"Liv! Come on! Beat me up!" I shouted at my sister who's already walking with the rope on her right hand.
Sa kahabaan ng aming bakasyon dito sa Romblon ay hindi ako ni minsan natalo ng aking kapatid. We're always having a race here in our field every afternoon, kung kailan nakababa na ang haring araw.
"You're good at this Lean, pano kita matatalo?" Wala sa sarili niyang sabi habang tinatali ang kanyang sariling kabayo sa puno na nasa aking kanang bahagi.
"You're grumpier than me kasi." Tawa ko. "I've always invite you to at least practice how to maneuver a horse but you are always at your book. Kulang nalang asawahin mo yang libro." Sinadya kong hindi iparinig sa kanya ang huling salita pero dahil malapit lang siya sa akin ay narinig niya ito.
"I would rather read books than waste my time entertaining boys." She scoffed. This nerd really? At pinagdiinan pa talaga niya ang gawain ko kesa sa pagbabasa ng mga libro?
I roll my eyes. "You are pretty naman kasi eh. Pero tinatago mo diyan sa makapal mong salamin." I even pinch her check to make her annoy even more pero hinawi niya ang kamay ko.
"Stop it. Lean." And now she's serious. 'Tong babaeng to pinanganak atang walang kasweetan sa katawan. Pinaglihi ba siya ni Mommy sa asin?
"And I always wonder. You're enjoying our stay here and going to another province seems so hard to you. This is a province too so why having a second thought going to another province?"
Tinawanan ko ang kanyang pamimilit sa akin. "Liv, I didn't see La Union as one of my travel spot. You know, I can stay here and you got to go with Mom and Dad!"
Umiling siya sa aking sagot. I saw a disappointment in her face. Na parang ang sinabi kong dahilan is ridiculous!
"You know Mom and Dad won't allow that." Maikli niyang sagot at nauna nang maglakad.
Hinabol ko siya habang tumatawa. Totoo ngang ayaw kong pumunta sa probinsyang iyon pero hindi naman ako magrerebelde kung pipilitin nila akong sumama. Tutal ay bakasyon lang naman ang pupuntahan namin doon. I won't mind. I am just pissing off this nerd.
"I have an idea Liv! Lumayas nalang kaya tayo?" Hinarap niya ako at inirapan. I giggled at her reaction. Look at this nerd. Kung makapagtaas ng kilay sa akin ay parang siya pa ang Ate dito.
"Hindi ako pumapatol sa ideya ng mga baliw." Then she walk out. Natulala ako sa sinabi niya. Baliw? Sino? Ako?!
Pumasok na siya sa loob ng bulwagan ng mansion. Ang kanyang botang ginamit kanina ay hindi niya tinanggal pagkapasok kaya ang putik na galing sa field ay nagmamarka sa aming puting sahig.
Hustong papasok na ako ay siya namang pagdating nila Mommy at Daddy.
"Oh ija! Where is Olivia?" Takhang tanong ni Mommy. Everytime she sees me, nagtatanong kung nasaan si Liv. Nakasanayan na sigurong lagi niya kaming nakikitang magkasama.
Madrama akong ngumuso at kunwari'y maiiyak na. "Nasa loob po Mom. Nagtatampo yata sa akin." Bahagya kong nilakasan ang aking boses dahil alam kong naririnig niya iyon.
She's in the kitchen. Nakita ko siyang dumiretso doon kanina.
Kumunot ang noo ni Mommy sa sinabi ko. Tila ba napakabanyaga ng salitang aking sinabi. Nga naman, ako ang laging nagtatampo kay Liv kahit ako ang may kasalanan. And she would always say sorry to me kahit ako naman talaga ang nauna. Ngayong sinasabi kong nagtatampo siya sa akin ay tila bagong bago sa pandinig ng aking ina.
"Are you sure na siya ang nagtatampo?" My Mom asked in an amused tone. Na tila ba ang pagtatampo sa akin ng aking kapatid ay katawa-tawa.
Sumungaw ang ulo ni Liv mula sa kusina.
Imbes na sa akin dumiretso ang kanyang mata ay kay Mommy muna ito unang dumapo. I am expecting her to look at me too pero hindi nangyari. Lumabas na siya sa kusina at naglakad na papunta sa amin. Ang kanyang boots kanina ay natanggal na niya at naka-tsinelas nalang siya.
She hugged Mom at ang sunod na binalingan niya ay si Daddy na kakababa lang sa aming Raptor.
Ang pagkukunwari niyang nagtatampo ay mukhang tototohanin pa yata niya! Ni hindi niya ako matabunan kahit isang sulyap man lang!
Ang pagtataka kanina ni Mommy na pagtatampo ni Liv sa akin ay nakumpirma na.
At... teka nga. Bakit nga ba ito nagtatampo?
Dahil ba sa sinabi kong paglalayas naming dalawa? But that is just sarcasm and I know she knew that. Baka naman iyong pagkatalo niya sa aming pagkakarera? But I always win whenever we race kaya definitely hindi magiging ganito ang kanyang reaksyon. O baka naman... iyong sinabi kong hindi ko pagsama sa La Union? Natawa ako sa sariling isip. Ang nerdong ito ay may pagka-corny din minsan. 14 years old na pero isip bata parin.
Gusto ko siyang inisin lalo pero ang pagtatampo niya sa akin ay diko makayanan kaya naman mas aasarin ko siyang di ako sasama sa probinsiyang iyon.
Nasa hapag na kami at handa nang maghapunan ng gusto ko ulit siyang asarin.
"Mom... when are we going to La Union?" Mula sa pag inom ng kanyang tsaa ay binalingan ako ng aking ina. "Next week iha. Why?"
"Uhm. Gusto ko po sanang dumito nalang muna." Sabay lipat ng tingin kay Olivia.
And now I got their attention. Pati si Olivia na kanina'y wala pang imik ay kunot noong tumingin sa akin. Ang pagbibiro ko kanina sa kanyang di ako sasama at paninindigan ko. But just to piss her off.
"Leanne. No. You're going with us." May pagbabantang sabi ni Olivia. By the way she address me seems like she's the Ate here.
"Oo nga iha. We're staying there for good. So definitely you need to come with us." Uh oh. I didn't know that we're staying there for good. I love cities than provinces. Alam na alam nila iyon. Ang pagsama nga dito sa Romblon ay labag na sa aking kalooban. The days here are boring pero nang malaman kong may mga alagang kabayo ay may pinagkaabalahan din. And now we're going to La Union and stay there for good?
Kung hindi ko pa itinuloy ang aking pang aasar kay Olivia ay hindi ko ito malalaman!
"Mom, you know I love cities! Ayaw ko pong mag stay sa probinsiyang iyon! Kung ang pagbabakasyon doon ay gusto ko pa, pero... ang pagtira doon? Dad!" Saklolo ko sa aking ama. Daddy sighed and I know what's going next!
"Iha. La Union is very beautiful place! Madaming pagpapasyalan! Kung dito ay pinagbabawalan namin kayong mamasyal dahil maraming criminal cases, doon ay malaya kayong makakagala!" I looked at my Mom disbelief! Ang kanyang alok ay nakaka engganyo na para bang isa ito sa aking mga paboritong pagkain na kanyang ibibigay kapalit ng aking pag payag. But no. Hindi ako bata para mauto.
"I can't believe this!"
Tumayo ako at walang paalam na umalis sa hapag.
Narinig ko ang iilang tawag sa akin ni Mommy at Daddy pero hindi ko na nilingon.
Pagkapasok ko sa aking silid ay agad akong nagtungo sa kama.
My conscience is poking at me everytime na nasisigawan at nasasagutan ko si Mom. Ang aking determinasyon kaninang sumagot sagot ay napapalitan din ng pag ka-awa kalaunan. Maybe life goes that way huh? You can't really control your choices of word and tone when you are angry. Ang mga salita at kilos na ginagawa at sinasabi mo ay saka mo lang pag sisisihan kapag tapos na.
Nga naman, walang pagsisisi sa unang pagkakataon.
And I realized. Kahit anong tanggi at pag ayaw ko sa pagpunta doon ay wala din akong magagawa. I will have no choice but to come with them. Kahit gaano ko pa kadisgusto ang pagpunta sa mga probinsya ay pupunta at pupunta pa rin ako... because they are my family. I should be with them.
Lumabas ako sa veranda ng aking kwarto at tiningala ang mga maniningning na bituin.
Beside the moon are the unfading beauty of the stars.
I smiled at myself. Remembering Olivia at this time.
She loves stars. Isang bagay na alam ko na sa kanya simula noong bata pa siya. She would always look up and tell me how much she adore the stars. She even wish to be a star in another life. Isang bagay na gusto ko rin maging dahil gusto ko siyang makasama... kahit sa kabilang buhay.
The door creaked open. Dahilan kung bakit ako lumingon sa pintuan.
The sadness and guilt are in my Mom's face. Mga emosyon na kanyang ipinapakita tuwing kakausapin niya ako sa mga bagay na ayaw kong gawin. I know were this lead.
Ang tray na kanyang bitbit ay nilapag niya sa aking bilugang mesa.
I don't want us to talk outside the veranda kaya pumasok na ako.
Umupo ako sa aking kama, while Mom is going in front of me.
"Sweetheart... I know you don't want to go there, pero... you're Dad and I already made up. Nandoon ang main branch ng negosyo natin kaya kailangang tutukan. Hindi naman pwedeng tutok kami ng maayos sa other branches ng negosyo pero ang mismong main branch ay di natututukan. Plus, the people there are very hospitable. Leanne... please, we can't leave you here." I stared blankly at the floor. Ayaw kong tignan ang mukha ng aking ina. Oo nga at papayag ako pero... wala na bang ibang paraan?
I nodded like a cat afraid of her master. Kahit labag sa aking kalooban ay tatanggapin ko. I will always oblige to them. They are my parents after all.
The days were fast.
Parang kahapon lang ay nangangabayo pa kami ni Olivia sa malawak naming bakuran.
And now. We're here.
Gabi na pero ang mga tanawin sa labas ay di kayang itago ng dilim. I can see clearly the bunch of people enjoying how beautiful the sea of La Union is.
Ang mga resorts ay dikit dikit at ang mga tao ay nagkakatuwaan.
We're in Urbiztondo La Union. The Surfing Capital of the North.
Nilingon ko ang aking katabing si Olivia. She's asleep. Sayang naman at hindi niya makikita kung gaano kaganda ang tanawin sa labas.
Some people's are grilling some seafoods. Ang iba naman ay nag iinuman. Are they drinking a local brand of liquor? Tsk. Di na ako magtataka, probinsiya pala ito.
Pumasok ang sinasakyan naming SUV sa isang malaking puting gate at sa gilid nito ay dalawang matatayog na pader.
Ang mahabang pasilyo na dinadaanan ng SUV ay may mga malalaki at matatayog na palm trees at sa bawat puno ay may nakapalibot na ilaw. Nagmimistulang lantern dahil sa kani-kanilang kulay.
When we already reach the main door. Nagulat ako nang ang makita kong bahay ay isang bungalow. Nagmimistula siyang family house dahil sa lawak at laki nito. I didn't know that we have a house here like this! Ni hindi ko nga alam na may pag aari kaming ganito! Or is this ours? Baka naman binili lang? Sayang naman kung ipinagbili lang. It looks like an ancestral house na parang galing pa sa kanunu-nunuhan nang kung sino man ang may ari.
The ancestral house looks old. Pero kahit luma na ay napapanatili parin nila ang kagandahan nito. The house is made of hard wood. Pero ang mga pader nito ay semento. Every furniture, every antics ay alam mong mamahalin. Kahit ang mga paintings na nasa pader ay alam kong milyon milyon ang halaga.
While I am roaming around the house, ang mga kasambahay ay nag aakyat ng mga maletang dala namin. Mom and Dad are tired too. Pagod din ako pero hindi ko maramdaman ang pagkapagod dahil sa ganda at pagkakamangha sa bahay.
Umakyat ako sa hagdanan. Dinama ang mga baging na bakal na nakapalibot dito. The modern design of the stairs looks so mysterious... yet beautiful.
Tinawag na ako ni Mommy at iginiya na sa aking bagong kwarto. Dad and Olivia probably in their assign rooms now since they are dead tired.
Pati sa aking kwarto ay kitang kita ang pagiging makaluma. From the doors to windows, from the furnitures to the bed.
"Good night sweetheart. I am exhausted kaya nagpapanhinga na ako. Have a good night." Tanging sabi ng aking ina bago ako iwan dito.
Dumungaw ako sa malaking bintana at nakita ang kulungan ng mga kabayo doon. Ang mga ilaw doon ay nagsisilbing liwanag para sa mga kabayo. May nakita akong gumalaw na anino sa loob ng kabalyisera. It is not horse obviously kasi anino iyon ng isang taong may malaking katawan.
Sinungaw ko pa lalo ang aking ulo para makita kung sino ang naroon pero nang lumabas ang isang lalaking naka plain white shirt, naka faded jeans at ang pares nito ay isang itim na bota ay muntik na akong mahulog sa bintana.
Tumingala ang lalaki. His brows furrowed while he's looking at me. Ang bibig ay nasa isang linya at igting ang kanyang panga. He look at me like I am a stranger. Well, stranger naman talaga ako pero ang kapal din naman ng mukha ng lalaking ito para tignan ako ng ganun gayong isa lang naman siya sa mga tagapangalaga ng mga kabayo dito?
The nerve of this guy! Gwapo pero napaka-antipatiko!
Inirapan ko siya at dabog na sinara ang aking bintana.
I almost forgot I don't love provinces. Sabi na eh, cities lang ang makaka appreciate ng ganda ko.
Halimbawa nalang ay sa nakita kong lalaki kanina. May itsura pero mas gwapo parin naman ang mga naging ex ko.
My exes skin are fair white but not to the point that they will look like a gay while the guy a outside has a burnt skin, halatang nagbibilad sa init because probably he's a ranchero. My exes eyes are friendly while that strangers eyes look like a predator ready to eat his prey.
At kahit anong ganda ng bahay at lugar na ito. Hindi parin mababago ang pagtingin ko.
Ayaw ko parin sa mga probinsiya.