Once in a Lifetime (Valdemora Series #5)

Chapter 13

"And? Bakit? Ganoon ka rin naman sa akin, ah? You're also important to me as my friend," dugtong ko na ikinatawa pa niya. He laughed so hard to the point that he cried a bit. Ako naman ay nagtataka sa kanyang naikilos.

"The fuck? Sobrang importante ko naman bilang kaibigan mo. That's why I love you, well of course, as a friend," sambit niya nang makabawi na. I rolled my eyes and then keeps on drinking until I finished the bottle.

Hanggang sa lumalim ang gabi ay hindi nito ako sinuway o sinabihan man lang na umuwi dahil alam niyang komportable ako. It's past midnight when we finally decided to go home. Masyadong naging matagal ang pamamalagi namin doon sa lugar kaya't masyadong madilim nan ang makaalis kami.

I'm still in my good state so I drove home all by myself. Nakasunod lang sa likuran ko ang kanyang sasakyan para masigurong ligtas nga akong makauwi. Nang makarating ako sa harap ng bahay ay doon lang ito bumusina at nagpaharurot ng kanyang sasakyan.

Days were gone until weeks followed. Halos paulit-ulit lang din ang ginagawa ko sa bawat araw pero hindi kami nagkikita ni Alonzo. He didn't even texted me.

Minsan ay nasasanay na ako kahit na alam kong may mali talaga sa kanyang kinikilos. And I am hundred percent sure that I know what's the entire reason.

Sometimes, I feel the urge of typing a message to him but my mind says no. Nakuntento na lang ako na huwag siyang bigyan ng mensahe kasi sa anong rason? To prove him that I am here, chasing him after all?

Hindi naman ako ma-pride. I just don't like initiating the talk when I know who has the fault.

Pumapasok ako ng luting minsan sa eskwelahan pero nakakaya ko pa naman. I cannot even sleep at night. Kung nakakatulog man, siguro mga tatlo o apat na oras lang kasi hindi ko mapilit ang sariling kapag ipipikit lang ang mga mata ay diretso tulog na kaagad.

Good thing my cousins had a chance to visit me. Isang araw lang kaming nagkasiyahan dahil sa katatapos lang daw ng kanilang mga exams. It's their treat for me kaya tinanggap ko na kasi ayoko namang masayang ang kanilang pagpunta sa akin.

Masyado kong ginalingan ang pag-arte noon sa kanila kasi ni hindi man lang nila nahalatang wala ako sa ayos. I rarely smile and they are all into it.

Nasanay na ang mga ito na minsan lang ako ngumiti kapag kasama sila kaya siguro ganoon. They know that I am not that really clingy to them. Ganoon din naman sila bilang pagrespeto sa akin.

"Congrats sa inyo. Sa uulitin ulit. Bawi ako kapag ako naman ang nakapasa," saad ko nang makatayo na mula sa kinauupuan. Napansin ko ang pagtingin nila sa isa't isa.

Chance cleared his throat and grabbed the chips right in front of him. Si Kaiser ay ganoon din ang ginawa na sinundan pa ni Bryan at Sam. So Jha insisted to speak after seeing what they did.

Tila nabunutan sila ng tinik nang mapansing handa na si Jha na sabihin ang kung ano man. I don't know what they're up to.

"Bakit? May gagawin pa ba?" tanong ko at napailing ito.

"Actually, nakasalubong namin kanina si tito. Well, aksidenteng nagkita lang kaming anim kanina tapos pinapasabi niya na kung pwede raw ba kayong magkita ngayon?" Napagalaw ako sa kinatatayuan. Hindi ko inaasahang dadating ang araw na ito ulit sa akin.

My father filed a separation for my mom when I was 11 years old. Pareho naman nilang napagdesisyunan iyon at ginusto dahil sa pagiging malabo ng takbo ng kanilang relasyon. They both liked the idea. It was their chance to finally free themselves from what's happening inside the cage of their relationship.