Meraba,
Bugün, buray geldim çünkü kriz geçirmiştin. Ve yaklaşık bir haftadır buradasın. Ve bende yaklaşık bir haftadır buradayım ve sana asla okuyamayacağım bu aptal mektupkarı yazıyorum. Seninle konuşsaydım, hatırlayabilirdin. Bu riski göze alamadım. Ve sen orada uyurken, ben dışarıdan seni izliyorum ve elimdeki kağıtlara sana ne söylemek istediğimi yazıyorum. Hayır, seni sevdiğimi inkar etmiyorum. Seni her hücremde hissediyorum. Ama bu, tehlikeli. Senin iyiliğin için sana söylemiyorum ve senin yerinde olsaydım bende bunu kabul etmezdim. Ama bunu sana nasıl söyleyeceğim konusunda bir fikrim yok. Bu canımı yakıyor. Yanındayken sana dokunamamak, sarılamamak, öpememek... Seninle konuşmaya bile cesaret edemiyorum. Sen içten içe benden nefret ediyorsun ve bu bizim için en uygun olan şey. Benim senden uzak durmam, senin benden nefret etmen. Nasıl yapacağım bilmiyorum ama sen uyanana kadar buralarda, böyle zombi dolaşacağım ve bundan senin haberinn olmayacak. Her neyse, yarım saatte bir yazdığım bu mektubunda sonuna geldik. Sana hiç söyleyemedim ama, seni seviyorum.