ko bago pa man tuluyang bumuka ang bibig niya.
"Hindi naman natin alam na mangyayari 'to." Dagdag ko.
"But still, sana sinamahan nalang kita pababa--"
"Hindi nga natin alam na may pahabol pang disaster si Tita Arlene."
"Exactly. Masyado akong naging kampante---" natigilan siya dahil sa mabilis na pagdampi ng labi ko sa labi niya.
"Stop twisting the situation and making yourself guilty. Wala kang kasalanan. It was all Tita Arlene's evil schemes. And hindi na mauulit." I assured him as I stare at those pretty eyes that is now filled with worry and guilt. Nakipaglabanan rin siya ng tingin bago siya bumuga ng hangin at hinawakan ang magkabila kong pisngi.
"I've been planning to do something last night and I was so terrified after the explosion. Akala ko hindi na kita makikita." Nangunot ang noo ko dahil sa inamin niya.
He gave me a gentle smile before he leaned on and kissed my bandaged forehead. Ilang minuto kaming tumagal sa ganoong posisyon bago siya humiwalay at muling nagpakawala ng hangin. He somehow looked nervous.
"May problema ba?" Tanong ko sa kanya na agad naman niyang inilingan.
"I've been thinking about this but ayokong makisabay sa kaso ng Daddy mo." Umpisa niya bago niya ako binitawan at tumayo para dumukot ng kung ano sa bulsa niya.
"I know this ain't an ideal place to do this, pero hindi ko na kayang mag-antay pa." Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang maliit na heart shape velvet box mula sa bulsa niya.
Naluluha akong nag-angat ng tingin sa kanya.
"I love you, babe. Will you marry me?" Tanong niya kasabay ng pagbukas niya ng pulang kahon sa palad niya.
The ring looks gorgeous. It's a sapphire distance ring.
"Rebekah?" Napa-angat ako ng tingin ng marinig ko ang pangalan ko. Kasabay ng pag-tulo ng luha ko ay ang pagtango ko.
"Yes. Of course I'll marry you!" Umiiyak kong sagot sa kanya. Nakangiti siya ng malapad habang isinusuot sa daliri ko ang singsing.
"I can't wait to call you Attorney Hernandez soon." Bulong niya habang yakap yakap ako.
"Why are you here?" Tanong ni Fryje ng makitang ako ang bisita niya.
"I'm getting married." Bungad ko sa kanya matapos ng ilang minutong katahimikan sa pagitan naming dalawa.
"To Brent?" She asked after a while. I nodded and gave out a small smile.
"To Brent."
Hindi ko alam kung ilang segundo siyang tahimik lang na nakayuko bago siya nag-angat ng tingin pabalik sakin.
"Best wishes to the both of you." Ani niya.
Tinitigan ko ang kapatid na ilang taon kong pinangarap na makasama at ilang taon ring kinalaban. Wala na ang bakas ng mga mamahaling mga alahas, damit at make-up sa katawan niya. But unlike her mad looking face months ago, her aura seems to be at peace. Para bang tanggap niya na hanggang dito na lang talaga.
"Thank you." Sagot ko bago muli kaming binalot ng katahimikan.
Sabay kaming napalingon ng pumasok ang bantay na pulis para sabihing tapos na ang oras ng pagbisita ko. Agad naman siyang tumayo at sumama sa pulis. Habang tahimik ko lang na pinapanood ang paglabas nila.
"Arci..." Tawag niya kasabay ng paghinto nila sa may pintuan.
"I'm sorry." Tumutulo ang luha ko habang pinapanood ang papalayong pigura ng kapatid ko.
That's what I wanted to hear from the start. I know a mere apology can never bring back all I've lost because of her and her mom but... it was enough for me.
It was enough to take a huge load on my chest.
Naabutan kong nakasandal sa may sasakyan si Brent habang nag-aantay sakin.
"How was it?" Tanong niya pagkalapit ko.
"She said... She said she's sorry."
"And how are you feeling?" Nag-aalala niyang tanong habang pinupunasan ang luhang patuloy paring tumutulo mula sa mga mata ko.
He's one of the reasons why I wanted to get over the pains caused by my sister. Gusto ko bago kami tuluyang mag-umpisa ng pamilya ay wala ng naiwang sama ng loob sa puso ko because that wouldn't be healthy for me, for him and for the family we were about to built.
I took a step closer to him and hugged him tightly as I buried my face in his chest, inhaling his scent.
"She said best wishes for us." Pag-iiba ko sa usapan. I felt his hand drawing soothing circles on my back. Tahimik lang siyang nakinig habang kinukwento ko ang nangyari habang kausap ang kapatid.
"Thank you," saglit lang niya akong sinulyapan bago muling ibinaling ang tingin sa daan.
"For what?" Tanong niya.
"For coming into my life. For rescuing me. For... everything." Sinsero kong pasasalamat sakanya.
His other hand left the steering wheel and grasps mine before he raised it up, enough to enable him to kiss the back of it.
I felt warm.
Warm and contentment.
Alam kong marami pa kaming pagsubok na pagdadaanan, mga gulong lulusutan but as long as I have him by my side, alam kong kakayanin ko ang lahat.
Kakayanin namin ang lahat.
THE END.