____
Gülümsedi.
Sonra o güzel sesi doldurmuştu kulaklarımı, adımı seslenmişti.
"Jungkook."
Elleri hep soğuktu Rosé'nin. Kalbinin aksine parmakları buz gibi olurdu. Ama siz en çokta kalbini görmeliydiniz, sıcacık yüreğini...
Bedeni küçücüktü benim sevgilimin, ama kocaman kalbi vardı, orada herkese yer vardı en çokta hayallerine. Ama emin olun dostlar size de o sıcak yürekte bir yer mutlaka ayırmıştır Yerim, çünkü o herkesi düşünür, herkesi mutlu etmeye çalışırdı.
Kendisi üzülecekse bile emin olun sizi mutlaka gülümsetir, avuçlarınıza sevgi tohumları bırakırdı.
O gün yine elleri çok soğuktu hemen avuçlarım arasına alıp ısıtmaya çalıştım.
"Efendim, Rose?"
Göz ucuyla hala çiçeğe bakıyordu. Bu çiçeğe neden bu kadar baktığını merak edip bende döndüm.
Birazcık solmuş ve birkaç yaprağı dökülmüştü.
Size sıradan gelecektir, ancak Rosé çiçekleri çok severdi tıpkı bir insana değer verdiği gibi çiçeklere de aynı hassasiyetle değer verirdi.
Bir çiçek mi soldu? Park Roseanne yas tutar, ağlar, üzülür ve onu mutlu edemediği için öldüğünü düşünür, kendini suçlardı.
Bu çiçek henüz ölmemişti ancak, biraz hasta olmuştu onun deyimiyle...
"Sevgilim iyi görünmüyorsun, neyin var? Hasta mısın?"
Elleriyle gözüme düşen saç tutamlarını düzeltti. Gözlerime uzun uzun baktı.
Sonra çiçeğe, tekrar bana ve bunu birkaç kez tekrarladı. En sonunda gökyüzüne baktı.
Kuşlar sürü halinde uçuyordu.
Bana birkaç ay önce söylediği bir cümle gelmişti aklıma.
"Kuşlar yer değiştiriyorsa eğer, mevsimler değişmiştir, insan da.
Her şey kuşlarla başlar...
Çünkü kuşlar özgürlüğe uçar, ve insanlar kıskanır kuşları uçabildiği için oysa uçmak için kanat çırpmaya gerek yoktur, özgür olmak yeterlidir uçmak için."
Birkaç dakika kuşları izledi. Öyle birkaç dakika dememe bakmayın siz son kuş gözden kaybolana dek izledi.
Sonra yine bana döndü, gözlerime bakmaya devam etti.
Ve ben yine tekrar ettim, "Rosie, neyin var sevgilim?" oysa sormamam gerekirdi.
Zira Rosé gözleriyle her şeyi anlatmıştı bana o akşamüstü.
"İçimde ağlayan bir çocuk var Jungkook, susturamıyorum..."
____